Прагляд зыходнага тэксту старонкі Вітаўт

{{Дзяржаўны дзеяч
 | беларускае імя            = Вітаўт
 | арыгінальнае імя          = 
 | партрэт                   = Vytautas the great.jpg
 | шырыня партрэта           = 
 | подпіс                    = Партрэт з брэсцкага [[Касцёл Святой Тройцы і кляштар аўгусцінцаў (Брэст)|аўгусцінскага манастыра]]. Невядомы аўтар, другая палова XVII стагоддзя. Прыжыццёвыя выявы Вітаўта не захаваліся.
 | герб                      = Vitaŭt Vialiki, Pahonia. Вітаўт Вялікі, Пагоня (1483) .jpg
 | подпіс герба              = Герб Вітаўта з хронікі Ульрыха Рыхенталя

 | тытул                     = [[Спіс вялікіх князёў літоўскіх|Вялікі князь літоўскі]]
 | парадак                   = 
 | парадак-жан               = 
 | пад імем                  = 
 | сцяг                      = 
 | перыядпачатак             = [[4 жніўня]] [[1392]]
 | перыядканец               = [[27 кастрычніка]] [[1430]]
 | перыяд праўлення          = 
 | папярэднік                = [[Ягайла Альгердавіч]] <br /> [[Скіргайла Альгердавіч]] (як намеснік Ягайлы, 1386—1392)
 | пераемнік                 = [[Свідрыгайла Альгердавіч]]
 | каранацыя                 = 
 | адрачэнне                 = 
 | наследнік                 =

 | дата нараджэння           = каля [[1350]]
 | месца нараджэння = Старыя Трокі
 | дата смерці = 27.10.1430
 | месца смерці              = 
 | пахаваны                  = [[Архікафедральны сабор Святога Станіслава (Вільнюс)|Кафедральны сабор Святога Станіслава]]
 | дынастыя                  = [[Гедзімінавічы]]
 | бацька                    = [[Кейстут]]
 | маці                      = [[Бірута]]
 | жонка                     = 1-я: Марыя Лукомская (?)<br />2-я: [[Ганна Святаслава]]<br />3-я: [[Юльяна Гальшанская]]
 | дзеці                     = [[Соф’я Вітаўтаўна|Соф'я]]

 | гады службы               = 
 | прыналежнасць             = 
 | род войскаў               = 
 | званне                    = 
 | камандаваў                = 
 | бітвы                     =

 | манаграма                 = 
 | рэлігія                   = 
 | узнагароды                = 
 | аўтограф                  = 
 | Commons                   = Vytautas the Great
 | сайт                      =
 | Rodovid = 116571
}}
'''Вітаўт''' (у [[Хрышчэнне|хрышчэнні]] ''Аляксандр'', ~[[1350]] — {{ДС|27|10|1430}}<ref name="БС">{{кніга
|частка         = Витовт
|загаловак      = Биографический справочник
|месца          = Мн.
|выдавецтва     = «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки
|год            = 1982
|том            = 5
|старонкі       = 116
|старонак       = 737
}}</ref>) — [[Князі гарадзенскія|князь гарадзенскі]] (1370—1382), [[князі луцкія|князь луцкі]] (1370—1382), [[Вялікія князі літоўскія|вялікі князь літоўскі]] ([[1392]]—[[1430]]), абвешчаны кароль [[Гусіты|гусітаў]]<ref name="Turnbull">''{{нп3|Стэфан Торнбал|Turnbull S.|en|Stephen Turnbull (historian)}}, {{нп3|Ангус Макбрайд|McBride A.|en|Angus McBride}}'' [http://www.worldcat.org/title/hussite-wars-1419-1436/oclc/55706276 The Hussite Wars 1419-36] // Men-at-arms series. — 409. — Oxford: Osprey Publishing, 2004. — 51 p. — P. 47. — ISBN 1-84176-665-8.</ref>. Сын [[Кейстут]]а, пляменнік [[Альгерд]]а і стрыечны брат [[Ягайла|Ягайлы]].

Адзін з найбольш вядомых кіраўнікоў Вялікага Княства Літоўскага, яшчэ пры жыцці празваны Вялікім<ref>[http://library.by/portalus/modules/belarus/readme.php?subaction=showfull&id=1142360294&archive=&start_from=&ucat=8& Aeneas Sylvius. De Lituania//Scriptores rerum Prussicarum. Band 4. Leipzig. 1870. S. 237—239.]</ref>.

Быў ахрышчаны першы раз у 1382 годзе ў [[каталіцызм|каталіцкаму]] абраду пад імем Віганд, другі раз у 1384 годзе ў [[праваслаўе|праваслаўнаму]] абраду пад імем Аляксандр і трэці раз у 1386 паводле каталіцкага абраду таксама пад імем Аляксандр<ref name="Шабульдо">''Шабульдо Ф. М.'' [http://www.history.org.ua/?l=EHU&verbvar=Vitovt&abcvar=33&bbcvar=3 Вітовт] // Енциклопедія історії України. — Т. 1. — К.: Наукова думка, 2005. — С. 580—581.</ref>.

== Імя ==
Імя Вітаўт — з шэрагу старабалцкіх (старалітоўскіх) двухасноўных імёнаў. Такія імёны дайшлі з [[Індаеўрапейцы|індаеўрапейскай]] эпохі і ўласцівыя іменнікам народаў індаеўрапейскага паходжання<ref>T. Milewski. Indoeuropejskie imiona osobowe. Wrocław-Warszawa-Kraków, 1969. С. 11-13.</ref>.

Першая аснова ''Vy-'' знаходзіцца ў [[аблаўт]]ных дачыненнях з асновамі ''Vai-, Vei-, Vie-, Vi-''<ref>Z. Zinkevičius. Lietuvių asmenvardžiai. Vilnius, 2008. С. 154, 159—160.</ref>, якія, у сваю чаргу, звязаныя з літ. ''vyti'' «гнаць, даганяць» і далей індаеўрапейскім *''ṷei''- «рушыць, імкнуцца; гнаць», ад якога і блр. ''вайна, ваяваць''<ref>J. Pokorny. Indogermanisches etymologisches Wörterbuch. Bern / München 1959 / 1969. C. 1124.</ref>''.''

Другая аснова ''Taut-'' звязаная з літ. ''tauta''<ref>Z. Zinkevičius. Lietuvių asmenvardžiai. Vilnius, 2008. С. 148—149.</ref>, лат. ''tauta'' «народ», пруск. ''tauto'' «краіна», усё да індаеўрапейскага *''teuta'' «народ; краіна»<ref>J. Pokorny. Indogermanisches etymologisches Wörterbuch. Bern / München 1959 / 1969. C. 1084.</ref>.

