Tekst źródłowy strony Wikipedysta:MastiBot/miasteczko 6

{{User:mastiBot/Nawigacja|Wikipedysta:mastiBot/miasteczko 5|Wikipedysta:mastiBot/miasteczko 7}}

Ostatnia aktualizacja: '''<onlyinclude>{{#time: Y-m-d H:i|{{REVISIONTIMESTAMP}}}}</onlyinclude>'''.

Wszelkie uwagi proszę zgłaszać w [[User talk:masti|dyskusji operatora]].

regex: <code><nowiki>'(?m)^.*miasteczk.*$'</nowiki></code>

{| class="wikitable sortable" style="font-size:85%;"
|-
!Nr
!Artykuł
!Wyniki
|-
| 6001. || [[Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Opolu Lubelskim]] || Parafia Opole Lubelskie swym początkiem sięga pierwszych wieków chrześcijaństwa w Polsce. Nieznana jest jednak dokładna data jej powstania. Nie zachował się akt erekcyjny parafii. "Wykazy świętopietrza z lat 1325-1327 notują wieś parafialną Opole (de Opole)". Dlatego należy sądzić, że pierwotny kościół drewniany istniał już w Opolu ok. 1326 roku. [[Jan Długosz]] w ''"Liber beneficjorum"'' potwierdził to w słowach: ''"Oppidum habens in se parochialem ecclesiam ligneam, Sanctae Mariae Assumptioni dicatam, cuius haeres Johannes Slupeczsky de armis Rawa..."'' (''miasteczko mające w sobie drewniany kościół parafialny, pod wezwaniem Wniebowzięcia Św. Marii, którego dziedzic Jan Słupecki herbu Rawa...'').
|-
| 6002. || [[Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Sokołach]] || [[Akt erekcyjny|Dokument erekcyjny]] kolejnego kościoła, zbudowanego przez Sokołowskich, Kruszewskich i Bruszewskich w [[1546]] r., wydany przez [[biskup]]a [[łuck]]iego [[Jerzy Chwalczewski|Jerzego Chwalczewskiego]], potwierdza istnienie tutejszej [[parafia|parafii]] w roku [[1471]]<ref name="Zarys dziejów Sokół">J. Gwardiak, Zarys dziejów Sokół do 1939 r., w: Miasta i miasteczka w regionie łomżyńskim w XIX i XX wieku, po red. A. Dobrońskiego, Łomża 2003, {{ISBN|83-86175-22-2}}, str. 147-157</ref>.
|-
| 6003. || [[Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Łodzi]] || Pierwszym proboszczem parafii w Łodzi mianowano ks. Piotra Śliwkę (kanonika kapituły katedralnej włocławskiej). Decyzją biskupa Galanczewskiego dobra łódzkie przeszły w jego dożywotnie posiadanie. Pierwszy dokument urzędowy, wspominający o łódzkiej parafii, pochodzi z 1424. Jest to dekret wydany przez biskupa włocławskiego Jana Pelę z [[Niewiesz]]a, wspominający o istnieniu w miasteczku Łodzia kościoła, będącego siedzibą parafii.
|-
| 6004. || [[Parafia Wszystkich Świętych w Grocholicach]] || '''Parafia Wszystkich Świętych''' – parafia [[Kościół łaciński|rzymskokatolicka]] w [[Grocholice (Bełchatów)|Grocholicach]] (dawniej odrębnym miasteczku, obecnie części [[Bełchatów|Bełchatowa]]). Najstarsza parafia w [[Dekanat bełchatowski|dekanacie bełchatowskim]], w [[Archidiecezja łódzka|archidiecezji łódzkiej]].
|-
| 6005. || [[Parafia Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny w Białymstoku]] || Do drugiej wojny światowej [[Starosielce]] stanowiły odrębne od [[Białystok|Białegostoku]] miasteczko. Parafia prawosławna istnieje w Starosielcach od 1900, kiedy wzniesiona została tam pierwsza [[Kościół Imienia Najświętszej Maryi Panny i św. Stanisława Biskupa Męczennika w Białymstoku|świątynia pod wezwaniem Świętych Cyryla i Metodego]] za fundusze władz carskich. W tym samym czasie na [[cmentarz]]u wybudowano murowaną kaplicę pod wezwaniem Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny i plebanię. Pierwszym [[proboszcz]]em był [[ksiądz|ks.]] Piotr Tyczynin. W 1919 cerkiew Świętych Cyryla i Metodego wraz z domem parafialnym została odebrana przez kościół rzymskokatolicki. Parafia prawosławna w Starosielcach przestała praktycznie istnieć, wchodząc w skład parafii św. Mikołaja w Białymstoku. 
|-
| 6006. || [[Parafia Świętej Rodziny w Pittsfield]] || Nowy proboszcz odziedziczył wyjątkowo trudną sytuację w Pittsfield. Jednak po pewnym czasie, dzięki swojej dobroci i prostocie, ks. Stańczyk uzyskał pełne poparcie swoich parafian, którzy bardzo chętnie pracowali wspólnie dla dobra i rozwoju parafii. Obecna kaplica na Linden St. była niewystarczająca do zaspokojenia potrzeb stale rosnącej populacji. Powstał plan budowy nowego kościoła. Tak się złożyło, że w tym czasie, w Pittsfield duży budynek o nazwie ''Old Car Barn'' został wystawiony na sprzedaż. Po konsultacji z parafianami, ks. Stańczyk zakupił za 8.500 dolarów wymieniony budynek przy  Seymour St. W budynku tym, wcześniej, przechowywano tramwaje. Parafianie chętnie podjęli się zebrania funduszy na pokrycie kosztów budowy i pomagali w przebudowie ''Old Car Barn'' na budynek kościelny. Przy wspólnym wysiłku całej parafii, rozpoczęte prace zakończyły się sukcesem. Koszt przebudowy, naprawy i wyposażenia  wyniósł około  60.000 dolarów. W [[1924]] roku miasteczko Pittsfield było świadkiem konsekracji nowego kościoła, który przybrał nowe imię '''Parafia Świętej Rodziny'''.
|-
| 6007. || [[Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Przybyszewie]] || Obecny kościół parafialny pochodzi z lat [[1894]]-[[1898]]. Jak podaje Gazeta Świąteczna z 1894 roku: "W Przybyszewie, miasteczku nad rzeką Pilicą, w powiecie Grójeckim, rozpoczęto staraniem proboszcza, księdza Koperskiego, budowę nowego kościoła. Stanie on na tem samem miejscu, co i poprzedni kościół, spalony w zaprzeszłym roku od pioruna. Budową kieruje budowniczy Radwan, a roboty murarskie prowadzi zdolny majster z Warszawy Czosnowski"<ref>Gazeta Świąteczna z 27 czerwca/ 8 lipca 1894 r., rok XIV., tydzień 27, nr. 705., miesiąc lipiec - niedziela 2, s.3. </ref>.
|-
| 6008. || [[Parafia św. Barbary w Milejczycach]] || W 1900 parafia należała do dekanatu [[Wysokie (Białoruś)|Wysokie Litewskie]] w nowo powstałej [[eparchia grodzieńska i brzeska|eparchii grodzieńskiej]]. W skład parafii wchodziły: miasteczko Milejczyce i wsie [[Bystre (województwo podlaskie)|Bystre]], [[Chanie]], [[Grabarka (gmina Milejczyce)|Grabarka]], [[Jałtuszczyki]], [[Klimkowicze]], [[Kościukowicze]], [[Nurczyk]], [[Nurzec (powiat siemiatycki)|Nurzec]], [[Sasiny (gmina Boćki)|Sasiny]], [[Sobiatyno]] oraz [[Chursy|osada młyńska Chursy]]<ref name="radzima">[http://www.radzima.net/pl/eparhiya/grodnenskaja.html RADZIMA]</ref>. W 1903 wsie Sasiny i Bystre włączono do nowo utworzonej [[Parafia Przemienienia Pańskiego w Sasinach|parafii Przemienienia Pańskiego w Sasinach]], a w 1913 do tejże parafii dołączono wieś Sobiatyno. Na początku XX w. parafia milejczycka prowadziła 3 szkoły: cerkiewno-parafialną (żeńską), parafialną i ludową. Ewakuacja parafii (w wyniku [[I wojna światowa|działań wojennych]]) nastąpiła w dniach 1–3 sierpnia 1915.
|-
| 6009. || [[Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Bieruniu]] || Obecny kościół jest czwartym z kolei zbudowanym na tym miejscu. Pierwsza wzmianka o kościele w Bieruniu pochodzi z kroniki [[Liber beneficiorum|Liber Beneficiorum]] [[Jan Długosz|Jana Długosza]]: „Bieruń, miasto (...), w którym jest kościół drewniany pw. św. Bartłomieja, filia kościoła macierzystego w Lędzinach (...) kościół w Bieruniu jest świeżo zbudowany...”. Jan Długosz tę część kroniki napisał przed śmiercią księcia [[Mikołaj II niemodliński|Mikołaja II]] w 1452 r. Prawdopodobnie drewniany kościół powstał pod patronatem księżnej Heleny, która w 1407 r. otrzymała ziemię pszczyńską jako wiano od księcia [[Jan II oświęcimski|Jana II]]{{fakt|data=2007-10}}. Z mapy Hindenburga z 1636 r., na której są narysowane dwa kościoły w Bieruniu, widać, że kościół św. Bartłomieja miał sygnaturkę i ogrodzenie. Protokół wizytacyjny z 1665 r. zawiera krótki opis tego kościoła. Był drewniany, starodawny, miał trzy ołtarze, drewnianą zakrystię i chrzcielnicę oraz ogrodzenie. 21 lipca 1677 r. wybuchł w Bieruniu pożar, który zniszczył całe miasto z wyjątkiem kościoła św. Walentego. Po pożarze proboszcz ks. Witkiewicz wybudował plebanię, szkołę i szpital. Z powodu braku pieniędzy i z faktu istnienia kościółka św. Walentego proboszcz nie podjął się odbudowy kościoła parafialnego. Dopiero w 1679 r. nowy proboszcz ks. Herbst zaczął zbierać pieniądze i 9 maja 1680 r. położono fundamenty pod nowy drewniany kościół. Poświęcenia dokonał dziekan pszczyński ks. Franciszek Szafrański 22 grudnia 1680 r. W 1686 r. cieśla Jacek z Mysłowic dostał absolutorium od proboszcza. Ołtarz główny i obraz zostały wykonane w [[Żory|Żorach]]. Kościół posiadał dwa boczne ołtarze – NMP i św. Antoniego Padewskiego i dzwonnicę, na której w lutym 1681 r. zawieszono dzwon. Prawie sto lat później wskutek rosnącej liczby mieszkańców Bierunia proboszcz ks. [[Karol Posadowski]] postanowił wybudować nowy, większy kościół. Samą budowę rozłożono na kilka lat. W 1770 r. zburzono starą wieżę i wybudowano murowaną. W 1776 r. rozebrano resztę drewnianego kościoła i przystąpiono do dalszej budowy. 20 października 1776 r. dziekan pszczyński ks. Tomasz Trzebień dokonał poświęcenia nowej świątyni. W opisie kościoła z 1791 r. napisano: „Kościół parafialny w miasteczku Bieruniu jest murowany; wielki chór podługowaty (nawa główna), mały chór (prezbiterium) w pół oktogonu czyli ośmiokątny”. Długość kościoła wynosiła 84 stopy (23,9 m). Nie było sklepienia, tylko płaski, drewniany sufit. W 1794 r. postawiono nowy ołtarz główny, wykonany przez Matysa Hampela z Lublińca.
|-
| 6010. || [[Parafia św. Brata Alberta Chmielowskiego w Sędziszowie]] || Początki starań o parafię to lata 70-te XX w., gdy obok rozwijającej się Fabryki Kotłów „Sefako” i nowego toru Linii Hutniczo-Siarkowej, powstały w Sędziszowie dwa nowe osiedla mieszkaniowe. Potrzebę nowego kościoła w tej części miasteczka dostrzegał proboszcz starego kościoła pw. Piotra i Pawła ks. kan. Stanisław Warchala, który podjął wiele działań w tym kierunku.
|-
| 6011. || [[Parafia św. Filipa Neri i św. Jana Chrzciciela w Studziannie]] || Brudzewice (dziś wioska w parafii Studzianna) posiadały w XIII w. kościół parafialny pw. św. Mikołaja, fundacji książęcej. Abp [[Maciej Drzewicki]] w XVI w. przyłączył Brudzewice do parafii Drzewica, jako ekspozyturę. Na tym terenie w wiosce Studzianna osiedlili się w latach [[1673]] - [[1674]] księża filipini. Kościół pierwotny pw. Najświętszego Imienia Jezus, Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa, na wzgórzu nazywanym Dziewicza Góra, zbudowany został z drewna modrzewiowego, według planów prymasa [[Mikołaj Prażmowski|Mikołaja Prażmowskiego]], w latach [[1672]] - [[1674]] wraz z klasztorem, z fundacji Zofii Anny Starołęskiej i ks. [[Jan Stanisław Zbąski|Jana Stanisława Zbąskiego]] - późniejszego biskupa warmińskiego. Kościół konsekrował prymas [[Andrzej Olszowski]] [[2 czerwca]] [[1675]]. Znajdował się cudowny obraz. Wokół sanktuarium od połowy XVII w. powstawało osiedle z czasem nazwane Poświętne tj. przynależące do sanktuarium i nazywane potocznie oppidum - miasteczko. Sam klasztor i kościół były obejmowane nazwą Studzianna, choć wioska Studzianna leży w pobliżu dawnego folwarku. W latach [[1696]] - [[1698]] wybudowano w pobliżu dworu Starołęskich w Brudzewicach kościół pw. św. Józefa. Kościół sanktuaryjny, obecny pw. św. Filipa Neri i św. Jana Chrzciciela, wznoszony był w latach [[1688]] - [[1724]] według planów Adama Konarzewskiego i Tylmana von Gameren. Konsekracja odbyła się [[23 czerwca]] [[1748]] pod przewodnictwem biskupa łuckiego [[Franciszek Antoni Kobielski|Franciszka Antoniego Kobierskiego]]. [[2 lipca]] [[1776]] z udziałem bp. Antoniego Przedwojewskiego przeniesiono tu cudowny obraz. Gdy urządzono całkowicie wnętrze tej świątyni, to rozebrano w [[1782]] pierwotny kościół drewniany. Pod koniec XVIII w. w miejscu drewnianego kościoła zbudowano kościół pw. św. Anny. Po powstaniu diecezji sandomierskiej bp. [[Adam Prosper Burzyński]] w [[1820]] reaktywował samodzielną parafię Brudzewice, której centrum już wtedy przeniosło się do Studzianny. Administrowana była przez księży filipinów, którzy obsługiwali wszystkie kościoły. Od połowy XIX w. kościół parafialny podupadał i duszpasterstwo przeniosło się do Studzianny. Księża Filipini włączyli się w powstanie styczniowe w wyniku czego oraz zgodnie z zamierzoną wcześniej likwidacją zakonów zostali skasowani w [[1865]]. Duszpasterstwo w parafii objęli księża diecezjalni. Po zniszczeniach I wojny światowej odnowiono kościół staraniem ks. Tomasza Migowskiego. Parafia otrzymała formalnie nazwę Studzianna w [[1920]]. Księża filipini objęli ponownie duszpasterstwo parafialne i pieczę nad sanktuarium od [[1928]] na podstawie zezwolenia Stolicy Apostolskiej. Uroczystego wprowadzenie dokonał [[25 lipca]] [[1928]] bp. [[Paweł Kubicki]]. W [[1968]] odbyła się koronacja cudownego obrazu. W związku z Jubileuszem Chrześcijaństwa w [[1974]] kościół otrzymał tytuł Bazyliki Mniejszej. Kościół sanktuarium pw św. Filipa Neri i św. Jana Chrzciciela jest budowlą w stylu barokowym, orientowaną, bazylikową, wzniesioną z cegły z elementami kamiennymi. Cudowny obraz Świętej Rodziny namalowany jest farbami olejnymi na płótnie przez nieznanego autora i przyklejony do deski. Koronacja odbyła się [[18 sierpnia]] [[1968]], a dokonał jej kard. [[Stefan Wyszyński]] w asyście kard. [[Jan Paweł II|Karola Wojtyły]] przy udziale ponad 200-tys. wiernych. W tym czasie wizerunek zaczął być nazywany obrazem Matki Boskiej Świętorodzinnej.
|-
| 6012. || [[Parafia św. Jana Chrzciciela i św. Szczepana w Choroszczy]] || Pierwsze wzmianki o istniejącej w Choroszczy parafii z drewnianym kościołem pochodzą z [[22 października]] [[1459]] roku. W roku [[1507]] król [[Zygmunt I Stary|Zygmunt Stary]] nadaje Choroszczy [[prawa miejskie]]. Trzy lata później [[Aleksander Chodkiewicz (wojewoda nowogródzki)|Aleksander Chodkiewicz]], marszałek [[Wielkie Księstwo Litewskie|Wielkiego Księstwa Litewskiego]], przekazuje miasteczko Choroszcz wraz z kościołem [[bazylianie|bazylianom]] z [[Supraśl]]a, jednak po pewnym czasie je odbiera w zamian za trzy wsie: Choprostków, Klewin i Baciuty.
|-
| 6013. || [[Parafia św. Jana Chrzciciela w Sokołowie Małopolskim]] || Parafia sokołowska sięga początkami roku 1588, gdy ufundowali ją właściciele dóbr sokołowskich Anna Pilecka i jej mąż Krzysztof Kostka. Od chwili powstania parafia sokołowska należała do [[Archidiecezja przemyska|diecezji przemyskiej]]. Gdy w roku 1594 odnowiono podział dekanalny, weszła w skład dekanatu rzeszowskiego. Już w roku 1603 bp Maciej Pstrokoński utworzył nowy dekanat sokołowski, który istniał do roku 1630. Później Sokołów należał do wikariatu rejonowego w [[Leżajsk]]u, aż w roku 1921 nastąpiła reaktywacja dekanatu sokołowskiego. Od początku centrum parafii stanowiło miasteczko [[Sokołów Małopolski|Sokołów]] założone w roku 1569 przez Jana Pileckiego. Prócz tego parafia obejmowała pobliskie wsie: [[Wólka Sokołowska|Wólkę Sokołowską]], [[Trzebuska|Trzebuskę]], [[Turza (województwo podkarpackie)|Turzę]] i [[Wólka Niedźwiedzka|Wólkę Niedźwiedzką]]. Na progu okresu międzywojennego w tej ostatniej utworzono ekspozyturę, którą w 1927 roku przekształcono w samodzielną parafię. W roku 1992 Sokołów wszedł z całym dekanatem w skład nowej [[Diecezja rzeszowska|diecezji rzeszowskiej]].
|-
| 6014. || [[Parafia św. Judy Tadeusza w Łuczaju]] || W 1744 roku w Łuczaju znajdowała się kaplica podlegająca [[Parafia Świętej Trójcy w Duniłowiczach|parafii w Duniłowiczach]]. W 1755 roku ufundowano parafię w Łuczaju. 26 maja 1766 roku Elżbieta z Ogińskich [[Tadeusz Puzyna|Puzynina]] wydzieliła fundusze na prowadzenie misji [[Jezuici|jezuickiej]] w Łuczaju, dając dom na rezydencje zakonną, plac pod budowę kościoła oraz 160 tysięcy złotych polskich. W latach 1766-76 wybudowano [[Kościół Świętego Judy Tadeusza w Łuczaju|kościół]] z fundacji [[Tadeusz Ogiński|Tadeusza Ogińskiego]] i bp. Puzyna w stylu [[barok]]owym, w pierwszej połowie XIX wieku przebudowany w stylu [[klasycyzm]]u. W 1770 w domu zakonnym mieszkało 6 misjonarzy, dwa lata później 8. Po kasacie zakonu w 1773 roku kościół stał się siedzibą parafii. W 1777 roku świątynię pod wezwaniem św. Tadeusza, św. Ignacego i św. Ksawerego konsekrował bp. [[Feliks Towiański]]. Parafia leżała w [[Dekanat Połocki|dekanacie połockim]] [[Diecezja wileńska|diecezji wileńskiej]]. W 1781 liczyła 2436 katolików, plebanię stanowił drewniany klasztor pojezuicki. W latach 1798-1849 parafia leżała w [[Diecezja mińska|diecezji mińskiej]]. W 1842 liczyła 4359 katolików. W latach 1849-1925 parafia leżała w diecezji wileńskiej, a następnie do 1989 roku w archidiecezji wileńskiej. W 1863 roku liczyła 4435 katolików, na jej terenie znajdowały się kaplice cmentarne w Łuczaju i [[Hruzdowo|Hruzdowie]]. W 1866 w miasteczku Łuczaj mieszkało 58 katolików. W 1872 roku parafia leżała w dekanacie nadwilejskim, liczyła 4893 katolików, w 1881 roku 5222, w 1889 roku 5619, w 1892 roku 6671, w 1910 roku 6525, w 1934 roku 6455.
|-
| 6015. || [[Parafia św. Kajetana w Raszkowie]] || Kościół pw. św. Kajetana w Raszkowie powstał jeszcze, gdy miasteczko znajdowało się w [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej]]. Wybudował go w 1749 książę [[Józef Lubomirski (zm. 1755)|Józef Lubomirski]] lub według innych źródeł w 1786 ks. Józef Krzysztofowicz. Początkowo był [[Kościół katolicki obrządku ormiańskiego|ormiańskokatolicki]]. W 1791 konsekrowany przez [[Archidiecezja ormiańskokatolicka we Lwowie|ormiańskokatolickiego arcybiskupa lwowskiego]] [[Jakub Walerian Tumanowicz|Jakuba Waleriana Tumanowicza]]. Pod koniec XVIII w do parafii należało 12 rodzin ormiańskich i 37 polskich. Po wyjeździe Ormian z Raszkowa parafia przeszła do łacińskiej [[Diecezja kamieniecka|diecezji kamienieckiej]]. Pod koniec XIX w liczyła 1160 wiernych.
|-
| 6016. || [[Parafia św. Kazimierza w Nowej Wilejce]] || Przez 90 lat jedyna parafia rzymskokatolicka w miasteczku Nowa Wilejka, które po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] zostało przyłączone do Wilna. W związku z tym w Wilnie są obecnie dwie parafie tegoż patrona.
|-
| 6017. || [[Parafia św. Marii Magdaleny w Nowym Miasteczku]] ||  |www                     = http://www.parafia.nowemiasteczko.org/
|-
| 6018. || [[Parafia św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty i św. Wawrzyńca Męczennika w Pabianicach]] || Ziemia, na której znajduje się obecny [[Kościół św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty i św. Wawrzyńca Męczennika w Pabianicach|kościół parafialny św. Mateusza]], należała do kanoników Kapituły Krakowskiej, dzięki fundacji [[Judyta Przemyślidka (zm. 1086)|Judyty]], żona [[Władysław I Herman|Władysława Hermana]], w roku 1082. Te opisywane przez [[Jan Długosz|Jana Długosza]] Chropy, zwane „państwem pabianickim” czyli Pabianicami, były wówczas puszczą, gdzie "łatwiej na zwierza dzikiego natrafić, aniżeli na łan ziemi uprawnej'. Teren ten najprawdopodobniej należał wówczas do parafii w [[Górka Pabianicka|Górce]]. Dopiero w połowie XIV wieku obszar ten stał się gęsto zasiedlony i zagospodarowany. Dlatego w połowie XIV wieku zostało założone miasto [[Pabianice]], a w [[1398]] r. erygowano parafię pabianicką pod wezwaniem [[Mateusz Ewangelista|św. Mateusza]] i [[Wawrzyniec z Rzymu|św. Wawrzyńca]]. W akcie erekcyjnym, wydanym w formie przywileju, na pergaminie, z pieczęcią Kapituły Gnieźnieńskiej zapisano, że w "miasteczku Pabianice" "za arcybiskupa [[Dobrogost z Nowego Dworu|Dobrogosta]] w roku 1398 parafia erygowana" została, a "kościół parafialny pod tytułem św. Mateusza i św. Wawrzyńca przez [[Jarosław Bogoria|Jarosława Bogorię Skotnickiego]] fundowany".
|-
| 6019. || [[Parafia św. Mikołaja w Grabowcu (diecezja radomska)]] || Parafia powstała wraz z miasteczkiem na początku XVII w. Obecny kościół wystawił w [[1626]] r. [[Mikołaj Skaryszewski]], kasztelan sandomierski. Kościół został wybudowany w stylu wczesnobarokowym. Konsekrowany w [[1629]] r. przez biskupa krakowskiego [[Marcin Szyszkowski|Marcina Szyszkowskiego]]. W latach 60. i 70. XX w. przeprowadzane były remonty kościoła.
|-
| 6020. || [[Parafia św. Mikołaja w Nowotańcu]] || [[Plik:PowiatSądowyBukowsko do1914.jpg|mały|240px|historyczny zasięg parafii w Nowotańcu : Nowotaniec, Nadolany, Wygnanka, Nagórzany, Pielnia, Bukowsko wieś i miasteczko, Bełchówka, Kamienne, Karlików, Płonna, Przybyszów,  Wisłok, Moszczaniec, Darów, Puławy, Wola Sękowa, Wola Jaworowa, Radoszyce, Wolica.]]
|-
| 6021. || [[Parafia św. Mikołaja w Ujściu]] || Parafia w Ujściu istniała już prawdopodobnie w czasach pierwszego państwa polskiego. Od zarania dziejów parafia wchodziła w skład [[Archidiecezja poznańska|Archidiecezji Poznańskiej]]. Aż do [[1918]] r. parafię tworzyły: miasto Ujście oraz okoliczne wsie. Po roku 1918, kiedy to zmieniły się granice państwa, a Ujście stało się miasteczkiem granicznym, granice parafii uległy zmianie. W jej granicach pozostały wsie na południe od [[Noteć|Noteci]], wieś Byszki oraz południowa część Ujścia. Od [[1945]] r. do [[2002]] r. do parafii Ujście należały miasto Ujście, Byszki, Nowa Wieś Ujska, Mirosław, Jabłonowo oraz Nietuszkowo.
|-
| 6022. || [[Parafia św. Mikołaja w Wysokiej]] || * Wysoka w XV w. stanowiła własność Zdziechowskich i Kozackich. Dziesięcinę oddawano klasztorowi w Wąchocku. Na terenie dzisiejszej parafii Wysoka znajduje się wioska Omięcin, w pobliżu której na gruntach nazywanych "czerwoną ziemią" Zygmunt Siemieński założył miasteczko nazwane Zygmuntowem. [[Stanisław August Poniatowski]] w [[1775]] nadał miastu liczne przywileje, jednak nigdy się ono nie rozwinęło, a upadło zupełnie w [[1816]] W Omięcinie istniała kaplica dworska w XVIII. We wsi Ostałówek istniał kościół pw. Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela, który zbudowano w [[1609]] z fundacji dziedzica Jana Rudzkiego. Przy nim bp. [[Piotr Tylicki]] w początkach XVII w. erygował parafię, która funkcjonowała z przerwami do połowy XVIII w. Zniszczony kościół został rozebrany pod koniec XIX w. Parafia Wysoka powstała przed [[1326]], a być może już w XIII w. Od XIV w. przewagę uzyskiwała Wysoka jako centrum duszpasterstwa tych terenów. Pierwotny drewniany kościół pw. św. Mikołaja w Wysokiej istniał w XVI w., a spłonął w [[1696]]. W tym miejscu zbudowano w [[1701]] nowy kościół drewniany, który został konsekrowany w [[1744]] przez bp. [[Michał Kunicki|Michała Kunickiego]]. Przez lata podupadał, nie był remontowany i zniszczał w początkach XIX w. Ostatecznie rozebrano go w [[1815]]. W [[1816]] zbudowano tymczasową kaplicę, która w latach sześćdziesiątych XIX w. była w bardzo złym stanie. Obecny kościół został zbudowany w latach [[1872]] – [[1875]] staraniem ks. Michała Bartyzela. Wykończenia kościoła pilnował  ks. Piotrowski. Świątynia została konsekrowana w [[1886]] przez bp. [[Antoni Franciszek Sotkiewicz|Antoniego Ksawerego Sotkiewicza]]. W [[1977]] była restaurowana. Kościół jest jednonawowy, halowy, orientowany, wzniesiony z kamienia szydłowieckiego.
|-
| 6023. || [[Parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Gorzkowie]] || W 1623 ówczesny nawrócony na katolicyzm dziedzic wsi – Stanisław Gorzkowski – zbudował na terenach z obszaru wsi Gorzkowa opisanych w akcie fundacyjnym złożonym w Krasnostawskim Sądzie Ziemskim nowy kościół murowany<ref>Górak J., ''Miasta i miasteczka Zamojszczyzny'', Zamość 1990</ref>.
|-
| 6024. || [[Parafia św. Stanisława w Modliborzycach]] || <center>''„w domu kościoła parafialnego świętej Marii Panny, diecezji krakowskiej [...] w godzinie wieczornej 14 listopada 1412 r, trzeciego roku panowania papieża Jana XXII, w obecności czcigodnych i rozważnych mężów: Rafała dziekana opatowskiego,10 Piotra Wilhelma Scholastyka sandomierskiego, Jana kanonika opatowskich kolegiat kościelnych, Pawła rektora, Jana kaznodziei, Mateusza – wikarego kościoła parafialnego opatowskiego i szlachcica Parzko Złydzieja".''</center> Akt zakończony jest oświadczeniem Grzegorza Laurentego z Opatowa<ref>''Grzegorz Laurenty z Opatowa'' – duchowny krakowskiej diecezji, publiczny notariusz z królewskim autorytetem".</ref><ref>Wizytacja z 1685 r., A.K.K., sygn. 12, str. 120</ref><ref>Wizytacja z 1682 r., sygn. 45, str. 106.</ref>. Taki stan rzeczy istniał zasadniczo do roku 1664, kiedy to parafia ze Słupi została przeniesiona do pobliskich Modliborzyc<ref>Wizytacja z 1748 r., tamże, sygn. 45, str. 108.</ref><ref>Encyklopedia powszechna, t. XVIII, str. 717.</ref>, gdzie w 1664 r. wybudowano nowy kościół<ref>Chlebowski Bronisław: ''Słownik geograficzny Królestwa Polskiego...'', Warszawa 1885, t. VI, str. 565-567.</ref> pod wezwaniem św. Stanisława biskupa męczennika, z patronatem rycerskim<ref>Grocholski K.: ''Sieć parafialna archidiakonatu zawichojskiego do końca XVI w., rkps 1956 r., Pracownia Instytutu Geografii Historycznej Kościoła w Polsce przy Towarzystwie Naukowym KUL.''</ref>. W roku 1631 dzięki staraniom ówczesnego dziedzica Słupi – Stanisława Wioteskiego, stolnika bełskiego<ref>Niesiecki Kasper: ''Korona Polska przy złotej wolności'', Lwów 1743, t. IV, str. 528 – podaje, że Wioteski stolnik bełski „był mężem wojennym i hojnym", oraz że był właścicielem Modliborzyc (wspomniany jest tutaj rok 1643). Polska encyklopedia szlachecka, Warszawa 1938 t. XII, str. 158. – wspomniano tu dwa razy o istnieniu Stanisława Wioteskiego herbu Rola (1648 i 1669).</ref><ref>''Directorium Livini Officii...'', Anno Domini 1920, str. 114. – jest tu wzmianka o fundacji Stanisława Wioteskiego.</ref><ref>Chlebowski B.: ''Słownik geograficzny Królestwa Polskiego...'', Warszawa 1885, t. VI, str.565-7.</ref><ref>Encyklopedia powszechna, Warszawa 1964 t. XVIII, str. 717, F. M. Sobieszczański.</ref> – na jej gruntach, na mocy przywileju<ref>Katalog zabytków sztuki w Polsce, Warszawa 1961, t. VIII, zeszyt 7, str. 14.</ref> króla Zygmunta III lokowano miasteczko Modliborzyce.
|-
| 6025. || [[Parafia św. Tekli w Dobrzycy]] || : ''Po zgorzeniu miasteczka, kościoła z dzwonami'' 
|-
| 6026. || [[Parafia św. Trójcy w Latowiczu]] || Pierwszy drewniany [[kościół (budynek)|kościół]], pw. [[Święty Wawrzyniec|św. Wawrzyńca]], został wzniesiony na ul. Długiej. Patronem świątyni był [[Jan Chrzciciel|św. Jan Chrzciciel]]. Parafia początkowo obejmowała osady – późniejsze miasteczka: [[Borowie]], [[Cegłów (powiat miński)|Cegłów]], [[Jeruzal (powiat miński)|Jeruzal]], [[Kozłów]], [[Kuflew]], [[Miastków Kościelny|Miastków]], [[Parysów]], [[Seroczyn]], [[Siennica (powiat miński)|Siennicę]], [[Stoczek]], [[Wodynie]], [[Zwola (powiat garwoliński)|Zwolę]] i [[Żeliszew]].
|-
| 6027. || [[Parafia św. Wincentego à Paulo w Cleve]] || Teren parafii obejmuje głównie obszary rolnicze. Miasteczko Cowell, w tym pobliskim Arno Bay, to nadmorskie miasteczko, znane z turystyki i rybołówstwa<ref name=parafia />. 
|-
| 6028. || [[Parafia św. Wojciecha i św. Stanisława w Burzeninie]] || * W 20 numerze „Ziemi Sieradzkiej” z 1925 r. czytamy: „Będąc uczestnikiem obchodów Trzeciego Maja w Burzeninie, wyniosłem tak miłe i podniosłe wrażenie, że pragnę podzielić się nim. Już od rana miasteczko przybrane w znaki narodowe rozbrzmiewało szczebiotem drużyn szkolnych, dźwiękami orkiestry prowadzącej oddziały Straży Ogniowej oraz gromkim śpiewem związków, cechów, delegacji, banderii itd. Wszystko to raźnie podążało do świątyni, gdzie o g. 10.00 rozpoczęło się nabożeństwo ku czci Królowej Korony Polskiej. Po nabożeństwie ustawiono się we wspaniały pochód, który wyruszył do krzyża w Witowie. Tu opodal kopca usypanego jak podanie niesie ku czci poległym powstańcom, wygłosił ks. prefekt B. Placek okolicznościowe przemówienie, podkreślając dziejowe znaczenie połączenia świąt Królowej Korony Polskiej i Konstytucji Trzeciego Maja, a następnie przedstawiwszy w krótkich słowach obecny stan kraju, zachęcił słowami wieszcza A. Mickiewicza: „Hej ramię do ramienia wspólnymi łańcuchy opaszmy ziemskie kolisko, zestrzelmy myśli w jedno kolisko i w jedno ognisko duchy !”. Zachęcał do wspólnej pracy nad budową świetlanej przyszłości Polski. Wzniesione okrzyki na cześć Królowej Korony Polskiej, Konstytucji Najjaśniejszej Rzeczypospolitej Polskiej i Narodu, tłumy podchwyciły roznosząc echem hen po okolicy, a orkiestra zagrała Mazurka Dąbrowskiego. Po odśpiewaniu przez Koło Śpiewacze „Lutnia” pieśni Cześć Polskiej Ziemi i O Polski Kraju Święty, pochód ruszył z powrotem. Rozwiązanie pochodu nastąpiło przy figurze Matki Boskiej na placu kościelnym, gdzie ks. Kanonik Jan Czyżo serdecznie podziękował wszystkim, którzy przyczynili się do urządzenia pochodu. (...)”.
|-
| 6029. || [[Parafia św. Zygmunta w Siennie]] || W l. 50. i 60. [[XVI wiek|XVI]] w. [[Oleśniccy]] i [[Sennieńscy]] stali się przywódcami protestantyzmu w [[Małopolska|Małopolsce]] - część z nich jako [[Kalwinizm|kalwiniści]], część jako [[bracia polscy]] zwani arianami. Jeden z Sienieńskich założył miasteczko [[Raków]], w którym powstała sławna uczelnia protestancka zwana Akademią Rakowską. Będący w latach 90. XVI w. dziedzicem Sienna [[Sebastian Sienieński]] nie wpuścił do kościoła wizytującego swoją diecezję [[Jerzy Radziwiłł (biskup)|Jerzego kard. Radziwiłła]]. Tutejszy zbór należał do najdłużej działających świątyń protestanckich w Małopolsce. W czasie jego funkcjonowania usunięto zapewne większość katolickich dzieł sztuki powstałych w [[XV wiek|XV w.]] Dokonano też napraw i remontów, zwłaszcza po okresie [[Potop szwedzki|potopu]].
|-
| 6030. || [[Parafianowo (Białoruś)]] || '''Parafianowo''' ([[Język białoruski|biał.]] Параф'янава, ''Parafjanawa''; [[Język rosyjski|ros.]] Парафьяново, ''Parafjanowo'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód witebski|obwodzie witebskim]], w [[Rejon dokszycki|rejonie dokszyckim]]. W pobliżu znajduje się stacja kolejowa. Siedziba [[Sielsowiet Parafianowo|sielsowietu Parafianowo]].
|-
| 6031. || [[Paramuszyr]] || Głównym (a obecnie - w 2010 r. - jedynym) stale zamieszkanym punktem wyspy jest miasteczko [[Siewiero-Kurilsk]], położone w jej północnej części, nad Drugą Cieśniną Kurylską (2470 mieszkańców w 2006 r.). Położone na oceanicznych, wschodnich wybrzeżach wyspy dawne osady Gałkino, Okieanskoje, Charitonowka i in. są obecnie niezamieszkane.
|-
| 6032. || [[Parchimowce]] || '''Parchimowce''' ({{W języku|be|Пархімаўцы}}; {{Ros.|Пархимовцы}}, hist. również ''Parfimowce'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Rejon brzostowicki|rejonie brzostowickim]] [[obwód grodzieński|obwodu grodzieńskiego]], około 7 km na północ od [[Brzostowica Wielka|Brzostowicy Wielkiej]].
|-
| 6033. || [[Parczew]] || W miasteczku pozostały dwa budynki po synagogach, przy ulicy Piwonia oraz przy ulicy Żabiej. Jest także rytualna [[mykwa]], wzniesiona w [[XX wiek]]u. W domu na ulicy Zjednoczenia 31 mieściła się świetlica żydowska. [[Cmentarz żydowski w Parczewie|Po cmentarzu nie pozostał żaden ślad]], dziś w tym miejscu znajduje się park. Parczew był jednym z niewielu miast w Polsce, w którym podjęto po wojnie próbę odtworzenia żydowskiej społeczności [[sztetl]]a.<ref name="zajścia">„Zajścia antyżydowskie na Lubelszczyźnie w pierwszych latach po drugiej wojnie światowej”, [[Adam Kopciowski]], w ''Zagłada Żydów. Studia i materiały'', 3/2007, s. 178-207.</ref>
|-
| 6034. || [[Pardesijja]] || Leży na [[Równina Szaron|równinie Szaron]], w otoczeniu miasta [[Netanja]], miasteczka [[Kefar Jona]], oraz moszawów [[Cur Mosze]], [[Nordijja]], [[Januw]] i [[Ge’ulim]].
|-
| 6035. || [[Park 3 Maja w Łodzi]] || Obecnie park pełni podobne funkcje jak w chwili jego założenia: liczne obiekty sportowe ([[Kort tenisowy|korty tenisowe]], 4 boiska piłkarskie, bieżnia) i rekreacyjne (m.in. sztucznie usypana górka dla saneczkarzy, amfiteatr, miasteczko ruchu drogowego) oraz alejki spacerowe tętnią życiem, będąc miejscem wypoczynku i rekreacji okolicznych mieszkańców. Obecnie park zajmuje powierzchnię 23,5 [[hektar]]ów, dwa rosnące w nim drzewa uznano za [[pomnik przyrody|pomniki przyrody]]. Jest on również siedzibą młodzieżowego klubu sportowego MKS Łodzianka, zaś w hali MOSiR swoje mecze rozgrywają jako gospodynie koszykarki Widzewa Łódź.
|-
| 6036. || [[Park Alojzego Budnioka w Katowicach]] || W 2011 plac zmodernizowano kosztem około dwóch i pół miliona złotych. Powstały dwa place zabaw, miasteczko rowerowe i strefa fitness<ref>[http://katowice.naszemiasto.pl/artykul/958065,wycieczka-po-katowicach-od-placu-budowy-do-placu-budowy,id,t.html#c579fd383c3580fd,1,3,5 Wycieczka po Katowicach: od placu budowy do... placu budowy] {{lang|pl}} www.katowice.naszemiasto.pl [dostęp 2011-08-17]</ref><ref>[http://katowice.wyborcza.pl/katowice/1,35019,10072621,Park_w_Koszutce_wreszcie_zmienil_oblicze.html Park w Koszutce zmienił oblicze. I jest przyjazny rodzicom z dziećmi] {{lang|pl}} www.katowice.gazeta.pl [dostęp 2011-08-17]</ref>. Do użytku oddano go 19 lipca 2011.
|-
| 6037. || [[Park Baden-Powella w Łodzi]] || W północno-zachodnim rogu parku (u zbiegu ulic Małachowskiego i Konstytucyjnej) wybudowana została hala sportowa, na południe od której znajdują się dwa boiska piłkarskie, a przy jego północnym brzegu jest miasteczko ruchu drogowego.
|-
| 6038. || [[Park Chaoyang]] || Na terenie parku znajduje się wiele miejsc rozrywki, m.in. dwa baseny odkryte, 75-metrowa wieża do skoków na [[bungee]], [[Przystań (żeglarstwo)|przystanie żeglarskie]], [[wesołe miasteczko]], fontanny oraz boiska sportowe, w tym obiekt do siatkówki plażowej ze specjalnie sprowadzonym piaskiem z wyspy [[Hajnan]], na którym rozgrywano zawody podczas [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 2008|Letnich Igrzysk Olimpijskich 2008]]<ref name = bg>{{Cytuj stronę | url = http://www.beijingguide2008.com/chaoyang_sun_park_beijing/chaoyang_park_beijing.html | tytuł = ChaoYang Park | opublikowany = BeijingGuide2008.com | data dostępu = 2010-04-28 | język = en}}</ref>. W [[2007]] roku ruszyła budowa największego [[diabelski młyn|diabelskiego młyna]] na świecie o wysokości 208 m<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.straitstimes.com/vgn-ext-templating/v/index.jsp?vgnextoid=5e21b0b2a2b00210VgnVCM100000430a0a0aRCRD&vgnextchannel=f511758920e39010VgnVCM1000000a35010aRCRD | tytuł = Beijing Great Wheel may face more delays | opublikowany = StraitsTimes.com | data dostępu = 2010-04-28 | język = en}}</ref>. Inwestycję planowano zakończyć do końca [[2010]] roku, jednak z powodu problemów finansowych inwestora została ona w maju tegoż roku wstrzymana<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.finanznachrichten.de/nachrichten-2010-05/16787598-beijing-ferris-wheel-company-in-receivership-ifr-020.htm | tytuł = Beijing Ferris wheel company in receivership | opublikowany = Finanznachrichten.de | data dostępu = 2011-08-31 | język = en}}</ref>. 
|-
| 6039. || [[Park Etnograficzny Ziemi Żywieckiej]] || - małomiasteczkową aptekę w budynku z początku XX wieku, pochodzącym z Międzybrodzia Bialskiego
|-
| 6040. || [[Park Harcerski (Sosnowiec)]] || W przeszłości na tym terenie istniało miasteczko ruchu drogowego, po którym pozostały charakterystyczne koliste alejki<ref name=":0" />. Miasteczko było prowadzone przez ZHP Sosnowiec, stąd park bierze swoją nazwę.
|-
| 6041. || [[Park Jana Kasprowicza w Poznaniu]] || W miejscu obecnego parku, w czasie [[Powszechna Wystawa Krajowa|Powszechnej Wystawy Krajowej]] znajdowało się wesołe miasteczko (m.in. [[Cyrk Olimpia w Poznaniu|hala Restauracja i Dancing]]). Na 1 września [[1939]] zaplanowano otwarcie tu parku ogólnodostępnego dla mieszkańców, który został praktycznie skończony. [[Niemcy (naród)|Niemcy]] zniszczyli jednak starannie wykończony obiekt, z zamiarem przeniesienia w to miejsce [[ogród zoologiczny|zoo]], do czego nigdy nie doszło. W marcu 1945 urządzono tu lądowisko dla samolotów sanitarnych, zwożących rannych [[Armia Czerwona|żołnierzy radzieckich]] z okolicznych pól bitewnych ([[szpital polowy]] urządzono w pobliskiej [[Szkoła przy ul. Jarochowskiego 1 w Poznaniu|szkole przy ul. Jarochowskiego 1]])<ref>Tadeusz Świtała, przedmowa do: red. Tadeusz Świtała, ''Trud pierwszych dni. Poznań 1945. Wspomnienia Poznaniaków'', Wydawnictwo Poznańskie, Poznań, 1970, s.27, {{ISBN|83-232-0322-9}}</ref>. 
|-
| 6042. || [[Park Jurajski (powieść)]] || '''Park Jurajski''' (tytuł oryg. ''Jurassic Park'') – opublikowana w [[1990 w literaturze|1990]] r. [[powieść]] [[Fantastyka naukowa|science fiction]] [[Stany Zjednoczone|amerykańskiego]] pisarza [[Michael Crichton|Michaela Crichtona]]. Często uznawana (podobnie jak ''[[Frankenstein]]'' [[Mary Shelley]]) za ostrzeżenie przed nierozważnym „bawieniem się” [[biologia|biologów]] w Stwórcę. Książka wykorzystuje matematyczną koncepcję [[Chaos (matematyka)|teorii chaosu]] i jej filozoficzne implikacje, by wyjaśnić przyczyny upadku [[Wesołe miasteczko|parku rozrywki]] prezentującego niektóre [[inżynieria genetyczna|genetycznie odtworzone]] [[Gatunek (biologia)|gatunki]] [[Dinozaury|dinozaurów]]. W roku [[1993 w filmie|1993]] ''Park Jurajski'' został zaadaptowany przez [[Steven Spielberg|Stevena Spielberga]] na [[Park Jurajski (film)|film]], który jednak był pełen odstępstw od książki.
|-
| 6043. || [[Park Kopernika (Gorzów Wielkopolski)]] || Park ma 18,4 [[Hektar|ha]] powierzchni. Rosną tu takie gatunki drzew jak m.in. [[lipa drobnolistna]], [[jesion wyniosły]], cis pospolity. Na terenie parku można spotkać [[Wiewiórka pospolita|wiewiórki]]. Ozdobą parku jest [[fontanna]], znajduje się w nim także miasteczko ruchu drogowego. Przez park przebiega mała [[obwodnica]] miejska, wraz z kładką nad drogą.
|-
| 6044. || [[Park Lotników Polskich]] || Park ten został założony w [[1966]] r. na gruzach [[Fort reditowy 15 „Pszorna”|fortu Pszorna]] pomiędzy [[Aleja Pokoju w Krakowie|Aleją Pokoju]] i [[Aleja Jana Pawła II w Krakowie|Jana Pawła II]]. Jego główną funkcją miało być odizolowanie miasta Krakowa od [[Huta im. T. Sendzimira|kombinatu metalurgicznego im. Sendzimira]] (dawniej im. [[Włodzimierz Lenin|Lenina]]) w [[Nowa Huta (część Krakowa)|Nowej Hucie]]. Park ten nazywano „Parkiem Kultury i Wypoczynku” do roku [[1989]], kiedy to Rada Miasta Krakowa zmieniła nazwę na aktualnie obowiązującą – Park Lotników Polskich. Zgodnie z niezrealizowanymi planami na powierzchni 230 ha zamierzano wybudować m.in. stadion dla 100 tys. widzów, kryte i otwarte baseny, sztuczne lodowisko oraz wesołe miasteczko.
|-
| 6045. || [[Park Ludowy w Lublinie]] || Obiekt powstał w [[Czyn społeczny|czynie społecznym]] w latach 1950–1957 według projektu Władysława Niemca (Niemirskiego) na podmokłych terenach położonych nad Bystrzycą<ref name=":1">{{Cytuj stronę|tytuł = O Parku Ludowym|url = http://parki.lublin.pl/park-ludowy/o-parku|opublikowany = parki.lublin.pl|data dostępu = 2015-09-23}}</ref>. Jego powierzchnia wynosiła wtedy 31 ha<ref name=":0" />. Przez lata był chętnie odwiedzany przez mieszkańców Lublina, odbywały się tam koncerty, funkcjonowało miasteczko ruchu drogowego i popularna kawiarnia w samolocie [[Douglas DC-3|DC3]]<ref name="gazeta" /><ref name=":1" />. Od ok. 1980 roku znaczenie parku zaczęło spadać<ref name=":0" />. Przyczyniły się do tego m.in. wysoki poziom wód gruntowych (powodujący podtopienia i niszczenie drzew)<ref name=":1" /> oraz dewastacyjna działalność cukrowni, kiedy to w latach 1995–1996 tony ziemi z osadników przerzucono na teren parku. Wycięto wówczas około 600 drzew<ref name="naszemiasto">{{cytuj stronę|url=http://lublin.naszemiasto.pl/artykul/galeria/958297,park-ludowy-wycinka-drzew-wyploszyla-ptaki-i-zabila-piskleta,id,t.html|tytuł=Park Ludowy: Wycinka drzew wypłoszyła ptaki i zabiła pisklęta|autor=naszemiasto.pl|data=2011-06-20|praca=|język=pl|data dostępu=2011-12-12}}</ref>.
|-
| 6046. || [[Park Makiet „Mikroskala” w Koninie]] || * technika: interaktywne makiety kolejowe, podbój [[Przestrzeń kosmiczna|kosmosu]], [[Lunapark|wesołe miasteczko]], [[sterowiec|sterowce]], samolot [[Concorde]],
|-
| 6047. || [[Park Narodowy Bet Sze’an]] || Po podboju Bet Sze’an przez egipskiego faraona [[Totmes III|Totmesa III]] ([[XV wiek p.n.e.]]), miasteczko zostało przekształcone w centrum administracji regionu. Zostało ono wówczas wymienione w liście zdobytych miast ([[świątynia]] [[Amon (bóg egipski)|Amona]] w [[Karnak]]u) oraz w [[Listy z Amarna|listach z Amarny]]{{r|The Encyclopedia of El Amarna}}. Egipcjanie zmienili organizację miasta i pozostawili po sobie wiele śladów kultury materialnej. Odkryto pozostałości dużej świątyni z tego okresu (39 metrów długości). Odnalezione artefakty wskazują, że była ona poświęcona kananejskiemu bogowi Mekalowi. Prawdopodobnie świątynię wybudowano w miejscu starszej{{r|amihaimazar}}. Z innych obiektów odkryto mały pałac egipskiego namiestnika, duży budynek administracyjny, stele i pomnik{{r|Tel Beth Shean}}. Najazdy [[ludy Morza|ludów Morza]] zakończyły panowanie egipskie w [[Kanaan]]ie. Prawdopodobnie w drugiej połowie [[XIII wiek p.n.e.|XIII wieku p.n.e.]] ziemie te zajęły koczownicze plemiona izraelitów{{u|uwaga1}}. Około 1100 roku p.n.e. zdobyli je [[Filistyni]], którzy wykorzystywali je do dalszego podboju [[Starożytny Izrael|Starożytnego Izraela]]. Około 1007 roku p.n.e. w [[bitwa na wzgórzu Gilboa|bitwie na wzgórzu Gilboa]] Filistyni zabili izraelskiego króla [[Saul (król Izraela)|Saula]] i trzech jego synów. [[Biblia]] opisuje, że na murach Bet Sze’an zawieszono wówczas ciało zabitego króla{{u|uwaga2}}. Fragmenty [[mur obronny|murów obronnych]] miasta z tego okresu zostały odnalezione{{r|The Holy Land An Oxford Archaeological-s218-222}}. Miasto zostało zdobyte przez Izraelitów dopiero za czasów podbojów [[Dawid (król Izraela)|króla Dawida]] i włączone w granice jego [[Zjednoczone królestwo Izraela|królestwa]]. W okresie panowania jego syna, króla [[Salomon (król Izraela)|Salomona]], Bet Sze’an było ważnym ośrodkiem lokalnej administracji{{u|uwaga3}}. [[Wojna syro-efraimska|Asyryjski podbój]] północnego Izraela dokonany przez [[Tiglat-Pileser III|Tiglat-Pilesera III]] doprowadził do spalenia w 732 roku p.n.e. miasta Beit Szean. Po tym zniszczeniu miasto przez bardzo długi czas nie było odbudowywane{{r|amihaimazar}}.
|-
| 6048. || [[Park Narodowy Bontebok]] || '''Park Narodowy Bontebok''' to [[park narodowy]] w [[Południowa Afryka|Republice Południowej Afryki]]. Został utworzony w 1931 roku, najpierw obok miasteczka [[Bredasdorp]], przeniesiony w 1961 roku do jego obecnego miejsca, 6&nbsp;km od [[Swellendam]] u podnóża [[Góry Długie|Gór Długich]].
|-
| 6049. || [[Park Narodowy Bruce Peninsula]] || W miasteczku [[Tobermory (Ontario)|Tobermory]] znajduje się przystań [[prom]]owa, skąd udać się można na wyspę [[Manitoulin]] – największą wyspę na świecie położoną na wodach słodkich. Znajduje się tu także przystań małych statków turystycznych, kursujących po [[Narodowy Park Morski Fathom Five|Narodowym Parku Morskim Fathom Five]] i na należącą do niego wyspę [[Flowerpot Island|Flowerpot]], którą zwiedzać można pieszo. Skaliste wybrzeże parku Bruce Peninsula usiane jest zatokami i [[fiord]]ami, od wieków wykorzystywanymi jako naturalne przystanie dla statków. Podwodne jaskinie i [[wrak]]i statków spoczywające na dnie stanowią atrakcję dla nurków, zaś czyste, obfitujące w wysepki wody są doskonałym terenem rekreacyjnym dla posiadaczy łodzi i jachtów.
|-
| 6050. || [[Park Narodowy Bryce Canyon]] || Pierwsi Europejczycy w okolice obecnego parku przybyli w drugiej połowie [[XIX wiek]]u. W [[1874]] roku grupa rodzin założyła miasteczko Clifton, do którego rok później przybył [[osadnik]] Ebenezer Bryce wraz z rodziną. Wkrótce jednak przeprowadził się w górę rzeki, gdzie wybudował kilkukilometrowy kanał [[irygacja (rolnictwo)|irygacyjny]] oraz drogę, która umożliwiała mu lepszy dostęp do drewna w okolicznych lasach i kończyła się na krawędzi kanionu. Lokalna ludność zaczęła nazywać ją kanionem Bryce'a (ang. ''Bryce’s Canyon''). Choć Ebenezer Bryce wraz z rodziną  w [[1880]] roku przeprowadził się do [[Arizona|Arizony]], ta  jednak nazwa przylgnęła do kanionu na dobre. W [[1877]] roku mieszkańcy opuścili Clifton, i założyli dwie nowe osady, [[Cannonville]] i [[Henrieville]]. Z kolei w [[1891]] roku założono pobliskie miasteczko [[Tropic]]<ref>[http://www.nps.gov/brca/historyculture/pioneer_history.htm Pioneer History] [[National Park Service]] {{lang|en}}</ref>.
|-
| 6051. || [[Park Narodowy Capitol Reef]] || Najbliższe miasto to [[Torrey]] w stanie Utah, które leży w odległości 8 mil na zachód. Torrey jest małym miasteczkiem, jednakże znajduje się w nim kilka [[motel]]i i restauracji. Ponadto w samym parku znajduje się duży [[kemping]].
|-
| 6052. || [[Park Narodowy Doñana]] || W pobliżu parku leży miasteczko [[El Rocío]], słynące z corocznego odpustu.
|-
| 6053. || [[Park Narodowy Durmitor]] || Turystycznym centrum Durmitoru jest [[Žabljak]], niewielkie miasteczko u podnóża gór, ponoć zawdzięczające swoją nazwę niezwykle głośno kumkającym [[Żaba|żabom]], które upodobały sobie pobliski strumień. Wieczorem ten dźwięk wypełnia całą dolinę. Niedaleko Žabljaka znajduje się jeden z najwyższych mostów Europy o wysokości 172 m. 
|-
| 6054. || [[Park Narodowy Gran Sasso i Monti della Laga]] || # '''Terre della Baronia''' (wł. Ziemie Baronii), z licznymi [[Abruzja|abruzyjskimi]] ufortyfikowanymi miasteczkami (wł. borgo), wśród których [[Santo Stefano di Sessanio]].
|-
| 6055. || [[Park Narodowy Góry Stołowej]] || * plaża Boulders obok miasteczka Simonstad z dużą kolonią pingwinów afrykańskich.
|-
| 6056. || [[Park Narodowy Lençóis Maranhenses]] || Istnieją regularne połączenia autobusowe między [[Barreirinhas]] i [[São Luís]], stolicą stanu, położoną w odległości 260 km. Na trasie tej latają również taksówki powietrzne. Rzeka Preguiças łączy park z Atins, miasteczkiem na południowym krańcu parku. Najważniejszymi drogami, którymi można dostać się w pobliże parku są BR-135, BR-222, MA-404 i MA-225<ref name="park">{{Cytuj stronę | url = 
|-
| 6057. || [[Park Narodowy Przylądka Igielnego]] || '''Park Narodowy Przylądka Igielnego''' (Agulhas National Park), położony w [[Południowa Afryka|Republice Południowej Afryki]] {{fakt|w [[Prowincja Przylądkowa Zachodnia|Zachodniej Prowincji Przylądkowej]], około 230 km w kierunku południowym od [[Kapsztad]]u. Park zajmuje przylądkowe równiny pomiędzy miasteczkami Gansbaai i Struisbaai.|data=2011-07}}
|-
| 6058. || [[Park Narodowy Riding Mountain]] || Dotarcie do parku jest możliwe autostradą Manitoba Provincial Highway 10, która przebiega przez park. Południowe wejście do parku znajduje się w miasteczku Wasagaming.
|-
| 6059. || [[Park Narodowy Waterton Lakes]] || Różnica wysokości w parku zawiera się w przedziale od 1290 m [[n.p.m.]] (miasteczko Waterton Park) do 2920 m n.p.m. ([[Mount Blakiston]]).
|-
| 6060. || [[Park Regionalny Wogezów Północnych]] || Teren parku jest atrakcyjny turystycznie. Oprócz atrakcji przyrodniczych gości przyciągają liczne [[zamek|zamki]], zabytkowe miasteczka i wsie oraz tradycyjna kultura alzacka.
|-
| 6061. || [[Park Stanowy Dinosaur Valley]] || Park Stanowy Dinosaur Valley, położony na północny zachód od miasteczka Glen Rose, leżącego w [[hrabstwo Somervell|hrabstwa Somervell]] w Teksasie, zajmuje powierzchnię 617 ha po obu stronach rzeki [[Paluxy]]. Ziemię tą nabyto od prywatnych właścicieli w ramach programu ''State Parks Bonds Program'' w 1968 roku. Otwarto go dla zwiedzających w 1972 roku<ref name=TPWD>[http://www.tpwd.state.tx.us/park/dinosaur/ Texas Parks and Wildlife: Dinosaur Valley State Park]</ref>.
|-
| 6062. || [[Park Znicza w Warszawie]] || Powstał w [[lata 50. XX wieku|latach 50.]] w rejonie północnej krawędzi obszaru pozostałego po [[Fort XI Twierdzy Warszawa|forcie XI]] (''Grochów Duży'') [[Twierdza Warszawa|twierdzy Warszawa]], którego ślady zatarto ostatecznie w latach [[lata 30. XX wieku|30.]] Rozciągał się on po obu stronach [[ulica Ostrobramska w Warszawie|ulicy Ostrobramskiej]]<ref name="Krolikowski02" />. Na terenie tym osiedlili się potem wileńscy wojskowi, budując [[osiedle]] [[Górki Grochowskie]] o [[Wilno|wileńskich]] nazwach<ref name="Kasprzycki04" /><ref name="Krolikowski02" />. Reszta okolicy miała charakter małomiasteczkowy o częściowo drewnianej zabudowie i ulicach bez jezdni.
|-
| 6063. || [[Park im. Henryka Jordana w Krakowie]] || Obecnie park zajmuje powierzchnię około 21,5&nbsp;ha i mieści się w kwartale ul. W. Reymonta, ul. H. Reymana i al. 3 Maja. Na terenie parku znajdują się: boiska do siatkówki, piłki nożnej i koszykówki, [[Skatepark|skate park]], place zabaw, mały staw, górka do jazdy na sankach w zimie, muszla koncertowa, obiekty gastronomiczne oraz miasteczko rowerowe – ruchu drogowego dla dzieci i młodzieży.
|-
| 6064. || [[Park im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie]] || W sercu parku znajduje się teren zielony z alejkami i ławkami oraz placem zabaw dla dzieci. Pozostały asfaltowe alejki po miasteczku rowerowym, bez oznakowania.
|-
| 6065. || [[Park naukowy]] || * [[miasteczko uniwersyteckie]]
|-
| 6066. || [[Park pałacowy w Trzciance]] || zabytków wynosi ok. 5,70 ha w tym 4,23ha, przedstawia nieregularną wydłużoną figurę wynikłą z rzeźby terenu. Osnową układu jest długa, kręta droga prowadząca do prawie 100 letniej alei kasztanowo-klonowej z miasteczka do parku i dalej północnym brzegiem parku do wąwozu, podnóżem stoku do małej grobli z wodospadem na strudze. Zachodni parter otacza wąski pas wiatrochronnych zarośli. Świadkami dawnej przeszłości tego fragmentu parku są cisy, skupisko krzewów ozdobnych i mały taras widokowy nad stokiem. Parter wschodni jest skupiskiem botaniczno-parkowym z ok. 1905 r. Oryginalnym elementem założenia jest stok otaczający łukiem od zachodu ku południowi łąkową dolinę, ze strugą i spiętrzeniem ujętym w betonowe koryto przy grobli z drogą spacerowo-komunikacyjną. W otoczeniu wodospadu rośnie ponad 100-letnia wierzba biała, znajdują się głazy Z fundamentu folusza i zarośla parkowo-leśne. Na krajobrazową wyjątkowość tego utworu składają się: wysokość względna 22 m przy dawnym tarasie dworu (średnia ok. 18m), długość ok. 500 m, nachylenie 30-60-70 stopni skłon ku południowi, bujna roślinność krzewiasto-drzewiasta, w tym 250 letnie buki, około 100-letnie sosny, wiązy, dęby, jawory i inne.
|-
| 6067. || [[Park rozrywki]] || *[[Wesołe miasteczko]]
|-
| 6068. || [[Park stanowy Malibu Creek]] || '''Park stanowy Malibu Creek''' – [[Parki stanowe USA|park stanowy]] leżący na południu [[Stany Zjednoczone|amerykańskiego]] stanu [[Kalifornia]]. Znajduje się 40 kilometrów od centrum [[Los Angeles]] i niecałe 10 kilometrów od miasteczka [[Calabasas]]. Obejmuje 8 tysięcy [[akr]]ów zalesionych wzgórz głównego pasma [[góry Santa Monica|gór Santa Monica]] nad brzegami [[jezioro Malibu|jeziora Malibu]]. 
|-
| 6069. || [[Park Śląski]] || Śląskie Wesołe miasteczko to największe wesołe miasteczko w Polsce. Otwarte zostało w 1959 roku.
|-
| 6070. || [[Parken]] || Od 2001 [[Wielka Brytania|brytyjska]] firma BSI, mająca prawa do organizacji [[Grand Prix IMŚ na żużlu|Grand Prix]], przenosi [[lista eliminacji Grand Prix na żużlu|turnieje Grand Prix]] do wielkich miast (m.in. [[Cardiff]], [[Sztokholm]]). W latach 1995–2002 [[Grand Prix Danii na żużlu|Grand Prix Danii]] odbywało się na kameralnym stadionie [[Vojens Speedway Center|Speedway Center]] w małym miasteczku [[Vojens]]. Od 2003 miejscem zmagań [[uczestnicy Grand Prix na żużlu|żużlowców]] jest Parken.
|-
| 6071. || [[Parki narodowe w Ameryce Południowej]] || Park Narodowy Lodowców znajduje się we wschodniej części [[Andy Patagońskie|Andów Patagońskich]] w prowincji [[Santa Cruz (Argentyna)|Santa Cruz]]), 40 kilometrów od miasteczka [[Berberys bukszpanolistny|Calafate]]
|-
| 6072. || [[Parkowo (powiat obornicki)]] || W pierwszej połowie [[XV wiek]]u powstało w pobliżu wsi, w miejscu zwanym ''Jeziorka'' miasteczko Sławkowo, które wkrótce upadło nie pozostawiając materialnych śladów swego istnienia. Prawdopodobnie zostało wchłonięte przez dobrze rozwijającą się wieś Parkowo. Jedna z nielicznych wzmianek o mieście pochodzi z [[1429]] roku, występuje w niej szlachcic Mikołaj ze Sławkowa, który sądzi się z kmieciem Andrzejem ze [[Studzieniec (powiat obornicki)|Studzieńca]] o należności. Ponowna próba założenia w Parkowie miasta około [[1720]] roku przez Rydzyńskich i tym razem zakończyła się niepowodzeniem.
|-
| 6073. || [[Parks and Recreation]] || Wydziału Parków i Rekreacji w fikcyjnym miasteczku Pawnee w stanie [[Indiana]], która stara się zmienić swoje otoczenie na lepsze. Ma do pomocy przyjaciół, a zarazem współpracowników.
|-
| 6074. || [[Parowie dożywotni]] || Parowie dożywotni otrzymują tytuł barona (mężczyźni) lub baronessy (kobiety). Zgodnie z tradycją historycznej arystokracji, która dodawała do swych tytułów miejsce swego pochodzenia lub nazwę rodowych dóbr, do tytułu dodawana jest wskazana przez nominata miejscowość, rzadziej inna nazwa geograficzna, zwykle mające jakieś znaczenie w jego biografii. Z kolei sama nazwa kreacji pochodzi zwykle od nazwiska kandydata. I tak np. były sekretarz generalny [[NATO]] [[George Robertson]] od czasu kreacji na para dożywotniego jest oficjalnie tytułowany jako George Robertson, baron Robertson of Port Ellen ([[Port Ellen (Szkocja)|Port Ellen]] to szkockie miasteczko, w którym Robertson przyszedł na świat i wybrał je jako część swojego tytułu). Z kolei [[Sue Ryder]], działaczka charytatywna zaangażowana m.in. w pomoc dla Polski, wybrała [[Warszawa|Warszawę]] jako miasto do swego tytułu, stąd była znana jako baronessa Ryder of Warsaw.
|-
| 6075. || [[Partia Centrum (Finlandia)]] || Partia Centrum została założona w [[1908]] roku przez [[Santeri Alkio]], pod nazwą Partii Ludowej lub ''Maalaisliitto''{{r|uppverket}}. Obecnie rolnicy tylko w małym stopniu, bo w ok. 10%, głosują na Partię Centrum{{r|uppverket}}. Partia Centrum otrzymuje największe swoje wsparcie od grup zawodowych. Jednakże nawet w dniu dzisiejszym rolnicza Finlandia oraz małe miasteczka są najmocniejszym elektoratem Partii Centrum. Partia Centrum mierzy także w kierunku zdobycia elektoratu w miastach południowych Finlandii.
|-
| 6076. || [[Partia Populistyczna]] || W latach 80. XIX wieku uformowały się dwie koalicje, złożone z różnych organizacji farmerskich - Związek Południowy (''Southern Alliance'') i Związek Północny (''Northern Alliance''). Pod wpływem pogarszającej się na przełomie lat 80. i 90. sytuacji farmerów oraz innych grup zawodowych zamieszkałych w okręgach wiejskich (hodowcy bydła, lokalni kupcy, małomiasteczkowi wydawcy gazet itp.) obie koalicje zgodziły się w 1890 r. popierać w wyborach lokalnych kandydatów, którzy do swoich programów wpiszą działania na rzecz poprawy sytuacji tej kategorii ludności. W czerwcu 1892 r., przywódcy obu koalicji – Leonidas L. Polk, C.W. Macune, [[Ignatius Donnelly]], Charles H. Van Wyck spotkali się w Omaha ([[Nebraska]]) w celu powołania nowej partii, alternatywnej wobec demokratów i republikanów. Powstała wówczas Narodowa Partia Populistyczna. W opracowanym przez Donnelly'ego programie przyjętym jako platforma wyborcza na rok 1892, partia znacznie wykraczała poza obronę wąsko pojętych interesów grupowych. Obok postulatów, których realizacja miała być spełnieniem żądań farmerów – nisko oprocentowane pożyczki federalne, utworzenie Wysyłkowego Banku Oszczędnościowego (''Postal Savings Bank'') – były również takie, jak hasła  upaństwowienia kolei, żeglugi parowej oraz telegrafów, czy bezpośredni wybór senatorów.
|-
| 6077. || [[Partita na instrument drewniany]] || Małe ubogie miasteczko w Generalnej Guberni. W miejscowym tartaku niemiecki porucznik Anton składa nietypowe zamówienie na wielką szubienicę dla grupy partyzantów. Skuszony zarobkiem właściciel tartaku werbuje pracowników. Grupą robotników kieruje Weych, którego córka jest ciężko chora i potrzebuje pieniędzy na leki. Porucznik terroryzuje miasteczko i przygotowuje egzekucję z wielkim rozmachem. W końcu po robocie płaci robotnikom na oczach zebranych w gospodzie. Weych wraca do domu i okazuje się, że córka zmarła. O świcie dochodzi do egzekucji. Wtedy Weych przebija się przez tłum z bańką nafty schowaną pod ubraniem. Kiedy dociera na podium, wyjmuje naftę i podpala szubienicę.
|-
| 6078. || [[Partyzantka Zaliwskiego]] || W nocy 19 marca 1833, Zaliwski wraz z 8 towarzyszami przekroczył granicę w pobliżu [[Ulanów|Ulanowa]] kierując się poprzez miasteczko [[Zaklików]] w kierunku [[Lublin]]a. Zadaniem oddziału było m.in. prowadzenie agitacji. Rozgłaszano informacje, że oddział wciela nawet ochotników z wojska rosyjskiego<ref group=uwaga>Rosjanin Fiedorow</ref>.
|-
| 6079. || [[Partyzantka litewska (1944–1953)]] || W pierwszej fazie istnienia ruchu partyzanci podejmowali boje spotkaniowe z oddziałami NKWD, atakowali posterunki milicyjne i więzienia, zajmowali całe miasteczka. Prowadzili również szeroką działalność propagandową, tłumacząc ludności cywilnej swoje cele polityczne. Dowódcy podziemia, przekonani o rychłym nadejściu pomocy zachodniej, planowali organizację ogólnokrajowego powstania narodowowyzwoleńczego. Szeroko zakrojoną akcję sabotażowo-propagandową partyzantka zorganizowała w czasie wyborów do [[Rada Najwyższa ZSRR|Rady Najwyższej ZSRR]], kiedy oddziały niszczyły lokale wyborcze, utrudniały łączność i nakłaniały ludność do bojkotu wyborów, także środkami bezpośredniego przymusu.
|-
| 6080. || [[Parysów (powiat garwoliński)]] || * [[1721]] – ostatni Parys z Parysowa ([[Adam Parys|Adam]]) sprzedaje miasteczko.
|-
| 6081. || [[Paryż na bosaka]] || Film opisuje historię nieśmiałej bibliotekarki Fiony, która mieszka w małym miasteczku na północy [[Kanada|Kanady]]. Pewnego dnia kobieta dostaje dramatyczny list z [[Paryż]]a od 88-letniej ciotki Marthy ([[Emmanuelle Riva]]). Przestraszona Fiona wyrusza do Europy. Po przybyciu na miejsce dowiaduje się, że starsza kobieta zniknęła. Do pochłoniętej poszukiwaniami Fiony dołącza kloszard Dom, który nie odstępuje jej ani na krok.
|-
| 6082. || [[Paryż, Teksas]] || Tytuł nawiązuje do pewnego epizodu. Po odnalezieniu Travis patrzy na mapę i mówi, że chciałby pojechać do [[Paris (Teksas)|Paris]]. Jest to 25-tysięczne miasteczko. Walt myśli, że chodzi o [[Paryż]] we Francji i odpowiada, że to trochę daleko. Travis ma zdjęcie działki, którą kupił w Paris, ponieważ ojciec powiedział mu, że został poczęty w tym miasteczku. To kawałek pustyni z tablicą "Na sprzedaż" (w rzeczywistości Paris leży w leśno-rolniczym północnym Teksasie).<ref>http://www.kosmorama.org/ServiceMenu/05-English/Articles/Paris-Texas.aspx Like a Gap. Media in "Paris, Texas", Kosmorama, Kopenhaga</ref>
|-
| 6083. || [[Parzynów]] || W dniu 14 września [[1752]] król polski [[August III Sas|August III]] wydał dokument nadający Parzynowowi [[prawa miejskie]]. Parzynów otrzymał prawo do cotygodniowego [[targ]]u w niedzielę oraz jarmarków w następujące dni: na [[Święty Kazimierz|św. Kazimierza]], w niedzielę po [[Wniebowstąpienie Pańskie|Wniebowstąpieniu Pańskim]], w [[Zielone Świątki]], na [[Mateusz Ewangelista|św. Mateusza Apostoła]] na [[Wszystkich Świętych]] oraz [[Tomasz Apostoł|św. Tomasza Apostoła]]. Parzynów nie otrzymał [[herb]]u ani wskazania prawa według którego miasto miało się rządzić, nie powołano [[burmistrz]]a z radą, ani [[wójt]]a z ławą. W Parzynowie nie było miejskiej zabudowy, ani też jej nie wprowadzono, miał tylko rynek na skrzyżowaniu dróg w centrum wsi. Parzynów był w aktach nazywany miasteczkiem do [[II rozbiór Polski|drugiego rozbioru Polski]] w [[1793]] r.<ref>[[Stanisław Nawrocki (historyk)|Stanisław Nawrocki]], ''Dzieje wsi Parzynów w powiecie ostrzeszowskim'' (Poznań 2005)</ref>
|-
| 6084. || [[Parzęczew (województwo łódzkie)]] || Parzęczew zachował do dziś zręby miejskiego układu przestrzennego z obszernym, prostokątnym rynkiem, w centrum którego znajduje się kościół ufundowany na samym początku XIX wieku przez rodzinę Stokowskich, i małomiasteczkową zabudową wokół.
|-
| 6085. || [[Pas de deux (film 2001)]] || Małe miasteczko. Józef Stuziak jest weterynarzem. Ma żonę Annę, która go nudzi, więc spotyka się z kochanką. Pasją jego żony jest balet. Kiedyś Anna była tancerką, do dziś wspomina dawne czasy. Drażni go jej miłość do muzyki poważnej i ćwiczenie elementów baletu. Nagle do weterynarza na praktyki przybywa Wiktor Malec. Józef wykorzystuje jej obecność, by wymykać się z domu. Ona odnajduje w nim bratnią duszę i wciąga go w próby baletowe.
|-
| 6086. || [[Pasaże (pomnik)]] || '''Pasaże''' – pomnik izraelskiego artysty [[Dani Karavan|Daniego Karavana]] zlokalizowany w [[Katalonia|katalońskim]] miasteczku [[Portbou]], tuż obok miejscowego cmentarza{{r|wor|wb}}.
|-
| 6087. || [[Pasażerowie z dyliżansu]] || [[Plik:Garches - Rue Athime Rue.jpg|250px|prawo|mały|Widok Garches, miasteczka, w którym rozgrywa się trzecia część ''Pasażerów z dyliżansu'']]
|-
| 6088. || [[Pascal Garnier]] || Ostatnie lata życia Garnier spędził w małym miasteczku w [[Ardèche]] poświęcając się pisaniu i malowaniu.
|-
| 6089. || [[Pasikonik (film 1972)]] || '''Pasikonik'''<ref>[https://5.allegroimg.com/original/013029/42a7fa4b49cf91ff2f313ecd0a25 Pasikonik]</ref> ([[język rosyjski|ros.]] Зелёный кузнечик) – radziecki krótkometrażowy film animowany z [[1972 w filmie|1972]] roku w [[reżyser]]ii Rasy Strautmane. Scenariusz napisali [[Galina Diemykina]] i [[Gieorgij Ball]]. Przygody Pasikonika, żyjącego w miasteczku o nazwie ''Żur-Żur''. 
|-
| 6090. || [[Paskov]] || Pierwsza wzmianka pochodzi z 1267. Wieś istniała już zanim okoliczne dobra odkupił biskup ołomuniecki [[Bruno ze Schauenburku]] i przeprowadził akcję kolonizacyjną w [[państwo hukwaldzkie|państwie hukwaldzkim]]. W 1871 miejscowość przecięła linia kolejowa z [[Ostrawa|Ostrawy]] do [[Valašské Meziříčí|Wałaskiego Międzyrzecza]] (obecnie [[Linia kolejowa nr 323 (Czechy)|linia kolejowa nr 323]]). W przeszłości Paskov posiada status [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]]<ref>[http://www.smocr.cz/data/files/cinnost-sprava-obce/seznam-opravnenych-obci-mestyse-a-historicka-mesta-9-6-2006.doc Seznam obcí k 1. lednu 2006, které budou mít právo požádat předsedu Poslanecké sněmovny o navrácení označení „město“ nebo „městys“] {{lang|cs}}</ref>. W 2011 przyznano miejscowości pęłnię [[prawa miejskie|praw miejskich]]<ref>[http://www.psp.cz/sqw/text/orig2.sqw?idd=68378 Rozhodnutí č. 11 předsedy Poslanecké sněmovny, k stanovení obce Paskov městem (3. února 2011)] {{lang|cs}}</ref>.
|-
| 6091. || [[Pathologic]] || Gracz ma do dyspozycji trójkę bohaterów. Są to: Bachelor (Бакалавр), Haruspex (Гаруспик) oraz Devotress (Самозванка; dostępna po ukończeniu gry dowolną postacią). Każdy z nich posiada ten sam wątek fabularny z punktu widzenia wybranej postaci, zmierzający do odkrycia źródła zarazy panującej w miasteczku. Od bohaterów niezależnych otrzymujemy każdego dnia nowe zadania, a o północy anulowane są misje nieukończone przez gracza. Zadania podzielone są na główne misje (jedna misja przydzielona jest na jeden określony dzień i decyduje o tym, czy postać umrze) i poboczne, za których wykonanie gracz otrzymuje przedmioty i pieniądze.
|-
| 6092. || [[Patowmack Canal]] || Wokół budowy powstało nowe miasteczko, które stanowiło zaplecze dla robotników i było siedzibą ''Patowmack Company''. [[Henry Lee III|Harry "Light Horse" Lee]], bohater [[wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych|wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych]] (ojciec generała [[Robert E. Lee|Roberta E. Lee]]) nazwał je Matildaville na cześć swojej żony Matyldy. W okresie świetności miasteczko miało własny młyn, tartak, rynek oraz liczne gospody i inne budynki gospodarcze i mieszkalne. Często zatrzymywali się tu żeglarze, by się posilić i odpocząć przed dalszą podróżą.
|-
| 6093. || [[Patrick Glynn]] || Glynn urodził się i wychował się w Irlandii, gdzie ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w [[Dublin]]ie. Wkrótce potem, w wieku 25 lat, wyemigrował do Australii, gdzie osiadł w ówczesnej kolonii brytyjskiej [[Wiktoria (stan Australii)|Wiktorii]]. Uzyskał tam prawo wykonywania zawodu adwokata, ale powodziło mu się kiepsko i w 1882 przeniósł się do [[Australia Południowa|Australii Południowej]]. Początkowo pracował dla dużej firmy prawniczej z [[Adelaide]], zakładając i kierując jej filią w miasteczku [[Kapunda]]. Był również redaktorem miejscowej gazety. Następnie zamieszkał w Adelajdzie, gdzie otworzył własną kancelarię i zaangażował się w działalność organizacji grupującej Australijczyków pochodzenia irlandzkiego. 
|-
| 6094. || [[Patrick McCabe]] || Patrick McCabe znany jest głównie ze swoich mrocznych i brutalnych powieści, których akcja dzieje się we współczesnej, często małomiasteczkowej Irlandii. Autor książki dla dzieci ''The Adventures of Shay Mouse'' (1985). Kilka z jego słuchowisk było nadawanych przez RTÉ i BBC Radio 4. Książka ''The Dead School'' (1995) jest opisem nieszczęść, które spotykają dwóch dublińskich nauczycieli. Autor napisał również zbiór nowel ''Mondo Desperado'' (1999). Jego gra ''Frank Pig Says Hello'' na podstawie ''Chłopaka Rzeźnika'' został zaprezentowana na festiwalu teatralnym w Dublinie w 1992 r. McCabe jest autorem nowatorskich ''Emerald Germs of Ireland'' (2001), czarnej komedia przedstawiającej matkobójstwo. W 2009 opublikował ''The Holy City''. Jego najnowsza powieść ''The Stray Sod Country'' (2010) jest mrocznym podaniem ludowym.
|-
| 6095. || [[Patrick S. Dinneen]] || Dinneen urodził się w pobliżu miasteczka Rathmore w hrabstwie Kerry<ref>Noel O'Connell, [http://www.irishtextssociety.org/dinneen.htm ''Father Dinneen, his dictionary and the Gaelic Revival''], wykład wygłoszony 29 września 1984 w The Irish Club w Londynie z okazji 50. rocznicy śmierci Patricka Dinneena. Data dostępu: 21 marca 2008. {{lang|en}}</ref>. W [[1880]] roku wstąpił do [[Towarzystwo Jezusowe|Towarzystwa Jezusowego]], a w [[1894]] otrzymał [[święcenia kapłańskie]]. Z zakonu wystąpił jednak sześć lat później, chcąc poświęcić się badaniom nad [[język irlandzki|językiem irlandzkim]]. Jako dziecko uczęszczał do [[Clongowes Wood College]]<ref> Clongowes Wood College to prywatna męska szkoła średnia z internatem, zlokalizowana w pobliżu miejscowości [[Clane]] w hrabstwie Kerry. Założona w 1814 roku przez jezuitów, jest jedną z najstarszych szkół katolickich w Irlandii. Została wspomniana m.in. przez [[James Joyce|Jamesa Joyce'a]] w ''[[Portret artysty z czasów młodości|Portrecie artysty z czasów młodości]]'' – uczęszczał do niej główny bohater powieści, [[Stephen Dedalus]].</ref>, a w tejże szkole po wyświęceniu nauczał języka angielskiego, irlandzkiego, języków klasycznych oraz matematyki.
|-
| 6096. || [[Patriota (film 1998)]] || Doktor Wesley McClaren ([[Steven Seagal]]) pracował kiedyś dla rządu [[Stany Zjednoczone|USA]]. W prowincjonalnym miasteczku, w którym mieszka wybucha epidemia. Weslay kontaktuje się ze swoim przyjacielem, specjalistą od badań nad bronią biologiczną. Potwierdza on obawy lekarza, że rządowy eksperyment nad bronią wymknął się spod kontroli. Życie mieszkańców jest zagrożone. Lekiem na epidemię okazują się kwiaty i zioła rosnące w tamtym rejonie.
|-
| 6097. || [[Patti Cake$]] || Film opisuje historię 23-letniej dziewczyny Patricii "Dumbo" Dombrowski, która mieszka w podupadającym miasteczku w New Jersey w hrabstwie Bergen i walczy ze swoim życiem. Aby osiągnąć swój wymarzony sukces, dziewczyna postanawia wyjść na scenę i zawalczyć o ten sam rodzaj muzycznej nieśmiertelności, jaki stał się udziałem jej idola, rapera O-Z. Patti posiada talent do składania rymów, ale nie może wyrwać się z domu, ponieważ dzieli z poruszającą się na wózku inwalidzkim babcią Naną oraz zgorzkniałą i podpitą matką Barb, która żyje przeszłością i swoimi kompleksami. Dziewczyna podejmuje decyzję o zgłoszeniu się do konkursu muzycznego i tworzy zespół składający się z przyjaciół oraz własnej babci obdarzonej bardzo oryginalnym głosem.
|-
| 6098. || [[Paul Böhm]] || Paul Böhm był ważnym przedstawicielem nurtu malowniczego w bydgoskiej architekturze końca [[XIX wiek]]u<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Jastrzębska-Puzowska | imię = Iwona| autor link = | tytuł = Od miasteczka do metropolii. Rozwój architektoniczny i urbanistyczny Bydgoszczy w latach 1850–1920| wydawca = | miejsce = | rok = | strony = | isbn =}}</ref>. 
|-
| 6099. || [[Paul Cézanne]] || Paul Cézanne urodził się 19 [[Styczeń|stycznia]]<ref name=":0" /> 1839 w małym miasteczku [[Aix-en-Provence]]. Rodzina jego ojca pochodziła najprawdopodobniej z [[Włochy|Włoch]]. Ojciec malarza, Louis-Auguste, był kapelusznikiem, co w tamtych czasach było zajęciem na tyle intratnym, że pozwoliło mu zbić fortunę, dzięki której w 1848 otworzył Bank Cézanne & Cabassol. Społeczność Aix-en-Provence nie do końca go akceptowała, po części ze względu na jego skromne pochodzenie, a także ze względu na fakt, że związał się z robotnicą i dopiero po przyjściu na świat dwójki nieślubnych dzieci zalegalizował ten związek.
|-
| 6100. || [[Paul Elsner]] || Wychował się w miasteczku Mittelwalde (obecnie Międzylesie). Ukończył Seminarium Nauczycielskie w [[Bystrzyca Kłodzka|Bystrzycy Kłodzkiej]], gdzie muzykę wykładał [[Wilhelm Kothe]] (1831-1899), pedagog i kompozytor, członek rodziny śląskich muzyków. Od roku [[1886]] był nauczycielem we [[Włodowice (województwo dolnośląskie)|Włodowicach]]. W roku [[1887]] przejął pod opiekę chór Męskiego Związku śpiewaczego w Nowej Rudzie. W roku [[1911]] został naczelnym chórmistrzem parafii katolickiej w Nowej Rudzie. Od roku [[1917]] prowadził ponadto miejscowy chór drukarni Klambtów. Był kompozytorem licznych pieśni religijnych i świeckich. Napisał m.in. muzykę do utworów poetyckich [[Robert Karger|Roberta Kargera]] (1874-1946), pisanych w gwarze kłodzkiej języka niemieckiego. Uważany jest za jednego z najwybitniejszych kompozytorów [[Ziemia kłodzka|Ziemi kłodzkiej]]. 
|-
| 6101. || [[Paul Frampton]] || Urodził się w brytyjskim miasteczku [[Kidderminster]] w rodzinie przedstawicieli niższej klasy średniej<ref name=Maja>{{Cytuj stronę | url = http://wyborcza.pl/piatekekstra/1,142009,17000288,Znany_profesor_liczyl_na_Nobla__I_wtedy_dostal_maila.html | tytuł = Znany profesor liczył na Nobla. I wtedy dostał maila od znanej modelki. Nie spotkali się, a znajomość skończyła się dla niego więzieniem | nazwisko = Gawrońska | imię = Maja | autor link = Maja Gawrońska | data = 20.11.2014 16:00 | opublikowany = [[Gazeta Wyborcza]] | język = pl | data dostępu = 2015-08-29}}</ref>. W latach 1954–62 uczęszczał do King Charles I School, potem studiował w [[Brasenose College w Oksfordzie]]. Stopień naukowy otrzymał na [[Uniwersytet Oksfordzki|Uniwersytecie Oksfordzkim]]. W roku [[1981]] podjął pracę na wydziale fizyki i astronomii [[University of North Carolina at Chapel Hill]]<ref name=Zawadzki>{{Cytuj stronę | url = http://wyborcza.pl/1,76842,13538143,Profesor_fizyki_aresztowany_na_lotnisku__Przewozil.html | tytuł = Profesor fizyki aresztowany na lotnisku. Przewoził 2 kg kokainy na prośbę modelki, której nigdy nie widział | nazwisko = Zawadzki | imię = Mariusz | autor link = Mariusz Zawadzki | data = 11.03.2013 , aktualizacja: 11.03.2013 18:27 | opublikowany = [[Gazeta Wyborcza]] | język = pl | data dostępu = 2015-08-29}}</ref>, gdzie wykładał do 2014 roku. Opublikował 400 rozpraw naukowych, w tym trzy rozprawy napisane wspólnie z laureatami [[Nagroda Nobla|Nagrody Nobla]]<ref name=Zawadzki />.
|-
| 6102. || [[Paul Modrich]] || Modrich dorastał w małym miasteczku na północy [[Nowy Meksyk|Nowego Meksyku]]. Jego ojcem był miejscowy nauczyciel biologii<ref>{{Cytuj stronę |url = http://www.hhmi.org/scientists/paul-l-modrich| tytuł =Paul L. Modrich, PhD|opublikowany = hhmi.org|język = en|data dostępu = 2015-10-07}}</ref>. W 1973 roku uzyskał doktorat z biochemii na [[Stanford University]]<ref name="nobelprize.org">{{Cytuj stronę |url =http://www.nobelprize.org/nobel_prizes/chemistry/laureates/2015/press.html| tytuł =Press Release|opublikowany = Nobelprize.org|język = en|data dostępu = 2015-10-07}}</ref>. W swojej rozprawie doktorskiej Modrich opisał w jaki sposób [[enzym]] [[ligaza]] łączy wolne końce cząsteczek DNA, i wykazał, iż jest to kluczowe dla żywotności [[Pałeczka okrężnicy|bakterii E.coli]]<ref>{{Cytuj stronę |url =http://wyborcza.pl/1,75400,18985299,kim-sa-laureaci-nagrody-nobla-2015-z-chemii.html| tytuł =Kim są laureaci Nagrody Nobla 2015 z chemii|opublikowany =wyborcza.pl |język = pl|data dostępu = 2015-10-07}}</ref>.
|-
| 6103. || [[Paul Sellner]] || Paul Sellner tworzył reprezentacyjne, wielkomiejskie kamienice w stylu wczesnego [[Modernizm (architektura)|modernizmu]]<ref>Jastrzębska-Puzowska Iwona: Od miasteczka do metropolii. Rozwój architektoniczny i urbanistyczny Bydgoszczy w latach 1850-1920</ref>.
|-
| 6104. || [[Paul Tillich]] || Tillich urodził się 20 sierpnia 1886 r., w małej wiosce [[Starzeddel]] (dziś Starosiedle) w [[gmina Gubin|gminie Gubin]], należącej wówczas do [[Brandenburgia|Brandenburgii]]. Jego ojciec został następnie przeniesiony do [[Trzcińsko-Zdrój|Schönfliess]](dziś Trzcińsko-Zdrój). W 1898 r. młody Tillich został posłany do gimnazjum w miasteczku Königsberg (dzisiejsza [[Chojna]] w województwie zachodniopomorskim), a właściwie na jego obrzeżach skąd już było widać pola, tęsknił do wielkiego świata. W 1901 r. przeniósł się do gimnazjum klasycznego w [[Berlin]]ie, gdzie jego ojciec został przeniesiony przez władze kościelne. Miasto go zafascynowało, jednak zawsze nosił w sobie tęsknotę za zapachem wsi, który zapamiętał z dzieciństwa<ref name=britannica>Por. "Tillich, Paul." w: ''Encyclopædia Britannica''. 2008. Encyclopædia Britannica Online. Dostęp: 17 lutego 2008 [http://search.eb.com/eb/article-7265].</ref>. 
|-
| 6105. || [[Pavao Žanić]] || Początkowo bp Žanić był przychylny [[Objawienia maryjne z Medziugorie|objawieniom maryjnym w Medziugorie]] − miasteczko znajduje się na terenie diecezji mostarsko-duvnijskiej. Później zmienił zdanie, wchodząc z konflikt z duszpasterzującymi w Kościele św. Jakuba w Medjugorie [[Zakon Braci Mniejszych|franciszkanami]]. W kwietniu 1986 bp Žanić przedłożył negatywną opinię dotyczącą objawień kard. [[Benedykt XVI|Josephowi Ratzingerowi]], ówczesnemu prefektowi [[Kongregacja Nauki Wiary|Kongregacji Nauki Wiary]]. Konferencja Episkopatu Jugosławii zleciła mu zbadanie sprawy Medziugoria<ref>{{cytuj książkę | autor =Pavao Žanić | tytuł =The Truth About Medjugorje | rok =1990 | url =http://www.newjerusalem.com/bishop-truth.htm | język=en}}</ref>.
|-
| 6106. || [[Pawelce (województwo podlaskie)]] || W XIX wieku Jasionówka była małym [[miasto|miasteczkiem]] z prostokątnym [[rynek (urbanistyka)|rynkiem]], przy którym od południa wybudowane były budynki mieszkalne, a od północnej stał [[mur]]owany [[kościół parafialny]] pw. Świętej Trójcy z [[XVII wiek]]u. Ostatnim przed [[II wojna światowa|II wojną światową]] mieszkańcem dworu jasionowskiego i właścicielem majątku był Marcin Abramowicz. W [[Lata 30. XX wieku|latach trzydziestych XX w.]] Jasionówka liczyła 1879 mieszkańców, w tym 1279 [[Żydzi|Żydów]] i 11 [[Tatarzy|Tatarów]]. Po wojnie pozostało jedynie 400 Polaków i Tatarzy<ref>[http://www.jasionowka.pl/historia.php Urząd Gminy w Jasionówce. Historia.]</ref>.
|-
| 6107. || [[Paweł Audykowski]] || * [[2004]] - ''Małe miasteczka'' (reż. Zbigniew Szczapiński)
|-
| 6108. || [[Paweł Bagiński]] || Urodził się na Podolu w miasteczku Tłuste leżącym między [[Czortków|Czortkowem]] a [[Zaleszczyki|Zaleszczykami]]. W Czortkowie uczęszczał do 8-letniego gimnazjum typu humanistycznego im. [[Juliusz Słowacki|Juliusza Słowackiego]], które kończy maturą w [[1927]] roku.
|-
| 6109. || [[Paweł Boczkowski]] || Zamieszczał swoje prace w [[Tygodnik Ilustrowany|"Tygodniku Ilustrowanym"]] w latach 1876-1889, oraz w [[Biesiada Literacka|"Biesiadzie Literackiej"]] i [[Kłosy (czasopismo)|"Kłosach"]]; ilustrował także książki. Rytował m.in. dla [[Michał Elwiro Andriolli|Michała Andriollego]] (''Pod figurą'', ''Przy okienku'', ''Balladyna''), [[Apoloniusz Kędzierski|Apoloniusza Kędzierskiego]] (''Podróż romantyczna'', ''Dożynki''), [[Władysław Szerner|Władysława Szernera]] (''Targ w małym miasteczku'', ''Lisowczyk'').
|-
| 6110. || [[Paweł Edmund Strzelecki]] || Jego nazwiskiem nazwano w Australii pasmo górskie, 2 szczyty, jezioro, rzekę i miasteczko:
|-
| 6111. || [[Paweł Garapich]] || Mimo iż był urzędnikiem państwowym, przejawiał swoje sympatie polityczne i np. w marcu 1918 r. w związku z [[Traktat brzeski (9 lutego 1918)|pokojem brzeskim]], na mocy którego [[Państwa centralne]] przekazywały sprzymierzonej wówczas z nimi [[Ukraińska Republika Ludowa|Ukraińskiej Republice Ludowej]] [[Ziemia chełmska|Chełmszczyznę]] w zamian za pomoc żywnościową, podał się demonstracyjnie do dymisji, nie wahając się przy tym wielokrotnie dać do zrozumienia podczas prywatnych spotkań i okolicznościowych wieców, co sądzi o lojalności Berlina i Wiednia wobec polskich sojuszników walczących przeciwko [[Rosjanie|Rosjanom]] u boku armii niemieckiej i austriackiej. Przełożeni dymisji nie przyjęli, ukarali go jednak za niesubordynację przeniesieniem na poślednie stanowisko do niewielkiego prowincjonalnego miasteczka [[Skałat]]. Politycznemu zesłaniu kres położyło odzyskanie przez Polskę niepodległości. W odrodzonej [[II Rzeczpospolita|Rzeczypospolitej]] został najpierw [[Starosta|starostą]] [[Powiat tarnopolski|tarnopolskim]]. 15 lutego 1920 r. objął funkcję naczelnika Wydziału Prezydialnego Urzędu Wojewódzkiego w Łodzi i [[Województwo łódzkie (II Rzeczpospolita)|wicewojewody łódzkiego]]. Wraz z ówczesnym wojewodą [[Antoni Kamieński|Antonim Kamieńskim]] tworzył i organizował struktury administracyjne nowego województwa utworzonego w 1919 r. Po odejściu Kamieńskiego, który objął funkcję ministra spraw wewnętrznych w gabinecie [[Antoni Ponikowski|Antoniego Ponikowskiego]] – powierzono mu 1 marca 1922 r. stanowisko wojewody łódzkiego, które sprawował do 14 lutego 1923 r.
