Часовы ўрад Эстоніі
 Гісторыя Эстоніі | |
|---|---|
 | |
| Старажытная Эстонія | |
| Сярэдневяковая Эстонія | |
| Дацкая Эстонія · Дэрпцкае біскупства · Лівонскі ордэн · | |
| Падзел і аб’яднанне пад шведскім панаваннем | |
| Лівонская вайна · Лівонскае каралеўства · Задзвінскае герцагства · Шведская Лівонія · Шведская Эстляндыя | |
| У складзе Расійскай імперыі | |
| Паўночная вайна · Ліфляндская губерня · Эстляндская губерня | |
| Стварэнне Эстонскай Рэспублікі | |
|
Балтыйскае герцагства · Часовы ўрад Эстоніі · Вайна за незалежнасць · Эстонская рэспубліка |
|
| Другая сусветная вайна | |
| Чэрвеньскі пераварот · Далучэнне Эстоніі да СССР · Генеральная акруга Эстонія | |
| Паваенны перыяд | |
| Эстонская Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка · Лясныя браты · Аднаўленне незалежнасці | |
Партал «Эстонія» |
Часовы ўрад Эстоніі (эст.: Eesti Ajutine Valitsus) быў сфарміраваны 24 лютага 1918 Камітэтам выратавання, абраным Маапяевам — сходам Эстляндскай губерні. У склад Часовага ўрада ўвайшлі Канстанцін Пятс (старшыня), Юры Вільмс (міністр юстыцыі), Яан Поска (міністр замежных спраў), Юхан Кук (міністр фінансаў), Яан Рамат (міністр харчавання і сельскай гаспадаркі), Андрэс Ларка (ваенны міністр), Вілем Масік (міністр працы і сацыяльнага забеспячэння), Фердынанд Петэрсэн (міністр дарог) і Петэр Пыльд (міністр адукацыі)[1].
Асноўнымі задачамі Часовага ўрада былі лабісцкая дзейнасць дзеля дыпламатычнага прызнання незалежнасці Эстоніі, супрацьстаянне нямецкай акупацыі і падрыхтоўка выбараў у Эстонскі ўстаноўчы сход.
Неўзабаве Эстонія была акупавана нямецкімі войскамі, і краіна трапіла пад адміністрацыйны кантроль Обер Оста. У выніку нямецкай рэвалюцыі і яе капітуляцыі ў I сусветнай вайне 11 лістапада[2] акупанты 19 лістапада фармальна перадалі ўладу ў Эстоніі ў рукі Эстонскага часовага ўрада[3].
Часовы ўрад склаў свае паўнамоцтвы 8 мая 1919 года ў сувязі з скліканнем 23 красавіка Эстонскага ўстаноўчага сходу.
Гл. таксама
[правіць | правіць зыходнік]Зноскі
- ↑ Toivo Miljan. Historical Dictionary of Estonia. — Scarecrow Press, 2004. — ISBN 978-0-8108-4904-4.
- ↑ C. Kortmann, J. Fleuren. Constitutional Law of 10 EU Member States. — Kluwer, 2004. — ISBN 978-90-13-03468-4.
- ↑ Andres Kasekamp. The Radical Right in Interwar Estonia. — Macmillan, 2000. — ISBN 978-0-312-22598-8.