У імені Вітаўт, такім чынам, спалучыліся іменныя асновы, што пазначаюць паняцці «вайны» і «народу» (народу ў пляменным сэнсе), важнасць якіх сягае яшчэ раннелітоўскай эпохі<ref>С. Валянтас. Двусоставные антропонимы — реликты поэзии балтов // Балто-славянские исследования. XVI. Сборник научных трудов. М., 2004. С. 203, 213—214.</ref>. Значэнне імя Вітаўт можна перадаць як "той, хто ваюе за народ".

== Біяграфія ==

=== Раннія гады ===
Нарадзіўся Вітаўт каля 1350. Дакладная дата яго нараджэння невядомая. Храніст {{нп3|Конрад Бітшын||de|Konrad Bitschin}} пры апісанні [[Бітва пад Рудавай (1370)|бітвы пад Рудавай]] (1370) згадаў, што Вітаўту, які ўдзельнічаў у бітве, было дваццаць гадоў. Па [[Марцін Кромер|Кромеру]], у 1430 Вітаўту было восемдзесят<ref name="Барбашев">''[[Аляксандр Іпалітавіч Барбашоў|Барбашёв А. И]].'' [http://www.archive.org/download/Barbashev_A_I/Barbashev_A_I_Vitovt_i_ego_politika_do_Grunvaljdenskoj_bitvy_1885.pdf Витовт и его политика до Грюнвальдской битвы (1410 г.).] — СПб.: Типография Н. Н. Скороходова, 1885. — Глава II. — С. 18.</ref>. Бацька Вітаўта [[Кейстут]] і яго дзядзька [[Альгерд]] кіравалі сумесна і не змагаліся за ўладу паміж сабой. Альгерд быў вялікім князем і займаўся ўсходнімі і паўднёвымі справамі, Кейстут вёў упартую барацьбу з [[Тэўтонскі ордэн|тэўтонскімі рыцарамі]] на паўночным захадзе<ref name="be">''Rowell S. C''. Baltic Europe // ''Michael Jones''. The New Cambridge Medieval History c.1300—c.1415. — V. VI. — Cambridge University Press, 2000. — pp. 709—710. — ISBN 0-521-36290-3.</ref>. Маці Вітаўта была другая жонка Кейстута [[Бірута]], пра якую вядома вельмі мала.

[[Выява:Vitaŭt. Вітаўт (XVIII).jpg|thumb|У маладосці. Невядомы мастак, [[18 стагоддзе|XVIII ст.]]<ref>[[Вітаўт Чаропка|Чаропка В.]] Великий князь Витовт. — Минск: ФУАинформ, 2010. С. 5.</ref>]]
Першыя звесткі аб Вітаўце адносяцца да канца 1360-х гадоў. У 1368 і 1372 гадах ён удзельнічаў у [[Літоўска-маскоўская вайна 1368—1372 гадоў|паходах Альгерда на Маскву]]. У [[1374]] атрымаў у валоданне [[Гарадзенскае княства]]. У 1376 годзе ўжо як [[князі гарадзенскія|князь гарадзенскі]] ўдзельнічаў у паходзе на [[Каралеўства Польскае (1025—1385)|Польшчу]]. З 1377 праводзіў самастойныя паходы ў землі Тэўтонскага ордэна<ref name="Барбашев"/>.

Пасля смерці Альгерда ў 1377 Кейстут прызнаў яго старэйшага сына ад другога шлюбу [[Ягайла|Ягайлу]] [[Вялікі князь літоўскі|вялікім князем літоўскім]] і працягнуў традыцыйную для сябе вайну з крыжакамі<ref name="kia">''Kiaupa Z. Kiaupienė J., Kunevičius A''. The History of Lithuania Before 1795 / English ed. — Vilnius: Lithuanian Institute of History, 2000. — P. 124—126. — ISBN 9986-810-13-2.</ref>.

Тым не менш, Ягайла баяўся свайго ўплывовага дзядзьку, да таго ж супраць Кейстута яго наладжвалі маці [[Ульяна Цвярская]] і зяць [[Вайдыла]]<ref name="Koncius">''Koncius J. B''. Vytautas the Great, Grand Duke of Lithuania. — Miami: Franklin Press, 1964. — pp. 21-23.</ref><ref name="Барбашев3">''Барбашев А. И.'' Витовт и его политика до Грюнвальдской битвы (1410 г.). — СПб.: Типография Н. Н. Скороходова, 1885. — Глава II. — С. 21—22.</ref>.

У лютым 1380 Ягайла без узгаднення з Кейстутам заключыў пяцімесячнае перамір’е з [[Лівонскі ордэн|Лівонскім ордэнам]] для абароны сваіх спадчынных земляў у Літве, а таксама [[Полацк]]а, толькі што адабранага ў свайго брата і канкурэнта [[Андрэй Альгердавіч|Андрэя]]<ref name="kia"/>.

31 мая 1380 года Ягайла і вялікі магістр Тэўтонскага ордэна [[Вінрых фон Кніпродэ]] заключылі тайны [[Давыдзішкаўскі дагавор]], падставіўшы тым самым пад удар крыжакоў землі Кейстута, на якія дзеянне дагавора не распаўсюджвалася<ref name="Jonynas">''Jonynas I''. Dovydiškės sutartis // Vaclovas Biržiška. Lietuviškoji enciklopedija. — VI. — Kaunas: Spaudos Fondas, 1937. — P. 1341—1344.</ref>.