|-
| 6112. || [[Paweł Starosta]] || Absolwent [[XXXI Liceum Ogólnokształcące im. Ludwika Zamenhofa w Łodzi|XXXI Liceum Ogólnokształcącego im. Ludwika Zamenhofa w Łodzi]]. W 1974 ukończył studia z zakresu socjologii na [[Wydział Ekonomiczno-Socjologiczny Uniwersytetu Łódzkiego|Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym]] Uniwersytetu Łódzkiego. Doktoryzował się w 1984{{r|bio}}, natomiast stopień naukowy doktora [[habilitacja|habilitowanego]] uzyskał w 1996 na [[Wydział Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego|Wydziale Nauk Społecznych]] [[Uniwersytet Śląski w Katowicach|Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach]] na podstawie rozprawy zatytułowanej ''Poza metropolią. Wiejskie i małomiasteczkowe zbiorowości lokalne a wzory porządku makrospołecznego''<ref>{{ludzie nauki|57516|osoba=dr hab. Paweł Starosta}} [dostęp 2017-04-22].</ref>.
|-
| 6113. || [[Paweł Sudopłatow]] || Urodzony na [[Ukraina|Ukrainie]] w 1907 roku, w miasteczku Melitopol, uciekł z domu i jako dwunastoletni chłopiec wstąpił do [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]], służył m.in. w kompanii łączności.
|-
| 6114. || [[Paweł VI]] || Giovanni Battista Enrico Antonio Maria Montini urodził się 26 września 1897 w Concesio, małym miasteczku koło [[Brescia|Brescii]]. Jego rodzicami byli Giudetta Alghisi i [[Giorgio Montini]], a starszym bratem polityk [[Ludovico Montini]]{{r|Zieliński}}. Uczył się w [[Collegio Cesare Artici]] (w 1913 przerwał naukę z powodów zdrowotnych), a w 1916 zdał maturę w gimnazjum [[Arnoldo di Brescia]]. Przez następne cztery lata studiował w [[seminarium duchowne|seminarium]] w Brescii{{r|FIU}}. 29 maja 1920 w Brescii przyjął [[sakrament święceń|święcenia kapłańskie]]{{r|FIU}}.
|-
| 6115. || [[Pawieł Jakubowicz]] || '''Pawieł Jakubowicz''' ([[język rosyjski|ros.]] ''Павел Изотович Якубович''; [[biał.]] ''Павел Ізотавіч Якубовіч''; ur. [[23 września]] [[1946]] w miasteczku Uniecza<ref>W wywiadzie z Małgorzatą Nocuń i Andrzejem Brzezieckim jako miejsce urodzenia podaje [[Starodub]], zob.: Małgorzata Nocuń, Andrzej Brzeziecki, ''Ograbiony naród. Rozmowy z intelektualistami białoruskimi'', [[Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego]], Wrocław 2007, {{ISBN|978-83-89185-95-2}}, s. 79</ref> koło [[Briańsk]]a) – [[ZSRR|radziecki]] i [[Białoruś|białoruski]] dziennikarz, redaktor naczelny dziennika "[[Sowietskaja Biełorussija|Biełaruś siegodnia]]".
|-
| 6116. || [[Pawieł Sokołow]] || Jego rodzina wraz z wojskami [[Biali (Rosja)|Białych]] została ewakuowana z [[Półwysep Krymski|Krymu]] do [[Gallipoli (półwysep)|Gallipoli]] w połowie listopada 1920 r., po czym zamieszkała w [[Bułgaria|Bułgarii]]. Pawieł P. Sokołow ukończył gimnazjum rosyjskie w Botewgradzie. Następnie zaczął studia na uniwersytecie w [[Sofia|Sofii]]. Po zajęciu [[Jugosławia|Jugosławii]] przez wojska niemieckie w kwietniu 1941 r., wstąpił do nowo formowanego Rosyjskiego Korpusu Ochronnego. Służył w 5 Kompanii 3 Pułku. W lipcu 1942 r. przeniesiono go do 3 Policyjnego Batalionu Ochronnego, gdzie latem 1943 r. został zwerbowany przez [[Abwehra|Abwehrę]] do działalności wywiadowczo-dywersyjnej na tyłach [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. Przyjął kryptonim „Jastriebow”. Skierowano go do obozu w Oswitz pod [[Wrocław]]iem, a następnie do szkoły wywiadowczej w miasteczku Pieczki pod [[Psków|Pskowem]]. Od lutego 1944 r. oczekiwał otrzymania zadania, mieszkając w miasteczku Assari. W wyniku ofensywy Armii Czerwonej przeniósł się latem 1944 r. do [[Ryga|Rygi]]. W nocy z 14 na 15 września tego roku wraz z 2 innymi Rosjanami został zrzucony w rejonie stacji kolejowej Wożega w obwodzie wołogdskim. Wkrótce po wylądowaniu został schwytany przez grupę operacyjną [[Smiersz|SMIERSZa]]. Dalsze jego losy nie są znane.
|-
| 6117. || [[Pawołocz]] || W [[I Rzeczpospolita|I Rzeczypospolitej]] miasteczko Pawołocz znajdowało się w [[Województwo kijowskie|województwie kijowskim]], w powiecie [[Skwira|skwirskim]], od [[II rozbiór Polski|II rozbioru]] w [[Rosja|Rosji]].
|-
| 6118. || [[Pawulle (rejon czaśnicki)]] || Pod koniec XVIII i w XIX wieku Paule miały status [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]]. W XIX wieku istniała tu kaplica katolicka. W 1838 roku mieszkało tu 243 osób, w tym 167 chłopów i 74 Żydów. W 1863 roku mieszkało tu 188 osób{{r|S7}}
|-
| 6119. || [[Payas]] || '''Payas''' – rzeka w południowej [[Anatolia|Anatolii]] w pobliżu obecnej granicy [[Turcja|turecko]]–[[Syria|syryjskiej]]. U jej ujścia leży miasteczko o tej samej nazwie. Uważa się, że Payas to starożytna '''Pinaros''', nad którą [[Aleksander Macedoński]] pokonał (w [[Bitwa pod Issos|bitwie pod Issos]]) [[Iran|oerskiego]] króla królów [[Dariusz III|Dariusza]].
|-
| 6120. || [[Payyavoor]] || '''Payyavoor''' - miasteczko w [[Dystrykt Kannur|dystrykcie Kannur]] w [[Kerala (stan w Indiach)|stanie Kerala]] w [[Indie|Indiach]].
|-
| 6121. || [[Pałac Branickich w Choroszczy]] || Pałac wraz z zespołem budynków i parkiem został usytuowany na obszarze nizinnym, poniżej położonego na wzgórzu miasteczka Choroszcz, na prawym brzegu rzeki [[Horodnianka (rzeka)|Horodnianki]]. Park zakomponowany został o zarysie zbliżonym do trapezu. Przy pałacu znajdował się folwark z zabudowaniami. Całość terenu była w kształcie rombu, pośrodku którego znajdował się pałac z pawilonami.
|-
| 6122. || [[Pałac Elizejski]] || Historia Pałacu Elizejskiego rozpoczęła się od architekta Armanda Klaudiusza Molleta, który posiadał nieruchomość tuż przy drodze do miasteczka [[Roule]] (wtedy na zachód od Paryża, a obecnie przy ulicy Faubourg Saint-Honoré). Z tyłu nieruchomości znajdowały się ziemie królewskie. Architekt sprzedał swoją nieruchomość w 1718 Henrykowi Ludwikowi de La Tour d’Auvergne, hrabiemu [[Évreux]], z którym zawarł umowę, że zaprojektuje mu dom odpowiedni dla królewskiego dworzanina – z przodu będzie dziedziniec, a z tyłu ogrody. ''Hôtel d'Évreux'' został skończony i ozdobiony w 1722 i mimo że od tego czasu wielokrotnie był przebudowywany, nadal jest świetnym przykładem stylu z czasów [[regent|regencji]]. W chwili śmierci hrabiego w 1753, pałac był jednym z najbardziej podziwianych w całym Paryżu i dlatego kupił go król [[Ludwik XV|Ludwik XV Burbon]] jako rezydencję dla swojej [[metresa|metresy]] [[Madame Pompadour]]. Przeciwnicy metresy okazywali jej swoją nienawiść wypisując wciąż na bramie ten sam napis: „Dom dziwki króla”.
|-
| 6123. || [[Pałac Królewski w Casercie]] || Głównym modelem dla Vanvitelli'ego był sam [[Pałac wersalski|pałac w Wersalu]] i dlatego też architekt nieświadomie powtórzył te same błędy, co budowniczy Wersalu. Powstała ogromna budowla o ponad 1200 salach, z wielkimi klatkami schodowymi i bogato wyposażonymi apartamentami - wszystko w małym, ubogim miasteczku. Bogate [[barok]]owe fasady do dzisiaj silnie kontrastują z typową włoską okolicą spaloną słońcem. Karol III wychował się w [[Pałac Królewski w Madrycie|Pałacu Królewskim]] w [[Madryt|Madrycie]], który został zaprojektowany przez [[Filippo Juvarra]] dla ojca Karola - [[Filip V Burbon|Filipa V Burbona]], a jego modelem był znowu [[Pałac Charlottenburg|Charlottenburg]]. 
|-
| 6124. || [[Pałac Linlithgow]] || '''Pałac Linlithgow''' – była rezydencja [[władcy Szkocji|królów Szkocji]] położona w miasteczku [[Linlithgow]] na terenie hrabstwa [[West Lothian]].
|-
| 6125. || [[Pałac Lubomirskich w Warszawie]] || W XVIII wieku rodzina Radziwiłłów kupiła północne tereny podwarszawskiego miasteczka [[Wielopole (jurydyka)|Wielopole]]. Przed 1712 wybudowała tam swoją posiadłość. W 1730 r. pałac należał już do architekta Jana Zygmunta Deybla. W 1760 w [[pałac]]u zaczęła się przebudowa w stylu późno[[barok]]owym, lecz nie została zakończona. Pracami remontowymi kierował [[Jakub Fontana]].
|-
| 6126. || [[Pałac Narzymskich w Jabłonowie Pomorskim]] || Marianna Ogińska nie kontynuowała ojcowskich planów uczynienia z Jabłonowa wspaniałej rezydencji. Zainteresowana pracą charytatywną, sprowadziła do miasta [[szarytki]] (przebywały w Jabłonowie do 1877 r.), ufundowała szpital i szkołę dla dziewcząt. Po roku 1876 r. przeniosła się do [[Drezno|Drezna]], gdzie przed ślubem stale rezydował jej mąż. Majątek wydzierżawiła Albertowi Dirlamowi; wróciła do niego dopiero po śmierci męża na początku lat 90. Zapisała się dobrze w pamięci mieszkańców Jabłonowa; wspierała rozwój ekonomiczny miasteczka, oddała część posiadanej ziemi pod rozbudowę linii kolejowej. Zmarła w 1914.
|-
| 6127. || [[Pałac Nonsuch]] || '''Pałac Nonsuch''' (''Nonsuch Palace'') - wiejska rezydencja [[Anglia|angielskiej]] rodziny królewskiej istniejąca w [[XVI wiek|XVI]] i [[XVII wiek]]u. Pałac znajdował się niedaleko dzisiejszego miasteczka [[Epsom]] w hrabstwie [[Surrey]]. Aby zrobić miejsce pod jego budowę, z ziemią została zrównana istniejąca wcześniej w tym miejscu wioska Cuddington.
|-
| 6128. || [[Pałac Przezdzieckich w Woropajewie]] || Pozostałością po pałacu są budynki folwarczne, dwa w miasteczku oraz jeden na terenie folwarku, w którym obecnie mieści się szpital. Wybudowane zostały po 1875 roku. 
|-
| 6129. || [[Pałac Rad]] || Śmierć [[Włodzimierz Lenin|Lenina]] w 1924 roku oraz konstrukcja tymczasowego [[Mauzoleum Lenina]] zainicjowały narodową kampanię na rzecz budowy pomników Lenina w całym Związku Radzieckim. [[Wiktor Balichin]], doktorant na Wyższej Szkole Artystyczno-Technicznej, zaproponował umieszczenie pomnika Lenina na szczycie budynku [[Komitet Centralny Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego|Komitetu Centralnego]]. Budynek miał powstać w miejscu wyburzonej Cerkwi Chrystusa Zbawiciela. „Światło [[Lampa łukowa|lamp łukowych]] zaleje wsie, miasteczka, parki i skwery, wzywając wszystkich do oddawania czci Leninowi nawet w nocy”<ref>Russian: Cytat z artykułu Balichina, [http://www.artchronika.ru/archive/052002/architecture.shtml www.artchronica.ru, maj 2002].</ref>. Koncepcja Balichina, zapomniana przez moment, powróciła w projekcie [[Boris Iofan|Borisa Iofana]].
|-
| 6130. || [[Pałac w Birczy]] || '''Pałac w Birczy''' – znajduje się na zamkowym wzgórzu na wschód od miasteczka [[Bircza]].
|-
| 6131. || [[Pałac w Bílej Vodzie]] || : ''Roku 1779 31 sierpnia Jego cesarsko-królewska apostolska wysokość Józef II, nasz najmiłościwszy cesarz, w obecności pana generała Brauna i Jego wysokości pułkownika Boye podczas przeglądu granicy państwowej wobec kilku osób z Jańskiej Góry szczęśliwie dotarli z miasteczka Bílá Voda o godzinie w pół do piątej po południu i spędzili pół godziny na oglądaniu kraju.''
|-
| 6132. || [[Pałac w Dobrzycy]] || Całość założenia parkowego otoczona została kanałami odgradzającymi park od grobli, którą Gorzeński przeprowadził nowe połączenie komunikacyjne z miasteczkiem.
|-
| 6133. || [[Pałac w Nakle]] || W drugiej połowie XVIII stulecia właścicielami miasteczka byli Młodzianowscy. Dzięki ożenkowi z Marcyanną Młodzianowską wkrótce dziedzicem tutejszych dóbr został hrabia [[Kajetan Bystrzonowski|Kajetan Bystrzanowski]]. W latach 1770-1780 postawił on w Nakle okazały pałac w stylu [[Architektura baroku|barokowo]]- [[Architektura klasycystyczna|klasycystycznym]]. Autorem projektu był znany architekt [[Jan Ferdynand Nax]]. Po śmieci Kajetana pałac odziedziczył syn hrabiego, Józef Bystrzanowski. Około 1839 roku majątek przejął Michał Zbijewski, żonaty z córką Bystrzanowskiego, Teresą. Kolejnym właścicielem był ich syn, Jan Zbijewski. Zbijewscy przebudowali pałac w 2 poł. XIX wieku. Z początkiem XX wieku Jan Zbijewski sprzedał pałac i dobra Anglikowi hrabiemu Mohl. Po jego śmierci w 1911 roku majątek nabyli bracia Borkowscy, ale po kilku latach odsprzedali go Michałowi hr. Komorowskiemu, wnukowi Michała Zbijewskiego. Rodzina [[Komorowscy herbu Korczak|Komorowskich]] zarządzała majątkiem do zakończenia wojny.
|-
| 6134. || [[Pałac w Łyntupach]] || * [http://postawyiokolice.blogspot.com/2012/11/miasteczko-yntupy.html Miasteczko Łyntupy na stronie internetowej Miasto Postawy i okolice]
|-
| 6135. || [[Państwo hukwaldzkie]] || '''Państwo hukwaldzkie''' ([[język czeski|cz.]] ''Hukvaldské panství'', pełna nazwa: ''Olomoucké knížecí arcibiskupské panství Hukvaldy, léno Koruny české'', [[język niemiecki|niem.]] ''Olmützer Fürst-Erzbischöfliche Herrschaft Hochwald, Lehen der böhmischer Krone'') – historyczne ''państwo'' ([[latyfundium]]) feudalne w północno-wschodnim [[Margrabstwo Moraw|Margrabstwie Moraw]] z centrum administracyjnym w [[Hukvaldy|Hukwaldach]], od połowy XIII wieku należące jako [[lenno]] [[Królestwo Czech|Królestwa Czech]] do [[biskupi i arcybiskupi ołomunieccy|biskupów ołomunieckich]] (od 1744 arcybiskupów). W XVI wieku w procesie wchłaniania okolicznych włości biskupich do państwa hukwaldzkiego osiągnęło ono znaczne rozmiary i pod koniec wieku oprócz [[Zamek Hukvaldy|zamku w Hukwaldach]] obejmowało również 2 miasta ([[Morawska Ostrawa]] i [[Příbor|Przybór]]), 3 [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]] ([[Bruszperk]], [[Frenštát pod Radhoštěm|Frenštát]] i [[Mistek]]) i 29 wsi. Od tamtej pory terytorium państwa nie ulegało znaczącym zmianom. W połowie XIX wieku, podczas wprowadzania w Austrii nowoczesnego podziału administracyjnego likwidującego stare struktury feudalne, państwo hukwaldzkie przekształciło się w wielki [[majątek ziemski]].
|-
| 6136. || [[Państwowa Medyczna Wyższa Szkoła Zawodowa w Opolu]] || Kampus Państwowej Medycznej Wyższej Szkoły Zawodowej zlokalizowany jest we wschodniej części opolskiego [[Śródmieście (Opole)|Śródmieścia]] w bezpośrednim sąsiedztwie [[Kampus Uniwersytetu Opolskiego|miasteczka akademickiego Uniwersytetu Opolskiego]]. Jego granice wyznaczają ulice: Bohaterów Monte Cassino od wschodu, Katowicka na północy i zachodzie, a od południa zabudowania Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego<ref>[http://mapa.targeo.pl/Opole,katowicka%2068;si&#91;2071650&#93; Opracowano na podstawie mapy "targeo"] [on-line] [dostęp: 21.04.2012]</ref>.
|-
| 6137. || [[Październik 2015]] || * Co najmniej 12 osób zostało rannych w pożarze budynku mieszkalnego w miasteczku [[Gudensberg]] w [[Niemcy|Niemczech]]. Wśród poszkodowanych są imigranci z [[Polska|Polski]] i [[Bułgaria|Bułgarii]]. ([http://wiadomosci.wp.pl/kat,8771,title,Pozar-budynku-mieszkalnego-w-Niemczech-Ranni-Polacy,wid,17918744,wiadomosc.html wp.pl])
|-
| 6138. || [[Październik 2016]] || * W [[Kraj Basków|Kraju Basków]] znaleziono 50 liczących około 14 tys. lat malowideł skalnych przedstawiających konie, bizony i lwy. Odkrycia dokonano w jaskini znajdującej się pod jednym z budynków w centrum miasteczka [[Lekeitio]], kurortu nad [[Zatoka Biskajska|zatoką Biskajską]]. ([http://wiadomosci.onet.pl/swiat/spektakularne-znalezisko-w-polnocnej-hiszpanii/wjrr43 onet.pl])
|-
| 6139. || [[Peach Springs]] || Obecnie jednak, z powodu odradzania się legendy drogi nr 66, Peach Springs powoli znów staje się ważnym ośrodkiem turystyki w stanie [[Arizona]]. W [[2006]] historia miasteczka posłużyła jako inspiracja dla stworzenia animowanego filmu pt. ''[[Auta]]''. Peach Springs występuje tam pod nazwą ''Radiator Springs'' (w polskiej wersji językowej ''Chłodnica Górska'').
|-
| 6140. || [[Pedaja]] || Leży w zachodniej części [[Szefela|Szefeli]], w otoczeniu miasteczka [[Mazkeret Batja]], moszawów [[Petachja]], [[Bet Uzzi’el]] i [[Jacic]], kibucu [[Chulda (Izrael)|Chulda]], oraz wioski [[Karme Josef]].
|-
| 6141. || [[Pedro Moriana Piña]] || Mieszka w miasteczku [[Casariche]], w [[Sewilla (prowincja)|prowincji Sewilla]].
|-
| 6142. || [[Pedro Páramo]] || Narrator, Juan Preciado, po śmierci matki i na jej życzenie jedzie do jej rodzinnego miasteczka [[Comala]], by odnaleźć ojca, Pedra Párama. Comala okazuje się opuszczona, ale pojawiają się w niej duchy postaci z czasów jej świetności (Dolores Preciado, Eduviges Dyada, Abundio Martínez, Susana San Juan, Damiana Cisneros). W połowie książki Preciado umiera i większość opowieści dotyczy odtąd czasów Pedra Párama. Pojawia się narrator wszechwiedzący.
|-
| 6143. || [[Peetri (Rae)]] || '''Peetri''' (lub ''Peetriküla'' w języku mówionym) – miasteczko w [[gmina Rae|gminie Rae]], okręg [[Harjumaa|Harju]], [[Estonia]]. Graniczy z miastem [[Tallinn]].
|-
| 6144. || [[Pejzaż Auvers w deszczu]] || W maju 1890 Vincent van Gogh opuścił południe Francji i przyjechał do miasteczka Auvers-sur-Oise, położonego na północ od Paryża. Znalazł się tam pod opieką doktora [[Paul Gachet|Paula Gacheta]]. Pomiędzy 17 czerwca a 27 lipca namalował 13 płócien formatu 50 x 100 cm, przedstawiających widoki pól i ogrodów wokół Auvers<ref group=uwaga>Wśród nich znalazł się też jeden portret: ''[[Marguerite Gachet przy pianinie]]''.</ref><ref name="Rain - Auvers">{{cytuj stronę|url= http://www.museumwales.ac.uk/en/art/online/?action=show_item&item=651 |tytuł= Rain - Auvers |autor= Amgueddfa Cymru – National Museum Wales |język=en|data dostępu=2012-05-21}}</ref>. Format 50 x 100 cm artysta zapożyczył od [[Pierre Puvis de Chavannes|Puvis de Chavannes'a]] i wykorzystywał do malowania pejzaży podczas swego pobytu w Auvers<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Walther | imię = Ingo F. | autor link = |nazwisko2 = Metzger| imię2 = Rainer | autor link2 = |nazwisko3 = Hulse (tłum.)| imię3 = Michael | autor link3 = | tytuł = Van Gogh: The Complete Paintings. Vol. I & II| wydanie = | wydawca = [[Taschen]] | miejsce = Köln| rok = 2010| strony = 661| rozdział = | isbn = 978-3-8365-2299-1 | język =en}}</ref>.
|-
| 6145. || [[Pejzaż z bohaterem]] || Rafał Wilczewski ([[Gustaw Holoubek]]) uczy historii. Jest dobrze wykształcony i kulturalny, ale nie umie nawiązać kontaktu ani z kolegami po fachu, ani z uczniami. Rozgoryczony wyjeżdża i podejmuje pracę w szkole na prowincji. Kiedy okazuje się, że młodzież wszędzie jest taka sama, wpada na pomysł. Przedstawia się swoim nowym uczniom jako bohater II wojny światowej. Wieśc roznosi się po miasteczku.
|-
| 6146. || [[Pekin]] || Historia miasta jest bardzo długa i sięga I tysiąclecia p.n.e., kiedy było stolicą państwa [[Państwo Yan|Yan]]. Za czasów dynastii [[dynastia Tang|Tang]] i [[dynastia Song|Song]] miasto podupadło, aż w końcu podzieliło się na mniejsze miasteczka. Liczni poeci pisali poematy na temat upadającego miasta.
|-
| 6147. || [[Peki’in]] || Przez miasteczko przebiega droga nr 865, którą jadąc na północny zachód dojeżdżamy do skrzyżowania z drogą nr 8655 prowadzącą do moszawu Peki’in Chadasza i dalej do moszawu Hosen, lub jadąc na południowy wschód dojeżdżamy do skrzyżowania z drogami prowadzącymi do miejscowości Bet Dżan i wioski Haraszim.
|-
| 6148. || [[Pelješac]] || Dojazd samochodem (bez użycia [[prom]]u) do półwyspu możliwy jest tylko przez miasteczko [[Ston]], leżące (tak jak [[Dubrownik]]) w południowej [[enklawa|enklawie]] Chorwacji (oddzielonej pasem wybrzeża [[Bośnia i Hercegowina|bośniackiego]] z miasteczkiem [[Neum]] od reszty terytorium chorwackiego). Pod koniec [[2008]] ruszyły prace nad budową [[Most Pelješac|mostu]] nad zatoką (nazywaną Kanałem Neretwańskim) dzielącą większość półwyspu od lądu stałego. Most który miał pierwotnie zostać ukończony w [[2010]] roku będzie otwarty nie wcześniej jak w roku [[2015]]<ref>http://www.jutarnji.hr/jadranka-kosor--nastavljamo-s-izgradnjom-peljeskog-mosta--bit-ce-gotov-do-2015-/768341/ Informacja o planach budowy mostu</ref>
|-
| 6149. || [[Pepin (Wisconsin)]] || '''Pepin''' – [[Stany Zjednoczone|amerykańskie]] miasteczko w zachodniej części stanu [[Wisconsin]], w hrabstwie [[Hrabstwo Pepin|Pepin]] leżące nad jeziorem o tej samej nazwie, utworzonym w [[delta rzeki|delcie rzeki]] [[Chippewa River (Wisconsin)|Chippewa]]. Ma 878 mieszkańców. Kiedyś tereny te porośnięte były gęstymi lasami, po których obecnie nie ma praktycznie śladu, a zostały zastąpione przez [[preria|prerię]].
|-
| 6150. || [[Peppange]] || '''Peppange''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Peppeng'') - małe miasteczko w południowo [[Luksemburg]]u, w [[Roeser|gminie Roeser]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 570 osób.
|-
| 6151. || [[Peppone]] || W serii czarno-białych filmów, kręconych od 1952 do 1965, w roli Peppona występował aktor [[Gino Cervi]]<ref>{{Cytuj stronę | url =http://www.filmweb.pl/person/Gino+Cervi-60744 | tytuł =Gino Cervi | opublikowany =www.filmweb.pl | język = pl| data dostępu = 2016-09-28}}</ref>. W wersji filmowej stolica gminy jest miasteczkiem i nosi nazwę [[Brescello]], w opowiadaniach Guareschiego jest to bezimienna duża wieś lub małe miasteczko<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.mondoguareschi.com/brescello.php?lang=it&page=bre_pa_001| tytuł =Brescello. Il paese | opublikowany = www.mondoguareschi.com | język =it | data dostępu = 2016-09-28}}</ref>.
|-
| 6152. || [[Perast]] || Podczas wielkiego [[Trzęsienie ziemi na Bałkanach (1979)|trzęsienia ziemi w kwietniu 1979 r.]] miasteczko zostało poważnie uszkodzone. Do dzisiaj nie zostało w pełni odbudowane. Perast wraz z Kotorem i innymi okolicznymi miejscowościami został w październiku 1979 r. wpisany na [[Lista światowego dziedzictwa UNESCO|listę światowego dziedzictwa UNESCO]] jako część tzw. [[Przyrodniczy i Kulturowo-Historyczny Region Kotoru|Przyrodniczego i Kulturowo-Historycznego Regionu Kotoru]].
|-
| 6153. || [[Peratallada]] || '''Peratallada''' – [[miasteczko]] w [[Hiszpania|Hiszpanii]], w prowincji [[Girona (prowincja)|Girona]], w [[Katalonia|Katalonii]], o powierzchni 21,72 km². W 2006 roku miejscowość liczyła 437 mieszkańców.
|-
| 6154. || [[Pernarowo]] || '''Pernarowo''' ([[język litewski|lit]]. ''Pernarava'')<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref> – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg kowieński|okręgu kowieńskim]], w [[Rejon kiejdański|rejonie kiejdańskim]]. Liczy 299 mieszkańców (2001). 
|-
| 6155. || [[Perros-Guirec]] || Plaża Trestraou umiejscowiona jest kilkaset metrów na północny zachód od centrum miasteczka. Drobny piasek, doskonały widok na Archipelag Siedmiu Wysp oraz długość plaży około 1.5 km sprawiają, że plaża ta jest najbardziej popularnym miejscem letniego wypoczynku w Perros-Guirec, a także ulubionym miejscem uprawiania [[windsurfing]]u. Początek popularności plaża zyskuje na koniec XIX wieku, dzięki inicjatywie Josepha Le Bihan kelnera paryskiej restauracji Magny. W owej restauracji Josheph Le Bihon zaprzyjaźnił się z [[Ernest Renan|Ernestem Renanem]] do tego stopnia, iż nakłonił go do osiedlenia się w Perros-Guirec i zbudowania pierwszego hotelu na plaży Trestraou. Hotel Plage ukończony w 1885 roku szybko stał się niezwykle popularny, z sukcesem rozpoczynając w Perros-Guirec erę turystyki i rozbudowy miasta przez bogatych gości oraz mieszkańców innych rejonów Francji, zauroczonych tym zakątkiem kraju. Od tego czasu wokół plaży powstało wiele uroczych prywatnych willi, hotelów i mniejszych pensjonatów zbudowanych z charakterystycznego czerwonego granitu. Z początkiem XX wieku plaża Trastraou stało się niezwykle popularnym miejscem spotkań wśród światowej sławy ludzi literatury, polityki oraz piosenki. Spośród licznych artystów zamieszkujących Hotel Plage byli m.in. [[Édith Piaf]], [[Charles Trenet|Charles Trénet]], Thierry Le Luron. Z biegiem czasu na plaży Trestraou przybyły nowe obiekty związane z ruchem turystycznym m.in. kasyno zbudowane w stylu neobizantyjskim, liczne restauracje i hotele. W 1967 wokół plaży zbudowano podwyższoną promenadę, na której w porze letniej odbywają się liczne koncerty i spektakle. Obecnie przy plaży Trestraou działają hotele, restauracje, gabinety odnowy biologicznej, kino, przystań morska oraz centrum sportów wodnych oferujące naukę żeglarstwa i windsurfingu oraz wypożyczanie kajaków. W okresie letnim z plaży Trestraou organizowane są regularne rejsy wycieczkowe wokół wyspy Ile Tome.
|-
| 6156. || [[Persona (seria)]] || * {{nihongo|'''[[Shin Megami Tensei: Persona 4]]'''|ペルソナ4|Persona 4}} – piąta gra z serii, wydana na [[PlayStation 2]] w 2008 roku w Japonii i Stanach Zjednoczonych, a w 2009 roku w Europie<ref name="P4jp">{{Cytuj stronę | url = http://www.famitsu.com/cominy/?m=pc&a=page_h_title&title_id=558 | opublikowany = ''[[Famitsu]]'' | język = ja | tytuł = ペルソナ4 (PS2) | archiwum = https://web.archive.org/web/20140627195351/http://www.famitsu.com/cominy/?m=pc&a=page_h_title&title_id=558 | zarchiwizowano = 2014-06-27}}</ref>. Wersja przenośna, ''Persona 4 Golden'', została wydana na [[PlayStation Vita]]<ref name="IGNinterview">{{Cytuj stronę | url = http://uk.ign.com/articles/2011/09/01/persona-mania-developer-reveals-new-details | tytuł = Persona Mania: Developer Reveals New Details | autor = McNeice, Kiera | data = 2011-09-01 | opublikowany = [[IGN]] | język = en | archiwum = https://web.archive.org/web/20150618105149/http://www.ign.com/articles/2011/09/01/persona-mania-developer-reveals-new-details | zarchiwizowano = 2015-06-18}}</ref>. Akcja toczy się w miasteczku Inaba, gdzie grupa uczniów bada morderstwa mające miejsce w krainie o nazwie ''Midnight Channel''{{r|manualP4}}.
|-
| 6157. || [[Persons Unknown]] || * Erika Taylor ([[Kandyse McClure]]) – ma silny i trudny charakter, pozostałych uprowadzonych postrzega jako wrogów. Ma jedenastoletniego synka, Antona. Zanim znalazła się w miasteczku, przebywała w celi śmierci. W odcinku "Identity" ujawniono, że naprawdę nazywa się Teresa Randolph, a imię Erika Taylor należało w rzeczywistości do jej współwięźniarki i przyjaciółki.
|-
| 6158. || [[Peruc]] || '''Peruc''' – miasteczko oraz gmina, położona w [[kraj ustecki|kraju usteckim]], w [[powiat Louny|powiecie Louny]], w [[Czechy|Czechach]].
|-
| 6159. || [[Pestonjee]] || Pirogshah Pithawala, zwany Piroj ([[Naseeruddin Shah]]) i Pestonjee ([[Anupam Kher]]) to dwójka przyjaciół ze środowiska [[Mumbaj|bombajskich]] [[Parsowie|Parsów]]. Głośna radość życia Pestonjee dobrze harmonizuje z drażliwą nieśmiałością Piroja. Jego niezdecydowanie przy wyborze narzeczonej doprowadza do nieszczęśliwego obrotu spraw. Jeroo ([[Shabana Azmi]]) poślubia Pestonjee. Wyjechawszy z [[Mumbaj|Bombaju]] do małego miasteczka [[Bhusawal]] Piroj uczy się żyć cudzym życiem, czekając na listy od przyjaciela, modląc się o dziecko Jeroo i Pestonjee.
|-
| 6160. || [[Pesztera]] ||  |opis zdjęcia                 =Widok na miasteczko z wieży zegarowej
|-
| 6161. || [[Petach Tikwa]] || Leży na [[Równina Szaron|równinie Szaron]] w aglomeracji miejskiej [[Gusz Dan]], w otoczeniu miast [[Bene Berak]], [[Tel Awiw-Jafa|Tel Awiw]], [[Ramat ha-Szaron]], [[Hod ha-Szaron]], [[Rosz ha-Ajin]], [[Kirjat Ono]] i [[Giwat Szemu’el|Giv'at Shemuel]], miasteczka [[Ganne Tikwa|Ganei Tikva]], [[moszaw]]ów [[Newe Jarak]], [[Kefar Sirkin]], [[Mazor]], [[Nechalim]], [[Magszimim]] i [[Kefar Ma’as]], oraz [[kibuc]]u [[Giwat ha-Szelosza]]. Na wschód od miasta znajduje się baza wojskowa [[Siły Obronne Izraela|Sił Obronnych Izraela]] z dawnym lotniskiem Kefar Sirkin.
|-
| 6162. || [[Petenera]] || Według jednej z legend jej nazwa miałaby pochodzić od śpiewaczki zwanej "La Petenera" (co dosłownie oznacza kobietę urodzoną w miasteczku [[Paterna de Rivera]], położonym w hiszpańskiej [[Kadyks (prowincja)|prowincji Kadyks]]). Miała ona być uwodzicielką mężczyzn, która następnie doprowadzała ich do zatraty, zguby i potępienia.
|-
| 6163. || [[Peter Abrahams]] || Seria dla młodzieży, bohaterką jest Ingrid Levin-Hill, trzynastolatka z miasteczka Echo Falls. Jej idolem Sherlock Holmes. A ona sama zgodnie z zasadami jego dedukcji bada niezwykle skomplikowane afery kryminalne.
|-
| 6164. || [[Peter Baltus]] || Mieszka w miasteczku [[Uitgeest]] ([[Podział administracyjny Holandii|prowincja]] [[Holandia Północna]]).
|-
| 6165. || [[Peter Foldgast]] || Po grze w klubie z miasteczka [[Brøndby]] zawodnik przeszedł na rok do [[Niemcy|niemieckiego]] [[Rot-Weiss Essen]], rozegrał tam 17 meczów i zdobył 4 bramki, jednak jego klub spadł do [[3. Liga niemiecka w piłce nożnej|3. ligi]], a Foldgast zdecydował się powrócić do swego pierwszego klubu AGF Århus. Grał tam w latach 2005-2008. Po spadku w sezonie 2005-2006 do drugiej ligi, jego zespołowi udało się w następnym wywalczyć awans do pierwszej i pozostać w niej na ostatnim niespadkowym miejscu w sezonie 2007-2008. Tym razem Foldgast rozegrał 35 spotkań ligowych i zdobył siedem bramek. W [[czerwiec|czerwcu]] [[2008]] roku dostał propozycję grania w [[Wyspy Owcze|farerskim]] zespole [[EB/Streymur]], z której skorzystał. Pojawił się po raz pierwszy w 13. kolejce [[Formuladeildin]] ([[Formuladeildin (2008)|sezon 2008]]), jednak nie wszedł z [[Ławka rezerwowych|ławki rezerwowych]] na murawę<ref>''[http://www.football.fo/UserImages/00002455_13.%20umfar.pdf Raport meczowy ze strony FSF]''.</ref>.
|-
| 6166. || [[Peter Knowles]] || Urodził się w angielskim miasteczku górniczym. Rozpoczął, tak jak jego ojciec, grę w [[rugby (sport)|rugby]] w [[Wakefield Trinity]]. Jednak głównym rodzinnym sportem stała się [[piłka nożna]]. Grę rozpoczął w [[Wolverhampton Wanderers F.C.|Wolverhampton Wanderers]], zdobywając 61 goli. Potem został powołany do angielskiej reprezentacji juniorów. W czasie przerw między sezonami grał w [[Stany Zjednoczone|Stanach Zjednoczonych]], propagując tam piłkę nożną. W roku 1970 został [[Świadkowie Jehowy|Świadkiem Jehowy]] i zakończył swoją krótką karierę sportową<ref>{{Cytuj pismo | autor = Watchtower | tytuł = Od piłki nożnej do zbożnego oddania | czasopismo = [[Przebudźcie się!]] (wyd. polonijne) | wydawca = [[Strażnica – Towarzystwo Biblijne i Traktatowe|Towarzystwo Strażnica]] | wydanie = wyd. polonijne | strony = 12-16 | data = 8 lutego 1981}}</ref> – ostatni mecz zagrał przeciwko [[Nottingham Forest F.C.|Nottingham Forest]]. Jego brat [[Cyril Knowles]] był zawodowym piłkarzem. Żonaty z Jean Knowles. W 1991 roku muzyk [[Billy Bragg]] nagrał utwór, który nawiązuje bezpośrednio do historii Knowlesa, jest to piosenka o nazwie „God's Footballer”<ref>{{Cytuj stronę | url = https://play.google.com/music/preview/Tx62wtyfnsrep57mc5u7klvg2jm?lyrics=1&utm_source=google&utm_medium=search&utm_campaign=lyrics&pcampaignid=kp-songlyrics | tytuł = God's Footballer | opublikowany = play.google.com | język = en | data dostępu = 2017-11-23}}</ref>, z albumu ''Don't Try This at Home''.
|-
| 6167. || [[Peter Møller]] || Møller urodził się w małym miasteczku [[Abildgård]] położonym niedaleko [[Frederikshavn]]. Karierę piłkarską rozpoczął w [[Gistrup IF]], ale niedługo potem podjął treningi w juniorach zespołu [[Aalborg BK]]. W [[1990]] roku trafił do pierwszego zespołu prowadzonego wówczas przez [[Poul Erik Andreasen|Poula Erika Andreasena]] i wtedy też zadebiutował w [[Superligaen|pierwszej lidze duńskiej]]. W swoim debiutanckim sezonie stał się podstawowym zawodnikiem zespołu i zdobył 9 goli. W kolejnych był najlepszym strzelcem Aalborga, a w [[1991]] roku zdobył [[Puchar Danii w piłce nożnej|Puchar Danii]], a w [[1993]] roku powtórzył ten sukces. W sezonach 1991/[[1992]] i 1992/[[1993]] zdobywał odpowiednio 17 i 20 goli zostając królem strzelców ligi.
|-
| 6168. || [[Peter Sallis]] || '''Peter Sallis''' (ur. 1 lutego 1921 w [[Twickenham]]<ref group="uwaga">W chwili urodzin aktora Twickenham było niezależnym miasteczkiem, od 1965 stanowi administracyjnie część [[Wielki Londyn|Wielkiego Londynu]].</ref><ref name=":0">{{IMDb|osoba|0758608|Peter Sallis}}</ref>, zm. 5 czerwca 2017<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.theguardian.com/tv-and-radio/2017/jun/05/peter-sallis-obituary | tytuł = ''Peter Sallis obituary'' | autor = Stephen Dixon | opublikowany = theguardian.com | język = en | data dostępu = 2017-06-05 | archiwum = https://archive.is/ul8ZT | zarchiwizowano = 2017-06-05}}</ref> w [[Londyn]]ie<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.washingtonpost.com/local/obituaries/peter-sallis-british-actor-on-wallace-and-gromit-and-last-of-the-summer-wine-dies-at-96/2017/06/05/ae9767f8-4a21-11e7-a186-60c031eab644_story.html | tytuł = ''Peter Sallis, British actor on ‘Wallace and Gromit’ and ‘Last of the Summer Wine,’ dies at 96'' | praca = [[The Washington Post]] | opublikowany = washingtonpost.com | język = en | data dostępu = 2017-06-05 | archiwum = https://archive.is/BcR63 | zarchiwizowano = 2017-06-05}}</ref>) – angielski aktor, znany głównie ze swoich ról telewizyjnych i [[dubbing]]owych. W Wielkiej Brytanii jest pamiętany przede wszystkim jako jedyny aktor, który wystąpił we wszystkich 295 odcinkach produkowanego przez 37 lat serialu ''[[Babie lato (serial telewizyjny)|Babie lato]]'', najdłużej emitowanego [[sitcom]]u w historii<ref name=":0" />. Ponadto jest znany w całym świecie anglojęzycznym jako głos Wallace’a w oryginalnej wersji językowej filmów animowanych z cyklu ''[[Wallace i Gromit]]''.
|-
| 6169. || [[Peter Sinclair]] || Początkowo po odejściu z wojska planował osiąść na swojej farmie w okolicy miasteczka [[Tea Gardens]] i zająć się hodowlą bydła. W 1990 na prośbę władz Nowej Południowej Walii dowodził operacją ratowniczą w trakcie powodzi, jaka nawiedziła wówczas część stanu. W tym samym roku na [[rak płuca|raka płuca]] wywołanego przez służbę na pełnych [[azbest]]u okrętach zmarł jego kolega z RAN [[David Martin (gubernator)|David Martin]], który przez nieco ponad półtora roku pełnił urząd gubernatora Nowej Południowej Walii. Ówczesny premier stanu [[Nick Greiner]] uznał, że wypada, aby w tej sytuacji następcą Martina został inny oficer i zaproponował na to stanowisko Sinclaira. Po uzyskaniu akceptacji [[Elżbieta II|Elżbiety II]], którą gubernator formalnie reprezentuje w swoim stanie, 8 sierpnia 1990 został zaprzysiężony. Pełnił urząd do 1 marca 1996.
|-
| 6170. || [[Peter Zumthor]] || Obecnie Zumthor pracuje w swojej małej pracowni założonej w 1979 w miasteczku [[Haldenstein]], w [[Szwajcaria|Szwajcarii]].
|-
| 6171. || [[Petersburski Kompleks Zapobiegania Powodziom]] || '''Petersburski Kompleks Zapobiegania Powodziom''' ([[język rosyjski|ros.]] Комплекс защитных сооружений Санкт-Петербурга от наводнений), nieoficjalnie '''Zapora Petersburska''' – ponad 25-kilometrowy system tam i [[Śluza wodna|śluz wodnych]], zbudowanych na potrzeby ochrony przeciwpowodziowej miasta i aglomeracji [[Petersburg]]a w [[Rosja|Rosji]]. Tama rozciąga się od miasta [[Łomonosow (miasto w Rosji)|Łomonosow]] na północ, do wyspy [[Kotlin (wyspa)|Kotlin]] (i miasta [[Kronsztad]]), następnie skręca na wschód w kierunku miasteczka ''Sestroretsk'' (mapa obok).
|-
| 6172. || [[Petr Brandl]] || Głównymi zleceniodawcami Brandla byli duchowni i hierarchowie [[Kościół łaciński|Kościoła katolickiego]], głównie opaci klasztorów, ale także [[Biskupi i arcybiskupi prascy|prascy arcybiskupi]] i czeskie duchowieństwo diecezjalne niższego rzędu. Artysta pracował także dla licznych świeckich odbiorców, takich jak [[Sternbergowie]] (w [[1697]] został ich nadwornym malarzem) czy [[Czerninowie]]. Jego dzieła znajdują się w licznych czeskich miastach i miasteczkach, takich jak [[Chýše]], [[Manětín]], [[Chabařovice]], [[Litomierzyce|Litoměřice]], [[Lnáře]], Praga, [[Zbrasław|Zbraslav]], Hradec Králové, [[Nová Paka]], [[Kutná Hora]], [[Smiřice]], [[Sedlec]] koło Kutnej Hory, Kuks, a także w Polsce, m.in. w [[Krzeszów (województwo dolnośląskie)|Krzeszowie]], [[Chełmsko Śląskie|Chełmsku Śląskim]] i [[Skałka (województwo dolnośląskie)|Skałce]].
|-
| 6173. || [[Petro Sawczuk]] || '''Petro Iwanowycz Sawczuk''', [[język ukraiński|ukr.]] Петро Іванович Савчук, [[język rosyjski|ros.]] Пётр Иванович Савчук, ''Piotr Iwanowicz Sawczuk'' (ur. [[2 stycznia]] [[1937]] w miasteczku [[Ottynia]], w [[Województwo stanisławowskie|województwie stanisławowskim]], [[II Rzeczpospolita]], zm. [[11 lutego]] [[2011]] w miasteczku [[Ottynia]], [[obwód iwanofrankiwski|obwodzie iwanofrankiwskim]], [[Ukraina]]) – [[Ukraińcy|ukraiński]] [[trener]] piłkarski.
|-
| 6174. || [[Petryki (przystanek kolejowy)]] || '''Petryki''' − dawny wąskotorowy kolejowy [[przystanek osobowy]] w [[Petryki|Petrykach]], w [[Polska|Polsce]], w [[Województwo wielkopolskie|województwie wielkopolskim]], w [[powiat kaliski|powiecie kaliskim]], w [[Stawiszyn (gmina)|gminie Stawiszyn]]. Została zbudowana w latach 1914-1917 razem z linią do [[Turek|Turku]]. W lipcu 1991 roku została zamknięta dla ruchu pasażerskiego. Od czerwca 2002 roku jest używana w ruchu towarowym<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.miasteczko.kalisz.pl/koleje/|tytuł=Koleje|opublikowany=Kalisz najstarsze miasto|język=pl|data dostępu=2013-06-16|archiwum=http://archive.is/AlTuA|zarchiwizowano=2013-06-18}}</ref>. Należy do [[Kaliska Kolej Dojazdowa|Kaliskiej Kolei Dojazdowej]]. Obecnym jej operatorem jest [[Stowarzyszenie Kolejowych Przewozów Lokalnych]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.koleje.wask.pl/kolejOg.php?id=kalkd|tytuł=Kaliska Kolej Dojazdowa|opublikowany=Koleje wąskotorowe w Polsce|język=pl|data dostępu=2013-06-16}}</ref>
|-
| 6175. || [[Petryków]] || Wg legendy miasto założone zostało na początku [[X wiek]]u przez [[Jaćwingowie|jaćwieskiego]] księcia Petryka. Pierwsza wzmianka w źródłach pisanych pochodzi z [[1523]] roku (według innego źródła jeszcze z XV w.<ref name="mir"/>), określając je jako miasteczko w księstwie słuckim [[Wielkie Księstwo Litewskie|Wielkiego Księstwa Litewskiego]], stanowiące własność [[Olelkowicze-Słuccy|Olelkowiczów]]. W pierwszej połowie [[XVI wiek]]u książę Jerzy Olelkowicz zbudował tu zamek, który został zniszczony w latach [[1534]]-[[1537]] w czasie walk Wielkiego Księstwa Litewskiego z [[Wielkie Księstwo Moskiewskie|Państwem Moskiewskim]]<ref name="mir"/>. Petryków był ważnym ośrodkiem religijnym w prawosławnej [[eparchia turowsko-pińska|eparchii turowsko-pińskiej]]. Mieściła się w nim siedziba [[dekanat]]u, w XVI w. funkcjonowały cerkwie św. Mikołaja, Opieki Matki Bożej, a być może także Zmartwychwstania Pańskiego<ref name="mir">{{cytuj książkę | autor = Mironowicz A.| tytuł = Biskupstwo turowsko-pińskie w XI-XVI wieku| wydawca = Trans Humana| rok = 2011| strony = 258| isbn = 978-83-61209-55-3}}</ref>, natomiast w najbliższej okolicy miasta istniał ośrodek prawosławnego życia pustelniczego - [[Pustelnia Hoholicka]]<ref>{{cytuj książkę | autor = Mironowicz A.| tytuł = Biskupstwo turowsko-pińskie w XI-XVI wieku| wydawca = Trans Humana| rok = 2011| strony = 272| isbn = 978-83-61209-55-3}}</ref>.
|-
| 6176. || [[Pettingen]] || '''Pettingen''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Pëtten'') - małe miasteczko w centralnym [[Luksemburg]]u, w [[Mersch|gminie Mersch]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 197 osób.
|-
| 6177. || [[Pewnego razu w Meksyku: Desperado 2]] || * Jest to drugi film w historii [[Hollywood]] zlokalizowany w miasteczku [[Culiacán]].
|-
| 6178. || [[Pełnia nad głowami]] || W małym miasteczku wybucha spór o wiatrak między przewodniczącym Narodowej Rady Miejskiej a jego bratem księdzem. Spór przeradza się w bójkę między adwersarzami i doprowadza do zniszczenia wiatraka. Wtedy z ruiny pojawia się diabeł. Nikt nie wie, co z nim zrobić. Diabeł zostaje aresztowany przez komendanta MO, ale to nie rozwiązuje problemu.
|-
| 6179. || [[Pełnia zła]] || Małżeństwo Andy i Tracy mieszka w starym domu w studenckim miasteczku. Chcą go wyremontować, jednak nie pozwalają im na to niewielkie zarobki. Poszukują lokatora. Pewnego dnia jedna ze studentek zostaje brutalnie napadnięta. W tym samym dniu Andy spotyka dawnego szkolnego znajomego, obecnie szanowanego chirurga urazowego Jeda Hilla. Jed zostaje ich współlokatorem. Tracy zaczyna zachowywać się dziwnie, kiedy w ich domu pojawia się sublokator. Jed staje się powodem kłótni małżeństwa. Kobieta nagle ucieka z domu, Andy odkrywa, że dziecko, którego spodziewała się nie było jego, a znajomy może być groźnym psychopatą.
|-
| 6180. || [[Phan Xi Păng]] || '''Phan Xi Păng''' (także: ''Fansipan''; {{wymowa|Fan Si Pan.ogg}}) to najwyższy szczyt [[Wietnam]]u a zarazem całych [[Indochiny|Indochin]]. Położony jest w północno-zachodnim Wietnamie, 9&nbsp;km od miasteczka [[Sa Pa]]. Fansipan potocznie nazywany jest '''dachem Indochin'''.
|-
| 6181. || [[Philemon Masinga]] || Masinga urodził się w miasteczku położonym niedaleko [[Johannesburg]]a w niewielkiej rodzinie ze średniej klasy społecznej (jego matka, Selima, była zarządcą dystrybutora z benzyną). Natomiast Phil od zawsze pragnął zostać piłkarzem. Karierę rozpoczął w rodzimym [[Jomo Cosmos]], jednak nie na najwyższym poziomie. W 1 lidze RPA zadebiutował dopiero w barwach [[Mamelodi Sundowns]], z którym to klubem grał tam przez 2 sezony po ówczesnym awansie. Jednak w roku 1994 dostał ofertę przejścia do [[Anglia|Anglii]], konkretnie do [[Leeds United|Leeds]] za sumę 275&nbsp;000 funtów.
|-
| 6182. || [[Phineas Gage]] || 13 września 1848 roku Phineas Gage pracował jako kierownik przy budowie toru kolejowego w pobliżu miasteczka Cavendish w stanie [[Vermont]] w USA. Jednym z rutynowych zadań na budowie było przygotowywanie ładunków wybuchowych w wydrążonych wcześniej otworach w przeznaczonej do usunięcia ścianie skalnej. Proces sprowadzał się do napełnienia otworu [[proch strzelniczy|prochem strzelniczym]], instalowanie [[spłonka|spłonki]], a potem zamknięcie otworu przez wypełnienie go piaskiem i ubicie całości stalowym prętem. Przy jednym z otworów Gage zamyślił się na chwilę i zapomniał o nasypaniu warstwy piasku przed ubiciem zawartości otworu, przez co - prawdopodobnie pod wpływem uderzenia lub iskry wytworzonej przy kontakcie metalu ze skałą - doszło do eksplozji ładunku{{r|Damásio-r1}}.
|-
| 6183. || [[Phoenix]] || Swilling rozpoczął konstrukcję serii kanałów odwzorowujących system Indian sprzed kilkuset lat. Jednocześnie w okolicy, około 6 kilometrów na wschód od dzisiejszego Phoenix, formowała się niewielka społeczność. Pierwotnie miasteczko określano mianem Pumpkinville, ze względu na wielkie dynie, które rosły na polach wzdłuż kanałów. Następnie nazwę zmieniono kilkakrotnie, na Swilling's Mill, Helling Mill, Mill City i, ostatecznie, East Phoenix. Swilling, były żołnierz [[Armia Stanów Skonfederowanych|Armii Stanów Skonfederowanych]], pragnął nazwać miasto "Stonewall", na cześć generała [[Thomas Jackson|Thomasa "Stonewalla" Jacksona]], zaś inni sugerowali nazwę "Salina". Jednakże żadna z tych propozycji nie została zaakceptowana przez lokalną społeczność.
|-
| 6184. || [[Piaski (rejon bereski)]] || '''Piaski''' ({{W języku|be|Пескі}}; {{Ros.|Пески}}, hist. równ. ''Pieski'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Rejon bereski|rejonie bereskim]] [[obwód brzeski|obwodu brzeskiego]], nad [[Jezioro Czarne (rejon bereski)|Jeziorem Czarnym]], około 16 km na wschód od [[Bereza (miasto)|Berezy]]{{r|R}}. Siedziba [[sielsowiet]]u.
|-
| 6185. || [[Piaski (rejon mostowski)]] || '''Piaski''' ([[język białoruski|biał.]] ''Пескi'') – [[wieś]] (dawne miasteczko) na [[Białoruś|Białorusi]] w [[rejon mostowski|rejonie mostowskim]] [[obwód grodzieński|obwodu grodzieńskiego]], 65 km od [[Grodno|Grodna]], nad rzeką Zelwianka (lewy dopływ rzeki Niemen).
|-
| 6186. || [[Piaski]] || * [[Piaski (rejon bereski)|Piaski]] – [[agromiasteczko]] w [[obwód brzeski|obwodzie brzeskim]], w [[rejon bereski|rejonie bereskim]]
|-
| 6187. || [[Piatka]] || '''Piatka''' ([[język ukraiński|ukr.]] '''П’ятка'''), wieś w [[Rejon cudnowski|rejonie cudnowskim]] [[Obwód żytomierski|obwodu żytomierskiego]] nad dopływem [[Hnyłopjat´|Hniłopiatu]], 19 km od [[Cudnów (obwód żytomierski)|Cudnowa]]. W czasach [[I Rzeczpospolita|I Rzeczypospolitej]] było to niewielkie miasteczko i nosiło nazwę '''Piątka''' lub '''Piątek'''. W pobliżu znajdują się dwie mogiły z czasów wojen kozackich.
|-
| 6188. || [[Picos]] || '''Picos''' - niewielkie, malowniczo położone [[miasto|miasteczko]] w [[Republika Zielonego Przylądka|Republice Zielonego Przylądka]], na wyspie [[Santiago (Wyspy Zielonego Przylądka)|Santiago]].
|-
| 6189. || [[Piecki (województwo warmińsko-mazurskie)]] || '''Piecki'''<ref>Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. Nr 142, poz. 262)</ref> (niem. ''Peitschendorf''<ref>B. Konopka, C. Mazur, S. Starzewski, ''Grosse Masurische Seen. Touristenkarte'', wyd. Copernicus, PPWK Warszawa 2003, {{ISBN|83-7329-245-4}}</ref>) – duża [[wieś]] [[Mazury|mazurska]] o charakterze małomiasteczkowym w [[Polska|Polsce]] położona w [[województwo warmińsko-mazurskie|województwie warmińsko-mazurskim]], w [[powiat mrągowski|powiecie mrągowskim]], w [[Piecki (gmina)|gminie Piecki]]. W latach [[Podział administracyjny Polski (1975–1998)|1975–1998]] miejscowość położona była w [[Województwo olsztyńskie (1975–1998)|województwie olsztyńskim]].
|-
| 6190. || [[Pieniądz lokalny]] || W 2003 r. na całym świecie funkcjonowało 3 tys. lokalnych walut, jednym z przykładów dawniejszych jest pieniądz z miasteczka [[Wörgl]] z 1934<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.wprost.pl/ar/66702/Mennica-pod-ratuszem/| tytuł = Mennica pod ratuszem| data dostępu = 29.10.2013| autor = wprost.pl| język =}}</ref>.
|-
| 6191. || [[Pieniężno]] || Najstarsza znana nazwa związana z miejscowością jest pochodzenia staropruskiego i brzmiała ''Melcekuke'' (od „malte”, „malko” – drzewo, zarośla, las i „kuke”, „kauks” – diabeł, czart, czyli „czarci las”). Niemieccy koloniści osadzeni tu po lokacji miasta przez Krzyżaków przyswoili ją fonetycznie jako ''Mehlsack'' („worek mąki”). Osadnictwo mazurskie w Prusach Książęcych w następnych wiekach sprawiło, że pojawiła się także równoległa forma polska ''Melzak''. Po przyłączeniu do Polski w [[1945]] w użyciu znajdowała się nazwa ''Mąkowory''. W [[1947]] na mocy rozporządzenia ministrów administracji publicznej i ziem odzyskanych z 12.11.1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości nazwę ponownie zmieniono i odtąd miasteczko nosi nazwę '''Pieniężno''', na cześć [[Seweryn Pieniężny (syn)|Seweryna Pieniężnego juniora]] – wydawcy przedwojennej polskiej „[[Gazeta Olsztyńska (1886–1939)|Gazety Olsztyńskiej]]”.
|-
| 6192. || [[Pier Paolo Pasolini]] || Po zakończeniu wojny Pasolini ukończył studia i po powrocie w rodzinne strony zatrudnił się jako nauczyciel literatury włoskiej w małym miasteczku pod [[Udine]]. W 1947 wstąpił do [[Włoska Partia Komunistyczna|Włoskiej Partii Komunistycznej]]. Stawał się znany jako poeta i [[Esej|eseista]], coraz aktywniej działał w partii redagując jej lokalne pismo. Mimo że został jej lokalnym sekretarzem, miał w tym środowisku wielu przeciwników – patrzono na niego podejrzliwie ze względu na historię brata i brak zainteresowania nurtem [[socrealizm|realizmu socjalistycznego]] w jego działalności pisarskiej i publicystycznej. Zarzucano mu ''[[kosmopolityzm]]'' i ''ukryty pociąg do kultury [[burżuazja|burżuazyjnej]]''.
|-
| 6193. || [[Pieraswiatoje]] || '''Pieraswiatoje''' ({{Biał.|Перасвятое}}; {{Ros.|Пересвятое}}; hist. ''Pereświetów, Pereświatów'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Rejon rzeczycki|rejonie rzeczyckim]] [[obwód homelski|obwodu homelskiego]], około 8 km na południowy zachód od [[Rzeczyca (obwód homelski)|Rzeczycy]], siedziba [[sielsowiet]]u.
|-
| 6194. || [[Pierdomenico Baccalario]] || '''Pierdomenico Baccalario''' (ur. [[6 marca]] [[1974]] w miasteczku [[Acqui Terme]] wł. '''Domenico Baccalario''') – [[Włochy|włoski]] [[pisarz]], tworzący głównie [[literatura|literaturę]] dla młodzieży. Jest twórcą gier fabularnych i scenarzystą gier wideo.
|-
| 6195. || [[Pierre Couronne]] || * '''Króliczki w wesołym miasteczku'''<ref>[https://media.merlin.pl/media/300x452/000/003/720/56ba5451f40ce.jpg Króliczki w wesołym miasteczku]</ref> (Les lapinos à la fête foraine)
|-
| 6196. || [[Pierre François Sauret]] || W dniu 29 lipca 1796 austriackie brygady [[Peter Karl Ott von Bátorkéz|Petera Otta]] oraz [[Joseph Ocskay von Ocsko|Josepha Ocskay'a]] zdobyły miasteczka [[Gavardo]] oraz [[Salò]], tym samym zmuszając Saureta do wycofania się do [[Desenzano del Garda]]. Sauret stracił wówczas 500 żołnierzy oraz dwie armaty. Tymczasem Gueieu na czele 400-osobowego oddziału zabarykadował się w ''Palazzo Martinengo'' w Salò i nie zamierzał kapitulować.<ref>Boycott-Brown, s. 380</ref> Następnego dnia [[Johann von Klenau]] z zaskoczenia uderzył na [[Brescia|Brescię]], przecinając Napoleonowi linię zaopatrzeniową z [[Mediolan]]u<ref>Boycott-Brown, s. 382</ref>. Straciwszy bazę operacyjną dowódca armii francuskiej skierował swoje główne siły przeciwko Gvozdanoviciowi, podczas gdy Augereau obserwował główne zgrupowanie wojsk austriackich pod dowództwem [[Dagobert Sigmund von Wurmser|Dagoberta von Wurmsera]]. W dniu 31 lipca Sauret przemaszerował do Salò, pokonał oddziały Ocskaya w trakcie kilkugodzinnej bitwy i wyciągnął z opresji żołnierzy generała Guieu. Następnie szybko wycofał się do [[Lonato|Lonato del Gardo]]. Tymczasem austriacki generał Gvozdanović przegrupował swoje siły w Gavardo<ref>Boycott-Brown, s. 385-386</ref>. W dniu 1 sierpnia Sauret został ranny, a Guieu przejął dowodzenie nad jego dywizją.<ref>Boycott-Brown, s. 389</ref> Po licznych zawirowaniach i serii skomplikowanych działań [[bitwa pod Lonato]] z dnia 3 sierpnia zakończyła się porażką i ucieczką Gvozdanovicia. Natomiast dywizja Saureta, znajdująca się wciąż pod komendą generała Guieu, obserwowała odwrót prawej kolumny austriackiej i nie wzięła udziału w [[Bitwa pod Castiglione|bitwie pod Castiglione]] z dnia 5 sierpnia 1796.
|-
| 6197. || [[Pierre Nommesch]] || Pierre Nommesch urodził się [[16 grudnia]] [[1864]] w luksemburskim miasteczku [[Greiveldange]]. 
|-
| 6198. || [[Pierre-Lambert Goossens]] || [[1 czerwca]] [[1883]] został mianowany biskupem [[koadiutor]]em [[Namur (miasto)|Namur]] z prawem następstwa, a także biskupem [[stolica tytularna|tytularnym]] Abdera. Konsekrowany w [[Mechelen|Malines]] przez biskupa [[Brugia|Brugii]] [[Jean-Joseph Faict|Jean-Josepha Faicta]]. [[16 lipca]] tego samego roku przejął sukcesję w Namur, a [[24 marca]] [[1884]] został przeniesiony na siedzibę prymasowską w Mechelen. Na [[konsystorz]]u z [[24 maja]] [[1889]] kreowany kardynałem prezbiterem [[Bazylika Świętego Krzyża z Jerozolimy|Santa Croce in Gerusalemme]]. Był uczestnikiem [[konklawe 1903]]. Pochowany został w rodzinnym miasteczku.
|-
| 6199. || [[Pierrefeu-du-Var]] ||  |opis zdjęcia                    = Widok na centrum miasteczka spod kaplicy
|-
| 6200. || [[Piershil]] || '''Piershil''' – [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] w [[Holandia|holenderskiej]] prowincji [[Holandia Południowa]], w [[gmina|gminie]] [[Korendijk]]. Jest położona 5 km na południe od [[Spijkenisse]]. Było osobną gminą w latach 1817-1984<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.dans.knaw.nl/nl/over/organisatie-beleid/publicaties/DANSrepertoriumnederlandsegemeenten2011.pdf | tytuł = Repertorium van Nederlandse gemeenten 1812-2006, 2 ed. | nazwisko = van der Meer | imię = Ad | nazwisko2 = Boonstra | imię2 = Onno | data = 2011 | opublikowany = knaw.nl | strony = 159 | język = nl | data dostępu = 2013-08-26}}</ref>.
|-
| 6201. || [[Pierwsza Republika Hiszpańska]] || Nie doszło do spodziewanego pojawienia się autonomicznych państw, w ich miejsce powstały niezależne kantony. Zjawisko to nasiliło się głównie w rejonie [[Lewant hiszpański|Lewantu]] i [[Andaluzja|Andaluzji]]. Powstawały kantony o rozmiarach prowincji, jak [[Walencja]] i [[Malaga]], mniejsze jak [[Alcoy]], [[Kartagena]], [[Sewilla]], [[Kadyks]], [[Almansa]], [[Torrevieja]], [[Castellón de la Plana|Castellón]], [[Grenada (miasto w Hiszpanii)|Grenada]], [[Salamanka]], [[Andújar]], [[Tarifa]], [[Algeciras]] i [[Bailén]], oraz tak małe, jak miasteczko [[Camuñas]] w regionie [[Kastylia-La Mancha]] czy [[Jumilla]] w [[Murcja (wspólnota autonomiczna)|regionie Murcji]]. Temu ostatniemu miasto przypisuje się manifest, który miał mówić:
|-
| 6202. || [[Pierwsza wojna klanów]] || Od 1943 roku w wielu sycylijskich miasteczkach burmistrzami zostali "ludzie honoru", którzy pojawili się znikąd i nie należeli do miejscowej ludności. Na czele całej "odrodzonej" mafii sycylijskiej stanął ''capo di tutti capi'', ''Don Calogero Vizzini'', który kierował organizacją ze swojej rezydencji w ratuszu w rodzinnym miasteczku Villalba.
|-
| 6203. || [[Pierwszy atak UPA na Mizocz]] || '''Pierwszy atak UPA na Mizocz''' – atak oddziałów [[Ukraińska Powstańcza Armia|Ukraińskiej Powstańczej Armii]] na miasteczko [[Mizocz]] położone w [[powiat zdołbunowski|powiecie zdołbunowskim]] [[województwo wołyńskie (II Rzeczpospolita)|województwa wołyńskiego]] i walki z oddziałem armii węgierskiej oraz [[Schutzmannschaft|policją]], połączony z zamordowaniem ponad 100 Polaków i spaleniem większości zabudowy miejscowości. Atak miał miejsce  w nocy z 24 na 25 sierpnia lub 31 sierpnia na 1 września 1943, podczas okupacji niemieckiej. Konsekwencją ataku była ewakuacja ocalałej polskiej ludności cywilnej do [[Zdołbunów|Zdołbunowa]].
|-
| 6204. || [[Pierwszy dzień wolności (film)]] || Ostatnie dni [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. Grupa polskich oficerów wyzwolonych z [[oflag]]u zatrzymuje się w opustoszałym miasteczku. Przebywa tam jedynie lekarz niemiecki Rhode wraz z trzema córkami Ingą, Luzzi i Lorchen, który zdecydował się pozostać w rodzinnym domu. Wkrótce Inga zostaje zgwałcona przez grupę powracających do domu robotników przymusowych. Jan - jeden z oficerów staje w obronie Ingi, co doprowadza do konfliktu z kolegami niechętnymi Niemcom. Wkrótce miasteczko zostaje napadnięte przez oddział [[Schutzstaffel|SS]], którym dowodzi narzeczony Ingi.
|-
| 6205. || [[Pierzchnica (województwo świętokrzyskie)]] || W 1780 r. król [[Stanisław August Poniatowski|Stanisław August]] ustanowił dla Pierzchnicy nowe jarmarki: w tydzień po św. Filipie i Jakubie, na św. Wawrzyńca, św. Marcina i św. Mikołaja. Od 1774 r. właścicielem miasteczka był wojewoda sandomierski [[Maciej Sołtyk]]. Według ostatniej lustracji z 1789 r. znajdował się tu drewniany ratusz. W mieście było 65 domów katolickich oraz 5 żydowskich. W 1800 r. na miejsce drewnianego kościoła św. Małgorzaty Maciej Sołtyk wzniósł nowy kościół murowany.
|-
| 6206. || [[Pierś i księżyc]] || Film przedstawia historię dziewięcioletniego chłopca imieniem Tete ([[Biel Durán]]), który ma obsesję na punkcie kobiecych piersi. Jest bardzo zazdrosny o swojego małego braciszka, któremu rodzice poświęcają dużo czasu i uwagi. Tete czuje się odrzucony. W kolejną bezsenną noc, chłopiec prosi księżyc, aby zesłał mu nową pierś z mlekiem, która byłaby tylko i wyłącznie dla niego. Wkrótce do Cantalonii – rodzinnego miasta chłopca, przybywa piękna i obficie obdarzona przez naturę portugalska tancerka Estrellita ([[Mathilda May]]). Tete traktuje to jako spełnienie prośby i stara się zdobyć uczucie Estrellity. Niestety, tancerka budzi uczucie jeszcze w dwóch innych osobach – jej męża Maurice'a ([[Gérard Darmon]]) oraz elektryka z miasteczka, Miguela ([[Miguel Poveda]]).
|-
| 6207. || [[Pierścionek z końskiego włosia]] || Zima 1944/1945. Ciężko ranny Marcin przechodzi rekonwalescencję w podwarszawskim miasteczku. Opiekę sprawuje nad nim sanitariuszka Janina, jego dawna podwładna z czasów konspiracji i powstania. Oboje znajdują przytułek u matki zaginionego powstańca{{odn|Drewnowski|1991|s=352}}. Za pośrednictwem [[Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca|Czerwonego Krzyża]] Marcin poszukuje Wiśki (wywiezionej przez Niemców wkrótce po wyjściu z Warszawy), wkrótce nawiązuje jednak romans z Janiną. W międzyczasie parę odwiedza major Sztajnert, który proponuje Marcinowi wstąpienie w szeregi organizacji [[NIE]], przeciwstawiającej się dominacji [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] oraz instalowaniu rządów komunistycznych w Polsce. Marcin, przekonany o bezsensie dalszej walki, odrzuca propozycję. Czując się nadal odpowiedzialnym za los swoich podwładnych, a zarazem obawiając się, iż Sztajnert wciągnie ich w skazaną z góry na klęskę działalność konspiracyjną, postanawia na własną rękę szukać porozumienia z nową władzą. W tym celu nawiązuje kontakt z „Tatarem” – żołnierzem [[Armia Ludowa|AL]], któremu wraz z Wiśką ocalili życie po upadku powstania, obecnie sekretarzem komitetu powiatowego [[Polska Partia Robotnicza|PPR]]{{odn|Drewnowski|1991|s=352}}.
|-
| 6208. || [[Pies na wagę diamentów]] || Owen to dwunastoletni chłopiec mieszkający w małym miasteczku na amerykańskiej prowincji. Jest wynalazcą-amatorem, który ma wiele ciekawych pomysłów, ale jest nieustannie prześladowany przez rówieśników. Owen bardzo kocha zwierzęta i wciąż rozpacza po stracie ukochanej suki, jednak ze względu na uczulenie swojej siostry, nie może mieć nowego czworonoga. Pewnego dnia przypadkiem spotyka złodziei, którzy poprzedniego dnia zrabowali w [[Los Angeles]] [[diament]]y warte 5 milionów dolarów, a następnie ukryli je w ciele sympatycznego psa. Obrożę, którą kupił złodziej była ze sztucznych diamentów i ozdobą Suczki. Z jego pomocą źle traktowany pies ucieka od swych prześladowców. Bandyci rzucają się w pościg za chłopcem i psem.
|-
| 6209. || [[Pieszy]] || Jednak od XIX wieku zainteresowanie pieszą wędrówką znacznie zmalało. Mimo że zalicza się do sportów olimpijskich, nie wzbudza już porównywalnych emocji. Niemniej jednak piesi nadal uczestniczą w takich popularnych wędrówkach z [[Land’s End|Land’s End do John o’ Groats]] w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], czy przemierzają [[Ameryka|Amerykę Północną]] od morza do morza. Pierwszą osobą, która obeszła kulę ziemską był Dave Kunst. 20&nbsp;czerwca 1970 r. rozpoczął swą wędrówkę z miasteczka Waseca w stanie Minnesota na wschód. 5&nbsp;października 1974 r. zakończył wyprawę, wchodząc do miasta od strony zachodniej. Tego typu pokazy wytrzymałości są często powiązane z akcjami charytatywnymi czy zbiórką pieniędzy. Biorą w nich udział zarówno takie sławy, jak Sir [[Jimmy Savile]] czy Ian Botham, jak i zwyczajni obywatele, którzy inaczej nie znaleźliby się w centrum uwagi opinii publicznej.
|-
| 6210. || [[Pietrowice Wielkie]] || '''Pietrowice Wielkie''' (niem. ''Groß Peterwitz'') – [[wieś]] w [[Polska|Polsce]] o zabudowie małomiasteczkowej położona w [[województwo śląskie|województwie śląskim]], w [[powiat raciborski|powiecie raciborskim]], w [[Pietrowice Wielkie (gmina)|gminie Pietrowice Wielkie]]. W miejscowości znajdują się zabytkowe zagrody w stylu frankońskim.
|-
| 6211. || [[Pietryszki]] || '''Pietryszki''' ([[język białoruski|biał.]] ''Пятрышкі'', [[język rosyjski|ros.]] ''Петришки'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód miński|obwodzie mińskim]], w [[rejon miński|rejonie mińskim]], w [[Sielsowiet Pietryszki|sielsowiecie Pietryszki]].
|-
| 6212. || [[Pieśni Marka Grechuty do słów Tadeusza Nowaka]] || # ''W małym miasteczku ''(muz. Marek Grechuta, sł. Tadeusz Nowak)
|-
| 6213. || [[Pikiele]] || '''Pikiele''' ([[język litewski|lit]]. ''Pikeliai'') - [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg telszański|okręgu telszańskim]], w [[Rejon możejski|rejonie możejskim]], w [[starostwo Żydyki|starostwie Żydyki]], 14 km na północny wschód od [[Żydyki|Żydyk]], przy granicy z [[Łotwa|Łotwą]] nad dopływem rzeki [[Windawa (rzeka)|Windawy]]. Miasteczko liczy 520 mieszkańców (2001). 
|-
| 6214. || [[Piknik (film 1955)]] || '''Piknik''' ([[język angielski|ang.]] ''Picnic'') – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] [[film]] na podstawie sztuki [[William Inge|Williama Inge]], którego akcja toczy się w scenerii małego miasteczka. Przybywa tam młody mężczyzna. Przyjazd ten w czasie corocznego pikniku powoduje zamieszanie.
|-
| 6215. || [[Pilwiszki (okręg mariampolski)]] || '''Pilwiszki''' ([[język litewski|lit.]] ''Pilviškiai'') – dawne [[miasto]], obecnie [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]] w [[okręg mariampolski|okręgu mariampolskim]] w [[Rejon wyłkowyski|rejonie Wyłkowyszki]], położone ok. 16 km na północny wschód od [[Wyłkowyszki|Wyłkowszek]], siedziba [[starostwo Pilwiszki|starostwa Pilwiszki]]. Miejscowość znajduje się w widłach rzeki [[Szeszupa|Szeszupy]] oraz [[Pilwa (rzeka)|Pilwy]] przy linii kolejowej [[Kowno]]-[[Kibarty]].
|-
| 6216. || [[Pilwiszki]] || * [[Pilwiszki (okręg mariampolski)|Pilwiszki]] – miasteczko w okręgu mariampolskim
|-
| 6217. || [[Pimienta]] || Według Narodowego Instytutu Statystycznego Hondurasu na terenie gminy położone były 2 miasteczka: Pimienta i Santiago. Dodatkowo na jej obszarze znajdowało się 16 [[przysiółek|przysiółków]]{{r|jednostki}}.
|-
| 6218. || [[Pinczyn]] || Pinczyn leży przy [[Linia kolejowa nr 203|linii kolejowej nr 203 Tczew – Kostrzyn]]. Na łące (teren prywatny)<ref>[http://kociewiacy.pl/gminy/zblewo/index.php?option=com_content&task=view&id=123&archid=16&aid=97&Itemid=33 Pinczyn - Diabelski kamień, diabelska droga]</ref> obok toru kolejowego leży [[głaz narzutowy]] - [[pomnik przyrody]] przyniesiony niegdyś przez [[lodowiec]], zwany ''[[Diabelskie kamienie|Kamieniem diabelskim]]'' (obwód 14 m, wysokość 2,20 m). Miejscowość  ma charakter [[ulicówka|ulicówki]]. Przez wieś przepływa rzeka [[Piesienica (rzeka)|Piesienica]]. Pinczyn, wraz z sąsiednimi [[Zblewo|Zblewem]] i [[Bytonia|Bytonią]] tworzy zwarty obszar osadniczy o charakterze małomiasteczkowym.
|-
| 6219. || [[Pingu]] || | ''Pingu w wesołym miasteczku''
|-
| 6220. || [[Pinios (Tesalia)]] || Nad górnym biegiem rzeki leżała żyzna tetrada tesalska [[Histiajotis]]. W dolinie Piniosu leży także region [[Meteory|Meteorów]] i miast [[Larisa]] i [[Trikala]]. W dolnym biegu pokonuje [[Tempe (dolina)|dolinę Tempe (Tempi)]], którą Grecy uważają za szczególnie piękną, występującej w poezji greckiej jako [[Topos (teoria literatury)|topiczna]], [[sielanka|sielankowa]], ''locus amoenus''. Znana jest ona zwłaszcza z utworu [[Horacy (poeta)|Horacego]], który nazywa ją ''Zephyris agitata Tempe''. Dolina Piniosu jest miejscem akcji dużej części drugiej części ''[[Faust (dramat)|Fausta]]'' [[Johann Wolfgang von Goethe|Goethego]], "klasycznej nocy Walpurgii". Uchodzi do morza w okolicach miasteczka [[Nea Mesagala]] i osady [[Paralia Kuluras]] wyznaczając tym samym początek [[Riwiera Olimpijska|Riwiery Olimpijskiej]].
|-
| 6221. || [[Pintsch (Luksemburg)]] || '''Pintsch''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Pënsch'') - małe miasteczko w północnym [[Luksemburg]]u, w [[Kiischpelt|gminie Kiischpelt]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 120 osób.
|-
| 6222. || [[Piotr Chryzolog]] || Piotr urodził się około 380 r. w miasteczku Imola. Wychował go i do stanu duchownego przyjął biskup tego miasta, Korneliusz. Około 433 papież [[Sykstus III]], dzięki objawieniu prywatnemu, wskazał Piotra jako następcę [[Jan Angeloptes|św. Jana Angeloptesa]] (biskup 430-433) i nowego biskupa [[Rawenna|Rawenny]]<ref>[http://www.newadvent.org/cathen/12662b.htm Archdiocese of Ravenna (Ravennatensis)] – ''Catholic Encyclopedia'' {{lang|en}}</ref>. W swej działalności pasterskiej Piotr preferował kaznodziejstwo, dysponując niepospolitym talentem [[Retoryka|krasomówczym]], skutecznym i starannie stosowanym, przez co zasłużył sobie na przydomek ''Chryzologa'', co w [[język grecki|gr.]] oznacza ''o złotych słowach''. W ten sposób Kościół zachodni chciał podkreślić, że jak Wschód miał swojego [[Jan Chryzostom|Jana Złotoustego]] (zm. 407), tak Zachód ma swojego złotoustego Piotra. Wspólnie z [[papież]]em [[Leon I (papież)|Leonem I]] bronił [[dogmat]]u o dwóch naturach w Chrystusie przeciw [[Monofizytyzm|monofizytom]]. Papież Leon Wielki mianował Piotra wysłannikiem na [[sobór chalcedoński]] w 451, na który posłał długi list, gdzie obalał tezy [[Eutyches|Eutychiusza]], a na nowo potwierdzał naukę o [[Unia hipostatyczna|podwójnej bosko-ludzkiej naturze Chrystusa]].
|-
| 6223. || [[Piotr Erlich]] || * [[1972]]: ''Było niegdyś miasteczko''
|-
| 6224. || [[Piotr Krasnow]] || Po wybuchu [[rewolucja lutowa 1917|rewolucji lutowej]] 1917 roku, nie zaangażował się w działalność polityczną, ale pełnił wiernie służbę wojskową. 4 maja tego roku został aresztowany przez zrewolucjonizowanych żołnierzy w miasteczku Widibor, po czym odesłany do komitetu żołnierskiego w [[Mińsk]]u, ale niebawem oswobodziły go oddziały wierne caratowi. W czerwcu tego roku został dowódcą 1 Dywizji Kawalerii Kozaków kubańskich, zaś pod koniec sierpnia III Korpusu Kawalerii. Przez krótki czas pełnił też funkcję szefa sztabu głównodowodzącego armią rosyjską gen. [[Michaił Aleksiejew (generał)|Michaiła W. Aleksiejewa]]. Dostał stopień generała kawalerii. Był gorącym przeciwnikiem bolszewików. W październiku tego roku, po wygranej [[rewolucja październikowa|rewolucji październikowej]], do dowództwa Korpusu stacjonującego niedaleko Piotrogradu przedostał się [[Aleksander Kiereński]], nakazując zajęcie miasta i obalenie rządów bolszewickich. 9 listopada gen. Piotr N. Krasnow wydał proklamację, wzywającą do „wyzwolenia miasta od [[anarchizm|anarchistów]], agentów cesarza [[Wilhelm II Hohenzollern|Wilhelma II]] i plagi głodu”. Z powodu strajku kolejowego, spowodowanego przez [[Lew Trocki|Lwa D. Trockiego]], 700-osobowe oddziały kozackie (sześć [[sotnia|sotni]] 9 Pułku Kawalerii Kozaków dońskich i cztery sotnie 10 Pułku Kawalerii Kozaków dońskich), wydzielone z Korpusu, posuwały się powoli, nękane dodatkowo przez agitatorów bolszewickich. 10 listopada opanowały one radiostację w [[Carskie Sioło|Carskim Siole]], a następnie doszło do niewielkich potyczek koło [[Gatczyna|Gatczyny]]. Do decydującej walki doszło między Carskim Siołem a [[Krasne Sioło|Krasnym Siołem]]. Silny ogień artylerii bolszewickiej zdezorganizował Kozaków, którzy wycofali się, natomiast gen. P. N. Krasnow dostał się do niewoli. Został uwięziony w głównej siedzibie rewolucjonistów, Pałacu Smolnym w Petersburgu, ale udało mu się zbiec przy pomocy Kozaków stojących po stronie bolszewików. Według części źródeł ucieczkę zorganizował L. D. Trocki w zamian za zobowiązanie, że generał kozacki nie będzie walczył przeciwko bolszewikom.
|-
| 6225. || [[Piotr Olewiński]] || Piotr Olewiński został szefem [[Główna Kwatera ZHP|Głównej Kwatery]], a parę miesięcy później, w grudniu 1916, Komendantem I Okręgu Stołecznego [[Związek Harcerstwa Polskiego|Związku Harcerstwa Polskiego]]. W 1917 został kierownikiem Wydziału Prowincjonalnego Głównej Kwatery ZHP w Warszawie. Jego praca polega na wspieraniu drużyn spoza Warszawy, działających w miastach i miasteczkach od Łodzi po Białystok i wprzęgnięciu ich w jednolite ramy organizacyjne. Kilkakrotnie przekradał się przez granicę na teren okupacji austriackiej (''Warszawa była pod okupacją niemiecką'') w celu prowadzenia prac scaleniowych w działających tam środowiskach skautowych.
|-
| 6226. || [[Piotr Przyboś]] || ***Istniało ładne miasteczko
|-
| 6227. || [[Piotr Rogoża]] || Wychował się w [[Sulęcin]]ie w [[województwo lubuskie|woj. lubuskim]]. W wieku 18 lat niemal jednocześnie debiutował opowiadaniami w ''[[Nowa Fantastyka|Nowej Fantastyce]]'' (''Wielki powrót von Keisera'', nr 6/2005) i ''[[Nowa Fantastyka|Czasie Fantastyki]]'' (''Zwykły to był poniedziałek'', nr 3)<ref name="pyrkon">{{cytuj stronę|url=http://www.pyrkon.pl/index.php?go=goscie#rogoza|autor=|tytuł=Goście. Pyrkon 2008. Poznański Konwent Fantastyki|opublikowany=Pyrkon.pl|data dostępu=11-05.08}}</ref>, od razu posługując się pseudonimem. Zarówno te dwa opowiadania, jak i opublikowane później ''Drzewo'' (''Nowa Fantastyka'', nr 9/2005), ''Rock'n'roll, bejbi!'' (''[[Science Fiction (czasopismo)|SFFiH]]'', nr 3) oraz powieść ''Po spirali'' ([[Wydawnictwo Dolnośląskie]], luty 2008) i zbiór opowiadań ''Rock'n'roll, bejbi!'' ([[Fabryka Słów]], luty 2008), dzieją się w Cielęcinie - małym miasteczku gdzieś na nudnej, nawiedzonej polskiej prowincji (nazwa "Cielęcin" to strawestowany Sulęcin). Od tej konwencji Rogoża odszedł po raz pierwszy ''Jajkiem'' (''SFFiH'', nr 10). W ''Nie-świętym Poznaniu'' (''SFFiH'', nr 19) zwrócił się ku fantastyce miejskiej, łącząc elementy groteski i horroru.
|-
| 6228. || [[Piotr Szczepański]] || * ''Wesołe miasteczko – prawie bajka'' (2004) – [[Zdjęcie fotograficzne|zdjęcia]]
|-
| 6229. || [[Piotr Tatarynowicz]] || Po roku jednak biskup powierzył mu objęcie probostwa w [[Domaczewo|Domaczewie]] (1927–1932), należącym do [[Dekanat brzeski (diecezja pińska)|dekanatu brzeskiego]], w parafii, w której wierni w przypływie gniewu wygnali jego poprzednika. Po objęciu parafii domaczewskiej przez ks. Tatarynowicza nastąpił w niej rozkwit życia duchowego. Pomimo że nowy proboszcz był Białorusinem, potrafił zjednać sobie sympatię wszystkich parafian, wśród których zdecydowaną większość stanowili Polacy. Większość mieszkańców, nie wyłączając Polaków i tamtejszych [[Olędrzy|olędrów]] używało miejscowej gwary nadbużańskiej, którą umiejętnie i z wyczuciem posługiwał się również ks. Tatarynowicz. Nowy proboszcz od razu zaangażował się w pracę w parafii. Odnowił kościoł, który zyskał trzy nowe ołtarze, plebanię, a także wybudował Katolicki Dom Ludowy, w którym 1 lipca 1928 roku mieszkańcy miasteczka przyjmowali ówczesnego prezydenta Polski, [[Ignacy Mościcki|Ignacego Mościckiego]], a później, tego samego roku, bpa Łozińskiego podczas jego [[Wizytacja|wizytacji kanonicznej]]. Parafia była wówczas na tyle dobrze zorganizowana, iż zdołała znacząco wesprzeć finansowo parafię [[Unia kościelna|unicką]] w [[Delatycze|Delatyczach]]{{u|i1}} na Nowogródczyźnie. W owym czasie bp Łoziński często wysyłał ks. Tatarynowicza jako utalentowanego kaznodzieję do parafii unickich na Polesiu, by pomóc w ten sposób miejscowym duchownym. Również w tymże czasie ks. Tatarynowicz rozpoczął swoją działalność publicystyczno-literacką{{odn|Tatarynovič|2005|s=173–180}}{{odn|Аўдзяюк|2008|s=23–24}}.
|-
| 6230. || [[Piotr Załucki]] || [[Plik:Petr Zalutskiy.jpg|185px|mały|Piotr Załucki]]'''Piotr Antonowicz Załucki''' ([[język rosyjski|ros.]] Пётр Анто́нович Залу́цкий, ur. [[1887]] w miasteczku Krucza w [[gubernia mohylewska|guberni mohylewskiej]], zm. [[10 stycznia]] [[1937]]) – [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radziecki]] polityk, członek KC [[RKP(b)]] (1923-1925).
|-
| 6231. || [[Piotr z Bajt Ras]] || Piotr był kapłanem w kościele dedykowanym [[Matka Boża|Matce Bożej]] w Bajt Ras (dawna [[Capitolias]] w [[Dekapol]]u). Był żonaty i miał trzech synów. W wieku około 30 lat publicznie złożył świadectwo przeciwko [[islam]]owi, najpierw przed znajomymi muzułmanami we własnym miasteczku a następnie przed [[kalif]]em w [[Damaszek|Damaszku]]. Został skazany na poćwiartowanie i [[ukrzyżowanie]]. Jego ciało zostało spalone, a prochy wrzucone do rzeki [[Jarmuk]].
|-
| 6232. || [[Piotr Ściegienny]] || Około 1840 r. rozpoczął, prawdopodobnie przekonany przez emisariuszy ruchu niepodległościowego, agitację rewolucyjną wśród chłopów Lubelszczyzny, gdzie był duszpasterzem, i [[Kielecczyzna|Kielecczyzny]], skąd pochodził i gdzie miał wielu przyjaciół. Zwerbował do współpracy znaczną część duchowieństwa i inteligencji małomiasteczkowej, nawiązał kontakt z organizacjami rewolucyjnymi i niepodległościowymi (np. [[Związek Narodu Polskiego (1839)|Związek Narodu Polskiego]]).
|-
| 6233. || [[Piotr Świtkowski]] || # ''Budowanie wiejskie dziedzicom dóbr i posesorom, toż wszystkim jakążkolwiek zwierzchność po wsiach i miasteczkach mającym do uwagi i praktyki podane. Z figurami'', Warszawa 1782, wyd. następne: wyd. 2 Warszawa 1793; wyd. nowe poszerzone pt. ''Budownictwo wiejskie pożytkowi i wygodzie dziedziców zwierzchników wsi naszych i miasteczek poświęcone'' cz. 1, Warszawa 1794, (dzieło miało ukazać się w trzech częściach, jednakże cz. 2-3 nie wyszły)
|-
| 6234. || [[Piotrowice koło Karwiny]] || '''Piotrowice koło Karwiny''' ([[język czeski|cz.]] ''{{wymowa|Petrovice u Karvine.ogg|Petrovice u Karviné}}'', [[język niemiecki|niem.]] ''Petrowitz bei [[Frysztat|Freistadt]]'') – [[wieś|wieś gminna]] i [[gmina]] w [[Kraj morawsko-śląski|kraju morawsko-śląskim]], w [[powiat Karwina|powiecie Karwina]] w [[Czechy|Czechach]], w historycznych granicach regionu [[Śląsk Cieszyński|Śląska Cieszyńskiego]]. Jest to druga pod względem liczby mieszkańców gmina w kraju bez [[prawa miejskie|praw miejskich]] (jako [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] lub [[miasto]]). Przez gminę przepływa rzeka [[Pietrówka]], która na jej obszarze uchodzi do [[Olza (rzeka)|Olzy]]. Na zachodzie sąsiaduje z [[Dziećmorowice (Czechy)|Dziećmorowicami]], na południu z [[Karwina|Karwiną]], a na wschodzie i północy z [[Polska|Polską]].
|-
| 6235. || [[Piotrusia]] || Akcja utworu rozgrywa się w czasach [[Restauracja Burbonów|Restauracji Burbonów]] w miasteczku [[Provins]]. Piotrusia Lorrain, sierota, wychowywana do tej pory przez dziadków, zostaje z powodu finansowej ruiny tych ostatnich oddana pod opiekę starszemu od siebie kuzynostwu, Sylwii i Jeremiaszowi Rogronom. Są oni odpowiednio starą panną i starym kawalerem, sfrustrowanymi z powodu życiowych niepowodzeń, a w relacjach międzyludzkich osobami wyjątkowo oschłymi i nieprzychylnymi. Zmuszana do ciężkich prac domowych, maltretowana fizycznie i psychicznie Piotrusia ciężko zapada na zdrowiu, chociaż jest szczęśliwie zakochana w Jakubie, młodym robotniku. Fakt, iż jej osobę starają się wykorzystać ludzie pragnący w rzeczywistości przejąć niewielki majątek Rogronów uniemożliwia udzielenie jej pomocy. Kiedy za sprawą doktora Bianchona Piotrusia otrzymuje wreszcie odpowiednią opiekę lekarską, jest już za późno i młoda dziewczyna umiera. 
|-
| 6236. || [[Piotruś Pan i piraci]] || '''Michaś '''– brat Wandy i Janka i najmłodszy z rodziny Darling. Ma jasnobrązowe kręcone włosy i nosi [[błękit]]ny kombinezon. Jak w powieści Barriego jest najmłodszy i najmniejszy z grupy i ma własne łóżko, którym jest wielki kosz. Nieraz jest wolniejszy i bardziej zaniepokojony, tak że Piotruś i inni bardziej muszą się nim opiekować („Gniew władcy lodu”, „Polowanie na skarb”, „Piotruś Pan w Krainie Czarów”,  „Cienie piratów”, „Wanda i krokodyl”, „Łatek i smok”, „Głuptas Smee”, „Gdy zmienia się reguły gry”, „Kapelusz Kapitana Haka”, „Bal na małej wyspie”, „Dr Livingstone i Kapitan Hak” albo „Wiatr i Pantera”). Uwielbia zabawę i wygłupianie się („Przyjęcie z okazji dnia istnienia”, „Wyprawa do wesołego miasteczka” lub „Bal na małej wyspie”) i chętnie goni zwierzęta („Sen Michasia” lub „Cienie piratów”). Nawet jeśli jest beniaminkiem grupy i często nie może wziąć udziału w akcji („Wiatr i Pantera”, „Krótki Tom oskubany”, „Budzik krokodyla”, „Głuptas Smee”, „Łatek i Smok” lub „Portret Matki”) nie lubi i nie zamierza być tym biernym i nie robić nic („Zmieniony w kamień”, „Rycerze Nibylandii”, „Wyprawa do wesołego miasteczka”, „Łatek i Smok”’ „Utracone wspomnienia Pirata Pana” lub „Bal na małej wyspie”). Potrafi brać udział w walkach i przygodach („Gniew władcy lodu”, „Zmieniony w kamień”, „Polowanie na skarb”, „Rycerze Nibylandii”, „Księżycowa Panienka”, „Bill wyrusza na ratunek” lub „Baseball”) i nieraz okazuje się jedynym, który może uratować sytuację („Wyprawa do wesołego miasteczka”, „Cienie piratów”, „Piotruś w Krainie Czarów”, „Żywa Książka”, „Nieproszony Gość” lub „Pani Brumhandel”). 
|-
| 6237. || [[Pipes of Peace]] || * Teledysk do utworu ''Say Say Say'' był kręcony przez 4 dni w położonym około 110 km od [[Los Angeles]] miasteczku Los Alaoms. Reżyserem tego wartego 500.000 $ przedsięwzięcia był Bob Giraldi.
|-
| 6238. || [[Pippi Pończoszanka (postać)]] || Pippi ma dziewięć lat, marchewkoworude włosy splecione w dwa odstające warkoczyki i mnóstwo piegów. Nosi przykrótką, połataną sukienkę, opadające pończochy i dużo za duże czarne buty. Mieszka całkiem sama, jedynie z małpką Panem Nilssonem i koniem, w Willi Śmiesznotce w małym miasteczku – jej mama nie żyje, a tata, kapitan Pończocha, zaginął na morzu. Jednak Pippi, najsilniejsza dziewczynka na świecie z torbą pełną złotych monet, doskonale sobie radzi bez pomocy, ignorując bądź odrzucając wszelkie próby ingerencji w jej życie: czy to umieszczenia jej w domu dziecka, czy zmuszenia do chodzenia do szkoły. Jej zachowanie i wypowiedzi często obnażają [[hipokryzja|hipokryzję]] dorosłych, dbających bardziej o zewnętrzne pozory niż wyższe wartości. Sama Pippi, mimo ciągle popełnianych niezręczności i skłonności do opowiadania niestworzonych historii, zawsze kieruje się dobrem innych, spiesząc na ratunek słabszym i poszkodowanym.
|-
| 6239. || [[Piraci somalijscy]] || Piraci z reguły traktują dobrze załogi porwanych statków z uwagi na duże okupy, jakie uzyskują od firm będących właścicielami statków. Na potrzeby przetrzymywanych statków i zakładników piraci przekształcili nadmorskie miasteczka w silnie ufortyfikowane i dobrze zaopatrzone twierdze. Mieści się w nich cała infrastruktura potrzebna do dokonywania wypadów.
