wantrouwen

Dutch

Etymology

From wan- +‎ trouwen.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: wan‧trou‧wen

Verb

wantrouwen

1. to mistrust

Conjugation

Conjugation of wantrouwen (weak, prefixed)
infinitive	wantrouwen
past singular	wantrouwde
past participle	wantrouwd
infinitive	wantrouwen
gerund	wantrouwen n
	present tense	past tense
1st person singular	wantrouw	wantrouwde
2nd person sing. (jij)	wantrouwt, wantrouw2	wantrouwde
2nd person sing. (u)	wantrouwt	wantrouwde
2nd person sing. (gij)	wantrouwt	wantrouwde
3rd person singular	wantrouwt	wantrouwde
plural	wantrouwen	wantrouwden
subjunctive sing.1	wantrouwe	wantrouwde
subjunctive plur.1	wantrouwen	wantrouwden
imperative sing.	wantrouw
imperative plur.1	wantrouwt
participles	wantrouwend	wantrouwd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

• vertrouwen

Derived terms

• wantrouwig

Noun

wantrouwen n (uncountable)

1. mistrust

Antonyms

• vertrouwen