=== Барацьба за ўладу ===
{{main|Грамадзянская вайна ў Вялікім Княстве Літоўскім 1381—1384 гадоў|l1=Грамадзянская вайна 1381-1384 гадоў|Грамадзянская вайна ў Вялікім Княстве Літоўскім, 1389-1392|l2=Грамадзянская вайна 1389-1392 гадоў}}

[[Выява:Wojciech-Gerson-Kiejstut i Witold.jpg|thumb|250px|злева|Ягайла змяшчае Вітаўта і [[Кейстут]]а ў вязніцу. [[Войцех Герсан|В. Герсан]], 1873]]

У лютым 1381 крыжакі ўварваліся ў землі Кейстута і рушылі ў кірунку [[Тракай|Трокаў]]. Быў разбураны Новы Гарадок і ўзята ў палон каля 3 000 чалавек<ref name="Ivinskis271"/>. {{нп3|Комтурства|Комтур|ru|Комтурство}} [[Аструда|Астэродэ]] Гюнтэр Гоенштейн паведаміў Кейстуту аб заключэнні Давыдзішкаўскага дагавора<ref name="Ivinskis271">''Ivinskis Z''. Lietuvos istorija iki Vytauto Didžiojo mirties. — Rome: Lietuvių katalikų mokslo akademij, 1978. — P. 271—273.</ref>, пасля чаго Кейстут вырашыў пачаць вайну з Ягайлам. У канцы 1381 ён на чале войска адправіўся ў [[Прусія|Прусію]], але па дарозе рэзка павярнуў да Вільні<ref name="Koncius"/>. Незадаволены рашэннем бацькі Вітаўт адбыў у [[Драгічын]] і [[Гродна]]. Кейстут з лёгкасцю ўзяў Вільню, паланіў самога Ягайлу. Акрамя таго, ён выявіў сакрэтны дагавор з Ордэнам, якім змог даказаць Вітаўту планы Ягайлы<ref name="Барбашев3"/>.

У час перамоў з [[Ягайла]]м у [[Вільнюс|Вільні]] ([[1382]]), Вітаўта разам з Кейстутам схапілі і змясцілі ў [[Крэўскі замак]]. У замку Кейстута задушылі, аднак Вітаўт пры дапамозе жонкі [[Ганна Святаслаўна|Ганны Святаслаўны]] здолеў уцячы.

У ходзе барацьбы са стрыечным братам Вітаўт быў вымушаны двойчы бегчы ва ўладанні Тэўтонскага ордэна (1382—1384, 1389—1392) з перадачай ордэну [[Жамойць|Жамойці]]. Праз Берасце і Мазовію прыбыў у Прусію, дзе [[21 кастрычніка]] [[1383]] прыняў каталіцтва і імя Віганд. Па вяртанні на радзіму ў 1384 перайшоў у праваслаўе і атрымаў імя Аляксандр, аднак пазней вярнуўся ў каталіцтва, захаваўшы другое імя.

У 1384 годзе ён атрымаў назад частку спадчыны свайго бацькі.

Пасля [[Крэўская унія|уніі Вялікага Княства Літоўскага з Польшчай]] у 1385 Вітаўт узначаліў групоўку феадалаў ВКЛ, якія былі супраць уніі з Польшчай<ref name="БС"/>. Ён змагаўся за незалежнасць княства ад Польшчы і дамагаўся ад польскага караля Ягайлы прызнання за сабой (на правах [[намеснік]]а) Вялікага Княства Літоўскага. З дапамогай рыцараў [[Лівонскі ордэн|Лівонскага ордэна]] цягам [[Грамадзянская вайна ў ВКЛ 1389—1392 гадоў|вайны]] ([[1389]]—[[1392]]) спрабаваў скінуць намесніка Ягайлы на літоўскім стальцы — свайго стрыечнага брата [[Скіргайла|Скіргайлу]] і пачаць кіраваць дзяржавай незалежна ад польскага караля.

У выніку гэтай барацьбы паміж ім і Ягайлам у 1392 годзе было заключана кампраміснае [[Востраўскае пагадненне]], паводле якога была прызнана фактычная вярхоўная ўлада Вітаўта ў ВКЛ, але Ягайла дэ-юрэ захоўваў тытул вялікага князя літоўскага<ref name="БС"/>. Вітаўту былі вернуты вотчынныя землі [[Троцкае княства|Троцкага княства]], раней аднятыя Ягайлам і перададзеныя Скіргайле. Вітаўт станавіўся намеснікам Ягайлы ў Літве, фактычна — кіраўніком.

Вітаўт праводзіў палітыку цэнтралізацыі дзяржавы і ўмацавання велікакняжацкай улады. Вёў актыўную знешнюю палітыку. Падчас Вітаўта ВКЛ працягвала падтрымліваць [[Цвярское княства|Цвярское]] і {{нп3|Вялікае Княства Разанскае|Разанскае|ru|Великое княжество Рязанское}} вялікія княствы супраць [[Вялікае Княства Маскоўскае|Масквы]]<ref name="БС"/>. У [[1395]] уключыў у склад ВКЛ [[Смаленскае княства]].

=== Бітва на Ворскле ===
{{main|Бітва на Ворскле, 1399}}
[[Выява:Facial Chronicle - b.11, p.421 - Battle at Vorskla.jpg|thumb|Бітва на Ворскле. Мініяцюра [[XVI стагоддзе|XVI ст.]] з {{нп3|Ілюстраваны летапісны звод Івана Грознага|Ілюстраванага летапіснага зводу|ru|Лицевой летописный свод}}.]]
[[Выява:VytautoDidžiojoBažnyčia.jpg|thumb|[[Фара Вітаўта (Каўнас)|Касцёл Вітаўта]] ў [[Каўнас]]е, пабудаваны каля 1400]]

Пасля паражэння Тахтамыша ад войска [[Тамерлан]]а ў 1395 годзе, спусташэння і паслаблення Залатой Арды вялікі князь Вітаўт даў прытулак [[Тахтамыш]]у на сваёй тэрыторыі, а пасля сыходу Тамерлана на Блізкі Усход распачаў некалькі паходаў углыб татарскай тэрыторыі. Літоўская армія спачатку перайшла [[Дон]] і нанесла паражэнне татарскай ардзе паблізу [[Волга|Волгі]], узяўшы тысячы палонных. У 1397 Вітаўт з’явіўся ў [[Крым]]е, дзе зноў атрымаў перамогу над татарамі, варожымі Тахтамышу.

Вітаўт імкнуўся да таго, каб [[Баніфацый IX|Папа Рымскі]] абвясціў [[Крыжовыя паходы|крыжовы паход]], які дазволіў бы яму сцерці [[Залатая Арда|Залатую Арду]], заваяваць рускія землі і атрымаць каралеўскую карону<ref>''Bumblauskas A''. Senosios Lietuvos istorija 1009—1795. — Vilnius: R. Paknio leidykla, 2005. — ISBN 9986-830-89-3. — P. 146. {{ref-lt}}</ref>.