|-
| 6240. || [[Piramidogłowy]] || W dodatkowych materiałach wykonanych przez twórców gry<ref>[http://www.translatedmemories.com/index.html translatedmemories.com]</ref> zostało wyjaśnione, że fizyczna obecność Piramidogłowego jest efektem fascynacji Jamesa historią miasta Silent Hill. Jak dowiadujemy się w trakcie gry, wygląd Piramidogłowego odzwierciedla rodzaj stroju katów z przeszłości, którzy nosili czerwone kaptury i ceremonialne szaty celem upodobnienia się do ''Valtiela'', anioła miasteczka, narodzonego z ideologicznych uwielbień mieszkańców<ref>[http://www.translatedmemories.com/bookpgs/Pg84-85.jpg Translated Memories, str. 84-85]</ref>. Według dokumentów stworzonych na potrzeby ''[[Silent Hill 4: The Room]]'', sekta kultu charakterystycznego dla Silent Hill („Sekta Valtiela”, ang. ''Valtiel Sect'') ubierała się w stroje katów ukazanych w ''Silent Hill 2''.
|-
| 6241. || [[Piwniczna-Zdrój]] || Królewskie Wolne Miasto Piwniczna zostało założone w Dolinie Popradu na tzw. surowym korzeniu na mocy dekretu króla [[Kazimierz III Wielki|Kazimierza III Wielkiego]] w 1348 r., w ramach polityki obronności kraju zakładającej lokowanie osad wzdłuż ówczesnych granic Polski. Piwniczna, z racji swego położenia, miała także wspomagać dochody królewskiego skarbca. Zasadźcą miasta na prawie magdeburskim był Hanko, mieszczanin pochodzący z [[Nowy Sącz|Nowego Sącza]]. Pierwotna nazwa osady Piwniczna Szyja, która według dokumentu lokacyjnego istniała jeszcze przed powstaniem miasta, odnosiła się do „wąskiego przesmyku, gardziela”, czyli charakterystycznego zwężenia rzeki Poprad w okolicach dzisiejszego Międzybrodzia. Nazwa ta funkcjonowała do końca XVIII w. Sama nazwa Piwniczna pochodzi od „zaciemnionego przez cień gęstego boru wjazdu do miasta od strony północnej”. Istnieje również alternatywne wytłumaczenie nazwy Piwniczna, lecz jest ono jedynie tylko ludowym przekazem utartym w tutejszej tradycji. Otóż różne dawne wzmianki wspominały o tym, że w Piwnicznej i okolicy były miejsca, gdzie istniały jakieś podziemne przejścia, tunele, szyby, lochy itp, obiekty z okresu gdzieś wczesnego średniowiecza, które prawdopodobnie można byłoby wiązać z dawnymi legendami o miejscowym prymitywnym kopalnictwie i może obiektami o charakterze częściowo obronnym ludności, ze względu na trudne, i mało dostępne pogranicze. Pod starą szkołą (obecnie małe planty) widać otwór jamy, o której lud prawi, że pod miasteczkiem całym ciągnie się aż do [[Kamienny Groń|Kamiennego Gronia]].
|-
| 6242. || [[Pizzo d'Ormea]] || '''Pizzo d'Ormea''' – szczyt w [[Alpy Liguryjskie|Alpach Liguryjskich]]. Leży we [[Włochy|Włoszech]] w regionie [[Piemont]]. Szczyt można zdobyć ze schronisk: Rifugio Valcaira lub Bivacco Cavarero. Nazwa szczytu pochodzi od pobliskiego miasteczka [[Ormea]] w dolinie [[Tanaro]].
|-
| 6243. || [[Piątek, trzynastego (film 1980)]] || ''Trudno jest znaleźć fana horroru, który nie widziałby tego obrazu. „Piątek trzynastego” jest jednym z najbardziej znanych i kasowych filmów grozy.'' (...) ''Najmocniejszą stroną „Piątku” jest niesamowita atmosfera, dzięki której widz ma wrażenie, że nadciąga coś złego, ale jeszcze nie wiadomo, co to jest. Ciemność, burza, małomiasteczkowy klimat, zawodzenie dziecka i muzyka (Harry Manfredini) tworzą razem niezapomniane wrażenia.'' (...) ''Dobrej jakości efekty specjalne typu make-up autorstwa Toma Savini'ego dopełniają dzieła'' (...). ''W swojej klasie ten film przeszedł już dawno do klasyki, co nie oznacza, że nie ma kilku wpadek.'' (...) ''„Piątek trzynastego”, mimo pewnego rozwoju slasherów, nie odbiega od nich swoją konstrukcją i pomysłami. Można powiedzieć, że upływ czasu dodaje mu blasku, który będzie świecił się jeszcze przez wiele lat.'' (...)
|-
| 6244. || [[Pięcioro dzieci i „coś” (powieść)]] || Antea wypowiada życzenie, by dzieci stały się piękne jak dzień. W efekcie służące nie poznają dzieci i nie wpuszczają ich do domu. Rodzeństwo czeka, siedząc pod przydrożnym krzakiem, aż czar przestanie działać po zachodzie słońca. Drugim życzeniem dzieci jest posiadanie takiej ilości złota, jaka zmieściłaby się w kamieniołomie. Próby wydania złotych monet, które nie są już w obiegu, przynoszą im same kłopoty. Właściciel oberży w Rochester, u którego chcą kupić parę koni i wózek wzywa policję. W drodze na komisariat spotykają Martę z Barankiem. Inspektor policji pozwala Marcie zabrać dzieci do domu, gdy okazuje się, że nie mają one przy sobie monet, które zniknęły po zachodzie słońca. Kolejne życzenie, by każdy chciał Baranka, wypowiada w złości Robert. Piaskoludek, mimo próśb dzieci nie zgadza się na zamianę życzenia na inne. Dzieci muszą ratować Baranka porwanego przez lady Chittenden oraz przed Cyganami, którzy chcą odebrać go dzieciom. Również posiadanie skrzydeł okazuje się nie najlepszym pomysłem. Dzieci zmęczone lataniem zasypiają na wieży kościelnej. Budzą się już po zachodzie słońca, pozbawione skrzydeł. Nie mogą zejść na dół, gdyż drzwi są zamknięte. Z opresji ratuje je pastor wraz z gajowym i Andrzejem. Dzięki następnemu życzeniu dzieci znajdują się w oblężonym zamku. Udaje się im obronić zamek do zachodu słońca. Przygoda ta kończy się oblaniem Marty przez Roberta, który wylewa wodę na atakujących rycerzy w chwili, gdy zamek znika o zachodzie słońca. Robert, pobity przez piekarczyka podczas zabawy w bandytów, wypowiada życzenie, by być większym od niego. Piaskoludek sprawia, że Robert staje się olbrzymem. Dzieci udają się na jarmark do Benenhurst, gdzie Robert jest pokazywany za opłatą ludziom pragnącym zobaczyć olbrzyma. Dzieci dostają za to od właściciela wesołego miasteczka 15 szylingów. Dzięki fortelowi Cyryla udaje im się uciec, gdy po zachodzie słońca Robert odzyskuje swoje zwyczajne rozmiary. Następne życzenie, nieopatrznie wypowiedziane przez Cyryla sprawia, że Baranek staje się dorosły. Dzieci starają się nie dopuścić, by uwolnił się spod ich opieki, gdyż wiedzą, że po zachodzie słońca ponownie stanie się bezradnym dwulatkiem. Cyryl pod wpływem lektury „[[Ostatni Mohikanin|Ostatniego Mohikanina]]” wypowiada życzenie, by w Anglii pojawili się Indianie. Dzieci uciekają przed nimi do kamieniołomu, gdzie zostają schwytane. Indianie chcą je upiec w ognisku, jednak nie mogą nigdzie w okolicy znaleźć potrzebnych do rozpalenia ogniska gałęzi. Przygoda ta zakończyłaby się dla dzieci tragicznie, gdyby wódz Indian nie wypowiedział życzenia znalezienia się z powrotem w swojej rodzinnej puszczy. Dzieci dowiadują się, że ich rodzice wracają i chcą, by Piaskoludek spełnił jakieś życzenie dla mamy. Gdy dowiadują się od Marty o zrabowaniu klejnotów lady Chittenden, Janeczka wypowiada życzenie, by mama znalazła je w swoim pokoju. Życzenie się spełnia, mama znajduje klejnoty i jedzie na policję. Dziewczynki idą do kamieniołomu prosić Piaskoludka, by okazało się, że lady Chittenden nie straciła swoich klejnotów, oraz by mama nie mogła dojechać na policję i zapomniała o całej sprawie. Piaskoludek zgadza się pod warunkiem, że dzieci nigdy już go o nic nie poproszą. Ostatnim spełnionym przez niego życzeniem jest, by dzieci jeszcze kiedyś go spotkały.
|-
| 6245. || [[Piękne dzielnice]] || Akcja utworu rozpoczyna się w fikcyjnym, prowincjonalnym miasteczku Sérianne. Dominującą postacią lokalnego życia politycznego jest od lat doktor Barbentane, członek Partii Radykalnej, średni przedsiębiorca, wyznający paternalizm w swoich stosunkach z robotnikami. Planuje on, że jego pozycję odziedziczy pierwszy syn Edmund, studiujący w Paryżu medycynę, zaś młodszy Armand, wykonując wolny zawód, również dołączy do grona lokalnej klasy drobnych posiadaczy.
|-
| 6246. || [[Piękne dziewczyny]] || Tommy, Paul i Michael są przyjaciółmi od czasów szkolnych. Wszyscy mieszkają w małym miasteczku w USA, gdzie dorastali. Nadal często spotykają się razem. Ich rozmowy dotyczą głównie kobiet. Tommy zwierza się przyjaciołom z uczucia do Darian, która poślubiła innego mężczyznę, a teraz powróciła do miasteczka. Paul wyznaje, że fascynują go modelki i nie może sobie ułożyć życia ze swoją dziewczyną o przeciętnym wyglądzie. Michael, jedyny, który ma rodzinę, nie może doczekać się, kiedy jego najserdeczniejszy przyjaciel, Willy, przyjedzie na zjazd absolwentów szkoły.
|-
| 6247. || [[Piękne istoty (film 2013)]] || Przeciętny 16-latek Ethan Wate mieszka w Gatlin – małym, nudnym amerykańskim miasteczku w Karolinie Południowej. Gra w koszykówkę, umawia się na randki i marzy o dalekich podróżach. Nie jest jednak wcale szczęśliwy: od wielu miesięcy śni mu się ten sam koszmar. Widzi w nim piękną nieznajomą, której ręki nie może puścić. Gdy pewnego dnia do jego klasy przychodzi nowa uczennica, Lena Duchannes, Ethan ze zdumieniem zauważa, że to osoba z jego snów. Lena właśnie przeprowadziła się do Gatlin i zamieszkała u swojego wuja Macona. Nad ich rodziną ciąży klątwa, która nie pozwala jej członkom prowadzić normalnego życia. Duchannesowie należą do Obdarzonych – istot, które mają zdolności magiczne. W swoje 16. urodziny Lena musi zadecydować, czy wybierze jasną, czy ciemną stronę mocy.
|-
| 6248. || [[Piękni]] || Lynn Kerr i jej dwie córki - Karen i Sophie dowiadują się, że mąż Lynn zdradza ją z najlepszą przyjaciółką Karen. Przeprowadzają się więc z małego miasteczka do Nowego Yorku, gdzie zaczynają nowe życie. 
|-
| 6249. || [[Piętno (przystanek kolejowy)]] || '''Piętno''' − dawny kolejowy wąskotorowy [[przystanek osobowy]] w [[Piętno (województwo wielkopolskie)|Piętnie]], w [[Polska|Polsce]], w [[Województwo wielkopolskie|województwie wielkopolskim]], w [[powiat turecki|powiecie tureckim]], w [[Tuliszków (gmina)|gminie Tuliszków]]. Został zbudowany w latach 1914-1917 razem z linią do [[Turek|Turku]]. W lipcu 1991 roku został zamknięty dla ruchu pasażerskiego. Od czerwca 2002 roku jest używany w ruchu towarowym<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.miasteczko.kalisz.pl/koleje/|tytuł=Koleje|opublikowany=Kalisz najstarsze miasto|język=pl|data dostępu=2013-06-16|archiwum=http://archive.is/AlTuA|zarchiwizowano=2013-06-18}}</ref>. Należy do [[Kaliska Kolej Dojazdowa|Kaliskiej Kolei Dojazdowej]]. Obecnym jej operatorem jest [[Stowarzyszenie Kolejowych Przewozów Lokalnych]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.koleje.wask.pl/kolejOg.php?id=kalkd|tytuł=Kaliska Kolej Dojazdowa|opublikowany=Koleje wąskotorowe w Polsce|język=pl|data dostępu=2013-06-16}}</ref>
|-
| 6250. || [[Pięć i pół bladego Józka]] || Do małego miasteczka Kamienica przybywa Tadeusz Rusin, dziennikarz "Trybuny Młodych". W miasteczku działa banda młodych ludzi pod nazwą Pięć i pół Bladego Józka. Jeżdżą harleyami, mają potężne skórzane hełmy. Tadeusz nie znajdując miejsca wolnego w hotelu, natyka się na nich. Staje w obronie bitego przez nich chłopca i sam od nich obrywa. Z opresji ratuje go Katarzyna, siostrzenica proboszcza. Zorganizowane spotkanie z mieszkańcami zmienia się w kłótnię między starymi i młodymi. Dziennikarz chce do nich dotrzeć. W tym celu pobiera od Katarzyny lekcje judo i razem włamują się do miejscowego domu towarowego. Zyskuje szacunek wśród harleyowców. Jedynie "Basior" jest nieufny. W czasie pożaru hangaru, w którym banda przechowywała i reperowała swoje motocykle, Tadeusz ratuje "Harcerzyka", jednego z członków grupy.
|-
| 6251. || [[Pięć kobiet na tle morza]] || Akcja filmu rozgrywa się w roku [[1941]] na bułgarskim wybrzeżu [[Morze Czarne|Morza Czarnego]]. W małym miasteczku próbuje przetrwać wojnę pięć [[internowanie|internowanych]] w Bułgarii Polek. Każda z nich pochodzi z innego środowiska i ma inne wspomnienia wojenne. Jedna z kobiet – Grażyna nawiązuje romans z oficerem bułgarskim i próbuje przedostać się do [[Turcja|Turcji]], ale zostaje zatrzymana przez policję. Kobietom grozi aresztowanie, ale udaje im się uciec.
|-
| 6252. || [[Pięć oceanów]] || |Wesołe miasteczko
|-
| 6253. || [[Pięć osób, które spotkamy w niebie]] || 83-letni Eddie jest mechanikiem od kilkudziesięciu lat pracującym w wesołym miasteczku. Podczas jazdy jednej z kolejek ginie. Mężczyzna budzi się w tajemniczym miejscu, które okazuje się niebem. Po drodze spotka 5 osób, choć niektórych z nich nie zna, los każdej z nich jest ściśle związany z jego życiem. Rozmowy z nimi mają pomóc Eddiemu odnaleźć sens jego życia...
|-
| 6254. || [[Pińczów (stacja kolejowa)]] || * {{Cytuj stronę | url = http://www.expres-ponidzie.k-ow.net/trasa/stacje/pinczow/index.htm | tytuł = Pińczów – „senne miasteczko u zbocza góry...” | opublikowany = expres-ponidzie.k-ow.net | data dostępu = 2016-01-05}}
|-
| 6255. || [[Piżmak amerykański]] || Do [[Europa|Europy]] sprowadzony został w 1905 roku{{r|ssaki}} z [[Ameryka Północna|Ameryki Północnej]] przez księcia Colloredo-Mansfelda jako zwierzę futerkowe. Hodowany na [[farma]]ch. Cała dzisiejsza europejska [[Populacja (biologia)|populacja]] dziko żyjących piżmaków pochodzi od kilku osobników, które w [[1905]] uciekły z fermy Stará Huť w okolicach miasteczka [[Dobříš]], położonej w Czechach, 40 km na południowy zachód od [[Praga|Pragi]]{{r|mercury|msw|ssaki}}. Na ziemiach polskich pojawił się w latach 30. XX w.
|-
| 6256. || [[Pjongczang]] || Pjongczang jest podzielony na jedno miasteczko ([[Pyeongchang-eup]] – siedziba administracyjna powiatu) oraz siedem gmin (w tym [[Daegwallyeong-myeon]] – ośrodek sportów zimowych, w którym odbędą się Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2018).
|-
| 6257. || [[Plac Defilad w Warszawie]] || W końcu [[lata 80. XX wieku|lat 80.]] i po przemianach ustrojowych w Polsce plac stracił na znaczeniu. Jego rola została ograniczona do prowizorycznie zagospodarowanej powierzchni, na której lokalizuje się obiekty o charakterze tymczasowym. Przez pewien czas funkcjonowało na nim wesołe miasteczko ''Cricoland'', istniało tu też targowisko, na którym handlowali obywatele [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] zanim przenieśli się na bazar na [[Stadion Dziesięciolecia|Stadionie Dziesięciolecia]]<ref name=cw/>. W kolejnych latach część placu zajmowała budowa I linii [[Metro Warszawskie|metra]], następnie wzniesiono tu dwie kontrowersyjne hale targowe: ''Marcpolu'' i ''Universalu'', a później też trzecią – [[Kupieckie Domy Towarowe]] (KDT). Po likwidacji ostatniej z nich część placu zajął parking pełniący funkcję prowizorycznego dworca autobusów dalekobieżnych oraz opisywany jako estetyczna katastrofa budynek zaplecza budowy II linii metra<ref>{{cytuj stronę | url =http://warszawa.wyborcza.pl/warszawa/1,34889,9493047,Chlewik_czy_kurnik__Estetyczny_horror_na_pl__Defilad.html| tytuł = Chlewik czy kurnik? Estetyczny horror na pl. Defilad| data dostępu = 2011-05-29| nazwisko = Bartoszewicz| imię = Dariusz| data = 2011-04-26| praca = | opublikowany = Gazeta.pl Warszawa}}</ref>.
|-
| 6258. || [[Plac Kościelny w Łodzi]] || Plac Kościelny wraz ze [[Stary Rynek w Łodzi|Starym Rynkiem]] był centrum Łodzi rolniczej, jednak gdy miasteczko zaczęło pod koniec [[XIX wiek|XIX]] i na początku [[XX wiek]]u przekształcać się w wielokulturową metropolię, place straciły na ważności na rzecz [[Plac Wolności w Łodzi|rynku Nowego Miasta]]. Większość mieszkańców stanowili [[Żydzi]] i najubożsi Polacy, dlatego też w [[1940]] roku powstało tu [[Ghetto Litzmannstadt|łódzkie getto]], jedno z największych w Polsce i Europie, gdzie mieszkało przeszło 200 tys. Żydów i [[Romowie|Cyganów]], w kościele zaś powstała sortownia. 
|-
| 6259. || [[Plac Ludwika Zamenhofa we Wrocławiu]] || '''Plac Ludwika Zamenhofa''' (''Kantplatz''{{odn|Wratislavia.net n-p|2012|s=77 (Kantplatz.)}}{{odn|Pharus-Plan Breslau|b.d.}}, ''Göring Platz''{{odn|Wratislavia.net n-p|2012|s=77 (Kantplatz.)}}{{odn|Wratislavia.net p-n|2012|s=48 (Zamenhofa pl.)}}{{odn|Wratislavia.net n-p|2012|s=56 (Göringplatz.)}}, Plac Trójkątny{{odn|Wratislavia.net n-p|2012|s=56 (Göringplatz.)}}{{odn|Fr. Karpowicz|1948}}) – [[plac]] położony na osiedlu [[Huby (Wrocław)|Huby]] (''Hüben''{{odn|Wratislavia.net sdw|2012}}) w obrębie dzielnicy [[Krzyki (dzielnica Wrocławia)|Krzyki]] we [[Wrocław]]iu{{odn|Harasimowicz|2006|s=341 (Kamienna)}}{{odn|Harasimowicz|2006|s=299 (Huby)}}. Wcześniej obszar ten przynależał do osiedla [[Gaj (Wrocław)|Gaj]]{{odn|Fr. Karpowicz|1948}}. Obecnie obszar tego placu zagospodarowany jest jako teren [[Ogrodzenie|ogrodzony]] z [[Zieleniec (teren zieleni)|zieleńcem]], w ramach którego urządzono [[miasteczko ruchu drogowego]] z [[Plac zabaw|placem zabaw]] dla dzieci. Skwer pozostaje w Zarządzie Zieleni Miejskiej we Wrocławiu{{odn|naszemiasto.pl|2010}}{{odn|mmwroclaw.pl|2011}}.
|-
| 6260. || [[Plac Sejmu Śląskiego w Katowicach]] || W 2009 na placu zorganizowano "Miasteczko PRL" w ramach ogólnopolskich obchodów dwudziestu lat demokracji i końca [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|PRL]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.mmsilesia.pl/5832/2009/6/4/miasteczko-prl-na-placu-sejmu-slaskiego-wideo?category=photos&districtChanged=true|tytuł=Miasteczko PRL na placu Sejmu Śląskiego|język=pl|opublikowany=www.mmsilesia.pl|data dostępu=2011-07-19}}</ref>.
|-
| 6261. || [[Plac Tomasza Masaryka w Ostrawie]] || [[Plik:1911 - Masarykovo náměstí 1.jpg|mały|lewo|215px|Widok na narożnik południowo-wschodni na przełomie XIX i XX wieku; widoczne małomiasteczkowe kamieniczki]]
|-
| 6262. || [[Plac Wolności w Bydgoszczy]] || * ''Iwona Jastrzębska-Puzowska: Od miasteczka do metropolii. Rozwój architektoniczny i urbanistyczny Bydgoszczy w latach 1850-1920''
|-
| 6263. || [[Plac Żelaznej Bramy]] || W [[XVII wiek|XVII]] w. [[Jan II Kazimierz Waza|król Jan Kazimierz]] nadał tę ziemię staroście warszawskiemu [[Jan Wielopolski (starszy)|Janowi Wielopolskiemu]]. W 1693 na tym terenie utworzono  [[Jurydyki Warszawy|jurydykę]] – prywatne miasteczko, nazwane [[Wielopole (jurydyka)|Wielopolem]]. Cała miejscowość składała się tylko z czterech ulic, które od 1771 nosiły nazwy: Elektoralna, Ptasia, Żabia i Przechodnia. Plac, wytyczony w pobliżu drogi biegnącej ze Starej Warszawy do Grzybowa, był rynkiem targowym Wielopola<ref>{{cytuj książkę | autor = Eugeniusz Szwankowski| tytuł = Ulice i place Warszawy | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | rok = 1970 | strony = 270}}</ref>.  Pierwotnie to miejsce było nazywane ''placem Targowicy Wielopolskiej''<ref name="Encyklopedia"/>. 
|-
| 6264. || [[Plaiul Fagului]] || Rezerwat znajduje się w [[Rejon Ungheni|rejonie Ungheni]] na południe od miasteczka [[Cornești|Corneşti]]. Jego powierzchnia wynosi 5642 ha, z czego 96,4% zajmują lasy, z których większość (4639 ha) ma [[Las naturalny|charakter naturalny]]<ref name=":0" />. Obszar ochrony ścisłej rezerwatu zajmuje 803 ha<ref>[http://bsapm.moldnet.md/Noutati/Emerald.pdf Emerald Network in Moldova]</ref>. Stanowi on północno-zachodnią część [[Kodry|Kodrów]]. Obszar charakteryzuje się głębokimi [[dolina]]mi o [[Przewyższenie (różnica wysokości)|przewyższeniu]] do 250 m. Najniższy punkt rezerwatu jest na 126 m n.p.m., gdy najwyższy znajduje się na 408 m n.p.m.<ref>[http://bsapm.moldnet.md/Baza_de_date/Roman/Rezerv/Plfag.html Sistemul informational „Biodiversitate”]</ref> W dolinach płyną strumienie będące dopływami rzeki [[Byk (dopływ Dniestru)|Byk]]<ref name=":1" />.
|-
| 6265. || [[Plan dziewięć z kosmosu]] || Małe miasteczko mierzy się z nalotami [[UFO]]. Mieszkańcy zaczynają obserwować cmentarz, na którym lądują statki kosmiczne. Jak się okazuje, kosmici pragną wskrzeszać umarłych, aby zapanować nad ich umysłami. Jednocześnie obcy pragną zabić wszystkich żywych ludzi dla ich dobra.
|-
| 6266. || [[Planty nad Kanałem Bydgoskim]] || Zamierzeniem władz miasta jest przekształcenie Plant nad Kanałem w Bydgoski Central Park<ref name="EB1"/>. Zgodnie z Programem Rozwoju Lokalnego [[Bydgoszcz]]y na [[Okole (osiedle w Bydgoszczy)|Okolu]] ma powstać miasteczko naukowe z interaktywnymi wystawami. Natomiast w obrębie plant mają powstać przystanie dla łodzi, kajaków, nowe ścieżki rowerowe, punkty gastronomii oraz hotele.
|-
| 6267. || [[Platen]] || * [[Platen]] – małe miasteczko w zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Préizerdaul|gminie Préizerdaul]]
|-
| 6268. || [[Platen]] || '''Platen''' - małe miasteczko w zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Préizerdaul|gminie Préizerdaul]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 507 osób.
|-
| 6269. || [[Plaut]] || O życiu Plauta nie wiemy prawie nic. Według przekazów starożytnych urodzić się miał w miasteczku Sarsina w starożytnej [[Umbria|Umbrii]]. Na pisaniu komedii dorobił się sporego majątku, który następnie zainwestował w handel morski, w wyniku czego zbankrutował i został bez środków do życia. Żeby się utrzymać, podobno zatrudnił się we młynie przy obracaniu żaren (była to praca, jaką normalnie wykonywali niewolnicy lub zwierzęta pociągowe, np. osły albo muły). W czasie wolnym od harówki przy żarnach napisał trzy komedie, a wystawiwszy je odzyskał samodzielność finansową. 
|-
| 6270. || [[Plaňany]] || '''Plaňany''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Kolín|powiecie Kolín]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 727 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 6271. || [[Plebanka (gmina Waganiec)]] || '''Plebanka''' – [[wieś]] w [[Polska|Polsce]] położona w [[województwo kujawsko-pomorskie|województwie kujawsko-pomorskim]], w [[powiat aleksandrowski|powiecie aleksandrowskim]], w [[Waganiec (gmina)|gminie Waganiec]]{{r|teryt|teryt2}}. Swoją siedzibę ma tutaj ''Spółdzielcza Agrofirma "Plebanka"'' działająca w [[Sadownictwo|branży sadowniczej]] oraz pokrewnej z nią [[Przemysł owocowo-warzywny|przetwórstwa owocowo-warzywnego]]. Miejscowość leży w pobliżu nadwiślańskiego miasteczka [[Nieszawa]].
|-
| 6272. || [[Pliki]] || '''Pliki'''<ref name=autonazwa1>{{SgKP|VI|137|Pliki (w haśle Martin-Gentstschellen: ''st. p. Plicken (niem.), po pol. Pliki'')}}</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Plikiai'', [[język niemiecki|niem.]] ''Plicken'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg kłajpedzki|okręgu kłajpedzkim]] i w [[Rejon kłajpedzki|rejonie kłajpedzkim]]. Liczy 607 mieszkańców (2001).
|-
| 6273. || [[Pliska]] || '''Pliska''' ([[język bułgarski|bułg.]] ''Плиска'') – niewielkie (ok. 1 062 mieszkańców) [[miasto|miasteczko]] w północno-wschodniej [[Bułgaria|Bułgarii]], w okolicach [[Szumen]]u. 
|-
| 6274. || [[Plisków (rejon pohrebyszczeński)]] || '''Plisków''' – wieś (dawniej miasteczko) na [[Ukraina|Ukrainie]] w [[rejon pohrebyszczeński|rejonie pohrebyszczeńskim]], [[obwód winnicki|obwodu winnickiego]], nad rzeką [[Rośka|Rośką]].
|-
| 6275. || [[Po wielu latach]] || W drodze z Los Angeles do posiadłości pracodawcy,&nbsp;Jeremy Pordage dowiaduje się, że Stoyte jest właścicielem koncernu naftowego, stacji benzynowych, wszystkich firm w pobliskim miasteczku, plantacji pomarańczy, jak również cmentarza w okolicach [[Beverly Hills]] - dziwnej nekropolii o nazwie Beverly Panteon z nagrobkami-replikami sławnych budowli z całego świata, takich jak [[Taj Mahal]], [[Krzywa Wieża w Pizie|wieża w Pizie]] (tutaj niepochylona), czy kościół Holy Trinity w [[Stratford-upon-Avon|Stratford-on-Avon]] z grobem [[William Szekspir|Szekspira]].
|-
| 6276. || [[Poblenou]] || '''Poblenou''' ([[język hiszpański|hiszp.]] ''Pueblo Nuevo''; [[język polski|pol]] Nowa Wieś) – dawna dzielnica przemysłowa [[Barcelona|Barcelony]] położona w bezpośrednim sąsiedztwie [[Morze Śródziemne|Morza Śródziemnego]], w dzielnicy [[Eixample]], w przeszłości niezależne miasteczko. Została w dużej mierze zaprojektowana przez  [[Ildefons Cerdà|Ildefonsa Cerdę]].
|-
| 6277. || [[Pobojowisko]] || Jesień 1945 roku. Zdemobilizowany oficer Bogdan Łanowiecki ([[Janusz Nowicki]]), cierpiący na pourazową epilepsję, osiedla się w Pobojowisku, nadmorskim miasteczku na Ziemiach Odzyskanych. Tu wciąż jeszcze odzywają się echa wojennych porachunków, wybuchają strzelaniny, giną ludzie. Łanowiecki zaczyna współpracować z MO. Wkrótce zostaje postrzelony burmistrz. Łanowiecki zaczyna tropić bandytów.
|-
| 6278. || [[Pobojsk]] || '''Pobojsk''' ([[język litewski|lit.]] ''Pabaiskas'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], w [[okręg wileński|okręgu wileńskim]], w [[Rejon wiłkomierski|rejonie wiłkomierskim]], położone ok. 13 km na południowy zachód od [[Wiłkomierz]]a, nad dopływem rzeki [[Święta (rzeka)|Świętej]] - [[Żyrnówka|Żyrnówką]]. Siedziba [[gmina Pobojsk|gminy Pobojsk]]. Znajduje się tu kościół, poczta i szkoła.
|-
| 6279. || [[Pocałuj mnie, głuptasie]] || Orvil i Barney są amatorskimi kompozytorami z małego miasteczka Climax. Barney pracuje jako mechanik samochodowy, Orvil udziela lekcji gry na pianinie. Oboje marzą o karierze, zwłaszcza Barney. Orvila bardziej od muzyki interesuje jego piękna żona, Zelda, o którą jest nieustannie zazdrosny. I wtedy muzycy dostają swoją szansę - w stacji benzynowej Barneya zatrzymuje się popularny piosenkarz, Dino Martini. Chociaż nie jest zainteresowany muzykami-amatorami, to Barney knuje intrygę i celowo psuje samochód Dinu, tak, że ten musi się zatrzymać na noc u Spoonera. Ku grozie Orvila, Dino okazuje się być nimfomanem i chce spędzić noc z Zeldą, której akurat nie ma w domu. Barney wymyśla plan, by Orvil pokłócił się ze swoją żoną, by ta na jedną noc nie była była w domu, a On sprowadzi z podmiejskiego baru „Pępek” kelnerkę, która będzie udawać żonę Orvila dla Dina. Plan, nie bez przeszkód, dochodzi do skutku. Zelda wyjeżdża do domu rodziców, a kelnerka-prostytutka, Paulie „Lufa”, udaje żonę Orvila. Udało się również sprzedać kilka piosenek, m.in. „Sweet Sofia be Mine”. Nie interesuje się jednak Dinem, o którym sądzi, że nie jest gentelmanem, lecz samym Orvilem, w którym odkrywa duży talent muzyczny. Tymczasem Zelda wraca i wraz z Barneyem obserwują akcję, która odbywa się w jej domu - Orvil tańczy z Polly, a Dino siedzi zażenowany. Widząc to Zelda ucieka do baru „Pępek”, gdzie się upija. Przełożona baru, Duża Berta, przenosi Zeldę do przyczepy, w której mieszka Polly. Dino, który został wywalony z domu przez Orvila, jedzie do „Pępka” i pyta o dobrą kobietę na noc. Barman podpowiada mu, by poszedł do przyczepy Polly „Lufy”. Gdy Zelda widzi Dina zaczyna rozumieć co się wydarzyło w jej domu. Tej samej nocy Orvil zdradza swoją żonę z Polly, która udaje już dla niego Zeldę, a Zelda zdradza Orvila z Dinem, dla którego udaje Polly. Nad ranem Polly wraca do Zeldy i wszystko sobie tłumaczą. Polly dostaje pieniądze na samochód, na które pracuje od lat w „Pępku”. Zelda wnosi z kolei pozew o rozwód. Przed domem sądu Orvil, Zelda i Barney patrzą w telewizji na Dina, który śpiewa na ekranie utwór „Sweet Sofia be mine”. Marzenia Barneya i Orvila zostają spełnione - oboje zyskają na piosence koło miliona i rozdają autografy. Zelda przebacza natomiast mężowi słowami „Pocałuj mnie, głuptasie”.
|-
| 6280. || [[Poch'ŏn]] || | miasteczko
|-
| 6281. || [[Pocket boroughs]] || '''''Pocket boroughs''''' (dosłownie: "miasta kieszonkowe") – w Anglii XVI i XVIII wieku małe miasteczka o uprawnieniach wyborczych, kontrolowane przez miejscowych magnatów. Rodziny takie jak Pelhamowie w Sussex, w Norfolk, Courtenayowie w hrabstwie Devon, Napierowie w hrabstwie Dorset czy Cartwrightowie w Northampton poprzez znajomości z okolicznymi kupcami i prawnikami przez swoich dzierżawców kontrolowali w praktyce elekcję w swojej okolicy. Gdy [[Robert Walpole]] był brytyjskim premierem (1721-1742), głosy dla niego zdobywał jego ministerialny kolega [[Thomas Pelham-Holles|Thomas Pelham-Holles, 1. książę Newcastle]]. 
|-
| 6282. || [[Poczdam]] || Do końca XIX w. Poczdam był stosunkowo niewielkim miastem. Składał się on ze: [[śródmieście|śródmieścia]], czyli [[Potsdam-Innenstadt]] oraz pięciu [[przedmieście|przedmieść]] (''Vorstadt''): [[Teltower Vorstadt (Poczdam)|Teltower]], [[Brandenburger Vorstadt (Poczdam)|Brandenburger]], [[Berliner Vorstadt (Poczdam)|Berliner]], [[Jägervorstadt (Poczdam)|Jäger]] i [[Nauener Vorstadt (Poczdam)|Nauener]]. Wzrost liczby ludności spowodował przyłączenie sąsiednich miejscowości i tak jego powierzchnia wzrosła z 8,93 w 1836 do 13,5 km² w 1905. W 1928 [[park Sanssouci]] i pałace królewskie wraz z dużą częścią wyspy Tornow (dziś [[Hermannswerder (Poczdam)|Hermannswerder]]), jak również sześć osiedli wraz z Brauhaus i [[Telegrafenberg]] zostały włączone do obszaru miasta, który wynosił już 32,06 km². W 1935 jego obszar powiększono o [[Potsdam-Bornim|Bornim]], [[Potsdam-Bornstedt|Bornstedt]], [[Potsdam-Eiche|Eiche]] i [[Potsdam-Nedlitz|Nedlitz]], a 1939 o przemysłowe miasteczko [[Potsdam-Babelsberg|Babelsberg]] i pobliskie wioski. Na krótko w latach 1952–2003 część z nich uzyskała samodzielność w ramach reformy administracyjnej w NRD, po czym w większości wróciły do miasta.
|-
| 6283. || [[Poczta rakietowa]] || Po raz pierwszy wysyłano listy w [[pocisk]]u w [[1902]] r. ze statku na ląd w kierunku wysp [[Fidżi]]. Żadna z przesyłek nie przetrwała takiego transportu. [[2 lutego]] [[1931]] [[Friedrich Schmiedl]] pomyślnie odpalił rakietę zawierającą sto dwie koperty i karty okolicznościowe z [[austria]]ckiego miasteczka [[Schöckl]] do wsi [[Radegund]]. Data ta jest uważana za początek poczty rakietowej. [[9 września]] 1931 Schmiedl oficjalnie zainaugurował działalność swojej poczty rakietowej. Poczta ta funkcjonowała przez kolejne dwa lata. W połowie lat 30. [[XX wiek|XX w.]] Niemiec [[Gerhard Zucker]] podejmował bezskuteczne próby wysyłania poczty przy pomocy pocisków na proch<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.astronautix.com/lvs/zucocket.htm| tytuł = Zucker Rocket| data dostępu = 6 listopada 2008| autor = Mark Wade| język = en}}</ref>.
|-
| 6284. || [[Pocztylion z Lonjumeau]] || Akcja odbywa się w miasteczku Lonjumeau podczas wesela pocztyliona Chapelou i oberżystki Madeleine. Uprzednio wiedźma przepowiedziała Chapelou, że zrobi karierę w mieście, a Madeleine, że zasługuje na lepszego męża. Przejeżdżający przez okolicę markiz de Corcy, dyrektor [[opera Paryska|Opery Paryskiej]], słyszy w wykonaniu Chapeleu arię ''[[Mes amis, écoutez l'histoire]]''. Zachwycony proponuje mu angaż. Pocztylion z zachwytem przyjmuje propozycję i wyjeżdża z miasteczka.
|-
| 6285. || [[Początek (film 2009)]] || Mężczyzna podający się za menedżera firmy budowlanej, przybywa pewnego dnia do małego francuskiego miasteczka, które pogrążone w apatii i szarości, oczekuje, aż ktoś w końcu odmieni los jego mieszkańców. Tajemniczy przybysz szybko zdobywa zaufanie władz miasteczka oraz lokalnej społeczności. Mężczyzna otrzymuje kredyt w banku, na wybudowanie autostrady, dając tym samym pracę kilkunastu osobom. Senna atmosfera miasteczka oddala się.
|-
| 6286. || [[Pod Huncwotem]] || W rozwiązywaniu sprawy, w którą teoretycznie zamieszany może być każdy mieszkaniec miasteczka, pomaga [[posterunkowy Policji|posterunkowy]] Pluck z Long Piddleton oraz sierżant Alfred Wiggins ze Scotland Yardu (wiecznie zakatarzony [[hipochondria|hipochondryk]])<ref>''Pod Huncwotem'', s.35</ref>. Rad (nie zawsze fortunnych) udziela lady Agatha Ardry, ciotka Melrose'a Planta.
|-
| 6287. || [[Pod czułą kontrolą]] || Mac Siedle był piosenkarzem country. Ale ostatnio częściej zagląda do kieliszka niż występuje. Trafia do motelu w meksykańskim miasteczku. Jego właścicielka Rosa, samotna matka, postanawia pomóc przybyszowi. W zamian za nocleg i wyżywienie oferuje mu pracę.
|-
| 6288. || [[Pod jarzmem]] || Akcja dzieła toczy się między wiosną 1875 a kwietniem 1876. Do miasteczka Biała Cerkiew przybywa Iwan Kralicz, działacz bułgarskiego ruchu narodowego, zbieg z ciężkiego więzienia w [[Diyarbakır]]. Z pomocą miejscowego zamożnego gospodarza Marka Iwanowa, mnichów z miejscowego monasteru oraz doktora Sokołowa, mimo intryg nieprzyjaznego mu Kiriaka Stefczowa udaje mu się ukryć przed pogonią turecką i zamieszkać w miejscowości pod fałszywym nazwiskiem Bojczo Ognianow. Zaczyna organizować grupę spiskowców, część ogólnobułgarskiego sprzysiężenia dążącego do organizacji zbrojnego powstania niepodległościowego. Początkowo ma po swojej stronie poparcie jedynie niewielkiej grupy patriotów, z czasem jednak idea walki o wolną Bułgarię przenika do większości rodzin w Białej Cerkwi, w organizację powstania angażują się kobiety, młodzież, duchowni i zamożni gospodarze. Kralicz zakochuje się również z wzajemnością w Radzie Gospożynie, ubogiej, patriotycznie nastawionej nauczycielce.
|-
| 6289. || [[Pod kopułą (serial telewizyjny)]] || Na miasteczko Chester's Mill spada niewidzialna, niezniszczalna kopuła, odgradzająca je od reszty świata. Mieszkańcy muszą radzić sobie bez pomocy osób z zewnątrz. Niestety kopuła ma swoje mroczne tajemnice...
|-
| 6290. || [[Pod kopułą]] || '''Pod kopułą''' ([[język angielski|ang.]] ''Under the Dome'') – powieść [[Stephen King|Stephena Kinga]] z [[2009]] roku. W [[2010]] roku wydana również w Polsce przez wydawnictwo [[Prószyński i S-ka]]. Na podstawie książki powstał serial o tytule '''Under the Dome'''. Fabuła dzieje się w miasteczku Chester's Mill w stanie [[Maine]], które nagle zostaje zamknięte pod kopułą. Książka stanowi rozwinięcie pomysłów zawartych przez Kinga w nieukończonej i niewydanej książce ''The Cannibals'' nad którą autor pracował pod koniec lat '70 i na początku '80.
|-
| 6291. || [[Pod światło]] || |4||„W miasteczku anioły”|2:04|
|-
| 6292. || [[Podbirże]] || '''Podbirże'''<ref>[http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_VIII/360 Podbirże w ''Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego''] [dostęp 20 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Pabiržė'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg poniewieski|okręgu poniewieskim]], w [[Rejon birżański|rejonie birżańskim]]. Liczy 364 mieszkańców (2001). 
|-
| 6293. || [[Podbrzezie (rejon wileński)]] || W XVI w. wspomina się dwór i miasteczko Brzozy (pierwotna nazwa osiedla). 
|-
| 6294. || [[Podbój Italii przez Gotów]] || Impas udało się przełamać dopiero latem 490 roku, gdy Ostrogotów wsparł kontyngent [[Wizygoci|wizygocki]] przysłany na pomoc Teodorykowi przez króla [[Alaryk II|Alaryka II]]{{odn|Wolfram|1990|s=281-282}}{{odn|Strzelczyk|1984|s=126}}. Nadejście posiłków zmusiło Odoakra do zwinięcia oblężenia i wycofania się na południe. Jego wojska poniosły klęskę w bitwach nad [[Socza|rzeką Sontius]] i u wrót [[Werona|Werony]], jednak udało im się przegrupować w Rawennie i dokonać wypadu{{odn|Jaques|2007|s=8}}. W bitwie pod [[Faenza|Faoentią]] (dzisiejsza Faenza) Ostrogoci z kolei ponieśli klęskę i zostali zmuszeni do ucieczki{{odn|Jaques|2007|s=8}}. Teodoryk ruszył na północ, ścigany przez Odoakra; zatrzymał się dopiero 11 sierpnia 490 nad Addą{{odn|Strzelczyk|1984|s=126}}, niedaleko miasteczka Acerrae, w miejscu przeprawy [[Via Aemilia]] przez rzekę{{odn|Jaques|2007|s=8}}. Wojska Teodoryka wyszły tu z bitwy zwycięsko, zaś Odoaker musiał znów uciekać do Rawenny, ścigany przez Gotów{{odn|Jaques|2007|s=8}}{{odn|Wolfram|1990|s=281-282}}{{odn|Strzelczyk|1984|s=126}}. 
|-
| 6295. || [[Podbój miasta Plassans]] || '''Podbój miasta Plassans''' ({{w języku|fr|La conquête de Plassans}}) – czwarty tom cyklu [[Rougon-Macquartowie]], którego akcja rozgrywa się w fikcyjnym miasteczku Plassans. Utwór opisuje życie prowincji w czasach II Cesarstwa oraz wpływ kleru na jej mieszkańców. Jest to zarazem pierwsza powieść Zoli, w której pojawiają się silne akcenty niechęci do [[Kościół katolicki|Kościoła katolickiego]].
|-
| 6296. || [[Podczele]] || W 1945 roku Podczele wraz z pobliskim lotniskiem zajęła [[Armia Radziecka]]. W krótkim czasie powstało tutaj eksterytorialne, samowystarczalne miasteczko wojskowe z własnym szpitalem, szkołą, sklepami i osiedlem bloków mieszkalnych, w którym mieszkało około 2000 żołnierzy wraz z rodzinami.
|-
| 6297. || [[Poddębice]] || Dzieje osadnictwa żydowskiego w Podddębicach sięgają XVIII stulecia. Tutejsi Żydzi podlegali pod kahał łęczycki. W 1789 roku w mieście żyło 65 Żydów, stanowiąc 23 procent ogółu mieszkańców. W 2. połowie [[XIX wiek]]u powstała samodzielna gmina żydowska. W [[Historia Polski (1918–1939)|okresie międzywojennym]], w 1921 roku w Poddębicach mieszkało już 1333 Żydów (42 procent ogółu mieszkańców). W 1934 roku Poddębice odzyskały prawa miejskie. W 1939 roku miasteczko zamieszkiwało około 1600 Żydów.
|-
| 6298. || [[Podegrodzie (województwo małopolskie)]] || W 1241 Sączowi Podegrodzkiemu wiele zniszczeń przyniósł najazd [[Tatarzy|Tatarów]]. Przełomowym wydarzeniem było darowanie Sądecczyzny przez [[Bolesław V Wstydliwy|Bolesława Wstydliwego]] [[Święta Kinga|św. Kindze]], jako rekompensatę za przeznaczenie jej posagu na odbudowę Małopolski po najeździe tatarskim. Nastąpiły wówczas istotne zmiany - lokowany został [[Stary Sącz]] (w 1278). Położenie przy szlaku handlowym wzdłuż [[Poprad (rzeka)|Popradu]] spowodowało przejęcie wszystkich funkcji jakie sprawował dotychczas Sącz Podegrodzki przez nowe miasteczko.
|-
| 6299. || [[Podglądacz (powieść)]] || Akcja powieści rozgrywa się na małej wyspie o dość surowym klimacie, którą zamieszkują małe skupiska ludności o lokalnym kolorycie. Małomiasteczkowy spokój zostaje zburzony przez pojawienie się na wyspie [[akwizycja|komiwojażera]] – sprzedawcy zegarków. To na nim skupia się uwaga czytelnika, kiedy wykonuje szereg codziennych, prozaicznych czynności, przygotowując się do sprzedania jak największej ilości artykułów. Obyczajowo-społeczne oblicze powieści mąci jednak morderstwo 13-letniej dziewczynki o imieniu Żaklina (lub Violetta – w wyobraźni protagonisty), najprawdopodobniej na tle seksualnym. Mimo że narrator pozwala podejrzewać o zabójstwo głównego bohatera w osobie domokrążcy, to jednak do końca nie zostają poznane wszystkie okoliczności zbrodni oraz motywacje. Tym samym autor odcina się od tradycyjnego [[psychologizm]]u wcześniejszych (historycznie) podgatunków powieściowych.
|-
| 6300. || [[Podgora]] || '''Podgora''' - letniskowe, portowe [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] i [[gmina]] w [[Chorwacja|Chorwacji]], na [[Riwiera Makarska|Riwierze Makarskiej]] w [[Splitsko-dalmatinska županija|Splitsko-dalmatinskiej županiji]]. Leży nad [[Morze Adriatyckie|Adriatykiem]], ok. 7 km na południowy wschód od [[Makarska|Makarskiej]]. W skład gminy wchodzą miejscowości: [[Drašnice]], [[Gornje Igrane]], [[Igrane]], Podgora i [[Živogošće]].
|-
| 6301. || [[Podgrodzie (Ukraina)]] || Założone w 1560. Za [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]] Podgrodzie było miasteczkiem i siedzibą gminy Podgrodzie ([[ustawa scaleniowa|do 1934]]), a następnie miejscowością w [[gmina Rohatyn|gminie Rohatyn]] w [[powiat rohatyński|powiecie rohatyńskim]] w [[województwo stanisławowskie|województwie stanisławowskim]]<ref>{{Dziennik Ustaw|rok=1934|numer=69|pozycja=663}}</ref>. W [[1921]] roku liczyło 855 mieszkańców<ref name="skorowidz">Wg publikacji: ''Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej - Tom XIV - Województwo Stanisławowskie'', Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1924</ref>. 
|-
| 6302. || [[Podgórz (Toruń)]] || ''przedrozbiorowej Rzeczypospolitej'', Strzałków 2012</ref>. Podczas wojen napoleońskich, [[21 stycznia]] [[1813]] roku na rozkaz marszałka [[Louis Nicolas Davout|Davout]] miasteczko zostało spalone – zniszczony został m.in. drewniany kościółek św. Anny. W [[1771]] roku do osiedla włączono część wsi Piaski. Po oddaniu do użytku fragmentu linii kolejowej Berlin-Warszawa ([[1862]]) i powstaniu licznych fortyfikacji, Podgórz przeżywał okres gwałtownego rozwoju. W roku [[1876]] Rada Miasta zrezygnowała z praw miejskich (błędnie licząc na niższe podatki). W tym samym roku do Podgórza przyłączono osadę Kluczyki. W efekcie osiedle uzyskało powierzchnię 822,35 [[hektar|ha]] (8,22 km²). 1 stycznia [[1925]]<ref>Dz.U. nr 117 z 1924r.</ref> roku Podgórz odzyskał prawa miejskie, a w [[1934]] osada została połączona z [[Toruń|Toruniem]] linią tramwajową biegnącą po nowo wybudowanym moście (linia przetrwała do roku [[1984]]). Odpowiednio w maju i lipcu 1934 roku Podgórz powiększył się o część gminy Piaski oraz o wieś [[Stawki (Toruń)|Stawki]].  [[1 kwietnia]] [[1938]] roku Podgórz utracił prawa miejskie stając się dzielnicą [[Toruń|Torunia]]<ref>{{Dziennik Ustaw|1937|29|217}}</ref>. Do [[1954]] roku istniała wiejska [[gmina Podgórz]].
|-
| 6303. || [[Podgórze (Kraków)]] || Kolejne lata były okresem zrastania się organizmów obu miast. J. Karpiniec podaje 22 sierpnia 1914 jako datę włączenia Podgórza do Krakowa<ref>{{cytuj|autor=Jan Karpiniec|tytuł=Ilość osad miejskich byłej Galicji i podział ich na miasta i miasteczka|opis=Roczniki dziejów społeczno-gospodarczych Tom II|miejsce=Lwów|wydawca=sgł. Kasa im. J. Mianowskiego, Instytut Popierania Polskiej Twórczości Naukowej|data=1932|s=29}}</ref>.
|-
| 6304. || [[Podhajce]] || Około 1820 miasteczko liczyło 3805 mieszkańców. W latach trzydziestych XIX w. przeprowadzono przez Podhajce trakt wiodący z [[Brzeżany|Brzeżan]] do [[Monasterzyska|Monasterzysk]]. Pod koniec XIX w. rozpoczęto prace związane z linią kolejową, która miała połączyć miasto ze [[Lwów|Lwowem]]. Inwestycję zrealizowano w 1909<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Werschler | imię = Iwo | tytuł = Podhajce – rys historyczny (do roku 1917) | wydawca = materiał powielony | miejsce = | data = | isbn =}}</ref>.
|-
| 6305. || [[Podhorodno (Białoruś)]] || '''Podhorodno''' ({{Biał.|Пагародна}}; {{Ros.|Погородно}}; hist. również ''Pohorodno''{{r|S8}}) – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Rejon werenowski|rejonie werenowskim]] [[obwód grodzieński|obwodu grodzieńskiego]], około 13 km na południowy zachód od [[Werenowo|Werenowa]]; siedziba [[sielsowiet]]u.
|-
| 6306. || [[Podhradí]] || * [[Podhradí (powiat Jiczyn)|Podhradí]] – miasteczko w [[powiat Jiczyn|powiecie Jiczyn]]
|-
| 6307. || [[Podkamień (rejon brodzki)]] || W miasteczku w latach 1670. istniała cerkiew Spaska.<ref>Sadok Barącz: Wiadomość o klasztorze WW. OO. Dominikanów w Podkamieniu, Lwów, 1858, s. 12.</ref>
|-
| 6308. || [[Podkowiańskie Liceum Ogólnokształcące nr 60]] || Imprezą środowiskową, która należy do tradycji liceum jest '''Wystawa Psów Kochanych''' która w 2014 roku obchodziła swój 20 letni jubileusz<ref>{{Cytuj|autor=Sebastian Szczepański|tytuł=Podkowiańskie Liceum Ogólnokształcące nr 60, Podkowa Leśna - "Wystawa Psów Kochanych"|data dostępu=2016-06-26|opublikowany=www.wiewiory.edu.pl|url=http://www.wiewiory.edu.pl/index.php?page=wystawa-psow-kochanych}}</ref>. Wydarzenie gromadzi mieszkańców miasta, miłośników czworonożnych przyjaciół człowieka. Organizacją wystawy zajmują się uczniowie klas pierwszych w ramach przedmiotu przedsiębiorczość: muszą znaleźć sponsorów, przeprowadzić akcję promocyjną wydarzenia, oraz zorganizować całe miasteczko w którym odbywa się  pokaz tresury psów, porady weterynaryjne. Uczniowie organizują kawiarenkę, grilla, a dochody ze sprzedaży są przeznaczone na schronisko psów w Milanówku. W tracie wystawy odbywa się konkurs psów w kategoriach: pies, duży, pies mały, junior, senior, prowadzony przez doświadczonych jurorów. Wystawa Psów w 2009 roku, została wpisana w program Otwartych Ogrodów.<ref>{{Cytuj|tytuł=www.otwarteogrody.pl|data dostępu=2016-06-26|opublikowany=www.otwarteogrody.pl|url=http://www.otwarteogrody.pl}}</ref>
|-
| 6309. || [[Podlasie Południowe]] || Zestawiono tu miasta i dawne miasteczka<ref>Ryszard Szczygieł: ''Rozwój urbanizacji Lubelszczyzny w XVII-XVIII w.''. W: ''Dzieje Lubelszczyzny''. T. 1, zał. (mapa) 12. Warszawa 1974.</ref> według liczby mieszkańców z ostatnich lat. Ogromna większość tych miejscowości utraciła prawa miejskie po powstaniu styczniowym i nie odzyskała ich do dnia dzisiejszego. Nazwy obecnych miast powiatowych <u>podkreślono</u>, a nazwy wsi napisano ''kursywą''.
|-
| 6310. || [[Podlugovi]] || '''Podlugovi''' ([[język serbski|serb.]] ''Подлугови'') – [[wieś]] o charakterze małomiasteczkowym w [[Bośnia i Hercegowina|Bośni i Hercegowinie]], na obszarze [[Federacja Bośni i Hercegowiny|Federacji Bośni i Hercegowiny]], w [[Kanton sarajewski|kantonie sarajewskim]], w gminie [[Ilijaš]]{{r|statut}}. 
|-
| 6311. || [[Podmiejski czyściec]] || George Altman ([[Jeremy Sisto]]) samotnie wychowujący swoją córkę Tessę ([[Jane Levy]]), postanawia wyprowadzić się z [[Nowy Jork|Nowego Jorku]], gdy znajduje w szafce swojego dziecka paczkę prezerwatyw. Aby ją chronić zamieszkują w małym miasteczku Chatswin.
|-
| 6312. || [[Podmuchy wiatru]] || Akcja powieści toczy się w miasteczku Bear Bluff, w stanie [[Kolorado (stan)|Kolorado]], a jej główną bohaterką jest Frannie O’Neill, [[weterynarz|doktor weterynarii]], której mąż zginął trzy lata przed opisanymi wydarzeniami. Spokojne życie dr O’ Neill zmienia się diametralnie, gdy spotyka na swojej drodze Kita Harrisona, agenta [[FBI]] w stanie spoczynku, który wynajmuje domek w lesie nieopodal jej kliniki. Pewnej nocy, po tajemniczej śmierci jednego ze swoich przyjaciół, Frannie zauważa biegnącą przez las skrzydlatą dziewczynkę. Wkrótce okazuje się, że ma ona na imię Max i dorastała w przerażającym miejscu zwanym przez nią „Szkołą”, zanim uciekła stamtąd wraz z młodszym bratem, Matthew, z którym rozdzieliła się w trakcie ucieczki. Frannie, Max i Kit włamują się do Szkoły, gdzie znajdują resztę skrzydlatego „stadka” – Petera i Wendy – bliźniaki o azjatyckich rysach, niewidomego chłopca imieniem Ikar oraz Oza. Razem z nimi opuszczają potworne miejsce, po czym Kit dzwoni po wsparcie FBI. Szukając schronienia, wracają do kliniki dr O’ Neill, jednak odkrywają, że została ona spalona. Co więcej, zostają tam schwytani przez pracujących w Szkole ludzi w białych fartuchach i byłego opiekuna dzieci – okrutnego mężczyznę nazywanego przez nie „Wujkiem Tomem”.
|-
| 6313. || [[Podniebna poczta Kiki]] || Kiki jest trzynastoletnią początkującą [[czarownica|czarownicą]], mieszkającą w niewielkim [[Prowincja (socjologia)|prowincjonalnym]] miasteczku, w którym jej matka jest miejscową [[zielarstwo|zielarką]]. Film rozpoczyna się w dniu, w którym Kiki zgodnie z tradycją musi opuścić dom, aby spędzić rok w nowym mieście i udowodnić, że jest pełnoprawną czarownicą. Dlatego też dziewczynka wyrusza w podróż na miotle swojej matki, w towarzystwie najlepszego przyjaciela, mówiącego czarnego kota imieniem Jiji. Przy wylocie ma problemy z nową miotłą i odbija się od drzew w ogrodzie. Dzwonki rozwieszone na drzewach dzwonią, a jeden z sąsiadów z zadumą mówi, że będzie mu brakowało tego dźwięku – co może oznaczać, że podobne incydenty zdarzały się dość często.
|-
| 6314. || [[Podole]] || W [[Bar (obwód winnicki)|Barze]] 29 lutego 1768 została zawiązana [[konfederacja barska]]. Po [[I rozbiór Polski|I rozbiorze]] w 1772 zachodni regionu skrawek z [[Czortków|Czortkowem]] przejęła [[Monarchia Habsburgów|Austria]], reszta po [[II rozbiór Polski|II rozbiorze]] (1793) została włączona do [[Imperium Rosyjskie]]go jako [[gubernia podolska]]. Rok wcześniej położone na wschodnim krańcu Podola miasteczko [[Targowica (obwód kirowohradzki)|Targowica]] zapisało się w historii jako rzekome miejsce zawiązania [[Konfederacja targowicka|konfederacji targowickiej]].
|-
| 6315. || [[Podor]] || W czasach kolonialnych Podor był fortem, broniącym posiadłości [[Francja|francuskich]] w Senegalu przed wojowniczymi plemionami regionu, stawiającymi opór władzy Europejczyków. Z czasem wokół fortu wyrosło niewielkie miasteczko.
|-
| 6316. || [[Podorosk]] || '''Podorosk''' ({{W języku|be|Падароск}}, {{Ros.|Подороск}}, hist. również ''Podorsk''{{r|S8}}) – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Rejon wołkowyski|rejonie wołkowyskim]] [[obwód grodzieński|obwodu grodzieńskiego]], nad [[Zelwianka|Zelwianką]], około 23 km na południe od [[Wołkowysk]]a. Siedziba [[sielsowiet]]u.
|-
| 6317. || [[Podróż apostolska Jana Pawła II do Afryki Środkowej i Zachodniej (1982)]] || Po mszy, odprawionej na terenie miasteczka uniwersyteckiego w Ibadanie<ref>{{cytuj książkę | autor = Jan Paweł II| tytuł = Homilia do Papa João Paulo II, Ibadan, Nigéria, Segunda-feira, 15 de Fevereiro de 1982| wydawca = | miejsce = Ibadan| rok = 1982| strony = | url = http://www.vatican.va/holy_father/john_paul_ii/homilies/1982/documents/hf_jp-ii_hom_19820215_universitari-ibadan_po.html| język =pt}}</ref>, Jan Paweł II odwiedził miejscowe seminarium duchowne. Tego samego dnia, ponownie w Lagosie, na terenie nuncjatury miało miejsce spotkanie z biskupami nigeryjskimi<ref name="Jackow1" />.
|-
| 6318. || [[Podróż apostolska Jana Pawła II do Irlandii i Stanów Zjednoczonych]] ||  (500 tys.). 1 października po odwiedzeniu miasteczka uniwersyteckiego w [[Maynooth]] Jan Paweł II sprawował eucharystię na stadionie [[Greenpark]] w [[Limerick]]. Tego samego dnia, po oficjalnym pożegnaniu na lotnisku [[Shannon]], papież odleciał do Ameryki.
|-
| 6319. || [[Podróż do Bountiful]] || Lata 40. Carrie Watts mieszka w Houston w Teksasie razem ze swoją despotyczną synową Jessie Mea i zdominowanym przez żonę synem Ludim. jej największym marzeniem jest ostatni raz przed śmiercią zobaczyć Bountiful - miasteczko, gdzie spędziła swoją młodość. Syn nie chce jej puścić z obawy o jej zdrowie, synowa uważa jej pomysł za fanaberię. Każdego miesiąca podejmuje daremne ucieczki do rodzinnych stron. W końcu się jej udaje...
|-
| 6320. || [[Podróż do Indii]] || Adela Quested przypływa w latach 20. po raz pierwszy do Indii, w towarzystwie swojej przyszłej teściowej, pani Moore. Narzeczony Adeli, Ronny Heaslop, pracuje tam dla brytyjskiego rządu jako sędzia w prowincjonalnym miasteczku Chandrapore. Kobiety są zaszokowane dyskryminacją Hindusów i chcą wyjść poza świat krykieta, polo i popołudniowej herbaty, poznać "prawdziwe Indie". Zaprzyjaźniają się z doktorem Azizem Ahmedem, młodym wdowcem, który zabiera je na wycieczkę do odległych, tajemniczych jaskiń Marabar, gdzie rozbrzmiewa potężne i niepokojące echo. Kończy się to tragicznie: Adela zbiega z jednej z mniej uczęszczanych jaskiń na drogę śmiertelnie przerażona, pokryta krwią i skaleczeniami. Oskarża potem doktora Aziza o próbę gwałtu. Sprawa staje się głośna w całych Indiach, gdzie nasilają się ruchy niepodległościowe.
|-
| 6321. || [[Podstrana]] || '''Podstrana''' - [[miasteczko]] w [[Chorwacja|Chorwacji]] ([[Żupania splicko-dalmatyńska|splicko-dalmatyńska]]); 9 100 mieszkańców ([[2011]]). Położony 9 kilometrów od centrum Splitu.
|-
| 6322. || [[Podstępne druhny]] || Dwie mieszkające w Nowym Jorku przyjaciółki, Abigal i Parker wybierają się do rodzinnego miasteczka w Luizjanie na rocznicę ślubu rodziców jednej z nich.  Na miejscu kobiety dowiadują się, że ich dobra znajoma Rachel rozstała się z Tonym, miłością swojego życia. Mężczyzna żeni się z próżną i pewną siebie Caitlyn, która podstępem zmusiła go do małżeństwa. Na domiar złego Rachel, mimo że Caitlyn odbiła jej ukochanego, zgodziła się zostać druhną rywalki. Przyjaciółki postanawiają nie dopuścić do ślubu. Zostają druhnami panny młodej by skuteczniej sabotować uroczystość...
|-
| 6323. || [[Podwołoczyska]] || Dawniej Podwołoczyska nazywały się Chlebanówka<ref>{{cytuj stronę|autor=Aleksander Świstun|url=http://www.cracovia-leopolis.pl/index.php?pokaz=art&id=2146|tytuł=Wspomnienia podolskie (4), przypis 7|opublikowany=cracovia-leopolis.pl|data dostępu=2017-08-09}}</ref>. Oficjalnie jako miasteczko istnieją od 1881 roku, wcześniej stanowiły przysiółek obszaru dworskiego o nazwie Staromiejszczyzna.
|-
| 6324. || [[Podwójny mat]] || Ilo Pinci pracuje jako specjalista w firmie zajmującej się połowami ryb i [[skorupiak]]ów. Jednak prawdziwą sławę zdobywa jako szachista, uznawany za jednego z najlepszych w kraju. Na zaproszenie władz małego miasteczka przyjeżdża tam, aby rozegrać symultanę szachową. Jednak prawdziwym powodem przyjazdu jest ciekawość Pinciego, jakich metod połowów używa się w tej miejscowości. Sprawy zawodowe pochłaniają jego uwagę do tego stopnia, że w czasie [[symultana|symultany]] przegrywa z małą Rudiną.
|-
| 6325. || [[Podział administracyjny Australii Zachodniej]] || * gminy (towns; w dosłownym tłumaczeniu "miasteczka" lub - biorąc pod uwagę przejęty z Anglii język prawniczy - "miasta bez praw miejskich" ), obejmujące mniejsze ośrodki miejskie (często po kilka w jednej gminie) oraz dzielnice większych aglomeracji
|-
| 6326. || [[Podział administracyjny Bydgoszczy]] || * Jastrzębska-Puzowska, Iwona: Od miasteczka do metropolii. Rozwój architektoniczny i urbanistyczny Bydgoszczy w latach 1850-1920. Wydawnictwo MADO. Toruń 2005. {{ISBN|83-89886-38-3}}, {{ISBN|978-83-89886-38-5}}
|-
| 6327. || [[Podział administracyjny II Rzeczypospolitej]] || Stolicami województw na ogół były miasta duże ([[Warszawa]], [[Kraków]], [[Poznań]]), choć w kilku przypadkach były to miasta średnie ([[Łuck]], [[Kielce]]), wręcz małe ([[Nowogródek]]). Siedziby powiatów były pod względem wielkości bardzo zróżnicowane. Niektóre miały większą liczbę mieszkańców niż stolice województw ([[Częstochowa]], [[Radom]], [[Gdynia]], a od roku 1938 po przyłączeniu do województwa pomorskiego także i [[Bydgoszcz]]), inne były małymi miasteczkami, nawet wsiami ([[Janów Podlaski]] czy [[Stopnica]]). Istniejący podział administracyjny stanowił przedmiot krytyki<ref name="wojtkowiak"/>.
|-
| 6328. || [[Podział administracyjny Korei Południowej]] || '''[[Korea Południowa]]''' podzielona jest na 1 miasto specjalne (''teukbyeolsi''), 1 specjalne miasto autonomiczne (''teukbyeoljachisi''), 6 metropolii (''gwangyeoksi'') i 9 prowincji (''do''). Te jednostki administracyjne podzielone są na różne mniejsze części, wliczając w to: miasta (''si''), powiaty (''gun''), okręgi miejskie (''gu''), miasteczka (''eup''), dystrykty (''myeon''), sąsiedztwa (''dong'') oraz wsie (''ri'').
|-
| 6329. || [[Podział administracyjny Kościoła katolickiego]] || | [[Prałatura terytorialna]] || Prałat terytorialny || 44<ref name="p1"/> || Szczególna jednostka tworzona np. dla [[Prałatura terytorialna Loreto|Loreto]], gdzie prałatura obejmuje wyłącznie owo miasteczko, zaś jej samodzielność administracyjna jest wyrazem szczególności owego miejsca lub oddzielna prałatura dla [[Prałatura terytorialna|kapłanów z Mission de France]].
|-
| 6330. || [[Podział administracyjny stanu Nowy Jork]] || W stanie Nowy Jork ''town'' (dosł. ''miasteczko'') to jednostka administracyjna drugiego rzędu. Na ''towns'' podzielone jest terytorium całego stanu z wyjątkiem obszarów należących do ''cities'' i [[rezerwat Indian|rezerwatów Indian]]{{r|nys}}. [[United States Census Bureau|U.S. Census Bureau]] zalicza je do tzw. [[minor civil division|MCD]]{{r|censT}} (pierwszorzędowych jednostek podziału hrabstwa{{r|censM}}). ''Towns'' pełnią różne funkcje rządu lokalnego. Niektóre zapewniają większość [[Gospodarka komunalna|usług komunalnych]] wszystkim swoim mieszkańcom oraz wybrane usługi mieszkańcom ''villages'', podczas gdy w zakres obowiązków innych wchodzi niewiele ponad utrzymanie dróg{{r|nys}}.
|-
| 6331. || [[Podział administracyjny Łodzi]] || Istniejące po roku 1954 dzielnice: Chojny, Bałuty i Widzew zostały nazwane od dawnych wsi znajdujących się mniej więcej w centrum tych dzielnic, które zostały włączone do miasta w trakcie [[I wojna światowa|I wojny światowej]], zaś dzielnica [[Ruda Pabianicka|Ruda]] otrzymała miano od istniejącego do 1946 odrębnego, podłódzkiego miasteczka – Rudy Pabianickiej.<br />Dzielnica Staromiejska nazwą nawiązywała do faktu, iż obejmowała najstarszą część miasta, zaś dzielnicę Śródmieście wyznaczono na obszarze centrum.<br />Tereny obecnego [[Polesie (dzielnica Łodzi)|Polesia]] były do roku 1945 najmniej zurbanizowane; [[Karolew (osiedle w Łodzi)|Karolew]], [[Retkinia]] – obecnie duże osiedla mieszkaniowe, były bardzo długo wsiami otoczonymi lasami, stanowiącymi własność rządową. W okresie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] w związku z niedostatecznymi dostawami [[Węgle kopalne|węgla]] lasy te zostały w znacznym stopniu wycięte na opał, a pozostała w ich miejscu [[poręba]] została nazwana od pobliskiego [[Konstantynów Łódzki|Konstantynowa]] Polesiem Konstantynowskim (w odróżnieniu od innej powstałej w tym okresie poręby - Polesia Widzewskiego).
|-
| 6332. || [[Podłoże historyczne prostytucji]] || <ref name="nickie">{{cytuj książkę | imię = Nickie | nazwisko = Roberts | autor link = | tytuł =Dziwki w historii. Prostytucja w społeczeństwie zachodnim | wydawca = Oficyna wydawnicza Volumen, Wydawnictwo Alfa | miejsce = Warszawa | rok = 1997 | strony = 137-140 | cytat = Niezależnie od własnego kompletnego zdeprawowania, Kościół średniowieczny miał doskonały – i bardziej pragmatyczny – powód, by pragnąć dalszej działalności przemysłu erotycznego: po prostu przynosił on wielkie zyski (…) kościelni władcy średniowiecznych społeczności stali się właścicielami rozległych terenów i wielkich posiadłości w miastach i miasteczkach. Będąc nimi automatycznie wchodzili w bezpośrednie związki z przemysłem erotycznym, gdyż pobierali bardzo wyśrubowane czynsze od domów publicznych, które posiadali. (…) Według niektórych historyków istniały domy publiczne, których pensjonariuszki występowały w dwu rolach – zakonnic i prostytutek (…) Podczas jednak gdy tak wyraźny związek Kościoła i prostytucji należał raczej do rzadkości, fakt posiadania burdeli przez Kościół był rozpowszechniony. Wiele biskupstw, opactw i klasztorów – a nawet samo papiestwo – zaliczało do swych majątków domy publiczne. „Urzędnicy” papiescy pilnie pobierali opłaty od burdeli Jego Świętobliwości. Niektórym papieżom jednak nawet to nie wystarczyło: Klemens II wydał prawo nakazujące wszystkim prostytutkom w jego posiadłościach zapisywać w testamencie połowy majątku klasztorom, w których umierały (…) Bardziej skuteczny był system licencjonowania i bezpośredniego opodatkowania prostytutek wprowadzony w roku 1471 przez (…) papieża Sykstusa IV; uzyskane dzięki niemu dochody pomogły sfinansować budowę [[Bazylika św. Piotra na Watykanie|bazyliki św. Piotra w Rzymie]]. (…) biskup, Jan ze Strasburga (…) posunął się do sfinansowania budowy wspaniałego nowego burdelu w tym mieście. (…) Udział średniowiecznego Kościoła angielskiego w przemyśle erotycznym jest dobrze udokumentowany (…) klasztor Najświętszej Marii Panny, oddał swoje pomieszczenia (…) na użytek miejscowych prostytutek (…) a w roku 1337 zakonnice ze Stratfordu nabyły lupanar (…) na londyńskim Southwark. Dziekan i kapituła katedry Św. Pawła posiadali domy publiczne na uliczce o jakże adekwatnej nazwie Cock’s Lane, zaułek Kutasi. W 1321 r. papież wysłał do Londynu kardynała Wilhelma de Testa i kupił w centrum miasta dom publiczny pod nazwą (oczywiście łacińską) „Klub Towarzyski”, traktując to jako lokatę kościelnego kapitału. (…) Tamtejsze burdele były tak popularne, że z ich zysków finansowano realizację planów budowlanych Kościoła przez cale wieki średnie (…) król Henryk II zagwarantował urzędowi biskupa prawo do czerpania dochodów z burdeli w Southwark przez następne czterysta lat. W rezultacie wiele londyńskich kościołów zbudowano za pieniądze zarobione przez kurwy}}</ref>
|-
| 6333. || [[Poecilotheria metallica]] || ''P. metallica'' występuje w południowej części [[Indie|Indii]] ([[Ćennaj]]) na obszarze niecałych 100 km² państwowego rezerwatu przyrody. Badania przyległych lasów nie wykazały występowania tego gatunku. Pierwszy opisany osobnik został znaleziony w okolicach stacji kolejowej przy składzie drewna w miasteczku Gooty, około 100 km na południowy zachód od znanego obszaru występowania gatunku. Uważa się, że został on tam przypadkowo przetransportowany pociągiem.
|-
| 6334. || [[Pogiry (okręg kowieński)]] || '''Pogiry'''<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref><ref>{{SgKP|VIII|499|Pogiry}} [dostęp 16 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Pagiriai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg kowieński|okręgu kowieńskim]], w [[Rejon kiejdański|rejonie kiejdańskim]]. Liczy 358 mieszkańców (2011).
|-
| 6335. || [[Pogiry]] || * [[Pogiry (okręg kowieński)|Pogiry]] – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]] w [[okręg kowieński|okręgu kowieńskim]] w [[Rejon kiejdański|rejonie kiejdańskim]]
|-
| 6336. || [[Pogorzela]] || '''Pogorzela''' – [[miasto|miasteczko]] w [[województwo wielkopolskie|woj. wielkopolskim]], w [[powiat gostyński|powiecie gostyńskim]], siedziba [[Pogorzela (gmina)|gminy miejsko-wiejskiej Pogorzela]]<ref name="Dz.U. 29/2013" />.
|-
| 6337. || [[Pograniczny]] || '''Pograniczny'''<ref name=ksng>{{cytuj książkę |autor = [[Główny Geodeta Kraju]] |tytuł =Nazewnictwo geograficzne świata |url = http://ksng.gugik.gov.pl/pliki/zeszyty/zeszyt_11.pdf |wydawca = [[Główny Urząd Geodezji i Kartografii]] |miejsce = [[Warszawa]] |rok = 2009 |strony = 35 |rozdział = Białoruś |tom = 11 |tytuł tomu = Europa. Część I |isbn = 978-83-254-0463-5 |data dostępu = 2010-08-25}}</ref> ({{W języku|be|Пагранічны}}, ''Pahraniczny''<ref name=ksng />, [[język rosyjski|ros.]] Погранічный, ''Pogranicznyj''<ref name=ksng />) – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód grodzieński|obwodzie grodzieńskim]], w [[rejon brzostowicki|rejonie brzostowickim]], centrum administracyjne [[sielsowiet]]u pogranicznego. Położone jest 54&nbsp;km na wschód od [[Białystok|Białegostoku]], 4,6&nbsp;km od [[granica polsko-białoruska|granicy polsko-białoruskiej]], u zbiegu drogi republikańskiej [[Droga R99 (Białoruś)|R99]] z drogą do [[Przejście graniczne Bobrowniki-Bierestowica|przejścia granicznego Bobrowniki-Brzostowica]], w oficjalnej strefie przygranicznej Białorusi<ref>{{cytuj stronę |url = http://www.newsby.org/by/2009/03/19/text6978.htm |tytuł = ''Pierieczeń nasielennych punktow, paspołożennych w pogranicznoj zonie'' |autor = |opublikowany = Nowosti Biełarusi |data = 2009-03-19 |język = ru |data dostępu = 2010-11-27}}</ref>. W miejscowości znajduje się stacja kolejowa ''Brzostowica'' na linii [[Białystok]] – [[Wołkowysk]] (pociągi nie przekraczają granicy).
|-
| 6338. || [[Pogrom w Jedwabnem]] || * W śledztwie podważono wiarygodność zeznań jednego ze świadków – Szmula Wasersztejna, na którego zeznania powoływał się Jan T. Gross. W postanowieniu stwierdza się m.in.: ''Dzień 10 lipca 1941 r. w biografii Szmula Wasersztejna jest przedstawiony jako trwające od rana pasmo pastwienia się nad Żydami oraz okrutnych morderstw. Dokonała tego ludność miasteczka. Nie było natomiast widać członków miejscowego posterunku policji niemieckiej. Autor biografii podał, że na ulicach widział trupy młodych kobiet z rozpłatanymi brzuchami, zwłoki dzieci pokrojonych na kawałki, nagie kobiety z pośladkami pociętymi brzytwami. Na ulicy cmentarnej leżała kupa trupów. Abstrahując od oczywistego okrucieństwa zbrodni (...), powyższe fakty nie znajdują zupełnie potwierdzenia w materiałach czynności przeprowadzonych w śledztwie''<ref>Postanowienie IPN o umorzeniu śledztwa z dnia 30 czerwca 2003 r.(s.182-183).</ref>.
|-
| 6339. || [[Pogrom w Lizbonie]] || W 1506 roku [[Lizbona]] wraz z resztą królestwa została dotknięta [[Epidemia|zarazą]]{{odn|Soyer|2007|s=225}}. Król Manuel wraz z rodziną i całym dworem przeniósł się wówczas do odległego o 120 kilometrów [[Abrantes]]. Stolicę opuścił także jej gubernator, który schronił się w odległym o 50 kilometrów miasteczku [[Torres Vedras]]{{odn|Soyer|2007|s=238}}. Powstała w ten sposób „próżnia władzy”, co miało znaczący wpływ na przebieg późniejszych wydarzeń{{odn|Soyer|2007|s=237}}. Przerażeni mieszkańcy Lizbony szukali tymczasem duchowej pociechy w kościołach{{odn|Soyer|2007|s=225}}. 
|-
| 6340. || [[Pogrom w Przedborzu]] || '''Pogrom w Przedborzu''' – zbrodnia popełniona na [[Żydzi|żydowskich]] mieszkańcach miasteczka [[Przedbórz]] [[27 maja]] [[1945]] przez [[Narodowe Siły Zbrojne]]. Jego ofiarą padło 9 osób.
|-
| 6341. || [[Pogrom w Przytyku]] || Kiedy policja usuwała chłopów z miasteczka, powoli opanowując zamieszki, z wybitego okna jednego z domów padły strzały. Jeden z niebiorących w ogóle udziału w zamieszkach chłopów – Stanisław Wieśniak, został zastrzelony przez Żyda o nazwisku Szulim Chil Leska, członka nacjonalistyczno-religijnej partii [[Mizrachi]], który strzelił z okna swojego mieszkania. Policjanci wymierzyli z karabinów w okno, lecz Leska oddał pistolet koledze i zbiegł. Strzały spowodowały natychmiastową ucieczkę chłopów z rynku na drugą stronę rzeki. Śmiertelnie rannego Wieśniaka zaniesiono do domu lekarza, znajdującego się w pobliżu kościoła, gdzie ponownie gromadzili się uciekający Polacy. W tym momencie policja straciła całkowicie kontrolę nad sytuacją. Rozwścieczony zabiciem kolegi tłum chłopów, liczący około 1000 osób, zaatakował i zdemolował kilkadziesiąt żydowskich domów, bijąc ich mieszkańców [[kłonica]]mi, drągami i kamieniami. W trakcie ataku zniszczono m.in. dom Sury Borensztajn, w którym schroniło się kilkanaście osób. Trzech napastników weszło do środka po wyłamaniu okna, pobiło właścicieli i zniszczyło wyposażenie domu. Zniszczono też kilka sklepów i warsztatów rzemieślniczych, m.in. sklep Fajgi Szuchowej, którą kilku napastników pobiło pałkami. Całkowicie zniszczono mieszkanie Altera Kozłowskiego, które, po wyłamaniu okien, obrzucone zostało kamieniami przez grupę około 30 osób. Część domów i warsztatów zniszczono pod nieobecność właścicieli. W następstwie tego ataku śmierć poniosły dwie osoby – małżeństwo Chaja i Josek Minkowscy mieszkający naprzeciw domu doktora. Szewc Josek zginął w sieni swojego mieszkania, z którego wybiegł w czasie ataku, zabity prawdopodobnie ciosem siekierą. Chaja została ciężko pobita na podwórzu domu i zmarła po przewiezieniu do szpitala w Radomiu. W wyniku ataku tłumu na żydowskie domy ranne zostały 24 osoby<ref name=GC>{{cytuj pismo| tytuł = Początek wielkiego procesu o krwawe zajścia w Przytyku | url = http://www.biblioteka.czest.pl/zbiory_zdigitalizowane/czasopisma/goniec-częstochowski | czasopismo = Goniec Częstochowski | wolumin = 128 | wydanie = | strony = 3 | data = 4.06.1936 | wydawca = | miejsce = | issn = | doi =}}</ref><ref>{{cytuj książkę | autor = Piotr Gontarczyk | tytuł = Pogrom? Zajścia polsko-żydowskie...| strony = 65-68}}</ref><ref name=PG>{{cytuj stronę | url = http://uwazamrze.pl/2011/04/5101/zyletki-na-sztorc-czyli-jak-„polityka”-falszuje-historie| data dostępu = 2011-10-19| autor = Piotr Gontarczyk| tytuł = Żyletki na sztorc, czyli jak „Polityka” fałszuje historię| opublikowany = Uważam Rze| praca = nr 11/2011| data = 17 kwietnia 2011| język =}} op. cit., „...W odpowiedzi na akcję bojkotową Stronnictwa Narodowego zdesperowana grupa młodych Żydów utworzyła zbrojną samoobronę. Ta 9 marca, po pierwszych awanturach w czasie targu, nie czekając na interwencję policji, zaatakowała polskich chłopów na rynku miasteczka oraz na dochodzącej do rynku ulicy Warszawskiej. W rezultacie wielu Polaków zostało rannych lub dotkliwie pobitych. W czasie dalszych zajść zastrzelono chłopa Stanisława Wieśniaka.”</ref>{{r|AP}}. [[Julian Brun]] uważał, że ''bito w łóżku położnicę, zasłaniającą sobą niemowlę. Szewca-chałupnika Joska Minkowskiego i jego żonę zamordowano w obecności dzieci, patrzących spod jedynego łóżka-barłogu (...). Potem wywleczono dzieci i ciężko poraniono''{{r|JB}}.
|-
| 6342. || [[Pogrom w Tykocinie]] || W trzy lata po zagładzie tykocińskich Żydów Niemcy do obozów koncentracyjnych wywieźli też większość polskich mieszkańców Tykocina<ref name=":0" />. Całe centrum miasteczka, które było zamieszkane przez Żydów, zostało całkowicie zniszczone. Drewno i cegły z domów żydowskich były sprzedawane przez żandarmów<ref name=":2" />. Po rzezi Żydów w Tykocinie w dniach 25 i 26 sierpnia 1941 r. Niemcy przystąpili do likwidacji żydowskiego majątku; wielka synagoga została zamieniona na magazyn. Tam przywieziono całą pościel z żydowskich domów i inne miękkie rzeczy domowe. Lepsze meble żandarmi i inni, cywilni urzędnicy zabrali dla siebie. Pozostałe rzeczy sprzedali na licytacji. W określonym dniu zebrało się wielu chłopów z okolicy na rynku i za drobne sumy odkupywali całe żydowskie mienie, które było ukryte w żydowskich domach<ref name=":2" />. Stary żydowski cmentarz został szybko zbezczeszczony, zamieniono go w pastwisko, od czasu do czasu służył jako plac egzekucji przypadkowo złapanych Żydów, a także ofiar polskiej narodowości<ref name=":2" />.
|-
| 6343. || [[Pogromoncie]] || '''Pogromoncie''' ([[język litewski|lit.]] ''Pagramantis'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg tauroski|okręgu tauroskim]] w [[Rejon tauroski|rejonie tauroskim]], 16 km na północny zachód od [[Taurogi|Taurogów]], 569 mieszkańców (2001). Przez miasteczko przebiega droga Taurogi-[[Szyłele]].
|-
| 6344. || [[Pogromy Armlederów]] || Dokonywali oni masakr i mordów gmin żydowskich w małych miasteczkach alzackich. Oblęgli [[Colmar|Kolmar]], gdzie schronili się ocaleni z pogromów Żydzi. Dopiero odsiecz wojsk [[władcy Niemiec|cesarza]] [[Ludwik IV Bawarski|Ludwika IV]], uwolniła oblężone miasto. [[17 maja]] [[1338]] panowie  Alzacji zawiązali pod przewodnictwem [[Biskupi Strasburga|biskupa Strasburga]] sojusz przeciwko Armlederom. Walki zakończyły się podpisaniem 10-letniego rozejmu.
|-
| 6345. || [[Pogromy Żydów na Ukrainie (1918–1920)]] || Część komunistycznych rebeliantów usiłowała przejąć pobliski [[Hwardijśke (obwód chmielnicki)|Felsztyn]]. Słysząc jednak o upadku powstania, rozpierzchli się. Epizod ten przeraził żydowskich mieszkańców miasteczka. 17 lutego kilkuset kozaków okrążyło Felsztyn i nazajutrz rano rozpętali masakrę. Żołnierze zabijali mieszkańców w domach lub po wyciągnięciu na ulicę, a domostwa i sklepy rabowali. Doszło również do licznych gwałtów. Według relacji świadka, szef biura poczty i telegrafu nie zareagował na zajścia, choć był ich świadom. Skutkiem trwającego kilka godzin pogromu życie straciło 600 z 1900 żydowskich mieszkańców miasteczka<ref>E. Heifetz, s. 43, s.227-234; Y. Arad, s. 13</ref>.
|-
| 6346. || [[Pogromy Żydów w Imperium Rosyjskim]] || W latach 1881–1884 doszło do około 250 pogromów i ekscesów, zaś w okresie 1903–1906 pogromy Żydów odbyły się w 64 miastach i 626 miasteczkach oraz wsiach.
|-
| 6347. || [[Pohorská Ves]] || '''Pohorská Ves''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Český Krumlov|powiecie Český Krumlov]], w [[Kraj południowoczeski|kraju południowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 281 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 6348. || [[Pohost Zahorodzki]] || '''Pohost Zahorodzki''' ([[język białoruski|biał.]] ''Пагост Загародзкі'', ''Pohost Zahorodny'') – [[wieś]] (dawniej miasteczko) na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód brzeski|obwodzie brzeskim]], w [[rejon piński|rejonie pińskim]].
|-
| 6349. || [[Pohost]] || * [[Pohost (rejon soligorski)|Pohost]] – miasteczko, [[obwód miński]], [[rejon soligorski]]
|-
| 6350. || [[Point Place]] || {{Dopracować|źródła = 2015-10}}'''Point Place''' – fikcyjne, małe miasteczko w stanie [[Wisconsin]] w [[USA]], miejsce akcji telewizyjnego sitcomu ''[[Różowe lata siedemdziesiąte]]''. 
|-
| 6351. || [[Pojurze (ujednoznacznienie)]] || **[[Pojurze]] (lit. ''Pajūris'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko]] w [[okręg tauroski|okręgu tauroskim]] w [[Rejon szyłelski|rejonie szyłelskim]]
|-
| 6352. || [[Pojurze]] || {{inne znaczenia|miasteczka na Litwie|[[Pojurze (ujednoznacznienie)]]}}
|-
| 6353. || [[Pokljuka]] || '''Pokljuka''' miasteczko położone w północno-zachodniej części [[Słowenia|Słowenii]] około 24 km od Bledu. Z Pokljuki leżącej w [[Alpy Julijskie|Alpach Julijskich]] niedaleko zarówno do granicy z [[Austria|Austrią]] jak i [[Włochy|Włochami]]. Miejscowość ulokowana jest w parku narodowym [[Triglav]] na wysokości 1300m n.p.m.
|-
| 6354. || [[Pokojnie]] || '''Pokojnie''' ([[język litewski|lit.]] ''Pakuonis'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]] położone w [[okręg kowieński|okręgu kowieńskim]] w [[Rejon preński|rejonie preńskim]] w regionie etnograficznym [[Dzukia]], liczące 680 mieszkańców (2001). Siedziba [[Gmina Pokojnie|gminy Pokojnie]].
|-
| 6355. || [[Pokusa (film 2012)]] || Akcja filmu rozgrywa się w Stanach Zjednoczonych w latach 60. XX wieku. Dziennikarz śledczy Ward Jansen ([[Matthew McConaughey]]) i jego współpracownik, Yardley Acheman ([[David Oyelowo]]) badają kontrowersyjną sprawę skazanego na śmierć Hillary'ego Van Wettera ([[John Cusack]]), który został rzekomo wrobiony w morderstwo lokalnego szeryfa. Reporterzy liczą, że sensacyjna historia, o której wcześniej przypadkiem, usłyszeli od swoich informatorów, przyniesie im sławę i pieniądze. W śledztwie uczestniczą też młodszy brat Warda, Jack ([[Zac Efron]]) i fascynująca się brutalnym więźniem prostytutka Charlotte ([[Nicole Kidman]]). Wkrótce grupa odkrywa długo skrywane tajemnice sennego miasteczka.
|-
| 6356. || [[Pokémon Red i Blue]] || Gracz wciela się w postać młodego trenera [[Pokémon]]ów z miasteczka Pallet i wybiera jednego z trzech startowych stworków od profesora Oaka: [[Bulbasaur]]a (roślinny), [[Charmander]]a (ognisty), bądź [[Squirtle|Squirtle'a]] (wodny). W czasie wędrówki po krainie Kanto łapie nowe Pokémony, stacza walki z głównym rywalem – wnukiem prof. Oaka oraz innymi trenerami. Walczy także ze złym zespołem R. Może spotkać także cztery potężne legendarne Pokémony: [[Articuno]], [[Zapdos]]a, [[Moltres]]a i [[Mewtwo]]. Podróżując zdobywa odznaki od pokonanych liderów sal na których stacza się walki, aby uzyskać wstęp na równinę ''Indygo'', gdzie rozgrywane są mistrzostwa walk Pokémon. Musi zmierzyć się tam z ''Elitarną Czwórką'' i swoim rywalem – zwycięzcą poprzednich mistrzostw.
|-
| 6357. || [[Pokémon Yellow]] || Gracz wciela się w postać młodego trenera [[pokémon]]ów z miasteczka Pallet Town i dostaje pierwszego Pokémona - Pikachu od profesora Oak. W czasie wędrówki po krainie Kanto łapie nowe Pokémony, stacza walki z głównym rywalem - wnukiem prof. Oak oraz innymi trenerami. Walczy także ze złym zespołem Rocket. Może spotkać także cztery potężne legendarne pokémony: [[Articuno]], [[Zapdos]], [[Moltres]] i [[Mewtwo]]. Podróżując zdobywa odznaki od pokonanych liderów sal na których stacza się walki, aby uzyskać wstęp na równinę ''Indygo'', gdzie rozgrywane są mistrzostwa walk pokémon. Musi zmierzyć się tam z ''Elitarną Czwórką'' i wnukiem profesora Oak, któremu na początku gry nadajemy imię - on pokonał elitarną czwórkę zaraz przed naszym bohaterem.
|-
| 6358. || [[Pokój na ziemi]] || W dniach od 10 do 17 sierpnia kongres odbył się [[Norymberga|Norymberdze]]{{r|w69-1}}. Na Zeppelinwiese zgromadziło się 150 645 osób. W kongresie uczestniczyli delegaci z 78 krajów. Świadkowie Jehowy z Jugosławii otrzymali zgodę od władz na wyjazd na ten kongres. Podróż odbywała się specjalnym składem pociągu{{r|yb09}}. W kongresie uczestniczyła również około 300-osobowa delegacja Świadków Jehowy z Czechosłowacji{{r|yb00}} i z [[Świadkowie Jehowy w Grecji|Grecji]]{{r|w05}}. Na kongresie ochrzczono 5095 osób{{r|w70-3}}. Program przedstawiono w języku niemieckim, chorwackim (1791 słuchaczy), greckim (5093), niderlandzkim (20 545), słoweńskim (1026) i tureckim (361). W programie brali udział [[Frederick William Franz|Frederick W. Franz]] oraz Nathan H. Knorr z [[Biuro Główne Świadków Jehowy|Biura Głównego Świadków Jehowy]]. 40 specjalnych pociągów przywiozło około 48 tysięcy uczestników. Każdy skład pociągu co 21 minut przywoził 1200 delegatów. Na miejsce zgromadzenia delegaci dotarli również ponad 20 000 samochodów i 250 autokarami. Rok wcześniej wynajęto 48 wielkich namiotów o ogólnej powierzchni 60 000 m², które służyły do zakwaterowania 119 713 uczestników. Wolontariusze wybudowali miasteczko namiotowe, w którym oprócz namiotów, znajdowało się m.in. 1200 stanowisk sanitarnych oraz dziesiątki kotłów parowych służących do przygotowania posiłków{{r|nn}}. Półtora roku wcześniej zwrócono się do władz miejskich Norymbergi o wynajęcie wszystkich szkół i hal sportowych na miejsca noclegowe. Wczesną jesienią roku poprzedzającego kongres rozpoczęto też prace przygotowawcze nad urządzeniem baru szybkiej obsługi. W czasie przerwy obiadowej w stołówkach-namiotach w ciągu godziny obsługiwano ponad 65 tysięcy osób{{r|dzieje}}{{r|w70-2}}{{r|w69-10}}{{r|jv-496}}{{r|report}}.
|-
| 6359. || [[Pokój w Bachczysaraju]] || * granicę pomiędzy Rosją a Turcją miała stanowić rzeka [[Dniepr]], przy czym Rosji przyznano [[Kijów]] wraz z miasteczkami Stajki, Trypilja, Wasylkiw, Didiwszczyna, Radomyszl, leżące na „tureckim” brzegu rzeki
|-
| 6360. || [[Pokłon Trzech Króli (obraz Hugona van der Goesa)]] || Obraz pierwotnie stanowił środkową część [[poliptyk]]u. Skrzydła prawdopodobnie przedstawiały fundatorów dzieła. Scena pokłonu odgrywa się przy wysokim murze, który ciągnie się aż po horyzont. Za trzema królami umieszczono rząd gestykulujących postaci,  zwróconych w różne strony. Po lewej stronie w dali widoczne jest miasteczko i codzienne życie jego mieszkańców. Oprócz postaci Goes umieścił wiele przedmiotów, odtworzonych z dużą dokładnością i drobiazgowością. Za plecami Marii widoczne są miski i tkaniny, u dołu futrzane nakrycie głowy, źdźbła słomy i puchary, w których odbija się światło. Po namalowaniu tego dzieła Goes stworzył, na zlecenie Tomasa Portinariego, ''[[Tryptyk Portinarich]]''. Wszystkie postacie, zgodnie z manierą niderlandzkiego malarstwa, zostały przedstawione w sposób naturalistyczny, bardzo zbliżony do wizerunku oryginału, bez poprawek i upiększeń portretowanej postaci. Widać to wyraźnie na przykładzie klęczącego króla w czerwonej szacie: jego twarz zorana jest zmarszczkami, ma wory pod oczami, podwójny podbródek i duży nos. Widz ma wrażenie, że postacie, na które patrzy, może spotkać wszędzie na ulicy.
|-
| 6361. || [[Polacy w Mołdawii]] || [[Plik:Biserica catolică din vîrful ruinelor sinagogii.jpg|mały|Kościół św. Kajetana w [[Raszków (Mołdawia)|Raszkowie]] został wzniesiony w XVIII w. w czasach przynależności miasteczka do [[Korona Królestwa Polskiego|Polski]]]]
|-
| 6362. || [[Polari]] || Polari był używany na londyńskich targach rybnych, w teatrach i w gejowskiej subkulturze. Służył ukryciu homoseksualnej aktywności przed potencjalnie wrogimi osobami z zewnątrz (np. angielską policją po cywilnemu). Ale że polari był też używany w środowiskach teatralnych i performerskich (włącznie z wesołymi miasteczkami i cyrkami), skąd się wywodził, stąd tyle zapożyczeń z języka romskiego.
