Blakistons visuil: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
| Regel 26: | Regel 26: | ||
== Voorkomen en leefgebied == |
== Voorkomen en leefgebied == |
||
De Blakistons visuil komt voor in dichte bossen langs rivieren in het noorden van [[China]], het |
De Blakistons visuil komt voor in dichte bossen langs rivieren in het noorden van [[China]], het aangrenzend gebied in [[Rusland]] en in het noorden van [[Japan]]. Het [[habitat|leefgebied]] is ooibos, met grote oude bomen om in te nestelen, de nabijheid van meren, rivieren, [[zandbank]]en en [[Bron (water)|bronnen]], die niet bevriezen in de winter. |
||
De soort telt 2 ondersoorten: |
De soort telt 2 ondersoorten: |
||
Versie van 23 nov 2014 13:30
| Blakistons visuil IUCN-status: Bedreigd[1] (2012) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Bubo blakistoni (Seebohm, 1884) | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Blakistons visuil op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
De Blakistons visuil (Bubo blakistoni) maakt deel uit van de uilen (Strigidae). De uil is genoemd naar de Britse ontdekkingsreiziger en bioloog Thomas Wright Blakiston, die het dier in 1883 ontdekte op het Japanse eiland Hokkaido. Het is een visuil die vooral jaagt in het ooibos langs rivieren.
Visuilen worden vaak geplaatst in een apart geslacht: Ketupa. Sinds de jaren 1990, als DNA-onderzoek naar de taxonomie van de vogels een steeds belangrijkere rol speelt, is deze plaatsing omstreden. Deze visuil word nu gerekend tot de arenduilen van het geslacht Bubo. De juistheid hiervan blijkt onder meer uit onderzoek aan het mitochondriaal DNA cytochroom b sequentie.[2] De oude naam Ketupa blakistoni wordt echter nog vaak gebruikt, onder andere op de rode lijst van BirdLife International en de IUCN.
Omschrijving
Van de vier ondersoorten die beschreven zijn in de literatuur worden alleen de eerste twee (Bubo b. blakistoni en Bubo b. doerriesi) geaccepteerd door de wetenschap; van de andere twee (Bubo b. karafutonis en Bubo b. piscivorus) wordt gedacht dat ze uitgestorven zijn. Blakistons visuil is waarschijnlijk de grootste soort uil, met een grootte van 60-75 cm. De mannetjes wegen 3 tot 3,75 kilogram en de vrouwtjes, die 25% groter zijn, tot 4,5 kilogram. De vleugelwijdte is 150-205 centimeter. De uil lijkt op de oehoe maar is matter en heeft brede gerafelde oorpluimen. De bovenste gedeelten zijn donkerbruin en gestreept. De onderste gedeeltes zijn bleker bruin. De keel is wit. De iris is geel (de oehoe heeft een oranje iris).
Voorkomen en leefgebied
De Blakistons visuil komt voor in dichte bossen langs rivieren in het noorden van China, het aangrenzend gebied in Rusland en in het noorden van Japan. Het leefgebied is ooibos, met grote oude bomen om in te nestelen, de nabijheid van meren, rivieren, zandbanken en bronnen, die niet bevriezen in de winter.
De soort telt 2 ondersoorten:
- B. b. doerriesi: noordoostelijk China en zuidoostelijk Siberië.
- B. b. blakistoni: Sachalin, de Koerilen en Hokkaido.
De Blakistons visuil voedt zich voornamelijk met vis als snoek, meervalachtigen, kwabaal, forel en zalm. Deze vissen wegen soms evenveel als de uil. In Rusland voeden de uilen zich in het voorjaar met amfibieën, vooral met Rana dybowskii. De uilen waden door het ondiepe water en loeren op de rivierbanken op hun prooi. Wetenschappers in Japan hebben Blakistons visuilen beschreven die knaagdieren en marters vingen. Ook is bekend dat de dieren op andere vogels jagen en soms ook aas eten.
Voortplanting
De Blakistons visuil is voornamelijk actief tijdens zonsopgang en zonsondergang. Tijdens het broedseizoen zijn ze echter gedurende de gehele dag actief; het dier brengt voor een uil een ongewoon grote hoeveelheid tijd op de grond door.
De Blakistons visuil broedt door fluctuaties in de aanwezigheid van voedsel niet ieder jaar. Het eieren leggen begint midden maart, wanneer de grond en de bomen nog bedekt zijn met sneeuw. Uit gegevens van Japanse en Russische waarnemingen blijkt dat de dieren voor hun broedplaats een voorkeur hebben voor holle bomen. Meestal wordt slechts één ei gelegd (6,2 centimeter lang en 4,9 centimeter breed); de mannetjes voorzien het broedende vrouwtje en later de jongen van eten. Het vrouwtje bebroedt de eieren gedurende 35 dagen en de jongen verlaten het nest binnen 35-40 dagen, maar worden tot enkele maanden daarna nog door de ouders gevoerd. De jongen blijven nog tot ongeveer twee jaar op het territorium van de ouders voordat zij een eigen territorium zoeken. Als de uil volgroeid is heeft het dier weinig natuurlijke vijanden.
Status als bedreigde diersoort
De Blakistons visuil wordt bedreigd door het verlies van zijn natuurlijke omgeving langs rivieren door de ontwikkeling daarvan en door de aanleg van dammen. De huidige populatie in Japan is ongeveer 100-150 dieren (waaronder 20 broedparen); op het vasteland van Azië bestaat een grotere populatie, die geschat wordt op enkele honderden tot duizenden exemplaren. In Rusland worden visuilen soms doodgeschoten door jagers.
-
Illustratie gemaakt door John Gerrard Keulemans. -
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Blakiston's Fish Owl op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- ↑ (en) Blakistons visuil op de IUCN Red List of Threatened Species.
- ↑ (en) Olsen, J., et a. 2002: A new Ninox owl from Sumba, Indonesia. Emu 102 (3): 223-231. full text
- (en) Slaght, J.C. & S.G. Surmach, 2008. Biology and conservation of Blakiston’s fish owls in Russia: a review of the primary literature and assessment of the secondary literature. Journal of Raptor Research 42: 29-37. PDF fulltext
- (en) Claus Konig, Friedhelm Weick & Jan-Hendrik Becking, 1999. A Guide to the Owls of the World. Yale University Press, ISBN 0-300-07920-6.
- (en) Takenaka, T., 1998. Distribution, habitat environments, and reasons for reduction of the endangered Blakiston's fish owl in Hokkaido, Japan. Ph.D. dissertation, Hokkaido University, Sapporo, Japan.
- (en) Yanagawa, H., 1993. Causes of wild bird mortality in eastern Hokkaido. Strix 12:161-169
- Meer informatie over Blakistons visuil