Вітаўт вёў пастаянную барацьбу супраць татар, ачысціў ад іх усю тэрыторыю паміж [[Дняпро]]м і [[Азоўскае мора|Азоўскім морам]]. У 1399 у [[Бітва на Ворскле (1399)|бітве на Ворскле]] ўзначаленае Вітаўтам аб’яднанае войска, якое ўключала воінаў Вялікага Княства Літоўскага, палякаў, рускіх князёў, крыжакоў і татараў збеглага ў Літву хана [[Тахтамыш]]а, пацярпела поўнае паражэнне ад войскаў хана [[Цімур Кутлуг|Цімура Кутлуга]] і {{нп3|цемнік|цемніка|ru|Темник (воинское звание)}} {{нп3|Эдыгей|Эдыгея|ru|Едигей}}<ref name="БС"/>. Войска Вітаўта фарсіравала раку і абрынулася на войскі Цімура Кутлуга, але ў гэты час войскі Эдыгея абышлі яго з флангаў, прыціснуўшы да ракі і амаль цалкам знішчыўшы. Сам Вітаўт быў паранены і ледзь не патануў.

У выніку гэтага сарваліся планы Вітаўта панавання над усімі землямі колішняй [[Русь|Русі]]. Нягледзячы на гэта, Вітаўт захаваў кантроль ВКЛ над Паўночным Прычарнамор’ем.

Паражэнне на Ворскле аслабіла пазіцыі Вітаўта. Яму давялося адмовіцца ад амбіцыйных планаў на ўсходзе. Было зноў страчана [[Смаленскае княства]]. Па патрабаванні Польшчы ў 1401 годзе была заключана [[Віленска-Радамская унія 1401|Віленска-Радамская унія]]<ref name="БС"/>, якой быў замацаваны прадугледжаны Крэўскім актам [[сюзерэн]]ітэт Польшчы ў дачыненні да Літвы. Вітаўт і яго падданыя былі вымушаны прынесці пісьмовае абяцанне аб вернасці Польшчы; ён быў прызнаны вялікім князем літоўскім, але толькі пажыццёва: перададзеныя яму ў валоданне землі пасля смерці павінны былі адысці да Ягайлы і Каралеўства Польскага.

У падзяку за выратаванне вялікі князь заклаў у Коўне [[Фара Вітаўта (Каўнас)|касцёл Ушэсця Найсвяцейшай Дзевы Марыі]], вядомы цяпер як касцёл Вітаўта. Акрамя гэтага храма, князем заснаваныя касцёлы Звеставання Найсвяцейшай Панне Марыі і Святога Бенедыкта ў Старых Троках, касцёл Найсвяцейшай Дзевы Марыі ў Новых Троках, іншыя храмы і манастыры. Царкоўная палітыка Вітаўта мела на мэце развеяць распаўсюджаныя ў Заходняй Еўропе ўяўленні аб літоўцах як язычніках, і спыніць агрэсію нямецкіх рыцараў.

У выніку [[Літоўска-маскоўская вайна 1406—1408 гадоў|стаяння на Угры (1408)]] вызначыў усходнюю мяжу ВКЛ па рэках [[Угра]] і [[Ака]].

=== Вялікая вайна і Грунвальдская бітва ===
{{main|Вялікая вайна, 1409-1411|Бітва пад Грунвальдам, 1410}}

[[Выява:Vytautas dydysis.jpg|thumb|злева|[[Ян Матэйка]]. [[Грунвальдская бітва (карціна)|«''Грунвальдская битва''»]], 1878. Фрагмент карціны з выявай Вітаўта]]
[[Выява:Jagiello z Witoldem.jpg|thumb|Вітаўт і [[Ягайла]] моляцца напярэдадні [[Грунвальдская бітва|Грунвальдскай бітвы]]. [[Ян Матэйка|Я. Матэйка]], [[1855]]]]

Вітаўт і Ягайла былі арганізатарамі разгрому нямецкіх [[рыцар]]аў пад камандаваннем магістра Тэўтонскага ордэна [[Ульрых фон Юнгінген|Ульрыха фон Юнгінгена]] ў [[Грунвальдская бітва|Грунвальдскай бітве]] [[1410]] годзе. Ролю Вітаўта, прызначанага Ягайлам галоўнакамандуючым<ref name="БС"/>, у гэтай знакамітай бітве вялікая, нягледзячы на тое, што ход бітвы і ацэнка дзеянняў удзельнікаў працягваюць выклікаць спрэчкі. Бітва пад Грунвальдам паклала канец гегемоніі ордэна і змяніла геапалітычнае становішча Вялікага Княства Літоўскага. Ордэн па [[Першы Торунскі мір|Торунскім дагаворы]] саступаў Вітаўту [[Жамойць]] (у пажыццёвае валоданне), гэта значыць паўночна-заходнюю частку тэрыторыі [[Літва|сучаснай Літвы]], захопленую [[Тэўтонскі ордэн|Тэўтонскім ордэнам]] ([[1398]]). З-за Жамойці Літва яшчэ двойчы ўступала ва ўзброеныя канфлікты з Тэўтонскім ордэнам ([[1414]], [[1422]]), пакуль немцы канчаткова не адмовіліся ад Жамойці ў [[Мельнскі мір|Мельнскім мірным дагаворы]] ([[1422]])<ref name="БС"/>.

=== Унутраная палітыка ===
[[Выява:Vitaŭt Vialiki, Kalumny. Вітаўт Вялікі, Калюмны (1555).jpg|thumb|злева|На вялікакняжацкім стальцы. Невядомы мастак, [[1555]]]]
Праводзіў палітыку цэнтралізацыі дзяржавы і ўмацавання велікакняжаскай улады. Паступова ліквідаваў буйныя ўдзельныя княствы, аддаваў родным і стрыечным братам менш значныя ўдзелы. Да дзяржаўнага кіравання (удзел у соймах і радзе) прыцягваў ваеннаслужбовы [[Стан, сацыяльная група|стан]]—баяр-шляхту, за службу раздаваў яму землі.

Найвышэйшыя пасады пры Вітаўце займалі баяры, што паходзілі з [[беларусы|беларускай]] [[этнічная тэрыторыя|этнічнай тэрыторыі]], з іх складалася і атачэнне вялікага князя. Напрыклад, на Салінскай сустрэчы 1397 годзе з крыжацкім пасольствам Вітаўта суправаджалі князі пінскі [[Юрый Нарымонтавіч|Юрый]], заслаўскі [[Міхаіл Яўнутавіч|Міхал]], старадубскі [[Аляксандр Патрыкеевіч|Аляксандр]], [[Іван Альгімонтавіч Гальшанскі|Іван Гальшанскі]] і друцкі [[Іван Кіндыр|Іван]]<ref>[[Мікола Іванавіч Ермаловіч|М. І. Ермаловіч]]. Вітаўт // {{Крыніцы/ЭГБ|2к}} С. 305.</ref>.