|-
| 6363. || [[Polesie]] || Na Ukraińskim Polesiu była rozpowszechniona specyficzna tradycja pisania (ikony są wymodlone) ikon. Obrazy były pisane na tle lasów, nieba, także dekorowane kwiatami, co traktowano jak rudyment czasów pogańskich. Olbrzyma kolekcja ikon Ukraińskiego Polesia stanowi część zbiorów [[Muzeum Ukraińskich Ikon Domowych]] [[Kompleks Historyczno-Kulturalny „Zamek Radomyśl”|kompleksu historyczno-kulturalnego „Zamek Radomyśl”]], który znajduje się w miasteczku [[Radomyśl (Ukraina)|Radomyśl]] ([[obwód żytomierski]], Ukraina). 
|-
| 6364. || [[Polešovice]] || '''Polešovice''' – [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Uherské Hradiště|powiecie Uherské Hradiště]], w [[Kraj zliński|kraju zlińskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2012 liczyło 1989 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 6365. || [[Policja w Wielkiej Brytanii]] || W Szkocji ogromna większość zagadnień związanych z policją i bezpieczeństwem publicznym została przekazana w ramach procesu tzw. dewolucji w gestię rządu autonomicznego w [[Edynburg]]u. W dniu 1 kwietnia 2013 w życie weszła zasadnicza reforma szkockiej policji, w ramach której osiem dotychczasowych szkockich policji terytorialnych oraz jedna policja specjalna zostały zunifikowane w jedną strukturę pod nazwą [[Police Scotland]]. Siedzibą komendy głównej nowej szkockiej policji jest [[Zamek Tulliallan]] w miasteczku [[Kincardine on Forth]] w hrabstwie [[Fife]] we wschodniej Szkocji.
|-
| 6366. || [[Poligon Nevada]] || Na południu znajduje się miasteczko [[Mercury (Nevada)|Mercury]], w którym są laboratoria [[Los Alamos National Laboratory|Los Alamos]], [[Lawrence Livermore National Laboratory|Lawrence Livermore]] i [[Sandia National Laboratories]]. [[Yucca Mountain]] jest wygodnym miejscem do przechowywaniach [[Odpady promieniotwórcze|odpadów promieniotwórczych]]. Od roku 2004 oferowane są wycieczki osób [[cywil]]nych po bezpiecznych miejscach. Zakazany jest handel i zbieranie pamiątek.
|-
| 6367. || [[Poligon Orzysz]] || Poligon powstał w [[1890]] w okolicach Orzysza (niem. ''Arys'') [[Prusy Wschodnie]] na terenach zakupionych od pobliskich wsi Wierzbiny i Szwejkówko oraz lasów Grądowskich i Drygalskich. W 1895 Orzysz otrzymał status miasta garnizonowego, kiedy w mieście rozpoczęto budowę koszar wojskowych. Na przełomie XIX i XX w. w [[garnizon Orzysz|garnizonie Orzysz]] stało 80 baraków dla żołnierzy i 30 dla oficerów. Koszary tworzyły odrębne miasteczko z własnymi wodociągami, oświetleniem, restauracją i kasynem wojskowym. Do rozwoju miasta, koszar i poligonu przyczyniło się uruchomienie połączeń kolejowych z innymi miastami Prus. W czasie I wojny światowej na poligonie czasowo stacjonowały wojska rosyjskie (1914-1915). Mimo przegranej przez Niemcy wojny, teren pozostał w ich administrowaniu. A to za sprawą plebiscytu przeprowadzonego w 1920 wśród miejscowej ludności, która opowiedziała się za przynależnością do Prus Wschodnich. W okresie międzywojennym na poligonie prowadzono badania nad skutecznością broni artyleryjskiej i strzeleckiej. Zbudowano system bunkrów do obserwacji działania i oceny skuteczności pocisków artyleryjskich. Nadano im nawet imiona, m.in.: ''Berta'', ''Karl'', ''Dora''. Trzy z nich istnieją do dziś. Podobnie jak ogromny tarczociąg, który mógł jednocześnie przyciągać 12 tarcz i był wykorzystywany jeszcze w latach 70. W latach [[1934]]-[[1937]] poligon powiększono o tereny kilku wysiedlonych wsi, a w ówczesnym ''Szlagakrug'' (dziś [[Bemowo Piskie]]) powstały koszary letnie nazywane ''Arys-Süd'', w odróżnieniu od ''Arys-Nord'' – koszar całorocznych znajdujących się w Orzyszu. W 1939 przemianowano go na Obóz Ćwiczebny Orzysz i zgrupowano na nim oddziały [[Wehrmacht]]u, m.in. kawalerii pancernej, które we wrześniu tegoż roku brały udział w ataku na Polskę. Podczas wojny, na orzyskim poligonie Niemcy ćwiczyli swoje pododdziały przed skierowaniem ich na front. Testowali prototypy czołgów i dział, m.in. [[Sturmtiger]]a, którego prototyp zaprezentowali w październiku 1943 Hitlerowi. Zbudowali hale montażowe rakiet [[V1]] i [[V2 (pocisk rakietowy)|V2]] oraz jedną betonową wyrzutnię, z której jednak nie wykonano ani jednego startu rakiety.
|-
| 6368. || [[Politechnika Białostocka]] || Większość wydziałów uczelni wraz z Aulą Dużą Politechniki, Hotelem Asystenta, 4 hotelami studenckimi<ref>[http://pb.edu.pl/osiedle-akademickie/opis/ Osiedle Akademickie PB]</ref> i klubem studenckim Gwint mieści się na terenie [[miasteczko uniwersyteckie|kampusu]] przy ul. Wiejskiej 45.
|-
| 6369. || [[Politechnika Świętokrzyska]] || Baza lokalowa uczelni znajduje się na obszarze 22-hektarowego [[miasteczko uniwersyteckie|kampusu]], ograniczonego od północy ul. Studencką, od wschodu – al. Solidarności, od południa – al. Tysiąclecia Państwa Polskiego i od zachodu ul. Warszawską. W kampusie Politechniki Świętokrzyskiej znajdują się: pięć budynków dydaktycznych z halami laboratoryjnymi, [[Centrum Laserowych Technologii Metali im. Henryka Frąckiewicza Politechniki Świętokrzyskiej i PAN|Centrum Laserowych Technologii Metali]], gmach rektoratu i Biblioteki Głównej, hala dydaktyczno-sportowa, główna aula wykładowa, sześć [[dom studencki|domów studenckich]] oraz klub „Pod Krechą”. Ponadto w dzielnicy [[Dąbrowa (Kielce)|Dąbrowa]], na powierzchni 2,75 ha, umiejscowione są hale laboratoryjne i budynki biurowo-dydaktyczne Wydziału Mechatroniki i Budowy Maszyn<ref>{{Cytuj książkę | tytuł = Politechnika Świętokrzyska. Kielce University of Technology | wydawca = Wydawnictwo Politechniki Świętokrzyskiej | miejsce = Kielce | rok = 2013 | strony = 21}}</ref>.
|-
| 6370. || [[Poliśke]] || Miejscowość wzmiankowana była po raz pierwszy jako wioska w XV wieku. Od 1850 do 1918 roku była siedzibą polskiego rodu [[Horwatt]]ów. W XIX wieku miasteczko było znacznym ośrodkiem przemysłu tkackiego ze zdecydowaną przewagą ludności żydowskiej (80% w 1890 roku). W drugiej połowie XIX wieku i na początku XX wieku działała tu znana na Ukrainie kapela [[klezmer]]ska Makonowieckich. W czasie istnienia [[ZSRR]] stopniowej zagładzie lub dewastacji uległy wszystkie zabytki w miejscowości: pałac [[Radziwiłłowie|Radziwiłłów]] z początku XIX wieku<ref name=Memento4>{{cytuj książkę|nazwisko=Antoni Urbański|tytuł=''Pro memoria: 4-ta serja rozgromionych dworów kresowych, (IV cz. książki ''[[Memento kresowe]]'')|miejsce=Warszawa| data=1929| strony=108}}</ref>, dwie [[cerkiew (budynek)|cerkwie]] (XVIII i XIX wiek) i kościół katolicki (XIX wiek). 
|-
| 6371. || [[Polle (Dolna Saksonia)]] || '''Polle''' - [[miasteczko (urbanizacja)|miasto]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Flecken'') w [[Niemcy|Niemczech]], w [[kraj związkowy|kraju związkowym]] [[Dolna Saksonia]], w [[Powiat Holzminden|powiecie Holzminden]], wchodzi w skład [[Wspólnoty administracyjne i związki gmin w Niemczech|gminy zbiorowej]] [[gmina zbiorowa Bodenwerder-Polle|Bodenwerder-Polle]].
|-
| 6372. || [[Pollensa]] || Miasto zostało założone w XIII w. ok. 6&nbsp;km od wybrzeża. W celu ochrony przed najazdami ze strony piratów. W Pollensa jak i na całej wyspie rozwijała się kultura tajolocka - od [[Talayot|talajotów]], czyli kamiennych wież w kształcie stożka wznoszonych od 1300 r. p.n.e. Wyspę odwiedzali [[Grecy cypryjscy|Grecy]], [[Fenicjanie]] i [[Kartagina|Kartagińczycy]]. W 123 r. p.n.e<ref name=":0">{{Cytuj |autor=Tadeusz Miłkowski, Paweł Machcewicz |tytuł=Historia Hiszpanii |data=2009 |miejsce=Wrocław |wydawca=Zakład Narodowy im. Ossolińskich}}</ref> w Pollensa jak i na całej Majorce osiedlili się [[Rzymianie]], o czym świadczą ślady osadnictwa w miasteczku. Ich wpływ na rozwój miasteczka był znaczący. Wprowadzili uprawę winorośli, drzew oliwnych i zboża. Założyli miasta, zbudowali [[Fortyfikacja|fortyfikacje]] i drogi, które pokrywają się z dzisiejszymi drogami. Rzymianie zbudowali most – Pont Roma. Łączący brzegi strumienia San Jordi, którego korytem płynie woda po obfitych opadach w górach. W przeszłości wchodził w skład sieci dróg zbudowanych przez Rzymian. Kilometr na północ od mostu na prywatnym terenie zachowały się fragmenty [[akwedukt]]u służącego do transportowania wody z górskiego źródła do rzymskiej Pollentii (obecnie Alcúdia)<ref>{{Cytuj |autor=Marek Pawłowski, Anna Marchlik |tytuł=Przewodnik po Majorce |data=2015 |miejsce=Bielsko-Biała |wydawca=Pascal creative}}</ref>.Następnie w roku 425 pojawili się [[Wandalowie]], a po nich [[Bizancjum|Bizantyjczycy]], którzy wznieśli na wyspę pierwsze kościoły na samym końcu pojawili się i [[wikingowie]]. W 1229 r. odebrał Majorkę muzułmanom król aragoński [[Jakub I Zdobywca]]. Podczas rządów obecnego króla miasto zbudowało surowy kościół na głównym placu - Nostra Senyora dels Àngels<ref name=":0" />.Ataki pirackie były dość powszechne na wyspie. W XVI w. ludność, aby uniknąć rabunków, budowała miasta i wsie w głębi lądu. Z dala od portów co widać po strukturze miasta Pollensa. Najsłynniejszym z najazdów piratów był najazd z roku 1550. Wtedy w Pollensa jeden z mieszkańców, Joan Mas, zebrał małą grupę obywateli, którzy walczyli z piratami. Zwycięstwo nad nimi obchodzone jest co roku 2 sierpnia. Podczas obchodów odtwarzana jest zwycięska bitwa<ref name=":1">{{Cytuj|autor=Zofia Siewak-Sojka, Ludmiła Sojka, Jolanta Dutkowska, Anna Jankowska, Filip Dutkowski|tytuł=Hiszpania|data=2007|miejsce=Bielsko-Biała|wydawca=Pascal}}</ref>.
|-
| 6373. || [[Polonizacja]] || Polska w okresie międzywojennym była krajem wielonarodowościowym, w którym Polacy stanowili od 64% do 69% populacji. W pewnych rejonach [[Polacy]] stanowili mniejszość, na przykład na [[Kresy Wschodnie|Kresach Wschodnich]], gdzie przewagę mieli [[Ukraińcy]] (identyfikowani wówczas z [[Rusini|Rusinami]]), [[Białorusini]] lub [[Litwini]]. Polacy przeważali jednak na [[Województwo wileńskie (II Rzeczpospolita)|Wileńszczyźnie]] (75%), w ówczesnym [[województwo lwowskie|województwie lwowskim]] oraz [[województwo tarnopolskie|tarnopolskim]] (52%). Na zachodzie przeważali w niektórych okolicach [[Niemcy]]. W wielu miasteczkach (szczególnie na wschodzie kraju) dominowała [[Żydzi|ludność żydowska]].
|-
| 6374. || [[Polowanie (film 2012)]] || Małe duńskie miasteczko tuż przed okresem świątecznym. Kłamstwo małoletniej uczennicy rzuca cień podejrzenia o pedofilię na lokalnego nauczyciela. Społeczność miasteczka wymierza sprawiedliwość na własną rękę.
|-
| 6375. || [[Polowanie (komiks)]] || Zimą [[1983]] roku na południowo-wschodnim krańcu Polski (niedaleko miasteczka Krolówka) odbywa się przyjacielski zjazd i trzydniowe wspólne polowanie kilku notabli z [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] i państw satelickich: [[Polska|Polski]], [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]], [[Niemiecka Republika Demokratyczna|NRD]], [[Bułgaria|Bułgarii]], [[Rumunia|Rumunii]] i [[Węgry|Węgier]]. Centralną postacią spotkania okazuje się [[Wasylij Aleksanrowicz Szewczenko]] – długoletni członek [[Komitet Centralny|Komitetu Centralnego]] i polityczny opiekun wszystkich zebranych na polowaniu, nadal sprawy fizycznie mimo podeszłego wieku (88 lat), chociaż niestety niemy z powodu wylewu. Spotkanie odbywa się w luksusowej posiadłości [[Tadeusz Boczek|Tadeusza Boczka]] – niegdyś znaczącej postaci w polskiej polityce, wysłanego na polityczną emeryturę po [[Marzec 1968|wypadkach marcowych]] w [[1968]] roku. Inni uczestnicy polowania to: [[Ion Nicolescu]], szef rumuńskiej policji politycznej [[Securitate]]; [[Janos Molnar]], minister spraw wewnętrznych Węgier; [[Wasyl Strojanow]], przewodzący bułgarskiemu organowi propagandy; [[Pavel Havelka]] – istotna postać czechosłowackiej partii komunistycznej; [[Gunter Schutz]] – kluczowy członek prezydium [[Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej|RWPG]] z NRD; [[Siergiej Szawanidze]] – najmłodszy członek radzieckiego biura politycznego; [[Jewgienij Gołozow]] – tłumacz i zaufany człowiek Szewczenki. Głównym obserwatorem zachodzących wydarzeń staje się francuski student lingwistyki na Uniwersytecie Moskiewskim, młody komunista i jednocześnie asystent Gołozowa (jego nazwisko nie pada w historii ani razu).
|-
| 6376. || [[Polscy Sprawiedliwi wśród Narodów Świata]] || <blockquote>„Panuje u nas pogląd, że antysemityzm znacznie się wzmógł w okresie wojny, że Polacy w swej większości są zadowoleni z nieszczęścia, które spotkało Żydów w miastach i miasteczkach Polski itp. Uważny czytelnik naszych materiałów znajdzie setki dokumentów świadczących o czymś wręcz przeciwnym. W niejednym sprawozdaniu z miasteczka przeczyta on, jak serdecznie odnosiła się ludność polska do żydowskich uchodźców. Dowiecie się o setkach wypadków, kiedy chłopi w ciągu długich miesięcy ukrywali i dobrze karmili żydowskich uchodźców z okolicznych miasteczek”. – „Notatki z getta” [[Emanuel Ringelblum]] Warszawa 1943<ref name=Wronski>{{cytuj książkę|autor=Stanisław Wroński, Maria Zwolakowa|tytuł=Polacy i Żydzi 1939–1945|wydawca=Książka i Wiedza|miejsce=Warszawa|rok=1971|strony=297|język=pl}}</ref>.</blockquote>
|-
| 6377. || [[Polscy uchodźcy na Węgrzech w latach 1939–1945]] || Większość z uchodźców pozostałych na Węgrzech po 1944 po wojnie powróciła do kraju. Nad Dunajem pozostało tylko kilka skupisk [[Polonia|Polonii]], z których największe było w Budapeszcie oraz w górniczych miasteczkach [[Tata (Węgry)|Tata]] i [[Tatabánya]]. Ich interesy reprezentowało Polskie Stowarzyszenie Kulturalne na Węgrzech im. Józefa Bema, które powstało pod koniec lat czterdziestych. Ważniejsze zmiany w statusie Polonii węgierskiej nastąpiły dopiero po 1989 r.
|-
| 6378. || [[Polska Cerekiew]] || W 1337 roku uzyskała prawo organizowania [[targ]]ów i niebawem rozwinęła się w [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]], które jednak z czasem podupadło.
|-
| 6379. || [[Polska Organizacja Wojskowa]] || Po [[kryzys przysięgowy|kryzysie przysięgowym]] w lipcu 1917 gros osób z kierownictwa POW zostało aresztowane i internowane do obozów w [[Szczypiorno|Szczypiornie]] i [[Strajk głodowy|Głodówce]], a reszta przeszła do konspiracji. Akcje represyjne szerzej objęły jednak okupację niemiecką niż austro-węgierską oraz spowodowały rozbicie kilku okręgów i przejściowe zmniejszenie stanu liczebnego organizacji do około 6 tysięcy konspiratorów. Struktura organizacji w Królestwie opierała się przede wszystkim na organizacjach lokalnych, usytuowanych głównie w małych miasteczkach i na wsi. Nad organizacjami lokalnymi władzę sprawowały Komendy Obwodowe, usytuowane w miastach powiatowych, a nad tymi z kolei Komendy Okręgowe, mające swoje siedziby w byłych miastach gubernialnych. Najwyższym szczeblem terenowym były Komendy Naczelne, dla Królestwa odpowiednio: nr 1 w Warszawie (dla okupacji niemieckiej) i powołana 8 października 1918 nr 4 w Lublinie (dla okupacji austro-węgierskiej). Działalnością konspiracyjną w Galicji kierowała powołana jesienią 1917 Komenda Naczelna nr 2 w Krakowie. Działalnością w cesarstwie rosyjskim (w Rosji i na Ukrainie) kierowała powołana wiosną 1918 Komenda Naczelna nr 3 w Kijowie.
|-
| 6380. || [[Polska pomoc Żydom w czasie II wojny światowej]] || <blockquote>„Panuje u nas pogląd, że antysemityzm znacznie się wzmógł w okresie wojny, że Polacy w swej większości są zadowoleni z nieszczęścia, które spotkało Żydów w miastach i miasteczkach Polski itp. Uważny czytelnik naszych materiałów znajdzie setki dokumentów świadczących o czymś wręcz przeciwnym. W niejednym sprawozdaniu z miasteczka przeczyta on, jak serdecznie odnosiła się ludność polska do żydowskich uchodźców. Dowiecie się o setkach wypadków, kiedy chłopi w ciągu długich miesięcy ukrywali i dobrze karmili żydowskich uchodźców z okolicznych miasteczek”. – „Notatki z getta” [[Emanuel Ringelblum]] Warszawa 1943<ref name=Wronski297>{{cytuj książkę|autor=Stanisław Wroński, Maria Zwolakowa|tytuł=Polacy i Żydzi 1939–1945|wydawca=Książka i Wiedza|miejsce=Warszawa|rok=1971|strony=297|język=pl}}</ref>.</blockquote>
|-
| 6381. || [[Polska samoobrona na Wołyniu]] || [[12 listopada]] 1943 oddziały „Jastrzębia” i „Sokoła”, operujące w rejonie bazy samoobrony w Zasmykach, zdobyły po walkach z UPA miasteczko [[Kupiczów]] w powiecie kowelskim.
|-
| 6382. || [[Polskie Nagrania „Muza”]] || * L 0276 [[Zespół Pieśni i Tańca „Śląsk”|Śląsk]]: ''„Śląsk” <small>(Pieśń o ojczyźnie; Pieśń o Wiśle; Pieśń nadziei; Jeszcze jeden mazur; Helokanie; Porębiok; Nie chodź do miasteczka; W olszynie; Sześć groszy)</small>''
|-
| 6383. || [[Polskie obozy koncentracyjne]] || * 1933 – [[Bad Sulza (KL)]] w miasteczku wypoczynkowo-sanatoryjnym [[Bad Sulza]], w [[Turyngia|Turyngii]],
|-
| 6384. || [[Polskie obozy przesiedleńcze w Wielkiej Brytanii 1946-1969]] || * '''Melton Mowbray''' w hrabstwie [[Leicestershire]], funkcjonował w latach 1946-1960 nieopodal miasteczka [[Melton Mowbray]] na terenie bazy lotniczej. W obozie przebywało do 1000 osób, średnio ok. 700.
|-
| 6385. || [[Polskie odpowiedniki litewskich nazw geograficznych]] || || [[Andrzejewo (Litwa)|Andrzejewo]] || [[:lt:Endriejevas|Endriejevas]] || miasteczko
|-
| 6386. || [[Pomarańczowa rewolucja]] || W [[Kijów|Kijowie]] odbyła się dwustutysięczna [[demonstracja]] poparcia dla lidera opozycji. Część demonstrantów rozbiła na noc miasteczko [[namiot]]owe. Manifestacje i strajki odbyły się również w innych ukraińskich miastach.
|-
| 6387. || [[Pomnik Fryderyka II w Bydgoszczy]] || Bardzo podobny i utrzymany w identycznej stylistyce rzeźbiarskiej pomnik Fryderyka II znajduje się dziś w niemieckim miasteczku [[Letschin]] położonym tuż za polsko-niemiecką granicą, niedaleko przejścia granicznego w [[Kostrzyn nad Odrą|Kostrzynie]]<ref name="RM"/>.
|-
| 6388. || [[Pomnik Władysława Jagiełły w Mrzygłodzie]] || * druga z 1960 informuje: ''Pomnik zniszczony przez niemieckich faszystów w czasie II wojny światowej w 1942 r. Został odbudowany staraniem społeczeństwa m. Mrzygłodu na pamiątkę 600 lecia istnienia miasteczka 1360 – 1960.'';
|-
| 6389. || [[Pomnik ku czci Chińczyków z Tian’anmen]] || '''Pomnik ku czci Chińczyków z Tian’anmen''' (''Pomnik ku czci Chińczyków z Tien-An-Men''{{r|um-p}}, ''Pomnik ofiar pacyfikacji na placu Tiananmen''{{r|hy-p}}) – [[pomnik]] we [[Wrocław]]iu przy [[Ulica Oławska we Wrocławiu|ulicy Oławskiej]]<ref group="uwaga" name="lokalizacja"/>{{r|hy-p}} [[autor]]stwa Marka Stanielewicza upamiętniający Chińczyków z placu [[Plac Niebiańskiego Spokoju|Tian’anmen]], na którym [[Protesty na placu Tian’anmen w 1989|w 1989 roku doszło do manifestacji i protestów]] chińskich [[student]]ów. [[4 czerwca]] [[1989]] na plac wkroczyła [[Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza|chińska armia]]. Użyto [[czołg]]ów i [[Broń maszynowa|broni maszynowej]]. Zginęło 241 osób, a 7000 zostało rannych. Obecny pomnik stanowi [[Replika (duplikat)|replikę]] zniszczonego w [[1989]] roku pomnika autorstwa [[Igor Wójcik|Igora Wójcika]], Roberta Jezierskiego i Joanny Czarneckiej. Powstał podczas [[Demonstracja|manifestacji]] grupy [[Opozycja (polityka)|opozycjonistów]] przeprowadzonej w tym miejscu w [[Czerwiec|czerwcu]] 1989 roku, po wydarzeniach w Chinach. Przybrała ona formę miasteczka [[namiot]]owego nazwanego ''Obozem Żywego Protestu''. Na zakończenie manifestacji odsłonięto poprzedni pomnik. Następnego dnia został on usunięty przez „nieznanych sprawców”{{r|hy-p}}.
|-
| 6390. || [[Pomnik ofiar I wojny światowej w Lwówku Śląskim]] || Po zakończeniu [[I wojna światowa|I wojny światowej]] powszechnym stało się oddawanie przez naród niemiecki czci poległym żołnierzom. W niemal każdej miejscowości powstawały wówczas pomniki upamiętniające mieszkańców, którzy polegli na froncie. Częste było stawianie obelisków we  wsiach, m.in. w [[Kotliska (województwo dolnośląskie)|Kotliskach]], [[Nielestno|Nielestnie]], [[Górczyca|Górczycy]] czy [[Płakowice|Płakowicach]]. Miało to miejsce zazwyczaj z inicjatywy niemieckich stowarzyszeń kombatanckich oraz [[Stahlhelm|Stahlheimu]], które aby wzmocnić morale po przegranej wojnie tworzyły masowo pomniki wojenne w wielu miasteczkach i wioskach, czego dowodzą dawne karty pocztowe. Na nich to owe pomniki dawnego bohaterstwa były bardzo często prezentowane obok strategicznych i znanych obiektów danej miejscowości.
|-
| 6391. || [[Pomnik operacji jasko-kiszyniowskiej w Chițcani]] || Pomnik znajduje się około 3 km od miasteczka, na najwyższym punkcie wyniesienia<ref name=":0">{{Cytuj|tytuł=Satul Chiţcani, raionul Căușeni|data dostępu=2016-12-29|opublikowany=moldovenii.md|url=http://moldovenii.md/md/section/510}}</ref>. Został odsłonięty 9 maja 1972. Autorem jego projektu jest Siemion Szojchet<ref name=":1">{{Cytuj|tytuł=На Кицканском плацдарме|data dostępu=2016-12-29|opublikowany=tourizmik.ru|url=http://tourizmik.ru/na-kickanskom-placdarme/}}</ref>. Monument składa się z 35-metrowego obelisku, do którego przytwierdzona jest płyta z napisem w językach [[język rosyjski|rosyjskim]] oraz [[język rumuński|rumuńskim]] ([[język mołdawski|mołdawskim]]) informującym o tym, że 20 sierpnia 1944 właśnie z tego miejsca rozpoczęło się natarcie jednostek 3 Frontu Ukraińskiego<ref name=":1" />. W miejscu, gdzie znajduje się pomnik, pochowano we wspólnym grobie 1495 żołnierzy poległych podczas operacji<ref name=":2">{{Cytuj|tytuł=Целевая президентская программа «Увековечение памяти защитников Отечества»|url=http://www.minjust.org/web.nsf/952ef148a704e588c22574d5002acf1b/c7118522b8ee0398c22576b7004aa35f/%24FILE/22.pdf}}</ref>.
|-
| 6392. || [[Pomnik poległych w I wojnie światowej mieszkańców Maszewa]] || Pomniki poświęcone ofiarom [[I wojna światowa|I wojny światowej]] były powszechnie wznoszone na terenie Niemiec. Niemal w każdej wsi czy miasteczku powstał tego typu pomnik. Zwykle lokowano je w centrum miejscowości, np. na głównym placu, przy kościele, na cmentarzu itp. Najczęściej były to skromne pomniki w formie niewielkiego obelisku lub głazu z wyrytymi nazwiskami mieszkańców danej miejscowości poległych na frontach I wojny światowej.
|-
| 6393. || [[Pomorcy]] || Na początku XII wieku traperzy, łowcy fok i rybacy z ziem [[Nowogród Wielki|Nowogrodu Wielkiego]] docierali nad brzeg Morza Białego wzdłuż rzek [[Dwina]] i [[Onega (rzeka)|Onega]], zakładając osady, skąd dokonywali dalekich wypraw lądowych i morskich, docierając nawet na [[Spitsbergen]] i [[Nowa Ziemia|Nową Ziemię]]. Przed powstaniem [[Archangielsk]]a pod koniec XVI wieku ich główną osadą była wioska, później miasteczko [[Chołmogory]].
|-
| 6394. || [[Pomorzany (Ukraina)]] || W okresie 1772-1918 roku Pomorzany znajdowały się w [[zabór austriacki|zaborze austriackim]], w [[Królestwo Galicji i Lodomerii|Królestwie Galicji i Lodomerii]]. W okresie austro-węgierskim miasto utraciło swój administracyjny status i podupadło. Do 1914 roku ludność w przewadze pochodzenia tatarskiego. W roku 1913 miasteczko liczyło 4500 mieszkańców, w tym 850 Polaków, 2950 Rusinów, 1300 Żydów.
|-
| 6395. || [[Pompiany]] || '''Pompiany''' ([[język litewski|lit]]. ''Pumpėnai'')<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref> – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg poniewieski|okręgu poniewieskim]], w [[Rejon poswolski|rejonie pozwolskim]], nad rzeką [[Istra (rzeka)|Istrą]]<ref>{{SgKP|XV_cz.2|492|Pompiany}} [dostęp 13 grudnia 2010]</ref>, przy fragmencie [[Via Baltica]] z [[Poniewież]]a do [[Poswol]]a. Miasteczko liczy 952 mieszkańców (2001). 
|-
| 6396. || [[Pongch'ŏn]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]], tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu [[P'yŏngsan]]. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do powiatów P'yŏngsan oraz [[Yŏnbaek]], konkretnie z miejscowości Sanoe, Sŏbuk, Jŏk'am (wszystkie uprzednio w powiecie Yŏnbaek), Segok, Koji, Masan (powiat P'yŏngch'ŏn). Powiat Pongch'ŏn składał się wówczas z jednego miasteczka (Pongch'ŏn-ŭp) oraz 24 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri''). Do stycznia 1990 roku powiat nosił nazwę P'yŏngch'ŏn, gdy został przemianowany na obecną nazwę.
|-
| 6397. || [[Pongsan]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]], w skład powiatu wchodziło 14 miejscowości ([[Język koreański|kor.]] ''myŏn'') oraz 136 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri''). W grudniu 1952 roku utworzono nowy powiat Pongsan (wówczas składający się z miasteczka i 25 wsi) z następujących miejscowości: T'osŏng, Manch'ŏn, Sain, Guyŏn, Tongsŏn, Sansu, 7 wsi miejscowości Munjŏng, 6 wsi miejscowości P'yŏngch'ŏn, 4 wsie należącej do powiatu Sŏhŭng miejscowości Mokgam, część wsi Songdong i Sangsan (powiat Hwangju, miejscowość Toch'i).
|-
| 6398. || [[Poniedziałek (film 1998)]] || Akcja filmu rozgrywa się w ciągu jednej doby (tytułowego [[Poniedziałek|poniedziałku]]) w małym [[Dolny Śląsk|dolnośląskim]] miasteczku ([[Świdnica|Świdnicy]]). Maniek ([[Bolec]]) jeździ samochodem dostawczym w hurtowni. Jego szef ([[Tomasz Stańko]]) nie płaci mu pieniędzy, ponieważ stracił płynność finansową z powodu udzielania pożyczek ludziom, którzy nie spłacali mu swoich długów. Maniek domaga się od pracodawcy zaległych wypłat, ale ten zamiast gotówki oddaje mu notatnik z nazwiskami swoich dłużników. Zdesperowany Maniek, nie widząc innego sposobu na odzyskanie pieniędzy, postanawia siłą ściągać pieniądze od dłużników. Do pomocy werbuje Dawida ([[Paweł Kukiz]]) – swojego zaufanego kolegę z wojska. Po krótkiej naradzie rozpoczynają ściąganie długów na swoje konto.
|-
| 6399. || [[Poniedziałek zaczyna się w sobotę]] || Akcja powieści rozgrywa się w [[Sołowiec|Sołowcu]], fikcyjnym miasteczku na północy [[Rosja|Rosji]], gdzie prowadzone są badania nad [[Magia|magią]]. Powieść stanowi [[Satyra|satyrę]] na instytuty naukowe [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związku Radzieckiego]] wraz z ich niedołężną administracją, licznymi awariami sprzętu oraz nieuczciwością naukowców. Z drugiej strony, powieść ukazuje również idealistyczny obraz etosu pracy naukowej, co odzwierciedla tytuł, sugerujący, że dla naukowca nie istnieje pojęcie wolnego weekendu.
|-
| 6400. || [[Poniemunek]] || '''Poniemunek'''<ref>''Mapa Rzeczypospolitej Polskiej'', WIG, Warszawa 1934</ref><ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Panemunėlis'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg poniewieski|okręgu poniewieskim]], w [[Rejon rakiszecki|rejonie rakiszeckim]]. Liczy 287 mieszkańców (2001). 
|-
| 6401. || [[Poniemuń (rejon rakiszecki)]] || '''Poniemuń'''<ref>[http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_VIII/770 Poniemuń w ''Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego''] [dostęp 20 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Panemunis'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg poniewieski|okręgu poniewieskim]], w [[Rejon rakiszecki|rejonie rakiszeckim]], nad [[Niemenek|Niemenkiem]]. Liczy 308 mieszkańców (2001). Dawniej własność Komarów. 
|-
| 6402. || [[Poniemuń (rejon szakowski)]] || '''Poniemuń''' ([[język litewski|lit.]] ''Žemoji Panemunė'' - dosłownie ''Dolny Poniemuń'', także ''Poniemóń'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]] w [[okręg mariampolski|okręgu mariampolskim]] w [[Rejon szakowski|rejonie Szaki]], położone ok. 5 km na południowy wschód od miasteczka [[Kruki (Litwa)|Kruki]] po południowej stronie [[Niemen|Niemna]] w [[Gmina Kruki|gminie Kruki]].
|-
| 6403. || [[Poniemuń]] || ** [[Poniemuń (rejon szakowski)|Poniemuń]] (lit. ''Žemoji Panemunė'') – miasteczko, [[okręg mariampolski]], [[rejon szakowski]]
|-
| 6404. || [[Pont de l’Alma]] || W latach 1970-1974 stary most rozebrano z powodu zarówno osunięcia, jak i zbyt małej szerokości utrudniającej ruch uliczny. Wówczas usunięto z niego trzy rzeźby, które umieszczono w [[Lasek Vincennes|Lasku Vincennes]] (piechur), miasteczku [[La Fère]] (artylerzysta), w [[Dijon]] (grenadier). Nowy most opiera się tylko na jednym filarze, na którym usytuowano powiększoną kopię figury żuawa, nie spełniającą już jednak funkcji pomiarowych (przeniesionych na [[Pont de Grenelle]]). Kamienny żuaw jest bohaterem piosenki [[Serge Reggiani]]ego ''Le zouave du Pont de l’Alma''.
|-
| 6405. || [[Pontpierre (Luksemburg)]] || '''Pontpierre''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Steebrécken'') - małe miasteczko w południowo-zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Mondercange|gminie Mondercange]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 971 osób.
|-
| 6406. || [[Popeye (film)]] || Nieustraszony marynarz Popeye przybywa wraz z przyjaciółmi do miasteczka Sweethaven w poszukiwaniu długo niewidzianego ojca. Zatrzymuje się w pensjonacie rodziny Oyl, której córka, Olive, jest zaręczona z kapitanem Blutem. Popeye wkrótce zakochuje się w Olive, co nie podoba się jej chłopakowi, w związku z czym Popeye i Bluto rywalizują o jej względy. Popeye w walce z odwiecznym rywalem używa [[szpinak]]u, po zjedzeniu którego nabiera ogromnej siły.
|-
| 6407. || [[Popiel (Litwa)]] || '''Popiel'''<ref name=ksng>{{Cytuj książkę | tytuł = Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych Świata | autor = [[Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej]] | inni=Maciej Zych (redaktor) | wydawca = Główny Urząd Geodezji i Kartografii | miejsce = Warszawa | data = 2013 | strony= 176 | isbn = 978-83-254-1988-2 |url=http://ksng.gugik.gov.pl/wpngs.php}}</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Papilys'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg poniewieski|okręgu poniewieskim]], w [[Rejon birżański|rejonie birżańskim]], nad rzeką [[Roweija|Rowieją]]. Liczy 312 mieszkańców (2001). 
|-
| 6408. || [[Popiel (ujednoznacznienie)]] || * [[Popiel (Litwa)|Popiel]] – miasteczko na Litwie
|-
| 6409. || [[Popielany (Litwa)]] || {{inne znaczenia|miasteczka na Litwie|[[Popielany (Ukraina)]]}}
|-
| 6410. || [[Popierajcie swego szeryfa]] || Jason McCullough ([[James Garner]]) planuje wyjazd do [[Australia|Australii]], jednak zostaje nowym szeryfem w miasteczku ogarniętym gorączką złota. Jego próby wprowadzenia nowych porządków nie przypadają wszystkim do gustu. Po aresztowaniu Joego ([[Bruce Dern]]) syna bogatego ranczera Pa Dabny’ego ([[Walter Brennan]]), musi zmierzyć się z wynajętymi rewolwerowcami. Jednocześnie trwa romans Jasona z córką burmistrza Perkinsa ([[Harry Morgan (aktor)|Harry Morgan]]) – Prudy ([[Joan Hackett]]){{r|IMDb|filmweb|afi}}.
|-
| 6411. || [[Popiół wulkaniczny]] || [[Plik:Houses buried by ash from Edlfell.jpg|prawo|mały|300px|Domy w miasteczku [[Vestmannaeyjar (miasto)|Vestmannaeyjar]] zasypane popiołem wulkanicznym w [[1973]] r.]]
|-
| 6412. || [[Pora na czarownice]] || * [[Henryk Bista]] − jako Józef Małocha, mieszkaniec miasteczka
|-
| 6413. || [[Pora na przygodę!]] || ** '''mieszkanka miasteczka''' <small>(odc. 26)</small>,
|-
| 6414. || [[Porachunki (film 2013)]] || Fred Blake ([[Robert De Niro]]) z żoną Maggie ([[Michelle Pfeiffer]]) i dwojgiem dzieci wprowadza się do miasteczka na północy Francji. Opowiada sąsiadom, że przyjechał do Normandii, by spisać historię lądowania aliantów podczas II wojny światowej. Jednak Blake'owie nie są przeciętną rodziną. Naprawdę Fred to mafioso Giovanni Manzoni, który przed sądem pogrążył swojego szefa i – pod opieką agenta FBI, Roberta Stansfielda ([[Tommy Lee Jones]]) – został objęty programem ochrony świadków. Pewnego dnia dawni kumple odkrywają, gdzie Giovanni teraz mieszka.
|-
| 6415. || [[Porozumienie Wassenaar]] || '''Porozumienie Wassenaar''' w sprawie Kontroli Eksportu Broni Konwencjonalnej oraz Dóbr i Technologii Podwójnego Zastosowania ([[język angielski|ang.]] ''The Wassenaar Arrangement on Export Controls for Conventional Arms and Dual-Use Goods and Technologies'') zostało zawarte miasteczku [[Wassenaar]] koło [[Haga|Hagi]] 31 marca [[1994]] przejmując funkcje organizacji [[COCOM]], która powołana w czasach [[zimna wojna|zimnej wojny]] – miała za cel kontrolować eksport do krajów [[kraje socjalistyczne|bloku wschodniego]].
|-
| 6416. || [[Porozumienie między burmistrzami]] || Miasta, miasteczka oraz obszary miejskie mają do odegrania kluczową rolę w łagodzeniu skutków zmian klimatycznych, ponieważ to tam zużywane jest 75% energii produkowanej w EU i tam emituje się podobny odsetek CO<sub>2</sub>. Władze lokalne znajdują się na najlepszej pozycji, aby zmienić postawy obywateli i wpłynąć na kwestie klimatu i energii, szczególnie poprzez godzenie interesu publicznego i prywatnego oraz łączenie zagadnień zrównoważonej energii z ogólnymi celami rozwoju lokalnego.
|-
| 6417. || [[Porozów]] || Pierwsza wzmianka źródłowa o miejscowości pochodzi z 1460 roku, w którym określono Porozów jako wieś należącą do króla. W tym samym roku erygowano parafię wraz z kościołem, który wzniósł starosta sądowy (namiestnik) lidzki i brzeski Jan Rymwid Jagintowicz. W XV wieku w województwie trockim, od 1507 roku w województwie nowogrodzkim. Przed 1506 rokiem z nadania [[Aleksander Jagiellończyk|Aleksandra Jagiellończyka]] Porozów otrzymał prawa miejskie, a w 1511 roku został nazwany miastem królewskim, jednak formalnie król Polski [[Zygmunt I Stary]] przeniósł Porozów na [[Prawo magdeburskie|prawa magdeburskie]] w dniu 27 marca 1523 roku na prośbę wójta Jana Podolanina, burmistrza i rajców, jednocześnie miasto otrzymało przywileje na 3 jarmarki. W 1616 roku miasto nadano herb z Matką Boską z Dzieciątkiem stojącą na półksiężycu. Prawa miejskie kolejno potwierdzali królowie: Władysław IV Waza, Jan Kazimierz, Michał Korybut Wiśniowiecki, Jan III Sobieski i August II Mocny. W 1751 roku założono przy kościele Bractwo Różańcowe. W 1767 roku miasteczko spłonęło wraz z drewnianym kościołem. Po [[III rozbiór Polski|III rozbiorze]] w 1795 roku, Porozów został włączony do [[Imperium Rosyjskie]]go i jego guberni grodzieńskiej. Od 1921 roku leżał w granicach [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]], w województwie białostockim, siedziba wiejskiej [[gmina Porozów|gminy Porozów]]. W dniu 17 wrześniu 1939 roku, na mocy [[Pakt Ribbentrop-Mołotow|paktu Ribbentrop-Mołotow]], przyłączony do ZSRR. Między czerwcem 1941 a lipcem 1944 roku pozostawał pod okupacją niemiecką, po czym zajęty przez Armię Czerwoną, został włączony do [[Białoruska Socjalistyczna Republika Radziecka|Białoruskiej SRR]]. Do II wojny światowej istniała duża społeczność żydowska, która została w większości wymordowana w czasie okupacji niemieckiej. W 1945 roku w obręb Porozowa włączono dawny majątek Bogudzięki, z neobarokowym drewnianym dworem Buttowtów Andrzeykowiczów, w którym obecnie mieści się szpital.
|-
| 6418. || [[Port Arthur (Tasmania)]] || Na obszarze kolonii powstała osada ''Carnavon''. Pierwsi turyści pojawili się krótko po zamknięciu kolonii karnej. W [[1916]] roku utworzono ''Scenery Preservation Board'', które zarządzało obszarem. Do [[1927]] turystyka nabierała dla ''Carnavon'' jako źródło dochodów coraz większego znaczenia, w związku z czym zmieniono nazwę miasteczka z powrotem na ''Port Arthur''. W latach 70. ''National Parks and Wildlife Service'' przejęło zarząd obszarem. 
|-
| 6419. || [[Port Aventura]] || '''Port Aventura''' – (hisz. ''Port Przygód'') – rodzinne [[wesołe miasteczko]] znajdujące się w [[Hiszpania|Hiszpanii]] w pobliżu miasteczka [[Salou]], ok. 10 km od [[Tarragona|Tarragony]] i 90 km od [[Barcelona|Barcelony]]. Jest to największe wesołe miasteczko w Hiszpanii i Europie Południowej<ref name="GAAR"/>. W [[maj]]u [[2012]] oddano do użytku najwyższy [[Kolejka górska|rollercoaster]] Europy - [[Shambhala]], wyprodukowany przez firmę [[Bolliger & Mabillard]]. Port Aventura jest szóstym największym lunaparkiem w Europie, odwiedza je ponad 3,5 mln osób rocznie<ref name="GAAR">[http://www.aecom.com/deployedfiles/Internet/Capabilities/Economics/_documents/2012%20Theme%20Index%20Combined_1-1_online.pdf The Global Attractions Attendance Report] - Themed Entertainment Association, 2012</ref>.
|-
| 6420. || [[Port Charles]] || '''Port Charles''' – [[Stany Zjednoczone|amerykańska]] opera mydlana, emitowana na kanale [[American Broadcasting Company|ABC]] od [[1 czerwca]] [[1997]] do [[3 października]] [[2003]]. Był to [[Spin-off (mass media)|spin-off]] popularnej w [[Stany Zjednoczone|USA]] opery mydlanej ''[[Szpital miejski]]'' (''General Hospital''), która jest emitowana od [[1963]], a jej akcja rozgrywa się w fikcyjnym miasteczku Port Charles w stanie Nowy York.
|-
| 6421. || [[Port lotniczy Albury]] || '''Port lotniczy Albury''' ([[kod lotniska IATA|IATA]]: '''ABX''', [[kod lotniska ICAO|ICAO]]: '''YMAY''') – regionalny [[Australia|australijski]] [[lotnisko|port lotniczy]] położony w pobliżu [[Albury (miasto w Australii)|Albury]] w [[Nowa Południowa Walia|Nowej Południowej Walii]], obsługujący również pobliskie miasteczko [[Wodonga]].
|-
| 6422. || [[Port lotniczy Cincinnati-Northern Kentucky]] || '''Port lotniczy Cincinnati-Northern Kentucky''' ([[kod lotniska IATA|IATA]]: '''CVG''', [[kod lotniska ICAO|ICAO]]: '''KCVG''') – międzynarodowe [[lotnisko]] położone 21 [[kilometr|km]] na południowy zachód od centrum [[Cincinnati]], w okolicach miasteczka [[Hebron (Kantucky)|Hebron]], w północnym regionie stanu [[Kentucky]] (ang. ''Northern Kentucky''), w [[Stany Zjednoczone|Stanach Zjednoczonych]]. Kody lotniska biorą się od nazwy największego miasta w pobliżu w tym stanie za czasu utworzenia portu w [[1947]], [[Covington (Kentucky)]], położonego naprzeciwko Cincinnati wskroś rzeki [[Ohio (rzeka)|Ohio]], natomiast zarządca portu utrzymuje, że znaczy "Cincinnati Very Good".
|-
| 6423. || [[Port lotniczy Kopenhaga-Kastrup]] || '''Port lotniczy Kopenhaga-Kastrup''' (''Kastrup Lufthavn'', ''Københavns Lufthavn'') ([[Kod lotniska IATA|IATA]]: '''CPH''', [[Kod lotniska ICAO|ICAO]]: '''EKCH''') – międzynarodowy [[Lotnisko|port lotniczy]], położony w [[Dania|Danii]] na [[wyspa|wyspie]] [[Amager]], 8 km na południowy wschód od [[Kopenhaga|Kopenhagi]] (w [[Gmina Tårnby|gminie Tårnby]]). Port lotniczy bierze nazwę od miasteczka [[Kastrup]], na którego obszarze jest położony.
|-
| 6424. || [[Port lotniczy Resolute]] || '''Port lotniczy Resolute''' ([[Kod lotniska IATA|IATA]]: '''YRB''', [[Kod lotniska ICAO|ICAO]]: '''CYRB''') – port lotniczy położony w miasteczku [[Resolute]], na terytorium [[Nunavut]] w [[Kanada|Kanadzie]].
|-
| 6425. || [[Port lotniczy Santoryn]] ||  |opis zdjęcia      = Widok na miasteczko Kamari i port lotniczy
|-
| 6426. || [[Portage Park]] || Pierwszymi osadnikami były rodziny Armitage'ów, Gale'ów, Grayów i Faulknerów (istnieją do dziś w nazwach szkół i ulic). Bagnisty teren nie pozwalał na uprawę ziemi. Osadnicy walczyli z ostrymi zimami i wiosennymi powodziami, ale przetrwali. W 1841 roku E.B. Sutherland zbudował przy Northwest Plank Road (dzisiejsza Milwaukee Avenue) zajazd, który natychmiast zdobył sobie popularność wśród przejezdnych, bowiem można tu było zjeść lub przenocować przed trwającym około 8 godzin dojazdem do Chicago. Pięć lat później lokal został odkupiony przez rodzinę Dickinsonów i jako "Dickinson Tavern" egzystował u zbiegu ulic Milwaukee i Belle Plaine (wówczas Western Plank Road) aż do roku 1912. W 1850 roku założono miasteczko Jefferson, a Chester Dickinson został jego pierwszym burmistrzem.
|-
| 6427. || [[Portia de Rossi]] || Urodziła się 31 stycznia 1973 roku w Horsham w [[Australia|Australii]], jako drugie dziecko Margaret i Barry’ego Rogersów; ma starszego brata Michaela. Dorastała w leżącym niedaleko [[Melbourne]] miasteczku [[Geelong]], w dzielnicy Grovedale. Od dziecka grała w reklamach TV i pracowała jako modelka. Mając 15 lat zdecydowała się zmienić imię na na Portia de Rossi. W 2005 roku w wywiadzie dla magazynu ''The Advocate'' aktorka wyjawiła, że imię Portia zaczerpnęła z dzieła [[William Szekspir|Williama Szekspira]] Kupiec wenecki, natomiast włoskie nazwisko wydawało jej się niespotykane i wyrafinowane<ref> [http://www.advocate.com/article.aspx?id=21677 ''Portia Heart & Soul''] </ref>.
|-
| 6428. || [[Portishead (zespół muzyczny)]] || Nazwa zespołu pochodzi od nazwy małego miasteczka oddalonego 12 mil od Bristolu<ref>Zob. [[Portishead (Anglia)|Portishead]].</ref>, w którym urodził się założyciel zespołu Geoff Barrow.
|-
| 6429. || [[Portofino]] || '''Portofino''' – miejscowość i gmina we [[Włochy|Włoszech]], w regionie [[Liguria]], w [[Miasto metropolitalne Genoa|mieście metropolitalnym Genua]], około 25 km na południowy wschód od centrum [[Genua|Genui]]. Jedna z najbardziej ekskluzywnych małych miejscowości wypoczynkowych we Włoszech<ref>{{cytuj książkę |nazwisko=Jepson |imię= Tim|tytuł= Przewodnik National Geographic – Włochy|wydanie= |wydawca= G+J RBA Sp. z o.o.& Co. Spółka Komandytowa|miejsce= Warszawa|data= |rok= 2002|strony= |isbn= 83-88132-80-6}}</ref>. W miasteczku znajduje się niewielki port jachtowy, a przy nim butiki słynnych domów mody. Duża popularność wśród [[Celebryta|celebrytów]] sprawiła, że tutejsze hotele i restauracje należą do najdroższych na [[Riwiera Włoska|Riwierze Włoskiej]]<ref>{{Cytuj|autor=Ł. Ropczyński|tytuł=Portofino|data=2017-04-08|opublikowany=Kierunek Włochy|url=http://www.kierunekwlochy.pl/portofino-wlochy}}</ref>.
|-
| 6430. || [[Poryck]] || Podczas okupacji niemieckiej w pałacu Czackich znajdował się posterunek żandarmerii niemieckiej i [[Schutzmannschaft|ukraińskiej policji]]. Niemcy [[ludobójstwo|eksterminowali]] żydowskich mieszkańców miasteczka. W pierwszej egzekucji, która odbyła się we wrześniu 1941 roku zginęło około 100 żydowskich mężczyzn. Pozostałych (900 osób) rozstrzelano we wrześniu 1942 roku. Wraz z nimi zabito podobną liczbę Żydów spoza Porycka<ref>''Холокост на территории СССР: Энциклопедия'', Moskwa 2009, {{ISBN|978-5-8243-1296-6}} s.717</ref>.
|-
| 6431. || [[Porzecze (rejon grodzieński)]] || '''Porzecze''' ([[język białoruski|biał.]] ''Парэчча'') – [[wieś]] (dawniej miasteczko) na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód grodzieński|obwodzie grodzieńskin]], w [[rejon grodzieński|rejonie grodzieńskim]], blisko granicy z [[Litwa|Litwą]].
|-
| 6432. || [[Posejnele (wieś w województwie podlaskim)]] || Miejscowość jest położona w malowniczej okolicy, na skraju [[Puszcza Augustowska|Puszczy Augustowskiej]]. W pobliżu znajduje się kilka rezerwatów przyrody, m.in. z [[żeremie|żeremiami]] [[bóbr europejski|bobrów]] i [[tokowisko|tokowiskami]] [[głuszec|głuszców]]. Natomiast w samej miejscowości jest zlokalizowany rezerwat "Pomorze", chroniący stare drzewa ([[Pomnik przyrody|zabytki przyrody]]). W rejonie wsi są trzy małe jeziora: Świerszczeń, Samań i [[Dowcień (jezioro w gminie Giby)|Dowcień]] oraz jedno duże – Pomorze. Najbliższym miasteczkiem są oddalone o ok. 7 km powiatowe [[Sejny]].
|-
| 6433. || [[Posen (Michigan)]] || Rada Miasta Posen zebrała się po raz pierwszy [[8 maja]] [[1907]]. Do pierwszych decyzji radnych należało zabezpieczenie miejscowości przed ogniem, toteż postanowiono zbudować baseny przeciwpożarowe i zakupić wóz strażacki. Kiedy wóz przyjechał do miasteczka, przeznaczono jeden z budynków (należący do Josepha Lewandowskiego) na remizę strażacką. Remiza ochotniczej straży mieści się tam do dziś.
|-
| 6434. || [[Posiń]] || Miejscowość w źródłach historycznych była wzmiankowana po raz pierwszy w XVI wieku. W 1694 roku biskup inflancki Mikołaj Korwin-Popławski umieścił tu zakon dominikanów i wybudował tu początkowo drewniany kościół i klasztor, który wkrótce stał się ważnym ośrodkiem katolicyzmu. Rozbudował zespół wojewoda Kazimierz Pohorski. W 1753 roku klasztor spłonął, w związku z czym wybudowano nowy murowany barokowy kościół i klasztor z pomocą kanclerza [[Jan Andrzej Borch|Jana Andrzeja Borcha]]. Klasztor zlikwidowały władze rosyjskie w 1832 roku. Około 1850 roku wybudowano w miejscowości pałac. Od 1879 roku własność dziedziczna Zofii Ciechanowieckiej. W 1882 roku miasteczko prawie całkowicie spłonęło.
|-
| 6435. || [[Postal (film)]] || Akcja filmu rozgrywa się w miasteczku Paradise. Główny bohater, [[Koleś z Postala]], życiowy nieudacznik, mieszka razem z żoną w przyczepie. Po upokarzającej rozmowie o pracę i nieudanej wizycie w biurze opieki społecznej, Koleś ląduje u swojego wuja. Wuj Dave jest przywódcą miejscowej sekty religijnej, zaczyna jednak ścigać go urząd podatkowy. Razem z Kolesiem obmyślają plan kradzieży cennych zabawek Krotchy o fallicznym kształcie, które mogą sprzedać po zawyżonej cenie. W mieście przebywają również [[talib]]owie, także mający chrapkę na dostawę zabawek, są jednak znacznie lepiej zorganizowani od Kolesia i Dave’a. Wszyscy zainteresowani pojawiają się w Little Germany, parku rozrywki założonym w Paradise przez Uwego Bolla. Sprawy wymykają się spod kontroli, gdy [[Usama ibn Ladin]] wzywa na pomoc swojego przyjaciela i kochanka, [[George W. Bush|George’a W. Busha]].
|-
| 6436. || [[Postal 2]] || '''Postal 2''' (stylizowany jako '''Postal²''') – [[gra komputerowa]] z gatunku [[Strzelanka pierwszoosobowa|first-person shooter]], wyprodukowana w 2003 roku przez studio [[Running with Scissors]]. Jest ona kontynuacją gry ''[[Postal (gra komputerowa)|Postal]]'' i drugą częścią [[Postal (seria)|serii]]. Akcja gry rozgrywa się w amerykańskim miasteczku Paradise. Główny bohater, [[Koleś z Postala|Koleś]], to życiowy nieudacznik, mieszkający razem z żoną w przyczepie. Grający ma zadanie przeprowadzić bohatera przez siedem dni, wykonując codzienne zadania, takie jak kupienie mleka, realizacja czeku czy zbieranie podpisów. Grę można przejść zarówno pokojowo, jak i poprzez dokonanie masakry ludności. ''Postal 2'' stanowi satyrę na współczesne Stany Zjednoczone.
|-
| 6437. || [[Postal III]] || Fabuła gry, podobnie jak w poprzednich częściach, skupia się na losach [[Koleś z Postala|Kolesia]] – sfrustrowanego człowieka, który nie potrafi znaleźć stałej pracy. Wątek trzeciej części Postala nawiązuje do wydarzeń z [[Postal²|Postala 2]] oraz dodatku [[Postal²: Apocalypse Weekend|Apocalypse Weekend]]. Zniszczenie Paradise zmusiło bohatera do przeniesienia się w inne miejsce - tym razem jest to miasteczko o nazwie Catharsis na północy.
|-
| 6438. || [[Postawy]] || Pierwsza pisemna wzmianka Postaw, zwanych Posadnik pochodzi z 996 roku. Rosyjski historyk [[Siergiej Fiodorow]] w swojej pracy "Osady na północno-zachodnim terytorium Wielkiego Księstwa Litewskiego", opublikowanej w [[Petersburg|Sankt Petersburgu]], napisał: "osada powstała w 996 roku. [[Zenowiczowie herbu Deszpot|Despot Zenowicz]], przyjezdny magnat, upodobał sobie to miejsce i założył w 1005 roku (osadę)". Prawdopodobnie w 1409 roku Wielki Książę [[Witold (wielki książę litewski)|Witold]] podniósł Postawy do rangi [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]].
|-
| 6439. || [[Postrach Transwalu]] || Akcja dzieje się w latach [[1887]]-[[1889]]. [[Sknerus McKwacz]] wędruje po świecie w poszukiwaniu pieniędzy. Dowiaduje się, że w [[Transwal]]u odkryto spore złoża złota, więc postanawia udać się do Afryki. Po dotarciu na miejsce spotyka [[Granit Forsant|Granita Forsanta]], który był wówczas złodziejem i kradł diamenty wydobyte przez poszukiwaczy. McKwacz ratuje go po nieudanym rabunku, jednak nie wie, że ocalił przestępcę. Forsant obiecuje pomóc Sknerusowi w odnalezieniu złota, więc McKwacz zabiera go ze sobą. Podczas postoju nieuczciwy kaczor ucieka, zabierając cały ekwipunek i zostawiając Sknerusa na środku sawanny. McKwacz wpada w ogromną wściekłość i rusza w pościg za złodziejem. W końcu dopada go w miasteczku i wsadza do więzienia, wcześniej czyniąc z niego pośmiewisko. Forsant poprzysięga Sknerusowi zemstę.
|-
| 6440. || [[Postrzyżyny (film)]] || Bohaterami filmu są Francin ([[Jiří Schmitzer]]) zarządca browaru w [[Nymburk]]u i jego żona Maryška ([[Magda Vášáryová]]), postacie wzorowane na rodzicach Bohumila Hrabala. Film obejmuje okres początkowych lat ich małżeństwa. Maryška jest kobietą nieobliczalną, nie mieszczącą się w roli żony i gospodyni. Do miasteczka przyjeżdża brat Francina Pepin ([[Jaromír Hanzlík]]) krzykliwy gaduła, nieustannie opowiadający anegdoty. Ku utrapieniu Francina, Maryška i Pepin świetnie się rozumieją, a ich wspólne działania (m.in. wspinaczka na komin browaru) zakłócają zwykły tryb życia miasta.
|-
| 6441. || [[Postupice]] || '''Postupice''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Benešov|powiecie Benešov]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyło 1 294 mieszkańców.<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.czso.cz/documents/10180/45964084/1300721703.pdf/c2733bca-a698-42cb-a6ec-19b8e95f5bc6?version=1.0 | tytuł = Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017.| autor = Český statistický úřad | data = 28.04.2017 | praca = Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017 | data dostępu = 2017-06-03}}</ref>
|-
| 6442. || [[Poszuszwie]] || '''Poszuszwie''' ([[język litewski|lit]]. ''Pašušvys'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]] w [[Rejon radziwiliski|rejonie radziwiliskim]], 5 km na północny zachód od [[Grinkiszki|Grinkiszek]], 395 mieszkańców (2001). Miasteczko znajduje się w [[starostwo Grinkiszki|starostwie Grinkiszki]].
|-
| 6443. || [[Poszwityń]] || '''Poszwityń'''<ref>[http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_VIII/857 Poszwityń w ''Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego''] [dostęp 20 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Pašvitinys'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], [[położenie|położone]] w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]] i w [[Rejon pokrojski|rejonie pokrojskim]], nad rzeką [[Szwinta|Szwintą]]. Liczy 440 mieszkańców (2001). Dawniej własność biskupów żmudzkich.
|-
| 6444. || [[Poszyle]] || '''Poszyle'''<ref>[http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_VIII/858 Poszyle w ''Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego''] [dostęp 19 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Pašilė'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]] i w [[Rejon kielmski|rejonie kielmskim]]. Liczy 224 mieszkańców (2001). 
|-
| 6445. || [[Potem nastąpi cisza]] || Wiosną [[1945]] roku miasteczko Bestiz zdobywa zmierzająca w kierunku [[Drezno|Drezna]] jednostka dowodzona przez majora Świętowca. W miasteczku są już niedobitki innego polskiego oddziału. Służy w nim Kłosowski, młody żołnierz, który podczas obrony miasta uratował życie wielu kolegom.
|-
| 6446. || [[Potok Złoty]] || Pod koniec XVIII wieku Potoccy sprzedali Potok Złoty i majątek zaczął przechodzić z rąk do rąk, co spowodowało jego zubożenie. W 1875 roku jego właścicielem jednak został [[Włodzimierz Gniewosz]] (1838–1909), który położył duże zasługi w odbudowie miasteczka, oraz zbudował tzw. "Dwór Gniewoszów". Mieściła się w nim znakomita kolekcja malarstwa m.in. Fałata i Kossaka. Po Włodzimierzu Złoty Potok odziedziczył Aleksander Gniewosz (1873-1930), a po nim [[Aleksander Gniewosz|Aleksander jr Gniewosz]] (1920-2003)<ref>{{Cytuj stronę | url = http://genealogyindexer.org/view/1939Ptel/1939Ptel%20-%200752.pdf | tytuł = Książka telefoniczna 1939 | data = 1939 | opublikowany = genealogyindexer.org | strony = 692 | data dostępu = 2015-08-22}}</ref><ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.nto.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20110129/REPORTAZ/505419831 | tytuł = Moje kresy. Potok Złoty - blask i zagłada | autor = [[Stanisław Nicieja]] | data = 2011-01-29 | opublikowany = [[Nowa Trybuna Opolska]] | data dostępu = 2015-08-22}}</ref> – uczestnik [[Bitwa o Monte Cassino|bitwy o Monte Cassino]] oraz Antoni Gniewosz (ur. 1922). W rodzinie Gniewoszów Złoty Potok pozostawał do 1939 roku. We wsi ustanowiono kaplicę grobową Gniewoszów<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.repcyfr.pl/Content/2362/09_czyz.indd.pdf?handler=pdf | tytuł = Cmentarze Podola – źródło do badań nad sztuką i hisorią | autor = Anna Sylwia Czyż, Bartłomiej Gutowski | opublikowany = repcyfr.pl | strony = 182 | data dostępu = 2015-08-22}}</ref>
|-
| 6447. || [[Potrerillos (Cortés)]] || '''Potrerillos''' – [[gmina]] (''municipio'') w północnym [[Honduras]]ie, w [[Podział administracyjny Hondurasu|departamencie]] [[Cortés]]. W 2010 roku zamieszkana była przez ok. 23,1 tys. mieszkańców. Siedzibą administracyjną jest miasteczko Potrerillos.
|-
| 6448. || [[Potsdam Medienstadt Babelsberg]] || '''Potsdam Medienstadt Babelsberg''' – stacja kolejowa w [[Poczdam]]ie, w kraju związkowym [[Brandenburgia]], w [[Niemcy|Niemczech]]. Znajdują się tu 2 perony. ''Medienstadt Babelsberg'' to miasteczko mediów, dawniej filmowe, [[Babelsberg]].
|-
| 6449. || [[Potyczka pod Sahagún]] || Tymczasem, po bitwie pod [[Bitwa pod Somosierrą|Somosierrą]], Madryt padł niemal bez walki 4 grudnia, La Romana był zdolny zebrać zaledwie ułamek obiecywanych sił, a Napoleon miał trzykrotnie więcej wojsk niż Moore przypuszczał. Brytyjska wyprawa na północ mogła skończyć się katastrofą. Nieświadomy niczego [[lord]] [[Henry Paget (1. markiz Anglesey)|Paget]] miał zamiar zaskoczyć Francuzów. Na czele 10. i 15. pułków huzarów dotarł niepostrzeżenie przed świtem pod miasteczko [[Sahagún (Hiszpania)|Sahagún]], gdzie kwaterowały, na wysuniętej pozycji, dwa pułki kawalerii francuskiej korpusu Soulta: 8. dragonów i 1. (prowizoryczny) szaserów,  pod wodzą gen. [[César Alexandre Debelle|Debelle'a]].
|-
| 6450. || [[Potylicz]] || Osada znana była już w 1261 roku pod nazwą Tylicz. W 1498 roku król [[Jan I Olbracht]] nadał jej [[prawo magdeburskie|prawa miejskie magdeburskie]]. W XVI w. miasteczko było ważnym ośrodkiem [[garncarstwo|garncarskim]]. Zawdzięcza to bogatym zasobom glinki garncarskiej i [[fajans]]owej w okolicy. Oprócz produkcji [[ceramika|ceramicznej]] w okolicach miasteczka czynne były w tym czasie również [[hutnictwo|huty]] szkła. W XVII wieku, po przeniesieniu głównego szlaku handlowego łączącego [[Lublin]] ze [[Lwów|Lwowem]] tak, by przebiegał przez [[Rawa Ruska|Rawę Ruską]], miasto podupadło i nie odzyskało już dawnego znaczenia. Pod koniec XIX wieku miasteczko zamieszkiwane było przez 2929 osób, w tym 2131 grekokatolików, 493 rzymskokatolików i 303 Żydów.
|-
| 6451. || [[Poughkeepsie (Nowy Jork)]] || '''Poughkeepsie''' (''City of Poughkeepsie'') – miasto we wschodniej części [[Stany Zjednoczone|USA]], w stanie [[Nowy Jork (stan)|Nowy Jork]], nad rzeką [[Hudson (rzeka)|Hudson]]. Ma 29 871 mieszkańców (2000).  Leżące tuż obok miasteczko o tej samej nazwie (''Town of Poughkeepsie'') ma 42 777 mieszkańców (2000).  Choć oficjalnie są to oddzielne miejscowości, w praktyce tworzą jedno miasto mające około 75 tys. mieszkańców. Należy do [[Obszary metropolitalne w Stanach Zjednoczonych|obszaru metropolitalnego]] Poughkeepsie—[[Newburgh (Nowy Jork)|Newburgh]]–[[Middletown (Nowy Jork)|Middletown]], mającego  621 517 mieszkańców (2000).
|-
| 6452. || [[Power Rangers Wild Force]] || | ''Wesołe miasteczko''
|-
| 6453. || [[Powiat Diepholz]] || ** przyłączenie gminy [[Engeln (Bruchhausen-Vilsen)|Engeln]] do miasteczka [[Bruchhausen-Vilsen]]
|-
| 6454. || [[Powiat Lüchow-Dannenberg]] || Powiat Lüchow-Dannenberg dzieli się na trzy gminy zbiorowe ''(Samtgemeinde)'', w skład których wchodzi 27 gmin ''(Gemeinde)'', w tym pięć miast ''(Stadt)'', trzy [[miasteczko (urbanizacja)|miasta]] ''(Flecken)'' oraz dwa obszary wolne administracyjnie ''(gemeindefreies Gebiet)''.
|-
| 6455. || [[Powiat Nowy Jiczyn]] || Jego siedziba znajduje się w mieście [[Nowy Jiczyn|Nový Jičín]]. Powierzchnia powiatu wynosi 881,59 km², zamieszkuje go 154 255 osób (gęstość zaludnienia wynosi 174,97 mieszkańców na 1 km²). Powiat ten liczy 54 miejscowości, w tym 9 miast i 2 [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]].
|-
| 6456. || [[Powiat Ołomuniec]] || '''Powiat Ołomuniec''' ([[Język czeski|czes.]] ''Okres Olomouc'') to powiat w [[kraj ołomuniecki|kraju ołomunieckim]] (okręg terytorialny: [[kraj północnomorawski]]) w [[Czechy|Czechach]]. Jego siedziba znajduje się w mieście [[Ołomuniec]]. Powierzchnia powiatu wynosi 1&nbsp;620,28 km², zamieszkuje go 234&nbsp;608 osób (gęstość zaludnienia wynosi 144,79 mieszkańców na 1 km²). Powiat ten liczy 95 miejscowości, w tym 6 miast i 3 [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]].
|-
| 6457. || [[Powiat Pelhřimov]] || [[Miasto|Miasta]] wyróżniono '''pogrubieniem''', [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]] ''pochyleniem'', części miejscowości <small>małym pismem</small>.
|-
| 6458. || [[Powiat Prościejów]] || '''Powiat Prościejów''' ([[Język czeski|czes.]] ''Okres Prostějov'') to powiat w [[kraj ołomuniecki|kraju ołomunieckim]] (okręg terytorialny: [[Kraj południowomorawski (okręg terytorialny)|kraj południowomorawski]]) w [[Czechy|Czechach]]. Jego siedziba znajduje się w mieście [[Prościejów]]. Powierzchnia powiatu wynosi 777,32 km², zamieszkuje go 111&nbsp;197 osób (gęstość zaludnienia wynosi 143,05 mieszkańców na 1 km²). Powiat ten liczy 97 miejscowości, w tym 5 miast i 6 [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczek]].
|-
| 6459. || [[Powiat Przerów]] || '''Powiat Przerów''' ([[Język czeski|czes.]] ''Okres Přerov'') to powiat w [[kraj ołomuniecki|kraju ołomunieckim]] (okręg terytorialny: [[kraj północnomorawski]]) w [[Czechy|Czechach]]. Jego siedziba znajduje się w mieście [[Przerów]]. Powierzchnia powiatu wynosi 844,76 km², zamieszkuje go 134&nbsp;599 osób (gęstość zaludnienia wynosi 159,48 mieszkańców na 1 km²). Powiat ten liczy 104 miejscowości, w tym 6 miast i 3 [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]].
|-
| 6460. || [[Powiat białowieski]] || '''Powiat białowieski''' – [[powiat]] utworzony 12 grudnia 1920 r. pod [[Tymczasowy Zarząd Terenów Przyfrontowych i Etapowych|Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych]] z części powiatów [[powiat prużański|prużańskiego]] (gminy: [[Białowieża (gmina)|Białowieża]], [[gmina Masiewo|Masiewo]] i [[gmina Suchopol|Suchopol]]) i [[powiat brzeski (nadbużański)|brzeskiego]] (gminy: [[gmina Połowce|Połowce]], [[gmina Wierzchowice|Wierzchowice]], [[gmina Dmitrowicze|Dmitrowicze]] i [[gmina Dworce|Dworce]])<ref>Dz. Urz. ZTPiE z 1920 r. Nr 5, poz. 43</ref>. Siedzibą władz powiatowych była wieś [[Białowieża]]. W powiecie nie było miast, a jedynym [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczkiem]] była [[Narewka|Narewka Mała]] (1205 mieszk. a 1921 roku)<ref name= spis/>.
|-
| 6461. || [[Powiat brasławski (II Rzeczpospolita)]] || '''Powiat brasławski''' − powiat utworzony 31 października 1919 r. pod [[Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich|Zarządem Cywilnym Ziem Wschodnich]] z części dawnych powiatów [[powiat nowoaleksandrowski|nowoaleksandrowskiego (jezioroskiego)]] z [[gubernia kowieńska|guberni kowieńskiej]] (gminy [[gmina Brasław|Brasław]], [[gmina Dryświaty|Dryświaty]], [[gmina Dukszty|Dukszty]], [[gmina Opsa|Opsa]], [[gmina Plusy|Plusy]], [[gmina Rymszany|Rymszany]], [[gmina Słobódka|Słobódka]], [[gmina Smołwy|Smołwy]] i [[gmina Widze|Widze]]) i [[powiat iłłuksztański|iłłuksztańskiego]] (lub ''iłłukciańskiego'') z [[gubernia kurlandzka|guberni kurlandzkiej]] (gminy [[gmina Borów (ZCZW)|Borów]], [[gmina Boruny|Boruny]], [[gmina Demeń|Demeń]], [[gmina Kałkuny|Kałkuny]], [[gmina Skrudelino|Skrudelino]], [[gmina Sołonaj|Sołonaj]]) z tymczasową siedzibą w [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczku]] [[Brasław]], wszedł w skład [[okręg wileński (ZCZW)|okręgu wileńskiego]]<ref>Dz. Urz. ZCZW z 1919 r. Nr 25, poz. 257</ref><ref name="mielcarek"/>.
|-
| 6462. || [[Powiat brzeski (nadbużański)]] || '''Powiat brzeski''' – powiat [[województwo poleskie|województwa poleskiego]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]. Jego siedzibą było miasto [[Brześć|Brześć nad Bugiem]]. W skład powiatu wchodziło 22 gminy wiejskie, 1 [[miasto]] i 2 [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]].
|-
| 6463. || [[Powiat brzozowski]] || W XV i XVI wieku we wsiach i miasteczkach [[Pogórze Dynowskie|Pogórza Dynowskiego]] obserwować można było wzrost ilości ludności na terenach dawnej puszczy przygranicznej. Wiek XVII przyniósł ze sobą wiele wojen co zubożyło małe miasteczka tutejszych terenów. W [[1624]] roku [[Tatarzy]] napadli tutejsze tereny niszcząc doszczętnie 11 miejscowości, biorąc do niewoli okolicznych mieszkańców ([[jasyr]]). Tatarzy po rozbiciu przez hetmana [[Stanisław Koniecpolski (hetman)|Stanisława Koniecpolskiego]] porzucili jeńców, którzy powrócili do domów. Zaś w [[1657]] roku w porozumieniu ze Szwedami od południa na Polskę zaatakował [[Władcy Siedmiogrodu|książę Siedmiogrodzki]] [[Jerzy II Rakoczy]] niszcząc doszczętnie Brzozów.
|-
| 6464. || [[Powiat cieszanowski]] || Basznia Dolna, Basznia Górna, Bihale, Borchów, Borowa Góra, Brusno Nowe, Brusno Stare, Burgau, Cewków, Chlewiska, Chotylub, Dachnów, Dąbrowa, Deutschbach, Dzików Nowy, Dzików Stary, Felsendorf, Freifeld, Futory, Gorajec, Horyniec, Huta Różaniecka, Huta Stara, Kadłubiska, Krowica Hołodowska, Krowica Lasowa, Krowica Sama, Krzywe, Lipowiec, '''[[Lipsko (województwo podkarpackie)|Lipsko]] (miasteczko)''', Lisie Jamy, Lubliniec Nowy, Lubliniec Stary, Łówcza, Łukawica, Łukawiec, Miłków, Młodów, Moszczanica, '''[[Narol]] (miasteczko)''', Narol Wieś, Niemstów, Nowe Sioło, '''[[Oleszyce]] (miasteczko)''', Oleszyce Stare, Opaka, Ostrowiec, '''[[Płazów]] (miasteczko)''', Podemszczyzna, Reichau, Ruda Różaniecka, Rudka, Sieniawka, Stare Sioło, Sucha Wola, Szczutków, Ułazów, Wola Wielka, Wólka  Horyniecka, Wólka Zapałowska, Załuże, Zapałów i Żuków
|-
| 6465. || [[Powiat drohicki]] || '''Powiat drohicki''', także '''drohiczyński''' – powiat utworzony 12 grudnia 1920 r. pod [[Tymczasowy Zarząd Terenów Przyfrontowych i Etapowych|Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych]] z części [[powiat kobryński|powiatu kobryńskiego]] (gminy: [[gmina Imienin|Imienin]], [[gmina Woławel|Wołowce]], [[gmina Chomsk|Chomsk]], [[gmina Drohiczyn (województwo poleskie)|Drohiczyn (Poleski)]], [[gmina Braszewicze|Braszewicze]], [[gmina Osowce|Osowce]], [[gmina Odryżyn|Odryżyn]], [[gmina Worocewicze|Worocewicze]], [[gmina Janów (województwo poleskie)|Janów]], [[gmina Motol|Motol]], [[gmina Drużyłowicze|Drużyłowicze]] i [[gmina Bezdzież|Berdzież]])<ref>Dz. Urz. ZTPiE z 1920 r. Nr 5, poz. 47</ref>. 19 lutego 1921 r. wszedł w skład nowo utworzonego [[województwo poleskie|województwa poleskiego]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]. Jego siedzibą było miasteczko [[Drohiczyn (Białoruś)|Drohiczyn]]. W skład powiatu wchodziło 12 gmin wiejskich i 2 [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]].
|-
| 6466. || [[Powiat duniłowicki]] || '''Powiat duniłowicki''' (''lub duniłowiczowski'') – powiat utworzony 7 listopada 1920 r. pod [[Tymczasowy Zarząd Terenów Przyfrontowych i Etapowych|Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych]] z części powiatów [[powiat dziśnieński|dziśnieńskiego]] (gminy: [[gmina Postawy|Postawy]] i [[Gmina Łuck (województwo wileńskie)|Łuck]]), [[powiat wilejski|wilejskiego]] (gminy: [[gmina Łuczaj|Łuczaj]], [[gmina Norzyca|Norzyca]], [[gmina Porpliszcze|Porpliszcze]], [[gmina Parafianów|Parafjanowo]], [[gmina Wołkołata|Wołkołata]], [[gmina Duniłowicze|Duniłowicze]], [[gmina Mańkowicze|Mańkowicze]], [[gmina Miadzioł|Miadzioł]], [[gmina Żośna|Zaśno]] i [[gmina Budsław|Budsław]]) i [[powiat borysowski|borysowskiego]] (gminy: [[gmina Dokszyce|Dokszyce]]<ref>W rozporządzeniu nazwę błędnie zapisano jako ''Dokrujec''</ref> i [[gmina Tumiłowicze|Tumiłowicze]])<ref>Dz. Urz. ZTPiE z 1920 r. Nr 3, poz. 24</ref>. 19 lutego 1921 r. wszedł w skład nowo utworzonego [[województwo nowogródzkie (II Rzeczpospolita)|województwa nowogródzkiego]]. Jego siedzibą było [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] [[Duniłowicze]]. W skład powiatu wchodziło 14 gmin i 1 [[miasto]]. [[13 kwietnia]] [[1922]] r. wyłączono powiat duniłowicki z województwa nowogródzkiego i przyłączono do [[Ziemia Wileńska|Ziemi Wileńskiej]] <ref>{{Dziennik Ustaw|rok=1922|numer=26|pozycja=213}}</ref>. [[1 stycznia]] [[1926]] r. powiat został zniesiony, a z jego terytorium utworzono [[powiat postawski]] <ref>{{Dziennik Ustaw|rok=1925|numer=67|pozycja=472}}</ref>.
|-
| 6467. || [[Powiat dziśnieński]] || W skład powiatu wchodziło 21 gmin, 2 [[miasto|miasta]] i 1 [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]].
|-
| 6468. || [[Powiat grudziądzki]] || W [[Grudziądz]]u rozpoczyna swój bieg pięć znakowanych szlaków turystycznych, które przebiegają przez najciekawsze fragmenty powiatu. Szlak czerwony wiedzie przez Nową Wieś, Wielki Wełcz, rezerwat "Jamy" do [[Gardeja|Gardei]]. Jego druga odnoga prowadzi z [[Grudziądz]]a przez [[Radzyń Chełmiński]] do [[Ryńsk]]a. Szlak żółty prowadzi przez [[Rogóźno-Zamek]], do jeziora Kudznia, kolejny zielony łączy [[Świecie nad Osą]], [[Mełno (powiat grudziądzki)|Mełno]] i [[Radzyń Chełmiński]]. Ostatnia trasa oznaczona kolorem niebieskim prowadzi skrajem Wysoczyzny Chełmińskiej przez Mnirelk, Goplin i Klamry. Jedną z największych atrakcji turystycznych powiatu są pozostałości średniowiecznych zamków krzyżackich w [[Radzyń Chełmiński|Radzyniu Chełmińskim]], [[Rogóźno (województwo kujawsko-pomorskie)|Rogóźnie]] i [[Pokrzywno (powiat grudziądzki)|Pokrzywnie]]. Najsławniejsza z warowni w [[Radzyń Chełmiński|Radzyniu Chełmińskim]] posiada klasę międzynarodową w skali oszacowania wartości zabytków. Do naszych czasów zachowało się południowe skrzydło zamku z kaplicą i dwoma narożnymi kwadratowymi wieżami, część przyziemia a także przedzamcze w formie trapezu. Z udostępnionych do zwiedzania wież zamkowych turyści mogą podziwiać panoramę rozciągająca się na miasteczko i okolice. Z położonego na wyniosłym wzgórzu zamku w [[Rogóźno-Zamek|Rogóźnie]] pozostało czworoboczna wieża z bramą wjazdową, resztki murów, fragmenty przedzamcza oraz budynki gospodarcze z przełomu [[XVIII wiek|XVIII]] i [[XIX wiek|XIX]] wieku. W Pokrzywnie obejrzeć można część zamkowych murów oraz trój kondygnacyjny spichlerz na przedzamczu.
|-
| 6469. || [[Powiat homelski]] || W latach 1777-1786 hrabia [[Piotr Rumiancew]] zbudował miasteczko Bielica<ref>{{SgKP|I|213|Bielica (3) m. dawniej powiatowe}}</ref>, które aż do roku 1851, kiedy przyłączono je do [[Homel|Homla]], stanowiło siedzibę powiatu. Dziś na jej miejscu znajduje się [[Rejon nowobielicki (Homel)|rejon nowobielicki Homla]].
|-
| 6470. || [[Powiat husiatyński (II Rzeczpospolita)]] || '''Gminy:''' Bosyry, Celejów, Chłopówka, '''[[Chorostków]] (miasteczko)''', Czabarówka, Czarnokoniecka Wola, Czarnokońce Małe, Czarnokońce Wielkie, Hadyńkowce, Horodnica, Howiłów Mały, Howiłów Wielki, Hryńkowce, Jabłonów, Karaszyńce, [[Kluwińce]], Kociubińce, Kociubińczyki, Kotówka, Krogulec, Krzyweńkie, Liczkowce, Majdan, Mszaniec, Myszkowce, Niżborg Nowy, Niżborg Stary, Niżborg Szlachecki, Olchowczyk Oryszkowce, Peremiłów, Postołówka, '''Probużna (miasteczko)''', Raków Kąt, Samołuskowce, Sidorów, Siekierzyńce, Suchodół, Suchostaw, Szydłowce, Tłusteńkie, Trybuchowce, Tudorów, Uwisła, Wasylkowce, Wasylków, Wierzchowce, Zielona i Żabińce
|-
| 6471. || [[Powiat kijowski]] || Na początku XVII wieku zaczęła szybko rosnąć liczba Kozaków<ref>Franciszek Rawita-Gawroński. Kozaczyzna Ukrainna w Rzeczypospolitej Polskiej. 1922</ref>. W Białej Cerkwi było ich 300, w Czerkasach 800, w Borowicy, 100, w Daniłowie 100, w Czehryniu 500, w Arkliju 300, w Hołtwie 150, w Perejasławiu 700; w mniejszych miasteczkach nie byli liczeni.
|-
| 6472. || [[Powiat kobryński]] || Jego siedzibą było miasto [[Kobryń]]. W skład powiatu wchodziło 15 gmin wiejskich, 1 [[miasto]] i 2 [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]].
|-
| 6473. || [[Powiat koszyrski]] || '''Powiat koszyrski'''<ref>Mały Rocznik Statystyczny 1939, wcześniej zwany "powiat kamień-koszyrski"</ref> − powiat utworzony 12 grudnia 1920 r. pod [[Tymczasowy Zarząd Terenów Przyfrontowych i Etapowych|Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych]] z części [[powiat kowelski|powiatu kowelskiego]] (gminy: [[gmina Chocieszów|Chociszów]], [[gmina Lelików|Lelików]], [[gmina Wielka Głusza|Wielka Głusza]], [[gmina Soszyczno|Soszyczno]], [[gmina Borowno (województwo poleskie)|Borowno]] i [[gmina Kamień Koszyrski|Kamień Koszyrski]])<ref>Dz. Urz. ZTPiE z 1920 r. Nr 5, poz. 42</ref>. 19 lutego 1921 r. wszedł w skład nowo utworzonego [[województwo poleskie|województwa poleskiego]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]. Jego siedzibą było miasteczko [[Kamień Koszyrski]]. W skład powiatu wchodziło 6 gmin wiejskich.
|-
| 6474. || [[Powiat mołodeczański]] || '''Powiat mołodeczański''' – powiat w [[województwo wileńskie (II Rzeczpospolita)|województwie wileńskim]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]. Jego siedzibą było [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] [[Mołodeczno]]. Został utworzony [[1 kwietnia]] [[1927]] r. z części powiatów: [[powiat wilejski|wilejskiego]] i [[powiat oszmiański|oszmiańskiego]] <ref>{{Dziennik Ustaw|rok=1925|numer=67|pozycja=472}}; zm. {{Dziennik Ustaw|rok=1926|numer=26|pozycja=158}}; zm. {{Dziennik Ustaw|rok=1927|numer=8|pozycja=62}}</ref> oraz z części (przyłączonych równocześnie) powiatów [[powiat stołpecki|stołpeckiego]]<ref name=autonazwa1>{{Dziennik Ustaw|rok=1926|numer=45|pozycja=277}}</ref> i [[powiat wołożyński|wołożyńskiego]]<ref name=autonazwa1 />
|-
| 6475. || [[Powiat oszmiański]] || '''Powiat oszmiański''' – [[powiat]] [[gubernia wileńska|guberni wileńskiej]] następnie pod [[Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich|Zarządem Cywilnym Ziem Wschodnich]], w [[okręg wileński (ZCZW)|okręgu wileńskim]], od 9 września 1920 r. pod [[Tymczasowy Zarząd Terenów Przyfrontowych i Etapowych|Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych]]. 9 października 1920 r. północna część przyłączona do [[Litwa Środkowa|Litwy Środkowej]]. 12 grudnia 1920 r. pod [[Tymczasowy Zarząd Terenów Przyfrontowych i Etapowych|Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych]] z południowej części (gminy: [[gmina Traby|Traby]], [[Gmina Wiszniew (województwo nowogródzkie)|Wiszniów]], [[gmina Bakszty|Bakszty]], [[gmina Naliboki|Naliboki]], [[gmina Wołożyn|Wołożyn]], [[gmina Derewno|Derewna]], [[gmina Juraciszki|Juraciszki]], [[gmina Zabrzezie|Zabrzezie]], [[gmina Połoczany|Połoczany]], [[gmina Ługomowicze|Ługomowicze]], [[gmina Iwie|Iwje]], [[gmina Lipniszki|Lipniszki]], [[gmina Sobotniki|Sobotniki]] i [[Gmina Siedliszcze (województwo nowogródzkie)|Siedliszcze]]) utworzono [[powiat wołożyński]]<ref>Dz. Urz. ZTPiE z 1920 r. Nr 5, poz. 40</ref>. Następnie od 13 kwietnia 1922 na obszarze [[Ziemia Wileńska|Ziemi Wileńskiej]], a od 20 stycznia 1926 w [[województwo wileńskie (II Rzeczpospolita)|województwie wileńskim]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]. Jego siedzibą było [[miasto]] [[Oszmiana]]. W skład powiatu wchodziło 10 gmin, 2 [[miasto|miasta]] i 5 [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczek]]. Wcześniej powiat [[gubernia wileńska|guberni wileńskiej]]. Częściowo pokrywa się z dzisiejszym [[rejon oszmiański|rejonem oszmiańskim]] na [[Białoruś|Białorusi]].
|-
| 6476. || [[Powiat peczeniżyński]] || * Jabłonów miasteczko
|-
| 6477. || [[Powiat piński (II Rzeczpospolita)]] || '''Powiat piński''' – powiat [[województwo poleskie|województwa poleskiego]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]. Jego siedzibą było miasto [[Pińsk]]. W skład powiatu wchodziło 14 gmin wiejskich, 1 [[miasto]] i 2 [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]]. 7 listopada 1920 r. pod [[Tymczasowy Zarząd Terenów Przyfrontowych i Etapowych|Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych]] z powiatu wyłączono gminy: [[gmina Łunin|Łunin]], [[gmina Chotynicze|Chotynicze]], [[gmina Dobrosławka|Dobrosławka]], [[gmina Pohost Zahorodzki|Pohost]], [[gmina Kożangródek|Kożangródek]], [[gmina Płotnica|Płatnica]], [[gmina Stolin|Stolin]] i [[gmina Terebieżów|Terebieżów]] do nowo utworzonego [[powiat łuniniecki|powiatu łuninieckiego]]<ref>Dz. Urz. ZTPiE z 1920 r. Nr 3, poz. 25</ref>. 12 grudnia 1920 r. z powiatu wyłączono gminy: [[gmina Święta Wola|Święto Wola]] i [[gmina Telechany|Telechany]] do nowo utworzonego [[powiat kosowski (województwo poleskie)|powiatu kosowskiego]]<ref>Dz. Urz. ZTPiE z 1920 r. Nr 5, poz. 45</ref>. [[1 stycznia]] [[1923]] r. wyłączono z powiatu pińskiego [[gmina Radczysk|gminę Radczysk]] i przyłączono do nowo utworzonego [[powiat stoliński|powiatu stolińskiego]]<ref>{{Dziennik Ustaw|rok=1922|numer=116|pozycja=1051}}</ref>.
|-
| 6478. || [[Powiat połocki]] || północ od miasteczka Bieszynkowicze, jako mające 5 w. kw. rozległoś'Ji, oraz trzęsawiska 
|-
| 6479. || [[Powiat prużański]] || '''Powiat prużański''' – jednostka administracyjna z centrum w [[Prużana|Prużanie]], istniejąca w XIX i 1. połowie XX wieku, wchodząca w skład szeregu organizmów państwowych. Do [[I wojna światowa|I wojny światowej]] w [[gubernia grodzieńska|guberni grodzieńskiej]] [[Imperium Rosyjskie]]go. W latach 1919–1920 pod polską administracją, w [[okręg brzeski|okręgu brzeskim]] [[Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich|Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich]]. W latach 1921–1939 (1945) w [[województwo poleskie|województwie poleskim]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]. W skład powiatu wchodziło 17 gmin wiejskich i 3 [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]]. W dużym stopniu odpowiada mu terytorialnie dzisiejszy [[rejon prużański]] na [[Białoruś|Białorusi]].
|-
| 6480. || [[Powiat raciborski (1818–1945)]] || Powiat powstał 1 stycznia 1818 roku na mocy pruskiego zarządzenia gabinetowego z 10 maja 1817 roku<ref name="was" group="uwaga">Według red. [[Marek Czapliński]]: ''Historia Śląska'', Wrocław 2002, s. 254 ponownego podziału Śląska na powiaty dokonano w roku 1816.</ref>. Był sukcesorem [[Powiat raciborski (1743–1817)|dawnego powiatu raciborskiego]] powstałego 19 lutego 1743 roku<ref name="daw">{{cytuj książkę|autor=Norbert Mika|tytuł=Dzieje Ziemi Raciborskiej|strony=103}}</ref>. Znacznej zmianie uległy jednak jego granice. Z granic powiatu wyłączono [[Rybnik]], [[Żory]] i [[Rudy (województwo śląskie)|Rudy]] oraz 75 innych miejscowości, które znalazły się w nowo powstałym [[Powiat Rybnik|powiecie rybnickim]]. Do powiatu przestała także należeć enklawa wokół [[Ucieszków|Ucieszkowa]] i [[Maciowakrze|Maciowakrza]]. Włączono za to do niego tereny położone na zachód z [[Krzanowice|Krzanowicami]] i [[Pietrowice Wielkie|Pietrowicami Wielkimi]], okolice wokół [[Odra|Odry]] na południu z ośmioma miejscowościami, przejęte z powiatu pszczyńskiego, a także cały tzw. [[Kraik hulczyński|Kraj Hulczyński]]<ref name="new">{{cytuj książkę|autor=Paweł Newerla|tytuł=Dzieje Raciborza i jego dzielnic|strony=114}}</ref>. Powierzchnia nowo utworzonego powiatu wynosiła 888,74 km<sup>2</sup> i była mniejsza od poprzedniego, który zajmował około 1040 km<sup>2</sup>. Na terenie powiatu znajdowały się 2 miasta (Racibórz i [[Hluczyn|Hulczyn]]), 3 miasteczka ([[Beneszów Dolny]], [[Sudice (powiat Opawa)|Sudice]] i Krzanowice), 120 wsi oraz 22 inne osiedla osadnicze (kolonie, folwarki i dominia). Liczba ludności powiatu wynosiła wówczas 48&nbsp;784 mieszkańców<ref name="mik">{{cytuj książkę|autor=Norbert Mika|tytuł=Dzieje Ziemi Raciborskiej|strony=117–120}}</ref>.
|-
| 6481. || [[Powiat radomyski]] || Powierzchnia powiatu w ogóle niska, błotnista, pokryta lasami, piaskami i błotami, nosi wyraźny charakter Polesia; tylko w południowej części powiatu znajdują się wzniesienia. Jezior znajduje się bardzo wiele, lecz wszystkie one są, nierozległe. Z błot ważniejsze: Botima przy miasteczku Hornostajpole, Zdwiż przy wsi Wołkowo, Kazimirowskie przy wsi Warowicze, Hlebowskie przy mczku Chabne; Błota te są, nieprzebyte, grzązkie i pokryte oczeretem. Oprócz tego w powiecie znajduje się mnóstwo błot wysychających podczas suchych lat. Obszar powiatu zroszony jest głównie rz. Teterowem (dopł. Dniepru), z licznymi dopływami i rz. U żą, dopływem Prypeci. Gleba przeważnią piaszczysta, w nizinach torfiasta, przechodzi w czarnoziem. W miejscach błotnistych znajdują się znaczne pokłady rudy żelaznej. Zaludnienie bardzo słabe, wynosi zaledwie 165,796 mieszkańców (w 1881 r.), t. j. 19'6 na 1 w. kw. (w całej gub. kijowskiej średnie zaludnienie na 1 w. kw. wynosi 51 dusz). W 1865 r. było w powiecie 152,343 mk. (74,776 męż. i 77,567 kob.). Podług wyznań było 124,929 prawosł., 2686 rozkolników, 7587 katol., 497 protest., 21,930 żydów i 3 mahometan. W 1879 r. (podług kalendarza Hm’landa) było w powiecie 23,187 żyd. (11,319 męż. i 11,863 kob). Podług narodowości: 76,313 Małorusów, 32,252 Litwinów, 9100 Polaków. Podług stanów było: 2065 szlachty dziedziczncj, 405 szlachty osobistej, 5930 szlachty drobnej, 1024 duchownych prawosł., 17 katol., 72 żydow., 29,008 mieszczan (...)”
|-
| 6482. || [[Powiat sarneński]] || '''Powiat sarneński''' - dawna jednostka [[Samorząd terytorialny|samorządu terytorialnego II stopnia]] i [[Podział administracyjny|podziału administracyjnego]], utworzona [[15 marca]] [[1920]] r. pod [[Zarząd Cywilny Ziem Wołynia i Frontu Podolskiego|Zarządem Cywilnym Ziem Wołynia i Frontu Podolskiego]] z dotychczasowych gmin [[powiat rówieński|powiatu rówieńskiego]]: [[gmina Wysock|Wysock]], [[gmina Dąbrowica|Dąbrowica]], [[gmina Lubikowicze|Lubikowicze]], [[gmina Niemowicze|Niemowicze]] i [[gmina Wiry|Wiry]] oraz gmin [[powiat owrucki|powiatu owruckiego]]: [[gmina Kisorycze|Kisorycze]], [[gmina Olewsk|Olewsk]] i [[gmina Jurowo|Jurowo]]<ref>Dz. Urz. ZCZWiFP z 1920 r. Nr 2, poz. 20</ref>. [[1 czerwca]] 1920 r. przekazany Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej (w granicach należących dawniej do powiatu rówieńskiego)<ref>Dz. Urz. ZCZW z 1920 r. Nr 42, poz. 1058</ref>. 12 grudnia 1920 r. do powiatu pod [[Tymczasowy Zarząd Terenów Przyfrontowych i Etapowych|Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych]] przyłączono gminy: [[gmina Bereźnica|Bereźnica]], [[gmina Włodzimierzec|Włodzimierzec]], [[gmina Horodziec|Horodziec]], [[gmina Rafałówka|Rafałówka]] i [[gmina Bielska Wola|Bielska Wola]] z [[powiat łucki|powiatu łuckiego]]<ref>Dz. Urz. ZTPiE z 1920 r. Nr 5, poz. 49</ref>. [[19 lutego]] [[1921]] r. wszedł w skład nowo utworzonego [[województwo poleskie|województwa poleskiego]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]<ref>{{Dziennik Ustaw|rok=1921|numer=16|pozycja=93}}</ref>. [[16 grudnia]] [[1930]] r. został przyłączony do [[województwo wołyńskie (II Rzeczpospolita)|województwa wołyńskiego]]<ref>{{Dziennik Ustaw|rok=1930|numer=82|pozycja=649}}</ref>. Jego siedzibą było miasto [[Sarny]]. W skład powiatu wchodziło 9 gmin wiejskich, 3 miejskie, 172 gromady wiejskie (sołectwa), 1 [[miasto]] i 5 [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczek]].
