copuleren

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search
The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.

Dutch

Etymology

Borrowed from Middle French copuler, from Latin cōpulō.[1]

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌkoː.pyˈleː.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: co‧pu‧le‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

copuleren

  1. (biology) to copulate, to mate
    Synonym: paren

Conjugation

Conjugation of copuleren (weak)
infinitive copuleren
past singular copuleerde
past participle gecopuleerd
infinitive copuleren
gerund copuleren n
present tense past tense
1st person singular copuleer copuleerde
2nd person sing. (jij) copuleert, copuleer2 copuleerde
2nd person sing. (u) copuleert copuleerde
2nd person sing. (gij) copuleert copuleerde
3rd person singular copuleert copuleerde
plural copuleren copuleerden
subjunctive sing.1 copulere copuleerde
subjunctive plur.1 copuleren copuleerden
imperative sing. copuleer
imperative plur.1 copuleert
participles copulerend gecopuleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

References

  1. ^ Philippa, Marlies, Debrabandere, Frans, Quak, Arend, Schoonheim, Tanneke, van der Sijs, Nicoline (2003–2009) Etymologisch woordenboek van het Nederlands (in Dutch), Amsterdam: Amsterdam University Press