За Вітаўтам [[старабеларуская мова]] (тады часта называлася «літоўскай») па-ранейшаму мела статус афіцыйнай; лаціна пачала ўжывацца ў дачыненнях з Заходняй Еўропай і ў каталіцкім касцёле{{sfn|ЭнцВКЛ|2005}}.

У 1413 годзе падпісаў [[Гарадзельская унія|Гарадзельскую унію]]<ref name="БС" />, якая дэ-юрэ давала каталікам перавагі ў заняцці дзяржаўных пасад, але дэ-факта Вітаўт прызначаў на пасады гледзячы толькі на сваё ўласнае меркаванне. Заснаваў у ВКЛ праваслаўную мітраполію незалежную ад маскоўскай, першым мітрапалітам якой на Новагародскім саборы быў абраны [[Рыгор Цамблак]]. Падчас Вітаўта ў 1420 годзе [[Віцебск]], [[Полацк]] і [[Вільнюс|Вільню]] наведаў [[Геранім Пражскі]] — паплечнік [[Ян Гус|Яна Гуса]]. У 1422 годзе ў [[Чэхія|Чэхію]] прыбыў намеснік Вітаўта [[Жыгімонт Карыбутавіч]] з 5-тысячным войскам, такім чынам Вітаўт змагаўся за вяртанне Жамойці. Паводле Мельніцкага дагавора (1422) Ордэн перадаў Жамойць Вітаўту ў пажыццёвае валоданне.

Падчас Вітаўта ВКЛ дасягнула найбольшай магутнасці і памераў: ад пскоўскай мяжы да Чорнага мора і ад Акі і Курска да [[Галічына|Галіцыі]].

=== Усходняя палітыка ===
У 1397 Вітаўт разбурыў {{нп3|Вялікае Княства Разанскае|Разанскае княства|ru|Великое княжество Рязанское}} ў адсутнасць вялікага князя [[Алег Іванавіч Разанскі|Алега Іванавіча]], у чым яму не перашкаджаў зяць, маскоўскі князь [[Васіль I Дзмітрыевіч|Васіль]], з якім яны паважна сустрэліся ў [[Каломна|Каломне]].

У 1404 Вітаўту ўдалося {{нп3|Аблога Смаленска, 1404|вярнуць Смаленск|ru|Осада Смоленска (1404)}} з дапамогай польскіх войскаў<ref name="БС"/>, але незадаволены збліжэннем Вітаўта з Польшчай [[Свідрыгайла Альгердавіч]] ад’ехаў на маскоўскую службу і атрымаў ад Васіля Дзмітрыевіча некалькі гарадоў у кармленне (пасля паходу Едыгея на Маскву вярнуўся ў Літву). Вітаўт умешваўся ў справы [[Наўгародская дзяржава|Наўгародскай]] і [[Пскоўская рэспубліка|Пскоўскай]] рэспублік і тройчы (1406—1408) урываецца ў межы [[Вялікае Княства Маскоўскае|Маскоўскага княства]].

Валоданні княства Літоўскага пры Вітаўце на ўсходзе дасягалі вярхоўяў [[Ака|Акі]] і [[Мажайск]]а. Вітаўт адабраў у татараў Паўднёвую Падолію і пашырыў свае ўладанні на поўдні да [[Чорнае мора|Чорнага мора]]. За час яго праўлення ў [[Прычарнамор'е|Прычарнамор’і]] з’яўляюцца такія гарады і крэпасці : {{нп3|Дашаў||be-x-old|Дашаў}} ([[Ачакіў|Ачакаў]]), {{нп3|Саколец||be-x-old|Саколец}} ([[Вазнэсэнск|Вазнясенск]]), {{нп3|Балаклей||be-x-old|Балаклей}} (на [[Паўднёвы Буг|Бугу]]), [[Замак Каравул]] ([[Рашкаў]]), {{нп3|Хаджыбей||ru|Хаджибей}} (пазней [[Адэса]]).

Дачка Вітаўта [[Соф’я Вітаўтаўна|Соф’я]] была выдадзена замуж за вялікага князя маскоўскага [[Васіль I Дзмітрыевіч|Васіля Дзмітрыевіч]]. У сваім завяшчанні Васіль (1423) аддаваў жонку і сыноў пад абарону Вітаўта<ref>''Вернадский Г. В.'' [http://www.kulichki.com/~gumilev/VGV/vgv400.htm#vgv410para01 Россия в средние века].</ref>, пасля чаго ў 1427 Соф’я афіцыйна перадала Маскоўскае княства пад руку Вітаўта, які прыкладна ў гэты ж час заключыў дагаворы з князямі [[князі цвярскія|цвярскім]] (1427), [[князі разанскія|разанскім]] (1430) і [[князі пронскія|пронскімі]] (1430), паводле якіх яны станавіліся яго васаламі.

Самым крайнім усходнім валоданнем Вітаўта была [[Тульская вобласць|Тульская зямля]], якая ў 1430—1434 гады перадавалася яму па дамове з разанскім князем {{нп3|Іван Фёдаравіч, князь разанскі|Іванам Фёдаравічам|ru|Иван Фёдорович (князь рязанский)}}.

=== Рэлігійная палітыка ===
Падпісаўшы пад націскам польскага кліру [[Віленска-Радамская унія 1401|Віленска-Радамскую]] ([[1401]]) і [[Гарадзельская унія|Гарадзельскую]] ([[1413]]) уніі, Вітаўт фактычна даў [[Каталіцызм|каталікам]] перавагі ў дзяржаўным жыцці краіны, што зрабілася адной з прычын працяглай рэлігійнай барацьбы ў Літоўскай дзяржаве і значна аслабляла яе.

Каб дагадзіць [[праваслаўе|праваслаўным]] жыхарам Літвы і Літоўскай Русі, Вітаўт у 1415 г. уставіў у Вялікім Княстве Літоўскім аўтакефальную [[Літоўская мітраполія#Пасля 1415 года|Літоўска-Кіеўскую мітраполію]]. Першым аўтакефальным мітрапалітам [[Літоўская мітраполія|праваслаўнай царквы Вялікага Княства]] на Новагародскім саборы абралі [[Рыгор Цамблак|Рыгора Цамблака]].