|-
| 6483. || [[Powiat siebieski]] || bardzo niska, w miasteczku bowiem lub w.okolicach bezleśnyeh wynosi 1 rs. 50 kop: za 
|-
| 6484. || [[Powiat starosamborski]] || * Laszki Murowane-miasteczko ([[Powiat samborski (II Rzeczpospolita)|samborski]])
|-
| 6485. || [[Powiat wilejski]] || '''Powiat wilejski''' – powiat w [[województwo wileńskie (II Rzeczpospolita)|województwie wileńskim]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]. Jego siedzibą było [[miasto]] [[Wilejka (miasto)|Wilejka]]. 7 listopada 1920 r. pod [[Tymczasowy Zarząd Terenów Przyfrontowych i Etapowych|Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych]] z powiatu wyłączono gminy: [[gmina Łuczaj|Łuczaj]], [[gmina Norzyca|Norzyca]], [[gmina Porpliszcze|Porpliszcze]], [[gmina Parafianów|Parafjanowo]], [[gmina Wołkołata|Wołkołata]], [[gmina Duniłowicze|Duniłowicze]], [[gmina Mańkowicze|Mańkowicze]], [[gmina Miadzioł|Miadzioł]], [[gmina Żośna|Zaśno]] i [[gmina Budsław|Budsław]] do nowo utworzonego [[powiat duniłowicki|powiatu duniłowickiego]]<ref>Dz. Urz. ZTPiE z 1920 r. Nr 3, poz. 24</ref>. W skład powiatu wchodziło 13 gmin, 1 [[miasto]] i 10 [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczek]]. Początkowo powiat znajdował się w [[województwo nowogródzkie (II Rzeczpospolita)|województwie nowogródzkim]], [[13 kwietnia]] [[1922]] r. został przyłączony do [[Ziemia Wileńska|Ziemi Wileńskiej]]<ref>{{Dziennik Ustaw|rok=1922|numer=26|pozycja=213}}</ref> przemianowanej [[20 stycznia]] [[1926]] r. na województwo wileńskie<ref>{{Dziennik Ustaw|rok=1926|numer=6|pozycja=29}}</ref>.
|-
| 6486. || [[Powiat wileńsko-trocki]] || '''Powiat wileńsko-trocki''' – jeden z 8 powiatów [[województwo wileńskie (II Rzeczpospolita)|województwa wileńskiego]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]] powstały pomiędzy 1923 a 1924 r.<ref>Dokładna data połączenia nieznana. M.P. z 16.11.1923 r. wymienia jeszcze powiaty wileński i trocki osobno, natomiast w M.P. z 30.06.1924 r. występuje już powiat wileńsko-trocki.</ref> z połączenia dawnych powiatów [[Gubernia wileńska|guberni wileńskiej]]: [[powiat wileński (II Rzeczpospolita)|wileńskiego]] i [[powiat trocki|trockiego]]<ref>Powiat trocki w swojej większej części wszedł w skład [[Litwa|Republiki Litewskiej]] jako powiat trocko–koszedarski</ref>. Urząd starostwa mieścił się w [[Wilno|Wilnie]] na ulicy Sołacz 3. W skład powiatu wchodziło 17 gmin, 2 miasta i 12 [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczek]].
|-
| 6487. || [[Powiat wiłkomierski (gubernia kowieńska)]] || Wilkomierski [[powiat]], położony w płd.-wsch. części [[gubernia|gub]]. kowieńskiej, między 55° 11' i 56 o 7' płn. szer. a 43 0 45' i 44 0 55' wsch. (od [[El Hierro|Ferro]]) dług., przedstawia nieforemny pięciokąt i graniczy na płn. z [[powiat nowoaleksandrowski|pow. nowoaleksandrowskim]], na wschód z [[powiat święciański|święciańskim]] i [[powiat wileński|wileńskim]], na płd. z [[powiat kowieński|kowieńskim]], na zach. z kowieńskim i [[powiat poniewieski|poniewieskim]]. Powierzchnia powiatu podług wyliczeń akademika Keppena wynosi 5143 w. kw. al. 535729 dzies., podług pułk. Strjelbickiego 5185'8 w. kw., podług zaś pomiarów wojennotopograficznych 5106 w. kw. Linia największej długości wynosi 108 w., szerokości zaś do 75 w. Powierzchnia zachodniej części powiatu przedstawia niską równinę, poprzerzynaną gdzie nie gdzie gęstemi lasami i wyniosłcmi [[wybrzeże|wybrzeżami]] [[rzeka|rzek]]. W części wschodniej przechodzi szerokie pasmo wyniosłości, od mka Kozaczyzny (pow. nowoaleksandrowskim), przecinające szosę kowieńską-dyneburską pod st. Ławżedyszki. Również z pow. nowoaleksandrowskiego wstępuje niewielkie pasmo, przechodzące przez północny zakątek powiatu i kończące się pod miasteczkiem [[Kupiszka|Kupiszki]]. Nadto w niektórych miejscach wyniosłości towarzyszą wybrzeżom rzek i rzeczek. Najwyższe wyniosłości znajdują się pod wsią [[Stworańce]] (646'5 st. aug. npm.), [[Bolniki]] (595'7) i [[Kongiedy]] (562'2 st.). Pod względem geognostycznym w płn. części powiatu spotykamy [[wapień|wapienie]] formacyi [[dewon|dewońskiej]] (np. na wybrzeżach rz. [[Święta (rzeka)|Swiętej]]). W płd.-wsch. części podłoże stanowią piaski i gliny formacyi [[eocen|eoceńskiej]] (dolnej [[trzeciorzęd]]owej), śród których miejscami znajdują się cieńkie warstwy [[lignit]]u i w niewielkiej ilości [[bursztyn]]. Doliny między wzgórzami i wybrzeżami rzek zasiane są głazami narzutowemi. Gleba w ogóle jest gliniasta, żyzna; zachodnie części powiatu (gm. [[Troupie]], [[Szty (miejscowość)|Szaty]], [[Kupiszki]], PoławeIl, [[Traszkuny]], [[Komaje]], [[Szymańce]]) mają grunt [[czarnoziemy|czarnoziemny]], [[ił (skała)|iłowaty]], pod względem urodzajności mogący współzawodniczyć z pow. poniewieskim i [[powiat szawelski|szawelskim]]. W ogóle grunta w pow. wiłkomierskim są żyzne (oprócz gmin [[Widziszki]], [[Nidoki]], [[Żmujdki]]). (...)
|-
| 6488. || [[Powiat wołożyński]] || '''Powiat wołożyński''' – powiat utworzony 12 grudnia 1920 r. pod [[Tymczasowy Zarząd Terenów Przyfrontowych i Etapowych|Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych]] z części [[powiat oszmiański|powiatu oszmiańskiego]] (gminy: [[gmina Traby|Traby]], [[Gmina Wiszniew (województwo nowogródzkie)|Wiszniów]], [[gmina Bakszty|Bakszty]], [[gmina Naliboki|Naliboki]], [[gmina Wołożyn|Wołożyn]], [[gmina Derewno|Derewna]], [[gmina Juraciszki|Juraciszki]], [[gmina Zabrzezie|Zabrzezie]], [[gmina Połoczany|Połoczany]], [[gmina Ługomowicze|Ługomowicze]], [[gmina Iwie|Iwje]], [[gmina Lipniszki|Lipniszki]], [[gmina Sobotniki|Sobotniki]] i [[Gmina Siedliszcze (województwo nowogródzkie)|Siedliszcze]])<ref>Dz. Urz. ZTPiE z 1920 r. Nr 5, poz. 40</ref>. 19 lutego 1921 r. wszedł w skład nowo utworzonego [[województwo nowogródzkie (II Rzeczpospolita)|województwa nowogródzkiego]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]. Jego stolicą był [[Wołożyn]]. Powierzchnia wynosiła 3545 km². W skład powiatu wchodziło 14 gmin i 2 [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]].
|-
| 6489. || [[Powiat zangezurski]] || Siedzibą władz powiatu zangezurskiego było miasteczko [[Goris]]. Powierzchnia powiatu wynosiła 6.289,7 [[wiorsta kwadratowa|wiorst kwadratowych]] (7.773 km²). Liczba mieszkańców wynosiła według szacunków z 1886 – 123.997 osób, według spisu powszechnego z 1897 – 137.871 osób, mieszkających w 75 miejscowościach. Ludność była głównie osiadła, tylko Kurdowie i część Azerów byli półkoczownikami. Według spisu z 1897 ludność powiatu tworzyli: 
|-
| 6490. || [[Powiat Český Krumlov]] || Miasta wyróżniono '''pogrubieniem''', [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]] ''kursywą'':
|-
| 6491. || [[Powiat łuniniecki]] || '''Powiat łuniniecki''' - powiat utworzony 7 listopada 1920 r. pod [[Tymczasowy Zarząd Terenów Przyfrontowych i Etapowych|Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych]] z części powiatów [[Powiat piński (II Rzeczpospolita)|pińskiego]] (gminy: [[gmina Łunin|Łunin]], [[gmina Chotynicze|Chotynicze]], [[gmina Dobrosławka|Dobrosławka]], [[gmina Pohost Zahorodzki|Pohost]], [[gmina Kożangródek|Kożangródek]], [[gmina Płotnica|Płatnica]], [[gmina Stolin|Stolin]] i [[gmina Terebieżów|Terebieżów]]), [[powiat mozyrski|mozyrskiego]] (gminy: [[gmina Czuczewicze|Czuczewicze]], [[gmina Łachwa|Łachwa]], [[gmina Chorsk|Chorsk]], [[gmina Dawidgródek|Dawidgródek]] i [[gmina Berezów|Berezów]]) i [[powiat słucki|słuckiego]] (gminy: [[gmina Kruhowicze|Kruchowicze]]<ref>Gminę Kruhowicze wyłączono 1 kwietnia 1920 z powiatu słuckiego i włączono do powiatu baranowickiego (Dz. Urz. ZCZW z 1920 r. Nr 28, poz. 655). Brak informacji czy postanowienie to zostało zniesione, czy gminę włączono z powrotem do powiatu słuckiego, czy też zaszła pomyłka w określeniu "z powiatu '''słuckiego''' do powiatu łuninieckiego</ref> i [[gmina Zaostrowiecze|Zaostrowicze]])<ref>Dz. Urz. ZTPiE z 1920 r. Nr 3, poz. 25</ref>. 19 lutego 1921 r. wszedł w skład nowo utworzonego [[województwo poleskie|województwa poleskiego]] w [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]. Jego siedzibą było miasto [[Łuniniec]]. W skład powiatu wchodziło 15 gmin wiejskich, 3 [[miasto|miasta]] i 3 [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]]. [[1 stycznia]] [[1923]] r. wyłączono pięć gmin do nowo utworzonego [[powiat stoliński|powiatu stolińskiego]] <ref>{{Dziennik Ustaw|rok=1922|numer=116|pozycja=1051}}</ref>.
|-
| 6492. || [[Powiat święciański]] || '''Powiat święciański''' – jednostka administracyjna z centrum w [[Święciany|Święcianach]], istniejąca w XIX i do połowy XX wieku, wchodząca w skład szeregu organizmów państwowych. Do 1919 roku powiat [[Gubernia wileńska|guberni wileńskiej]] [[Imperium Rosyjskie]]go. W latach 1919–1920 powiat [[okręg wileński|okręgu wileńskiego]] [[Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich|ZCZW]]. Następnie w składzie [[Litwa Środkowa|Litwy Środkowej]], następnie od [[13 kwietnia]] [[1922]] r. na obszarze [[Ziemia Wileńska|Ziemi Wileńskiej]], a od [[20 stycznia]] [[1926]] r. w [[województwo wileńskie (II Rzeczpospolita)|województwie wileńskim]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]. Jego siedzibą było [[miasto]] [[Święciany]]. W skład powiatu wchodziło 15 gmin, 2 [[miasto|miasta]] i 12 [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczek]].
|-
| 6493. || [[Powiat żywiecki]] || Początki powiatu żywieckiego datowane są na rok 1867, kiedy to [[Austro-Węgry|austriackie]] władze [[Królestwo Galicji i Lodomerii|Galicji]] dokonały podziału tej części [[monarchia|monarchii]] na [[powiat]]y. Składał się on z trzech powiatów (obwodów) sądowych: żywieckiego, milowieckiego i ślemieńskiego. W przeciwieństwie do [[Śląsk Cieszyński|Śląska Cieszyńskiego]], wcześniej obwody sądowe nie stanowiły równocześnie powiatów administracyjnych. Do roku 1921 powiat żywiecki obejmował 60 [[wieś|wsi]], 2 [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]] ([[Milówka (województwo śląskie)|Milówka]] i [[Ślemień]]) oraz 2 miasta ([[Żywiec]] i [[Sucha Beskidzka|Sucha]] od 1896 roku).
|-
| 6494. || [[Powicie]] || }}'''Powicie''' ([[Język białoruski|biał.]] Павіцце, ''Pawiccie'') – wieś (do 2011 roku była [[Agromiasteczko|agromiasteczkiem]]) na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Rejon kobryński|rejonie kobryńskim]] [[Obwód brzeski|obwodu brzeskiego]]. Miejscowość wchodzi w skład [[Sielsowiet Powicie|sielsowietu Powicie]]<ref>{{Cytuj|autor=K. Shastouski|tytuł=Powicie {{!}} zabytki {{!}} zdjęcia|data dostępu=2016-09-29|opublikowany=www.radzima.org|url=http://www.radzima.org/pl/miejsce/powiccie.html}}</ref>.
|-
| 6495. || [[Powidz (województwo wielkopolskie)]] || [[Plik:Powidz center.JPG|mały|200px|lewo|Zabudowa małomiasteczkowa]]
|-
| 6496. || [[Powiewiórka]] || '''Powiewiórka''' ([[Język litewski|lit.]] ''Pavoverė'') - wieś, dawniej [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] w [[Gmina Podbrodzie|gminie Podbrodzie]] [[Rejon święciański|rejonu święciańskiego]] w [[Okręg wileński|okręgu wileńskim]] [[Litwa|Litwy]]. Ma 423 mieszkańców (2001). 
|-
| 6497. || [[Powieść milicyjna]] || Funkcja perswazyjna i indoktrynująca powieści milicyjnej wynikała z jej powiązań z powieścią produkcyjną. Obydwie służyły przedstawieniu konfrontacji między dwoma ideologiami i prymitywnie redukowały społeczeństwa zachodnie do tego, co złe, a wschodnioeuropejskie to tego, co dobre. Za ideowo-propagandowe motto powieści milicyjnej można potraktować słowa Edigeya: „W walce pomiędzy pojedynczym przestępcą lub nawet najlepiej zorganizowanym gangiem, a aparatem sprawiedliwości istnieje ogromna przewaga państwa. Prędzej czy później sprawiedliwość zawsze dosięgnie zbrodniarza”<ref>J. Edigey 1972, ''Testament samobójcy'', Warszawa, s. 181. </ref>. Jak w powieści produkcyjnej, tak i w milicyjnej pozytywni bohaterzy byli mało intrygujący i słabo zindywidualizowani, nie posiadali głębokich wad i nie walczyli ze swymi osobistymi problemami. Pomimo pewnych ludzkich słabości, funkcjonariusz MO był ideałem obywatela, moralnym i ideologicznym, krzewiącym podstawy komunizmu i zwalczającym wszelkie zło. Zasadniczą różnicą między tymi odmianami powieści było to, że milicyjna miała być lżejszym, rozrywkowym, wariantem produkcyjnej, a intrygujące przestępstwo miało wykazać, że przeżytki kapitalizmu stanowiły zagrożenie społeczne i należało je jak najspieszniej i bezwzględnie usuwać. Z dzisiejszej perspektywy najciekawszym aspektem tych utworów są realia społeczne i polityczne, które tak nużyły ówczesnych czytelników. Uważna lektura niuansów pozwala odtworzyć nie tylko warunki życia, lecz także nasilenie cenzury i indoktrynacji. W okresach odwilży realia nabierały akcentów krytycznych, mnożyły się aluzje i nawiązania do konkretnych wydarzeń opozycyjnych, stąd ich ciekawy wymiar społeczno-obyczajowy - zawierały cenne dane, gdzie indziej niedostępne dla przeciętnego obywatela. Wyrażały pewną formę patriotyzmu lokalnego, a miejsce, w którym rozgrywała się akcja często nabierało cech drugoplanowego bohatera. Autorzy nawiązywali często do znanych zjawisk kultury i obyczajowości: od tych najwznioślejszych (np. festiwali piosenki czy folkloru) do tych najpodlejszych (nielegalnego obrotu walutą lub ludźmi). Realia dotyczyły przeważnie środowisk wielkomiejskich, głównie stolicy, ale czyniono wysiłki by małomiasteczkowe i wiejskie środowiska też się pojawiały. Co więcej, im bardziej cenzura przykręcała śrubę, tym chętniej pisarze zapełniali stronice grafomańskimi dywagacjami na tematy osobistych zainteresowań czy przekonań, które także zawierały koloryt lokalny, choć dotyczący bardziej autora niż opisywanych przezeń wydarzeń. Jeden z recenzentów zdiagnozował to zjawisko jako „sraczkę mózgową”<ref>Ewa Adamczewska, rec., Sławomir Sierecki, ''Nocny reporter'', Gdańsk 1972, <nowiki>http://www.archiwum.klubmord.com/Recenzje/sierecki-slawomir-nocny-reporter.html</nowiki>.</ref>; te grafomańskie wynurzenia są dziś niezastąpionym źródłem informacji o polskim społeczeństwie epoki socjalizmu. Językowo powieść milicyjna jest też zbliżona do produkcyjnej. Rzadko uprawiali je wybitnie utalentowani pisarze, co miało swą mocną stronę, ponieważ opisy i dialogi rejestrowały język potoczny, często wulgarny, który szybko ewoluował i zanikał.
|-
| 6498. || [[Powondeń]] || '''Powondeń''' (lit. ''Pavandenė'') – [[miasteczko]] na [[Litwa|Litwie]], leży w [[okręg telszański|okręgu telszańskiego]] w [[Rejon telszański|rejonie Telsze]].
|-
| 6499. || [[Powracająca fala]] || Wypadek wzburzył opinię publiczną przeciw rodzinie Adlerów. Starszy starał się nawet wykorzystać sytuację karząc jakiekolwiek przejawy buntu. Młodszy w wyniku nagonek prasowych, częstych docinek i stanowczych reakcji rodziców jego przyjaciół, utracił wiele znajomości i starał się pokazać małomiasteczkowej społeczności swoją pozycję. Podczas jarmarku wykupił w gospodzie wszystkie obiady, zapraszając  każdego chętnego. Niespodziewanie zjawił się tam sędzia gminny, Zapora - mądry, prawy i doświadczony ziemianin, otwarcie sprzeciwiający się polityce Adlerów. Doszło do słownej przepychanki między Zaporą i Ferdynandem, w wyniku której sędzia został wyzwany na pojedynek. Bez wiedzy ojca Ferdynand przystąpił do pojedynku. Ciężko ranny został przewieziony do domu, gdzie zmarł. Gotlieb oszalał z rozpaczy, zwyzywał każdego, na kogo się natknął, włączając w to pocieszającego go pastora. Ostatecznie podpalił fabrykę i zginął w płomieniach lub pod stertami gruzu.
|-
| 6500. || [[Powracający]] || W niewielkim francuskim górskim miasteczku do życia powracają zmarli ludzie. Wśród przywróconych znajdują się m.in. Camille – nastolatka, która zginęła w wypadku autobusu; Simon, który popełnił samobójstwo, zamordowany przez włamywaczy „Victor” i seryjny zabójca Serge. Próbują oni wrócić do swoich codziennych spraw, kiedy w miasteczku zaczynają dziać się dziwne rzeczy – poziom wody w jeziorze obniża się, ujawniając martwe zwierzęta i iglicę kościoła, a na ciałach żywych i zmarłych zaczynają pojawiać się dziwne ślady.
|-
| 6501. || [[Powrót Don Camilla]] || Włochy po II wojnie światowej. [[Don Camillo]], proboszcz w niewielkim włoskim miasteczku, zostaje przeniesiony na inną placówkę. Na decyzję biskupa wpłynęła napięta sytuacja w społeczności, na której czele stał komunistyczny wójt [[Peppone]]. Niestrudzony kapłan nie pozostawia jednak swych owieczek. Sprawę zwycięstwa nad komunistami postawił sobie za punkt honoru<ref>{{Cytuj stronę | url =http://www.filmweb.pl/film/Powrót+Don+Camilla-1953-103813/descs | tytuł =Powrót Don Camilla. Opis filmu | opublikowany =www.filmweb.pl | język = pl| data dostępu = 2016-09-26}}</ref>.
|-
| 6502. || [[Powrót do Garden State]] || Andrew próbuje swoich sił w Los Angeles jako aktor, jednak nie odnosi w tej dziedzinie sukcesów. Na co dzień pracuje jako kelner w wietnamskiej restauracji. Rozwojowi jego kariery nie sprzyja zapewne to, że od wielu lat zażywa silne środki antydepresyjne zaaplikowane mu przez własnego ojca, z zawodu psychiatrę. Dowiedziawszy się pewnego dnia o samobójczej śmierci swojej matki, zmuszony zostaje do przyjazdu na jej pogrzeb do rodzinnego miasteczka w New Jersey, które opuścił przed dziewięcioma laty. Po przyjeździe spotyka swoich znajomych z liceum − jeden z nich został multimilionerem, drugi, Mark, pracuje jako grabarz na miejscowym cmentarzu. Obaj próbują go wyrwać z katatonicznego stanu, w którym tkwi. Wkrótce Andrew poznaje piękną i wyjątkową dziewczynę, imieniem Sam.
|-
| 6503. || [[Powrót żywych trupów II]] || Siedmiu bohaterów usiłuje uciec z miasteczka opanowanego przez [[zombie]].
|-
| 6504. || [[Powstanie chłopskie w Finlandii (1596-1597)]] || '''Powstanie chłopskie w Finlandii''' (zwane ''Wojną drągów'', [[język fiński|fin.]] ''Nuijasota'', [[język szwedzki|szw.]] ''Klubbekriget'') - trwające w okresie od 25 listopada 1596 do 24 lutego 1597 [[powstanie]] fińskiego [[chłopi|chłopstwa]] przeciwko wprowadzeniu osobistego [[poddaństwo|poddaństwa]] i konieczności dostarczania kontyngentów na rzecz wojska, główną bazą powstańców było miasteczko Nokia.
|-
| 6505. || [[Powstanie iwienieckie]] || '''Powstanie iwienieckie''' – akcja bojowa przeprowadzona 19 czerwca 1943 przez [[Zgrupowanie Stołpeckie AK|Polski Oddział Partyzancki]] z [[Obwód Stołpce AK|Ośrodka AK Stołpce]], zakończona zdobyciem miasteczka [[Iwieniec]] w [[Powiat wołożyński|powiecie wołożyńskim]] i rozbiciem tamtejszego garnizonu [[III Rzesza|niemieckiego]].
|-
| 6506. || [[Powstanie skidelskie]] || '''Powstanie skidelskie''' – [[powstanie]] antypolskie ludności, głównie [[Żydzi|Żydów]] i [[Białorusini|Białorusinów]], wzniecone w [[Skidel|Skidlu]] przez [[Komunizm|komunistów]] z rozwiązanej w 1938 [[Komunistyczna Partia Zachodniej Białorusi|Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi]]. Rozpoczęło się 18 września 1939, dzień po [[Agresja ZSRR na Polskę|agresji ZSRR]] na [[II Rzeczpospolita|Polskę]]. Powstańcy opanowali miasteczko i ustanowili władzę [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radziecką]]. Źródła polskie wspominają o zamordowaniu kilkunastu żołnierzy i cywilów. 19 września z [[Grodno|Grodna]] do Skidla przybyła [[ekspedycja karna]] złożona ze 100 żołnierzy [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]] i [[Policja Państwowa|policjantów]], którzy opanowali miasteczko przy wsparciu miejscowych [[Polacy|Polaków]]. Nastąpiły aresztowania i rozstrzeliwania powstańców oraz ich sympatyków – według źródeł sowieckich po zdobyciu Skidla zabito 18–31 osób i spalono 19 domów. Po uspokojeniu sytuacji ekspedycja karna wycofała się do Grodna. 20 września do Skidla wkroczyła [[Armia Czerwona]]. 
|-
| 6507. || [[Powstańcze Oddziały Specjalne „Jerzyki”]] || * we wrześniu 1943 r. patrol ppor. Henryka Lefika ps. „Tarzan”, działający w ramach 9. Brygady Wileńskiej AK, zdobył w miasteczku [[Żuprany]] magazyn medyczny, skąd zabrano 2 samochody leków i sprzętu medycznego,
|-
| 6508. || [[Powszechna Wystawa Krajowa]] || Powierzchnia: 57.000 m². Obszar łącznikowy terenów A, B i C z terenami wesołego miasteczka (E). Obecnie są to zabudowania przy ulicach [[Ulica Henryka Siemiradzkiego w Poznaniu|Siemiradzkiego]] i [[Ulica Juliusza Kossaka w Poznaniu|Kossaka]], wcześniej tzw. ''[[Johow-Gelände w Poznaniu|Johow-Gelände]]''<ref name=lech/>.
|-
| 6509. || [[Powódź tysiąclecia w Kłodzku]] || Główną przyczyną powodzi jaka nawiedziła na początku lipca Kłodzko, było wystąpienie w dniach od [[3 lipca|3]] do [[10 lipca]] 1997 roku na obszarze południowej Polski obfitych opadów deszczu. Opady w [[Sudety Wschodnie|Sudetach Wschodnich]] i południowej części [[Śląsk]]a objęły [[dorzecze Odry]] oraz spowodowały, że już [[6 lipca]] pierwsze wsie i miasteczka zostały zalane przez [[Nysa Kłodzka|Nysę Kłodzką]]. Następnego dnia woda dotarła do Kłodzka<ref>[http://www.odra.pl/pl/dokumenty/962585850.shtml ''Ocena przyczyn lipcowej powodzi'', wnioski do programu ochrony przeciwpowodziowej w przyszłości na Odrze, ekspertyza opracowana dla Sejmowej Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, Warszawa 1997.]</ref>.
|-
| 6510. || [[Powódź tysiąclecia]] || W dniach 3–10 lipca 1997 na obszarze południowej [[Polska|Polski]], [[Czechy|Czech]] i [[Austria|Austrii]] wystąpiły obfite opady [[deszcz]]u. Opady w [[Sudety|Sudetach Wschodnich]] oraz południowej części [[Śląsk]]a objęły dorzecze [[Odra|Odry]] i spowodowały, że już 6 lipca pierwsze wsie i miasteczka zostały zalane przez [[Nysa Kłodzka|Nysę Kłodzką]] i [[Odra|Odrę]]. Pierwszym zalanym polskim miastem były [[Głuchołazy]], które w dniu następnym (7 lipca) odwiedził ówczesny [[Prezes Rady Ministrów|premier]] [[Włodzimierz Cimoszewicz]]. W dniu tym powódź objęła zlewnię górnej Odry (w okolicach [[Chałupki (powiat raciborski)|Chałupek]] i [[Olza (województwo śląskie)|Olzy]]). 8 lipca  w pobliżu [[Wodzisław Śląski|Wodzisławia Śląskiego]] i [[Racibórz|Raciborza]] przepływ na Odrze wynosił około 3500 [[Metr sześcienny|m³]]/[[Sekunda|s]]. Woda rozlała się na odcinku od Chałupek aż do Raciborza.
|-
| 6511. || [[Powódź w Europie Środkowej (2010)]] || 24 maja 18 pojazdów oraz 40 osób obsługi ukraińskiej Państwowej Straży Pożarnej udało się do [[Baranów Sandomierski|Baranowa Sandomierskiego]], aby pomóc w prowadzonych działaniach ratowniczych oraz w usuwaniu skutków powodzi. Wał na rzece Łęg w Gorzycach został obroniony, dzięki czemu obyło się bez ewakuacji 8-tysięcznego miasteczka. Na tarnobrzeskim osiedlu [[Dzików (Tarnobrzeg)|Dzików]] wyłowiono zwłoki mężczyzny<ref>[http://www.twojregion24.pl/wydarzenia/kolejna-smiertelna-ofiara-powodzi-na-podkarpaciu/ Kolejna śmiertelna ofiara powodzi na Podkarpaciu].</ref>.
|-
| 6512. || [[Powązki (Warszawa)]] || Cały park księżnej Izabeli zakupił w [[1798]] szlachcic z Poznańskiego Władysław Józef Łaszczyński (zm.[[1816]]), (używający oficjalnie drugiego imienia) i koło skrzyżowania Elbląskiej i Powązkowskiej wystawił browar i karczmę. Po jego śmierci, młodzi Łaszczyńscy – nie wiadomo w którym roku – odstąpili całość (czyli park, Powązki-wieś, działkę na rogu obecnych ulic: Okopowej i Powązkowskiej i obszar obecnego [[Cmentarz żydowski w Warszawie (Wola)|Cmentarza Żydowskiego]] Abrahamowi Szymonowi Cohen. Ten zaś wydzielił i odsprzedał niejakiemu "Schóltzowi" dworskie zabudowania naprzeciw dzisiejszego Cmentarza Wojskowego ([[Karczma|austeria]], łaźnia dworska, piekarnia i 4 murowane budynki służby ). Po czym w [[1831]] postąpił władzom carskim połowę terenu parkowego na cele wojskowe, w zamian za [[Propinacja|przywilej propinacyjny]] w całym [[Królestwo Polskie (kongresowe)|Królestwie]] oraz prawo wypasu bydła swojego i przyjętego na paszę na przekazanym terenie Powązek. Własnością skarbową stały się tereny "wiejskich" pałacyków Czartoryskich i amfiteatr na wyspie, dom Parysa i olendernia (prawdopodobnie młyn wodny). Natomiast Cohen nie zbył stylizowanej na średniowieczny zamek obory, która stała koło zabudowań szkoły nr 159 do lat 70.<ref>AGAD Zbiór kartograficzny Plan dóbr Powązek po starozakonnym Abrahamie Szimonie Cohen pozostałych sporządzony w 1844 teka 370 plan 45</ref> Z tego wydzielonego z dóbr Cohena terenu powstał Czarny Dwór, biorący swą nazwę niewątpliwie od zabudowań Czartoryskich. W pierwszej księdze meldunkowej gminy Powązki z [[1856]] rejon Cz.Dw. występuje jako osada złożona z 8 budynków, zamieszkałych przez aż 185 osób. Jedyny syn Abrahama Cohena zmarł jeszcze za życia patriarchy, dobra odziedziczył w [[1842]] wnuk Icchak Levi Cohen (zm. [[1916]]). A że był nieletni, do 1860 znalazły się w zarządzie powierniczym [[Bank Polski (Królestwo Polskie)|Banku Polskiego]]<ref>AGAD III Rada Stanu Królestwa Polskiego Akta dotyczące podania Cohen Icka Leib zam. we wsi Powązki koło Warszawy o przywrócenie mu nieograniczonego utrzymywania zakładów propinacyjnych 1861-1862 sygn.527</ref>. Wymieniony bank administrował również skarbowym terenem Czarnego Dworu, wyznaczając plenipotentów: np. suwalskiego kupca Mosze Brauna<ref>AGAD III Rada Stanu Królestwa Polskiego Akta dotyczące sporu jurysdykcyjnego w sprawie kupca suwalskiego zam. w Warszawie Mawsze Braun przeciwko Bankowi Polskiemu 1865 sygn. 339</ref>. Z kolei w Kolonii Schóltza przy Powązkowskiej, grunta zwane "kolonią Izabelin", położone około Zielonej Karczmy prowadzonej przez Marylę Werpachowską, nabył szlachcic Karol Szczygielski, zakładając tam szlachtuz. Czyniąc przez to konkurencję starozakonnemu Mendlowi Freund, który prowadził handel mięsem na rynku przy Elbląskiej (teren zajmowany dziś przez stację „[[PKN Orlen|Orlenu]]” ) już od ok. [[1840]]. W związku z tym p. Szczygielski doczekał się wielu problemów – władze sanitarne, tak cywilne jak i wojskowe b. często go kontrolowały, kilkakrotnie czasowo zamykając ubojnię<ref>AGAD III Rada Stanu Królestwa Polskiego Akta dotyczące podania Karola Szczygielskiego o dozwolenie otwarcia szlachtuza w kolonii Izabelin 1861 sygn. 521</ref>. Istotne jest jednak to, że nazwę jednego gospodarstwa rozciągnięto po jakimś czasie na cały obszar naprzeciw późniejszego cmentarza. Z kolei domy [[mennonici|mennonickich]] osadników holenderskich z czasów Izabeli, wraz z malowniczymi murowanymi wiatrakami od lat 20. XIX wieku nabywali młynarze pochodzenia niemieckiego np. rodzina Libeltów. Grunta te leżały po południowej stronie Powązkowskiej tam gdzie dziś stoją magazyny przedsiębiorstwa "Chemia", oraz dalej w kierunku granic Warszawy, naprzeciwko [[Cmentarz Powązkowski w Warszawie|Cmentarza Powązkowskiego]]. W [[1859]] społeczność ewangelicka Powązek liczyła 43 osoby<ref>Tadeusz Władysław Świątek "Powązkowskie rody mieszczańskie " Zeszyty Wolskie nr 9/2007</ref>. Od [[1816]] [[Leon Newachowicz]], rosyjski przedsiębiorca, dzierżawił od Łaszczyńskich a następnie Cohena teren przy Elbląskiej, od obecnego budynku Ciechu aż do budynku Zespołu Szkół nr 54 pod fabrykę tabaczną. Umowę wymówił mu powiernik masy spadkowej Cohena, Bank Polski w [[1844]]. Młody Icchak Cohen ponownie odnajął młyn tytoniowy i hale fabryczne firmie "Rosenthal i Rabinersohn" w 1866<ref>Gazeta Handlowa rocznik 1867</ref>. W "zamku" – oborze umieszczono wtedy dodatkowo wytwórnię zapałek. Natomiast na gruntach Czarnego Dworu rozwinęło się szeroko osadnictwo. Wojsko zajęło tylko teren przy obecnych ulicach Sybilli i Opalińskiej pod tzw. Kolonijkę – domy dla oficerów artylerii z Ciepłych Baraków na Piaskach. Spory kawałek osady Młociny B (koło Olszynki) nabył w 1864 niejaki Aleksandrow, który przeprowadził parcelację, dając początek osiedlu drewnianych biedadomków<ref> APW Teki Korotyńskiego</ref>. W całym rejonie gminy Powązki zdarzały się przypadki mieszkańców przesiedlonych administracyjnie za przestępstwa lub wykroczenia ( za carskich czasów [[Zesłanie#Zesłania w Rosji carskiej|zsyłka]] do oddalonych rejonów Imperium była karą najcięższą – za mniej rażące czyny eksmitowano bliżej)<ref>AGAD Komisja Województwa Mazowieckiego i Rząd Gubernialny Warszawski Księga ludności 1856-1858 gminy Powązki pow. Warszawski sygn.4416</ref>. Już w [[1862]] Powązki, mimo braku stosownych praw, nazywano miasteczkiem. Z powodu, jak to określił urzędnik Rządu Gubernialnego Warszawskiego, typowo miejskich zajęć mieszkańców (rzeczywiście według księgi meldunkowej nikt nie trudnił się już rolnictwem)<ref>AGAD III Rada Stanu Królestwa Polskiego Akta dotyczące podania starozakonnych mieszkańców wsi Powązki o uwolnienie ich od opłaty koszernego 1862 sygn 504</ref>. Ponadto, ponieważ liczba ludności wyznania mojżeszowego przekroczyła pół tysiąca, powołano tu w [[1851]] okręg bóżniczy, z domem modlitwy, [[mykwa|mykwą]] i [[jesziwa|jesziwą]]. [[Rabin]]em został Lejzor Lewkowicz Fuks<ref>AGAD Centralne Władze Wyznaniowe ATS gminy wyznania starozakonnego we wsi Powązki w guberni warszawskiej 1951-1862 sygn.3862</ref>. Świątynia i i szkoła religijna przetrwały do II Wojny i zagłady wiernych – przedwojenne adresy to Elbląska 18 i Elbląska 21. Wedle spisu z 1905 Powązki liczyły 134 domy, 85 sklepów, była tam kuźnia, rzeźnia i apteka, z tym, że rachmistrze liczyli też pewnie Powązki miejskie, ciągnące się od Okopowej wzdłuż Burakowskiej. 
|-
| 6513. || [[Pozelwa]] || '''Pozelwa''' ([[język litewski|lit.]] ''Želva'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], w [[okręg wileński|okręgu wileńskim]], w [[Rejon wiłkomierski|rejonie wiłkomierskim]], położone ok. 22 km na wschód od [[Wiłkomierz]]a, przy drodze Wiłkomierz-[[Malaty]], nad rzeką [[Zelwa (rzeka)|Zelwą]], dopływem [[Cesarka (rzeka)|Cesarki]]. Siedziba [[Gmina Pozelwa|gminy Pozelwa]]. 
|-
| 6514. || [[Poziom śmierci]] || [[Jack Reacher]] po odejściu z wojska prowadzi tryb życia włóczęgi, poruszając się z miasta do miasta. W czasie jednej z takich podróży, pod wpływem impulsu wysiada wczesnym rankiem z autobusu i pieszo dociera do Margrave – fikcyjnego, małego miasteczka w stanie [[Georgia]]. Na miejscu ma zamiar poszukać śladów „Ślepego Blake’a” – zmarłego przed laty w tym miasteczku gitarzysty. W trakcie śniadania w jednym z lokalnych barów zostaje aresztowany i oskarżony o morderstwo. Po odczytaniu obowiązkowej [[Prawa Mirandy|formuły Mirandy]] zostaje przewieziony do miejskiej komendy i tam jest przesłuchiwany. W trakcie przesłuchania okazuje się, że policja jest w posiadaniu świadka, który widział Reachera niedaleko miejsca zbrodni w noc popełnienia morderstwa. Jack stara się udowodnić, iż nie było go jeszcze w miasteczku, kiedy popełniono zbrodnię. Ostatecznie, wraz z innym podejrzanym w tej sprawie, trafia na weekend do stanowego więzienia, gdzie ze strony więźniów ma miejsce próba zamachu na jego życie. Po dwóch dniach spędzonych w więziennej celi, z polecenia policji w Margrave zostają obaj uwolnieni. Po wyjściu z więzienia, Jack Reacher wraca do miasteczka i kiedy ma zamiar z niego wyjechać sprawy zaczynają się komplikować – zamordowany zostaje nie tylko brat Reachera – Joe, ale również szef tamtejszej policji. Poznanie zabójcy brata i żądza zemsty na oprawcy sprawiają, że Jack Reacher postanawia zostać w Margrave dłużej niż pierwotnie zamierzał. W trakcie rozwikłania zagadek z pozoru spokojne i senne miasteczko okazuje się centrum organizacji zajmującej się fałszowaniem pieniędzy na wielką, wielomiliardową skalę.
|-
| 6515. || [[Pozlovice]] || '''Pozlovice''' – [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Zlín|powiecie Zlín]], w [[Kraj zliński|kraju zlińskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2012 liczyło 1230 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 6516. || [[Pozořice]] || '''Pozořice''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Brno|powiecie Brno]], w [[Kraj południowomorawski|kraju południowomorawskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 2 233 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 6517. || [[Pozwólcie nam krzyczeć]] || W książce pojawia się jeszcze wielu innych bohaterów: bibliotekarz mający syna w [[Hitlerjugend]], stomatolog – niegdyś poważany w miasteczku, który jeszcze przed wojną ożenił się z Żydówką, a później po nieudanej ucieczce przez Szwajcarię do Francji zostaje razem z żoną i synem wywieziony do spokojnego miasteczka dla Żydów na południu Polski – [[Auschwitz-Birkenau|Auschwitz]].
|-
| 6518. || [[Połaniec]] || * W latach 50. w miasteczku została „podarowana” energia elektryczna, a OSP otrzymała wóz bojowy.
|-
| 6519. || [[Połany]] || '''Połany'''<ref>[http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_VIII/706 Połany w ''Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego''] [dostęp 19 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Palonai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]] i w [[Rejon radziwiliski|rejonie radziwiliskim]]. Liczy 441 mieszkańców (2001).
|-
| 6520. || [[Poławeń]] ||  |opis zdjęcia                 = Widok ogólny miasteczka z kościołem Św. Dominika
|-
| 6521. || [[Połonina Borżawska]] || Pasmo Połoniny Borżawskiej w swoich wyższych partiach ma charakter wysokogórski – szczyty są stożkowe, pokryte specyficzną dla Wschodnich Karpat formacją [[połonina|połoniny]]. Grzbiety są szerokie, doliny – głęboko wcięte. Poniżej linii 1200 m n.p.m. zbocza są pokryte lasami, głównie bukowymi, które jednak są w ostatnich dziesięcioleciach masowo wyrąbywane. Na połoninach prowadzi się wypas owiec. Połonina Borżawska nie jest objęta żadną formą urzędowej ochrony przyrody. Przez pasmo przebiega gazociąg. Na Stohach do [[1995]] działała stacja radarowa. Na Płaju działają stacja meteorologiczna i przekaźnik radiowo-telewizyjny. Coraz intensywniejszą w ostatnich latach turystykę górską ułatwia sieć pasterskich dróg i ścieżek. Głównymi punktami wypadowymi w Połoninę Borżawę są miasteczka [[Wołowiec (Ukraina)|Wołowec]] i [[Miżhirja]], leżące na jej obrzeżach.
|-
| 6522. || [[Południk zero]] || Wiosna 1945, [[Ziemie Odzyskane]]. Zdemobilizowany por. Bartkowiak wraz z dwoma członkami [[Związek Walki Młodych|ZWM]] przybywa do położnej na [[Mazury|Mazurach]] niedużej miejscowości, gdzie jako pełnomocnik ma za zadanie zorganizować normalne życie. W miasteczku władzę dzierży jednak wraz z grupą rzezimieszków niejaki Szczygieł. Miejscową ludność traktują oni jak niemiecką, chociaż sam Bartkowiak zdaje sobie sprawę, że w gruncie rzeczy to zgermanizowani [[Mazurzy]], którzy od pokoleń walczyli o polskość tych ziem. Partykularne interesy przeciwstawione ideałom Bartkowiaka w końcu doprowadzają do konfliktu. Porucznik nie chce się zgodzić na grabienie miasteczka przez Szczygła i jego bandę oraz jego przestępcze porządki. W finałowej rozgrywce, Bartkowiak przy pomocy "zetwuemowców" i miejscowej ludności czującej się wciąż Polakami rozbija bandę. 
|-
| 6523. || [[Poříčí nad Sázavou]] || '''Poříčí nad Sázavou''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Benešov|powiecie Benešov]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyło 1 296 mieszkańców.<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.czso.cz/documents/10180/45964084/1300721703.pdf/c2733bca-a698-42cb-a6ec-19b8e95f5bc6?version=1.0 | tytuł = Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017.| autor = Český statistický úřad | data = 28.04.2017 | praca = Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017 | data dostępu = 2017-06-03}}</ref>
|-
| 6524. || [[Pożar Peshtigo]] || '''Pożar Peshtigo''', który [[8 października]] [[1871]] strawił miasteczko [[Peshtigo (Wisconsin)|Peshtigo]] w stanie [[Wisconsin]] to katastrofa, która spowodowała śmierć największej liczby istnień ludzkich z powodu ognia w dziejach [[Stany Zjednoczone|Stanów Zjednoczonych]]<ref>[http://mt.essortment.com/peshtigofire_rixl.htm "Wielki pożar Peshtigo"]</ref>. W związku z tym, że wybuchł on tego samego dnia co [[Wielki pożar Chicago|"wielki pożar Chicago"]], pożar Peshtigo pozostaje wydarzeniem prawie nieznanym.  Również tego samego dnia miejscowości [[Holland (Michigan)|Holland]] i [[Manistee]] po drugiej stronie jeziora [[Michigan (jezioro)|Michigan]] padły ofiarą ognia, podobnie jak [[Port Huron]] na południowym krańcu jeziora [[Huron (jezioro)|Huron]].
|-
| 6525. || [[Pożar buszu w Canberze (2003)]] || Około godzi 14:00 policja ewakuowała miasteczko [[Tharwa]] (położone na południe od Canberry). Po południu, stało się jasne że pożary stwarzają bezpośrednie zagrożenia dla osiedli położony w pobliżu Canberry (takich jak Uriarra, Stromlo). Stan wyjątkowy został ogłoszony o 14:45.
|-
| 6526. || [[Pożegnanie z bronią]] || Porucznik wraca na front jako dowódca małego oddziału ciężarówek sanitarnych. Rozpoczyna się ofensywa armii austriacko-niemieckiej. Podczas odwrotu jednostka  zostaje odcięta i rozproszona. Tenente traci powierzony mu sprzęt i ludzi – podczas przebijania się do swoich ginie Aymo, a kolejny, Bonello, ucieka do niewoli. Fredericka zatrzymują włoscy [[Korpus Karabinierów|karabinierzy]] i uznają za Niemca we włoskim mundurze. Widząc, że tacy są rozstrzeliwani, Tenente ucieka i w konsekwencji [[dezercja|dezerteruje]] z wojska.Odnajduje Catherine w miasteczku [[Stresa]] na granicy ze [[Szwajcaria|Szwajcarią]].
|-
| 6527. || [[Praga-Południe]] || Dzielnica obejmuje tereny przyłączone do [[Warszawa|Warszawy]] w XVIII, XIX i XX w. Nieistniejące dziś miasteczko [[Skaryszew-Kamion|Skaryszew]] włączono do [[Warszawa|Warszawy]] w latach 1791–1793, [[Kamionek (Warszawa)|Kamionek]] w 1889, natomiast [[Grochów (Warszawa)|Grochów]], [[Saska Kępa|Saską Kępę]], [[Gocław (Warszawa)|Gocław]] i [[Gocławek]] w 1916. Nosiła charakter podmiejski, przemysłowy, w niektórych częściach rolniczy.
|-
| 6528. || [[Pragnę cię]] || Akcja toczy się w nadmorskiej miejscowości Haven, na południu Anglii. Główna bohaterka, piękna Helen prowadzi zakład fryzjerski. Jej chłopak Bob jest didżejem w lokalnym radiu. W Helen zakochany jest też 14-letni niemowa Honda. Pewnego dnia w miasteczku pojawia się dawny przyjaciel dziewczyny, Martin, który z jej winy spędził 9 lat w więzieniu za morderstwo, którego nie popełnił. Ma zakaz zbliżania się do Helen, jednak chce odświeżyć więź ze swoją dawną dziewczyną. Honda, który ma zwyczaj potajemnego nagrywania rozmów innych ludzi na taśmę magnetofonową staje się świadkiem kilku konfliktów, w tym również pomiędzy Martinem a Helen.
|-
| 6529. || [[Prapratno]] || '''Prapratno''' – mała miejscowość w [[Chorwacja|Chorwacji]], w [[Żupania dubrownicko-neretwiańska|żupanii dubrownicko-neretwiańskiej]], na [[Dalmacja|dalmatyńskim]] półwyspie [[Pelješac]] , w pobliżu drogi nr 414 łączącej miejscowość [[Ston]] z pozostałymi na wsiami i miasteczkami na półwyspie.
|-
| 6530. || [[Pratz (Luksemburg)]] || '''Pratz''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Proz'') - małe miasteczko w zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Préizerdaul|gminie Préizerdaul]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 347 osób.
|-
| 6531. || [[Prawa miejskie]] || | {{nie}}<ref>Przejściowo jako miasteczko.</ref>
|-
| 6532. || [[Prawdziwy bohater]] || Akcja tej książki dzieje się równolegle w fikcyjnym miasteczku na południu [[Indie|Indii]], w Toturpuram i w [[Vancouver]]. Zamieszkała w [[Kanada|Kanadzie]], a pochodząca ze stanu [[Orisa]] autorka zna oba te światy. Splata je w powieści przedstawiając historię rodziny Rao. Śledzimy tę historię z punktu widzenia Sripati Rao, syna znanego, tragicznie zmarłego prawnika, który rozczarował swą matkę porzucając medycynę. Dziś lekceważony w pracy (pisanie reklam) próbuje się realizować pisząc do gazet listy na tematy społeczne.  Żyje on w domu w cieniu konfliktów stale rozczarowanej i atakującej wszystkich matki i coraz bardziej obcej mu żony Nirmali. Pełen poczucia winy wobec siostry Putti. Zmęczony  myślami, że nie dopełnił obowiązku brata wydając ją za mąż. Zawiedziony na niepracującym, wiecznie protestującym w demonstracjach synu Arunie. Od lat nie odzywa się do córki Mayi, która zraniła go poślubiając w Kanadzie białego mężczyznę. Równolegle autorka przedstawia tę historię widzianą oczyma 7-letniej Nandany, wnuczki Sripati. Dziewczynka nagle w Kanadzie traci w wypadku samochodowym rodziców. Widzimy Vancouver oczyma Sripati, a potem południe Indii oczyma małej osieroconej dziewczynki. Książka opowiada o oswajaniu obcości i drodze do pojednania się w rodzinie, o godzeniu się ze śmiercią bliskiej osoby. Historię te napisano czasem w sposób gorzki, często z humorem. 
|-
| 6533. || [[Prawem na lewo]] || Charlie Tuttle, młody adwokat ma wkrótce ożenić się z córką swojego szefa Tiffany. Przyszły teść spowadza go do małego miasteczka w Nevadzie pod pretekstem załatwienia pewnej sprawy. Na miejscu okazuje się, że odbywa się wieczór kawalerski. Impreza jest tak udana, że Charlie nie może uczestniczyć w rozprawie sądowej. Żeby było mało kłopotów, zakochuje się w kelnerce...
|-
| 6534. || [[Prawo Jante]] || '''Prawo Jante''' ([[język duński]] i [[język norweski]]: Janteloven; [[język szwedzki]]: Jantelagen; [[język fiński]]: Janten laki; [[język farerski]]: Jantulógin) – pojęcie stworzone przez norweskiego pisarza pochodzenia duńskiego [[Aksel Sandemose|Aksela Sandemose’a]] w noweli „Uciekinier w labiryncie” (''En flyktning krysser sitt spor'', 1933), gdzie przedstawia fikcyjne duńskie miasteczko Jante. Wśród jego społeczności obowiązuje zasada rządząca zachowaniem mieszkańców: „Nikt nie jest kimś specjalnym. Nie próbuj wyróżniać się ani udawać, że jesteś pod jakimkolwiek względem lepszy od innych”.
|-
| 6535. || [[Prawo do miasta]] || W Krakowie inicjatywa „Prawo do miasta” powołana została do życia 25 maja 2012, w wieczór po likwidacji miasteczka namiotowego na Rynku Głównym. Jest ona nieformalną, niehierarchiczną grupą osób dążących do uspołecznienia polityki miejskiej. Trzon grupy tworzy kilkanaście osób, które reprezentują bardzo różne środowiska (studenci, wykładowcy uniwersyteccy, pracownicy pomocy społecznej oraz korporacji).
|-
| 6536. || [[Prawo i Jake Wade]] || Przywódca gangu napadającego na banki, Clint Hollister ([[Richard Widmark]]), zaczyna terroryzować dawnego kompana a obecnego szeryfa miasteczka na Dzikim Zachodzie, któremu rzekomo udało się ukryć łupy pochodzące z dokonanego przed laty skoku. Gang porywa szeryfa, Jake’a Wade'a ([[Robert Taylor (amerykański aktor)|Robert Taylor]]), po czym próbuje zmusić go do wyjawienia miejsca ukrycia pieniędzy.
|-
| 6537. || [[Prawo i pięść]] || Akcja filmu ma miejsce w 1945 roku na [[Ziemie Odzyskane|Ziemiach Odzyskanych]]. Andrzej Kenig ([[Gustaw Holoubek]]), były więzień [[obóz koncentracyjny|obozów koncentracyjnych]] w [[Auschwitz-Birkenau|Auschwitz]] i [[Dachau (KL)|Dachau]] zgłasza się do pełnomocnika rządu ([[Bolesław Płotnicki]]) w poszukiwaniu pracy. Zostaje dokooptowany do kierowanej przez doktora Mieleckiego ([[Jerzy Przybylski]]) grupy mającej zabezpieczyć majątek w pobliskim miasteczku uzdrowiskowym Graustadt (Siwowo). Miasteczko jest opuszczone, przebywa tam jedynie grupa czterech kobiet i niemiecki ''maitre d’hotel'' hotelu Tivoli. Na miejscu Kenig orientuje się, że Mielecki nie jest lekarzem, a celem jego i towarzyszy jest [[szaber]] porzuconego mienia, w tym wyposażenia szpitala i sanatorium. Aby do tego nie dopuścić, podejmuje próby nakłonienia Smółki i Cześka do pomocy. Smółka ([[Wiesław Gołas]]), w którym udało mu się wzbudzić skrupuły ginie z ręki Wijasa ([[Ryszard Pietruski]]). Podobny los spotyka, przysłanego przez pełnomocnika, milicjanta ([[Michał Szewczyk (aktor)|Michał Szewczyk]]). Kenig postanawia siłą zatrzymać szabrowników podejmujących próbę opuszczenia miasta ciężarówkami załadowanymi zagrabionymi przedmiotami. Dochodzi do strzelaniny, w której Rudłowski, Mielecki i Wijas giną. Z miasta ucieka jedynie Czesiek ([[Zdzisław Maklakiewicz]]). Przybyły na miejsce porucznik ([[Józef Nowak (aktor)|Józef Nowak]]) próbuje nakłonić Keniga do pozostania w mieście, jednak ten chce je jak najszybciej opuścić.
|-
| 6538. || [[Prawo magdeburskie]] || [[Plik:00151 Links im Bild die Nordfassade des galizischen Marktplatzes im Freilichtmuseum in Sanok, 2011.jpg|mały|upright=1.2|Wąskie fronty drewnianych (zubożonych) podcieniowych domów mieszczańskich [[Dom przysłupowy|przysłupowych]] i zrębowych zwrócone szczytem do placu w zrekonstruowanym [[Galicyjski Rynek (sektor miejski w Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku)|miasteczku galicyjskim w Sanoku]]]]
|-
| 6539. || [[Prawo pożądania (telenowela)]] || * '''Salvador Cerinza''' ([[Mario Cimarro]]) – 28-letni rolnik wiodący życie u boku żony Cantalicii Munetón i syna Moncho. Na skutek wypadku umiera dokładnie w tym samym czasie, co don Pedro José Donoso. Podczas pogrzebu jego ciało zostaje przejęte przez duszę don Pedra. Mężczyzna budzi się i rozbija trumnę. Nie poznaje członków rodziny i sąsiadów. Ponieważ twierdzi, że nazywa się Donoso, zostaje umieszczony w [[szpital]]u. Po wyjściu z niego wyjeżdża z miasteczka i zjawia się w rezydencji rodziny Donoso. Otrzymuje pracę szofera. Po pewnym czasie zostaje wicedyrektorem firmy, a potem mężem Isabel. Po wypadku Salvador na zawsze traci tożsamość Don Pedra i staje się zwykłym wieśniakiem. W ostatnim odcinku wraca do żony i syna na wieś.
|-
| 6540. || [[Prawo rynków]] || Say stworzył prawo nazwane później jego imieniem w 1803 r.<ref>[http://www.econlib.org/library/Say/sayT0.html Jean-Baptiste Say, ''Traité d'économie politique''].</ref> Według autora to [[produkcja]] jest na pierwszym miejscu. Proces ten może być widoczny w różnicach pomiędzy małymi, biednymi, wiejskimi miasteczkami i bogatszymi obszarami znajdującymi się w okolicy dużych miast. W małych miastach wartość produkcji jest mała, a zatem ich możliwości tworzenia popytu są ograniczone. Dlatego też asortyment, liczba i różnorodność sprzedawców oraz stopień specjalizacji jest niski. Natomiast w bogatszych obszarach podmiejskich jest o wiele szerszy wybór produktów, cechujący się zróżnicowaniem sprzedawców oferujących wyspecjalizowane dobra. Wpływ na to może mieć również fakt, że na takich obszarach jest duża konkurencja, ponieważ [[rynek (ekonomia)|rynek]] jest w stanie utrzymać wielu sprzedawców tego samego dobra.
|-
| 6541. || [[Prawomocny]] || Serial opowiada o Deanie Sandersonie, Jr., który kilka lat grał telewizyjnego prawnika w serialu. Po zakończeniu emisji serialu postanawia wrócić do swojego miasteczka, aby tam otworzyć kancelarię prawniczą. Dean wierzy, że doświadczenie zdobyte w serialu wystarczy.
|-
| 6542. || [[Prałatura terytorialna Loreto]] || '''Prałatura terytorialna Loreto''' ([[język łaciński|łac.]] ''Territorialis Praelatura ab Alma Domo Lauretana'', [[język włoski|wł.]] ''Prelatura territoriale di Loreto'') – [[prałatura terytorialna]] [[Kościół łaciński|Kościoła rzymskokatolickiego]] we [[Włochy|Włoszech]], w [[Metropolia Ancona-Osimo|metropolii Ancona-Osimo]], w świeckiej [[prowincja Ankona|prowincji Ankona]]. Prałatura obejmuje wyłącznie miasteczko [[Loreto (Włochy)|Loreto]], zaś jej samodzielność administracyjna jest wyrazem szczególnego miejsca, jakie we włoskim katolicyzmie zajmuje [[Sanktuarium Santa Casa w Loreto|tamtejsze sanktuarium]] ze słynnym [[Domek loretański|domkiem loretańskim]]. 
|-
| 6543. || [[Prealpi Gardesane]] || {{Duża grafika|Torbole Panorama.jpg|1100px|Widok na jezioro [[Garda (jezioro)|Garda]] z miasteczka [[Torbole]]}}
|-
| 6544. || [[Prefektura Ehime]] || W prowincji Ehime rozwinięto przemysły: stoczniowy, chemiczny, papierniczy i tekstylny. W mieście [[Matsuyama]] rozwinął się przemysł: bawełniany, rolniczy, maszynowy, petrochemiczny, włókien sztucznych i ceramiczny. Wysoko rozwinięte jest leśnictwo, rolnictwo i rybołówstwo. Koło [[Uwajima|Uwajimy]] poławia się perły. W miasteczku Ikata istnieje elektrownia atomowa.
|-
| 6545. || [[Prefektura Kōchi]] || ** [[Shimanto (miasteczko Kōchi)|Shimanto]]
|-
| 6546. || [[Prefektura Nagano]] || ** [[Kiso (miejscowość)|Kiso (miasteczko)]]
|-
| 6547. || [[Prefektura Wakayama]] || * [[Kōya-san]] - miasteczko i góra, na której swoją siedzibę obrała sekta buddyjska [[Shingon]]
|-
| 6548. || [[Prievidza]] || W 1325 r. Prievidza uzyskała prawa miejskie na wzór [[Cieszyn]]a, zaś instancją apelacyjną była nieodległa [[Żylina]]. Od 1379 r. funkcję tę przejęła [[Krupina (miasto)|Krupina]]. Prawa wolnego miasta królewskiego wraz z obietnicą osobistej ochrony królewskiej Prievidza uzyskała 26 stycznia 1383 r. od królowej [[Maria Andegaweńska|Marii Andegaweńskiej]]. Przywileje miejskie obejmowały wolny wybór [[wójt]]a i [[proboszcz]]a, swobodny rozwój rzemiosła i handlu, organizację cotygodniowych [[targ]]ów, prawo pobierania [[Myto|myta]], budowy [[Młyn wodny|młynów]] i łowienia ryb w Nitrze i Handlovce oraz ściśle określony poziom podatków na rzecz korony. W 1430 r. Prievidza dostała się w ręce rodziny Noffrych - panów na [[Bojnice|Bojnicach]] i od tego czasu rozwijała się jako prywatne miasteczko bojnickiego „państwa” feudalnego. Przez następne dwa i pół wieku mieszczanie toczyli zawzięte spory z panami na Bojnicach o swe przywileje, utracone ostatecznie w 1770 r. Ukoronowaniem tych sporów był tzw. „Bunt kobiet” w 1771 r. – jedyne tego typu wydarzenie w dziejach Słowacji.
|-
| 6549. || [[Primitivo]] || Winnica na wyspie liczyła tylko 9 krzewów crljenaka kaštelanskiego wśród tysięcy innych<ref name="RHV2012s1085-1090" />. W 2002 odkryto kolejne, uprawiane w nadbrzeżnym miasteczku [[Omiš]] pod nazwą pribidrag<ref name="Sweet2007" />. Obydwa klony są hodowane w Kalifornii w szkółce [[Ridge Vineyards]], przy czym infekcje wirusowe opóźniły ich rozpowszechnienie<ref name="Sweet2007" />. Pierwsze chorwackie wino odmianowe z ZPC zostało wyprodukowane przez Ediego Maleticia w 2005<ref name="UCDcourses" />. W Kalifornii popularność klonu primitivo wzrosła, jednak wydaje się tam rosnąć mniej bujnie niż zinfandel. Produkowane z tego klonu wina mają podobno bardziej wyraziste aromaty przypraw korzennych<ref name="Valdespino2006" />.
|-
| 6550. || [[Primorsko]] || W okresie wakacyjnym liczba turystów sięga 50 000 - 60 000, mieszkańców stałych miasteczko liczy ok. 5000. Primorsko ożywa nocą, wtedy czynne są liczne atrakcje.
|-
| 6551. || [[Primošten]] || Primošten słynie z winnic.<ref>[http://whc.unesco.org/en/tentativelists/5102/] Unesco - Primošten</ref> Ich fotografie zawisły w centrum [[Organizacja Narodów Zjednoczonych|ONZ]] w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]]. Największa plaża miasteczka nazywa się ''Raduca''. Jej mniejsza część, ''Mala Raduca'' jest uznawana za jedną z 10 najpiękniejszych plaż w Chorwacji.
|-
| 6552. || [[Probużna]] || '''Probużna''' ([[język ukraiński|ukr.]] Пробіжна) – wieś (dawniej miasteczko) na [[Ukraina|Ukrainie]] w [[obwód tarnopolski|obwodzie tarnopolskim]] ([[rejon czortkowski]]). Liczy niecałe 2000 mieszkańców.
|-
| 6553. || [[Proces o czary]] || Domniemane 3 „czarownice” osadzono w więzieniu. Kiedy w czasie publicznego przesłuchania któraś z oskarżonych zabierała głos, dotknięte osobliwą „chorobą” dziewczynki tarzały się po podłodze. Jeszcze bardziej zadziwiła sędziego [[Tituba]], która nie tylko przyznała się do winy, ale także podała nazwiska wielu innych mieszkańców miasteczka, rzekomo parających się [[czarna magia|czarną magią]]. Liczba kolejnych osób oskarżanych o czarnoksięstwo rosła lawinowo (do około 80 oskarżonych) i więzienia nawet w okolicznych miejscowościach były przepełnione.
|-
| 6554. || [[Procesja biczowników]] || Obraz należy do serii czterech namalowanych na desce dzieł gabinetowych o niewielkich rozmiarach, w skład której wchodzą także: ''[[Walka byków w miasteczku]]'', ''[[Trybunał Inkwizycji (obraz Goi)|Trybunał Inkwizycji]]'' i ''[[Dom wariatów (obraz Goi)|Dom wariatów]]''. Przedstawiają one niektóre aspekty życia w Hiszpanii początków XIX wieku, które zwolennicy oświecenia i liberałowie próbowali zreformować. Według inwentarza dzieł Goi przeprowadzonego w 1928 roku ta seria nie została nigdy sprzedana; nie wiadomo czy malarz postanowił zatrzymać ją dla siebie czy też nie znalazł kupca{{r|AH}}.
|-
| 6555. || [[Prognoza pogody (film)]] || '''Prognoza pogody''' – polski film obyczajowy z 1982 r., w reżyserii Antoniego Krauzego i z jego scenariuszem. Adaptacja opowiadania ''Zdarzenie w miasteczku'' [[Marek Nowakowski|Marka Nowakowskiego]]. Film nakręcony jest w części na taśmie czarno-białej, a w części w kolorze. Pierwsza część fimu dziejąca się w domu starców jest czarno-biała, a cała ucieczka ma zdjęcia kolorowe<ref>{{cytuj książkę | imię = Jan | nazwisko = Lewandowski | autor link = | tytuł = 100 filmów polskich | wydawca = Videograf II | miejsce = Chorzów | rok = 2004 | strony= |isbn = 83-7183-326-1}}</ref>.
|-
| 6556. || [[Program Skylab]] || Istniały plany utrzymania Skylaba na orbicie przez co najmniej następne osiem lat i wysyłania do niego [[Wahadłowiec kosmiczny|promów kosmicznych]]. W tym celu przeprowadzono zdalne testy: umieszczono stację na stabilnej orbicie, a następnie wyłączono wszystkie systemy. Jesienią 1977 roku okazało się, że zwiększona [[aktywność słoneczna]] i związana z nią ekspansja [[atmosfera|atmosfery]] spowodowała szybsze niż przewidywano obniżenie orbity. NASA nie miała możliwości wyniesienia stacji Skylab na wyższą orbitę, ponieważ [[program Apollo]] został zakończony, a misje wahadłowców jeszcze się nie rozpoczęły. Stacja wtargnęła w gęste warstwy atmosfery 11 lipca 1979 r., a jej szczątki spadły do [[Ocean Indyjski|Oceanu Indyjskiego]] i na zachodnią [[Australia|Australię]], pomiędzy miasteczkami Esperance i Rawlinna. Największy, o masie około 500 kg, spadł na terenie pewnej farmy 900 km na wschód od [[Perth]]. Wiele elementów stacji (np. szereg zbiorników) nadspodziewanie dobrze przetrwało spadek z kosmosu na Ziemię. Na szczęście obszar ten był stosunkowo rzadko zaludniony i ofiarą katastrofy padła jedynie australijska krowa. Do czasu zniszczenia stacja Skylab okrążyła Ziemię 34&nbsp;981 razy i przebyła drogę około półtora miliarda kilometrów. Okazało się, że w czasie rozpadu stacja uległa mniejszym obciążeniom termicznym i aerodynamicznym niż się spodziewano, toteż rozpad nastąpił o 16 km niżej niż oczekiwano. Wymiary [[Elipsa|elipsy]] rozrzutu okazały się też znacznie mniejsze niż oczekiwano, wyniosła ona 64 na 3860 km.
|-
| 6557. || [[Program Stypendialny im. Konstantego Kalinowskiego]] || W pierwszych dniach po przybyciu do [[Warszawa|Warszawy]] kilku stypendystów, będąc w stanie nietrzeźwym, pobiło się z polskimi mieszkańcami domu studenckiego. Niedługo potem inni stypendyści zidentyfikowali w swoim gronie chłopaka, który w czasie rekrutacji sprzedawał za 30 dolarów fałszywe zaświadczenia o udziale w [[dżinsowa rewolucja|opozycyjnym miasteczku namiotowym]] na placu Październikowym w Mińsku zaraz po wyborach{{r|r}}.
|-
| 6558. || [[Programy aktywizujące]] || Elementem wykorzystywanym przy realizacji programów aktywizujących dla pracowników jest organizacja tematycznych eventów aktywizujących<ref>{{Cytuj|tytuł=Czy event może aktywizować ?|data=2016-09-14|data dostępu=2016-09-21|opublikowany=Blog.Fswo.pl|url=http://blog.fswo.pl/2016/09/14/czy-event-moze-aktywizowac/}}</ref>. Eventy stanowią również część polityki employer brandingowej firmy oraz rozwijają politykę CSR.<ref name="ReferenceA"/>  W zależności od poruszanego aktualnie problemu, w ramach programu można zorganizować dzień zdrowia, zajęcia  jogi lub fitnessu, konsultacje z dietetykiem, miasteczko rowerowe dla najmłodszych, pikniki rodzinne. Istnieje mnogość rozwiązań w kwestii programów motywujących dla pracowników. Inspiracją są m.in. problemy otaczające pracowników. Pracodawca poprzez program aktywizujący wyznacza taki motywator, który wyeliminuje albo zniweluje problem. Dodatkową zachętą do udziału mogą być atrakcyjne nagrody, skoncentrowane na rozwoju indywidualnych umiejętności (np. specjalistyczne szkolenie z bezpiecznej jazdy). Motywator lub nagroda muszą być spójne z tematyką całego programu.
|-
| 6559. || [[Prohibicja w Finlandii]] || Z czasem przemyt stał się polem rywalizacji zorganizowanych gangów, z których największa była grupa z [[Viinistu]], a początkowo mający dobrą pozycję [[Niemcy (naród)|Niemcy]] zostali całkowicie wyparci przez [[Estończycy|Estończyków]] i Finów. Łącznie w Finlandii z handlu alkoholem utrzymywało się ok. 100 000 ludzi, największe znaczenie mieli wśród nich [[Algoth Niska]] i [[Kosti Vasa]]. W okresie zimowym na zamarzniętej [[Zatoka Fińska|Zatoce Fińskiej]] powstawały szlaki transportowe i tymczasowe miasteczka, w których prowadzono handel alkoholem i nocowano.
|-
| 6560. || [[Proletariat]] || W [[społeczeństwo informacyjne|społeczeństwie informacyjnym]] proletariat, w przeciwieństwie do „[[digitariat]]u”, jest rozumiany {{styl}} jako klasa społeczna niemająca dostępu do technologii informacyjnych, w szczególności do globalnej sieci [[Internet]]u<ref>{{cytuj książkę | autor link = Lesław Haber | tytuł = Mikrospołeczność informacyjna na przykładzie miasteczka internetowego Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie | wydawca = AGH | miejsce = Kraków | rok = 2001 | strony = 158, 162 | rozdział = Społeczność akademicka wobec możliwości wykorzystania Internetu w procesie pracy | nazwisko r = Fiut | imię r = Ignacy | nazwisko2 r = Habryń | imię2 r = Marcin | isbn = 83-88408-72-0}}</ref>. Ze względu na zmianę charakteru pracy z fizycznej na pracę umysłową niektórzy autorzy wskazują na przekształcanie się proletariatu w [[intelektuariat]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Toffler|imię= Alvin i Heidi|autor link= |tytuł= Budowa nowej cywilizacji. Polityka trzeciej fali| rozdział= Różnorodność pracy umysłowej| nazwisko r= | imię r= | autor r link= |wydawca= Zysk i S-ka|miejsce= Poznań|rok= 1996|strony= |isbn= 8371501021}}</ref>.
|-
| 6561. || [[Promontory]] || Znane jako miejsce połączenia [[linia kolejowa|linii kolejowych]] [[Union Pacific Railroad|Union Pacific]] i [[Central Pacific Railroad|Central Pacific]] i oficjalnego ogłoszenia zakończenia budowy [[Pierwsza Kolej Transkontynentalna|Pierwszej Kolei Transkontynentalnej]], co miało miejsce [[10 maja]] [[1869]].<ref>{{Cytuj | url=http://www.wdl.org/en/item/11371/ | tytuł=Ceremony at "Wedding of the Rails," May 10, 1869 at Promontory Point, Utah - World Digital Library<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=www.wdl.org | język=en | data dostępu=2017-11-26}}</ref> Przez krótki okres istniało w tym miejscu miasteczko zamieszkiwane przez budowniczych kolei, wkrótce po zakończeniu prac zostało jednakże opuszczone i odtąd Promontory nie ma stałych mieszkańców. Od [[1957]] jest historycznym miejscem chronionym jako część [[Golden Spike National Historic Site]]. Mimo że oficjalnie przedstawiane jest jako miejsce zakończenia budowy Pierwszej Kolei Transkontynentalnej, faktycznie wybrzeża [[Ocean Spokojny|Pacyfiku]] i [[Ocean Atlantycki|Atlantyku]] nie były połączone koleją do września 1869, kiedy to zbudowano [[most]] Mosdale Crossing nad rzeką [[San Joaquin (rzeka)|San Joaquin]] w [[Kalifornia|Kalifornii]], nieopodal miasta [[Lathrop (Kalifornia)|Lathrop]]. Obecnie przez Promontory nie przechodzi czynna linia kolejowa. W [[1969]] odtworzono fragment historycznej linii, po której podczas okolicznościowych obchodów kursują repliki [[XIX wiek|XIX-wiecznych]] pociągów UP #119 i Jupiter #60.
|-
| 6562. || [[Prostaczek]] || Życie w klasztorze przeora de Kerkabon wygląda całkiem inaczej niż w Wersalu i Paryżu – toczy się spokojniej, mieszkańcy Bretanii mają mniej możliwości rozrywek, ale wydają się też mniej zepsuci niż arystokracja na dworze królewskim. Nie oznacza to, że Voltaire idealizuje prowincję. Wśród mieszkańców Góry i okolic są też czarne charaktery, przede wszystkim delegat (franc. ''le bailli''), który reprezentuje na prowincji władzę króla i pełni przy tym obowiązki policyjno-sądownicze (tłumaczenie nazwy jego urzędu przez Boya-Żeleńskiego nie jest tu zbyt szczęśliwe, w Polsce podobny zakres władzy miał [[landwójt]] i słowo to byłoby w polskim tłumaczeniu powieści bardziej adekwatne). Oprócz delegata, który powoduje zamknięcie panny de Saint-Yves w klasztorze, do negatywnych postaci z prowincji można też zaliczyć księdza de Saint-Yves, który intryguje przeciwko własnej siostrze, domagając się od pana de Saint-Pouange jej uwięzienia. Również sama panna de Saint-Yves (jak i panna de Kerbakon) na początku powieści przedstawiona jest jako osoba dość pusta i niewyróżniająca wysokim poziomem inteligencji, Prostaczek podoba jej się jak każdy przystojny chłopiec zwykłej dziewczynie z małego miasteczka, dopiero później jej uczucie staje się naprawdę głębokie i prawdziwe. Mimo tych ograniczeń i prostoty jej mieszkańców Voltaire przedstawia życie na prowincji raczej w pozytywnym świetle, a dobre cechy charakteru jej mieszkańców widać zwłaszcza w scenie obrony wybrzeża przed Anglikami (w rozdziale VII), kiedy to mieszkańcy Góry wraz z Prostaczkiem własnymi siłami stworzonej przez siebie milicji, bez pomocy regularnego wojska, mężnie odpierają atak napastników.
|-
| 6563. || [[Prostki]] || '''Prostki''' ([[język niemiecki|niem.]] ''Prostken''<ref>Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. Nr 142, poz. 262)</ref>) – duża [[wieś]] [[Mazury|mazurska]] o charakterze małomiasteczkowym na terenach [[Jaćwież|pojaćwieskich]] w [[Polska|Polsce]], położona w [[województwo warmińsko-mazurskie|województwie warmińsko-mazurskim]], w [[powiat ełcki|powiecie ełckim]], w [[Prostki (gmina)|gminie Prostki]] nad rzeką [[Ełk (rzeka)|Ełk]]. Miejscowość jest siedzibą [[Prostki (gmina)|gminy Prostki]].
|-
| 6564. || [[Prostytucja w Polsce]] || Tym niemniej domy publiczne o wyższych standardach w XIX wieku były dość zwykłym miejscem rozrywki i odpoczynku, czymś w rodzaju męskiego klubu towarzyskiego, gdzie w określone dni spotykali się ci sami ludzie. W tamtych czasach dom publiczny stał się jedną z ważniejszych instytucji życia społecznego (choć oficjalnie skrywaną), a goście czuli się tu bardziej po domowemu niż w swych [[Epoka wiktoriańska|wiktoriańskich]] domach rodzinnych. Odwiedzanie tego typu przybytków stanowiło swoisty model spędzania wolnego czasu. W domach schadzek załatwiano również interesy, nawiązywano kontakty i zawierano kontrakty, pełniły one funkcje swoistych giełd pracy (działały niczym biura pośrednictwa) albo przypominały klub oficerski. Domy takie zajmowały się też polityką, były bowiem zakłady w których zbierały się elity miasteczka a nawet kraju.
|-
| 6565. || [[Proszkowa (Białoruś)]] || '''Proszkowa''' ([[język białoruski|błr.]] Прошкава, ''Proszkawa''; [[język rosyjski|ros.]] Прошково, ''Proszkowo'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Obwód witebski|obwodzie witebskim]], w [[Rejon głębocki|rejonie głębockim]]. Wchodzi w skład [[Sielsowiet Ziabki|sielsowietu Ziabki]].
|-
| 6566. || [[Proszkowa]] || * [[Proszkowa (Białoruś)|Proszkowa]] - [[agromiasteczko]] w [[obwód witebski|obw. witebskim]], w [[rejon głębocki|rej. głębockim]], w [[Sielsowiet Ziabki|sielsowiecie Ziabki]]
|-
| 6567. || [[Proszowice]] || W XI – XIII&nbsp;w. okolice Proszowic były gęsto zaludnione. W 1222&nbsp;r. rycerz Przybysław ''Prosowic'' z rodu Szreniawitów. Początkowo miejscowość była własnością rycerską, do początku XIV&nbsp;w. należały prawdopodobnie do rodu Szreniawitów lub Drużynnitów, później przeszły w ręce królewskie. W połowie XIII&nbsp;w. według tradycji powstała parafia i wzniesiono kościół, w którym miała znajdować się inskrypcja, mówiąca że najstarszy kościół został zbudowany w czasach [[Bolesław V Wstydliwy|Bolesława V Wstydliwego]] w 1240&nbsp;r. W 1358&nbsp;r. miasto królewskie lokowane pomiędzy 1356 a 1358 rokiem<ref>Anna Berdecka, ''Nowe lokacje miast królewskich w Małopolsce w latach 1333–1370 : chronologia i rozmieszczenie'', w: Przegląd Historyczny, T. 65 (1974), z. 4, tabela 1 po s. 617.</ref> na [[Prawo magdeburskie|prawie magdeburskim]] otrzymało przywileje samorządowe i targowe. Osada rozrosła się w miasteczko handlowe i rzemieślnicze. Od połowy XIV w. odbywały się [[roki sądowe]] [[Ziemia krakowska|ziemi krakowskiej]], po raz pierwszy wzmiankowane w źródłach pisanych w 1377&nbsp;r. Działając z dłuższymi przerwami, zwłaszcza w XVII&nbsp;w. i XVIII&nbsp;w., przetrwały aż do reformy sądownictwa przeprowadzonej przez zaborcę pod koniec wieku XVIII<ref>{{cytuj|autor=M. Pawlikowski|tytuł=Sądownictwo ziemskie w przedrozbiorowej Rzeczypospolitej|miejsce=Strzałków|data=2012}}</ref>.
|-
| 6568. || [[Protestantyzm w Rosji]] || Zorganizowana przez ewangelicznych chrześcijan baptystów na przełomie lipca i sierpnia [[2007]] r. ewangelizacyjno-misyjna wyprawa rowerowa spotkała się z poważnymi przeszkodami i podejrzliwym nastawieniem ze strony lokalnych władz w różnych regionach Rosji. Wielokrotnie władze zabraniały organizowania akcji ewangelizacyjnych w parkach publicznych. Określonym celem wyprawy miało być dotarcie z Ewangelią do ludzi żyjących w miastach i miasteczkach na terenie całej Federacji Rosyjskiej. Przewodniczący Związku Ewangelicznych Chrześcijan Baptystów w Rosji – [[pastor]] Juri Sipko – w swojej wypowiedzi podkreślił, iż założeniem projektu jest „pokonać całą drogę pieszo lub rowerem, docierając do najbardziej odległych wsi i zakątków Rosji, aby każdej zrozpaczonej osobie zanieść poselstwo o [[Królestwo Boże|Królestwie Bożym]]”<ref>[http://www.bwanet.org/default.aspx?pid=639 Informacje na stronie Światowego Związku Baptystycznego]</ref>.
|-
| 6569. || [[Protesty w Budapeszcie]] || W nocy z 22 na 23 października węgierska [[policja]] złamała umowę zawartą z demonstrantami. Umowa stanowiła, że policja otoczy protestujących kordonem oraz odgrodzi ich specjalnym parawanem od oficjalnych obchodów rocznicy rewolucji z [[1956]] roku, a niedługo przed tymi obchodami wejdzie na teren demonstracji i skontroluje demonstrantów pod kątem posiadania przez nich niebezpiecznych przedmiotów. Policja jednak używając siły brutalnie rozpędziła demonstrację i sprzątnęła miasteczko namiotowe stworzone przez protestujących. Protestującym udało się uruchomić muzealny czołg [[T-34/85]] będący elementem rocznicowej wystawy i użyć go w walkach z policją{{fakt|data=2012-12}}.
|-
| 6570. || [[Protesty w Hongkongu]] || W ostatnim tygodniu listopada, w trakcie likwidacji protestu w dzielnicy Mongkok, policja użyła siły, przez co wybuchły zamieszki<ref name="gw1112">{{Cytuj stronę | url = http://wyborcza.pl/1,75477,17117485,Hongkong_bez_namiotow_i_parasolek__To_koniec_ruchu.html | tytuł = Hongkong bez namiotów i parasolek. To koniec ruchu Occupy Central with Love and Peace | autor = Maria Kruczkowska | data = 2014-12-11 | praca = Gazeta Wyborcza | opublikowany = Agora SA | język = pl | data dostępu = 2014-12-12}}</ref>. 9 grudnia protestujący otrzymali dwudniowe ultimatum z żądaniem zakończenia protestu. Decyzja była wynikiem wyroku sądu, który przyznał rację operatorowi linii autobusowej, skarżącemu się na utrudnienia w ruchu na Harcourt Road w dzielnicy Admiralty. 10 grudnia na miejsce protestu przybyło wielu nowych demonstrantów. Policja zlikwidowała miasteczko namiotowe 11 grudnia, aresztowano wówczas protestujących{{r|gw1112}}. 15 grudnia zlikwidowano protest na Causeway Bay, a wszystkich 17 demonstrantów zatrzymano{{r|gw1512}}.
|-
| 6571. || [[Protivanov]] || '''Protivanov''' – [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Prościejów|powiecie Prościejów]], w [[Kraj ołomuniecki|kraju ołomunieckim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2012 liczyło 1031 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 6572. || [[Protokół (powieść)]] || Włamuje się do pustej willi nad morzem. Z rzadka wybiera się do miasteczka po niewielkie zakupy (papierosy, herbatniki, nawet piwo). Wkrótce brak kontaktu z ludźmi wpływa na niego jak narkotyk, doświadcza innych sposobów istnienia: widzi świat jak pies albo jak szczur. W tych stanach wzmożonej świadomości w jego mózgu powstaje przerażający świat oślepiających halucynacji. Pewnego dnia Adam przemawia do grupy ludzi w miasteczku. Jego denerwująca retoryka prowadzi do jego aresztowania i zamknięcia w zakładzie psychiatrycznym. Tam zaczyna się przesłuchanie.
|-
| 6573. || [[Prowincjonalia]] || "Prowincjonalia” mają charakter konkursu najlepszych polskich filmów fabularnych, telewizyjnych i dokumentalnych o tematyce wiejskiej i małomiasteczkowej oraz kina oryginalnego i artystycznie niezależnego, w którym dominuje świat prostych, uniwersalnych wartości, subtelność i estetyka narracji.
|-
| 6574. || [[Prowincjusz]] || Jest trzecią książką i pierwszą powieścią autora. Ukazała się po dwu tomach [[opowiadanie|opowiadań]] (''Na polanie'' - 1976 i ''Zaklęcia'' - 1978). Powieść dotyczy problematyki kształtowania postaw młodych ludzi w obliczu dynamicznych przemian niewielkich miast polskiej [[prowincja (socjologia)|prowincji]] w latach 70. XX wieku. Jest opowieścią o Andrzeju Morawcu<ref>Ryszard Sadaj, ''Prowincjusz'', s.7</ref> - pracowniku [[Powszechny Zakład Ubezpieczeń|PZU]] handlującym [[ubezpieczenie (umowa)|ubezpieczeniami]], zamieszkałym w fikcyjnym miasteczku Tomaszów zlokalizowanym koło [[Tarnobrzeg]]a i posiadającym wiele cech tego miasta (''W oddali, w pogodne dni można było dostrzec wieżę kościoła w [[Koprzywnica|Koprzywnicy]]''<ref>Ryszard Sadaj, ''Prowincjusz'', s.57</ref>). Mieszka w dzielnicy zwanej Złodziejówką, przy ul. Słonecznikowej 32<ref>Ryszard Sadaj, ''Prowincjusz'', s.30</ref>. Czując się obco w Tomaszowie i nie mogąc znaleźć tu sobie miejsca (''I z niedowierzaniem stwierdził, że jest intruzem w Tomaszowie, w swoim rodzinnym miasteczku!''<ref>Ryszard Sadaj, ''Prowincjusz'', s.112</ref>), pewnego dnia rzuca pracę [[akwizycja|akwizytora]] ubezpieczeniowego i uderzywszy w twarz swojego dyrektora (niejakiego Bodka)<ref>Ryszard Sadaj, ''Prowincjusz'', s.81</ref> wyrusza w półroczną podróż po Polsce. Włóczy się bez celu napotykając przeróżne typy ludzkie i tęskniąc do swej tomaszowskiej miłości - Haliny<ref>Ryszard Sadaj, ''Prowincjusz'', s.16</ref>. Odwiedza kolejno:
|-
| 6575. || [[Prozoroki]] || '''Prozoroki''' ([[język białoruski|biał.]] ''Празарокі'') – [[wieś]] ([[agromiasteczko]] od 2008) na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód witebski|obwodzie witebskim]], w [[rejon głębocki|rejonie głębockim]], centrum [[Sielsowiet Prozoroki|sielsowietu Prozoroki]].
|-
| 6576. || [[Pruchnik]] || {{fakt|[[Prawa miejskie]] ok. 1370, prywatna miejscowość kolejnych rodów szlacheckich i rycerskich, w [[XVII wiek|XVII]] w. ok. 600 mieszkańców i kilka cechów rzemieślniczych. W późniejszych latach stopniowy spadek znaczenia ekonomicznego i w 1934 utrata praw miejskich.|data=2011-09}} Niegdyś miasteczko było ważnym dla okolicy ośrodkiem handlu i rzemiosła.
|-
| 6577. || [[Prużana]] || Coraz liczniej napływali do miasta koloniści żydowscy. [[Żydzi]] (także z sekty [[Karaimi|karaimów]] – pochodzącej z VIII wieku i nie uznającej Talmudu), w XVIII wieku stanowili już około 40% ludności liczącego 1,5 tys. mieszkańców miasteczka (pierwsza synagoga powstała jeszcze w 1463 roku). Po zniszczeniach, wywołanych najazdami Kozaków, Szwedów i Rosjan ocalało zaledwie 20% zabudowy miasta.
|-
| 6578. || [[Prypeć (miasto)]] || [[Plik:Pripyat01.jpg|mały|250px|W mieście było [[Lunapark|wesołe miasteczko]] (widoczny [[diabelski młyn]])]]
|-
| 6579. || [[Prystaw]] || # ''"Niedawno przybył do miasteczka nowy '''prystaw''' i zaczął twardą ręką sprawować rządy."'' [za:] [[Mendele Mojcher Sforim]], ''Podróże Beniamina Trzeciego''
|-
| 6580. || [[Prywatna Wyższa Szkoła Nauk Społecznych, Komputerowych i Medycznych]] || Kampus PWSBiA – na 3 hektarach w centrum Warszawy powstały budynki miasteczka akademickiego o łącznej powierzchni 66 000 m². 
|-
| 6581. || [[Prywatne piekło]] || Wade Whitehouse jest szeryfem w małym miasteczku w Nowej Anglii. Nie utrzymuje kontaktów z rodziną, poza bratem Rolfem. Jego ojciec był alkoholikiem. Wade rozwiódł się z żoną, od czasu do czasu widzi się ze swoją córką Jill. Dla Wade'a sposobem na problemy są narkotyki i alkohol. To doprowadzi do tragedii.
|-
| 6582. || [[Pryłuki (obwód miński)]] || '''Pryłuki''' ([[język białoruski|błr.]] Прылукі; [[język rosyjski|ros.]] Прилуки; hist. ''Przyłuki'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Rejon miński|rejonie mińskim]] [[Obwód miński|obwodu mińskiego]], około 14 km na południowy zachód od [[Mińsk]]a, na lewym brzegu [[Ptycz]]y.
|-
| 6583. || [[Przebieg wojny domowej w Syrii]] || Jednak upadek Tadamunu nie oznaczał zakończenia niepokojów w stolicy. Rebelianci nadal przypuszczali pojedyncze ataki na Damaszek, instalując się na przedmieściach, co zmuszało wojsko do przeprowadzania odwetów. Sporadyczne walki zostały wznowione 11 sierpnia 2012, kiedy to doszło do potyczki w centrum miasta pod siedzibą Banku Centralnego i telewizji<ref>{{Cytuj stronę|url=http://konflikty.wp.pl/kat,127354,title,Syria-sily-rzadowe-ostrzelaly-dzielnice-i-okolice-Damaszku,wid,14841222,wiadomosc.html|tytuł=Syria: siły rządowe ostrzelały dzielnice i okolice Damaszku|data=2012-08-13|opublikowany=wp.pl|język=pl|data dostępu=2012-08-20}}</ref>. Siły lotnicze wznowiły bombardowanie przemieszczających się partyzantów różnych sektorach miasta. Rebelianci krótkotrwale przejęli kontrolę nad dzielnicami Kafar Sussa i Darajja. Jednakże obie padły w wyniku ofensyw podjętych 22 sierpnia 2012. W miasteczku Darajja pod Damaszkiem po [[Masakra w Darajji|przejściu wojsk]], co miało miejsce 24 sierpnia 2012, według źródeł opozycyjnych znaleziono 320-400 ciał pomordowanych cywilów i rebeliantów, z której znaczna część zginęła w masowych egzekucjach{{r|guardian}}<ref name=24sie>{{Cytuj stronę|url=http://konflikty.wp.pl/kat,127354,title,Syria-sily-rzadowe-ostrzelaly-obrzeza-Damaszku-zginelo-21-osob,wid,14869799,wiadomosc.html?ticaid=1f0b9&_ticrsn=5|tytuł=Syria: siły rządowe ostrzelały obrzeża Damaszku, zginęło 21 osób|data=2012-08-24|opublikowany=wp.pl|język=pl|data dostępu=2012-08-24}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url=http://web.archive.org/web/20160203191242/http://blogs.aljazeera.com/topic/syria/syrian-death-toll-183-saturday-34-daraya|tytuł=Syrian death toll 183 Saturday, 34 in Daraya|data=2012-08-26|opublikowany=Al Dżazira|język=en|data dostępu=2012-08-26}}</ref>. Według Lokalnych Komitetów Koordynacyjnych zabito nawet 633 osób<ref>{{Cytuj stronę|url=http://web.archive.org/web/20120830021029/http://www.lccsyria.org:80/9998|tytuł=New Massacre in Darayya 25-8-2012|data=2012-08-25|opublikowany=LCC Syria|język=en|data dostępu=2012-08-31}}</ref>. ONZ uznało to wydarzenie za kolejną zbrodnię wojenną. Była to też najbardziej krwawa masakra podczas wojny domowej. Po wydarzeniach w Darajji na przełomie sierpnia i września 2012 doszło do kilku odwetowych zamachów terrorystycznych w Damaszku<ref>{{Cytuj stronę|url=http://konflikty.wp.pl/kat,127354,title,Masakra-w-Syrii-znaleziono-250-cial-ONZ-apeluje-o-sledztwo,wid,14876598,wiadomosc.html|tytuł=Masakra w Syrii – znaleziono 250 ciał. ONZ apeluje o śledztwo|data=2012-08-26|opublikowany=wp.pl|język=pl|data dostępu=2012-08-26}}</ref><ref name=guardian>{{Cytuj stronę|url=http://www.guardian.co.uk/world/2012/aug/28/syria-worst-massacre-daraya-death-toll-400?newsfeed=truel|tytuł=Syria’s worst massacre: Daraya death toll reaches 400|data=2012-08-28|opublikowany=Guardian|język=en|data dostępu=2012-08-31}}</ref>.
|-
| 6584. || [[Przedbórz]] || W 1512 roku w mieście istniała szkoła, miasteczko było dużym ośrodkiem piwowarstwa. Koniec pomyślnego okresu w dziejach miasta przypieczętował [[potop szwedzki]], który w 1655 przyniósł zniszczenia miastu i zamkowi.
|-
| 6585. || [[Przedecz]] || Średniowieczny zamek wzniesiony został za czasów [[Kazimierz III Wielki|Kazimierza Wielkiego]], prawdopodobnie przed rokiem [[1360]]. Wzgórze zamkowe miało pierwotnie kształt kolisty o średnicy ponad 90 metrów. Sam zamek był murowany, a dookoła niego stały drewniane domy, tworząc wspólnie miasteczko otoczone wysokim na 11 metrów murem obronnym. Wejście było możliwe przez murowaną bramę oraz przez most zwodzony. Do wschodniej ściany warowni przylegała – istniejąca do dziś – okrągła wieża o średnicy 7,5 metra. Była to typowa wieża obronna ([[stołp|donżon]]), w której w razie zdobycia zamku, pewna grupa mieszkańców mogła schronić się i kontynuować walkę. W podziemiach mieściło się więzienie. Od wieży w kierunku jeziora ciągnął się mur, na którym co pewną odległość znajdowały się wieżyczki. Cała warownia otoczona była fosą, która połączona była z jeziorem. Fragment zamku zajmowała kaplica, w której, zgodnie poleceniem króla Kazimierza Wielkiego, do [[1543]] r. odprawiano trzy msze święte w ciągu tygodnia. 
|-
| 6586. || [[Przedsionek piekła]] || [[Dziki Zachód]] Stanów Zjednoczonych II połowy XIX w. Banda zabijaków pod przywództwem "Blackjacka" Brittona dokonuje napadu na bank w niedużym miasteczku. Pomimo, że kradną sporo gotówki, mają pecha – do miasteczka przybywa niespodziewanie oddział amerykańskiej kawalerii. Wywiązuje się strzelanina – kilku bandytów ginie lub zostaje rannych, reszta ucieka ścigana na prerię. Pościg depcze im po piętach, jednak gubią pogoń po wjechaniu w burzę piaskową. Po jej ustaniu docierają do niedużego miasteczka, którego mieszkańcy na czele z szeryfem przyjmują ich życzliwie, zapewniając wszelką pomoc. Przestępcy szybko orientują się, że mieszkańcy miasteczka nie noszą broni i dalecy są od wszelkiej agresji, nawet w obronie własnej. Ich przestępcza natura, wspomagana wypitym alkoholem i poczuciem bezkarności szybko bierze górę nad zasadami gościnności. W tajemnicy postanawiają splądrować miasto, a stawiających opór zabić.
|-
| 6587. || [[Przejmujący z oddali]] || Książka opisuje całą biografię Iana Curtisa, od lat młodzieńczych w robotniczym miasteczku, eksperymentów z [[Narkotyk|prochami]], fascynacji muzyką rockową, przez ich małżeństwo, pracę Iana jako referenta ds. zatrudnienia osób niepełnosprawnych, formowania pierwszego zespołu, wczesnych ataków [[Padaczka|padaczki]], aż do jego związku z [[Annik Honore]], rosnącej sławy, coraz intensywniejszych ataków epilepsji, pogłębiających się stanów [[Depresja (choroba)|depresyjnych]] i w końcu samobójczej śmierci na dzień przed wylotem do [[Stany Zjednoczone|Stanów Zjednoczonych]] na trasę koncertową.
|-
| 6588. || [[Przejście podziemne (film)]] || Michał wraz z wycieczką szkolną przybywa z [[prowincja (socjologia)|prowincjonalnego]] miasteczka do [[Warszawa|Warszawy]]. W przejściu podziemnym [[Warszawa Centralna|dworca centralnego]] odnajduje swoją żonę Lenę, która opuściła go jakiś czas temu. Kobieta pracuje jako dekoratorka witryn sklepowych. W sklepie Michał stara się namówić żonę na powrót do domu, a w tle obserwujemy (kręcone w dokumentalnym stylu) nocno-poranne życie przejścia podziemnego.
