Ναός Αγίου Ανδρέα (Μάντοβα)
Συντεταγμένες: 45°9′32″N 10°47′39″E / 45.15889°N 10.79417°E
| Ναός Αγίου Ανδρέα | |
|---|---|
| Basilica di Sant'Andrea | |
 Η πρόσοψη του ναού | |
 | |
 | |
| Είδος | ελάσσονα βασιλική, συγκαθεδρικός ναός, εκκλησία[1], συγκρότημα κτηρίων[1] και βασιλική |
| Αρχιτεκτονική | αναγεννησιακή αρχιτεκτονική |
| Διεύθυνση | Piazza Andrea Mantegna[1] |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 45°9′32″N 10°47′40″E |
| Θρήσκευμα | Καθολικισμός[2] |
| Θρησκευτική υπαγωγή | Roman Catholic Diocese of Mantua |
| Διοικητική υπαγωγή | Μάντοβα[3][1][4] |
| Χώρα | Ιταλία[3][4] |
| Έναρξη κατασκευής | 1472 |
| Αρχιτέκτονας | Λέων Μπαττίστα Αλμπέρτι |
| Προστασία | ιταλικό πολιτισμικό αγαθό[1][4] και τμήμα μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς (από 2008) |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Χαρακτηριστικό δείγμα αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής ο ναός του αγίου Ανδρέα (Μάντοβα, 1460), είναι έργο του Φλωρεντίνου αρχιτέκτονα Λεόν Μπατίστα Αλμπέρτι (Leon Batista Alberti) (1404- 1472). Κατά την Αναγέννηση η αρχιτεκτονική απέκτησε διαφορετική όψη. Η κοσμική όψη της διακρίνεται ιδιαίτερα στα παλάτσι της Φλωρεντίας και στα ανάλογα μέγαρα μέγαρα που κτίστηκαν περί τον 15ο αι. για πρίγκιπες και εμπορικές οικογένειες. Στην περίπτωση των ναών εισήχθησαν στοιχεία -όπως οι κίονες, τα αετώματα και οι αψίδες- από κλασικά ρωμαϊκά κτήρια.
Από την πρόσοψή του εν λόγω ναού διακρίνεται ιδιαίτερα μια αψίδα ρωμαϊκού τύπου, αλλά και η χρήση αετώματος, καθώς και η μετατροπή των πλάγιων κλιτών σε σειρές παρεκκλησιών ανάμεσα σε χοντρές αντηρίδες[5]. Επίσης οι εσωτερικές όψεις των πλαγίων κλιτών συγκροτήθηκαν από μια σειρά θριαμβικών αψίδων. Η όλη κλίμακα της εκκλησίας είναι ρωμαϊκή και το κεντρικό της τόξο, το μεγαλύτερο από όλα, τονίζεται ιδιαίτερα με μικρότερα αρχιτεκτονικά στοιχεία που βρίσκονται πλάι του. Όσον αφορά στις ομοιότητες, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει για τον Αλμπέρτι, ότι δεν εγκατέλειψε απόλυτα τη γοτθική φόρμα αλλά «μετέφρασε» ορισμένα γοτθικά χαρακτηριστικά σε μια κλασική φόρμα, αμβλύνοντας τη «βαρβαρική» οξυκόρυφη αψίδα με κλασικές παρεμβολές σε ένα παραδοσιακό πλαίσιο[6].
Ο Αλμπέρτι, σε αντίθεση με προγενέστερες μεσαιωνικές φόρμες, διαχώρισε στο οικοδόμημα την πρόσοψη από το σώμα του ναού, μετατρέποντάς τη σε ανεξάρτητο νάρθηκα[7]. Η Joan Gadol, επίσης, αναφέρει πως «ο αρχιτεκτονικός σκοπός της σχηματοποίησης στο χώρο μέσω της μορφής του ναού της αρμονικής τάξης του κόσμου, πραγματοποιήθηκε μεγαλόπρεπα στην εκκλησία του Αγ. Ανδρέα. Αυτό ήταν το τελευταίο αρχιτεκτονικό έργο του και αποτυπώνει τις θεωρητικές του ιδέες με τέλεια καλλιτεχνική διαύγεια»[8].
Παραπομπές - σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 (Ιταλικά) SIRBeC.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2021.
- ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 4126. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2018.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 catalogo.beniculturali.it.
- ↑ Φυρνώ-Τζόρνταν, 232.
- ↑ Φυρνώ-Τζόρνταν, 250.
- ↑ Marvin Trachtenberg and Isabelle Hyman, 295-6.
- ↑ Joan Gadol, 135.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Gadol Joan. 1969. Leon Battista Alberti, Universal Man of the Early Renaissance. Chicago: The University of Chicago Press
- Marvin Trachtenberg and Isabelle Hyman. 1986. Architecture, from Prehistory to Post-Modernism. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall
- Φυρνώ-Τζόρνταν, Ρόμπερτ, 1981, Ιστορία της Αρχιτεκτονικής, Υποδομή, Αθήνα.