=== Адносіны з Залатой Ардой ===
У 1422 Вітаўт даў прытулак хану [[Залатая Арда|Залатой Арды]] [[Улу-Мухамед|Мухамеду]], разгромленыя {{нп3|Барах-хан|Баракам|ru|Барак-хан}}. У 1424 войскі вялікага князя нанеслі вырашальную паразу прэтэндэту на трон Залатой Арды {{нп3|Худайдат|Худайдату|ru|Худайдат}}, які здзейсніў набег на [[Адоеўскае княства]]. У канцы таго ж года Вітаўт падтрымаў Мухамеда, які выступіўшы з Літвы, авалодаў спачатку [[Крым]]ам, а ў 1426 і {{нп3|Сарай-Берке|Сараем|ru|Новый Сарай}}<ref>{{кніга |аўтар = Почекаев Р. Ю. |загаловак = Цари ордынские. Биографии ханов и правителей Золотой Орды |месца = СПб. |выдавецтва = Евразия |год = 2010 |старонак = 408 |isbn = 978-5-91852-010-9}}</ref>.

=== З’езд у Луцку ===
[[Файл:MakevichusVytautLutsk.jpg|thumb|Вітаўт Вялікі на кангрэсе ў Луцку. Ё. Мацкявічус, 1934]]
Вітаўт двойчы адмаўляўся прыняць каралеўскі тытул, нарэшце згадзіўся на гэта.

[[З’езд у Луцку|З'езд]], які адбыўся ў [[Луцк]]у з 9 па 29 студзеня 1429 г., пры ўдзеле караля Германіі (Рымскага караля) і будучага імператара [[Свяшчэнная Рымская імперыя|Свяшчэннай Рымскай імперыі]] [[Сігізмунд I Люксембургскі|Жыгімонта]], Вітаўта, Ягайлы, легата Папы Рымскага, князёў разанскіх, адоеўскіх, наўгародскіх, пскоўскіх, а таксама пасланнікаў вялікага князя маскоўскага і цвярскога князя, Тэўтонскага ордэна, Залатой Арды, Княства малдаўскага, дацкага караля, візантыйскага імператара, паказаў узрослую ролю Вялікага Княства Літоўскага. Падчас з’езду Жыгімонт падняў пытанне пра каранацыю Вітаўта. Ягайла пагадзіўся з каранацыяй, але польская знаць прымусіла яго адклікаць згоду. Тым не менш, падрыхтоўка каранацыі ішла ў абыход Польшчы.

Прызначаная на Ражство Найсвяцейшай Дзевы Марыі (8 верасня 1430) цырымонія не адбылася, паколькі палякі не прапусцілі дэлегацыю ад Жыгімонта, якая везла вырабленыя ў Нюрнбергу кароны Вітаўта і яго жонкі Ульяны. У кастрычніку ў Вільні Ягайла, відаць, прапаноўваў кампраміс, дапускаў каранацыю, з тым, каб пасля яго смерці карона караля літоўскага адыходзіла б да аднаго з сыноў Ягайлы. Апошнія лісты Вітаўта сведчаць аб тым, што ён згаджаўся на такое рашэнне. Аднак яго імкненне каранавацца каралём і забяспечыць суверэнітэт дзяржаве не ажыццявіліся: Вітаўт раптам памёр 27 кастрычніка 1430 г. у Троках. Існуе версія, што карону перахапілі польскія [[шляхта|шляхцічы]].
[[Выява:Vitaŭt. Вітаўт (1443).jpg|thumb|злева|Пахаванне Вітаўта. Мініяцюра, [[1443]]]]

Вітаўт двойчы адмаўляўся прыняць каралеўскі тытул, нарэшце ў [[1429]] згадзіўся на гэта і на [[1430]] была прымеркавана яго каранацыя, але ён памёр напярэдадні яе, калі ўжо сабраліся госці з усёй Еўропы, бо быў ужо вельмі стары. Пасля смерці Вітаўта вялікім князем быў абраны [[Свідрыгайла Альгердавіч|Свідрыгайла]], які канчаткова разарваў унію з Польшчай.

=== Вынікі ўладарання ===
[[Выява:VKL-1462-ru.png|thumb|Вялікае Княства Літоўскае пры Вітаўце]]
За Вітаўтам Вялікае Княства Літоўскае дасягнула найбольшай магутнасці і памераў: ад [[Пскоў]]скай мяжы да [[Чорнае мора|Чорнага мора]] і ад Акі і [[Курск]]а да [[Галіцыя|Галіцыі]]. З мэтай узмацніць міжнародны прэстыж дзяржавы і сваё становішча ён двойчы (у [[1429]] і [[1430]]) рабіў захады і ўчыняў з’езды наймагутнейшых валадароў [[Еўропа|Еўропы]], каб прыняць каралеўскі тытул і карону. Але польскія [[магнат]]ы затрымалі імператарскіх паслоў, што везлі карону. Састарэлы Вітаўт не вытрымаў гэтага дыпламатычнага паражэння і памёр у [[Тракай|Троках]]. Пахаваны ў [[Архікафедральны сабор Святога Станіслава (Вільнюс)|Віленскім кафедральным касцёле]].

Падчас княжання Вітаўта самакіраванне паводле [[Магдэбургскае права|Магдэбургскага права]] атрымалі [[Брэст|Берасце]] ([[1390]]) і [[Гродна|Горадня]] ([[1391]], няпоўнае).

У 1413 г. [[Віцебск]], [[Полацк]], [[Вільнюс|Вільню]] і [[Гродна|Горадню]] ў почце Вітаўта наведаў [[Геранім Пражскі]] (паплечнік [[Ян Гус|Яна Гуса]]), які пераконваў Вітаўта прыязна ставіцца да гусітаў<ref>А. Будилович. Не был ли православным человеком Иероним Пражский? // Христианское чтение. 1870, ч. I.</ref>. У [[1422]] на дапамогу нацыянальна-вызваленчаму руху гусітаў у [[Чэхія|Чэхію]] прыбыў намеснік Вітаўта, унук [[Альгерд]]а, [[Жыгімонт Карыбутавіч]] з 5-тысячным літоўскім войскам. На чале сваіх гусіцкіх паплечнікаў у [[1424]] ён заняў [[Прага|Прагу]], дзе абвясціў сябе каралём і пэўны час імкнуўся ўмацаваць сваю ўладу. Але з прычыны ўскладненай сітуацыі ў Вялікім Княстве Літоўскім вярнуўся на бацькаўшчыну.

Пасля смерці Вітаўта вялікім князем прызначылі [[Свідрыгайла Альгердавіч|Свідрыгайлу]]. У хуткім часе яго скінуў і заняў велікакняжаскі трон брат Вітаўта [[Жыгімонт Кейстутавіч]].