|-
| 6589. || [[Przemysław Bluszcz]] || Jednym z jego największych sukcesów było zdobycie w [[2004]] roku nagrody za najlepszy debiut aktorski za rolę małomiasteczkowego porywczego, zazdrosnego i ambitnego bandziora Tadka w dramacie ''[[W dół kolorowym wzgórzem]]'' ([[2004 w filmie|2004]]) na [[Festiwal Filmowy w Gdyni|XXIX Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych]] w [[Gdynia|Gdyni]]. Film ten otrzymał na festiwalu główną nagrodę [[Złote Lwy]] za najlepszą reżyserię. W filmie [[Biografia|biograficznym]] ''[[Skazany na bluesa]]'' ([[2005 w filmie|2005]]) [[Jan Kidawa-Błoński|Jana Kidawy-Błońskiego]] zagrał autentyczną postać Leszka Martinka, legendarnego menedżera [[Dżem (zespół muzyczny)|Dżemu]].
|-
| 6590. || [[Przemysław Olszewski]] || Szczególne zainteresowanie Olszewskiego budził problem zanieczyszczenia zbiorników wodnych, zwłaszcza jezior. W efekcie prac nad możliwościami zapobiegania skutkom zanieczyszczeń opracował nowatorską metodę sprawnej i taniej rekultywacji niektórych jezior z zastosowaniem specjalnego rurociągu (zamknięcie odpływu wód powierzchniowych i odprowadzenie przez rurociąg wód naddennych). Wynalazek został po raz pierwszy zainstalowany na Jeziorze Kortowskim w obrębie miasteczka akademickiego olsztyńskiej WSR w 1956 roku. Wobec pozytywnych efektów tzw. „eksperyment kortowski” jest nadal kontynuowany. Z czasem drewniany prototyp wymagał wymiany. Przy okazji przedłużono jego długość o 70 m i powiększono przepływ ze 180 litrów wody na sekundę do 250 litrów. Po śmierci Olszewskiego nadzór nad eksperymentem przejął jego uczeń – prof. Czesław Mientki.
|-
| 6591. || [[Przeniesienie relikwii świętego Mikołaja z Myry do Bari]] || W ludowym kalendarzu święto nosi nazwę Mikołaja wiosennego lub ciepłego w przeciwieństwie do [[Mikołajki (zwyczaj)|Mikołaja zimowego]], które obchodzone jest 19 grudnia. Święty Mikołaj jest patronem zwierząt, bydła, a także rolników i rolnictwa. Ciepły Mikołaj – jest jednym z głównych świąt koniuchów, w tym dniu wyprowadzano konie w pole na pierwszą paszę. Na znak tego na placu w miasteczku, w środku wsi, kapłani kropili konie wodą święconą. W polu wyjeżdżali zawodnicy — "aby siły zła nie męczyły koni". Mikołaj wiosenny był uważany za męskie święto i wielu mężczyzn po raz pierwszy pasło konie całą noc.
|-
| 6592. || [[Przepowiednia (film)]] || Dwa lata później, w nocy, jadąc samochodem z [[Waszyngton]]u do [[Richmond]], John gubi drogę w niewyjaśniony sposób i wjeżdża do miasteczka [[Point Pleasant (Wirginia Zachodnia)|Point Pleasant]] w [[Wirginia Zachodnia|Zachodniej Wirginii]], gdzie od kilkunastu miesięcy dzieją się dziwne rzeczy. Dowiaduje się, że mieszkańcom miasteczka ukazuje się tajemnicza zjawa. Tamtejsi ludzie są świadkami dziwnych zjawisk, które poprzedzają nieszczęśliwe wypadki lub katastrofy na świecie. Zaintrygowany informacjami o tych zjawiskach i widzeniach postanawia zostać tam dłużej i napisać reportaż. Szybko przekonuje się, że zeznania świadków przypominają rysunki postaci szkicowanej przez jego żonę przed śmiercią. Johna nurtuje pytanie; kim jest tajemnicza postać: wytworem wyobraźni czy posłańcem z innego wymiaru? Szeryf Connie Parker i badacz [[zjawiska paranormalne|zjawisk paranormalnych]] starają się mu pomóc w rozwiązaniu zagadki. Bohaterowi filmu pozostaje uwierzyć w zdrowy rozsądek i pogodzić się z tym, że nie na wszystko można znaleźć naukowe wytłumaczenie.
|-
| 6593. || [[Przerażacze]] || Frank Bannister ([[Michael J. Fox]]) oficjalnie zarabia na życie jako pogromca duchów. W rzeczywistości jednak ma układ z trzema duchami - Stuartem ([[Jim Fyfe]]), Cyrusem ([[Chi McBride]]) i Sędzią ([[John Astin]]). Wspólnicy Franka nawiedzają umówiony dom, on zaś wybawia rodzinę od uciążliwych współmieszkańców, a przy okazji i kosztowności. Jednak sprawy zaczynają się komplikować. W miasteczku ginie Ray Lynskey ([[Peter Dobson]]), a wkrótce po nim następuje seria tajemniczych zgonów. Tylko Bannister wie, że za śmierć tak wielu osób odpowiada Łowca Dusz, czyli duch straconego seryjnego zabójcy. Teraz zbrodniarza nie może powstrzymać żadna ludzka siła. Frank zostaje aresztowany jako główny podejrzany w sprawie. Tymczasem Łowca Dusz atakuje żonę Raya - doktor Lucy Lynskey ([[Trini Alvarado]]).
|-
| 6594. || [[Przetrwać w Jukonie]] || | colspan=5  ALIGN="LEFT" | Mieszkańcy [[Tanana|Tanany]] dowiadują się o planach przedłużenia drogi [[Alaska Route 2]] do ich miasteczka. Rządowy zakaz połowów na łososie zmusza mężczyzn do zapolowania na [[Bizon amerykański|bizona]].
|-
| 6595. || [[Przewałka]] || * [[1650]] – miasteczko otrzymało przywilej na organizowanie [[targ]]ów i [[jarmark]]u.
|-
| 6596. || [[Przeworsk]] || Rzemieślnicy idąc śladem większych miast, założyli w 1892 r., Stowarzyszenie Mieszczan „Gwiazda”. Rozwinęło to rzemiosło usługowe, a szczególnie [[Rzeźnictwo|rzeźnictwa]], zwiększyło się zapotrzebowanie na nowe sklepy, wzrosło znaczenie handlu. Nowy etap w rozwoju miasta rozpoczęło wybudowanie cukrowni w 1895 r., z uruchomieniem jej wiąże się budowa kolei szerokotorowej Przeworsk – Rozwadów w 1899 r., a w 1902 r. wąskotorowej do Dynowa – była to 2 tego rodzaju kolej w Galicji. Budowa [[Cukrownia|cukrowni]] i rozwijający się węzeł kolejowy pociągnął za sobą wzrost zatrudnienia, zwiększył się [[handel]], powstały nowe domy i urządzenia komunalne a miasto zaczęło nabierać nowego wyglądu. W 1903 r. rozpoczęto budowę [[Targowisko|bazaru]], który został zlokalizowany na Rynku. Budowa szkoły żeńskiej, dobudowa skrzydła do szkoły męskiej i budowa [[Elektrownia|elektrowni]] to projekty kilku większych inwestycji w ostatnim dziesięcioleciu przed [[I wojna światowa|I wojną światową]]. Realizację tych zamierzeń przerwała wojna, zahamowała również pomyślnie zapoczątkowany rozwój miasta. Cztery lata wojny cofnęły Przeworsk w rozwoju o kilkanaście lat. Zrujnowane miasto przedstawiało obraz typowego, podupadłego miasteczka galicyjskiego. Po wojnie lata 1925–1933 należały do najpomyślniejszych pod względem przypływu dochodu, wykorzystano je na szereg inwestycji, m.in. budowę elektrowni, szkoły żeńskiej{{odn|Kunysz|1974}}.
|-
| 6597. || [[Przezmark (wieś w województwie pomorskim)]] || Przezmark nazywany był miasteczkiem (m.in. ze względu na osiadłych tu kupców i rzemieślników oraz odbywające się tu targi i jarmarki) pomimo, że nigdy [[prawa miejskie|praw miejskich]] nie uzyskał. W 1782 odnotowano w Przezmarku 71 domów. Rozwój miejscowości zatrzymały zniszczenia w czasie [[Wojny napoleońskie|wojen napoleońskich]]. W 1817 liczba domów spadła do 47, w Przezmarku zanotowano jedynie 357 mieszkańców.
|-
| 6598. || [[Przełaje (miasto)]] || '''Przełaje''' ([[język litewski|lit.]] ''Perloja''), miasteczko na [[Litwa|Litwie]], w [[Rejon orański|rejonie orańskim]]. Położone jest nad [[Mereczanka|rzeką Mereczanką]]. Obecnie miasto zamieszkuje 700 osób<ref>{{cytuj stronę| url =http://www.bendruomenes.lt/comunity/sites/static.php?pid=7541&id=7554 | tytuł =About Perloja in brief | data dostępu =29 grudnia 2009 | autor = | opublikowany = | data = | język =en}}</ref>.
|-
| 6599. || [[Przełęcz Cumberland]] || Przełęcz Cumberland położona jest na północ od punktu, w którym zbiegają się granice stanów Kentucky, Tennessee i [[Wirginia|Wirginii]]. Pobliskie miasteczko [[Cumberland Gap (Tennessee)|Cumberland Gap]] wzięło swą nazwę od przełęczy.
|-
| 6600. || [[Przełęcz Srebrna]] || Przez przełęcz przebiega [[Droga wojewódzka nr 385|droga nr 385]] łącząca [[Nowa Ruda|Nową Rudę]] z [[Ząbkowice Śląskie|Ząbkowicami]]{{r|staffa}}. Poniżej przełęczy położone jest miasteczko [[Srebrna Góra (województwo dolnośląskie)|Srebrna Góra]]. W pobliżu przełęczy przebiegała trasa [[Kolej sowiogórska|kolejki srebrnogórskiej]]{{r|staffa}}.
|-
| 6601. || [[Przełęcz nad Kamieńczykiem]] || Z przełęczy roztacza się rozległa [[Panorama (geografia)|panorama]] na Góry Bystrzyckie, [[Rów Górnej Nysy]] z Międzylesiem, [[Masyw Śnieżnika]], czeskie miasteczko [[Králíky]] z górującym nad nim klasztorem na [[Hora Matky Boží|Górze Matki Bożej]] (czes. ''Hora Matky Boží'').
|-
| 6602. || [[Przełęcz Świętego Gotarda]] || Pozycję jednego z głównych szlaków komunikacyjnych przez [[Alpy]] uzyskała stosunkowo niedawno. [[Starożytny Rzym|Rzymianie]] nie korzystali z tej [[przełęcz]]y z powodu niekorzystnego ukształtowania terenu od strony rzeki [[Reuss (rzeka)|Reuss]]. Około pięciu kilometrów na północ od miasteczka [[Andermatt]] natura wyrzeźbiła stromy skalisty [[wąwóz]] zwany [[Schöllenen (wąwóz)|Schollenen]]. Zaczyna się on urwiskami z litej skały. Przełęcz zaczęto wykorzystywać dopiero po wybudowaniu „Diabelskiego Mostu” ([[Teufelsbrücke]]) nad bramą wąwozu po [[1200]] roku n.e. W tamtych czasach był to wyczyn porównywalny z budową [[Katedra|katedr]] [[gotyk|gotyckich]]. Na najbardziej stromym odcinku przełęczy wykuto skalne stopnie zwane ''scaliones'' lub ''Schollen'' oraz zamontowano drewniane platformy w miejscach [[Przewieszenie|przewieszek]]. Bez wątpienia, w czasie kiedy [[schronisko turystyczne|schronisko]] na [[szczyt (geografia)|szczycie]] przełęczy otrzymało imię [[Gotard z Hildesheim|św. Gotarda]] ([[biskup]]a [[Hildesheim]]) w roku [[1300]], był to już regularny szlak komunikacyjny.
|-
| 6603. || [[Prześladowania Świadków Jehowy w III Rzeszy]] || 21 czerwca 2013 roku w miasteczku [[Lautertal (Odenwald)|Lautertal-Reichenbach]] uroczyście odsłonięto pomnik upamiętniający zmarłego Maxa Liebstera (1915–2008), Świadka Jehowy żydowskiego pochodzenia, który w obozach koncentracyjnych spędził ponad 5 lat. Max Liebster wierzenia Świadków Jehowy przyjął podczas pobytu w obozie [[Neuengamme (KL)|Neuengamme]], gdy pracował w 30-osobowym komandzie złożonym z Żydów i Świadków Jehowy, a ochrzczony został w Buchenwaldzie niedługo po wyzwoleniu obozu w 1945 roku. Był on więźniem obozów koncentracyjnych: Sachsenhausen, Neuengamme, Auschwitz, Monowitz i Buchenwald. W uroczystości uczestniczyli burmistrz, przedstawiciele lokalnych władz, mieszkańcy oraz żona, Simone Liebster<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.jw.org/pl/wiadomo%C5%9Bci/wiadomo%C5%9Bci/regiony/niemcy/pomnik-upami%C4%99tniaj%C4%85cy-%C5%9Bwiadka-jehowy-ocala%C5%82ego-z-holocaustu/ | tytuł = Odsłonięcie w Niemczech pomnika upamiętniającego Świadka Jehowy ocalałego z Holocaustu | autor = Watchtower | data = 9 października 2013 | opublikowany = [[jw.org]] | data dostępu = 2017-03-03}}</ref>{{odn|Jolene Chu|2010|s=415}}.
|-
| 6604. || [[Przybajkale]] || Centralnym punktem wypadowym jest miasto [[Irkuck]], po Bajkale pływają statki turystyczne odwiedzające kilka portów. Na północ prowadzi bajkalsko-amurska magistrala kolejowa, na zachód [[kolej transsyberyjska|magistrala transsyberyjska]]. Nadbajkalskie miasteczka i osady mają połączenia autobusowe.
|-
| 6605. || [[Przyborowo (rejon brzeski)]] || W [[Historia Polski (1918–1939)|okresie międzywojennym]] miejscowość była początkowo ośrodkiem [[gmina Przyborowo|gminy Przyborowo]] w [[Powiat brzeski (nadbużański)|powiecie brzeskim]] [[województwo poleskie|województwa poleskiego]]<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.radzima.net/pl/gmina/przyborowo.html| tytuł = Gmina wiejska Przyborowo| data dostępu = 2012-08-22 | autor = | opublikowany = Radzima.net| praca = | data = | język =}}</ref>. Według [[Pierwszy Powszechny Spis Ludności|spisu powszechnego z 1921 r.]] wieś i [[folwark]] Przyborowo liczyły razem<ref group=uwaga>Wieś i [[folwark]] Przyborowo spisano razem, ale oddzielnie ujęto stację kolejową Przyborowo, spisaną łącznie z miasteczkiem [[Włodawka (miasteczko)|Włodawka]].</ref> 139 domów. Mieszkało tu 645 osób: 312 mężczyzn, 333 kobiety. Pod względem [[wyznanie|wyznania]] dominowali [[prawosławie|prawosławni]] (608), ponadto żyło tu 27 [[Kościół łaciński|rzymskich katolików]] i 10 [[judaizm|żydów]]. 599 osób deklarowało [[narodowość]] [[Białorusini|białoruską]], 28 – [[Polacy|polską]], 10 – [[Historia Żydów w Polsce|żydowską]], 6 – [[Tutejsi (społeczność)|tutejszą]], [[Poleszucy|miejscową poleską]] i [[Rusini|ruską]], a 2 – [[Rusini|rusińską]]<ref>{{cytuj książkę | tytuł = Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych.| url = http://statlibr.stat.gov.pl/exlibris/aleph/a22_1/apache_media/B3LKS6SQT3M6EJQ2J6ELTQR3SXMS17.pdf| wydawca = [[Główny Urząd Statystyczny]]| miejsce = [[Warszawa]]| rok = [[1924]]| strony = 9| tom = 8|tytuł tomu = Województwo poleskie| data dostępu = 2012-08-22}}</ref>. W [[1928]] roku wraz z całą gminą Przyborowo weszło w skład [[gmina Domaczewo|gminy Domaczów]]<ref>{{Dziennik Ustaw|rok=1928|numer=46|pozycja=452}}</ref>.
|-
| 6606. || [[Przyczółek baranowsko-sandomierski]] || W sierpniu miały miejsce walki w okolicach [[Pacanów|Pacanowa]]. Po niemieckim ostrzale artyleryjskim, 17 sierpnia spalił się kościół w Pacanowie. Decyzją radzieckich władz wojskowych 10 września mieszkańcy zostali ewakuowani ponieważ rejon Pacanowa stał się terenem przyfrontowym. Ludność wróciła do miasteczka po 12 stycznia 1945<ref>Hanna Lawera, Artur Bata, Jarosław Banasik, ''Powiat buski. Panorama powiatów - województwo świętokrzyskie''. Krosno 2000, s. 61.</ref>.
|-
| 6607. || [[Przygody Animków]] || * '''Tiny Toon Adventures 2: Trouble in Wackyland'''Druga część gry, wyprodukowana przez firmę [[Konami]] w 1993 roku na platformę [[Nintendo Entertainment System|NES]]. W krainie Acme pojawiło się nowe wesołe miasteczko, do którego wszystkich zaprasza „Sekretny Wielbiciel”, jak się później okazuje jest to Montana Max. Należy zarobić odpowiednią ilość biletów, aby można było wejść do „Funhouse” i pokonać Maxa. Bilety zdobywa się na poszczególnych atrakcjach: Kinia jest pasażerką kolejki górskiej, Pucuś musi dojść na początek pędzącego pociągu, Tasior bierze udział w „zderzankach” samochodowych, a Sylwek pływa na desce wodnej.
|-
| 6608. || [[Przygody Kota w Butach]] || Serial opisuje perypetie nieustraszonego wojownika, kochanka oraz miłośnika mleka – [[Kot w butach (Shrek)|Kota w butach]], który przybywa do miasteczka San Lorenzo, które wolne jest od wszelakiej maści złodziei i opryszków. Przybycie rudego kota do San Lorenzo wywraca życie wszystkim mieszkańcom do góry nogami. Waleczny kot postanawia stawić czoła kłopotom, które… sam sobie i innym zgotował.
|-
| 6609. || [[Przygody Spota]] || | ''Spot w wesołym miasteczku''
|-
| 6610. || [[Przygody Tomka Sawyera]] || Akcja całej powieści toczy się w miasteczku St. Petersburg nad rzeką [[Missisipi (rzeka)|Missisipi]] i najbliższej okolicy. [[Tom Sawyer|Tomaszem]] opiekuje się ciotka Polly, z którą chodzi do szkółki niedzielnej. W domu mieszka z ciotką, młodszym przyrodnim bratem o imieniu Sid i kuzynką Mary. W powieści, której głównym wątkiem są przygody chłopca w małym miasteczku, Mark Twain ukazuje ówczesne życie i obyczajowość.
|-
| 6611. || [[Przygody ośliczki Tosi]] || | ''Ośliczka Tosia i wesołe miasteczko''
|-
| 6612. || [[Przygody szewczyka Grzesia (film)]] || W lesie rozpętuje się huragan, ale Szczurzy Pazur nie zważając na niego gna do swego celu skradzionym wozem. Na jego drodze staje Melvin próbujący go powstrzymać, ale bandyta z łatwością go pokonuje. Wówczas do walki staje Lapicz. Szczurzy Pazur chce rozjechać szewczyka, ale jego koń nie jest w stanie staranować kogoś tak odważnego. Potyczkę ostatecznie rozstrzyga piorun, który uderza w ziemię i sprawia, że Szczurzy Pazur spada w przepaść i ginie. Przyjaciele gratulują Lapiczowi jego odwagi, a Melvin bierze pod opiekę konia skradzionego przez swego szefa. Szczęśliwi z pokonania słynnego bandyty Lapicz z Lizą, Zrzędą, Bundaszem i Pero rusza do domu Marca i jego mamy, którym opowiadają o swej przygodzie. Marco wyznaje im wówczas, że skarb w jego skrzyni to po prostu pamiątki po ojcu, więc Szczurzy Pazur i tak nie miałby z nich żadnego pożytku. Majster Zrzęda daje matce Marca szczęśliwy talar i wraz z dziećmi oraz psem i papugą rusza w drogę powrotną do domu. Idąc tam wędrowcy spotykają ojca Marca powracającego właśnie do swej rodziny. Radośnie wskazuję mu drogę do niej i wracają do miasteczka, gdzie czeka na nich już pani majstrowa, bardzo zaniepokojona zaginięciem męża. Ten opowiada jej o bohaterstwie Lapicza, a także wyznaje swemu uczniowi swój długo strzeżony sekret - przed ośmiu laty majster i jego żona stracili podczas wyprawy na jarmark swoją córeczkę Zuzannę i mimo długich poszukiwań nigdy jej nie odnaleźli. Pani majstrowa dodaje też, że ich córka miała na kciuku bliznę w kształcie krzyżyka - taką samą, jaką ma Liza. Okazuje się, że to ona jest zaginioną Zuzanną. Dziewczynka wpada w objęcia rodziców, a Majster Zrzęda daje Lapiczowi na własność noszone przez niego buty i oznajmia, że chłopiec jest teraz pełnoprawnym szewcem. Film kończy scena wielkiej zabawy z tej okazji, w której biorą udział wszyscy mieszkańcy miasteczka, a Lapicz i Liza tańczą radośnie, patrząc sobie czule w oczy<ref>[http://www.imdb.com/title/tt0133930 Internet Movie Database]</ref>.
|-
| 6613. || [[Przygody słoniczki Elli]] || | ''Wesołe miasteczko''
|-
| 6614. || [[Przyjdź do stajni]] || Siostra Margaret oraz siostra Scholastica, przybywają do niewielkiego miasteczka w [[Nowa Anglia|Nowej Anglii]] z zamiarem zbudowania tam szpitala dziecięcego. Realizację tej inwestycji blokuje miejscowy biskup, który nie jest zwolennikiem pomysłu zakonnic. Jednak, dzięki pomocy tutejszej ludności, m.in. nawróconego gangstera, budowę udaje się rozpocząć.
|-
| 6615. || [[Przyjeżdża orkiestra]] || [[Egipt|Egipska]] orkiestra policyjna z [[Aleksandria|Aleksandrii]] przybywa do Izraela, aby zagrać na uroczystym otwarciu Centrum Sztuki Arabskiej w mieście [[Petach Tikwa]]. Nikt jednak nie czeka na nich na lotnisku, więc muzycy postanawiają dotrzeć tam sami. W wyniku pomyłki trafiają do małego [[izrael]]skiego miasteczka na pustyni.
|-
| 6616. || [[Przylesie (osiedle w Bydgoszczy)]] || Tereny osiedla zostały przyłączone do Bydgoszczy w 1973 roku wraz z przyłączeniem miasteczka Fordon. Bezpośrednie sąsiedztwo lasów od strony zachodniej i północnej spowodowało nazwanie osiedla "Przylesiem".
|-
| 6617. || [[Przystanek Alaska]] || Akcja serialu rozgrywa się w liczącym 839 mieszkańców fikcyjnym miasteczku [[Cicely]] na [[Alaska|Alasce]]. Głównym bohaterem jest młody lekarz dr Joel Fleischman, który przybywa na Alaskę, aby odpracować studia medyczne. Jego nowoczesne [[Nowy Jork|nowojorskie]] spojrzenie na świat zderza się z naturalnym, swobodnym sposobem życia mieszkańców Cicely.
|-
| 6618. || [[Przystań (film 1997)]] || Karolina jest szkolną świetliczanką, praca ta jednak jej nie satysfakcjonuje. Spotyka Jana, który przyjeżdża do miasteczka, aby wziąć udział w seminarium dla "''młodych biznesmenów''" .Na zaproszenie mężczyzny Karolina wyrusza do Warszawy, w ślad za nią podąża 12-letni Szymek, chłopiec zakochany w swojej "''pani ze świetlicy''". Okazuje się, że uciekł z domu, a Karolina musi zaopiekować się uciążliwym towarzyszem podróży. Karolina nakazuje czekać chłopcu w nakazanym miejscu, a sama idzie na spotkanie z Janem.
|-
| 6619. || [[Przystań (serial telewizyjny 2010)]] || Bystra i pewna siebie agentka [[FBI]] Audrey Parker ([[Emily Rose (aktorka)|Emily Rose]]) ma za sobą tajemniczą przeszłość związaną z dzieciństwem i pewną otwartość na zjawiska paranormalne. Prowadząc rutynową sprawę trafia do małego miasteczka Haven w stanie [[Maine]], by wkrótce odkryć, że pozornie spokojna, portowa miejscowość boryka się z plagą nadprzyrodzonych wydarzeń, które miejscowi określają jako powrót ''kłopotów''. W trakcie dochodzenia odkrywa, że jej matka, której nigdy nie znała, również była związana z tajemniczym miasteczkiem.
|-
| 6620. || [[Przysucha]] || Pierwsi [[Żydzi]] osiedlili się w Przysusze już w 1713, a więc zaraz po nadaniu praw miejskich. Powstała osobna dzielnica żydowska z własnym Rynkiem Żydowskim. Wówczas też zbudowano [[Synagoga w Przysusze|synagogę]] i [[Cmentarz żydowski w Przysusze|kirkut]]. Rozkwit [[kahał]]u nastąpił w I połowie [[XIX wiek]]u (75% Żydów w miasteczku). Na przełomie [[XVIII wiek|XVIII]] i [[XIX wiek]]u stała się Przysucha głównym ośrodkiem [[chasydyzm]]u na zachód od [[Wisła|Wisły]], za sprawą dwóch [[cadyk]]ów: [[Jakub Izaak Rabinowicz|Jakowa Icchaka Rabinowicza]] (''Świętego Żyda'') i od 1813 jego następcy, [[Symcha Bunin Bunchard|Symcha Bunina Buncharda]]. ''Święty Żyd'', był sławny na całą Rzeczpospolitą, a legenda otoczyła go już za życia. Miał wielu sławnych uczniów, stworzył centrum myśli chasydzkiej, które następnie przeniosło się do [[Aleksandrów Łódzki|Aleksandrowa]], [[Kock]]a i [[Góra Kalwaria|Góry Kalwarii]]. W jego [[ohel]]u składano niezliczone [[kwitłech]] z prośbami, a [[rabin]] Szejn (ur. 1870) z [[Kalisz]]a błogosławił pielgrzymów w imieniu ''Świętego Żyda.'' W roku 1939 mieszkało w Przysusze około 2500 Żydów. 15 sierpnia 1942 roku [[Niemcy]] utworzyli tu [[getto]]. Uwięzili w nim około 5 tys. osób z Przysuchy, a także z [[Przytyk]]a i [[Płock]]a. W dniach [[27 października|27]]-31 października wszystkich wywieźli do niemieckiego [[obóz zagłady|obozu zagłady]] w [[Obóz zagłady w Treblince|Treblince]].
|-
| 6621. || [[Przytoczna]] || Przytoczna istniała już w [[XIII wiek|XIII w.]] Źródła z 1398 r. wymieniają Jadwigę i Jarochnę z Przetoczna. W 1564 r. osada płaciła dziesięcinę biskupowi poznańskiemu. Wieś szlachecka Przetoczno położona była w [[1580]] roku w powiecie poznańskim [[województwo poznańskie (I Rzeczpospolita)|województwa poznańskiego]]<ref>Adolf Pawiński, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym, t. I, Wielkopolska, Warszawa 1883, s. 26.</ref>. W 1580 r. właścicielami wsi byli Jadwiga i Stanisław Przetoccy oraz Jan i Abraham Kręscy. Późniejszymi właścicielami byli Brezowie, Zakrzewscy, Bojanowscy i Gliszczyńscy. W 1640 r. istniały tu szkoła i szpital – ufundowany przez dziedziczkę Brezinę. Pod koniec [[XVIII wiek|XVIII]] w. Przytoczna była miasteczkiem, w którym odbywało się 5 jarmarków rocznie. Po II rozbiorze Polski w 1793 r. Przytoczna znalazła się pod panowaniem [[Królestwo Prus|Prus]]. W latach 1807-1815 należała do Księstwa Warszawskiego.
|-
| 6622. || [[Przywilej targowy]] || Przywileje targowe a następnie [[cech]]owe nadawane miastom i miasteczkom dawały możliwości rozwoju takich miejscowości oraz przynosiły zyski zarówno jej mieszkańcom, jak i dochody władzom miejskim pobierającym opłaty targowe.
|-
| 6623. || [[Przywóz (Ostrawa)]] || Położona jest u ujścia [[Ostrawica|Ostrawicy]] do [[Odra|Odry]], w granicach historycznych [[Morawy|Moraw]]. Z  [[Morawska Ostrawa|Morawską Ostrawą]] współtworzy miejski obwód [[Moravská Ostrava a Přívoz|Morawska Ostrawa i Przywóz]]. Przed przyłączeniem do Morawskiej Ostrawy w 1924, Przywóz był samodzielną gminą i [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczkiem]].
|-
| 6624. || [[Psie Pole (miasto)]] || Psie Pole, powstałe wokół rynku dawnego miasteczka i w pobliżu [[Kościół św. Jakuba i św. Krzysztofa we Wrocławiu|kościoła św. Jakuba i Krzysztofa]], zabudowane jest kamienicami z przełomu XIX i XX wieku. Sam kościół św. Jakuba i Krzysztofa jest znacznie starszy, pierwsze wzmianki o nim pojawiają się w [[1206]]. Wieś [[Lokacja (historia)|lokowana]] w [[1252]], od [[1294]] znajdowała się w [[księstwo głogowskie|księstwie głogowskim]], następnie – po jego podziale w [[1312]] – w [[Księstwo oleśnickie|księstwie oleśnickim]], na granicy z [[księstwo wrocławskie|księstwem wrocławskim]].
|-
| 6625. || [[Psie Pole (osiedle Wrocławia)]] || Do roku [[1928]], kiedy Wrocław wchłonął znaczne podmiejskie obszary (szczególnie na wschodzie i północy), centralna część obecnego osiedla stanowiła samodzielne miasteczko [[Psie Pole (miasto)|Psie Pole]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Hundsfeld''). Osiedle od północy wzdłuż rzeki [[Dobra (dopływ Widawy)|Dobrej]] graniczy kolejno z [[Kłokoczyce|Kłokoczycami]], [[Zakrzów (Wrocław)|Zakrzowem]] i [[Miłostków/Marzanów|Miłostowem]], od wschodu z [[Długołęka (gmina)|gminą Długołęka]], od południa ze [[Zgorzelisko (Wrocław)|Zgorzeliskiem]], od południowego zachodu przez [[Widawa (rzeka)|Widawę]] z [[Kowale (Wrocław)|Kowalami]].
|-
| 6626. || [[Psy turbo]] || Racerville – to niewielkie miasteczko zamieszkiwane przez psy, które mają bzika na punkcie wyścigów samochodowych i nie tylko. Gwiazdy automobilowego sportu: Dash, Mags, GT, Strut, Stinkbert i Clutch tworzą zgraną drużynę psów turbo. Oprócz dobrej zabawy psy uwielbiają zawrotne tempo i wyścigi w swoich supermaszynach.
|-
| 6627. || [[Psychol]] || Film o młodej kobiecie, która mieszka w miasteczku Pheonix. Nazywa się Marie Craine. Z początku nic nie zapowiada tragicznego przebiegu wydarzeń - dopiero później akcja się ożywia. Marie, która pracuje w banku, pewnego dnia spotyka się z klientem, który chce zostawić pieniądze w depozycie. Marie jednak nie może powstrzymać pokusy i zabiera pieniądze. Postanawia wyjechać z Pheonix. Podczas podróży kupuje sobie nowe auto. Jedzie do motelu, w którym nie spotyka żadnych klientów. Spotyka tam młodego mężczyznę, je z nim kolację. Potem, Marie chce iść jak najszybciej do swojego pokoju. Postanawia wziąć prysznic, który jest jej ostatnim prysznicem w życiu (ponieważ została zamordowana). Wyżej wymieniony mężczyzna wchodzi do pokoju Marie i robi dość podejrzane rzeczy: najpierw chowa zwłoki do zasłony prysznicowej, potem sprząta łazienkę ze wszelkich dowodów i krwi. Potem wszystkie rzeczy z pokoju Marie pakuje do bagażnika samochodu, także same jej zwłoki i mop, którym mężczyzna wyczyścił łazienkę z krwi i odjeżdża do jeziora pod motelem, by zatopić auto wraz z dowodami zbrodni. Zagadkę zgonu młodej dziewczyny próbuje rozwiązać detektyw, który w pewnym momencie również ginie. Rozwiązanie zagadki zostaje tylko chłopakowi Marie i jej siostrze.
|-
| 6628. || [[Psychotronik]] || Kot budzi się w biurze Joralemana. Urzędnik przyznaje, że Kot mówił prawdę, chcąc ich ostrzec. Informuje też psychotronika o tym, że zawaliły się wszystkie podziemne korytarze kopalni, ale nikt nawet nie został rany. Kot orientuje się, że to tego, dzięki niemu, dokonali Hydranie. Dowiaduje się też, że Siebelingowi udało się powstrzymać psychotroników, którzy przebywali wciąż w miasteczku. Siebeling przychodzi do biura Joralemana. Wtedy obaj z Kotem orientują się, że Jule wciąż jest z Rubiy'm. Joraleman dzwoni do Kielhosy. Ten obiecuje nie wydać Kota. Wszyscy udają się do centralnej dyspozytorni, by ustalić co się stało i podjąć dalsze kroki. Kielhosa przybywa tam z więźniami, wśród których jest też Galiess. W tym czasie Kot próbuje złapać myśli Jule. Jednak od razu w jego umyśle zaczepia się Rubiy. Daje Kotu znać, że jeśli nie przyjdą z Siebelingiem do niego, zabije Jule.
|-
| 6629. || [[Ptujska Gora]] || Ptujska Gora to wieś położona na podłużnym grzbiecie Savinjsko między rzeką [[Dravinja|Dravinją]] na południu, a potokiem Polskavą na północy. Rozwój miejscowości nastąpił, gdy pod koniec XIV w. został wybudowany kościół Matki Bożej. W 1447 r. miejscowość uzyskała prawo do [[jarmark]]u i zaczęła się przekształcać w [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]], które po raz pierwszy było wzmiankowane w 1578 r.
|-
| 6630. || [[Puchaczów]] || Wobec wielu trudności z porozumieniem z generałem pruskim Fryderykiem Kalkreuthem - właścicielem [[Łęczna|Łęcznej]], władze austriackie brały pod uwagę możliwość przeniesienia łęczyńskich jarmarków, cieszących się wówczas międzynarodową sławą, do miasteczka skarbowego Puchaczowa gdzie były podobne warunki dla postoju bydła i koni jak w Łęcznej. Zrezygnowano jednak z ich przeniesienia wobec konieczności przeprowadzenia w Puchaczowie wielu prac przygotowawczych oraz inwestycji komunalnych. W międzyczasie władze austriackie oddały Puchaczów (za Siedlce) we władanie ks. Adama Czartoryskiego i sprawa upadła.
|-
| 6631. || [[Puchar Świata w biegach narciarskich 2007/2008]] || Ostateczny kalendarz zawodów został zatwierdzony dnia [[27 maja]] w słoweńskim miasteczku [[Portorož]].
|-
| 6632. || [[Puchar Świata w narciarstwie alpejskim 2007/2008]] || Ostateczny kalendarz zawodów został zatwierdzony dnia [[27 maja]] w słoweńskim miasteczku [[Portorož]].
|-
| 6633. || [[Puchowicze]] || '''Puchowicze''' ([[język białoruski|błr]]. ''Пухавічы'') – [[wieś]] (dawniej miasteczko) na [[Białoruś|Białorusi]] w [[obwód miński|obwodzie mińskim]], w [[Rejon puchowicki|rejonie puchowickim]], którego ''nie'' jest siedzibą (znajduje się w [[Marina Horka|Maryjnej Górce]]).
|-
| 6634. || [[Pueblo (ujednoznacznienie)]] || ** [[Pueblo#Osadnictwo|pueblo]] - charakterystyczna osada/miasteczko Indian Pueblo o charakterze tarasowo wzniesionego kompleksu spiętrzonych domostw i centralnych pomieszczeń ceremonialnych ([[kiva]]) wykonanych z kamienia, belek i [[Cegła suszona|adobe]] z obnażonymi drewnianymi drabinami umożliwiającymi dostęp
|-
| 6635. || [[Puerto Cortés (gmina)]] || Według Narodowego Instytutu Statystycznego Hondurasu na terenie gminy położone były następujące miasteczka i wsie{{r|jednostki}}:
|-
| 6636. || [[Puerto de Santiago]] || '''Puerto de Santiago''' to nadmorskie miasteczko w gminie [[Santiago del Teide]] na południowym zachodzie [[Teneryfa|Teneryfy (Wyspy Kanaryjskie, Hiszpania)]].
|-
| 6637. || [[Pujŏn]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]], tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatów [[Sinhŭng]] i [[Jangjin]]. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Yŏnggo, Sangwŏnch'ŏn, Hawŏnch'ŏn i Tongsang (powiat [[Sinhŭng]]). Pierwotnie powiat Pujŏn składał się z jednego miasteczka (Pujŏn-ŭp) i 25 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri''). Po powstaniu prowincji [[Ryanggang]] w październiku 1954 roku powiat wszedł w jej skład, lecz w styczniu 1965 roku został ponownie przesunięty w granice prowincji [[Hamgyŏng Południowy]].
|-
| 6638. || [[Pukch'ang]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]], tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu [[Sunch'ŏn]]. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Okch'ŏn, Pong'in, Hakch'ŏn (wszystkie uprzednio w powiecie [[Maengsan]]), Chamdo i Chamsang (obie z powiatu [[Tŏkch'ŏn]]). Powiat Pukch'ang składał się wówczas z jednego miasteczka (Pukch'ang-ŭp) i 25 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri''). W roku 1954 powiat powiększył się o wieś Sinp'yŏng (wcześniej w powiecie [[Sŏngch'ŏn]]).
|-
| 6639. || [[Pukch'ŏng]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]] powiat składał się z 3 miasteczek ([[Język koreański|kor.]] ''ŭp''), 13 miejscowości ([[Język koreański|kor.]] ''myŏn'') oraz 124 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri''). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Pukch'ŏng, Kahoe, Huch'ang, Sokhu (1 wieś), Sinpukch'ŏng (5 wsi), a także część wsi Dongjangnae (miejscowość Tŏksŏng). Pierwotnie powiat Pukch'ŏng składał się z jednego miasteczka (Pukch'ŏng-ŭp) oraz 18 wsi ''(''[[Język koreański|kor.]] ''ri''). W styczniu 1974 roku do powiatu przyłączono część rozwiązanego wówczas powiatu Sinch'ang.
|-
| 6640. || [[Puliny]] || W pobliżu miasteczka zachowało się kilka horodyszcz prehistorycznych. Okolice te, leżące na trakcie z Wołynia i z Litwy do Kijowa nazywane były Czertowym Lasem i wzmiankowane są kilka razy w latopisach ruskich. Za czasów litewskich miasteczko pod nazwą "Czartolesy” prawdopodobnie z nadania [[Świdrygiełło|Świdrygiełły]] była własnością Kalenika Miszkowicza, protoplasty [[Tyszkiewiczowie herbu Leliwa|Tyszkiewiczów]]. Po [[Powstanie Chmielnickiego|powstaniu Chmielnickiego]] wcześnie wyzwolone przez [[Zygmunt Przyjemski|Przyjemskiego]], jednak „przez Kozaków i Ordę tak zdezelowane, że pustkami stały, i tylko gromadka z 10 ludzi zaledwie złożona, tułała się po lasach”. Od 1655 r w dokumentach pojawia się nazwa „Czartolesy ''alias'' Puliny”. Emanuel Tyszkiewicz w 1701 sprzedał Puliny Wojciechowi Dzikowi. Po Dzikach Puliny dziedziczą Skorupkowie<ref name="Iwanowski">[[Eustachy Iwanowski]], [http://archive.org/stream/rozmowyopolskij00iwangoog#page/n691/mode/2up Rozmowy o polskiéj koronie], Kraków [[1873]], na str. 680 ''Dzikowie, szlachta Bracławska, mieli znaczne dobra w okolicach Żytomiérza, klucz Puliński, które przeszły do Skorupków, a ze Skorupkówną przeszły do Hańskich.''.</ref> a po nich Hańscy. [[Gabriel Ochocki]] wspomina gościnny dom Hańskich w swoich pamiętnikach. Później były też własnością [[Karol Kaczkowski|Karola Kaczkowskiego]], który na skutek [[Powstanie styczniowe|Powstania Styczniowego]] musiał odsprzedać je kolonistom Czechom<ref>{{SgKP|IX|281|Puliny}}</ref>. Pod rozbiorami siedziba {{Link-interwiki|pl=gmina Puliny|lang=uk|tam=Пулинська волость|Пулинська|tekst=gminy Puliny}} w [[Powiat żytomierski (gubernia wołyńska)|powiecie żytomierskim]] [[Gubernia wołyńska|guberni wołyńskiej]].
|-
| 6641. || [[Pulwa]] || '''Pulwa''' ([[język białoruski|biał.]] ''Пульва'') – rzeka w [[Polska|Polsce]] i na [[Białoruś|Białorusi]], prawy dopływ [[Bug]]u w [[zlewisko|zlewisku]] [[Morze Bałtyckie|Morza Bałtyckiego]]. Długość – 54 km (12 km w Polsce, 42 km na Białorusi), powierzchnia [[zlewnia|zlewni]] – 535 km² (78 km² w Polsce, 457 km² na Białorusi). Źródła na południe od wsi [[Nurzec (powiat bielski)|Nurzec]] w Polsce, płynie na wschód, przecina granicę, skręca na południe, przepływa przez miasteczko [[Wysokie (Białoruś)|Wysokie Litewskie]] i uchodzi do Bugu koło wsi [[Stawy (Białoruś)|Stawy]] [[rejon kamieniecki (Białoruś)|rejonu kamienieckiego]]. Skanalizowana na odcinku 18 km od wsi [[Chmiali]] do granicy z Polską.
|-
| 6642. || [[Punxsutawney]] || '''Punxsutawney''' – miasto w hrabstwie [[Hrabstwo Jefferson (Pensylwania)|Jefferson]] w stanie [[Pensylwania]], 129&nbsp;km na północny wschód od [[Pittsburgh]]a. W 1907 roku miasteczka Punxsutawney i Claysville zostały połączone i  nazwane ''Greater Punxsutawney''. W pobliżu miasta wydobywany jest wysokiej jakości [[węgiel kamienny]]. W przeszłości w mieście istniały huty szkła, odlewnie, walcownie, jak również młyny zbożowe i tkalnie. W roku 1900 zamieszkiwało tu 6746 osób; w 1910 9058; w 1920 10&nbsp;311; a w 1940 9482. Według spisu powszechnego w roku 2000 Punxsutawney miało 6271 mieszkańców.
|-
| 6643. || [[Pupilka profesora]] || Debbie Strong ucieka ze szpitala psychiatrycznego, do którego trafiła za morderstwo matki i babki. Przywłaszcza sobie pieniądze, samochód i tożsamość swojej kolejnej ofiary, Tracy Carley, córki bogaczy, która właśnie miała rozpocząć studia literackie w małym miasteczku. Tam też pojawia się Debbie, która zamieszkuje w domu akademickim, gospodarowanym przez ambitną studentkę, imieniem Sydney. Zakochuje się od pierwszego wejrzenia w przystojnym wykładowcy, Samie Decknerze – byłym pisarzu. Myląc uprzejmość z miłością, dziewczyna popada w coraz głębszą obsesję. Podstępem doprowadza do zerwania Sama z nauczycielką Carlą, która właśnie dowiedziała się, że jest z nim w ciąży. Debbie udaje się zbliżyć do profesora, lecz wkrótce później ten schodzi się z ciężarną Carlą. Psychopatka postanawia pozbyć się jej.
|-
| 6644. || [[Purnananda]] || Basanta po otrzymaniu od Swami Brahmanandadźi dokładnych wskazówek i map jak dotrzeć do Siddhaśramu udał się do domu celem przegotowania się do podróży swojego życia. Około roku 1858 wyruszył z domu i udał się pieszo do miasta [[Dardżyling]], co zajęło mu około miesiąc. Po krótkim odpoczynku skierował się w kierunku granicy z [[Nepal]]em. Po drodze, jeszcze w [[Indie|Indiach]], zatrzymał się nad rzeką w miejscu gdzie można było wziąć kąpiel. Tam spotkał mężczyznę – [[Pramanat Mukerdźi]] w skrócie [[Pramanat Mukerdźi|Pramod]], który szedł w góry Tybetu w poszukiwaniu Siddhaśramu. Był on w bardzo złej kondycji i Basanta zaopiekował się nim. Podróżując razem dotarli do granicy, ale ze względu na to, że nie posiadali dokumentów nie zostali wpuszczeni do Nepalu. Jednakże, raz do roku wszyscy sadhu bez względu na posiadanie lub nie posiadanie dokumentów mogli wejść do Nepalu na święto [[Śiwa|Śiwy]] zwane [[Mahaśiwaratri|Śiwaratri]]. Celem pielgrzymek wpuszczanych sadhu była (i nadal jest) słynna świątynia Śiwy zwana [[Świątynia Paśupatinath w Katmandu|Świątynią Paśupatinath w Katmandu]]. Po około tygodniu oczekiwania na granicy i kilku dniach pieszej podróży Basanta wraz z Pramodem dotarli do [[Katmandu]] i zatrzymali się w pobliżu świątyni Paśupatinath. Podczas uroczystości natknęli się na księżniczkę Nepalu – [[Śrimati Kanak Prabha]], która wskazała im drogę do małego miasteczka [[Lama Bazaar]], które znajdowało się w Nepalu, w pobliżu granicy z Tybetem. Basanta obiecał księżniczce, że w drodze powrotnej z Siddhaśramu spotka się z nią ponownie i udzieli jej dikszy.
|-
| 6645. || [[Purpurowe rzeki]] || Komisarz [[Paryż|paryskiej]] policji z wydziału zabójstw Pierre Niemans przybywa do [[Alpy|alpejskiego]] Gueron – miasteczka uniwersyteckiego w sprawie morderstwa. Ofiarą jest 32-letni profesor Remy Caillois, którego nagie ciało znaleziono na wysokości 50 metrów. W tym samym czasie porucznik Max Kerkerian z miejscowej policji prowadzi dochodzenie w sprawie profanacji grobu Judith Herault, której matka wstąpiła do klasztoru. Jak się okaże te dwie różne sprawy mają wspólny mianownik.
|-
| 6646. || [[Puryŏng]] || Pyongyang, DPR Korea | data dostępu = 2012-10-10 | język = en}}</ref>. Graniczy z powiatem [[Musan]] od zachodu i miastami [[Hoeryŏng]] od północy oraz [[Ch'ŏngjin]] od wschodu i południa. 90% terytorium powiatu to tereny leśne. Przez powiat przebiega linia kolejowa [[Linia kolejowa Musan|Musan]], łącząca [[Komusan (stacja kolejowa)|Komusan]] i miasteczko Musan, a także linia [[Linia kolejowa Hambuk|Hambuk]] z [[Ch'ŏngjin]] do [[Rasŏn]].
|-
| 6647. || [[Pustki (Wrocław)]] || Dawniej [[folwark]] należący do [[Ratyn (Wrocław)|Ratynia]]. Na mapie z 1630 bez nazwy<ref>{{cytuj książkę |nazwisko=Antkowiak |imię=Zygmunt |tytuł=Wrocław od A do Z |wydawca=Ossolineum |miejsce=Wrocław-Warszawa-Kraków |rok=1991 |isbn=83-04-03723-8 }} s. 284 "Pustki, osiedle w dzielnicy Fabrycznej. na mapie z 1630 r. zaznaczony jest w tym miejscu bezimienny folwark, który dopiero na mapie z 1736 r. ma nazwę Kl[ein] Heyde, czyli mała puszcza. Ponieważ w okolicy do dziś znajduje się las, stąd wniosek, że do niego nawiązuje ówczesne określenie osady. W 1945 r. otrzymała ona nazwę Pustosze, zmienioną w 1948 r. na Pustki. W 1795 r. mieszkało tu siedmiu zagrodników, ponadto czynna była karczma. Osada należała wtedy do wsi Ratyn, folwark już nie istniał. Obecnie jest to małe osiedle z przewagą starej zabudowy i cmentarzem parafii leśnickiej."</ref>, w [[1736]] wzmiankowany jako ''Klein Heyde'' (Mała Puszcza), potem ''Klein Heidau''. W [[1795]] zamieszkany przez siedmiu [[zagrodnik]]ów. W roku [[1883]] utworzono tu – między dzisiejszymi ulicami Trzmielowicką ([[język niemiecki|niem.]] ''Heidauerstraße'') a Serowarską (''Lindenallee'') – [[cmentarz]] ewangelicki dla Leśnicy (wówczas jeszcze samodzielnego miasteczka ''Deutsch Lissa''). Przy skrzyżowaniu ''Lindenalee'' i ''Ahornallee'' (dziś Serowarskiej i Alei Klonowej) postawiono pomnik ku pamięci ofiar [[I wojna światowa|I wojny światowej]], mieszkańców ''Klein Heidau''; pomnik ten nie zachował się do dziś.
|-
| 6648. || [[Puszcza Nalibocka]] || '''Puszcza Nalibocka'''<ref>Egzonim zalecany przez [[Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej|Komisję Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej]]. [http://ksng.gugik.gov.pl/pliki/zeszyty/zeszyt_06.pdf ''Nazewnictwo geograficzne świata. Zeszyt 6. Białoruś, Rosja, Ukraina'', Główny Urząd Geodezji i Kartografii], Warszawa 2005, {{ISBN|83-239-9020-4}}, s. 23.</ref> ([[język białoruski|biał.]] ''Налібоцкая пушча'') – duży, liczący ok. 240 tys. ha kompleks leśny w północno-zachodniej części [[Białoruś|Białorusi]], na prawym brzegu [[Niemen|Niemna]], na [[Grzęda Białoruska|Wyżynie Białoruskiej]]. Teren pagórkowaty i falisty. Bogata fauna, m.in. [[jeleń]], [[łoś]], [[dzik]], [[jenot]], [[Bóbr europejski|bóbr]], [[niedźwiedź brunatny]]; ptaki: [[Głuszec zwyczajny|głuszec]], [[Cietrzew zwyczajny|cietrzew]] oraz [[Słonka zwyczajna|słonka]]. Rzeźba urozmaicona, polodowcowa. Duże powierzchnie zajmują [[Bagno|bagna]] i [[Bór sosnowy|bory sosnowe]]. Jezior jest niewiele. Największym jest położone około 15 km na południowy zachód od [[Naliboki (obwód miński)|Nalibok]] jezioro [[Kromań]]. Nazwa Puszczy wywodzi się od leżącego w widłach Niemna i [[Berezyna (dopływ Niemna)|Berezyny Niemeńskiej]] miasteczka [[Naliboki (obwód miński)|Naliboki]].
|-
| 6649. || [[Puszołaty]] || '''Puszołaty''' ([[język litewski|lit]]. ''Pušalotas'')<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref> – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg poniewieski|okręgu poniewieskim]], w [[Rejon poswolski|rejonie pozwolskim]], nad rzeką [[Omieta|Omietą]]<ref>{{SgKP|IX|318}} [dostęp 13 grudnia 2010]</ref>. Liczy 885 mieszkańców (2001). 
|-
| 6650. || [[Putscheid]] || '''Putscheid''' − gmina i małe miasteczko we wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Diekirch|dystrykcie Diekirch]], w [[Kanton Vianden|kantonie Vianden]].
|-
| 6651. || [[Puttaparthi]] || '''Puttaparthi''' ([[język telugu|telugu]] పుట్టపర్తి) – miasteczko w południowych [[Indie|Indiach]] w stanie [[Andhra Pradesh]], w pobliżu [[Dharma Varam]]. Znajduje się tu [[aśrama (pustelnia)|aśram]] [[Sathya Sai Baba|Sathya Sai Baby]] o nazwie [[Prasanthi Nilayam]].
|-
| 6652. || [[Puławy]] || Powojenną historię zdominowała decyzja o budowie [[Grupa Azoty Zakłady Azotowe „Puławy”|Zakładów Azotowych]], podjęta przez polskie władze w 1960 r. Po tej dacie nastąpił znaczny wzrost liczby ludności, zmienił się także charakter miejscowości. Z małego miasteczka Puławy stały się miastem przemysłowym.
|-
| 6653. || [[Puńsk]] || W tym to okresie w Puńsku najwięcej było mieszkańców narodowości żydowskiej<ref name=cit/>. Większa część handlu i usług skupiona była w ich rękach. Świadectwem tego są stare, pożydowskie domy, budynek synagogi oraz, położony w pobliżu miasteczka, duży [[Cmentarz żydowski w Puńsku|cmentarz żydowski]].
|-
| 6654. || [[Pyszna (Białoruś)]] || W XIX wieku Pyszno miało status [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczka]]. W 1838 roku liczyło 165 mieszkańców, w tym 101 Żydów. W 1886 roku działała tu szkoła powszechna, cerkiew parafialna pw. Wniebowstąpienia Pańskiego (wzniesiona przez Fabiana Kaszycę ok. 1780 roku{{r|P}}), przebudowana w 1841 roku{{r|R}}), kaplica katolicka (parafii w Leplu), synagoga, garbarnia i sklep.
|-
| 6655. || [[Pyŏksŏng]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]] powiat składał się z 16 miejscowości ([[Język koreański|kor.]] ''myŏn'') oraz 121 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri''). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Kajwa, Wŏllok, Janggok, Kŏmdan, Miryul, Kosan, Unsan (2 wsie) i Radŏk (4 wsie – wszystkie wcześniej w powiecie Pyŏksŏng). Powiat Pyŏksŏng składał się wówczas z jednego miasteczka (Pyŏksŏng-ŭp) i 23 wsi. W czerwcu 1958 roku powiat zmniejszył się o wsie Onch'ŏn, Torak i Jinam, które przeszły w administracyjne granice powiatu [[Sinch'ŏn]]. W marcu 1961 natomiast powiat zmniejszył się o wieś Sinkwang, która stała się wtedy częścią miasta [[Haeju]].
|-
| 6656. || [[Pyŏktong]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]] powiat składał się z 8 miejscowości ([[Język koreański|kor.]] ''myŏn'') oraz 48 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri''). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Kwanhoe, Sŏngnam, Songsŏ i Pyŏktong (12 wsi – wszystkie uprzednio w powiecie Pyŏktong). Powiat Pyŏktong składał się wówczas z jednego miasteczka (Pyŏktong-ŭp) i 20 wsi. W październiku 1954 roku jedną ze wsi powiatu, Hoesang, przeniesiono w granice powiat [[Tongch'ang]].
|-
| 6657. || [[Pétange]] || '''Pétange''' – gmina i miasteczko w południowo-zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Luksemburg|dystrykcie Luksemburg]], w [[Kanton Esch-sur-Alzette|kantonie Esch-sur-Alzette]].
|-
| 6658. || [[Písac]] || '''Písac''' ([[język keczua]]: '''Pisaq''') – miasteczko w [[Peru]] położone 33 kilometry od [[Cusco]]. Stanowi bazę wypadową do zwiedzania pobliskiego stanowiska archeologicznego, jednego z najważniejszych w tzw. [[Święta Dolina Inków|Świętej Dolinie Inków]]. Zgodnie ze zwyczajami Inków, którzy budowali miasta na planie mającym zarys różnych zwierząt, Písac zbudowano w formie kuropatwy, zgodnie z nazwą miasta.  Miasto składa się z dwóch odrębnych części - inkaskiej i kolonialnej. 
|-
| 6659. || [[Półmrok (film 2006)]] || Kilka miesięcy później, Rachel wciąż obwinia się za śmierć jej syna, nie tylko nie potrafi dokończyć książki, ale jest również o krok od sfinalizowania rozwodu z drugim mężem. Aby dokończyć pisanie i odnaleźć emocjonalny spokój, Rachel przeprowadza się do domku w odludnym miasteczku na szkockim wybrzeżu. Wkrótce jednak po tym zaczyna widzieć ducha swojego zmarłego syna, który w jednym omamie wciąga ją do wody, w innym układa napis z magnesów na lodówce. Mieszkająca w miasteczku kobieta-medium mówi Rachel, że duch jej syna próbuje jej coś powiedzieć, ale reszta mieszkańców ostrzega Rachel, że medium to tylko kobieta z problemami.
|-
| 6660. || [[Północ Południe (powieść Elizabeth Gaskell)]] || Książka jest określana jako powieść społeczna, która stara się ukazać przemysłową północ i konflikty występujące tam w połowie XIX wieku oczami osoby z innego środowiska, łagodnej damy z południa. Margaret Hale, córka byłego pastora, wraz z rodziną przeprowadza się do przemysłowego miasteczka Milton. 
|-
| 6661. || [[Północ w ogrodzie dobra i zła (film)]] || Dziennikarz John Kelso przyjeżdża do Savannah, by opisać bożonarodzeniowe przyjęcie organizowane przez zamożnego kupca Jima Williamsa. Kilka godzin po uroczystości zostaje zabity kochanek bogacza. Reporter postanawia zostać w mieście, by dowiedzieć się czegoś więcej o tym wydarzeniu. Poznaje mieszkańców miasteczka, m.in. Mandy Nichols. Są sobą zafascynowani i ciekawi, co zdarzyło się tragicznego wieczoru.
|-
| 6662. || [[Północ w ogrodzie dobra i zła]] || W pierwszej części książki narrator opisuje, w jaki sposób trafił do konserwatywnego, rozrywkowego i urokliwego miasteczka, jakim jest Savannah. Opisuje poszczególne barwne postacie, które składają się na jego społeczność, skupiając się głównie na wyższych sferach, ich wzajemnych relacjach, obyczajach i wpływie, jaki mieli na wygląd miasta. Bardzo dużo uwagi przywiązuje do jego historii. Oprócz narratora, którym jest nowojorski pisarz John Kelso, poznajemy głównego bohatera, zabójcę Jima Williamsa – bogatego konserwatora zabytków w średnim wieku, który dorobił się na odnawianiu oraz na handlu zabytkowymi nieruchomościami, oraz jego ofiarę – Danny'ego Hansforda, niezrównoważonego, nadpobudliwego, młodego mężczyznę pracującego w zakładzie Williamsa i świadczącego dla niego (i nie tylko) usługi seksualne. 
|-
| 6663. || [[Pēteris Vaivars]] || W latach 1986–1988 zatrudniony na macierzystej uczelni (był m.in. dyrektorem miasteczka studenckiego), następnie zaś w Centralnym Komitecie Łotewskiego [[Komsomoł]]u jako dyrektor Wydziału Studentów (1988–1990). W 1990 został starszym referentem w Komitecie Łotewskiej Organizacji Młodzieżowej (LJOK), która zastąpiła sowiecki Komsomoł. W 1992 przez krótki okres związany z sektorem prywatnym jako dyrektor spółki "SSTF". W 1992 uzyskał zatrudnienie w Ministerstwie Spraw Zagranicznych RŁ – początkowo jako starszy referent i dyrektor w Wydziale Krajów Europy Północnej (1992–1995), następnie I sekretarz ambasady w [[Finlandia|Finlandii]] (1995–1997) oraz ambasador nadzwyczajny i pełnomocny na [[Ukraina|Ukrainie]] (1997–2000) akredytowany również w [[Rumunia|Rumunii]] i [[Mołdawia|Mołdawii]] (1998–2000). Po powrocie do kraju pracował jako wiceminister w MSZ (2000–2006), a także nierezydujący ambasador RŁ w [[Serbia i Czarnogóra|Serbii i Czarnogórze]] (2003–2006). 
|-
| 6664. || [[Pęclin]] || Nazwa wsi podwarszawskiej Pęclin pochodzi bezpośrednio od nazwy miasteczka niemieckiego [[Penzlin]] w [[Meklemburgia|Meklemburgii]], skąd pochodzą założyciele tej wsi.
|-
| 6665. || [[Płazów]] || * Układ miasteczka z placem dawnego rynku i siecią wąskich uliczek, bez historycznej zabudowy;
|-
| 6666. || [[Płonące siodła]] || Bohaterem filmu jest [[szeryf]] miasteczka, który musi uporać się z bandytami oraz pewnym przedsiębiorcą kolejowym o niezbyt czystych rękach. Na dodatek, ku niezadowoleniu mieszkańców miasteczka, szeryf jest Murzynem.
|-
| 6667. || [[Płonące wzgórza]] || Kiedy brat Trace'a Jordana zostaje zamordowany, a kilka jego koni skradzionych, Trace znajduje ślady trzech osób, które mogą być zamieszani w tę sprawę. Jeden nosi meksykańskie ostrogi, drugi był kulawy, a trzeci palił cygara. Kiedy dociera do miasteczka Esperanza, Trace znajduje zdemolowane biuro szeryfa i odkrywa, że jedynym reprezentantem prawa jest Joe Sutton. Odkrywa też, że skradzione konie ponownie zostały oznaczone przez Suttona i jeźdźcy, który pasują do rysopisu sprawców, pracują dla Suttona. Trace rusza do rancza Suttona...
|-
| 6668. || [[Płotele]] || {{Inne znaczenia|jeziora ma Litwie|[[Płótele|Płotele]] – miasteczko na Litwie}}
|-
| 6669. || [[Płoty]] || Historia miasta sięga XII wieku. W 1277 roku nadano Płotom [[prawa miejskie]] na prawie lubeckim. Miasto wielokrotnie nękały pożary: w 1561, 1612, 1630, 1641, 1660, 1673, 1723, 1860. Rok 1638 był tragicznym dla mieszkańców miasteczka. Zaraza zdziesiątkowała mieszczan – na 480 mieszkańców Płotów zmarło 200 osób.
|-
| 6670. || [[Płużne (wieś)]] || Pierwsza pisemna wzmianka pochodzi z roku 1576<ref>[http://istvolyn.info/index.php?option=com_content&task=view&id=256&Itemid=25 Атаманенко В. Острозька волость у кінці XVI – першій половині XVII ст.] (ЦДІА України в м. Києві.&nbsp;— Ф.44. «Вінницький гродський суд.»&nbsp;— Оп.1.&nbsp;— Спр.1.-Арк.98-602.)</ref>. Wtedy Płużne było własnością [[Ostrogscy|Ostrogskich]] w [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej]]. Następni jego właściciele to m.in. [[Koniecpolscy herbu Pobóg|Koniecpolscy]], [[Jabłonowscy herbu Prus III|Jabłonowscy]], [[Tyszkiewiczowie herbu Leliwa|Tyszkiewiczowie]]. Od [[1793]] w [[zabór rosyjski|zaborze rosyjskim]], miasteczko [[Powiat ostrogski|powiatu ostrogskiego]]. Podczas [[Wojna ukraińsko-radziecka 1917-1921|wojny ukraińsko-radzieckej]], w listopadzie [[1920]] zajęte przez [[Armia Czerwona|Armię Czerwoną]] i włączone do marionetkowej [[Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka|Ukraińskiej SRR]]<ref>[http://www.myslenedrevo.com.ua/uk/Sci/Local/Zaslav/Empires/LiberationStruggle/FirstSteps.html Ярослав Кукуріка. Заславщина в національно-визвольних змаганнях 1917 – 1922 років]</ref>. W [[1930]] mieszkańcy Płużnego rozpoczęli [[powstanie]] przeciwko [[Bolszewicy|bolszewikom]], które rozszerzyło się na okoliczne wioski i zostało stłumione przez wojska [[OGPU]]<ref>[http://www.history.org.ua/JournALL/histname/31/7.pdf Місінкевич Л. Опір духовенства та віруючих більшовицькій політиці: ствердження державного атеїзму 20-30-х рр. ХХ ст.]</ref><ref>[http://www.myslenedrevo.com.ua/uk/Sci/Local/Zaslav/Empires/MinorNations/Korenizacja.html Валерій Ковальчук, Юрій Корзун. Національні меншини на Заславщині у 20 – 30-ті роки ХХ століття]</ref>.
|-
| 6671. || [[Płótele]] || '''Płótele''', także '''Płotele''' ([[język litewski|lit]]. ''Plateliai'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg telszański|okręgu telszańskim]], w [[Rejon płungiański|rejonie płungiańskim]], 20 km na północ od [[Płungiany|Płungian]], nad [[Płotele|jeziorem o tej samej nazwie]]. Miasteczko liczy 1 021 mieszkańców (2001). Siedziba [[starostwo Płótele|starostwa Płótele]].
|-
| 6672. || [[Pŏptong]] || Przed wyzwoleniem Korei spod [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]], tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatów [[Munch'ŏn]] (miejscowości P'ungsan i P'ungha) oraz [[Ich'ŏn]] (miejscowość Ungt'an), należących wówczas do prowincji [[Hamgyŏng Południowy]]. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości P'ungsan, P'ungha, Ullim (1 wieś – wszystkie powiat Munch'ŏn) i Ungt'an (powiat Ich'ŏn). Powiat Pŏptong składał się wówczas z jednego miasteczka (Pŏptong-ŭp) i 22 wsi ([[Język koreański|kor.]] ''ri'').
|-
| 6673. || [[Přídolí]] || '''Přídolí''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Český Krumlov|powiecie Český Krumlov]], w [[Kraj południowoczeski|kraju południowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 679 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 6674. || [[Quad]] || Najbardziej znanym europejskim wyścigiem jest 12-godzinny tzw. nieoficjalny mundial quadów, rozgrywany corocznie we francuskim miasteczku [[Pont de Vaux]]. Uczestniczy w nim 120 drużyn z całego świata, w tym z Polski i Niemiec. Do tej pory najlepsze 11 miejsce zajął JPG Racing Team w składzie Jacek Stelmaszyk, Piotr Majkowski, Grzegorz Brzozowski{{fakt|data=2010-07}}.
|-
| 6675. || [[Quantico]] || * [[Quantico (Wirginia)|Quantico]] - miasteczko w stanie [[Wirginia]], w okręgu [[Hrabstwo Prince William|Prince William]]
|-
| 6676. || [[Quiroga]] || '''Quiroga''' – miasto w [[Hiszpania|Hiszpanii]] w [[Galicja (Hiszpania)|Galicji]] w [[Lugo (prowincja)|prowincji Lugo]]. W miasteczku znajdują się jedne z największych upraw [[winorośl]]i w Hiszpanii.
|-
| 6677. || [[R.K. Narayan]] || '''R.K. Narayan''' (ur. 10 października 1906, zm. 13 maja 2001), skrócone od: Rasipuram Krishnaswami Iyer Narayanaswami ([[język tamilski|tamilski]]: ராசிபுரம் கிருஷ்ணசுவாமி அய்யர் நாராயணசுவாமி) - indyjski pisarz z obecnego [[Tamilnadu|Tamil Nadu]] piszący w języku angielskim. Autor powieści i opowiadań, twórca fikcyjnego świata indyjskiego miasteczka o nazwie Malgudu. Jeden z trzech głównych twórców wczesnej '''indyjskiej literatury w języku angielskim''' ({{ang.|Indian English literature (IEL)}}) (obok [[Mulk Raj Anand]]a i [[Raja Rao]]). Pochodzi z kasty [[bramin]]ów. Zadebiutował w 1935 roku powieścią ''Swami and his Friends''.
|-
| 6678. || [[Ra'nam]] || Pierwotnie tereny dzielnicy stanowiły część powiatu [[Kyŏngsŏng]] (prowincja [[Hamgyŏng Północny]]). W 1914 roku w jego ramach powstała miejscowość ([[Język koreański|kor.]] ''myŏn'') Ranam. W 1931 roku został awansowany do rangi miasteczka ([[Język koreański|kor.]] ''ŭp''). W marcu 1940 roku miasteczko znalazło się w administracyjnych granicach miasta [[Ch'ŏngjin]], zaś natychmiast po zakończeniu [[Generalne Gubernatorstwo Korei|okupacji japońskiej]] stało się osobnym miastem ([[Język koreański|kor.]] ''si''). W październiku 1960 roku utraciło ten status, stając się ponownie dzielnicą Ch'ŏngjin.
|-
| 6679. || [[Raasiku]] || '''Raasiku''' – miasteczko w [[Estonia|Estonii]], w [[prowincja Harju|prowincji Harju]], w [[gmina Raasiku|gminie Raasiku]].
|-
| 6680. || [[Raba (dopływ Wisły)]] || Przez wieki stanowiła ważną arterię komunikacyjną, zakładano nad nią [[Wieś|wsie]], rozwijały się [[Miasto|miasta]] i miasteczka.
|-
| 6681. || [[Rabunek w St. Albans]] || [[19 października]] [[1864]] grupa [[Skonfederowane Stany Ameryki|konfederackich]] dywersantów przebranych w cywilne ubrania dokonała serii napadów na banki w miasteczku St. Albans w stanie [[Vermont]]. Ze zrabowanymi pieniędzmi (ponad 200 tysięcy dolarów), na skradzionych koniach, zabiwszy po drodze jednego z Jankesów, uciekli do Kanady i schronili się w [[Montreal]]u. Władze kanadyjskie aresztowały uczestników rabunku, skonfiskowały cała sumę i przekazały ją w ręce amerykańskie, odmówiły jednak ekstradycji samych uczestników rabunku. W odpowiedzi na to władze amerykańskie zagroziły atakiem swych wojsk w celu zagarnięcia zbiegów. Akt ten byłby bezpośrednim naruszeniem neutralności brytyjskiej i mógł doprowadzić do międzynarodowej eskalacji konfliktu. Ostatecznie prezydent [[Abraham Lincoln|Lincoln]] odwołał rozkaz ataku na Montreal, grożąc jedynie zawieszeniem [[Traktat o wolnym handlu pomiędzy Brytyjską Ameryką Północną a USA|traktatu o wolnym handlu]], co także nie nastąpiło.
|-
| 6682. || [[Rachel McAdams]] || Rachel McAdams nie jest obywatelką [[Stany Zjednoczone|Stanów Zjednoczonych]], ale posiada tzw. [[karta Stałego Pobytu Stanów Zjednoczonych|zieloną kartę]]<ref name="nytimes10info" /><ref>{{cytuj stronę|url=http://www.dailymail.co.uk/tvshowbiz/article-1325647/Rachel-McAdams-ordered-stop-making-stupid-movies-immigration-official.html|tytuł=Rachel McAdams ordered to 'stop making stupid movies' by US immigration official|data=2010-11-01|opublikowany=[[Daily Mail]]|język=en|data dostępu=2012-02-05}}</ref>. W okresie wolnym od pracy, mieszka wraz z młodszym bratem w miasteczku pod Toronto<ref name="nytimes10info" /><ref name="2005info" />. Decyzję o nieprzeprowadzeniu się do Los Angeles, co jest sprzeczne z tym, co czynią inni aktorzy w jej wieku, uzasadniła w czerwcu 2005 roku: „Aktorstwo jest moim zawodem. Nie jest moim życiem. Moje życie jest w Toronto”<ref name="peoplefull" />. Chociaż w okresie dorastania często oglądała [[opera mydlana|opery mydlane]]<ref name="vogue1090" />, obecnie nie posiada w swoim domu telewizora, ponieważ obawia się uzależnienia od telewizji<ref name="allure05192" />. Jako źródła informacji o wydarzeniach na świecie używa radia<ref name="peoplegreen">{{cytuj stronę|url=http://www.people.com/people/article/0,,20268785,00.html?xid=rss-topheadlines|tytuł=Rachel McAdams: I Just Heard About Twitter|nazwisko=Berman|imię=Liz|data=2009-03-30|opublikowany=People|język=en|data dostępu=2011-08-09}}</ref>. Choruje także na [[aerofobia|aerofobię]]<ref name="2005info" />.
|-
| 6683. || [[Rachelo, Rachelo]] || Rachel Cameron - 35-letnia nauczycielka mieszka z matką w domu naprzeciw zakładu pogrzebowego jej ojca w miasteczku w Nowej Anglii. Nigdy nie spotkała żadnego mężczyzny. Pewnego dnia pojawia się kolega z klasy Nick Kazlik...
|-
| 6684. || [[Rachmanów]] || '''Rachmanów''' (ukr. ''Рохманів'', początkowo ''Pegazy'') – wieś (dawniej miasteczko) na [[Ukraina|Ukrainie]] na terenie [[rejon szumski|rejonu szumskiego]] w [[obwód tarnopolski|obwodzie tarnopolskim]]. Wieś liczy 769 mieszkańców.
|-
| 6685. || [[Raczki (województwo podlaskie)]] || Wieś została założona w głębi puszczy [[Jaćwież|pojaćwieskiej]] w początkach [[XVI wiek]]u i początkowo nosiła nazwę ''Dowspuda'', podobnie jak rzeka przy której ją umiejscowiono. Powstała w dobrach braci Stanisława i Mikołaja Michnowiczów Raczkowiczów, nadanych im przez [[Zygmunt I Stary|Zygmunta I Starego]] w [[1514]]. Od ich nazwiska pochodzi nazwa miejscowości. Dokumenty już w [[1558]] wymieniają ''Dowspudę Raczkowską'' jako miasteczko, położone przy trakcie handlowym z [[Grodno|Grodna]] do Prus. Wtedy też założono parafię i zbudowano kościół.
|-
| 6686. || [[Racław (województwo lubuskie)]] || * <ref name="danków">{{cytuj książkę | autor = Edward Rymar |tytuł = Nowomarchijskie miasteczko, dziś wieś. Danków na przestrzeni wieków | wydawca =  | rok = 2009| miejsce = Strzelce Krajeńskie| strony = 41}}</ref>
|-
| 6687. || [[Rada Miejska w Szydłowcu]] || Taki stan rzeczy utrzymywał się do końca okresu zaborów. Jednak odzyskanie przez [[II Rzeczpospolita|Polskę]] niepodległości od razu pociągnęło za sobą rozwój samorządów terytorialnych. W [[1918]] r. została przywrócona organizacja samorządowa z [[burmistrz]]em stojącym na czele zarządu i radą kontrolującą jejgo działania. W pierwszych dniach niepodległości Rada Miejska w Szydłowcu liczyła 12 radnych, jednak biorąc pod uwagę zalecenia [[Ministerstwo Spraw Wewnętrznych|ministra spraw wewnętrznych]], [[Stanisław August Thugutt|Stanisława Thugutta]], podwojono jej skład uzupełniając ustawowe braki. Już pierwsze wybory samorządowe w [[1920]] r. ujawniły wielonarodowy charakter miasteczka, gdzie po 50% mandatów uzyskali [[Polacy]] i [[Żydzi]]. Skład rady ciągle się zmieniał, nie tylko ze względów wyborczych – wielu radnych rezygnowało z pełnionych funkcji, a najczęstszym powodem była zmiana miejsca zamieszkania lub choroba<ref>M. Przeniosło: ''Rada i zarząd miasta Szydłowca w latach 1918-1939''. [w:] ''Szydłowiec. Z dziejów miasta''. Red. J. Wijaczka, Szydłowiec: MLIM, 1999, s. 71.</ref>. Bardzo ważnymi problemami, które były podejmowane przez Radę w okresie międzywojennym było przede wszystkim zorganizowanie przemysłu w mieście. Dlatego podejmowano burzliwe (często zakończone klęską) obrady o budowę linii i [[Szydłowiec (stacja kolejowa)|stacji kolejowej]] oraz zmniejszenie cen energii elektrycznej. Drugorzędnymi problemami obrad była oświata i kultura. Rada Miejska doprowadziła do powstania publicznej biblioteki w [[Dom pod Dębem|Domu pod Dębem]] oraz podjęła się przerwanego wybuchem wojny trudu renowacji [[Zamek w Szydłowcu|zamku]] i zebrania w nim dzieł sztuki udostępnionych zwiedzającym. Wielokrotnie podejmowano się zorganizowania w mieście prac renowacyjnych zabytków i zagospodarowania przestrzeni publicznej.
|-
| 6688. || [[Radar O’Reilly]] || Radar O’Reilly pochodzi z miasteczka [[Ottumwa (Iowa)|Ottumwa]] w stanie [[Iowa]]. Po śmierci ojca wychowywała go matka Edna i wujek Ed, którzy wspólnie prowadzili farmę. Służba w armii była spełnieniem marzeń a jednocześnie szansą na stanie się „prawdziwym mężczyzną” - O’Reilly w filmie nie ukończył 20 lat, w stosunku do kobiet wykazywał zaś wielką nieśmiałość. 
|-
| 6689. || [[Radio (film 2003)]] || Opowieść o przyjaźni [[niepełnosprawność|upośledzonego]] czarnoskórego chłopca Jamesa Roberta Kennedy z białym trenerem Haroldem Jonem. James mieszka miasteczku w [[Karolina Południowa|Karolinie Południowej]], bardzo lubi słuchać [[radio|radia]] i dlatego ludzie nazywają go "radio". Nikt prócz jego matki nie rozmawia z nim. Trener zaprzyjaźniając się z Jamesem zmienia nastawienie okolicznych mieszkańców do chłopca.
|-
| 6690. || [[Radio Centrum (Rzeszów)]] || W roku [[1970]] z połączenia [[radiowęzeł|radiowęzłów]] domów studenckich [[kampus|miasteczka akademickiego]] Politechniki Rzeszowskiej powstało Studenckie Radio Centrum Rzeszów. Początkowo program przesyłany był drogą naziemną. 31 [[grudzień|grudnia]] [[1994]] roku Radio Centrum zaczęło emitować swój program na falach [[UKF]]. Od 1997 roku nadaje program w górnym paśmie UKF z nadajnika o mocy 100 [[Wat|W]] na częstotliwości 89,0 M[[herc|Hz]]. Zasięg radia to ok. 20 km wokół Rzeszowa.
|-
| 6691. || [[Radio Sfera]] || Siedziba radia znajduje się na terenie [[Osiedle Uniwersyteckie – campus (Toruń)|miasteczka uniwersyteckiego]] w Domu Studenckim nr 8.
|-
| 6692. || [[Radiostacja Roscoe]] || Czwórka znudzonych nastolatków z Roscoe postanawia założyć własną rozgłośnię radiową. Siedziba znajduje się w opuszczonym magazynie na obrzeżach miasteczka.
|-
| 6693. || [[Radiostacja Wolna Rosja]] || Radiostacja zaczęła działać w grudniu [[1950]] r. Utworzyli ją działacze emigracyjnego Związku Ludowo-Pracowniczego Rosyjskich Solidarystów (NTS). Był to nieduży nadajnik radiowy o mocy 38 W, zainstalowany w samochodzie. Obsługiwały go 2 osoby; jedna pełniła funkcję lektora i kierowcy, druga zajmowała się sprawami techmicznymi. Po dotarciu na miejsce nadawania, rozkładano anteny na okolicznych drzewach. Początkowo moc i zasięg radiostacji były nieduże. Od wiosny [[1953]] r. wykorzystywano mocniejszy nadajnik radiowy na 2 krytych ciężarówkach. Przewożono na nich też agregat prądotwórczy oraz zestaw części zamiennych i narzędzi. Zwiększyła się liczba osób przeznaczonych do obsługi radiostacji. Powstała stała redakcja i studia radiowe. Dzięki temu zwiększono ilość nadawanych audycji radiowych. Do zadań radiostacji należało: informowanie słuchaczy na terytorium [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] o polityce i życiu w ich kraju, instruowanie opozycji antysowieckiej i przekazywanie jej zadań, działanie w kierunku zjednoczenia różnych grup opozycyjnych, utrzymywanie kontaktu pomiędzy kierownictwem NTS i członkami organizacji działającymi nielegalnie w Związku Sowieckim, przekazywanie informacji o nauce [[Prawosławie|Cerkwi Prawosławnej]]. Podczas [[Powstanie węgierskie 1956|powstania węgierskiego]] w [[1956]] r. nadawano audycje nieprzerwanie przez 24h na dobę, nie tylko po rosyjsku, ale też po węgiersku. Rosnący wpływ radiostacji "Wolna Rosja" doprowadził do kontrakcji ze strony Sowietów. Po pierwsze, zagłuszano audycje na terytorium ZSRR. Poza tym przeprowadzono w [[Niemcy Zachodnie|RFN]] akcje terrorystyczne. Latem [[1958]] r. agenci [[KGB]] wysadzili w powietrze pomieszczenie dla obsługi i służby obserwacyjnej radiostacji w miasteczku [[Sprendlingen (Dreieich)|Sprendlingen]]. Latem [[1963]] r. w rejonie studia radiowego wybuchły kolejne podłożone bomby. Nie udało się jednak dzięki temu zlikwidować radiostacji. Dopiero dyplomatyczne interwencje ZSRR zmusiły władze zachodnioniemieckie do zamknięcia radiostacji w [[1972]] r.
|-
| 6694. || [[Radiotelevisione svizzera]] || Siedziba pionu telewizyjnego RSI znajduje się w miasteczku [[Comano (Szwajcaria)|Comano]] w pobliżu [[Lugano]]. Nadawane są stamtąd dwa kanały:
|-
| 6695. || [[Radom (Illinois)]] || Dziś Radom to niewielka miejscowość, której populacja stopniowo się kurczy i starzeje. Młodzi ludzi wyjeżdżają pracować w inne części Stanów Zjednoczonych. Większość mieszkańców ma korzenie z okolic polskiego [[Radom]]ia<ref name=echo>{{Cytuj stronę | url = http://www.echodnia.eu/radomskie/wiadomosci/radom/art/8351498,miasto-radom-jest-takze-wusa-poznaj-historie-malego-miasteczka-w-stanie-illinois,id,t.html | tytuł = Miasto Radom jest także w...USA! Poznaj historię małego miasteczka w stanie Illinois | opublikowany = echodnia.eu | data dostępu = 2017-02-08}}</ref>.
|-
| 6696. || [[Radomka (dopływ Topli)]] || Źródła Radomki znajdują się na wysokości 370 m n.p.m. na południowych stokach szczytu [[Čierna hora (Pogórze Ondawskie)|Čierna hora]] na [[Pogórze Ondawskie|Pogórzu Ondawskim]]. Rzeka płynie na południe, przecina miasteczko [[Giraltovce]] i uchodzi do Topli koło wsi [[Mičakovce]].
|-
| 6697. || [[Radonież]] || W roku [[1328]] zamieszkała tu rodzina bojarów rostowskich – Kirył i Maria, rodzice św. [[Sergiusz z Radoneża|Sergiusza z Radonieża]], założyciela klasztoru Św. Trójcy znajdującego się 15 km od Radonoża. Po śmierci [[Iwan I Kalita|Iwana I Kality]] Radonież przeszedł w ręce wdowy Uliany, a gdy z kolei ona zmarła (około roku [[1370]]) odziedziczył go jej wnuk Włodzimierz Śmiały. W roku [[1410]] Radonież przeszedł we władanie Andrzeja księcia Sierpuchowskiego, Radoneżskiego i Borowskiego, który przekształcił Radonież w miasteczko (prawa miejskie miejscowość uzyskała między [[1410]] a [[1426]] rokiem), wybudował wały obronne (szerokość 5 m, wysokość – 3 m; pisakowe, obłożone darnią) oraz drewniany kreml. Książę oraz wszyscy jego synowie zmarli podczas epidemii dżumy w roku [[1426]], wskutek czego miasteczko przeszło we władanie Wasyla Sierpuchowskiego. Podczas wojny feudalnej Wasylij został osadzony w więzieniu ([[1456]]), gdzie umarł po 27 latach niewoli, a Radonież przyłączono do Moskwy.
|-
| 6698. || [[Radoszka (Masyw Śnieżnika)]] || Wzniesienie, położone w Sudetach Wschodnich, w północno-wschodniej części Masywu Śnieżnika, w grzbiecie Krowiarek odchodzącym ku północnemu wschodowi od [[Przełęcz Puchaczówka|Przełęczy Puchaczówka]], około 2&nbsp;km na północny zachód od miasteczka [[Lądek-Zdrój]]. Jest to dość wybitny, choć niezbyt rozległy masyw, będący najdalej na północny-wschód wysuniętym szczytem Krowiarek i całego Masywu Śnieżnika. Obok Radoszki w skład masywu wchodzi niższa [[Kopka (Masyw Śnieżnika)|Kopka]] i bezimienne wzniesienie o [[kota (kartografia)|kocie]] 546 m n.p.m. Od północnego wschodu, północy i północnego zachodu opływa je [[Biała Lądecka]] oddzielając je od [[Góry Złote|Gór Złotych]]. Na południu, niewyraźny grzbiet łączy je poprzez [[Kierzna (Masyw Śnieżnika)|Kierzną]] z [[Siniak (Masyw Śnieżnika)|Siniakiem]] i pozostałą częścią Krowiarek.
|-
| 6699. || [[Radoszyce]] || W 1784 r. miasteczko administracyjnie należące do powiatu chęcińskiego w województwie sandomierskim nadal było własnością rodu Małachowskich, bowiem w regestrze diecezjów jako właściciel widnieje Małachowski, podkanclerz koronny. 16 listopada 1794 r. nieopodal Radoszyc, we wsi [[Jakimowice]], poddały się ostatki wojsk polskich, kończąc tym samym [[insurekcja kościuszkowska|insurekcję kościuszkowską]].
|-
| 6700. || [[Radosław Mleczko]] || W latach 1984–2003 pracował nieprzerwanie w szkolnictwie muzycznym jako nauczyciel, a także zastępca dyrektora Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Od 1990 do 1994 był szefem promocji [[Filharmonia Narodowa|Filharmonii Narodowej]] w Warszawie i redaktorem naczelnym magazynu "Filharmonia". W 1997 stworzył komercyjną stację grającą muzykę poważną (Radio Classic 103,7 FM), którego do 2000 był prezesem i dyrektorem generalnym. Pracował również w Market Link Advertising Agency początkowo w dziale kreatywnym, a następnie jako doradca. Od 2001 do 2004 prowadził zajęcia z zakresu promocji sztuki w Wyższej Szkole Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedroycia w Warszawie. Był dyrektorem programowym programu stypendialnego "Agrafka Muzyczna" (2000–2004). Jest autorem m.in. książek ''Forma człowieka'' oraz ''Bajka o latającym miasteczku'', a także tekstów krytycznych i omówień wystaw.
|-
| 6701. || [[Radość życia]] || W 1863 r. dziesięcioletnia Paulina Quenu traci rodziców i trafia pod opiekę dalekich krewnych, rodziny Chanteau w normandzkim miasteczku Bonneville. Jej przyszłość wydaje się być zapewniona poprzez niewielką schedę po matce, także jej relacje z opiekunami układają się dobrze. Dziewczyna zaprzyjaźnia się, a następnie zakochuje w starszym o dziewięć lat ich synu Łazarzu.
|-
| 6702. || [[Radzanów (powiat mławski)]] || Ok. 1380 r. w miasteczku ufundowano parafię. Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1439 r. Przez kilka wieków wznoszono kolejne drewniane kościoły. Pierwotny kościół został zniszczony ok. 1590 r. Następną, drewnianą świątynię wzniesiono, przez Stanisława Radzanowskiego i jego żonę Annę, prawdopodobnie w 1598 r. Przetrwała ona do początku XVIII w. 
|-
| 6703. || [[Radziejów]] || W drugiej połowie XVII wieku starostwo radziejowskie obejmowało, oprócz Radziejowa, pobliskie miasteczko [[Skulsk]], oraz wsie: [[Czołowo (województwo kujawsko-pomorskie)|Czołowo]], [[Płowce (województwo kujawsko-pomorskie)|Płowce]], [[Skotniki (województwo kujawsko-pomorskie)|Skotniki]] i [[Stary Radziejów (wieś w województwie kujawsko-pomorskim)|Stary Radziejów]].
|-
| 6704. || [[Radziwiliszki (gmina Birże)]] || '''Radziwiliszki''' lub '''Radźwiliszki'''<ref>{{SgKP|IX|475|Radziwiliszki}} [dostęp 14 września 2011]</ref><ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Nemunėlio Radviliškis'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg poniewieski|okręgu poniewieskim]], w [[Rejon birżański|rejonie birżańskim]], przy ujściu [[Oposzcza|Oposzczy]] do [[Niemenek|Niemenka]]. Liczy 729 mieszkańców (2001).
|-
| 6705. || [[Radziłów]] || Opis miejscowości zapisał [[Słownik geograficzny Królestwa Polskiego|Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego]] z 1888 roku. Zapisano tam: ''Radziłów: osada miejska, dawniej miasteczko, powiat szczuczyński, gmina i parafia Radziłów, nad rzeką Wissą, niedaleko jej ujścia do Biebrzy, za zachodzie krawędzi błot nadbiebrzańskich. Pod Radziłowem wpada do Wissy rzeka Matlak z dopływem Kubrzanką. Odległość 19 wiorst od Szczuczyna, posiada kościół parafialny drewniany, synagogę, szkołę początkową, urząd gminy. Sąd gminny i stację pocztową w Szczuczynie. Osada ma 163 domy, 1859 mieszkańców (930 mężczyzn, 929 kobiet) i 1987 mórg ziemi do mieszczan należącej. (....) W 1858 roku liczyła 124 domy drewniane, 1539 mieszkańców (658 Żydów). Dochód kasy miejskiej w 1858 roku wynosił 407 rubli, 32 kopiejki, ubezpieczenie domów od ognia 20 950 rubli. (....). W 1885 roku folwark Radziłów (A -wójtostwo) liczył 400 mórg, grunty orne zajmowały obszar 309 mórg, łąki 73, pastwiska 12 mórg. Notowano też 12 drewnianych budynków i młyn wodny''<ref name=autonazwa1 />.
|-
| 6706. || [[Radzyń Podlaski]] || Prawie do końca XIV wieku obszary sąsiadujące z ziemiami państwa litewsko-ruskiego oraz [[Jaćwież]]ą były narażone na ciągłe najazdy, co nie sprzyjało stałemu osadnictwu. Dopiero po objęciu przez [[Władysław II Jagiełło|Władysława Jagiełłę]] tronu polskiego i po polsko-litewskiej [[unia w Krewie|unii w Krewie]] (1385) sytuacja się zmieniła, zaczął się stopniowy napływ ludności z [[Mazowsze|Mazowsza]] i Małopolski; ustaliło się osadnictwo, co znalazło wyraz w powstawaniu kościołów i parafii. Historycy oraz regionalni badacze dziejów [[Podlasie|Podlasia]] i [[Lubelszczyzna|Lubelszczyzny]] zwracają uwagę, że na tym obszarze, między środkowym biegiem Wisły i Bugu, spotykały się [[Mazowsze]], [[Małopolska]], [[Wielkie Księstwo Litewskie|Księstwo Litewskie]] i Ruś. Krainy te oddziaływały na siebie politycznie, kulturalnie i gospodarczo. W tym tyglu, w którym często dochodził do głosu szczęk broni, ogień i grabież, następowało też zetknięcie dorobku kulturalnego Wschodu i Zachodu. Często to zetknięcie prowadziło do powstawania nowych form kulturalnych i społecznych. Wszystkie te bogactwa przejawiły się w zabytkowych obiektach architektury sakralnej i świeckiej Radzynia i jego okolicy. Najstarsze zapisy mówią, że pierwsza z osad, które dały początek miastu Radzyń, nosiła nazwę Kozirynek; w XVI wieku wymienia się „Parochia (parafia) Cozirynek oppidum (miasteczko)” i „Cozirynek antiquus” (stary) oraz „Kozyrynek”. W późniejszym okresie Kozirynek Stary i Nowy były samodzielnymi miejscowościami, obecnie znajdują się w obrębie granic miasta. Natomiast nazwa w postaci dzisiejszej, a mianowicie „oppidum Radzyń”, pojawia się w 1580. Pierwotna nazwa Radzyn (z twardym 'n' w wygłosie) została zastąpiona przez Radzyń zapewne na skutek analogii do takich nazw miejscowości, jak Lubień czy Zwoleń.
|-
| 6707. || [[Raedwald z Anglii Wschodniej]] || W pierwszym dwudziestoleciu [[VII wiek]]u portowe miasto ''Gipeswic'' (dzisiejsze [[Ipswich]]) stało się jednym z ważniejszych centrów handlowych – przebiegał przezeń handel wyrobami garncarskimi oraz innymi z [[Nadrenia|nadreńskich]] ziem [[Merowingowie|Merowińskich]] [[Państwo frankijskie|Franków]]. Wiele wskazuje na to, że rozwój osady był wspierany z dworu królewskiego. Choć całe stulecie zabrało ''Gipeswic'' rozwinięcie się do poziomu miasteczka, jego początki odzwierciedlają osobistą wagę postaci Raedwalda podczas wieku jego supremacji.
|-
| 6708. || [[Rafał Bratoszewski]] || Obecnie Rafał Bratoszewski jest patronem jednej z ulic oraz dużego osiedla mieszkaniowego w [[Aleksandrów Łódzki|Aleksandrowie]]. W [[2005]] roku na placu przed kościołem parafialnym św. Archaniołów Rafała i Michała w [[Aleksandrów Łódzki|Aleksandrowie]] z inicjatywy ks. dr Norberta Ruckiego odsłonięto niewielki pomnik dedykowany Rafałowi Bratoszewskiemu jako fundatorowi parafii. Zaprojektował go kleryk Michał Gutowski. W [[2008]] z inicjatywy władz miasta Aleksandrowa odsłonięto nowy, większy i ładniejszy pomnik założyciela miasta. Znajduje się on w centrum miasteczka (Plac Kościuszki), na skraju parku, nieopodal budynku tzw. wagi miejskiej.
|-
| 6709. || [[Rafał Grzondziel]] || Ks. Grzondziel uważany jest za odkrywcę regionu w prowincji [[Ontario]], uznanego za kolebkę polskiego osadnictwa w Kanadzie. W latach 50., zauroczony okolicami miasteczka Barry’s Bay osiedlił się w miejscu, gdzie w [[1858]] przybyła pierwsza grupa (18 rodzin) imigrantów z Polski, wszyscy z [[Kaszuby|Kaszub]]. W rok później w rejestrach odnotowano pierwszych 14 kaszubskich nazwisk z adnotacją o przynależności do narodowości polskiej. W 1953 ks. Grzondziel założył tam Ośrodek Młodzieżowy Rekreacji i Sportów “Kaszuby”, a wkrótce potem wybudował kaplicę i “Katedrę wśród Sosen”. <ref name=autonazwa1 /> Powołał też Koło [[Armia Polska we Francji|Hallerczyków]] w Barry’s Bay po przeprowadzeniu uznania ich praw weterańskich. Wprowadził elektryfikację i telefonizację okolicy oraz pocztę, której został pierwszym poczmistrzem. Dzięki jego wysiłkom w 1960 Urząd Nazw Geograficznych Kanady zatwierdził nazwę “Kaszuby”. Dzisiaj znajdują się tam polskie kościoły, szkoły, pomniki, obozy i stanice harcerskie oraz skansen, stanowiąc wyrazistą enklawę polskości w Kanadzie. <ref>[http://www.wspolnota-polska.org.pl/index.php?id=o_IIIfor09 "Polacy w Kanadzie" (Świat Polonii)]</ref>
|-
| 6710. || [[Rafał Malczewski]] || W dwudziestoleciu międzywojennym Rafał Malczewski zyskał znaczną sławę jako malarz. Prezentował prace na wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych, w kraju i za granicą (Międzynarodowe Biennale w [[Wenecja|Wenecji]] w 1932, [[Berlin]], [[Helsinki]], [[Los Angeles]], [[Moskwa]], [[Nowy Jork]]). Otrzymał  specjalną nagrodę prezydenta [[Ignacy Mościcki|Mościckiego]], złoty laur Polskiej Akademii Literatury za zasługi na polu plastyki, a także złoty medal za obraz ''Wiosna w górach'' na Wystawie Światowej Sztuki i Techniki w [[Paryż]]u w 1937. Malował krajobrazy, a zwłaszcza senne stacyjki kolejowe, małe miasteczka, tatrzańskie hale, błotniste drogi, pejzaże fabryczne ze [[Śląsk]]a oraz portrety. Upraszczał kształty, celowo prymitywizował, co zbliżało jego styl do charakteru twórczości dziecięcej czy nieprofesjonalnej. Koloryt jego prac sprowadzony jest do kilku podstawowych barw o podobnym natężeniu, a faktura jest zazwyczaj gładka i lśniąca.