=== У літаратуры і мастацтве ===
Паэт-лацініст [[Мікалай Гусоўскі]] ў паэме «[[Песня пра зубра]]» (1523) паказвае Вітаўта легендарным князем «залатога века», ўзорам правіцеля<ref>Мікульскі Ю. Князь Вітаўт вачыма нашых продкаў// Беларуская думка. — 2012. — № 5.</ref>.

Па загаду літоўскай ўлады [[Мсціслаў Валерыянавіч Дабужынскі|М. Дабужынскім]] напісаны партрэт Вітаўта<ref>{{артыкул|аўтар=Горный Сергей.|загаловак=«Витовт» М. В. Добужинского|спасылка=http://www.russianresources.lt/archive/Dobuj/Dobuj_20.html|выданне=Наше эхо|месца=Коўна|год=1931|нумар=698|archive-url=https://web.archive.org/web/20170814042025/http://www.russianresources.lt/archive/Dobuj/Dobuj_20.html|archive-date=14 жніўня 2017|archiveurl=https://web.archive.org/web/20170814042025/http://www.russianresources.lt/archive/Dobuj/Dobuj_20.html|archivedate=14 жніўня 2017}}</ref>.

Князю Вітаўту пасвечана п’еса [[Аляксей Ануфрыевіч Дудараў|Аляксея Дударава]] «Князь Вітаўт».

У [[2013]] г. ў [[Нацыянальны акадэмічны Вялікі тэатр оперы і балета|Нацыянальным акадэмічным Вялікім тэатры оперы і балета]] прайшла прэм’ера балета «Вітаўт» кампазітара Вячаслава Кузняцова<ref>Бунцэвіч Н. Балет «Вітаўт»: Вітаміны перамогі ці поўны аўт?// Беларуская думка. — 2013, ноябрь. -№ 11.</ref>.

== Памяць ==
У гонар вялікага князя Вітаўта названы мноства аб’ектаў у [[Літва|Літве]], [[Беларусь|Беларусі]] і [[Польшча|Польшчы]]. {{нп3|Імя Вітаўтас|Вітаўтас|ru|Витаутас (имя)}} — папулярнае імя ў Літве ({{lang-lt|Vytautas}}), менш папулярнае ў Беларусі (Вітаўт) і Польшчы ({{lang-pl|Witold}}). Імя Вітаўта Вялікага носіць [[Універсітэт Вітаўта Вялікага|універсітэт]] у [[Каўнас]]е.

Помнікі вялікаму князю ўстаноўлены ў [[Каўнас]]е, [[Мястэчка Кярнаве|Кярнаве]], [[Вільнюс]]е, {{нп3|Сянеі-Тракаі||lt|Senieji Trakai}}, [[Бірштанас]]е, {{нп3|Бятыгала|Бятыгале|lt|Betygala}}, [[Пярлая|Пярлаі]], {{нп3|Вялюана|Вялюане|lt|Veliuona}} і {{нп3|Помнікі Вітаўту ў Літве|многіх іншых гарадах Літвы|lt|Sąrašas:Vytauto Didžiojo paminklai}}, а таксама ў [[Гродна|Гродне]] (з суцэльнага дубу). Скульптурная выява князя Вітаўта таксама з’яўляецца часткай манумента {{нп3|Тысячагоддзе Расіі|«Тысячагоддзе Расіі»|ru|Тысячелетие России}}<ref>''Смирнов В. Г.'' Россия в бронзе. Памятник «Тысячелетию России» и его герои. — [2-е изд., перераб. и доп.]. — Москва: Вече, 2002. — 302 c. — ISBN — 5-945382-01-9.</ref> і помніка {{нп3|Грунвальд, помнік|«Грунвальд»|pl|Pomnik Grunwaldzki w Krakowie}} у [[Кракаў|Кракаве]]<ref>''Urbańczyk A.'' [http://books.google.com.by/books?ei=FvxbTLjWAY2kOInZsKQP&ct=result&hl=ru&id=kpRLAAAAIAAJ&dq=Pomnik+Grunwaldzki+w+Krakowie+Witold&q=Witold#search_anchor Pomnik Grunwaldzki w Krakowie]. — Kraków: Wydawn. Literackie, 1974. — 153 s. — S. 151</ref>.

[[25 ліпеня]] [[2009]] года ў [[Брэст|Брэсце]] адкрылася [[Помнік Тысячагоддзя Брэста|скульптурная кампазіцыя]], прысвечаная 990-гадовай гісторыі горада. Сярод шасці бронзавых фігур у кампазіцыі помніка тры скульптуры гістарычных дзеячаў — Вітаўта, [[Мікалай Радзівіл Чорны|Мікалая Радзівіла «Чорнага»]] і князя [[Уладзімір Васількавіч|Васількавіча]]<ref>[http://nn.by/?c=ar&i=28027 Вітаўт, Радзівіл Чорны і князь Васількавіч] // «[[Наша ніва (1991)|Наша Ніва]]», [[26 ліпеня]] [[2009]].</ref>.

<center><gallery perrow="3" widths="200px" heights="240px">
Выява:1000 Vitovt.jpg|<center>{{нп3|Тысячагоддзе Расіі|Помнік «Тысячагоддзе Расіі»|ru|Тысячелетие России}} у Вялікім Ноўгарадзе, [[1862]]</center>
Выява:Veliuona vytautas.jpg|<center>Помнік у Вялюане, [[1930]]</center>
Выява:Grunwald (Žalgiris) monument in Krakow (detail Vytautas).jpg|<center>{{нп3|Грунвальд, помнік|Помнік «Грунвальд»|pl|Pomnik Grunwaldzki w Krakowie}} у Кракаве <br />([[1910]], адноўлены ў [[1976]])</center>
Staue of Vitaut.JPG|<center>Драўляны помнік у Гродне</center>
</gallery></center>

Апошні па часе помнік усталяваны 23 верасня 2010 года ў в. [[Пеляса]] [[Воранаўскі раён|Воранаўскага раёна]] Гродзенскай вобласці Беларусі. Аўтар — літоўскі скульптар {{нп3|Альгімантас Сакалаўскас||lt|Algimantas Sakalauskas}}. Скульптура вышынёй больш за 6 метраў з асаблівай пароды дуба.

Назву «Вітаўт» носіць [[тралейбус]] [[АКСМ-420]] вытворчасці [[Белкамунмаш]] (2007).