|-
| 6711. || [[Rafał Wilczur]] || Od tego czasu nie wiedząc kim jest Wilczur włóczył się po całej Polsce próbując znaleźć swoje miejsce na świecie. Jego wędrówka trwała dwanaście lat. Dwa razy siedział w więzieniu za włóczęgostwo. Odwiedził potem [[Góra Kalwaria|Kalwarię]] i [[Jasna Góra|Jasną Górę]] oraz wiele innych miejsc. W swojej wędrówce trafił na Kresy Wschodnie. Potem jeszcze pracował w tartaku – miejscowi przezwali go tam Józef Broda. Ponownie pochwycony za włóczęgostwo Rafał zrozumiał wreszcie, jak ważnym brakiem jest dla niego nieposiadanie dokumentów. Potajemnie ukradł więc z kancelarii papiery na nazwisko Antoni Kosiba. Gdy już opuścił więzienie ruszył dalej w podróż pod tym nazwiskiem. Trafił do Wickun, gdzie pracował w kuźni u kowala z jednym okiem. Gdy praca się skończyła skorzystał z nadarzającej się okazji i poszedł do miasteczka Radoliszki, gdzie trafił do młyna Prokopa Mielnika. Prokopowi zabrano parobka do wojska, więc Wilczur uznał to za świetną dla siebie okazję. Mimo wątpliwości Prokopa (szukał on bowiem pracownika młodego) Kosiba został przyjęty, gdy udowodnił, iż mimo podeszłego wieku posiada wciąż ogromną siłę fizyczną. Zaprzyjaźnił się z rodziną Prokopa i jego pracownikami. Od jednego z nich – parobka Witalisa – dowiedział się, że po wsi krąży plotka, iż Prokopa prześladuje gniew Boży za to, iż odebrał ziemię swojemu bratu, a ten ponoć mu dzieci przeklął. Przejawem Bożej kary miały być następujące zjawiska: śmierć dwóch synów (jeden utonął w rzece, drugi zginął na froncie I wojny światowej zostawiając po sobie wdowę), kalectwo młodszego syna Wasyla (spadł z drabiny i połamał sobie obie nogi) oraz nieudane małżeństwo córki (jej mąż zmarł, a ona sama urodziła chorą na padaczkę córeczkę). Wilczur odwiedził Wasyla w jego pokoju i zobaczywszy połamane nogi chłopaka poczuł w sobie instynkt chirurga. Wiedział, że nogi po wypadku zostały źle złożone. Należy je znowu połamać i poskładać prawidłowo. Postanowił przeprowadzić operację i namówił na jej zgodę Prokopa. Mimo braku fachowych narzędzi chirurgicznych przeprowadził skutecznie operację i Wasyl odzyskał władzę w nogach. Prokop z radości chciał wręczyć Rafałowi całą czapkę złotych monet, ale Wilczur odmówił. Mielnik więc zaproponował mu co innego – by nie był już Kosiba tylko pracownikiem młyna, ale członkiem ich rodziny. Wilczur na to przystał i założył sobie małą szopkę ze swoim drobnym „majątkiem”. Od czasu operacji Wasyla do Wilczura przychodzili ludzie ciężko chorzy lub ranni. Wilczur został znachorem, leczył ich, przeprowadzał operację. Nie zawsze mu się udawało, ale kiedy tylko zdołał, pomagał. Nie brał za to pieniędzy, choć niekiedy zgadzał się na to, by wręczano mu drobne „prezenty” w postaci jajek, mleka czy warzyw. Działalność znachora doprowadziła do wściekłości wiejskiego lekarza Pawlickiego, który odwiedził Kosibę i zagroził mu wsadzeniem go do więzienia za nielegalne leczenie. Wilczur nie przejął się jednak groźbami. Zdobył sławę w całej wsi i powszechny szacunek. Musiał też znosić komiczne zaloty Zoni, wdowy po synu Prokopa.
|-
| 6712. || [[Raffaele Carlo Rossi]] || Na [[konsystorz]]u z czerwca 1930 otrzymał [[kapelusz kardynalski]] z tytułem prezbitera Santa Prassede, a parę dni później został sekretarzem Świętej Kongregacji Konsystorialnej. Choć tytularnie był tylko sekretarzem, to faktycznie zarządzał tą dykasterią, której zwyczajowo przewodniczący byli prefektami. Na tym urzędzie pozostał już do śmierci. Z powodu podupadającego zdrowia wyjechał do miasteczka Crespano del Grappa, gdzie został przyjęty przez ojców Scalabrini, z którymi był zaprzyjaźniony. Zmarł we wczesnych godzinach wieczornych. Rano został znaleziony martwy w swym łóżku. Przy ciele leżały trzy książki: ''Pismo Święte'', ''[[O naśladowaniu Chrystusa]]'' i ''L'Arte di Ben Morire''. Pochowany został w kościele, w którym był konsekrowany na biskupa.
|-
| 6713. || [[Rag'wŏn]] || | miasteczko
|-
| 6714. || [[Rahat]] || Na południe od miasteczka przebiega [[droga ekspresowa]] [[Droga ekspresowa 31 (Izrael)|nr 31]] [[Plik:ISR-HW-31.svg|25px]] ([[Eszel ha-Nasi]]-[[Newe Zohar]]), a na wschód droga ekspresowa [[Droga ekspresowa 40 (Izrael)|nr 40]] [[Plik:ISR-HW40.png|25px]] ([[Kefar Sawa]]-[[Ketura (kibuc)|Ketura]]).
|-
| 6715. || [[Raimundo Pedrosa]] || Urodził się w miasteczku [[Tubarão]], które w odcinku ''Ostatnie kuszenie Raimunda'' uratował przed erupcją wulkanu, a wychował w [[Rio de Janeiro]]. W swoim rodzinnym mieście był cyrkowcem, dzięki czemu stał się niezwykle szybki i zwinny. W odcinku ''Miasto Omiego'' okazało się, że ma ośmioro rodzeństwa. Jego rodzice - w odróżnieniu od rodziców [[Kimiko Tohomiko]] i [[Clay Bailey|Claya Baileya]] - nie byli znani. Po raz pierwszy pojawił się w odcinku ''Podróż Tysiąca Mil'', w którym razem z Kimiko i Clayem rozpoczął trening na smoka Xiaolinu. Dał się poznać jako ciężko znoszący wszelkie niepowodzenia, co skwapliwie wykorzystywali jego wrogowie. Z reguły jednak potrafił odpowiednio się zmotywować i szybko naprawić swoje błędy. W odcinku ''Shen Yi Bu'' spowodował utratę Shen Gong Wu Ostrze Zawieruchy na skutek niesłuchania rad Omiego, odzyskał je jednak, po raz pierwszy od wielu setek lat - według słów mistrza Funga - rzucając wyzwanie Shen Yi Bu, w którym dzięki przyswojeniu dodatkowej wiedzy o Shen Gong Wu ze starożytnych zwojów świątynnych zdołał pokonać swego rywala Tubbimurę. Uwielbiał drażnić i nabijać się z Omiego i Claya, przy czym ten pierwszy najczęściej nie rozumiał, że jest wyśmiewany. W odcinku ''Wielki jak Teksas'' ściągnął na siebie gniew Claya, gdy wypełnił kapelusz Claya mlekiem. Jego żarty nie omijały również Kimiko: w odcinku ''Zaplątana Pajęczyna'' zakładał się o to, czy uda jej się ostatecznie skoncentrować, a także zaproponował chłopakom przeglądanie jej rzeczy, gdy była ona uziemiona po użyciu Pajęczego Grzebienia. Chociaż pozował na wyluzowanego indywidualistę, wśród swoich przyjaciół wyrobił sobie opinię oddanego przyjaciela i świetnego wojownika, chociaż sam nie wierzył w swoje zdolności i zalety.
|-
| 6716. || [[Raj na ziemi (film 1970)]] || Lato 1945 roku, [[Ziemie Odzyskane]]. Grupa saperów stacjonujących w niedużym miasteczku pod dowództwem ppor. Święcickiego otrzymuje zadanie rozminowania pobliskiej fabryki chemicznej w której podczas wojny produkowano paliwo do rakiet [[Broń V|"V"]]. Zakład jest zaminowany w profesjonalny sposób, wiec saperzy ponoszą straty. Sytuację dodatkowo komplikuje konflikt Święcickiego z sierż. Bobrowskim oraz działająca w okolicy grupa [[Schutzstaffel|esesmanów]] z [[Werwolf]]u, którzy chcą zdetonować umieszczone w fabryce ładunki.
|-
| 6717. || [[Raja Hindustani]] || Aart ([[Karisma Kapoor]]), kochana przez ojca, ale otoczona intrygami młodej macochy woli od podróży do Europy urlop w małym miasteczku, gdzie kiedyś ojciec poznał jej nieżyjąca matkę. Nie znając tam nikogo, wynajmuje na przewodnika miejscowego pełnego radości życia taksówkarza o niezwykłym imieniu Raja Hindustani ([[Aamir Khan]]). Z czasem układ "bogata pani – biedny sługa" zamienia się w przyjaźń, a pod wpływem pocałunku zakochanego Raja w miłość.
|-
| 6718. || [[Rajd Andrewsa]] || Generał major [[Ormsby MacKnight Mitchel]] dowodził wojskami [[Unia (Stany Zjednoczone)|Unii]] w [[Tennessee]]. Wiosną 1862 roku zamierzał uderzyć na czele swej armii na południe, zająć miejscowość [[Huntsville (Alabama)|Huntsville]] w stanie [[Alabama]], by następnie skierować się na wschód i spróbować zdobyć Chattanoogę w Tennessee. Cywil [[James Andrews]] – przemytnik szpiegujący na rzecz Unii – zaproponował generałowi przeprowadzenie dywersyjnego rajdu mającego na celu zakłócenie pracy linii kolejowej Western & Atlantic pomiędzy Chattanooga i Atlantą. Andrews zaangażował innego cywila – Williama Campbella, a ponadto 22 ochotników z oddziałów Unii z Ohio. Andrews polecił tym ochotnikom, by stawili się w miasteczku [[Marietta (Georgia)|Marietta]] w Georgii o północy 10/11 kwietnia. W związku z tym, że tej nocy w okolicy miała miejsce ulewa, uczestnicy wyprawy – dla uniknięcia podejrzeń przebrani w ubrania cywilne i w dwuosobowych grupkach – przybyli na miejsce z 24-godzinnym opóźnieniem. Dwóch uczestników było zmuszonych wstąpić w Jasper w stanie [[Tennessee]] ochotniczo do armii Konfederacji, żeby odsunąć od siebie podejrzenia i nie uczestniczyli w dalszej akcji<ref name=smith/>. Wszyscy pozostali, oprócz dwóch, którzy zaspali, zjawili się na peronie dworca w Marietcie w oczekiwaniu na pociąg do Chattanoogi, po czym wsiedli do tego pociągu.
|-
| 6719. || [[Rajd Kowpaka]] || Partyzanci prowadzą 300 krów, jeszcze więcej owiec i kury w klatkach. Gdy nie docierają zrzuty, w wioskach i miasteczkach uzyskują zaopatrzenie i informacje. Atakują posterunki policji i małe składy wojskowe. Kowpak ma także 300 pojazdów. Gdy było to możliwe rannych ewakuuje się drogą powietrzną.
|-
| 6720. || [[Rajd na Dieppe]] || Desant miał się odbyć w Dieppe, portowym miasteczku z kamienistą plażą otoczoną wysokim klifem. Plan akcji o kryptonimie ''Rutter'' stworzyli brytyjscy planiści z [[Dowództwo Operacji Połączonych|Dowództwa Operacji Połączonych]] pod kierownictwem [[Louis Mountbatten (1. hrabia Mountbatten of Burma)|lorda Mountbattena]], przy współpracy Dowództwa Południowo-Wschodniego [[Bernard Law Montgomery|generała Montgomery’ego]]. W akcji miały wziąć udział dwie brygady z kanadyjskiej 2 Dywizji Piechoty, brytyjscy [[Wojska powietrznodesantowe|spadochroniarze]], których celem miał być desant na obsadzone działami wzgórza w rejonie [[Berneval-le-Grand|Berneval]] (na wschód od miasta) i Vasterival (na zachód od miasta)<ref name="Rzeczpospolita">Rzeczpospolita. Batalie największej z wojen Nr 24, 22 sierpnia 2009 „Dwa lata za wcześnie. Nieudana próba lądowania w Dieppe 19 sierpnia 1942 r.” s. 5.</ref>. W operacji miało wziąć udział także 28 czołgów [[Mk IV Churchill|Churchill]]. Jako wsparcie przydzielono 200 samolotów i 200 okrętów, z których największymi jednostkami miały być niszczyciele. Po udanym desancie, który poprzedzić miało huraganowe bombardowanie z morza i z powietrza<ref name="Rzeczpospolita"/> i zdobyciu miasta, żołnierze mieli zniszczyć urządzenia portowe, zbadać umocnienia na wybrzeżu, zniszczyć [[bateria (wojsko)|baterie]] nabrzeżne i wraz z kilkoma jeńcami wrócić do Anglii. Ponadto [[Royal Air Force|RAF]] liczył na wciągnięcie [[Luftwaffe]] w wyniszczającą i zwycięską bitwę powietrzną, od której Niemcy uchylali się już od dawna<ref name="Rzeczpospolita"/>. Rozpoczęcie operacji wyznaczono na początek lipca.
|-
| 6721. || [[Rajčanka]] || '''Rajčanka''' – rzeka w zachodniej [[Słowacja|Słowacji]], w [[dorzecze|dorzeczu]] [[Dunaj]]u. Wypływa na północno-wschodnich stokach szczytu [[Strážov]] w [[Góry Strażowskie|Górach Strażowskich]] koło wsi [[Čičmany]]. Płynie najpierw na północny wschód, a od wsi [[Fačkov]] na północ [[Dolina Rajecka|Doliną Rajecką]] między Górami Strażowskimi na zachodzie a [[Mała Fatra|Małą Fatrą]] na wschodzie. Przepływa przez miasteczka [[Rajec (Słowacja)|Rajec]] i [[Rajecké Teplice|Rajeckie Cieplice]], następnie przez [[Żylina|Żylinę]], gdzie tuż powyżej zbiornika zaporowego [[Hričov]] uchodzi do [[Wag]]u.
|-
| 6722. || [[Raków (obwód miński)]] ||  |opis zdjęcia                 = Ulica w miasteczku
|-
| 6723. || [[Raków (powiat kielecki)]] || * układ urbanistyczny i zespół zabudowy małomiasteczkowej, wpisany do [[rejestr zabytków|rejestru zabytków nieruchomych]] (nr rej.: A.453 z 28.04.1984){{r|zabytek}}.
|-
| 6724. || [[Raków]] || * [[Raków (obwód miński)|Raków]] – [[agromiasteczko]] w [[obwód miński|obwodzie mińskim]], w [[rejon wołożyński|rejonie wołożyńskim]], w [[sielsowiet|sielsowiecie]] rakowskim
|-
| 6725. || [[Ram Das]] || Jednym z jego głównych wkładów do sikhizm było organizowanie struktur społeczeństwa sikh ([[kasta|kasty]]). Ponadto był autorem Laava, hymnu z małżeństwa, namaszczenia, projektantem z Harmandir Sahib, a plannerem i twórcą miasteczka Ramdaspur (później Amritsar).
|-
| 6726. || [[Ram-On]] || [[Moszaw]] Ram-On jest położony na wysokości od 74 do 85 metrów [[n.p.m.]] w południowej części intensywnie użytkowanej rolniczo [[Dolina Jezreel|Doliny Jezreel]], na północy [[Izrael]]a. Okoliczny teren łagodnie wznosi się w kierunku południowo zachodnim w stronę wzgórz [[Samaria (kraina)|Samarii]], które na północnym zachodzie graniczą poprzez [[Wadi Ara]] z [[Wyżyna Manassesa|Wyżyną Manassesa]]. Z tych wzgórz spływa strumień Jamus, który zasila przepływający na zachód od moszawu strumień Ta’anach. Na północny wschód od moszawu znajdują się źródła rzeki [[Kiszon]]. W odległości 6 km na wschód od moszawu wznoszą się zbocza [[Gilboa (wzgórza)|Wzgórz Gilboa]]. Natomiast teren na północ od moszawu jest stosunkowo płaski i stanowi dno Doliny Jezreel. W otoczeniu moszawu Ram-On znajdują się moszawy [[Mele’a]], [[Gadisz]], [[Barak (moszaw)|Barak]], [[Addirim]], [[Metaw]], [[Perazon]] i [[Magen Sza’ul]], oraz arabska wioska [[Mukajbila]]. W odległości 200 metrów na południe od osady przebiega [[mur bezpieczeństwa]] oddzielający terytorium Izraela od [[Autonomia Palestyńska|Autonomii Palestyńskiej]]<ref>{{cytuj stronę | url = http://web.archive.org/web/20171003134707/http://www.btselem.org/download/separation_barrier_map_eng.pdf | tytuł = The Separation Barrier Map | data dostępu = 2012-05-26| autor = | opublikowany = 2008 | praca = B´Tselem | data = | język = en}}</ref>. Po stronie palestyńskiej są miasto [[Dżanin]], miasteczka [[Silat al-Harisijja]], [[Al-Jamun]] i [[Kafr Dan]], oraz wioski [[Zububa]], [[Ti’innik]], [[Dżalama (Palestyna)|Dżalama]] i [[Dahijat Sabah al-Chajr]].
|-
| 6727. || [[Rama (Izrael)]] || Protestancki teolog i biblista [[Edward Robinson]] identyfikuje Ramę ze starożytnym miastem [[Żydzi|żydowskim]] Rama, które jest wymieniane w [[Biblia|Biblii]]<ref group=uwaga>Zobacz: [[Księga Jozuego]] 19:29: „Potem granica zwracała się do '''Rama''' i aż do warownego miasta Tyr i wracała do Chosa, kończąc się nad morzem. Obejmowała Machaleb, Akzib”. Tłumaczenie według [[Biblia Tysiąclecia|Biblii Tysiąclecia]].</ref>. Istniało ono aż do [[Palestyna pod panowaniem Bizancjum|czasów bizantyjskich]]. Badania [[archeologia|archeologiczne]] odkryły pozostałości [[kościół (budynek)|kościoła]] z [[VI wiek]]u<ref name="bet">{{cytuj stronę | url = http://web.archive.org/web/20151217062823/http://www.bet-alon.co.il/info/city_details.php?city_id=84 | tytuł = Rame | data dostępu = 2013-04-11 | autor = | opublikowany = | praca = Bet Alon | data = | język = he}}</ref>. Według lokalnej tradycji, współczesne miasteczko Rama zostało założone w [[XVII wiek]]u. W [[Palestyna w Imperium Osmańskim|okresie osmańskim]] była to jedna z największych wiosek w [[Galilea|Galilei]]<ref name="flag">{{cytuj stronę | url = http://www.crwflags.com/fotw/Flags/il-lcrme.html | tytuł = Mo'atza Mekomit Rame | data dostępu = 2013-04-11 | autor = Dov Gutterman | opublikowany = 2007-07-14 | praca = Flags of the World | data = | język = en}}</ref>. W wyniku [[I wojna światowa|I wojny światowej]] w 1918 roku cała Palestyna przeszła pod [[Palestyna pod panowaniem Brytyjczyków|panowanie Brytyjczyków]]. W 1923 roku władze [[Palestyna (mandat)|Brytyjskiego Mandatu Palestyny]] przyznały Ramie prawo do posiadania własnej rady lokalnego samorządu. Była to pierwsza palestyńska wieś, która otrzymała taki przywilej<ref name="flag"/>. W owym czasie Rama była czołowym producentem [[olej oliwkowy|oleju oliwkowego]] w [[Palestyna|Palestynie]]<ref name="bet"/>. Przyjęta 29 listopada 1947 roku [[Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181]] w sprawie podziału Palestyny przyznawała rejon wioski Rama państwu arabskiemu<ref>{{cytuj stronę | url = https://unispal.un.org/maps/m0103_1b.gif | tytuł = Oficjalna mapa podziału Palestyny opracowana przez UNSCOP | data dostępu = 2013-04-11 | autor = | opublikowany = 1948 | praca = United Nations | język = en}}</ref>. Podczas [[wojna domowa w Mandacie Palestyny|wojny domowej w Mandacie Palestyny]] na początku 1948 roku do wioski wkroczyły siły [[Arabska Armia Wyzwoleńcza|Arabskiej Armii Wyzwoleńczej]], które paraliżowały żydowską komunikację w całym obszarze Galilei. Podczas [[I wojna izraelsko-arabska|I wojny izraelsko-arabskiej]] w październiku 1948 roku Izraelczycy przeprowadzili w tym rejonie [[Operacja Hiram|operację „Hiram”]], i 30 października zajęli Ramę. W [[Siły Obronne Izraela|izraelskiej armii]] służyła już wówczas druzyjska jednostka wojskowa, dlatego oszczędzono Ramę, nie wysiedlając jej mieszkańców. Dzięki temu wioska zachowała swój pierwotny charakter<ref>{{cytuj książkę | autor1= Chaim Herzog | tytuł= The Arab-Israeli Wars | wydawca= Vintage Books/Random House | miejsce= New York | rok= 1984 | strony= 89-91 | isbn= 0-394-71746-5}}</ref>. W 1954 roku Rama otrzymała status [[samorząd lokalny (Izrael)|samorządu lokalnego]]<ref name="flag"/>.
|-
| 6728. || [[Ramat Gan]] || Ramat Gan jest położony na kontynencie [[azja]]tyckim, na wschodnim wybrzeżu [[Morze Śródziemne|Morza Śródziemnego]]. Miasto leży na nadmorskiej [[równina Szaron|równinie Szaron]], na historycznej drodze lądowej łączącej [[Europa|Europę]], [[Azja|Azję]] i [[Afryka|Afrykę]]. Północną granicą miasta jest rzeka [[Jarkon]], wschodnią miasto [[Bene Berak|Bnei Brak]], a południową i zachodnią miasto [[Giwatajim]]. Leży w otoczeniu miast [[Tel Awiw-Jafa]], [[Giwatajim]], [[Bene Berak]], [[Giwat Szemu’el]], [[Kirjat Ono]], [[Or Jehuda]], miasteczka [[Azor]], oraz [[moszaw]]ów [[Gannot]] i [[Chemed]]. Na wschód od miasta jest baza wojskowa Tel-Hashomer należąca do [[Siły Obronne Izraela|Sił Obronnych Izraela]]<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.ramat-gan.muni.il/RamatGan/sister-cities/About+Ramat-Gan/| tytuł = Ramat Gan – General Information| data dostępu = 21 maja 2008| praca= Ramat Gan Municipality| język = en|umieść=w tekście}}</ref>.
|-
| 6729. || [[Ramat Jiszaj]] ||  |opis zdjęcia                 = Widok miasteczka Ramat Jiszaj
|-
| 6730. || [[Ramat ha-Szaron]] || Pod koniec [[1945]] rozpoczął się gwałtowny rozwój osady, która w [[1949]] otrzymała status [[Samorząd lokalny (Izrael)|samorządu lokalnego]]<ref name="FOTW"/>. Pod koniec lat 60. miasteczko zmieniło swój charakter, z osady rolniczej na typowe osiedle podmiejskie aglomeracji miejskiej Tel Awiw. Zamieszkało tutaj wielu bogatych Izraelczyków oraz wysocy stopniami oficerowie [[Siły Obronne Izraela|Sił Obronnych Izraela]]<ref>{{cytuj stronę|url= https://www.emporis.com/city/106437/ramat-hasharon-israel |tytuł= Ramat ha-Szaron |data dostępu= 4 stycznia 2009 |praca= Emporis |język= en}}</ref>. [[20 stycznia]] [[2003]] Ramat ha-Szaron otrzymało prawa miejskie<ref name="FOTW"/>.
|-
| 6731. || [[Rambo II]] || Weteran wojenny John Rambo ([[Sylvester Stallone]]), dzięki pomocy swojego jedynego przyjaciela – pułkownika Samuela Trautmana ([[Richard Crenna]]), opuszcza ciężki [[obóz pracy]], w którym odbywał karę za zniszczenie miasteczka (ukazane w filmie ''[[Rambo – Pierwsza krew]]''). W zamian za wolność ma wykonać pewną misję – wrócić do [[Wietnam]]u, rozpoznać teren i zrobić zdjęcia opuszczonym [[obóz jeniecki|obozom jenieckim]], w których rzekomo nadal przetrzymywani są amerykańscy żołnierze. Rambo podejmuje się zadania i wkrótce zjawia się w wietnamskich dżunglach.
|-
| 6732. || [[Rambo – Pierwsza krew]] || John J. Rambo ([[Sylvester Stallone]]), rezerwista amerykański, dawny żołnierz [[US Army Special Forces]] pochodzenia indiańsko-niemieckiego, weteran [[wojna wietnamska|wojny wietnamskiej]] przybywa do małego miasteczka w [[Waszyngton (stan)|stanie Waszyngton]], by odwiedzić Dolmora Berry’ego, ostatniego z żyjących przyjaciół z oddziału. Na miejscu dowiaduje się, że Berry zmarł na raka, wywołanego kontaktem z pestycydami rozsypywanymi w Wietnamie przez amerykańskie bombowce. Wstrząśnięty Rambo wędruje przed siebie, zachodząc po drodze do miasteczka Hope, gdzie zaczepia go tamtejszy szeryf Will Teasle ([[Brian Dennehy]]). Szeryfowi nie podoba się, że na jego terenie pojawił się obcy włóczęga i niedwuznacznie sugeruje Rambo, by wsiadł do policyjnego auta. Wywozi go za miasto, jednak ten postanawia wrócić do Hope. Widząc to, szeryf również zawraca i aresztuje bohatera pod zarzutem włóczęgostwa. Rambo trafia na posterunek policyjny, gdzie zostaje w brutalny sposób potraktowany jak groźny bandyta. Kiedy jeden z policjantów chce go złośliwie ogolić na sucho, pamięć podsuwa Johnowi traumatyczne wspomnienia z tortur w Wietnamie. Rambo w brawurowy sposób ucieka z komisariatu, jednocześnie atakując policjantów. Wywołuje tym samym wojnę z lokalnym wymiarem sprawiedliwości; ta rozgrywa się w pobliskim lesie. Na pomoc policjantom z miasteczka Hope przybywa były dowódca Rambo – pułkownik Samuel Trautman ([[Richard Crenna]]), który jednak rozwiewa nadzieje na łatwe schwytanie komandosa. Do akcji więc wkracza także policja stanowa oraz [[Gwardia Narodowa Stanów Zjednoczonych|Gwardia Narodowa]].
|-
| 6733. || [[Rambrouch]] || '''Rambrouch''' − gmina i małe miasteczko w zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Diekirch|dystrykcie Diekirch]], w [[Kanton Redange|kantonie Redange]], graniczące z [[Belgia|Belgią]].
|-
| 6734. || [[Rameldange]] || '''Rameldange''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Rammeldang'') - małe miasteczko w centralnym [[Luksemburg]]u, w [[Niederanven|gminie Niederanven]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 671 osób.
|-
| 6735. || [[Ramla]] || W jego otoczeniu znajduje się miasto Lod, miasteczko [[Be’er Ja’akow]], moszawy [[Jad Rambam]], [[Macliach]], [[Jaszresz]] i [[Nir Cewi]], kibuc [[Necer Sereni]], cementownię ''Nesher Israel Cement Enterprises Ltd.'' oraz ośrodek [[Izraelski Instytut Badań nad Biologią|Izraelskiego Instytutu Badań nad Biologią]].
|-
| 6736. || [[Ramot (Jerozolima)]] || Leży w [[Wyżyna Judzka|górach Judzkich]] na dwóch podłużnych grzbietach górskich o wysokości 700-800 [[Metr|m]] [[n.p.m.]], w otoczeniu zalesionych wzgórz wznoszących się nad [[Autostrada|autostradą]] [[Autostrada 1 (Izrael)|nr 1]]. W jej pobliżu znajdują się miasteczko [[Mewasseret Cijjon]], jerozolimskie osiedla [[Ramat Szelomo]], a także położone na terytorium [[Autonomia Palestyńska|Autonomii Palestyńskiej]] osiedle [[Har Szemu’el]] oraz palestyńskie wioski [[Beit Iksa]] i [[Bet Hanina]].
|-
| 6737. || [[Ramot Me’ir]] || Leży w zachodniej części [[Szefela|Szefeli]], w otoczeniu miasta [[Rechowot]], miasteczka [[Kirjat Ekron]], moszawów [[Azarja]], [[Petachja]], [[Jacic]], [[Ganne Jochanan]] i [[Kefar Bin Nun]], [[kibuc]]u [[Na’an]], oraz wioski [[Ganne Hadar]]. Na zachód od moszawu znajduje się baza [[Siły Obronne Izraela|Sił Obronnych Izraela]].
|-
| 6738. || [[Ramot Naftali]] || Moszaw jest położony w północnej części [[Górna Galilea|Górnej Galilei]], w [[Góry Naftali|Górach Naftali]], w odległości około 2,5 kilometrów na wschód od granicy z [[Liban]]em. Teren na wschód od moszawu opada stromym klifem do [[Dolina Hula|Doliny Hula]]. Na północ od osiedla znajduje się głęboki kanion potoku Kadesz, a na południowy wschód kanion potoku Zemer. W jego otoczeniu znajduje się miasteczko [[Jesud HaMa'ala]], kibuce [[Jiftach]], [[Lehawot ha-Baszan]], [[Gonen (kibuc)|Gonen]] i [[Malkijja]], oraz moszawy [[Sede Eli’ezer]] i [[Diszon]]. Po stronie libańskiej znajdują się wioski [[Blida (Liban)|Blida]] i [[Ajtaroun]].
|-
| 6739. || [[Rancid]] || Tim Armstrong i Matt Freeman mieszkali w enklawie Albany, w stanie Kalifornia (małe miasteczko blisko [[Berkeley (Kalifornia)|Berkeley]]). Zaprzyjaźnieni od piątego roku życia zaczęli grać razem w liceum i w [[1987 w muzyce|1987]] roku założyli krótko istniejący, ale wpływowy zespół – [[Operation Ivy (zespół)|Operation Ivy]]. Zespół ten szybko stał się elementem sceny muzycznej w [[East Bay]], której ośrodkiem był klub na Gilman Street. Z klubem tym, nieco później, związał się zespół Rancid. Operation Ivy rozpadło się w [[1989 w muzyce|1989]] r. Tim szukał możliwości grania w nowym zespole i we wrześniu [[1991 w muzyce|1991]] r. stworzyli z Mattem zespół Rancid. Potrzebowali perkusisty, więc Tim zwrócił się do swojego przyjaciela, Bretta Reeda, z którym dzielił mieszkanie nad sklepem monopolowym na granicy [[South Berkeley]] i [[North Oakland]]. Brett grał z nimi przez 6 miesięcy. Dwa miesiące po dołączeniu Bretta, w [[1992 w muzyce|1992]] r., Rancid wydał swój pierwszy singel dla firmy fonograficznej z Berkeley – [[Lookout! Records]] (firmy, która wydała także m.in. późniejszą składankę [[Operation Ivy (płyta)|Operation Ivy]]). Trochę później Rancid podpisał kontrakt z [[Epitaph Records]], nagrywając i wydając w [[1993 w muzyce|1993]] roku debiutancki album pt. ''Rancid''. W międzyczasie zespół poszukiwał drugiego gitarzysty. Na jednym z koncertów zagrał z nimi ([[Billie Joe Armstrong]] z Green Day, (nie spokrewniony z Timem), miał on też swój udział w pisaniu piosenki "[[Radio (utwór Rancid)|Radio]]", która ukazała się na płycie ''[[Let's Go]]''.) Propozycję wspólnego grania Rancid złożył [[Lars Frederiksen|Larsowi Frederiksenowi]] z [[Campbell (Kalifornia)|Campbell]] w [[Kalifornia|Kalifornii]], który wcześniej grał m.in.w [[UK Subs]]. Lars początkowo odmówił, gdyż był w tym czasie związany z zespołem [[Slip (zespół)|Slip]]. W 1993 r., gdy Slip się rozpadł, Lars przyjął propozycję Rancida. Album z [[1994 w muzyce|1994]] r. pt. ''[[Let's Go]]'', który zawierał 23 piosenki nagrane na żywo w cztery dni, powtórzył sukces debiutu z poprzedniego roku. W [[1995 w muzyce|1995]] roku wydano album ''[[...And Out Come The Wolves]]'', a na nim piosenki : "[[Roots Radicals]]", "[[Time Bomb]]" i "[[Ruby Soho]]". W 1995 Rancid ruszył w drogę. Trasa koncertowa "...And Out Come The Wolves" zakończyła się w [[1996 w muzyce|1996]] roku, festiwalem [[Lollapalooza]], na którym Rancid grał u boku [[Ramones]]ów i zespołów takich jak [[Metallica]], [[Soundgarden]] i innych. Po zakończeniu trasy koncertowej, zespół zdecydował się na przerwę. W [[1998 w muzyce|1998]] r. Rancid wydał kolejny album, zatytułowany ''[[Life Won't Wait]]''. Płyta ta jest utrzymana w klimacie reggae, jednak poszczególne utwory są zróżnicowane muzycznie. Duży wpływ na to miał fakt, iż płyta ta była nagrywana przez ponad rok, w wielu różnych miejscach: w [[San Francisco]], [[Los Angeles]] (w studiu Tima, [[Bloodclot Studios]]), [[Nowy Jork|Nowym Jorku]], [[Nowy Orlean|Nowym Orleanie]] i na [[Jamajka|Jamajce]]. W pochodzącym z tej płyty utworze "[[Hooligans (utwór Rancid)|Hooligans]]", występują Roddy Radiation, Lynval Golding i Neville Staples z [[The Specials]]. Następną płytę zatytułowaną ''[[Rancid album|Rancid]]'', zespół wydał w [[2000 w muzyce|2000]] roku. Album ten był zupełnie inny niż pozostałe płyty zespołu, nie było na nim innych stylów niż [[hardcore punk]]. W [[2003 w muzyce|2003]] powstała płyta ''Indestructible''. W roku [[2005 w muzyce|2005]] kapela tymczasowo zawiesiła działalność ponieważ Tim Armstrong i Lars Frederiksen pracowali nad płytą [[Viking (album)|Viking]] zespołu [[Lars Frederiksen and the Bastards]], ten pierwszy wydał również album ze swoim zespołem [[Transplants|The Transplants]]. W 2006 zespół powrócił do koncertowania. We wrześniu tego roku Rancid opuścił perkusista Brett Reed i został zastąpiony przez [[Branden Steineckert|Brandena Steineckerta]], byłego członka [[The Used]].
|-
| 6740. || [[Randazzo (Włochy)]] || W miasteczku znajduje się stacja kolejowa będąca węzłowym punktem wąskotorowej kolei [[Circumetnea]].
|-
| 6741. || [[Rangnim]] || | miasteczko
|-
| 6742. || [[Raniżów]] || W latach następnych nastąpił rozwój handlu, a zwiększenie się liczby ludności zachęciło do osiedlania się [[Żydzi|Żydów]]. Raniżów nabrał cech małomiasteczkowych. Obok siebie żyły trzy odrębne narody i trzy kultury. Mieszając się nawzajem stworzyć miały z czasem specyficzny folklor charakterystyczny dla tego regionu.
|-
| 6743. || [[Rapido]] || W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]], w styczniu 1944 roku, dolina rzeki Rapido był miejscem krwawych walk pomiędzy wojskami [[alianci (II wojna światowa)|sprzymierzonych]] nacierających przez jej koryto na umocnione wzgórza za miasteczkiem [[Cassino]], wchodzące w skład [[Linia Gustawa|Linii Gustawa]] i bronione przez [[Wehrmacht|wojska niemieckie]]. Walki o sforsowanie rzeki trwały od stycznia do lutego, a sprzymierzeni ponieśli znaczne straty.
|-
| 6744. || [[Rapperswil]] || '''Rapperswil''' – [[Szwajcaria|szwajcarskie]] miasteczko na północnym brzegu [[Jezioro Zuryskie|Jeziora Zuryskiego]] w [[kanton (Szwajcaria)|kantonie]] [[St. Gallen (kanton)|St. Gallen]], z zamkiem z [[XIII wiek]]u. Około 7,5 tys. mieszkańców.
|-
| 6745. || [[Raquel Welch]] || * [[1988 w filmie|1988]] ''Skandal w małym miasteczku'' (''Scandal in a Small Town'') – Letabeth Vincent
|-
| 6746. || [[Ras al-Ajn (Izrael)]] || Przez wioskę przebiega droga nr 804, którą jadąc na północ dojeżdża się do miasteczka Rama i skrzyżowania z [[droga ekspresowa 85 (Izrael)|drogą nr 85]], lub jadąc na południe dojeżdża się do wioski Sallama.
|-
| 6747. || [[Rassenschande]] || Demonstracje grup przeciwnych „hańbieniu rasy” zwykle przebiegały według jednego schematu: ich członkowie nieśli transparenty z wypisanymi nazwiskami kobiet bądź mężczyzn dopuszczających się niepożądanych zachowań określanych propagandowo jako „zdrajczynie rasy” bądź „zdrajcy rasy”, a tłum w wielogodzinnych przemarszach okrążał miasteczko lub wieś skandując hasła wzywające do zaprzestania kontaktów z Żydami. Pochody takie odbywały się każdej niedzieli aż do osiągnięcia pożądanego efektu. Jednocześnie zorganizowana kampania prasowa ogłaszała „masowe poparcie” dla akcji zamieszczając listy osób podejrzanych o „hańbienie rasy”.
|-
| 6748. || [[Raszków (Mołdawia)]] || Prawdopodobnie wzmiankowane w dokumentach litewskich pod rokiem 1402 jako Karawuł (tzn. „warta”). W czasach [[I Rzeczpospolita|I Rzeczypospolitej]] na terenie dawnego [[województwo bracławskie|województwa bracławskiego]]. W końcu XVII wieku miasteczko wznosiło się nad brzegiem Dniestru, a w jego wnętrzu znajdowała się polska twierdza otoczona drewnianym wałem z działami. W XVII wieku była to jedna z ostatnich ufortyfikowanych osad na południu Rzeczypospolitej, za nią znajdowało się już tylko graniczna osada [[Iagorlîc|Jahorlik]]. W XVII wieku miasteczko było własnością [[Zamoyscy herbu Jelita|Zamoyskich]], po czym [[Joanna Barbara Zamoyska]] (1626–1653) wniosła je jako wiano wojewodzie sandomierskiemu [[Aleksander Koniecpolski|Aleksandrowi Koniecpolskiemu]]. W XVIII wieku własność [[Lubomirscy|Lubomirskich]].
|-
| 6749. || [[Rata]] || Rzeka powstaje z połączenia trzech strumieni, około 2 km na wschód od wsi [[Werchrata]] w Polsce na wysokości ok. 278 m n.p.m. Płynie w kierunku wschodnim, przepływając przez Werchratę. Na północ od stacji kolejowej Werchrata rzeka przyjmuje dopływ Dziewięcierz, przez niektórych uważany za jeden z odcinków źródliskowych Raty. Dziewięcież ma swoje źródła na granicy polsko-ukraińskiej, ok. 3 km na wschód od wsi [[Dziewięcierz]]. Po połączeniu obu potoków Rata płynie na wschód, przepływa przez miasteczka [[Rawa Ruska]] i w miejscowości [[Mosty Wielkie]] skręca na północ po czym wpada do [[Bug]]u we wsi Parchacz, na południe od [[Czerwonogród (obwód lwowski)|Czerwonogrodu]].
|-
| 6750. || [[Rataje nad Sázavou]] || '''Rataje nad Sázavou''' (dawniej '''Rataje Hrazené''', [[Język niemiecki|niem]]: ''Ratais an der Sasau'') – miasteczko oraz gmina, położona w [[kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]], w [[powiat Kutná Hora|powiecie Kutná Hora]], w [[Czechy|Czechach]].
|-
| 6751. || [[Ratomka]] || '''Ratomka''' ([[język białoruski|biał.]] ''Ратамка'', [[język rosyjski|ros.]] ''Ратомка'') – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód miński|obwodzie mińskim]], w [[rejon miński|rejonie mińskim]], w [[Sielsowiet Zdanowicza|sielsowiecie Zdanowicza]].
|-
| 6752. || [[Ratusz w Słupsku]] || W końcu XVIII wieku zastąpił go nowy budynek. Budził on od początku kontrowersje, jako zbyt drogi i zbyt okazały dla niewielkiego podówczas miasteczka. Oddano go do użytku w roku 1798; stał na Starym Rynku w Słupsku. Ponad stuletni budynek został ostatecznie, wkrótce po wybudowaniu nowego ratusza wykupiony przez kupców ze Starego Rynku i rozebrany, choć były plany wykorzystania go m.in. na siedzibę wielkiego domu handlowego, czy na tymczasową siedzibę dla władz powiatu ziemskiego Stolp-in-Pommern po pożarze budynku Starostwa w kwietniu 1901 roku.
|-
| 6753. || [[Ratusz w Śląskiej Ostrawie]] || '''Ratusz w Śląskiej Ostrawie''' (czes. ''Slezskoostravská radnice'') – ratusz miejski wybudowany w latach 1911-1913 w [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczku]] Polska Ostrawa, obecnej [[Śląska Ostrawa|Śląskiej Ostrawy]], części miasta [[Ostrawa|Ostrawy]]. 
|-
| 6754. || [[Raudań]] || '''Raudań''', także '''Raudany''' ([[język litewski|lit]]. ''Raudonė'', [[język niemiecki|niem]]. ''Raudonn'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg tauroski|okręgu tauroskim]] w [[Rejon jurborski|rejonie jurborskim]], 28&nbsp;km na wschód od [[Jurbork]]a przy drodze [[Kowno]]-Jurbork, 716 mieszkańców (2001). Siedziba [[starostwo Raudań|starostwa Raudań]].
|-
| 6755. || [[Ravila]] || '''Ravila''' – miasteczko w [[Estonia|Estonii]], w [[prowincja Harju|prowinji Harju]], w [[gmina Kose|gminie Kose]].
|-
| 6756. || [[Rawa Ruska]] || Według podania w roku [[1509]] oddziały [[Bogdan III|Bogdana]], wojewody wołoskiego, sprawiły wielkie spustoszenie w miasteczku. Z kolei w metryce koronnej znajduje się przywilej z roku [[1622]] na organizację w mieście [[jarmark]]ów. W [[1672]] roku pod miastem wojska polskie dowodzone przez [[Atanazy Miączyński|Atanazego Miączyńskiego]] rozbiły czambuły tatarskie i uwolniły kilkaset osób wziętych do jasyru. Między 10 i 13 sierpnia [[1698]] miejsce zawarcia [[sojusz]]u wojskowego między [[Piotr I Wielki|Piotrem I Wielkim]] a [[August II Mocny|Augustem II Mocnym]], przeciwko [[Szwecja|Szwecji]]. Kilkanaście lat później miasto stało się ponownie świadkiem rozmów tym razem między [[konfederacja tarnogrodzka|konfederatami tarnogrodzkimi]] a stronnikami króla, które doprowadziły do podpisania zawieszenia broni.
|-
| 6757. || [[Raymond Durand]] || Począwszy od roku 1833 Raymond Durand zaczął podupadać na zdrowiu, co wpływało na nieregularność, czasem nawet kilkutygodniowe przerwy w jego pracy. W październiku 1835 roku udało mu się uzyskać półroczny urlop zdrowotny, który przeznaczył na wypoczynek we Francji. W Paryżu spotkał się m.in. z królem Ludwikiem Filipem I, który wyraził zadowolenie z działalności dyplomatycznej Duranda w czasie powstania listopadowego. Po kilku miesiącach kuracji w rodzinnym Montpellier, powrócił w maju 1836 roku do Warszawy. Choroba powróciła jednak ze zdwojoną siłą jeszcze w październiku tego samego roku (m.in. stracił przytomność podczas przyjęcia noworocznego na zamku królewskim). Wylew krwi do mózgu w dniu 4 stycznia 1837 r. przykuł konsula na trwałe do łóżka. Syn Duranda, Alphonse, wywiózł ojca karetą z Warszawy w dniu 12 marca, pomimo iż nie nadjechał jeszcze oficjalny zastępca, kawaler Delaitre. 25 kwietnia kareta zajechała do miasteczka [[Lunel-Viel]] na południu Francji, gdzie dwa dni później Raymond Durand zmarł. W prasie warszawskiej pojawił się nekrolog wspominający ''szlachetny sposób myślenia'' oraz ''roztropne, umiarkowane i uprzejme'' postępowanie byłego konsula.
|-
| 6758. || [[Rača]] || '''Rača''' (do 1946 ''Račistorf'', także ''Račissdorf, Rajča'' i inne, niem. ''Ratzersdorf'' lub ''Rat(zi)schdorf'', węg. ''Récse'') – dawniej miasteczko, obecnie dzielnica [[Bratysława|Bratysławy]], położona w [[Powiat Bratysława III|powiecie Bratysława III]], na północny wschód od centrum. Ośrodek winiarski [[Małe Karpaty|Małych Karpat]].
|-
| 6759. || [[Raśna (obwód brzeski)]] || W [[Historia Polski (1918–1939)|dwudziestoleciu międzywojennym]] miasteczko należało do [[Powiat brzeski (nadbużański)|powiatu brzeskiego]] [[województwo poleskie|województwa poleskiego]] [[II Rzeczpospolita|II RP]] oraz było siedzibą parafii reformowanej w ramach [[Wileński Kościół Ewangelicko-Reformowany|Jednoty Wileńskiej]]. Filią tej parafii były [[Niepokojczyce]] pod patronatem rodziny Rayskich.
|-
| 6760. || [[Ra’ananna]] || Leży na [[Równina Szaron|równinie Szaron]] w aglomeracji miejskiej [[Gusz Dan]], w otoczeniu miast [[Kefar Sawa]] i [[Herclijja]], miasteczka [[Kefar Szemarjahu]], [[moszaw]]ów [[Kefar Malal]], [[Ramot ha-Szawim]], [[Giwat Chen]], [[Riszpon]], [[Bene Cijjon]], [[Bacra]], [[Sede Warburg]] i [[Gan Chajjim]], oraz [[kibuc]]u [[Szefajim]].
|-
| 6761. || [[Real Madryt C]] || '''Real Madryt Club de Fútbol C''' - hiszpański klub piłkarski, grający w [[Tercera División]]. Jest to drugi zespół rezerw [[Real Madryt|Realu Madryt]]. Drużyna swoje spotkania rozgrywa na [[La Ciudad del Real Madryt]], obiekcie znajdującym się w miasteczku treningowym Valdebebas. Zespół składa się z zawodników, którzy ukończyli wiek juniorski oraz juniorów zespołów Juvenilu.
|-
| 6762. || [[Rebeka ze Słonecznego Potoku]] || Dziesięcioletnia, pochodząca z wielodzietnej rodziny, Rebeka Randall zamieszkuje z dwoma ciotkami, siostrami matki, w rodzinnej posiadłości w fikcyjnym miasteczku Riverboro, w stanie [[Maine]]. Pogodne i radosne usposobienie dziewczynki burzy spokojne i ustatkowane życie dwóch starszych panien, ale i wnosi w nie nieco radości i optymizmu.
|-
| 6763. || [[Recja]] || W czasach podboju istniało zaledwie kilka mniejszych ośrodków miejskich: Arbor Felix (dzisiejsze [[Arbon (Szwajcaria)|Arbon]]), Foetibus ([[Füssen]]), Veldidena ([[Innsbruck]] i Teriolis ([[Zirl]]){{odn|MOFAS|2007|loc=¶ „The origins”}}. Z badań archeologicznych wynika, że urbanizacja postępowała powoli. Do czasów [[Klaudiusz (cesarz)|cesarza Klaudiusza]] na terenie prowincji powstało zaledwie kilka kolejnych miasteczek ({{łac.|vicus}}, [[liczba mnoga|l.mn.]] ''vici''), m.in. wspomniane już Curia, wzgórze Auerberg, Constantia ([[Konstancja (Niemcy)|Konstancja]]) czy Rapa ([[Schwabmünchen]]){{odn|MOFAS|2007|loc=¶ „The origins”}}. Akcja osiedleńcza przyspieszyła dopiero za rządów [[Flawiusze|dynastii Flawiuszy]] (69−96), powstały wtedy m.in. Abodiacum (w rejonie [[Orsingen-Nenzingen|Orsingen]]-[[Epfach]]), Bratananium ([[Gauting]]) i cywilne ''vici'' wokół fortów wojskowych nad Dunajem: Gontia ([[Günzburg]]) i nieznana z nazwy miejscowość wokół fortu w [[Ennetach]] (dzielnicy [[Mengen (powiat Sigmaringen)|Mengen]]){{odn|MOFAS|2007|loc=¶ „The origins”}}. W II wieku rzymskie wojska przesunęły granicę prowincji dalej na północ, ale wiele dotychczasowych obozów wojskowych zajęli cywile, tworząc kolejne miasteczka o charakterze czysto cywilnym; w tym czasie powstały m.in. Phoebiani ([[Faimingen]]), Aquileia ([[Heidenheim an der Brenz|Heidenheim]]) i Pons Aeni ([[Pfaffenhofen am Inn]]){{odn|MOFAS|2007|loc=¶ „The origins”}}.
|-
| 6764. || [[Reckange-sur-Mess]] || '''Reckange-sur-Mess''' − gmina i małe miasteczko w południowo-zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Luksemburg|dystrykcie Luksemburg]], w [[Kanton Esch-sur-Alzette|kantonie Esch-sur-Alzette]].
|-
| 6765. || [[Reckange]] || '''Reckange''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Recken'') - małe miasteczko w centralnym [[Luksemburg]]u, w [[Mersch|gminie Mersch]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 587 osób.
|-
| 6766. || [[Recycler]] || Zespół wystąpił w filmie "[[Powrót do przyszłości]] część 3" w roli małomiasteczkowej kapeli, a piosenka [[Doubleback]] jest soundtrackiem z tego filmu (można ją usłyszeć podczas napisów końcowych).
|-
| 6767. || [[Red Rock West]] || Michael Williams przyjeżdża do miasteczka Red Rock w [[Wyoming]] w poszukiwaniu pracy. Właściciel baru, Wayne Brown, omyłkowo bierze go za płatnego zabójcę, którego wynajął do zabicia żony, Suzanne. Michael pobiera zaliczkę za dokonanie zabójstwa, jednakże zlecenia nie wykonuje i ostrzega kobietę. Usiłuje opuścić Red Rock, ale na drodze potrąca człowieka. Wraca więc z nim do szpitala w miasteczku. Jednocześnie do Wayne'a zgłasza się Lyle, który jest prawdziwym zabójcą.
|-
| 6768. || [[Regawim]] || Na zachód od kibucu przebiega [[autostrada 6 (Izrael)|autostrada nr 6]], brak jednak możliwości bezpośredniego wjazdu na nią. Z kibucu wyjeżdża się na zachód drogą nr 653, którą dojeżdża się do miasteczka Binjamina-Giwat Ada.
|-
| 6769. || Regina Mills || Klątwa jaką zapoczątkowała Zła Królowa w Zaczarowanym Lesie, została rzucona [[23 października]] [[1983]] roku. Utworzyła miasteczko Storybrooke pośrodku lasu, w stanie Maine. Tam Królowa umieściła swe ofiary. Oprócz niej, nie pamiętali kim tak naprawdę są, czas się zatrzymał, magia przestała działać a nikt z zewnątrz nie miał pojęcia o miasteczku. Regina obudziła się w swym łóżku i była zachwycona zwycięstwem, nową garderobą, wyglądem i uległym zachowaniem mieszkańców. Zasięg działania klątwy objął też dwoje ludzi z „Krainy Bez Magii”. Byli to Kurt Flynn ([[John Pyper-Ferguson]]) i jego syn, Owen Flynn. Poznali się z panią burmistrz w „barze u Babci” i postanowili się tam zatrzymać do czasu naprawy ich samochodu. Regina szybko pokochała chłopca. Kazała [[Lista postaci głównych serialu Dawno, dawno temu#Łowca/Graham|szeryfowi Graham]] aresztować ojca chłopaka a samego Owena zostawić jej. Niestety, gdy mówiła do serca Grahama, Kurt usłyszał to i oboje z szeryfem ścigali się z nim do granicy miasta. Tam mężczyzna został aresztowany a Regina, widząc, że chłopiec jest przestraszony, przyznała się do tego co chciała zrobić i pozwoliła mu odejść. Regina pożegnała chłopca a policjanci, stojący na jego granicy, nie mogli czegokolwiek dostrzec. Owen przysiągł ojcu, że go znajdzie i funkcjonariusze zabrali go ze sobą<ref>Sezon 2 odcinek 17, „Welcome to Storybrooke”, reżyseria: Dave Barrett, scenariusz: Ian Goldberg i Andrew Chambliss, [premiera:] 17 marca 2013</ref>.
|-
| 6770. || [[Regina Renz]] || W 1967 ukończyła Liceum Ogólnokształcące w [[Białobrzegi|Białobrzegach]]. W latach 1969–1974 odbyła studia z zakresu historii w [[Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie|Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie]]. [[Doktor (stopień naukowy)|Doktoryzowała]] się w 1981 w [[Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk|Instytucie Historii PAN]]. [[Habilitacja|Stopień naukowy doktora habilitowanego]] uzyskała w 1990 na [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu|Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu]] w oparciu o dorobek naukowy i rozprawę pt. ''Społeczności małomiasteczkowe w okresie międzywojennym na obszarze województwa kieleckiego''. Postanowieniem prezydenta RP z 24 stycznia 1997 otrzymała tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych.
|-
| 6771. || [[Region Bathurst]] || '''Region Bathurst''' (''Bathurst Regional Council'') - [[Podział administracyjny Nowej Południowej Walii|obszar samorządu terytorialnego]] w [[Australia|australijskim]] stanie [[Nowa Południowa Walia]], powstały w roku [[2004]] z połączenia miasta [[Bathurst (Nowa Południowa Walia)|Bathurst]] i sąsiadującego z nim hrabstwa Evans. Oprócz Bathurst, w skład regionu wchodzą miasteczka [[Kelso (Australia)|Kelso]] i [[Raglan]] oraz wsie [[Eglinton]], [[Perthville]], [[Rockley (Australia)|Rockley]], [[Georges Plains]], [[Trunkey Creek]], [[Brewongle]], [[Vittoria (Australia)|Vittoria]], [[Peel (Australia)|Peel]], [[Wattle Flat]], [[Sofala (Australia)|Sofala]], [[Hill End]] i [[Meadow Flat]]. 
|-
| 6772. || [[Region Streymoy]] || * [[Kollafjørður]] to osada położona na północnej granicy Tórshavnar kommuna, zamieszkana przez około 800 ludzi. Populacja drastycznie spada, jeszcze w roku [[2002]] w miasteczku żyło ponad tysiąc osób. Osada posiada jeden z dziesięciu farerskich, [[XIX wiek|XIX-wiecznych]] kościołów, zbudowany w [[1837]]. Ostatnimi czasy, w [[1985]] miał miejsce napad na miejski [[bank]].
|-
| 6773. || [[Region Wschodni (Kamerun)]] || Większość mieszkańców regionu zamieszkuje wsie i miasteczka wzdłuż głównych dróg przecinających region. Tam gęstość zaludnienia osiąga wartość 20 osób na km², a nawet 20 do 60 osób na km² na obszarze pomiędzy [[Bertoua]] a [[Batouri]].
|-
| 6774. || [[Regionalny Zespół Pieśni i Tańca „Cepelia Fil Wilamowice”]] || Podstawę repertuaru zespołu stanowią miejscowe [[taniec|tańce]] i [[przyśpiewka|przyśpiewki]] zaczerpnięte z obyczajów kultywowanych w Wilamowicach przez mieszkańców miasteczka, potomków osadników przybyłych na teren Polski z ziem [[Holandia|flamandzkich]] na początku [[XIII wiek]]u. Zespół w swoim repertuarze posiada również tańce i piosenki prezentujące folklor z innych regionów Polski: suitę tańców cieszyńskich oraz tańce narodowe: [[Krakowiak (taniec)|Krakowiaka]], [[Polonez (taniec)|Poloneza]] i [[Oberek|Oberka]].
|-
| 6775. || [[Reichlange]] || '''Reichlange''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Räichel'', [[język niemiecki|niem.]] ''Reichlingen'') - małe miasteczko w zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Redange-sur-Attert|gminie Redange]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 125 osób.
|-
| 6776. || [[Reimberg]] || '''Reimberg''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Rëmmereg'') - małe miasteczko w zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Préizerdaul|gminie Préizerdaul]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 172 osób.
|-
| 6777. || [[Reisdorf (Luksemburg)]] || '''Reisdorf''' − gmina i małe miasteczko we wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Diekirch|dystrykcie Diekirch]], w [[Kanton Diekirch|kantonie Diekirch]], nad rzeką [[Sûre]].
|-
| 6778. || [[Reisewitz Baron]] || Na Śląsku linia baronowska tej rodziny pisała się się z ''Kadrzin'' w opolskim, druga linia pisała się z ''Schammerwitz''. Poza tymi dobrami gniazdowymi posiadali oni także dobra Bierawa i Knurów w opolskim, Kornice, Bojanów, Ocice, Wojnowice, Lekartów w i Sukol w [[Racibórz|raciborskim]], miasteczko Krzanowice, dobra Thamrowitz, Grunowitz w opawskim. Najwcześniejsza wzmianka o tej rodzinie pochodzi z 1524 – pułkownik Bartholomäus von Reisewitz, który miał się odznaczyć w wyprawie wojennej do Włoch, miał przybyć na Śląsk i zostać namiestnikiem (''Landrichter'') w [[Księstwo opawskie|księstwie opawskim]]. W 1670 Adam Heinrich von Reisewitz w radzie książęcej w [[Księstwo karniowskie|księstwie karniowskim]], miał być właścicielem dóbr Uttmuth, Pietrowice Wielkie, Nieder-Obernick i miasteczka Hundsfeld. Franz Maximilian von Reisewitz und Kadrzin, w radzie książęcej w Opawie i Raciborzu, ''Oberstlandrichter'' w Księstwie Opawskim,  zmarł w 1722. W XIX wieku Gottlob von Reisewitz, właściciel Wędryni i Liebeiche, dyrektor górnołużyckiego rycerskiego banku kredytowego w Raciborzu (jego słynowie mieli służyć w armii)<ref name=Zedlitz-neukirch/>.
|-
| 6779. || [[Rejon bieszenkowicki]] || Całkowita liczba ludności rejonu w 2006 wynosiła 21 400 osób, w tym w miasteczku Bieszenkowicze – 8 100. Gęstość zaludnienia 17,12 os./km².
|-
| 6780. || [[Rejon brzeski]] || * [[Domaczewo]] - [[sielsowiet Domaczewo]] ([[język białoruski|białorus.]]: Дамачаўскі сельсавет, [[język rosyjski|ros.]]: Домачёвский сельсовет; ''s. domaczewski''): [[Osiedla typu miejskiego na Białorusi|miasteczko]] [[Domaczewo]] oraz 13 [[wieś|wsi]] i 1 [[chutor]]
|-
| 6781. || [[Rejon druskienicki]] || W rejonie druskienickim jest 1 miasto, 1 miasteczko i ponad 60 wsi.
|-
| 6782. || [[Rejon głębocki]] || * [[Hołubicze]] - sielsowiet Hołubicze (biał.: Галубіцкі сельсавет, ros.: Голубичский сельсовет, ''s. hołubicki''): 1 [[agromiasteczko]], 21 [[Wieś|wsi]] i 5 [[chutor]]ów
|-
| 6783. || [[Rejon kalewalski]] || Gęstość zaludnienia na terenie rejonu jest jedną z najniższych w [[Karelia|Karelii]] i wynosi średnio 0,77 os./km², jednak poza miasteczkiem [[Kalewała]], na obszarach wiejskich jest ona znacznie niższa i tam 1 osoba przypada na kilka km².
|-
| 6784. || [[Rejon kirowski (Jekaterynburg)]] || Według danych z 2012 roku na terytorium rejonu kirowskiego zyło 224 631 mieszkańców<ref name="Rejon1"> {{cytuj stronę|url= http://www.domnedv.ru/page86/page537/page539/|tytuł= Административное деление Екатеринбурга и органы власти|data dostępu= 2012-08-08|autor= Domnedv.ru|język=ru}}</ref>. Pierwsze osadnictwo miejskie pojawia się na obszarze dzisiejszego kirowskiego rejonu w latach trzydziestych [[XVIII wiek|XVIII]] wieku<ref name="Rejon2"> {{cytuj stronę|url= http://kiradm.ru/region/420/|tytuł= Кировский район: История района|data dostępu= 2012-08-08|autor= Kiradm.ru|język=ru}}</ref>. W 1770 roku zlokalizowano tu [[Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego w Jekaterynburgu|Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego]], na początku była ona drewniana, a od 1818 roku w pełni murowana<ref name="Rejon3"> {{cytuj stronę|url= http://voznesenie-ekb.ru/istoriya-khrama|tytuł= История храма|data dostępu= 2012-08-08|autor= Kiradm.ru|język=ru}}</ref>. Przez okres [[XIX wiek]]u były to w zasadzie przedmieścia Jekaterynburga o drewnianej, małomiasteczkowej zabudowie<ref name="Rejon2"/>. Rozwój przyszłego rejonu kirowskiego zaczyna się po [[Rewolucja październikowa|przewrocie bolszewickim]] i zakończeniu [[Wojna domowa w Rosji|wojny domowej]], gdy sowieckie władze miasta rozpoczęły pierwsze większe inwestycje na tym obszarze<ref name="Rejon2"/>. W tym okresie zajmował on obszar 38 kilometrów kwadratowych, a zamieszkiwało go około 50 tysięcy ludzi<ref name="Rejon2"/>. Już wkrótce działało tu 14 zakładów przemysłowych, zatrudniających łącznie 5253 ludzi, a także 8 szkół, 12 oddziałów przedszkolnych, szpital z 75 łóżkami oraz 4 biblioteki<ref name="Rejon2"/>. W 1943 roku na obszarze rejonu zlokalizowano Uralski Oddział [[Rosyjska Akademia Nauk|Sowieckiej Akademii Nauk]]<ref name="Rejon2"/>. W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] po [[Atak Niemiec na ZSRR|agresji Niemiec na ZSRR]] w 1941 roku na obszarze rejonu zlokalizowano 8 zakładów przemysłowych ewakuowanych z zachodnich krańców Kraju Rad, a także otwarto 4 nowe<ref name="Rejon2"/>. W związku z dynamicznym rozwojem przemysłu i przyrostem ludności w tej części miasta, w kwietniu 1943 sowieckie władze miasta zdecydowały o utworzeniu nowej dzielnicy, a sam rejon kirowski został oficjalnie powołany do życia 25 czerwca tego samego roku<ref name="Rejon4"> {{cytuj stronę|url= http://www.udoma66.ru/content/articles/pionersky/index.php?ELEMENT_ID=406|tytuł= Из истории Кировского района|data dostępu= 2012-08-08|autor= Udoma66.ru|język=ru}}</ref>. Patronem nowego obszaru administracyjnego Jekaterynburga został [[Siergiej Kirow]]<ref name="Rejon5"> {{cytuj stronę|url= http://www.rieltkazna.ru/kirovsky_area|tytuł= Кировский район|data dostępu= 2012-08-08|autor= Rieltkazna.ru|język=ru}}</ref>. Po wojnie w rejonie umiejscowiony został kolejny wielki zakład przemysłowy, fabryka elementów elektromechanicznych, która w 1966 roku za zasługi dla sowieckiego przemysłu została odznaczona [[Order Czerwonego Sztandaru Pracy|Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy]]<ref name="Rejon5"/>. W 1966 roku na obszarze rejonu znajdowało się łącznie 78 mniejszych lub większych zakładów przemysłowych i wytwórczych, a także 23 wyższe instytuty naukowe<ref name="Rejon2"/>. W 1973 roku rozbudowano sieć [[Tramwaje w Jekaterynburgu|tramwajową]] w dzielnicy, a w 1971 roku uruchomiono system linii [[trolejbus]]owej<ref name="Rejon4"/><ref name="Rejon2"/>. Po [[Rozpad Związku Radzieckiego|rozpadzie Związku Radzieckiego]] spadła dynamika inwestycyjna i z braku środków zahamowany został rozwój dzielnicy. W 1993 roku świętowano jej pięćdziesięciolecie, co uświetniono odsłonięciem pomnika [[Gieorgij Żukow|Gieorgija Żukowa]] oraz kilku innych monumentów związanych z wkładem rejonu w Wielką Wojnę Ojczyźnianą<ref name="Rejon2"/>. 
|-
| 6785. || [[Rejon oktiabrski (Chanty-Mansyjski OA)]] || Ośrodkiem administracyjnym jest miasteczko [[Oktiabrskoje (Chanty-Mansyjski OA)|Oktiabrskoje]] (3822 mieszkańców – [[2005]] r.).
|-
| 6786. || [[Rejon olicki]] || W rejonie olickim są 2 miasta, 3 miasteczka i ponad 420 wsi.
|-
| 6787. || [[Rejon orański]] || W rejonie orańskim jest 1 miasto, 2 miasteczka i 320 wsi.
|-
| 6788. || [[Rejon pierwomajski (Nowosybirsk)]] || Położony na prawym brzegu [[Ob]]u, zajmujący powierzchnię 71,7 kilometrów kwadratowych. Dane z 2010 roku wskazują, że zamieszkuje go 76 215 osób, a kilka lat wcześniej było to około 72 600<ref name="Rejon1"> {{cytuj stronę|url= http://www.mojgorod.ru/novosib_obl/novosibirsk/index.html|tytuł= Новосибирск|data dostępu= 2012-08-08|autor= Mojgorod.ru|język=ru}}</ref>. Jest to tym samym dzielnica o najniższej gęstości zaludnienia w całym Nowosybirsku<ref name="Rejon2"> {{cytuj stronę|url= http://www.n-s-k.net/fix/district/8|tytuł= Первомайский район|data dostępu= 2012-08-08|autor= N-s-k.net|język=ru}}</ref>. Dzielnica powstała wokół torów kolejowych i jednej z pomniejszych stacji kolejowych znajdujących się na tym obszarze<ref name="Rejon3"> {{cytuj stronę|url= http://www.gorodgid.ru/info/infoArticleView/11|tytuł= Районы Новосибирска: Октябрьский район|data dostępu= 2012-08-08|autor= Gorodgid.ru|język=ru}}</ref>. Początkowo zamieszkiwali ją robotnicy pracujący w zlokalizowanych w pobliżu kompleksach przemysłowych, a także pracownicy związani z kolejnictwem<ref name="Rejon3"/>. Pierwszy raz pojawia się na mapie administracyjnej Nowosybirska w 1928 roku, a dziesięć lat później, w 1938 roku otrzymał obecną nazwę<ref name="Rejon3"/>. Nazwę dzielnicy nadaje [[Święto Pracy]], które było zawsze hucznie obchodzone w Związku Radzieckim<ref name="Rejon3"/>. Od zachodu na wschód jego wymiary wynoszą 7 kilometrów, a od północy na południe 8 kilometrów<ref name="Rejon4"> {{cytuj stronę|url= http://novosibirsk.obmen-russia.ru/2011/07/rajony-novosibirska/|tytuł= Районы Новосибирска|data dostępu= 2012-08-08|autor= Novosibirsk.obmen-russia.ru|język=ru}}</ref>. Rejon znajduje się niejako na uboczu centrum miasta i wielkich dzielnic sypialnych, oddzielony Obem oraz kilkoma mniejszymi rzekami. W opinii mieszkańców Nowosybirska ma on charakter małomiasteczkowy<ref name="Rejon4"/>. Jeśli sama nazwa rejonu ma nawiązywać do ruchu komunistycznego, to podobnie jest z patronami ulic miasta, które noszą m.in. nazwy ''Bohaterów Rewolucji'', ''[[Wasilij Czapajew|Wasilija Czapajewa]]'' czy ''Czerwonej Pochodni''<ref name="Rejon4"/>. Dzielnica znana jest także z hodowli kwiatów, tzw. róż pierwomajskich, ale także lilii i innych<ref name="Rejon4"/>. Prawie 30 kilometrów kwadratowych powierzchni rejonu zajmują tereny zielone i rekreacyjne<ref name="Rejon4"/>. 
|-
| 6789. || [[Rejon tetyjowski]] || * Odajpil<ref>{{SgKP|XV_cz.2|400|Odajpol, (...), część miasteczka Piatyhory}}</ref> (Одайпіль) 
|-
| 6790. || [[Rejon trocki]] || * 2 miasteczka: [[Hanuszyszki]], [[Wysoki Dwór]]
|-
| 6791. || [[Rejon werenowski]] || W rejonie znajdują się dwa miasteczka, [[Werenowo]] (Woronów) i [[Raduń (Białoruś)|Raduń]]. Terytorium podzielone jest między [[sielsowiet]]y [[Sielsowiet bastuński|bastuński]], [[Sielsowiet bieniakoński|bieniakoński]], [[Sielsowiet bolcienicki|bolcienicki]], [[Sielsowiet werenowski|werenowski]], [[Sielsowiet girczański|girczański]], [[Sielsowiet Dociszki|dociski]], [[Sielsowiet żyrmuński|żyrmuński]], [[Sielsowiet zabłocki|zabłocki]], [[Sielsowiet kanwieliski|kanwieliski]], [[Sielsowiet misiewicki|misiewicki]], [[Sielsowiet pogorodzieński|pogorodzieński]], [[Sielsowiet poleckiski|poleckiski]], [[Sielsowiet pieroganiecki|pieroganiecki]] i [[Sielsowiet raduński|raduński]].
|-
| 6792. || [[Rejon łouchski]] || Ośrodkiem administracyjnym jest miasteczko [[Łouchi]], liczące 5.646 mieszkańców (2005 r.), oprócz niego osadami typu miejskiego są jeszcze [[Czupa]] (3.793 mieszkańców) i [[Piaoziorskij]] (2.572 mieszkańców).
|-
| 6793. || [[Rejon łoździejski]] || * miasteczka:
|-
| 6794. || [[Rejon żółkiewski]] || Na terenie rejonu leżą 3 miasta — [[Żółkiew]], [[Rawa Ruska]], [[Dublany (miasto)|Dublany]], 2 miasteczka — [[Kulików (rejon żółkiewski)|Kulików]] i [[Magierów (obwód lwowski)|Magierów]] oraz 160 wsi.
|-
| 6795. || [[Rekin widmo]] || Widmo rekina sieje grozę w miasteczku Smallport. Duch powraca by dokonać zemsty.
|-
| 6796. || [[Rekrut (opowiadanie)]] || Jest listopad 1793, trwa ''levée en masse'' ogłoszone przez [[Konwent Narodowy]] do walki z zewnętrznymi i wewnętrznymi przeciwnikami rewolucji. Tymczasem w normandzkiej wiosce stara, zdeklasowana arystokratka, pani Dey, oczekuje powrotu syna wziętego do niewoli przez Wandejczyków,  który kilka dni wcześniej zdołał powiadomić ją o planowanej ucieczce. W ciągu kilku kolejnych dni, miotana sprzecznymi emocjami, na przemian zamyka się samotnie w domu, na przemian, wykazując siłę ducha, zwyczajnie przyjmuje gości. Wreszcie do miasteczka dociera młody człowiek w mundurze, republikański rekrut, lecz pani Dey, mimo uderzającego podobieństwa między nim a Augustem, rozpoznaje, iż nie jest to jej syn. Po całonocnym oczekiwaniu kobieta umiera, dokładnie w chwili, gdy prawdziwy August zostaje rozstrzelany. 
|-
| 6797. || [[Religia w Beninie]] || W XIX wieku przybył do Beninu pierwszy misjonarz protestancki [[Thomas Birch Freeman]], który zasadził metodyzm. Pierwszy kościół protestancki został założony w 1843 roku w miasteczku [[Abomey]]. Metodyści rozpoczęli misje wśród plemion [[Fonowie|Fon]] i [[Gun]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://worldmap.org/maps/other/profiles/benin/Benin%20Profile.pdf|tytuł=Benin: Christian History|data=|opublikowany=Missionary Atlas Project|data dostępu=2015-05-01}}</ref>.
|-
| 6798. || [[Religia w Wiśle]] || '''Historia'''. Pierwszym ewangelikiem na Śląsku Cieszyńskim został [[Wacław III Adam|Wacław III Adam Cieszyński]]. Protestantyzm w okresie reformacji przyjmowali w okresie [[Reformacja|reformacji]] przedstawiciele wszelkich warstw społecznych, w tym chłopi{{odn|Winnicka|2003|s=100–106}}. [[Kontrreformacja]] dotknęła ludność luterańską w Wiśle w mniejszym stopniu niż na innych terenach. Na początku XIX. wieku luterańska parafia w Wiśle liczyła ok. 3000 osób{{odn|Winnicka|2003|s=100–106}}, ok. 1865 r. – 4000. Według spisu ludności dokonanego w końcu XIX wieku w Wiśle żyło 3980 protestantów, 240 katolików i 41 Żydów<ref>[http://www.polskaniezwykla.pl/web/place/6811,wisla-miasteczko-wielu-wyznan.html Wisła - Miasteczko wielu wyznań]</ref>. Obecnie wyznawcy Kościoła ewangelicko-augsbuskiego w dalszym ciągu stanowią najliczniejszą wspólnotę wyznaniową w mieście, szacowaną na 6000<ref name="wnieb" />-6500{{odn|Winnicka|2003|s=100–106}} osób. Liczba ewangelików zmniejsza się z powodu migracji młodych osób do innych miast i przechodzenia części z nich do innych wyznań{{odn|Winnicka|2003|s=100–106}}.
|-
| 6799. || [[Remerschen]] || '''Remerschen''' − [[gmina]] i małe plantatorskie [[Miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] w południowo-wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Grevenmacher|dystrykcie Grevenmacher]], w [[Kanton Remich|kantonie Remich]].
|-
| 6800. || [[Renald z Châtillon]] || W Królestwie Jerozolimskim Renald należał do stronnictwa Lusignanów, [[Courtenay (ród)|Courtenayów]] i templariuszy. Nie zgadzał się z pokojową polityką [[Rajmund III|Rajmunda z Trypolisu]] – nieustannie organizował napady na karawany muzułmańskie i pomniejsze oddziały zbrojne, co kilkukrotnie doprowadziło do zerwania rozejmu między Królestwem Jerozolimskim i [[Saladyn]]em. Starał się zapobiec zbudowaniu przez niego jednego państwa islamskiego, co w konsekwencji musiało prowadzić do upadku Królestwa. [[Baldwin IV Trędowaty|Baldwin IV]] miał świadomość, tego że jeśli Saladynowi uda się zjednoczyć świat muzułmański to w końcu zmiażdży państwa Europejczyków i zajmie Jerozolimę, dlatego popierał działania Renalda. W [[1183]] Renald zdobył port [[Ejlat|Ajla]] (zajęty przez Saladyna w grudniu [[1170]] roku). Natychmiast przystąpił do realizacji planu, z którym nosił się już od dłuższego czasu. Zwodował na [[Zatoka Akaba|Zatoce Akaba]] flotyllę statków, których zadaniem miało być łupienie okrętów muzułmańskich na [[Morze Czerwone|Morzu Czerwonym]] oraz nadmorskich miast. [[Korsarz]]e splądrowali miasteczka na wybrzeżu Afryki, spalili statki w kilku arabskich portach i zatopili okręt wiozący pielgrzymów do [[Dżudda|Dżiddy]]. Ten ostatni czyn wywołał gwałtowną reakcję całego muzułmańskiego świata i nastawił wrogo do Franków wszystkich władców islamskich, nawet dotychczasowych ich sojuszników, co znacznie pogorszyło sytuację Królestwa Jerozolimskiego.
|-
| 6801. || [[Rendu]] || Dobroduszny, radosny Sakthi ([[R. Madhavan|Madhavan]]) wyrywa się ze swojej wioski do miasta. Marzy mu się własny dom, samochód, ślub ze śliczną dziewczyna, ale rzeczywistość jest daleka od marzeń. Wuj, na którego pomoc liczył, sam jest nieudacznikiem. Z trudem i na długach żyje ze swoich sztuczek magika. Nikt ich nie chce oglądać. Każdy w  wesołym miasteczku woli wydać pieniądze na to, aby obejrzeć "syrenki"- pływające w akwarium piękne siostrzyczki. Jedna z nich wpada w oko Sakthi.
|-
| 6802. || [[Rennaz]] || '''Rennaz''' - [[miasto|miasteczko]] w [[Szwajcaria|Szwajcarii]], w kantonie [[Vaud]]. W [[2009]]r. miasto to zamieszkiwało 615
|-
| 6803. || [[Rennes-le-Château]] || Miejscowość zyskała międzynarodową sławę za sprawą XIX-wiecznego księdza [[Bérenger Saunière|Bérengera Saunière’a]] i narosłych wokół niego teorii spiskowych sugerujących, że odkrył on ogromny skarb. Jego historia przyciąga do miasteczka dziesiątki tysięcy turystów każdego roku<ref>{{Cytuj pismo | nazwisko = Amiel | imię = Christiane | autor link = | tytuł = L’abîme au trésor, ou l’or fantôme de Rennes-le-Château | czasopismo = Imaginaires archéologiques | wolumin = 22 | strony = 61-86 | data = 2008 | wydawca = Éditions de la Maison des sciences de l’homme | miejsce = [[Paryż]]}}</ref>. 
|-
| 6804. || [[René Artois]] || René jest właścicielem kawiarni w miasteczku [[Nouvion]] w okupowanej przez niemieckich faszystów Francji. Jego życie jest niezwykle stresujące: musi ukrywać przed [[Edith Artois|żoną]], że ma romans z kelnerkami, a także przed poszczególnymi kelnerkami, że ma romans z pozostałymi. Jest zmuszony do współpracy z [[francuski ruch oporu|francuskim ruchem oporu]], dla którego wykonuje rozliczne zadania; między innymi ukrywa dwóch brytyjskich pilotów i porozumiewa się z Londynem przez radio umieszczone w nocniku przy łóżku jego [[Fanny La Fan|teściowej]]. Z drugiej strony pomaga zaprzyjaźnionym niemieckim oficerom w ukryciu kilku bezcennych dzieł sztuki, które ci zamierzają spieniężyć po wojnie (są to między innymi pierwszy w świecie zegar z kukułką i ''[[Upadła Madonna z wielkim cycem]]'' van Klompa). Przez ciągłe lawirowanie pomiędzy stronami, wiecznie jest znerwicowany, zwłaszcza że zarówno ruch oporu, jak i Niemcy grożą mu rozstrzelaniem w razie niewykonania zadania. 
|-
| 6805. || [[René Magritte]] || Dzieciństwo spędził w belgijskich miasteczkach (Gilly, Châtelet, Soignies – wakacje).
|-
| 6806. || [[Republika Kołkowska]] || Nazwa pochodzi od miasteczka [[Kołki (obwód wołyński)|Kołki]]. Blokada zorganizowana przez ukraińskie oddziały partyzanckie spowodowała ewakuację władz niemieckich i polskiej ludności cywilnej. Niemcy zorganizowali dwa transporty ewakuacyjne - 5 i 13 czerwca, wraz z drugim transportem wycofała się załoga niemiecka. W transportach wyjechała większość polskiej ludności cywilnej. Po wyjeździe Niemców miejscowość zajął oddział UPA pod dowództwem [[Mykoła Kowtuniuk|Mykoły Kowtuniuka]] ''Oleha'', należący do kurenia Stepana Kowala ''Rubaszenki''<ref>G. Motyka - "Ukraińska partyzantka ...", s. 200</ref>. 
|-
| 6807. || [[Republika Litewska (1918–1940)]] || Międzywojenna Litwa była krajem wybitnie rolniczym. Na wsi mieszkało, według danych za 1923 r., 76,8% ludności (76,7% w 1931 r.), w miastach 15,9% (17% w 1931 r.), a w miasteczkach przeważnie o rolniczym charakterze 8,3% (6,3% w 1931 r.).
|-
| 6808. || [[Restauracja de la Sirène w Asnières]] || Podczas pobytu w Paryżu van Gogh mieszkał razem z bratem [[Theo van Gogh (marszand)|Theo]] w północnej części miasta: najpierw przy rue de Laval, a od czerwca 1886 przy rue Lepic. W przeciwieństwie do impresjonistów nie mógł sobie pozwolić na wakacje na wsi, lecz wybierał miejscowości blisko miejsca zamieszkania. Jego wybór padł na Asnières, miasteczko położone nad brzegiem Sekwany. Podczas pobytu w 1887 r. namalował kilka obrazów przedstawiających mosty, parki, fabryki oraz restaurację de la Sirène<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.musee-orsay.fr/en/collections/works-in-focus/search/commentaire/commentaire_id/le-restaurant-de-la-sirene-11414.html?no_cache=1 |tytuł= Le restaurant de la Sirène à Asnières |autor=  Musée d’Orsay |język=en|data dostępu=2011-05-19}}</ref>.
|-
| 6809. || [[Resurrection (serial telewizyjny)]] || Serial skupia się na małżeństwie Langston, które pewnego ranka zostaje obudzone przez pukanie do drzwi. Na progu domu stoi ich syn Jacob Langston, który utonął 32 lata wcześniej. Nikt nie jest w stanie wytłumaczyć fenomenu powrotu za grobu. Co za tym idzie niesie to spore problemy dla całego miasteczka.
|-
| 6810. || [[Retkinia]] || ** [[Lunapark w Łodzi|Łódzki lunapark]] ([[Lunapark|wesołe miasteczko]])
|-
| 6811. || [[Reuland (Luksemburg)]] || '''Reuland''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Reiland'') - małe miasteczko w centralnym [[Luksemburg]]u, w [[Heffingen|gminie Heffingen]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 188 osób.
|-
| 6812. || [[Reuler]] || '''Reuler''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Reiler'') - małe miasteczko w północnym [[Luksemburg]]u, w [[Clervaux|gminie Clervaux]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 180 osób.
|-
| 6813. || [[Rewizor (komedia)]] || Wydarzenia rozgrywają się na prowincji. Do pewnego miasteczka dociera wieść, że przybędzie tam [[Rewizor (urząd)|rewizor]] – wysoki rangą urzędnik, dygnitarz. Na mieszkańców pada blady strach. Chcą wypaść jak najlepiej podczas inspekcji, a każdy z nich ma coś na sumieniu. W każdej chwili gotowi na przybycie rewizora, biorą za niego zwykłego człowieka – Chlestakowa. Nie chcą słuchać tłumaczeń. Wbrew swojej woli Chlestakow staje się dla nich dygnitarzem. Kiedy pomyłka wychodzi na jaw, Chlestakowa nie ma już w miasteczku. Niedługo potem do wyższych urzędników przychodzi wiadomość, że przybył urzędnik z [[Petersburg]]a, który chce się z nimi widzieć. Komedia kończy się słynną "sceną niemą". 
|-
| 6814. || [[Rewolta Malês]] || Buntownicy planowali wybuch powstania na 25 stycznia 1835 roku. Tego dnia w sąsiadującym z Salvadorem miasteczku Bonfim miała się odbyć uroczystość religijna i Jorubowie liczyli na to, że miasto będzie opustoszałe i nie napotkają na opór<ref name=":4" />. 
|-
| 6815. || [[Rewolucja francuska]] || Trzecią grupę tworzyła szlachta senioralna, tworząca wraz z arystokracją dworską szlachtę miecza (''Noblesse d'épée''). Mimo wielkich tradycji jej rola malała, a władza ograniczała się do własnej [[Senioria|seniorii]], w której także zakres realnej władzy był coraz mniejszy. Głównym przywilejem szlachty było prawo ściągania [[renta feudalna|renty feudalnej]], rodzaju [[tenuta|tenuty]] dzierżawnej, w dwóch formach: w naturze ([[snopowe]] – ''champart'') i w pieniądzu ([[czynsz]] – ''cens''). Jej wysokość jednak, ustalona przed wiekami, miała coraz mniejszą wartość rzeczywistą<ref>A. Mathiez, ''Rewolucja francuska'', s. 4.</ref>. Szlachcic dzierżył w swym ręku także niższe sądownictwo, miał prawo do różnych drobnych przywilejów, a przede wszystkim zwolniony był z podatku. Całość majątku szlacheckiego we Francji dziedziczył najstarszy syn, młodsi bądź dostawali skromne działki, bądź szukali miejsca w armii lub w Kościele. System ten powodował ukształtowanie dużej grupy społecznej, tzw. „plebsu szlacheckiego” – osób posiadających tytuł szlachecki, żyjących jednak na bardzo niskim poziomie. Do panów feudalnych należała duża część gruntów, posiadali również wsie i miasteczka, głównie jednak na północy i zachodzie<ref name=ms12 />. Uboższa szlachta mogła zajmować stanowiska w biurokracji, armii i administracji na prowincji.
|-
| 6816. || [[Rewolucja gwatemalska]] || Ponce Vaides podobnie jak Ubico opuścił kraj w celu zachowania własnego bezpieczeństwa. Junta wojskowa została zastąpiona przez tymczasowy rząd w skład którego weszli Arbenz, Arana i cywil z klasy wyższej Jorge Toriello Garrido który wsławił się w trakcie rewolucji. Postępowi wojskowi obiecali otwarte wybory prezydenckie i do Kongresu oraz zwołanie zgromadzenia ustawodawczego. Rezygnacja Ponce Vaidesa i utworzenie rządu tymczasowego zostało uznane za początek rewolucji<ref>Gleijeses 1991, s. 28–29.</ref>. Rewolucja nie ucieszyła wszystkich mieszkańców kraju, kilka dni po niej w miasteczku [[Patzicía]] wybuchł protesty Indian którzy uznali że rewolucja służy interesom elit<ref>Gleijeses 1991, s. 30–31.</ref>.
|-
| 6817. || [[Rewolucja w Tunezji]] || Zmiany w rządzie nie spowodowały zakończenia protestów w Tunisie. 28 stycznia 2011, w piątym dniu oblegania siedziby rządu przez demonstrantów, policja rozbiła ich obozowisko i miasteczko namiotowe oraz rozpędziła samych uczestników protestu<ref>{{cytuj stronę|url=http://af.reuters.com/article/worldNews/idAFTRE70I4P820110128?sp=true|tytuł=Police destroy protest camp at Tunisian PM’s office|data=28 stycznia 2011|opublikowany=Reuters|język=en|data dostępu=2011-01-30}}</ref>. 29 stycznia 2011 sytuacja w Tunisie zaczęła się powoli normalizować<ref>{{cytuj stronę|url=http://af.reuters.com/article/tunisiaNews/idAFLDE70S0DZ20110129?sp=true|tytuł=Tunis shopkeepers turn against protesters|data=29 stycznia 2011|opublikowany=Reuters|język=en|data dostępu=2011-01-30}}</ref>.
|-
| 6818. || [[Rewolucje (komiks)]] || Każdy album ''Rewolucji'' przedstawia kilka luźno związanych ze sobą historii, których bohaterami są postacie o ludzkich charakterach i wyglądzie przypominającym nieco [[E.T. the Extra-Terrestrial|E.T.]] Narracja ma oniryczną, nieco humorystyczną atmosferę<ref>{{Cytuj|autor = kultura gniewu|tytuł = kultura gniewu - strona oficjalna wydawnictwa|data dostępu = 2016-03-14|opublikowany = www.kultura.com.pl|url = http://www.kultura.com.pl/index.php?s=a_43&d=a}}</ref><ref>{{Cytuj|tytuł = Rewolucje - komiks.gildia.pl - komiks, recenzje, newsy, galerie, konkursy|data dostępu = 2016-03-14|opublikowany = www.komiks.gildia.pl|url = http://www.komiks.gildia.pl/komiksy/rewolucje}}</ref>. Utrzymana jest na granicy [[fantasy]], opowieści historycznej i przygodowej. Pojawiają się w niej odkrywcy, naukowcy i bandyci, tajemnicze wynalazki i miasteczka przypominające wyglądem [[Niemcy|niemieckie]] [[kurort]]y z początku [[XX wiek]]u, np. [[Sopot]]. Specyficzną cechą ''Rewolucji'' jest pastelowa kolorystyka ilustracji i cienki kontur, przypominający szkic<ref>{{Cytuj|tytuł = Mateusz Skutnik {{!}} Twórca {{!}} Culture.pl|data dostępu = 2016-03-14|opublikowany = Culture.pl|url = http://culture.pl/pl/tworca/mateusz-skutnik}}</ref>.
|-
| 6819. || [[Rewolwerowiec (film 1997)]] || Michael Atherton przemierza Dziki Zachód. Mężczyzna trafia do przygranicznego miasteczka, gdzie z rąk bezwzględnych bandytów ratuje piękną prostytutkę Wendy. Wkrótce w barze zaczepia go jeden z gości. Dochodzi między nimi do szarpaniny, wskutek której mężczyźni trafiają do aresztu. Odwiedza ich szeryf i proponuje Michaelowi rozprawienie się z bandą złoczyńców, która terroryzuje miejscowych mieszczan. Michael pomaga szeryfowi i osadnikom, lecz ściąga na siebie śmiertelne zagrożenie.
|-
| 6820. || [[Rezerwat przyrody Delta Sauer]] || [[Regulacja rzeki|Regulacja]] [[Ren]]u przeprowadzona w połowie [[XIX wiek]]u znacząco zmieniła krajobraz i charakter tej dużej europejskiej [[Rzeka|rzeki]]. Liczne [[Meander (geografia)|meandry]] zostały odcięte od jej głównego nurtu. Z tej przyczyny dopływ Renu Sauer, dotąd uchodzący pod miasteczkiem Seltz, przejął kilka z jego byłych rozgałęzień i uzyskując nowe ujście pod wsią Munchhausen<ref name="mdn">{{cytuj stronę|url=http://www.nature-munchhausen.com/spip.php?article8|tytuł=La réserve naturelle du Delta de la Sauer|data dostępu=2014-08-28|opublikowany=Maison de la Nature du Delta de la Sauer|język=fr}}</ref>.
|-
| 6821. || [[Rezerwaty przyrody w Chorwacji]] || * na [[Szybenik|Riwierze Šibenickiej]]: wyspy Prvić i pobliski Grgurov kanal oraz Zeleni Vir i Vraži prolaz, rezerwaty niedaleko od Skradu, miasteczka w pobliżu [[Park Narodowy Krka|Parku Narodowego Krka]]
|-
| 6822. || [[Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181]] || <blockquote>''Miasto Jerozolima obejmuje obecną gminę Jerozolima oraz okoliczne wioski i miasteczka, najdalej wysunięta na wschód powinna być [[Abu Dis]]; najdalej na południe [[Betlejem]], najdalej na zachód [[En Kerem]] (w tym także obszar zabudowany [[Moca (Jerozolima)|Moca]]); najdalej na północ [[Szuafat]], jak wskazano na załączonej mapie (aneks B).''</blockquote>
|-
| 6823. || [[Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 194]] || # Postanawia, że z powodu związku z trzema światowymi religiami, obszarowi Jerozolimy z okolicznymi wioskami i miasteczkami, z których najbardziej na wschód wysunięta jest [[Abu Dis]], na południe [[Betlejem]], na zachód [[En Kerem]] (z obszarem osiedla [[Moca (Jerozolima)|Moca]]) oraz na północ [[Szuafat]], należy przyznać szczególne i odrębne traktowanie od reszty Palestyny, i powinno się objąć ją skuteczniejszą kontrolą Narodów Zjednoczonych. Zwraca się do Rady Bezpieczeństwa o podjęcie dalszych kroków w celu zapewnienia demilitaryzacji Jerozolimy w najbliższym możliwie terminie. Zobowiązuje Komisję Rozjemczą do przedstawienia na czwartej sesji zwyczajnej Zgromadzenia Ogólnego szczegółowych propozycji stałego międzynarodowego systemu nadzoru dla obszaru Jerozolimy, który pozwoli na maksymalną autonomię charakterystycznych lokalnych grup zgodnie ze specjalnym statusem międzynarodowego obszaru Jerozolimy. Komisja Rozjemcza jest uprawniona do powołania przedstawicieli Narodów Zjednoczonych, którzy będą współpracować z lokalnymi władzami w sprawach tymczasowej administracji w obszarze Jerozolimy.
|-
| 6824. || [[Rezydencje królewskie dynastii sabaudzkiej]] || Decydującą rolę w powstaniu przyszłego zespołu rezydencji odegrał [[Księstwo Sabaudii-Piemontu|książę Sabaudii]] [[Emanuel Filibert]], który w 1562 roku postanowił przenieść siedzibę swego dworu z Chambéry do Turynu. Nowa stolica jego księstwa była wówczas małym, średniowiecznym miasteczkiem, pozostającym na marginesie głównych wydarzeń kulturalnych epoki [[renesans]]u. Inicjatywę Emanuela Filiberta kontynuowali jego następcy. W XVII i XVIII wieku zrealizowali oni obszerny program budowlany, nadając miastu i regionowi styl barokowy. Zasadniczym elementem założenia stały się rezydencje, budowane dla rozrywki i dla polowań, lokowane poza miastem. Zasadnicze znaczenie miały te budynki, w których książęta dynastii sabaudzkiej mieszkali i z których sprawowali centralną władzę – polityczną, administracyjną i kulturalną<ref name="UNESCO">{{cytuj stronę|url= http://whc.unesco.org/en/list/823|tytuł= Residences of the Royal House of Savoy|autor= UNESCO World Heritage Centre |opublikowany = whc.unesco.org|język= en|data dostępu=2015-07-13}}</ref>. Centrum władzy zostało skupione wokół Piazza Castello, przy którym zlokalizowano najważniejsze pałace, ściśle powiązane z wystawnymi willami i innymi budowlami położonymi z dala od centrum miasta. Część z nich, z racji swej urody architektonicznej, zyskała przydomek „corona delle delizie” („korona rozkoszy”)<ref name="Italia.it">{{cytuj stronę|url= http://www.italia.it/en/travel-ideas/unesco-world-heritage-sites/turin-the-savoy-residences.html|tytuł= Turin, the Savoy Residences|autor= Italia.it |opublikowany = www.italia.it |język= en|data dostępu=2015-07-13}}</ref>. 
|-
| 6825. || [[Ricardo Bofill]] || # Saint Quentin - tzw. Wersal dla ubogich - zespół mieszkaniowy działający na zasadzie małego miasteczka, posiada rynek z wolnostojącym portykiem i założony jest osiowo. Z lotu ptaka jego rzut oddaje układ ogrodów wersalskich.
|-
| 6826. || [[Richard Bergh]] || Sven Richard Bergh urodził się jako syn malarza-pejzażysty Johana Edvarda Bergha i Amandy Josefiny Amalii Helander. W latach 1886–1876 uczęszczał do [[szkoła realna|szkoły realnej]] i [[gimnazjum]] Beskovska skolan. W 1877 roku został słuchaczem prywatnej szkoły malarskiej [[Edvard Perséus|Edvarda Perséusa]]. W tym czasie poznał bliżej Karla Nordströma i Nilsa Kreugera; ich znajomość przekształciła później się długoletnią przyjaźń. W latach 1878–1881 Bergh studiował na [[Szwedzka Królewska Akademia Sztuki|Akademii Sztuk Pięknych]] w [[Sztokholm]]ie. Latem 1881 roku wyjechał do [[Francja|Francji]], zatrzymując się początkowo w [[Villerville]], by jesienią osiąść w [[Paryż]]u. Tam został słuchaczem [[Akademia Colarossiego|Akademii Colarossiego]] oraz uczniem [[Jean-Paul Laurens|Jean-Paula Laurensa]]. W Paryżu mieszkał do 1884 roku, spędzając sezony letnie między innymi w miasteczku [[Grez-sur-Loing]]{{odn|Palmér|1952|s=138}}. W 1883 roku był z Kreugerem w [[Katwijk]] w [[Holandia|Holandii]]. W tym samym roku zadebiutował w paryskim [[Salon (wystawa)|Salonie]] otrzymując medal 3. klasy. Latem 1884 roku powrócił do Szwecji{{odn|Palmér|1952|s=139}}. 10 września 1885 roku ożenił się z Heleną Marią Klemming<ref name="Wåhlin">{{cytuj stronę|url= http://sok.riksarkivet.se/sbl/Presentation.aspx?id=18610 |tytuł= S Richard Bergh |autor= Karl Wåhlin |opublikowany = sok.riksarkivet.se |język=sv|data dostępu=2014-10-24}}</ref>. Razem z [[Ernst Josephson|Ernstem Josephsonem]] był komisarzem wystawy „Från Seines strand” otwartej 1 kwietnia 1885 roku. Jesienią 1886 roku został sekretarzem nowo powstałego związku artystów [[Konstnärsförbundet]]. Do lata 1887 roku przebywał we Francji, po czym powrócił do Szwecji osiedlając się w majątku Ösbyholm koło [[Norrtälje]]. Kolejne lata spędzał na przemian w Paryżu i Ösbyholm. W 1889 roku uczestniczył w prowadzonych przez Konstnärsförbundet przygotowaniach do prezentacji sztuki szwedzkiej w ramach [[wystawa światowa|wystawy światowej]] w Paryżu, gdzie za pokaz swoich prac otrzymał medal honorowy. Z powodu choroby żony oboje musieli powrócić do Szwecji{{odn|Palmér|1952|s=139}}. Żona artysty zmarła 25 czerwca 1889 roku mając 26 lat. 10 września 1890 roku Bergh ożenił się ponownie, z Gerdą Ingeborg Winkrans (zmarła 18 grudnia 1919 roku)<ref name="Wåhlin" />.