=== У беларускай тапаніміцы ===
Памяць пра Вітаўта стала замацавалася ў беларускай тапаніміі XVI—XVII стагоддзяў. Даследчыкі адзначаюць, што ў дакументах гэтага перыяду фігуруе дастаткова шмат назваў геаграфічных і іншых аб’ектаў, знітаваных з імем Вітаўта. Вось толькі некаторыя з іх:
* Вітаўтавы дарогі і Вітаўтавы (Вітавы) шляхі ў розных частках Беларусі
* Вітаўтаў брод ([[Бабруйскі раён]])
* Вітаўтаў дуб ([[Бешанковіцкі раён]])
* Вітаўтаў мост (на [[Цна (прыток Свіслачы)|рацэ Цна]] пад [[Мінск]]ам)
* Вітаўтавы талеркі і Вітаўтавы відэльцы — камяні з шасцю адшліфаванымі паглыбленнямі і выявамі відэльцаў каля Ушачаў.на
* Поле Вітаўка ([[Бярэзінскі раён]])
* Вітаўтава студня ([[Барысаўскі раён]])
* Вітаў лог ([[Барысаўскі раён]])
* [[Вітаў калодзеж]] ([[Гомельскі раён]])
* Вітава возера (Ушацкі раён)

=== У фальклоры ===
У канцы XIX стагоддзя на Смаленшчыне запісана паданне, згодна з якім Вітаўт меў беларускае сялянскае паходжанне, а перад смерцю наказаў разбудзіць яго, калі на дзяржаву нападуць ворагі. Пасля смерці Вітаўта людзі вырашылі праверыць абяцанне і разбудзілі яго проста так, за што ён пракляў іх і асудзіў на вечныя [[Паўстанне 1863—1864 гадоў|бунты]].<ref>[http://elib.bspu.by/bitstream/doc/30523/1/образ%20князя%20витовта%20в%20народной%20культуре%20белорусов.pdf]</ref>

== Галерэя ==
<center><gallery widths="150" heights="150" caption="Іканаграфія вялікага князя Вітаўта" perrow="4">
Выява:Vitaŭt Vialiki. Вітаўт Вялікі (XVII).jpg|З [[Касцёл Найсвяцейшай Дзевы Марыі (Тракай)|Троцкага касцёла Найсв. Дзевы Марыі]]. Невядомы мастак, кан. [[XVII стагоддзе|XVII ст.]]
Выява:Vitaŭt Vialiki. Вітаўт Вялікі (A. Guagnini, 1578).jpg|[[Аляксандр Гваньіні|А. Гваньіні]], [[1578]]
Выява:Vitaŭt Vialiki. Вітаўт Вялікі (1836).jpg|[[Міхал Балінскі|М. Балінскі]], [[1836]]
Выява:Vitaŭt Vialiki. Вітаўт Вялікі (1837-38).jpg|[[Леанард Ходзька|Л. Ходзька]], [[XIX стагоддзе|XIX ст.]]
</gallery></center>

== Гл. таксама ==
* [[Пояс Вітаўта]]

{{зноскі}}

== Літаратура ==
* ''Скварчэўскі Д.'' [http://www.arche.by/by/page/science/14693 Вобраз князя Вітаўта ў міфалагічнай свядомасці беларусаў] {{Архівавана|url=https://web.archive.org/web/20130515044659/http://www.arche.by/by/page/science/14693 |date=15 мая 2013 }} // DRUVIS. 2011. № 3. — С. 102—111.
* {{Крыніцы/ЭнцВКЛ|том=1|старонкі=448|артыкул=Вітаўт|аўтар=[[Анатоль Пятровіч Грыцкевіч|Грыцкевіч А.]]}}
* {{Літаратура/ЭГБ|2}}
* Уладзімір Прышляк. [http://kamunikat.fontel.net/www/czasopisy/almanach/08/10.htm Гістарычная постаць Вітаўта ў сучаснай беларускай гістарыяграфіі і навукова-папулярнай літаратуры] {{Архівавана|url=https://web.archive.org/web/20081007193647/http://kamunikat.fontel.net/www/czasopisy/almanach/08/10.htm |date=7 кастрычніка 2008 }} // «[[Гістарычны Альманах]]». Том 8, 2003.
* [http://slounik.org/27667.html Vitaŭt] // {{Літаратура/Гістарычны слоўнік Беларусі (1998)}}
* Міхась Белямук. Вялікі князь Вітаўт і ягоная маестатная пячатка [http://kamunikat.org/download.php?item=12283-8.pdf&pubref=12283] // «[[Białoruskie Zeszyty Historyczne]]» № 31, чэрвень 2009. ISSN 1232-7468.
* [http://vn.belinter.net/vkl/book7.html Пакаленне шостае: Ягайла, Вітаўт і іх старэйшыя сучаснікі (1370-ыя — 1390-ыя гады)] {{Архівавана|url=https://web.archive.org/web/20090105234642/http://vn.belinter.net/vkl/book7.html |date=5 студзеня 2009 }} // [[Вячаслаў Насевіч|Насевіч В. Л.]]. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: Падзеі і асобы. — Мн.: Полымя, 1993. — 160 с.: іл. — ISBN 5-345-00627-Х.
* [https://pawet.net/library/history/bel_history/_belz/1932c/%D0%B0%D1%80%D1%82%D1%8B%D0%BA%D1%83%D0%BB%D1%8B_%D0%BF%D1%80%D0%B0_%D0%BF%D0%BE%D1%88%D1%83%D0%BA%D1%96_%D0%BC%D0%B0%D0%B3%D1%96%D0%BB%D1%8B_%D0%B2%D1%96%D1%82%D0%B0%D1%9E%D1%82%D0%B0.html Артыкулы пра пошукі магілы Вітаўта // Наша слова.pdf № 50, 14 снежня 2022.] // на [[pawet.net]]

== Спасылкі ==
{{Commons|Category:Vytautas the Great}}
* [http://www.beljews.info/xiv.html Яўрэйскі погляд на Вітаўта // Эл.рэсурс beljews.info] {{Архівавана|url=https://web.archive.org/web/20050822145700/http://www.beljews.info/xiv.html |date=22 жніўня 2005 }}

{{Вялікія князі літоўскія}}
{{Wikidata/Ancestors}}
{{нашчадкі}}
{{Бібліяінфармацыя}}

[[Катэгорыя:Вялікія князі літоўскія]]
[[Катэгорыя:Князі гарадзенскія]]
[[Катэгорыя:Князі троцкія]]
[[Катэгорыя:Гедзімінавічы]]
[[Катэгорыя:Князі луцкія]]