|-
| 6827. || [[Richard Bourke (gubernator)]] || Bourke został odznaczony [[Order Łaźni|Orderem Łaźni]] klasy Rycerz, co pozwoliło mu dopisywać przed nazwiskiem tytuł [[Sir]]. Jego pomnik znajduje się obecnie przed gmachem Biblioteki Stanowej Nowej Południowej Walii w [[Sydney]]. Jego nazwiskiem zostało nazwane miasteczko [[Bourke]], a także dwa hrabstwa, po jednym w Nowej Południowej Walii i [[Wiktoria (stan Australii)|Wiktorii]]. Jest także patronem jednej z głównych ulic w centrum [[Melbourne]].
|-
| 6828. || [[Richard Byrd (lotnik)]] || Poszukiwanie lotniska [[Le Bourget]] nie przyniosło pozytywnego rezultatu. Przez pięć godzin załoga krążyła nad północno-zachodnią Francją, nie wiedząc gdzie się znajduje. W końcu obrano przypuszczalny kierunek na ocean aby lądować na wodzie, gdyż kończyła się benzyna.Po godzinie 2, już 1 lipca załoga zobaczyła błysk latarni morskiej i skierowała się w jej stronę, lądując po chwili 200 metrów od brzegu łamiąc podwozie. Załoga dopłynęła na tratwie pneumatycznej do małej miejscowości [[Ver-sur-Mer]] między [[Cherbourg-Octeville|Cherbourg]] a [[Hawr|Le Havre]], na północnym wybrzeżu Francji, gdzie została otoczona troskliwą opieką przez tamtejszych mieszkańców. Po odpoczynku trwającym 16 godz. Byrd i trzej jego towarzysze zostali powitani przez przybyłe do miasteczka władze i entuzjastycznie odwiezieni do Paryża. Lot samolotu Richarda Byrda do Francji trwał 46 godz. i był pierwszym który przeleciał Atlantyk na samolocie wielosilnikowym z czteroosobową załogą i pierwszym który przewiózł oficjalną pocztę do Europy drogą powietrzną. Po powrocie do Ameryki komandor Richard E. Byrd został rekomendowany do nadania mu krzyża lotniczego [[Zaszczytny Krzyż Lotniczy|Distinguished Flying Cross]].
|-
| 6829. || [[Richard Ramirez]] || '''Richard Ramirez''', zwany '''Nocnym Prześladowcą''' (ur. [[29 lutego]] [[1960]] w [[El Paso (Teksas)|El Paso]], zm. [[7 czerwca]] [[2013]] w [[Greenbrae]] w stanie [[Kalifornia]]) – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] [[seryjny morderca]], który zamordował 14 osób. Większość zbrodni dokonał w miasteczkach położonych w aglomeracji [[Los Angeles]]. 
|-
| 6830. || [[Richard Seddon]] || Karierę polityczną rozpoczął od zasiadania w Radzie Prowincji Westland. W [[1876]] przeprowadził się do górniczego miasteczka [[Kumara]], a już po roku został wybrany na jego burmistrza. W [[1879]] (za drugim podejściem) został wybrany do parlamentu kolonii. Przez wiele lat Seddon odmawiał przyjęcia stanowiska rządowego – dopiero premier [[John Ballance]] zdołał przekonać go do wejścia do Gabinetu w roli ministra odpowiedzialnego za obronę, górnictwo i roboty publiczne. Seddon należał również do grona polityków zakładających [[Partia Liberalna (Nowa Zelandia)|Partię Liberalną]]. 
|-
| 6831. || [[Riebiņi]] || Po roku 1804 (po śmierci Michała Weyssenhoffa) nastąpił rozpad klucza na odrębne majątki i folwarki, wśród nich było samo miasteczko Rybiniszki z kościołem parafialnym pw. Piotra i Pawła, ufundowanym przez Michała Weyssenhoffa, pierwotnie filią kościoła fejmańskiego, a od 1816 r. samodzielną parafią. Znajdował się tam też pałac, budowę którego rozpoczęli jeszcze Berkowie, rozbudowany przez Weyssenhoffa (1766) i dokończony (1796). Folwark Rybiniszki kupił w [[1874]] roku (wraz z niektórymi innymi dobrami dawnego klucza) generał [[Stanisław Kierbedź]]. Krewy pozostały w rękach Weyssenhoffów aż do 1877 roku, ale inne dobra – Antoniszki, Tadehof, Weronikowo, Strażwald i Bodże<ref>Bodże i folwark Barszczewo ok. roku 1825 r. kupił Stefan Szczotkowski (pradziadek inżyniera górnika [[Zygmunt Szczotkowski|Zygmunta Szczotkowskiego]]) i nazwał te dobra Stefanpol. Wnukowie Stefana: Stefan-Wincenty i Jan-Mateusz Szczotkowscy odstąpili ten majątek gen. Kierbedziowi; Słownik geograficzny podaje, że nastąpiło to w 1874, ale ''Alfavitnyj poujezdnyj spisok zemlevladelcam Vitebskoj gubiernii kromie krestjan'' ([w:] ''Pamjatnaja Knizka Vitebskoj Gubiernii na 1878 god'', [[Witebsk]] 1878) podaje, że synowa Stefana, Gryzelda Szczotkowska ze swoimi synami Stefanem i Janem mieszkała tam jeszcze w czasie, kiedy ów spis sporządzano, tj. około roku 1876. W archiwach rosyjskich natomiast zachowała się informacja o tym, że Stefan Szczotkowski wraz z matką Gryzeldą skazani zostali za udział w [[powstanie styczniowe|powstaniu styczniowym]] m.in. na utratę majątku.</ref><ref>[http://www.fgurgia.ru/imageViewer/img?url=mZaTmpGekprCl4uLj8XQ0M7IzdHNztHL0cnFxs/Gz9CNmJaeoIyLkI2emJrQ0M/Pz87Qz8/Px9DPzcbJ0Y+bmdmcio2NmpGLr56YmsLO2ZqHi8KPm5nZnouLjcLOz8nKztmMmo2WnpPCztmQnZWanIvCzcjIxsnHxsbZmI2Qio/Czw== ''Главное выкупное учреждение МФ, Ф. 577 Оп. 4 Д. 1189''] (Изображение №: 83 из 104) - ''Стефанполь'' (Stefanpol)</ref> – trafiły w ręce różnych rodzin już wcześniej.
|-
| 6832. || [[Riesling]] || W 1838 roku [[William Macarthur]] zasadził sadzonki rieslinga niedaleko [[City of Penrith|Penrith]] w [[Nowa Południowa Walia|Nowej Południowej Walii]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://rieslingrules.com/the_book/riesling-around-the-world/kpw-sacred-places-riesling-growing-regions/|tytuł=Riesling: historia upraw w Australii|opublikowany=Biblioteka narodowa – południowa Australia|data dostępu=2012-01-22}}</ref>. Aż do wczesnych lat 90. XX wieku, kiedy mocno wzrosła popularność gatunku [[chardonnay]], riesling był najczęściej sadzoną białą odmianą winorośli w Australii{{r|30 Clarke}}. Odmiana w dalszym ciągu bujnie obrasta tereny [[Clare Valley]], szczególnie regionów miasteczka [[Watervale]] i wokół [[Polish Hill River]] oraz chłodniejszego [[Eden Valley (Australia)|Eden Valley]] i High Eden. Riesling zyskuje na popularności w regionach [[Albany (Australia)|Albany]], Frankland River i Porongorup leżących w Australii Zachodniej. Cieplejszy australijski klimat sprawia, że winogrona mają grubszą skórkę, czasem nawet siedmiokrotnie, w stosunku do winogron niemieckich{{r|24 Clarke}}. Winogrona dojrzewające na lekkiej, przepuszczalnej glebie, która składa się z czerwonej gleby pokrywającej [[Wapień|wapienne]] i [[Łupek ilasty|łupkowe]] podłoże. Warunki te dają w rezultacie wiotkie wino, które z czasem nabiera ciepłych, miodowych i wapiennych aromatów i smaków. Australijskie rieslingi fermentują zwykle w niskich temperaturach, w zbiornikach ze stali nierdzewnej, gdzie nie zachodzi utlenianie wina; po niedługim czasie następuje butelkowanie<ref name="33 Clarke">{{cytuj książkę|nazwisko=Clarke|imię=Oz |tytuł=The Encyclopedia of Grapes (Encyklopedia winorośli)|wydawca=Websters International Publishers |data=2001|strony=199|isbn=0-15-100714-4}}</ref>.
|-
| 6833. || [[Rieti IAAF Grand Prix 2009]] || '''Rieti IAAF Grand Prix 2009''' – [[mityng lekkoatletyczny]], który rozegrano [[6 września]] we [[Włochy|włoskim]] miasteczku [[Rieti]]. Zawody zaliczane były do cyklu [[World Athletics Tour]] i posiadały rangę Grand Prix [[IAAF]].
|-
| 6834. || [[Rignano sull'Arno]] || W miasteczku w dniu 3 sierpnia 1944 r. żołnierze niemieccy zamordowali bez sądu żonę i dwie córki Roberta Einsteina (kuzyna Alberta Einsteina[http://wyborcza.pl/1,76842,9181148,Niemcy_szukaja_zabojcow_rodziny_Einsteina.html#ixzz28QQks028].
|-
| 6835. || [[Riisipere]] || '''Riisipere''' – miasteczko w [[Estonia|Estonii]], w [[prowincja Harju|prowincji Harju]], stolica [[gmina Nissi|gminy Nissi]].
|-
| 6836. || [[Rijkhoven]] || '''Rijkhonen''' – małe miasteczko w gminie [[Bilzen]], [[Belgia]]. Jest tam wybudowany zamek zwany [[Zamek Alden Biesen|Alden Biesen]]. Kiedyś to miasteczko było częścią [[Hrabstwo Loon|Hrabstwa Loon]].
|-
| 6837. || [[Rimetea]] || W latach 90. przeprowadzono kompleksową [[Konserwacja zabytków|konserwację]] zabudowy miasteczka, odnowiono zabytkowe domy i kościół [[Unitarianizm|unitariański]] z XVIII wieku. Działania konserwatorskie przeprowadziła brytyjsko-rumuńska fundacja Transylvania Trust. W roku 1999 prace w Rimetei zostały nagrodzone medalem [[Europa Nostra]]. 
|-
| 6838. || [[Rinnatja]] || Leży na [[Równina Szaron|równinie Szaron]] w otoczeniu miast [[Elad]] i [[Jehud-Monosson]], moszawów [[Giwat Koach]], [[Bene Atarot]] i [[Mazor]], [[kibuc]]u [[Be’erot Jicchak]], oraz wioski [[Nofech]]. Na południowy zachód od miasteczka znajduje się [[Port lotniczy Ben Guriona|międzynarodowe lotnisko im. Ben-Guriona]].
|-
| 6839. || [[Rinsan]] || | miasteczko
|-
| 6840. || [[Rio Bravo (film)]] || Szeryf małego, odciętego od świata, miasteczka na [[Dziki Zachód|Dzikim Zachodzie]] John T. Chance ([[John Wayne]]), aresztuje za morderstwo Joe Burdette’a ([[Claude Akins]]). Brat Joe, Nathan Burdette ([[John Russell (aktor)|John Russell]]) bogaty ranczer i przywódca miejscowych rabusiów, podejmuje działania zmierzające do jego uwolnienia. Szeryf, wraz ze swoimi zastępcami: alkoholikiem Dude ([[Dean Martin]]) oraz kulejącym staruszkiem Stumpym ([[Walter Brennan]]) podejmuje próbę przetrzymania Joe w areszcie przez tydzień (do czasu przybycia [[sędzia pokoju|sędziego pokoju]]).
|-
| 6841. || [[Rio Klawo]] || [[Binio Bill]] dociera do miasteczka Rio Klawo po wyczerpującej podróży, ma tu objąć urząd [[szeryf]]a. Już w pierwszym dniu jego obecności rodzi się konflikt między nim a jednym z pierwszych mieszkańców tego miasteczka Maksem Kopytko. Binio Bill obejmuje urząd jako pięćdziesiąty szeryf tego miasteczka a jego pomocnikiem zostaje stary Dan Wycior. Maks Kopytko po kolejnej potyczce z szeryfem postanawia sprowadzić do miasta zabijakę Franka Cyngla. Jednak i jemu nie udaje się pokonać Binio Billa, zamiast tego tafia do aresztu. Maks Kopytko wymyśla nowy plan, porywa konia szeryfa i w ten sposób zastawia pułapkę na Binio Billa. Z tej opresji ratuje szeryfa jego wierny koń Cyklon i razem wracają do miasteczka. I tu Binio Bill ostatecznie aresztuje Maksa Kopytko wraz z jego bandą. 
|-
| 6842. || [[Rio-Andirio (most)]] || Most znacznie przyspieszył podróż między kontynentem a [[Peloponez]]em. Na dwóch brzegach cieśniny położone są miejscowości o nazwach [[Rio (Grecja)|Rio]] oraz [[Andirio]], od których most przyjął swą nazwę, podobnie jak położone obok dwa zabytkowe [[fort artyleryjski|forty artyleryjskie]]. Zwiedzający most zwykle kierują się też do odległego o 10 km i także uznawanego za dużą atrakcję turystyczną miasteczka i zespołu fortyfikacji [[Nafpaktos]].
|-
| 6843. || [[Rippig]] || '''Rippig''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Rippeg'') - małe miasteczko we wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Bech (Luksemburg)|gminie Bech]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 109 osób.
|-
| 6844. || [[Rippweiler]] || '''Rippweiler''' – małe miasteczko w zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Useldange|gminie Useldange]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 145 osób.
|-
| 6845. || [[Risan]] || '''Risan''' (klas. gr. ''Rhizon'', [[Łacina|łac]]. ''Risinium'', [[Język włoski|wł]]. ''Risano'') - miasteczko w południowo-zachodniej części [[Czarnogóra|Czarnogóry]] nad [[Zatoka Kotorska|Zatoką Kotorską]] (Boka Kotorska) na wybrzeżu [[Adriatyk]]u. [[Stanowisko archeologiczne]] znane m.in z pochodzących z połowy [[II wiek]]u [[mozaika|mozaik]] zdobiących tzw. Wille Hypnosa.
|-
| 6846. || [[Riszon le-Cijjon]] || W zachodniej części powstaje nowe miasto Riszon le-Cijjon, w którym nowoczesne osiedla buduje się pośrodku parków. Tamtejsze centra handlowe i rozrywki żyją przez całą noc. Po zachodniej stronie autostrady nr 4, na piaszczystych nadmorskich wydmach wybudowano w [[1991]] kompleks rozrywkowy (''The Superland'') z [[Lunapark|wesołym miasteczkiem]] i [[Ogród zoologiczny|ZOO]]<ref>{{cytuj stronę|url= http://www.superland.co.il/?categoryId=27088 |tytuł= The Superland |data dostępu= 29 grudnia 2008 |praca= The Superland |język= en}}</ref>. Uzupełnieniem atrakcji są plaże i nadmorski deptak.
|-
| 6847. || [[Riszpon]] || Leży na [[Równina Szaron|równinie Szaron]] w otoczeniu miast [[Herclijja]] i [[Ra’ananna]], miasteczka [[Kefar Szemarjahu]], [[kibuc]]u [[Szefajim]] oraz wioski [[Arsuf]].
|-
| 6848. || [[Riverdale (serial telewizyjny)]] || Riverdale to projekt oparty na komiksach wydawnictwa Archie Comics. Akcja dzieje się we współczesności i skupia się na znanych postaciach: Archie, Betty i Veronice oraz ich przyjaciołach. Serial odkrywa przed widzami surrealizm małomiasteczkowego życia i skupia się na mroku i dziwactwach skrytych za fasadą zwyczajności.
|-
| 6849. || [[Riwiera Budwańska]] || '''Riwiera Budwańska ''' – 35-kilometrowy odcinek wybrzeża Adriatyku, w [[Czarnogóra|Czarnogórze]] koło miasteczka [[Budva]]. W przybliżeniu, znajduje się w środku czarnogórskiego wybrzeża i stanowi centrum krajowego przemysłu turystycznego. Riwiera posiada 12,5 kilometra plaży. Obok Budvy, ważnymi ośrodkami turystycznymi są:
|-
| 6850. || [[Riwiera Morza Czerwonego]] || * [[Gamsha Bay]] – ekskluzywne prywatne miasteczko hotelowe.
|-
| 6851. || [[Riwŏn]] || | miasteczko
|-
| 6852. || [[Rjukan]] || Położenie w głębokiej dolinie przepływającej tamtędy rzeki powoduje, że w okresie od jesieni do wiosny (między wrześniem a marcem) nisko znajdujące się nad horyzontem słońce nie jest w stanie dosięgnąć swymi promieniami do miasta nawet w południe. Dlatego już na początku XX wieku Sam Eyde, właściciel elektrowni wodnej, planował budowę na zboczach otaczających gór systemu [[heliostat|luster]] doświetlających zimą miasto. Projekt ten doczekał się realizacji dopiero w roku 2013<ref>[http://deser.pl/deser/1,111858,14291880,Norweskie_miasteczko_cala_zime_jest_pograzone_w_cieniu_.html gazeta.pl/deser.pl, 18.7.2013]</ref>. Lustra zawieszone są na wysokości 450 m ponad miastem, sterowane komputerowo i zasilane energią słoneczną{{r|guar}}.
|-
| 6853. || [[Rob Lowe]] || Wcielił się w główną rolę w [[miniserial]]ach, będących ekranizacją powieści [[Stephen King|Stephena Kinga]]: ''Bastion'' (''The Stand'', 1994) jako Nick Andros i ''Miasteczko Salem'' (''Salem's Lot'', 2004) w roli pisarza z mroczną przeszłością, który powraca do rodzinnego miasteczka Salem w Maine i odkrywa makabryczne siły, które zawładnęły miejscową społecznością.
|-
| 6854. || [[Rob Scholte]] || W roku 1991 firma menadżerska Roba Scholte zdobyła zlecenie na wykonanie malowideł ściennych i sufitowych o łącznej powierzchni 1200 metrów kwadratowych w mającym przypominać holenderskie miasteczko turystycznej atrakcji [[Huis Ten Bosch]] w japońskim [[Nagasaki]]. Scholte pracował tam, wspólnie z dużą liczbą asystentów, nad dziełem noszącym tytuł ''Apres nous le deluge'', który przedstawiał ciągłe powtarzanie się wojny w historii. Jego uroczysta pierwsza prezentacja została zaplanowana na 9 sierpnia 1995, w dniu 50. rocznicy zrzucenia [[Fat Man|bomby atomowej]] na Nagasaki, jednak wydarzenie to musiało zostać przełożone ze względu na zamach na Scholtego.
|-
| 6855. || [[Rob Simmons]] || Urodził się w niewielkim miasteczku [[Theodore (Queensland)|Theodore]], skąd pochodził również tenisista [[Malcolm Anderson]]<ref>{{cytuj stronę|url = http://www.couriermail.com.au/sport/rugby/queensland-reds-lock-rob-simmons-prepares-for-super-rugby-battle-against-nathan-sharpe/story-fn8t7efs-1226284295544|tytuł = Queensland Reds lock Rob Simmons prepares for Super Rugby battle against Nathan Sharpe|data dostępu = 2014-11-16|opublikowany = couriermail.com.au|język = en}}</ref>, i dorastał uprawiając [[rugby league]]<ref>{{cytuj stronę|url = http://www.dailytelegraph.com.au/sport/rugby/rob-simmons-enjoying-wallabies-bush-tour-16-years-after-meeting-john-eales-in-theodore/story-fni2g0wi-1227014297797|tytuł = Rob Simmons enjoying Wallabies’ bush tour 16 years after meeting John Eales in Theodore|data dostępu = 2014-11-16|opublikowany = dailytelegraph.com.au|język = en}}</ref>. Z uwagi na brak szkół w okolicy przeniósł się do ''The Southport School'', gdzie zaczął grać w [[rugby union]]. W latach 2005–2006 występował w pierwszej drużynie tej szkoły, w drugim z nich zwyciężając w rozgrywkach [[Great Public Schools Association of Queensland|GPS]], a wraz z nim grali [[James Slipper]], [[Jono Lance]] i [[Ben Tapuai]]<ref>{{cytuj stronę|url = http://www.tss.qld.edu.au/Parents_and_Students/Senior/SportandExtraCurricular/Files/Rugby/halloffame.pdf|tytuł = TSS Rugby HALL OF FAME|data dostępu = 2014-11-16|opublikowany = tss.qld.edu.au|język = en}}</ref><ref>{{cytuj stronę|url = http://mutt.tss.qld.edu.au/tsssport/Rugby/rugby.asp|tytuł = TSS Rugby|data dostępu = 2014-11-16|opublikowany = mutt.tss.qld.edu.au|język = en}}</ref><ref>{{cytuj stronę|url = http://web.archive.org/web/20130731191303/http://www.goldcoast.com.au/article/2012/09/14/438200_sport.html|tytuł = Slipper Coast's homegrown Wallaby|data dostępu = 2014-11-16|opublikowany = goldcoast.com.au @ [[Internet Archive|web.archive.org]]|język = en}}</ref>.
|-
| 6856. || [[Robale (film)]] || Akcja filmu rozgrywa się spokojnym miasteczku Wheelsy. Pewnego dnia, okazuje się że coś zagnieździło się pod ziemią. Nikt niczego nie zauważył. Jednak kiedy młoda kobieta nagle znika, szeryf i grupa finansowana przez żonę Granta, odkrywają, że miasto zostało zaatakowane przez tajemniczy organizm, mający tylko za cel zniszczyć życie na ziemi.
|-
| 6857. || [[Robert Alden]] || Urodzony w 1836 roku, w miasteczku Windsor, w stanie Vermont. 
|-
| 6858. || [[Robert Barnard]] || Większość powieści Barnarda to klasyczne [[powieść detektywistyczna|powieści detektywistyczne]], których akcja umiejscowiona jest w małych miasteczkach angielskich. Wiele z nich rozgrywa się w środowiskach miłośników literatury (''The Case of the Missing Bronte'', ''A Hovering of Vultures''), ludzi związanych z instytucjami kościelnymi (''Bad Samaritan'', ''The Disposal of the Living'', ''Unholy Dying''), i polityków (''A Scandal in Belgravia'', ''Political suicide''). W ośmiu powieściach występuje detektyw policyjny Charlie Peace, w czterech – Perry Trethowan. Pod [[pseudonim artystyczny|pseudonimem]] „Bernard Bastable” napisał serię powieści rozgrywających się w alternatywnej przeszłości, w których zagadki kryminalne rozwiązuje [[Wolfgang Amadeus Mozart]].
|-
| 6859. || [[Robert Burns]] || Ostatnie lata spędził w miasteczku [[Dumfries]] nad zatoką [[Solway Firth]], zbierając szkockie pieśni ludowe. Obecnie znajduje się tam dom i muzeum poświęcone pisarzowi. Zmarł w wieku lat 37 w wyniku dolegliwości sercowych, które były skutkiem ciężkiej pracy na roli od dzieciństwa. W krótkim czasie po jego śmierci, do wdowy po nim i dzieci zaczęły z całej Szkocji spływać pieniądze na utrzymanie – dowód docenienia poety przez społeczeństwo.
|-
| 6860. || [[Robert Campin]] || Roberta Campina uważa się za inicjatora północnego renesansu<ref>''Sztuka Świata'', tom 5.</ref>. Wczesne dzieła artysty zdradzają jeszcze wiele cech [[gotyk]]u: konwencjonalność gestów i układów kompozycyjnych, posągowość postaci, u których nie odczuwa się masy ciała zatartej bogactwem łamanych bogato fałdów szat<ref name=polit/>, niewłaściwe proporcje postaci we wnętrzu i nieumiejętność budowania przestrzeni. Jednak obrazy Campina pozbawione są hieratyczności, a wydarzenia rozgrywają się w konkretnych mieszczańskich domach lub w pejzażu. Ani Madonny o pospolitych rysach, ani Dzieciątka nie mają aureoli i ukazane są w izbach o belkowanym stropie, zastawionych prostymi sprzętami. Za oknem często rozciąga się widok na plac miasteczka. Mistrz z Flémalle posługiwał się [[światłocień|światłocieniem]], a w jego twórczości, poświęconej przede wszystkim tematom religijnym, znaleźć można zaczątki późniejszych gatunków malarstwa: [[pejzaż]]u, [[portret]]u, [[malarstwo rodzajowe|scen rodzajowych]], [[martwa natura|martwej natury]]<ref name=polit/>.
|-
| 6861. || [[Robert Cray]] || Mając 20 lat, Cray postanowił założyć własną grupę, z którą zaczął grać w miasteczkach uniwersyteckich na Zachodnim Wybrzeżu. Po kilku latach sukcesów na skalę lokalną, Cray podpisał kontrakt z Mercury Records w 1982. Jego trzeci album, [[Strong Persuader]], wyprodukowany przez Dennisa Walkera, otrzymał [[Nagroda Grammy|nagrodę Grammy]], a singel "Smokin' Gun" zapewnił mu szersze uznanie i rozpoznawalność.
|-
| 6862. || [[Robert Lowell]] || Pierwsze dwa tomiki poetyckie Lowella, ''[[Land of Unlikeness (tomik Roberta Lowella)|Land of Unlikeness]]'' i ''Lord Weary's Castle'', stanowią raczej przykład szkoły formalistycznej, cechuje je mistrzowskie posługiwanie się [[Metrum (poetyka)|metrum]] oraz [[rym]]em, cieszyły się też sporym uznaniem krytyki. Później jednakże, częściowo w związku z trapiącymi go kryzysowymi stanami psychicznymi, a częściowo pod wpływem poetów młodszego pokolenia np. [[Allen Ginsberg|Allena Ginsberga]] czy [[W. D. Snodgrass]]a, jego poezja zaczęła przesuwać się w kierunku rejestracji doświadczeń osobistych i odchodzić od formalizmu. Wyraźnie jest to przejście w stronę poezji o charakterze konfesyjnym widoczne w przełomowym tomiku pt. ''Life Studies'' z [[1959]] roku. Z tomiku tego pochodzi jeden z bardziej znanych wierszy Lowella pt. "Skunk Hour", będący opisem podupadłego miasteczka w [[Nowa Anglia|Nowej Anglii]] i zawierający dość szokujące, jak na owe czasy, wyznanie: "My mind is not right" ("nie jestem przy zdrowych zmysłach"). ''Life Studies'' uważany jest za jeden z ważniejszych tomików poetyckich XX wieku.
|-
| 6863. || [[Robert Wilson (reżyser)]] || Robert Mims Wilson przyszedł na świat [[4 października]] [[1941]] roku w miasteczku [[Waco (Teksas)|Waco]] w stanie [[Teksas]]. 
|-
| 6864. || [[Robert Yates]] || Robert Yates urodził się i wychował w miasteczku [[Oak Harbor (Waszyngton)|Oak Harbor]] na wyspie [[Whidbey|Whidbey Island]] w stanie [[Waszyngton]]. Pochodził z religijnej rodziny. W [[1975]] roku był zatrudniony jako strażnik w miejscowym więzieniu stanowym. Przepracował tam sześć miesięcy. Następnie ożenił się. Miał pięcioro dzieci. Razem z rodziną zamieszkał w [[Spokane]].
|-
| 6865. || [[Roberto Pruzzo]] || Pruzzo urodził się w miasteczku [[Crocefieschi]] leżącym w [[Prowincja Genua|prowincji Genua]]. Karierę piłkarską rozpoczął w niedalekiej [[Genua|Genui]] w tamtejszym klubie [[Genoa CFC]] W [[1973]] roku włączono go do kadry pierwszej drużyny, a [[2 grudnia]] zadebiutował w rozgrywkach [[Serie A]], w zremisowanym 1:1 wyjazdowym meczu z [[AC Cesena]]. W pierwszym sezonie rozegrał 19 spotkań w lidze, ale nie zdobył gola. Genoa na koniec sezonu spadła jednak do [[Serie B]] i w sezonie [[1974]]/[[1975]] Pruzzo występował w tych rozgrywkach i zdobył 12 bramek. W sezonie 1975/[[1976]] zdobył ich 18 i przyczynił się do powrotu Genoi do Serie A. Po powrocie znów wykazał wysoką skuteczność i ponownie 18-krotnie pokonywał [[bramkarz]]y rywali i został wicekrólem strzelców ligi o 3 gole ustępując [[Francesco Graziani]]emu z [[Torino Calcio]]. W Genoi grał także przez kolejny rok, a łącznie przez całe 5 lat pobytu w tym klubie zagrał w 143 spotkaniach ligowych i strzelił 57 bramek.
|-
| 6866. || [[Roberto Saviano]] || Roberto Saviano urodził się jako syn lekarza i nauczycielki. Razem z rodzicami mieszkał w małym miasteczku, Casal di Principe, oddalonym 50&nbsp;km od Neapolu, uważanym za twierdzę [[camorra|kamorry]] rządzonej przez klan Casalesi. Wbrew woli swego ojca, który chciał, aby jego syn został lekarzem, Roberto skończył studia [[filozofia|filozoficzne]] na Uniwersytecie w Neapolu (Università degli Studi di Napoli Federico II).
|-
| 6867. || [[Robotnicy Przemysłowi Świata]] || IWW znane było także z kampanii walki o [[wolność słowa]], prowadzonych w latach 1909-1912 (w samym tylko miasteczku Spokane aresztowano 500 agitatorów). Bodaj jako pierwsi działacze IWW sięgnęli po „kulturę masową” jako środek propagandy – jednym z ich najbardziej znanych działaczy był słynny piosenkarz [[Joe Hill (związkowiec)|Joe Hill]]. W roku 1912 organizacja liczyła ponad 50 tys. członków.
|-
| 6868. || [[Robson Green]] || Jedyny syn Robsona i Ann Green, dorastał wraz z dwiema siostrami Dawn i Joanną w Dudley, małym miasteczku przemysłowym w [[North Tyneside]], w hrabstwie [[Tyne and Wear]], gdzie jego ojciec pracował w kopalni [[Węgiel kamienny|węgla]].
|-
| 6869. || [[Robyn Hitchcock]] ||  |opis zdjęcia          = Na scenie w klubie Iron Horse, w amerykańskim miasteczku uniwersyteckim [[Northampton (Massachusetts)|Northampton]] (siedziba Smith College dla kobiet), [[28 marca]] [[2005]]
|-
| 6870. || [[Rockanje]] || '''Rockanje''' – miasteczko w [[Holandia|holenderskiej]] prowincji [[Holandia Południowa]]. Należy do gminy [[Westvoorne]] i jest położone 7 km na północny zachód od [[Hellevoetsluis]]. Było osobną gminą do 1980, kiedy stało się częścią Westvoorne<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.dans.knaw.nl/nl/over/organisatie-beleid/publicaties/DANSrepertoriumnederlandsegemeenten2011.pdf | tytuł = Repertorium van Nederlandse gemeenten 1812-2006 | nazwisko = van der Meer | imię = Ad | nazwisko2 = Boonstra | imię2 = Onno | data = 2006 | opublikowany = knaw.nl | język = nl | strony = 166 | data dostępu = 2013-08-11 | archiwum = http://web.archive.org/web/20131116054441/http://www.dans.knaw.nl/nl/over/organisatie-beleid/publicaties/DANSrepertoriumnederlandsegemeenten2011.pdf | zarchiwizowano = 2013-11-16}}</ref>.
|-
| 6871. || [[Rockford (Illinois)]] || W Rockford występują 4 pory roku. Lata są upalne a zimą zimne powietrze z [[Kanada|Kanady]] często powoduje zamiecie śnieżne, a temperatura spada nawet do -30&nbsp;°C. Natomiast w miesiącach marzec-czerwiec miasto nawiedzają gwałtowne burze. [[21 kwietnia]] [[1967]] roku sąsiednie miasteczko [[Belvidere (Illinois)|Belvidere]] zaatakowało [[tornado]] typu F4 w wyniku którego zginęło 24 osoby, a setki ofiar zostało rannych. Rekordowa burza śnieżna wystąpiła w Rockford [[13 stycznia]] [[1979]] roku, kiedy podczas jednej nocy napadało 191 cm śniegu.
|-
| 6872. || [[Rocky Ford (Kolorado)]] || '''Rocky Ford''' – miasteczko w [[USA]] w stanie [[Kolorado (stan)|Kolorado]] w [[Hrabstwo Otero (Kolorado)|hrabstwie Otero]], 4,3 tys. mieszkańców (dane z [[2000]] roku).
|-
| 6873. || [[Rocznik ciechanowski]] || W 2016 roku Wojciech Górczyk na ogólnopolskiej konferencji naukowej „Miasta i miasteczka mazowieckie” w referacie „Topografia sakralna średniowiecznego Ciechanowa” opisał mistyfikację ciechanowską i konfabulacje Jerzego Gaczyńskiego dotyczące także rzekomych badań archeologicznych. Tezy z referatu Górczyka zostały zawarte w jego artykule „Topografia sakralna Ciechanowa do roku 1600” w piśmie [[Bieżuńskie Zeszyty Historyczne]]<ref> W. Górczyk, "Topografia sakralna Ciechanowa do roku 1600" , „[[Bieżuńskie Zeszyty Historyczne]] , nr 30 (2016), s. 55-80.</ref>.
|-
| 6874. || [[Rod Steiger]] || Był aktorem bardzo wszechstronnym, jego filmografia liczy ponad 100 pozycji. W kinie debiutował w [[1951]] w filmie [[Fred Zinnemann|Freda Zinnemanna]] pt. ''Teresa''. Uznanie przyniosła mu rola, obok [[Marlon Brando|Marlona Brando]], w ''[[Na nabrzeżach]]'' (1954) Kazana. Kreacja w tym filmie przyniosła mu nominację do [[Nagroda Akademii Filmowej|Oscara]], kolejną otrzymał za rolę w ''[[Lombardzista|Lombardziście]]'' (1964). Oscara zdobył w [[40. ceremonia wręczenia Oscarów|1968]] – w antyrasistowskim dramacie ''[[W upalną noc]]'' (1967) zagrał Billa Gillespie, szefa policji w małym miasteczku.
|-
| 6875. || [[Rodan-Alpy]] || Region Rodano-Alpejski był owcześnie drugim, po [[Île-de-France]], regionem pod względem liczby ludności, ale poszczególne departamenty (Ain, Ardèche, Drôme, Isère, Loire, Rhône, Savoie, Haute-Savoie) były dość zróżnicowane pod względem ludności i gęstości zaludnienia. Główną rolę odgrywał [[Lyon]] (będący siedzibą władz regionu) z [[aglomeracja|aglomeracją]] – samo miasto zamieszkiwało 443,9 tys. mieszk., a aglomerację – 1,671 mln osób. Innymi większymi miastami poza aglomeracją lyońską były: [[Saint-Étienne]] (170,7 tys.), [[Grenoble]] (155,6 tys.), [[Valence (Drôme)|Valence]] (63 tys.), [[Chambéry]] (56 tys.), [[Annecy]] (49,9 tys.) i [[Bourg-en-Bresse]] (41,2 tys.). Całkowitym przeciwieństwem Lyonu i okolic jest departament [[Ardèche]], gdzie nie było dużych miast, a siedzibę departamentu – miasteczko [[Privas]] – zamieszkiwało 9,2 tys. osób.
|-
| 6876. || [[Rodange (Luksemburg)]] || '''Rodange''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Rodingen'') - miasteczko w południowo-zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Pétange|gminie Pétange]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 4 505 osób.
|-
| 6877. || [[Rodenbourg (Luksemburg)]] || '''Rodenbourg''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Roudemer'') - miasteczko w centralnym [[Luksemburg]]u, w [[Junglinster|gminie Junglinster]]. W [[2001]] roku miasteczko zamieszkiwały 102 osoby.
|-
| 6878. || [[Rodzina Bonanno]] || W 1931 roku w trakcie [[Wojna castellammaryjska|wojny castellammaryjskiej]] 10 września [[1931]] roku zginął dotychczasowy szef ([[Brooklyn|brooklyńskiej]]) rodziny mafijnej [[Salvatore Maranzano]]; skupił on wokół siebie wielu imigrantów z sycylijskiego miasteczka [[Castellammare del Golfo]], skąd nazwa wojny.
|-
| 6879. || [[Rodzina Karnowskich]] || Opowiada historię trzech pokoleń żydowskiej rodziny Karnowskich. Dziadek Dawid Karnowski, którego ojczystem językiem jest [[jidysz]], wywodzi z małej miejscowości. Po wyjeździe do miasta przywozi do swojego rodzinnego miasteczka modlitewnik reformowany autorstwa [[Moses Mendelssohn|Mojżesza Mendelssohna]], co wywołuje oburzenie u [[chasydyzm|chasydów]]. Ostatecznie wyjeżdża do [[Berlin]]a, żeby zostać "Niemcem wyznania mojżeszowego". Zostaje członkiem gminy [[judaizm reformowany|reformowanej]]. Jest wielkim miłośnikiem nauki, chociaż nowocześnie stara się łączyć naukę Tory z nauką przedmiotów świeckich. Ponieważ posiada talent do języków, mówi bardziej poprawną [[Hochdeutsch|niemczyzną literacką]] niż wielu berlińczyków, gdyż wtedy w Berlinie mówiono dialektem. Jego syn Georg, wychowany w dobrobycie, nie garnie się do żadnej nauki. Za żonę bierze sobie nie-Żydówkę, czego jego ojciec nie chce zaakceptować, twierdząc, że pewnego dnia po prostu przejdzie na chrześcijaństwo. Syn Georga, Jegor, z mieszanej rodziny nie uważa się już w ogóle za Żyda, tylko za Niemca, a Żydami gardzi. Po dojściu Hitlera do władzy cała rodzina opuszcza Niemcy i udaje się do Ameryki, gdzie Georg nie może znaleźć pracy, ponieważ jego niemiecki dyplom nie pozwola na wykonywanie zawodu lekarza w Stanach. Wnuk Jegor ucieka z domu i zostaje niemieckim szpiegiem, ponieważ nie chce mieć nic wspólnego z Żydami. Ostatecznie jednak obrażony przez Niemca zabija go i wraca schorowany do domu. Powieść w tym momencie się urywa i pozostaje niedokończona.  
|-
| 6880. || [[Rodzina Tofu]] || Jest to opowieść o rodzinie, która propaguje zdrową żywność i ekologiczne sprzęty domowe. Akcja odbywa się w niewielkim miasteczku Beauvillage. W skład rodziny wchodzą mama, tata, dwójka dzieci: Lola i Chichi oraz babcia Buba. Lola i Chichi chcą za wszelką cenę żyć jak każda normalna rodzina, jednak rodzice próbują chronić swoje potomstwo przed "szatańskimi" urządzeniami i niezdrową żywnością. Chichi i Lola mają także inne sprawy niż ich rodzice, np. spotykanie się z Philem i Lily. Tofusowie zawsze się kłócą z rodziną Hubbubów, lecz Lola kocha ich syna, Billy'ego.
|-
| 6881. || [[Rodzinny Park Rozrywki „Rabkoland”]] || '''Rabkoland''' (pełna nazwa: Rodzinny Park Rozrywki "Rabkoland") w [[Rabka-Zdrój|Rabce-Zdroju]] – jeden z czterech stacjonarnych [[wesołe miasteczko|lunaparków]] w Polsce, o powierzchni 2 ha. Na jego terenie znajduje się [[Muzeum Orderu Uśmiechu]] i [[Muzeum Rekordów i Osobliwości]].
|-
| 6882. || [[Roedgen]] || '''Roedgen''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Riedgen'') – małe miasteczko w południowo-zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Reckange-sur-Mess|gminie Reckange-sur-Mess]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 325 osób.
|-
| 6883. || [[Roeser]] || '''Roeser''' − gmina i małe miasteczko w południowym [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Luksemburg|dystrykcie Luksemburg]], w [[Kanton Esch-sur-Alzette|kantonie Esch-sur-Alzette]].
|-
| 6884. || [[Rogate ranczo]] || W miasteczku koń Buck wciąż marzy o
|-
| 6885. || [[Rogerius]] || '''Rogerius''' ([[język węgierski|węg.]] ''Rogériusz'') – dzielnica [[Oradea|Oradei]]. Nazwę wzięła od [[Rogerius z Apulii|Rogeriusa z Apulii]], [[arcybiskup]]a oradejskiego w latach [[1249]]-[[1266]]. Rogerius leży przy [[E60 (trasa europejska)|drodze międzynarodowej E60]], na północnym zachodzie miasta, w pobliżu przygranicznego miasteczka [[Borș]]. Do dzielnicy najłatwiej dostać się miejskimi [[tramwaj]]ami.
|-
| 6886. || [[Rogi (województwo podkarpackie)]] || W tym czasie w Rogach określanych mianem miasteczka, posiadającego starostwo, odbywały się targi i huczne jarmarki.
|-
| 6887. || [[Rogów (okręg poniewieski)]] || '''Rogów''' ([[język litewski|lit]]. ''Raguva'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg poniewieski|okręgu poniewieskim]], w [[Rejon poniewieski|rejonie poniewieskim]], na południowy wschód od [[Poniewież]]a, 1 [[km]] w bok [[Autostrada A2 (Litwa)|od drogi]] [[Poniewież]] – [[Wiłkomierz]]. Miasteczko liczy 610 mieszkańców (2001). Siedziba [[starostwo Rogów|starostwa Rogów]].
|-
| 6888. || [[Rogów]] || * [[Rogów (okręg poniewieski)|Rogów]] – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]] w [[Okręg poniewieski|okręgu poniewieskim]], w [[Rejon poniewieski|rejonie poniewieskim]]
|-
| 6889. || [[Rohaczyn]] || '''Rohaczyn''' ([[język ukraiński|ukr.]] Рогачин) - wieś (dawniej miasteczko) na [[Ukraina|Ukrainie]] w [[rejon brzeżański|rejonie brzeżańskim]] [[obwód tarnopolski|obwodu tarnopolskiego]]. Liczy ok. 900 mieszkańców.
|-
| 6890. || [[Rohozec (powiat Kutná Hora)]] || '''Rohozec''' – miasteczko i [[gmina]] w [[Czechy|Czechach]], w [[Powiat Kutná Hora|powiecie Kutná Hora]], w [[Kraj środkowoczeski|kraju środkowoczeskim]]. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 250 mieszkańców<ref name="urz"/>.
|-
| 6891. || [[Rohozec]] || * [[Rohozec (powiat Kutná Hora)|Rohozec]] – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Kutná Hora, w kraju środkowoczeskim
|-
| 6892. || [[Rohoźnica Wielka]] || '''Rohoźnica Wielka''' ({{biał.|Вялікая Рагозніца}}, {{ros.|Великая Рогозница, Большая Рогозница}}) – [[agromiasteczko]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[Rejon mostowski|rejonie mostowskim]] [[obwód grodzieński|obwodu grodzieńskiego]], około 9 km na południowe od [[Mosty (miasto)|Mostów]].
|-
| 6893. || [[Rok 1809]] || ''Rok 1809'' jest kontynuacja powieści ''Huragan'' tego samego autora z 1902 roku. Jednak większość bohaterów ''Huraganu'' pojawia się w niej jedynie epizodycznie. Główną postacią jest Tadeusz Zabielski, burmistrz małego miasteczka  [[Ostrów Lubelski|Ostrów]] na Lubelszczyźnie, będącej wówczas pod zaborem austriackim. Tadeusz pędzi spokojne życie u boku ukochanej żony Janki. Pewnego dnia przypadkowo dowiaduje się o przygotowaniach korpusu austriackiego do inwazji na ziemie [[Księstwo Warszawskie|Księstwa Warszawskiego]]. Atak ten ma być częścią większej kampanii, jaką Cesarstwo Habsburgów zamierza prowadzić przeciwko cesarzowi [[Napoleon Bonaparte|Napoleonowi]]. Wiedziony patriotycznymi pobudkami, Tadeusz postanawia potajemnie udać się na terytorium Księstwa w celu ostrzeżenia miejscowych władz o groźbie ataku. Jednak szyki krzyżuje mu austriacki agent Dyzma Rudzki (Szczygielski). Na domiar złego Tadeusz, zostaje nieufnie potraktowany przez polskie władze, które widzą w nim szpiega. Ostatecznie z matni ratuje go sam generał [[Jan Henryk Dąbrowski]], który jako jedyny daje mu wiarę. Kiedy wybucha wojna z Austrią, Tadeusz zaciąga się do polskiej armii i bierze udział w [[bitwa pod Raszynem (1809)|bitwie pod Raszynem]], a potem w dalszych walkach z wrogiem. Kiedy chce powrócić do swojej żony wpada w ręce Austriaków. Przed śmiercią ratuje go znajomy austriacki generał. Ceną życia jest jednak służba w austriackiej armii.
|-
| 6894. || [[Rok Kopernikański]] || * zbudowano nowe miasteczko akademickie dla [[Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu|Uniwersytetu Mikołaja Kopernika]]
|-
| 6895. || [[RollerCoaster Tycoon 2: Zakręcone czasy]] || '''RollerCoaster Tycoon 2: Zakręcone czasy''' ([[język angielski|ang.]] ''Rollercoaster Tycoon 2: Time Twister'') – drugi oficjalny dodatek do [[gra symulacyjna|symulacji]] [[wesołe miasteczko|wesołego miasteczka]] [[RollerCoaster Tycoon 2]], wydany przez [[Atari (francuskie przedsiębiorstwo)|Atari]]/[[Infogrames]] 21 października 2003. Polskim dystrybutorem został [[Cdp.pl|CD Projekt]].
|-
| 6896. || [[RollerCoaster Tycoon 2: Zakręcone światy]] || '''RollerCoaster Tycoon 2: Zakręcone światy''' ([[język angielski|ang.]] ''RollerCoaster Tycoon II: Wacky Worlds'') – pierwszy oficjalny dodatek do [[gra symulacyjna|symulacji]] [[wesołe miasteczko|wesołego miasteczka]] [[RollerCoaster Tycoon 2]], wydany przez [[Atari (francuskie przedsiębiorstwo)|Atari]]/[[Infogrames]] 6 maja 2003. Polskim dystrybutorem został [[Cdp.pl|CD Projekt]].
|-
| 6897. || [[RollerCoaster Tycoon 2]] || '''RollerCoaster Tycoon 2''' – sequel [[gra symulacyjna|symulacji]] [[wesołe miasteczko|wesołego miasteczka]] ''[[RollerCoaster Tycoon]]'', stworzony przez [[Frontier Developments]] pod przewodnictwem [[Chris Sawyer|Chrisa Sawyera]] i wydany przez [[Atari (francuskie przedsiębiorstwo)|Infogrames]] [[14 października]] [[2002]].
|-
| 6898. || [[RollerCoaster Tycoon]] || '''RollerCoaster Tycoon''' – [[Gra symulacyjna|symulator]] [[Wesołe miasteczko|wesołego miasteczka]], stworzony przez [[MicroProse]] pod przewodnictwem [[Chris Sawyer|Chrisa Sawyera]] i wydany przez [[Hasbro Interactive]] 22 marca [[1999 w grach komputerowych|1999]] na platformę [[Komputer osobisty|PC]]. 
|-
| 6899. || [[Rollercoaster (film)]] || Przebiegły terrorysta podkłada ładunki wybuchowe w [[Park rozrywki|parkach rozrywki]]. Od ich właścicieli żąda miliona dolarów okupu. Zajmujący się sprawą inspektor budowlany, Harry Calder ma mu przekazać pieniądze. Akcja schwytania szaleńca nie udaje się. Po przejęciu gotówki zamachowiec orientuje się, że banknoty są znaczone. Planuje zemstę podkładając bombę w nowo otwartej [[Rollercoaster|kolejce górskiej]] (tak zwany ''rollercoaster''), która ma być największą atrakcją rozpoczynającego się sezonu wakacyjnego w wesołym miasteczku ...
|-
| 6900. || [[Rollercoaster Tycoon: Dodatkowe atrakcje]] || '''RollerCoaster Tycoon: Dodatkowe atrakcje''' ([[język angielski|ang.]] ''Rollercoaster Tycoon: Added Attractions'' lub ''CorkScrew Follies'') – oficjalny dodatek do [[Komputerowa gra symulacyjna|symulacji]] [[Wesołe miasteczko|wesołego miasteczka]], [[RollerCoaster Tycoon]], wydanej przez [[Hasbro Interactive]] 16 września 2000 roku. Polskim dystrybutorem został [[cdp.pl|CD Projekt]].
|-
| 6901. || [[Rollercoaster Tycoon: Zwariowane krajobrazy]] || '''RollerCoaster Tycoon: Zwariowane krajobrazy''' ([[język angielski|ang.]] ''Rollercoaster Tycoon: Loopy Landscapes'') – drugi oficjalny dodatek do [[symulacja|symulacji]] [[Wesołe miasteczko|wesołego miasteczka]] – [[RollerCoaster Tycoon]]. Wydanej przez [[Hasbro Interactive]] 16 września 2000 roku. Polskim dystrybutorem został [[cdp.pl|CD Projekt]].
|-
| 6902. || [[Rolling (Luksemburg)]] || '''Rolling''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Rolleng'') - małe miasteczko w południowo-wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Bous (Luksemburg)|gminie Bous]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 106 osób.
|-
| 6903. || [[Rollingen (Luksemburg)]] || '''Rollingen''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Rolleng'') - miasteczko w centralnym [[Luksemburg]]u, w [[Mersch|gminie Mersch]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 1 200 osób.
|-
| 6904. || [[Rolnictwo intensywne]] || * uprawa na potrzeby ludzi (np. w małych  miasteczkach).
|-
| 6905. || [[Roman Bocheński (powstaniec)]] || W 1863 był podporucznikiem, stacjonującego w [[Stopnica|Stopnicy]], III pułku dragonów noworosyjskich. Po wybuchu [[Powstanie styczniowe|powstania styczniowego]], mimo że należał do grona spiskujących polskich oficerów w wojsku rosyjskim, początkowo nie porzucił służby. 31 stycznia 1863 wziął udział w potyczce z powstańcami Czachowskiego pod Bzinem. 2 lutego uczestniczył w starciu z oddziałami Langiewicza i Czachowskiego pod [[Wąchock]]iem, był świadkiem pacyfikacji miasteczka: {{Cytat
 |treść = ''Jenerał Maroko kazał bombardować i spalić miasto, kozakom zaś pozwolił pohulać; którzy to nad bezbronnemi kobietami pastwili się''<ref>''Major Roman Bocheński, Mój udział w powstaniu [w:] W czterdziestą rocznicę Powstania Styczniowego'', Lwów Nakładem Komitetu Wydawniczego 1903, s. 72</ref>.
}}
|-
| 6906. || [[Roman Dmowski]] || {{Cytat
 |treść = Małomiasteczkowy Żyd w Polsce popada w coraz większą nędzę… Na to biadanie nie zwracano u nas uwagi. Mało kto prasę żydowską czyta, a jeżeli dochodziło ono czasami do uszu polskich, nie robiono sobie z niego wiele, uszy te bowiem nawykły do skarg żydowskich, przeważnie niesłusznych. Tym razem wszakże skargi te mają aż nadto poważną podstawę. Szybkie ubożenie zawsze zresztą ubogiego małomiasteczkowego Żyda w Polsce jest niezbitym faktem{{r|Kwestia żydowska 1930}}.
 |autor = Roman Dmowski
 |źródło = 
 |styl = środek
}}
|-
| 6907. || [[Roman Jagupow]] || * Roman Yagupov i dwóch innych członków [[Zdob şi Zdub]] - basista [[Mihai Gîncu]] i perkusista [[Anatol Pugaci]] - uczyli się w tej samej szkole w miasteczku [[Straszeny]]. Tam właśnie narodziła się idea założenia zespołu, a jej trzej pomysłodawcy stali się zalążkiem formacji.
|-
| 6908. || [[Roman Kmiecik]] || Ks. Kmiecik opuścił miasteczko nad Teleszyną we wrześniu 1930. Z Dobrej przeniósł się do [[Radziejów|Radziejowa]], gdzie objął probostwo jednej z najstarszych na Kujawach parafii pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. W tym czasie otrzymał wysoko przez siebie cenione wyróżnienie — honorową odznakę "Za walkę o polską szkołę". W Radziejowie pracował tylko rok, 17 października [[1931]] objął cokolwiek zaniedbaną parafię Tuliszków. Wprowadzony tam został przez ks. kanonika M. Włostowskiego, ówczesnego dziekana tuliszkowskiego, proboszcza z [[Russocice|Russocic]]. W nowej parafii ks. Kmiecik wspólnie z wiernymi zorganizował remont budynku kościoła. Zadbał o nowe komże dla ministrantów i asysty. Na płótnie ufundowanym przez miejscowe gospodynie, kaliski plastyk [[Szczepan Kupiecki]] wykonał grób na [[Wielki Piątek]]. Figurę rezurekcyjną ufundował M. Pilarczyk z [[Ogorzelczyn (wieś w województwie wielkopolskim)|Ogorzelczyna]]. Zakupiono umbrakulum autorstwa rzeźbiarza W. Maciejowskiego z Krakowa, a haft ofiarowany przez A. Baczyńską wykonała Ł. Jarczyńska z Turku. Dwa dywaniki pod boczne ołtarze wykonano we Wróblinie pod kierunkiem nauczycielki B. Kiziów.
|-
| 6909. || [[Roman Stanisław Sanguszko]] || Służył w gwardii rosyjskiej w [[Petersburg|Sankt Petersburgu]]. Dostał się do niewoli [[Bitwa pod Łysobykami|pod Łysobykami]] podczas [[Powstanie listopadowe|rewolucji]] w 1831 roku. Za udział w [[powstanie listopadowe|powstaniu listopadowym]] pieszo i w kajdanach powędrował na [[Syberia|Sybir]]. Zesłany następnie na [[Kaukaz (kraina historyczna)|Kaukaz]], odznaczył się w walkach z tubylczymi plemionami, został mianowany oficerem, kontuzjowany, powrócił po czternastu latach do kraju. Osiadłszy w rodzinnej [[Sławuta|Sławucie]] w roku 1844 roku zrobił wiele dla uprzemysłowienia miasteczka, opiekował się literaturą i sztuką, zgromadził słynne zbiory książek i obrazów. W Sławucie urządził wzorowo swoje gospodarstwo, gdzie założył fabrykę sukna i hodował [[Koń czystej krwi arabskiej|konie arabskie]].
|-
| 6910. || [[Roman Vetulani]] || Rodzina Vetulanich pochodziła pierwotnie z [[Włochy|Włoch]], ale miała rodowód [[Etruskowie|etruski]]. Jej członkowie mogli zamieszkiwać [[Vetulonia|Vetulonię]], miejscowość w [[Etruria|Etrurii]] lub miasteczko Vettola (obecnie dzielnica [[Piza|Pizy]])<ref>{{Cytuj pismo | autor = Iwona Czerkies | tytuł = Chłopcy z placu św. Jana | czasopismo = [[Tygodnik Sanocki]] | strony = 9 | data = Nr 50 (1099) z 21 grudnia 2012 | url = http://tygodniksanocki.eu/archiwum/2012/nr50.pdf}}</ref>. Przedstawiciele familii byli geologami i zajmowali się kopalinami. Jeden z nich przeniósł się na tereny polskie, gdzie w Tatrach prowadził badania, które zlecił rząd austriacki. Pierwszy przodek urodzony na ziemi polskiej to Jacobus Vetulani, urodzony w 1751 lub 1752 roku w [[Chochołów (województwo małopolskie)|Chochołowie]] (jako ''pater alienus'' – z ojca cudzoziemca)<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/zyjmy-tak-zeby-bylo-przyjemnie| tytuł = Żyjmy tak, żeby było przyjemnie| data dostępu = 2013-05-06 | autor = Andrzej Dryszel| opublikowany = Przegląd}}</ref>.
|-
| 6911. || [[Roman von Ungern-Sternberg]] || Historyk Williard Sunderland opisuje panującą w miasteczku atmosferę:
|-
| 6912. || [[Romanche]] || Rzeka płynie w kierunku północno-zachodnim, następnie (od [[La Grave]]) w kierunku zachodnim. Poniżej [[przełom]]u, zwanego Gorges de l'Infernet, koryto jej skręca prawie ku północy. Przecina rozległą równinę, będącą dnem dawnego jeziora przepływowego, powstałego po zakończeniu [[Epoka lodowa|epoki lodowcowej]], na której rozłożyło się miasteczko [[Le Bourg-d'Oisans]]. Następnie skręca ostro ku południowemu zachodowi i po pokonaniu kolejnego, dłuższego niż poprzednio odcinka [[przełom rzeki|przełomowego]], uchodzi na wysokości ok. 260 m n.p.m. do rzeki [[Drac]] w miejscowości [[Champ-sur-Drac]], niedaleko [[Grenoble]].
|-
| 6913. || [[Romanioci]] || Najwcześniejsze źródła wspominające o Żydach na terytorium Grecji pochodzą z III w. p.n.e. Odnalezione zostały w Oropos, małym przybrzeżnym miasteczku między Atenami a Beocją. Pojawia się w nich wzmianka a "Moschosie, synu żyda Moschiona". Prawdopodobnie obydwaj wymienieni w źródle mężczyźni byli niewolnikami. 
|-
| 6914. || [[Rombach-Martelange]] || '''Rombach-Martelange''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Rombech'') – małe miasteczko w zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Rambrouch|gminie Rambrouch]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 231 osób.
|-
| 6915. || [[Romeo i Julia (film 1996)]] || Akcja rozgrywa się w fikcyjnym miasteczku Verona Beach na Florydzie u schyłku XX wieku. Rozpoczyna się na stacji benzynowej, gdzie dochodzi do strzelaniny między zwalczającymi się gangami, związanymi z dwiema najważniejszymi rodzinami w mieście: Capuletich i Montekich. Na tym tle rozwija się wątek miłości dwojga młodych ludzi.
|-
| 6916. || [[Romowie]] || ** '''różne formy ulicznej rozrywki''' – [[żonglerka|żonglerki]], [[sztuka iluzji|sztuki iluzji]], [[akrobatyka|akrobacji]] na linie, koniu itd., utrzymywanie wędrownego [[cyrk (rozrywka)|cyrku]] czy [[wesołe miasteczko|lunaparku]]. Aż do początku XX wieku można było w całej Europie spotkać wędrownych [[tresura|treserów]] [[niedźwiedziowate|niedźwiedzi]], których zwierzęta były uczone wykonywania rozmaitych sztuczek. Profesja ta, obecnie niemal zupełnie zapomniana, ma swoje dalekie echo w sztuce [[Bliski Wschód|bliskowschodnich]] i [[Indie|indyjskich]] [[zaklinacz]]y [[węże|węży]], także należących lub pochodzących z kasty [[Domba]].
|-
| 6917. || [[Romuald Adam Cebertowicz]] || Syn Adama, naczelnika poczty w [[Głowno|Głownie]]. W wieku siedmiu lat rozpoczął naukę w miejscowej szkole powszechnej, gdzie zetknął się z ogromnym patriotyzmem nauczycieli. Wiosną 1905 r. w szkółce doszło do wybuchu strajku szkolnego, do którego przyłączył się ośmioletni Romuald Cebertowicz. Młodzież protestowała przeciwko rusyfikacji. Wydarzenia te zakłóciły spokój miasteczka, obeszło się jednak bez represji, gdyż władze rosyjskie przerwały śledztwo i sprawę zatuszowały.
|-
| 6918. || [[Ron Weasley]] || W lecie [[1992]] roku, Ron i jego bracia bliźniacy, próbując uwolnić Harry’ego z [[Little Whinging#Privet Drive|Privet Drive 4]], polecieli Latającym Fordem Anglią do [[mugol]]skiego miasteczka [[Little Whinging]] i wyrwali kraty (przy pomocy samochodu) z okna w pokoju Harry’ego. W dniu rozpoczęcia roku szkolnego, Ron i Harry spóźnili się na [[Komunikacja w cyklu Harry Potter#Ekspres Hogwart|Ekspres Hogwart]], ponieważ [[Magiczne stworzenia z cyklu Harry Potter#Skrzat domowy|skrzat domowy]] [[Magiczne stworzenia z cyklu Harry Potter#Zgredek|Zgredek]] zamknął przed nimi przejście na [[Komunikacja w cyklu Harry Potter#Ekspres Hogwart|peron 9 i ¾]], aby powstrzymać Harry’ego przed powrotem do szkoły. Pod koniec lotu samochód popsuł się, przez co rozbili się o [[Magiczne rośliny z cyklu Harry Potter#Wierzba bijąca|Bijącą Wierzbę]]. Rozwścieczone drzewo próbowało ich zabić. Samochód katapultował ich ze swojego wnętrza, po czym odjechał w kierunku [[Hogwart#Zakazany Las|Zakazanego Lasu]], gdzie znajduje się do dzisiaj.
|-
| 6919. || [[Ronald Reagan]] || Urodził się w Tampico w stanie [[Illinois]], jako drugi syn katolika irlandzkiego pochodzenia Johna Reagana oraz protestantki Nelle Wilson – z pochodzenia pół-Angielki, pół-Szkotki. Ojciec był najmłodszym z czworga dzieci Jennie (nazwisko panieńskie: Cusick) i Johna Michaela Reagana{{r|"Anc"}}. John poznał Nelle w miejscowości rolniczej <!--farm town--> na preriach Illinois. 8 listopada 1904 roku wzięli ślub w [[Fulton (Illinois)|Fulton]]. Rodzina Reaganów przeniosła się do [[Tampico (Illinois)|Tampico]], gdzie przyszli na świat synowie Neil i Ronald. Po urodzeniu drugiego dziecka lekarze powiedzieli Nelle, że nie będzie mogła mieć więcej dzieci. Rodzina przemieszczała się między wieloma miasteczkami w Illinois oraz [[Chicago]] w zależności od miejsca zatrudnienia Johna{{r|Jy}}.
|-
| 6920. || [[Ronald Speirs]] || Speirs został zrzucony nad Normandią w dniu D. Bardzo szybko odnalazł oddziały amerykańskie i dołączył do sztabu. Kompania E miała zadanie zniszczyć działa ostrzeliwujące plażę Omaha. Ronald Speirs samodzielnie zniszczył jedno takie działo bez osłony i pomocy. Podczas ataku na miasteczko Foy w Belgii, Speirs objął dowodzenie natarciem po Normanie Dike'u, który załamał się na polu walki. Dike wydał rozkaz plutonowi, aby okrążył miasto i zaatakował od tyłu. Gdy kompania straciła z tym plutonem łącznośc, Speirs przebiegł przez całe miasto, połączył się z plutonem a następnie wrócił, nie zważając na niemieckie działa, piechotę i czołgi. Miał zamiar wyruszyć na Pacyfik, lecz wojna się skończyła.
|-
| 6921. || [[Ronee Blakley]] || :* ''Powrót do miasteczka Salem'' (''A Return to Salem's Lot''), Sally
|-
| 6922. || [[Roodt-sur-Eisch]] || '''Roodt-sur-Eisch''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Rued'') - małe miasteczko w zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Septfontaines (kanton Capellen)|gminie Septfontaines]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 210 osób.
|-
| 6923. || [[Roodt-sur-Syre]] || '''Roodt-sur-Syre''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Rued-Sir'') – małe miasteczko we wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Betzdorf (Luksemburg)|gminie Betzdorf]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwały 902 osoby.
|-
| 6924. || [[Roodt (kanton Redange)]] || '''Roodt''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Rued'') - małe miasteczko w zachodnim [[Luksemburg]]u, w [[Ell (Luksemburg)|gminie Ell]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 150 osób.
|-
| 6925. || [[Roquefort (ser)]] || '''Roquefort''' [[Język francuski|fr.]], (wym. ''rokfor'') – ostry [[ser owczy]], niebieskawy, żyłkowany, wyrabiany we francuskim miasteczku  [[Roquefort-sur-Soulzon]].
|-
| 6926. || [[Rory Williams]] || Doktor około 2 lata po tych wydarzeniach odwiedza Amy i Rory'ego w święta<ref name="Doktor, wdowa i stara szafa" />. Po tym Doktor przez pewien czas nie odwiedzał ich. W tym czasie Amy rozstała się z Rorym, bez jakichkolwiek wyjaśnień. W pewnym momencie Doktor, a także Amy i Rory zostali uprowadzeni przez Daleków, by im pomóc. Podczas tej przygody Amy zwierza się Rory'emu, że zostawiła go z powodu swojej niepłodności, która była skutkiem wydarzeń na ''Demons Run''. Skutkiem wspólnej rozmowy było to, że Amy i Rory wrócili do siebie, a także Doktor postanowił częściej odwiedzać ich i zabierać na kolejne przygody<ref name="Planeta obłąkanych Daleków" /> Po tym wydarzeniu odwiedzili m.in. opuszczony statek kosmiczny Silurian, na którym są dinozaury oraz miasteczko Mercy<ref name="Dinozaury na statku kosmicznym" /><ref name="Miasteczko Mercy" />. Byli także świadkami inwazji małych, czarnych sześcianów, które po pewnym czasie spowodowały śmierć wielu milionów ludzi<ref name="Potęga trójki" />.
|-
| 6927. || [[Rose Ausländer]] || Rodzice Rosy pochodzili ze środowiska [[Judaizm#Judaizm ortodoksyjny|ortodoksyjnych]] [[Żydzi|Żydów]] miasteczka [[Sadagóra|Sadagóry]] (obecnie dzielnica Czerniowiec), ale zaliczali się do liberalnych [[Wolnomyślicielstwo|wolnomyślicieli]], byli wiernymi obywatelami [[Austro-Węgry|Monarchii Austro-Węgierskiej]], a zarazem pielęgnowali tradycje żydowskie.
|-
| 6928. || [[Rosjanie nadchodzą]] || '''Rosjanie nadchodzą''' – [[Stany Zjednoczone|amerykańska]] komedia z [[1966]] roku. Film opowiada o historię przypadkowego przybycia [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckiego]] [[Łódź podwodna|okrętu podwodnego]] w pobliżu małego miasteczka w [[Nowa Anglia|Nowej Anglii]].
|-
| 6929. || [[Rosport]] || '''Rosport''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Rouspert'') − gmina i małe miasteczko we wschodnim [[Luksemburg]]u, w [[Dystrykt Grevenmacher|dystrykcie Grevenmacher]], w [[Kanton Echternach|kantonie Echternach]].
|-
| 6930. || [[Rossony]] || Rossony, wcześniej będące miastem duchownym w [[Województwo połockie|województwie połockim]] [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej]]<ref>Вялiкi гicтарычны атлас Беларусi Т.2, Mińsk 2013, s. 76.</ref>, po [[I rozbiór Polski|I rozbiorze Polski]] znalazły się na terenie [[Powiat połocki (gubernia witebska)|powiatu połockiego]] ([[ujezd]]u), początkowo [[Gubernia połocka|guberni połockiej]], od 1796 roku – [[Gubernia białoruska|guberni białoruskiej]], a od 1802 roku [[Gubernia witebska|guberni witebskiej]] [[Imperium Rosyjskie]]go. W XIX wieku miasteczko było własnością ks. Lubomirskiego{{r|S9}}. Po [[Traktat ryski (1921)|traktacie ryskim]] już nie wróciły do Polski, od 1924 roku należały do obwodu witebskiego [[Białoruska Socjalistyczna Republika Radziecka|Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej]] [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], od 1991 roku – na terenie [[Białoruś|Republiki Białorusi]].
|-
| 6931. || [[Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka]] || Po 1945 do RFSRR przyłączono także niektóre tereny [[Łotewska Socjalistyczna Republika Radziecka|Łotewskiej SRR]] i [[Estońska Socjalistyczna Republika Radziecka|Estońskiej SRR]], oderwane od tych republik decyzją Rady Najwyższej ZSRR. Chodziło wówczas o ziemie wokół miasteczka [[Pytałowo]] na [[Łotwa|Łotwie]], oraz tereny wokół [[Narwa (miasto)|Narwy]] ([[Iwangorod]]) w [[Estonia|Estonii]].
|-
| 6932. || [[Rosyjski podbój Mandżurii]] || Walki nad rzeką [[Amur]] były starciami granicznymi, pomiędzy cesarskimi wojskami chińskimi i bokserami, a Rosjanami. Rosjanie zmierzali do kontroli nad Amurem, potrzebnym dla nich do żeglugi. Chińczycy wezwali wszystkich mężczyzn zdolnych do walki, a chińskie siły i garnizony zgromadziły artylerię i bombardowały wojska rosyjskie i miasteczka leżące wzdłuż Amuru. Pomimo, iż kozacy odparli chińską armię nacierającą na Rosję, żołnierze chińskiej armii zwiększyli ilość artylerii i kontynuowali bombardowania. W odwecie za ataki na chińskich wsiach, bokserzy spalili rosyjskie miasteczka i rozbili siły rosyjskie w mieście [[Tieling]]. Rosyjski gubernator K.N. Gribski nakazał kozakom zniszczyć wszystkie chińskie posterunki na rzece Amur. Kozacy wykonali ten rozkaz w lipcu 1900. W dniu 20 lipca, wojska rosyjskie (w tym szesnaście pułków, sto piechurów kozackich i szesnaście armat) przekroczyły Amur w pobliżu Błagowieszczeńska, przy wsparciu parowców ''Selenga'' i ''Sungari''. Tego samego dnia, Rosjanie zajęli [[Heihe]], a dwa dni później [[Aigun]]. Po zwycięstwie nad chińskimi siłami, generalny gubernator regionu amurskiego, Nikołaj Grodiekow, postanowił przyłączyć prawy brzeg rzeki Amur do swojej administracji. W tym celu wysłał telegram do [[Petersburg]]a, jednak rosyjski minister wojny [[Aleksiej Kuropatkin]] zabronił mu tego, uzasadniając swoją decyzję w następujących słowach:
|-
| 6933. || [[Rosz Pina]] || W jego otoczeniu znajduje się miasto [[Safed]], miasteczka [[Chacor HaGlilit]] i [[Tuba-Zangarija]], kibuc [[Machanajim]], oraz moszaw [[Elifelet]]. Na południowy wschód od miasteczka znajduje się duża baza wojskowa [[Siły Obronne Izraela|Sił Obronnych Izraela]].
|-
| 6934. || [[Rosz ha-Ajin]] || Leży we wschodniej części [[Równina Szaron|równiny Szaron]] na granicy z [[Szefela|Szefelą]], w otoczeniu miast [[Petach Tikwa]] i [[Kafr Kasim]], miasteczka [[Elkana]], [[moszaw]]ów [[Kefar Sirkin]], [[Newe Jarak]] i [[Chagor]], oraz [[kibuc]]ów [[Enat]], [[Giwat ha-Szelosza]] i [[Nachszonim]]. Na zachód od miasta znajduje się baza sił powietrznych [[Siły Obronne Izraela|izraelskiej armii]] ''Kefar Sirkin''. Na wschód od miasta przebiega [[mur bezpieczeństwa]] oddzielający Izrael od [[Autonomia Palestyńska|Autonomii Palestyńskiej]]. Po stronie palestyńskiej znajdują się arabskie wioski al-Zawiya, Rafat i Deir Ballut.
|-
| 6935. || [[Rovensko]] || * [[Rovensko pod Troskami]] − miasteczko w [[powiat Semily|powiecie Semily]]
|-
| 6936. || [[Rowland Hill (nauczyciel)]] || Urodził się w brytyjskim miasteczku [[Kidderminster]] w 1795 roku. Hill był synem dyrektora szkoły, pracował przez krótki okres jako nauczyciel, a później był urzędnikiem pocztowym. W 1837 roku opublikował raport dla [[Izba Gmin|Izby Gmin]] zatytułowany ''Reforma Poczty'' (''Post Office Reform; its Importance and Practicability''), gdzie przedstawił projekt nowego systemu pobierania opłat pocztowych.
|-
| 6937. || [[Roxanne (film)]] || C.D. Bales jest szefem strażaków. Jest lubiany przez swoich kolegów, ale ma jedną wadę - strasznie długi nos. W jego drużynie pojawia się nowy ratownik, Chris. W tym samym czasie w miasteczku pojawia się nowa mieszkanka - astronom Roxanne Kowalski. Kobieta jest zafascynowana oczami Chrisa i prosi Balesa o pomoc w jego zdobyciu. Problem w tym, że C.D. sam się zakochał w niej. Mimo to, decyduje się jej pomóc...
|-
| 6938. || [[Roy Clarke]] || W Wielkiej Brytanii za jego najważniejsze dzieło uważane jest często ''[[Babie lato (serial telewizyjny)|Babie lato]]''<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.keepingupappearancesfanclub.com/Roy-Clarke-h14.htm | tytuł = Roy Clarke | opublikowany = keepingupappearancesfanclub.com | język = en | data dostępu = 2012-09-20}}</ref><ref>{{cytuj stronę | url = http://www.screenonline.org.uk/people/id/1368813/index.html | tytuł = Clarke, Roy (1930-) | opublikowany = BFI Screenonline (baza Brytyjskiego Instytutu Filmowego) | język = en | data dostępu = 2012-09-20}}</ref>, najdłużej emitowany serial komediowy w dziejach brytyjskiej telewizji. Pierwsza seria tej produkcji pokazywana była w 1973 roku, zaś trzydziestą pierwszą i zarazem ostatnią wyemitowano w 2010 roku. Serial ten opowiada o przygodach grupy emerytów z pewnej angielskiej wioski i z biegiem lat stał się swego rodzaju emerytalną przystanią dla wielu znanych brytyjskich aktorów komediowych<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.comedy.co.uk/guide/tv/last_of_the_summer_wine/details/ | tytuł = Last Of The Summer Wine - Production Details | opublikowany = British Comedy Guide | język = en | data dostępu = 2012-09-20}}</ref>. Inne znane seriale napisane przez Clarke'a to m.in. prequel ''Babiego lata'' pt. ''First of the Summer Wine'' (prezentujący młodość głównych bohaterów) oraz ''Open All Hours''. W 1993 Clarke został zaproszony przez [[Alec Baldwin|Aleca Baldwina]] do zainicjowanego przez niego specjalnego projektu filmu mającego uczcić 50. rocznicę [[Operacja Neptun|dnia "D"]]. Tak powstał napisany przez Clarke'a komediodramat ''A Foreign Field'', opowiadający o spotkaniu po latach weteranów tamtych walk. Clarke - w większości swoich seriali opiewający brytyjską prowincję - sam mieszka od wielu lat w małym miasteczku w północnej Anglii, posiada również dom na wsi.
|-
| 6939. || [[Royal Flying Doctor Service of Australia]] || Założycielem RFDS był [[prezbiterianizm|prezbiteriański]] duchowny [[John Flynn]]. Wcześniej zajmował się on zakładaniem szpitali w niewielkich miasteczkach, ale potem doszedł do wniosku, iż są ludzie mieszkający daleko nawet od takich miasteczek. Postanowił docierać do nich przy pomocy samolotów. Tak powstała Powietrzna Służba Medyczna (AMS), która po kilku zmianach nazwy, od 1955 działa jako RFDS. 
|-
| 6940. || [[Royal Mail]] || Kody pocztowe w Wielkiej Brytanii składają się zwykle z 5-7 znaków, przy czym stosuje się zarówno litery, jak i cyfry. Pierwszy 1-2 znaki to litera (lub litery) oznaczające obszar pocztowy (obecnie Wielka Brytania wraz ze swoimi terytoriami zależnymi dzieli się na 124 takie obszary). Obszary biorą zwykle nazwy od swoich największych miast, zaś przypisane im litery pochodzą najczęściej od nazwy tego miasta (np. L – [[Liverpool]], CF – [[Cardiff]]). Kolejny 1-2 znaki to cyfry oznaczające tzw. dystrykt pocztowy (często jest to np. jedna dzielnica lub niewielkie miasteczko). Potem następuje znak przerwy (spacja), a później cyfra wskazująca na tzw. sektor pocztowy. Ostatnie dwa znaki to litery oznaczające tzw. jednostkę pocztową. Jednostka może liczyć maksymalnie 100 adresów, chociaż w praktyce średnio liczy ok. 15, a w przypadku dużych nieruchomości (np. dużych zakładów przemysłowych) zdarzają jednostki liczące tylko jeden adres.
|-
| 6941. || [[Royal Melbourne Showgrounds]] || '''Melbourne Showgrounds''' - otwarty w latach 30., zajmujący powierzchnię 19 hektarów kompleks, w którym corocznie odbywa się [[Royal Melbourne Show]] - pokaz rolniczy złożony z różnych konkursów oraz rozrywkowych wydarzeń, w tym wystaw zwierząt, rywalizacji kulinarnej oraz wesołego miasteczka. Część obiektu jest przez cały rok wynajmowana na wszelakie okazje, takie jak np. koncerty. 
|-
| 6942. || [[Royton]] || '''Royton''' - miasteczko w aglomeracji [[Manchester]]u, administracyjnie należące do dystryktu [[Dystrykt metropolitarny Oldham|Oldham]]. Historycznie ośrodek przemysłu [[tekstylia|tekstylnego]], obecnie w dzielnicy przemysłowej znajduje się m.in. fabryka łóżek i montownia pojazdów. Ok. 21 tysięcy mieszkańców. 
|-
| 6943. || [[Rozalin (okręg szawelski)]] || '''Rozalin''' ([[lit.]] ''Rozalimas'') - [[miasteczko]] na [[Litwa|Litwie]] w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]], [[Rejon pokrojski]], koło [[Szawle|Szawel]]. 
|-
| 6944. || [[Rozalin]] || * [[Rozalin (okręg szawelski)|Rozalin]] – [[miasto|miasteczko]] w [[okręg szawelski|okręgu szawelskim]], w [[Rejon pokrojski|rejonie pokrojskim]]
|-
| 6945. || [[Rozbicie więzienia w Kielcach]] || Komendant „Szary” po latach tak wspominał: „Zarządziłem koncentrację żołnierzy na placówkach w powiatach. Powiadomieni zostali dowódcy kompanii, plutonów i grup. [...] Dzień przed zamierzoną akcją upozorowaliśmy uderzenie na miasteczko [[Szydłowiec]] koło Radomia, odległe od Kielc o 50 km. Do rana trwała pozorowana próba opanowania miasteczka. W pobliskich lasach rozkładaliśmy miny, które kolejno wybuchały przez cały dzień. Do zadania tego wyznaczyłem «Niegolewskiego». Tym sposobem zmusiliśmy wojskowy garnizon stacjonujący w Kielcach do opuszczenia miasta. Pociągnęli na obławę. Od samego rana wywożono ich na miejsce wybuchów i tam czesali lasy nikogo nie znajdując”.
|-
| 6946. || [[Rozkaz specjalny 191]] || O świcie 10 września Jackson poderwał trzy swoje dywizje i poprowadził je przez przełęcze w paśmie South Mountain, przekroczył rzekę Potomac pod [[Williamsport (Maryland)|Williamsport]], a następnie – spychając przed sobą garnizon Martinsburga – podszedł od zachodu pod Harpers Ferry. W tym samym czasie jego dwie pozostałe dywizje, tak jak spodziewał się generał Lee, maszerowały innymi szlakami, by całkowicie otoczyć miasteczko. Mimo 24-godzinnego opóźnienia operacja przeciwko Harpers Ferry przebiegała bez zakłóceń. Tymczasem Lee wysłał dwie dywizje Longstreeta do pilnowania granicy Pensylwanii w [[Hagerstown (Maryland)|Hagerstown]]. Samotna dywizja Hilla została w Boonsboro jako ariergarda.
|-
| 6947. || [[Rozkład Benforda]] || Zastosowanie rozkładu Benforda pomogło w wykryciu fałszerstw dokonanych przez Jamesa Nelsona, głównego księgowego i zarządzającego Arizona State Treasurer. W 1992 roku w miasteczku Wayne (Arizona, USA) został uznany za winnego zdefraudowania 1 878 687,58 dolarów. Dokonał tego wystawiając 23 fałszywe czeki.
|-
| 6948. || [[Rozogi (powiat szczycieński)]] || W 1786 r. utworzono w Rozogach filię urzędu celnego w Jańsborku ([[Pisz]]u). Reskrypt Fryderyka Wilhelma II króla pruskiego z 22 października 1789 roku podniósł Rozogi (Friedrichowen) do rangi miasteczka (Marktflecken) i jednocześnie zmienił nazwę na Friedrichshof. Odtąd Rozogi posiadały prawo do organizacji 6 jarmarków rocznie i jednego tygodniowego targu zwykłego w poniedziałek. Nadanie praw miasteczka spowodowało samorodne przekształcanie się Rozóg z osady wiejskiej o jednej ulicy w osiedle typu miejskiego z jedną główną ulicą rozszerzającą w centrum miejscowości w plac targowy. Od połowy XVIII wieku Rozogi należały do Urzędu Domenalnego w [[Chochół (województwo warmińsko-mazurskie)|Chochole]], siedzibę urzędu domenalnego do Rozóg w 1853 roku przeniósł Friedrich Adam Heinrich Wischhusen. Rozogi liczyły wówczas 1588 mieszkańców.
|-
| 6949. || [[Rozpalić Cleveland]] || * '''[[Valerie Bertinelli]]''' jako '''Melanie Hope Moretti''', załamana rozwodem pisarka i matka dwójki nastolatków (Willa i Jenny), która leci do Paryża, by odnaleźć swoją miłość. Jednak kiedy samolot awaryjnie ląduje w Cleveland, miasteczko i jego mieszkańcy tak bardzo ją zauroczą, że kobieta zdecyduje się zostać i w nim zamieszkać. 
|-
| 6950. || [[Rozrywka]] || [[Plik:JohnLaing.jpg|mały|Wesołe miasteczko w [[Port morski Szczecin|porcie w Szczecinie]] podczas zlotu [[żaglowiec|żaglowców]] [[The Tall Ships’ Races]] 2007]]
|-
| 6951. || [[Roztańczona Angelina]] || | ''Angelina w wesołym miasteczku''
|-
| 6952. || [[Roztocze (kraina)]] || Peryferyjne i pokryte gęstymi lasami Roztocze było słabo zaludnione. Dopiero po przyłączeniu Rusi Czerwonej przez Kazimierza Wielkiego nastąpił stopniowy napływ osadników z Małopolski, Lubelszczyzny i Mazowsza. W okresie Rzeczypospolitej Obojga Narodów Roztocze znajdowało się w granicach województw: [[Województwo lubelskie (I Rzeczpospolita)|lubelskiego]], [[Województwo bełskie|bełskiego]] i [[Województwo ruskie|ruskiego]]. Zamieszkiwane było głównie przez ludność polską (na zachodzie) i ukraińską (na wschodzie), w miasteczkach liczni byli [[Żydzi]], występowali także [[Niemcy]], [[Ormianie]] i [[Wołosi w Polsce|Wołosi]]. Rozwój regionu hamowały powtarzające się najazdy tatarskie.
|-
| 6953. || [[Rozwadów (Stalowa Wola)]] || Od początku powstania Rozwadowa byli z nim związani [[Żydzi]]. Aż do wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] społeczność żydowska stanowiła znaczący odsetek liczby mieszkańców tego miasteczka. W 1699 roku mieli już przykahałek. W 1727 roku Żydzi byli właścicielami 30 domów, istniała także [[synagoga]]. W 1748 roku stanowili już większość mieszkańców Rozwadowa, ich liczba wynosiła około 350 osób, a także za zgodą biskupa krakowskiego powstała nowa synagoga. od 1788 roku istniał [[cheder]], a także judisch-deutsche Schule. W tym okresie miejscowej wspólnocie [[Chasydyzm|chasydzkiej]] przewodniczył [[cadyk]] [[Jakub Izaak Horowic]], następnie zastąpił go [[Menachem Mendel]]. w 1868 roku przewodniczącym [[kahał]]u był [[Rabin]] Mojżesz Hirszfeld. W tym okresie gmina posiadała: dwie synagogi, cmentarz, szkołę, oraz stowarzyszenia charytatywne, a liczba ludności żydowskiej  wynosiła wówczas około 1600 osób. w 1894 roku w Rozwadowie powstało Towarzystwo Kupieckie, a przewodniczył mu Ascher Rabin. Społeczność żydowska rozwijała się w tym okresie bardzo szybko, by w 1900 roku ich liczba osiągnęła prawie 3000 osób. W 1910 roku powstała murowana [[Synagoga w Stalowej Woli|synagoga]]. Przed wybuchem [[I wojna światowa|pierwszej wojny światowej]] Żydzi stanowili 72% ogółu ludności Rozwadowa. W listopadzie 1918 roku doszła w Rozwadowie do rozruchów. Trwały one kilka dni, a w ich wyniku zostały splądrowane żydowskie sklepy, także niektórzy z rozwadowskich Żydów zostali ranni. Inicjatorami tych zamieszek byli chłopi z okolicznych wsi, takich jak: [[Turbia]] i Pławo, które dziś jest jedną z dzielnic miasta Stalowa Wola. W okresie [[Dwudziestolecie międzywojenne|dwudziestolecia międzywojennego]] w Rozwadowie istniały między innymi organizacje takie jak: Miejscowy Cech Rzemieślników, który zrzeszał zarówno [[Polacy|Polaków]] jak i Żydów, Stowarzyszenie Rękodzielników Żydowskich Jad Charuzim, a także klub sportowy Makkabi. Po wkroczeniu Niemców do miasta, Żydom nakazano przejście za [[San]] do strefy [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckiej]]. W Rozwadowie zostało wówczas już tylko około 400 Żydów, a przewodniczącym [[Judenrat]]u zastał Elizer Perlman. Większość Żydów pracowała przymusowo w stalowowolskich fabrykach. Dzisiaj jednym z niewielu już zachowanych śladów po rozwadowskich Żydach jest [[Synagoga w Stalowej Woli|synagoga przy ulicy Jagiellońskiej]], która pełniła funkcję sklepu, natomiast po [[cmentarz żydowski w Stalowej Woli|cmentarzu]] nie ma już śladu. Zastał on zniszczony przez Niemców podczas II wojny światowej<ref>[http://www.sztetl.org.pl/pl/article/rozwadow/5,historia/ Wirtualny Sztetl]</ref>.
|-
| 6954. || [[Rozwój przestrzenny Bydgoszczy]] || | align="left"   | przyrost 7%, miasteczko oraz tereny między Fordonem a [[Brdyujście]]m o zaludnieniu łącznie ok. 9 tys. osób, miejsce wyznaczone na [[Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy|Zespół Szkół Wyższych]] oraz nową dzielnicę mieszkaniową (obecnie ok. 70 tysięcy mieszkańców)
|-
| 6955. || [[Rożdżały (przystanek kolejowy)]] || '''Rożdzały''' - wąskotorowy kolejowy [[przystanek osobowy]] w przysiółku [[Frankowizna]], w [[Opatówek (gmina)|gminie Opatówek]], w [[powiat kaliski|powiecie kaliskim]], w [[Województwo wielkopolskie|województwie wielkopolskim]], w [[Polska|Polsce]]. Został zbudowany w latach 1914-1917 razem z linią do [[Turek|Turku]]. Od czerwca 2002 roku jest używany w ruchu towarowym<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.miasteczko.kalisz.pl/koleje/|tytuł=Koleje|opublikowany=Kalisz najstarsze miasto|język=pl|data dostępu=2013-06-16|archiwum=http://archive.is/AlTuA|zarchiwizowano=2013-06-18}}</ref>. Należy do [[Kaliska Kolej Dojazdowa|Kaliskiej Kolei Dojazdowej]]. Obecnym jej operatorem jest [[Stowarzyszenie Kolejowych Przewozów Lokalnych]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.koleje.wask.pl/kolejOg.php?id=kalkd|tytuł=Kaliska Kolej Dojazdowa|opublikowany=Koleje wąskotorowe w Polsce|język=pl|data dostępu=2013-06-16}}</ref>
|-
| 6956. || [[Rubieżewicze]] || Wiosną 1906 roku rosyjska policja wykryła w majątku Rubieżewicze tajną polską szkołę. Nauczyciele otrzymali kary<ref>{{cytuj książkę | tytuł = Między nadzieją…| strony = 34| rozdział = Życie społeczno-kulturalne. Oświata}}</ref>. Od 1919 Rubieżewicze znajdowały się po polską administracją, a w latach 1921-1939 leżały na terytorium [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]] w pobliżu granicy z [[Białoruska Socjalistyczna Republika Radziecka|Białoruską SRR]], były miasteczkiem i siedzibą wiejskiej [[gmina Rubieżewicze|gminy Rubieżewicze]].
|-
| 6957. || [[Ruch Autonomii Śląska]] || * 4 lipca 2011 w miasteczku [[Imielin]] odbyło się pierwsze zorganizowane przez RAŚ prareferendum w sprawie autonomii Śląska – dla mieszkańców Imielina i [[Lędziny|Lędzin]]. Zdaniem przedstawicieli RAŚ za autonomią opowiedziało się 98% głosujących (w głosowaniu wzięło udział ok. 10% uprawnionych mieszkańców gminy)<ref>[http://insilesia.pl/aktualnosci/artykul/8075/7/Imielin_i_Ledziny_za_autonomia_Gornego_Slaska udostępnienie Imielin i Lędziny za autonomią Górnego Śląska].</ref>
|-
| 6958. || [[Ruch Sarvodaya]] || 26 grudnia 2004 o 9 rano fale niespodziewanie zalały miasteczko rybackie [[Hambantota]]. Dyrektor jednego z instytutów zrównoważonego rolnictwa w Sarvodaya, Nandana Jayasinghe, znajdował się o godzinę drogi od miejsca tragedii, w [[Thanamalwila]] obok [[Park Narodowy Udawalawe|Parku Narodowego Udawalawe]]. Już po 6 godzinach przyjechał do miasteczka z trzema 10-tonowymi ciężarówkami pełnymi żywności, wody, koców i innych środków. W kolejnych dniach zorganizował następne dostawy, tymczasowe mieszkania dla ludności i wraz z innymi wolontariuszami ruchu pomagał w sprzątaniu i reorganizacji miasteczka po tragedii. Ruch uczestniczył w pomocy dla regionu jeszcze w wiele lat po tsunami<ref name=part4>{{cytuj stronę|url=http://permaculture.org.au/2009/12/18/letters-from-sri-lanka-sarvodaya-builds-community-and-national-resilience/|tytuł=Letters from Sri Lanka – Sarvodaya Builds Community and National Resilience (part 4)|autor=Craig Mackintosh|opublikowany=The Permaculture Research Institute of Australia|data=18 grudnia 2009|data dostępu=1 stycznia 2013|język=en}}</ref>. Tsunami zniszczyło 226 wsi należących do ruchu Sarvodaya<ref name=Lessons>{{cytuj stronę|url=http://www.sarvodaya.org/activities/tsunami/lessons-learned|tytuł=Lessons Learned|opublikowany=Sarvodaya.org|data dostępu=2 stycznia 2012|język=en}}</ref>.
|-
| 6959. || [[Ruch Winniki]] || '''Ruch Winniki''' ([[język ukraiński|ukr.]] Футбольний клуб «Рух» Винники, ''Futbolnyj Kłub „Ruch” Wynnyky'') – [[Ukraina|ukraiński]] klub [[piłka nożna|piłkarski]], mający siedzibę w miasteczku [[Winniki (miasto)|Winniki]] w [[obwód lwowski|obwodzie lwowskim]]. Założony w roku [[2003]].
|-
| 6960. || [[Ruczyca]] || W tym miejscu w przeszłości były dobra i folwark Hanuta oraz miasteczko Hanuta{{r|S9}}. Pierwsza wzmianka o Hanucie pochodzi z 1501 roku{{r|F}}. W 1592 roku kniaź Aleksander Proński sprzedał Hanutę Wacławowi Bohowitowi Szumbarskiemu. W XVI i XVII wieku była to własność książąt Holszańskich, później Paców, Sadowskich, Wilczków, Sanguszków, Sławieńskich, Zenowiczów, wreszcie rodziny Kociełłów herbu [[Pelikan (herb szlachecki)|Pelikan]]. W 1723 roku dziedzicem Hanuty, [[Bienica|Bienicy]], [[Mołodeczno|Mołodeczna]] i [[Horodziłów|Horodziłowa]] był [[Kazimierz Kociełł (starosta markowski)|Kazimierz Kociełł]] (1690–?), starosta markowski, po którym Hanutę i Mołodeczno odziedziczyła jego córka Rozalia (1715–1769{{r|M}}) zamężna za [[Kazimierz Ogiński (starosta babinowicki)|Kazimierzem Ogińskim]], starostą babinowickim i przewalskim (1713 – po 1769). Było to małżeństwo bezdzietne, w 1738 roku zapisali oni swój majątek bratu Kazimierza, [[Tadeusz Ogiński|Tadeuszowi Ogińskiemu]]. Po jego śmierci Hanutę i Mołodeczno odziedziczył jego młodszy syn, [[Franciszek Ksawery Ogiński]] (1742–1814), ostatni [[kuchmistrz wielki litewski]]. On również nie miał dzieci, w związku z czym majątek w 1814 roku odziedziczył syn jego brata, Andrzeja – [[Michał Kleofas Ogiński]]. Po eksdywizji majątku (podziale zadłużonych dóbr wśród wierzycieli), Hanuta przypadła siostrze Michała, Józefie Zofii Ogińskiej (1762–1846) starościnie mścisławskiej, która około 1836 roku sprzedała ją Lambertowi Rzewuskiemu (1780–?), po którym dziedziczył jego syn Jan. Dobra te wtedy liczyły 2500 [[Dziesięcina (miara powierzchni)|dziesięcin]] ziemi ornej i 3000 dziesięcin lasu. Na przełomie XIX i XX wieku kupił Hanutę Tadeusz Wołłowicz. Ostatnim właścicielem majątku, stopniałego o połowę, do około 3000 ha, był jego syn Jerzy (1899–1939){{r|S9|F|S3|S151|RA}}.
|-
| 6961. || [[Ruda Różaniecka]] || Dnia 21 maja 1821 roku wieś została wystawiona do sprzedaży w drodze licytacji we [[Lwów|Lwowie]]. Nabywcą został Baron Herman Brunicki (1775-20.04.1835) z [[Wiedeń|Wiednia]]. Na tej licytacji H. Brunicki kupił również Hutę Różaniecką, [[Nowy Lubliniec|Lubliniec Nowy]] i [[Stary Lubliniec|Stary]], Tepiły, Freifeld (Kowalówka), [[Gorajec]] oraz miasteczko [[Płazów]]. Kupione dobra obejmowały 17.112 [[morga|mórg]], z tego 6 mórg ogrodów, 1709 mórg pola ornego, 642 morgi łąk oraz 14.755 mórg lasów. Baron Herman Brunicki wraz z rodziną zamieszkał w starym dworze (późniejsza oficyna – obecnie 2006 r. mieści się tu Leśnictwo „Jezioro”) dając początek rodu Brunickich w Rudzie Rózanieckiej. Jego spadkobierca został Jan A. Brunicki (1808 – 20.06.1887) Jedyna córka Jana Brunickiego – Henrietta (1839-1895) wyszła za mąż za barona Ludwika Wattmana (1827-1907) pochodzącego z Wiednia. Ostatnim właścicielem dóbr w Rudzie Rózanieckiej był ich syn baron Hugo Wattman (21.05.1876 – 1946). Zespół pałacowy w Rudzie Różanieckiej jest stosunkowo słabo rozpoznany pod względem konserwatorskim. Przeprowadzone badania terenowe w powiązaniu z danymi historycznymi pozwoliły uściślić fazy rozwoju przestrzennego założenia oraz historii budowlanej zachowanych obiektów architektury.
|-
| 6962. || [[Rudamina]] || * [[Urdomin]] (lit. ''Rudamina'') − [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]] w [[okręg olicki|okręgu olickim]] w [[Rejon łoździejski|rejonie łoździejskim]], w [[Gmina Szestoki|gminie Szestoki]]
|-
| 6963. || [[Rudawa (województwo małopolskie)]] || Z początkiem wieku XX Rudawa stawała się miejscowością letniskową o charakterze małego miasteczka{{r|historia}}{{r|solectwo}}. Józef Łobczowski, proboszcz parafii w Rudawie pisał wierszem w roku 1915: ''Jest obawa, że Rudawa na miasto się zmieni''. Pierwszy murowany budynek mieszkalny, wybudowała w Rudawie [[Antonina Domańska]]<ref name=rudawa>[http://bip.malopolska.pl/ugzabierzow/Article/id,36763.html Rudawa (bip.malopolska.pl)]</ref>.
|-
| 6964. || [[Rudawka (rzeka dopływ Białej Lądeckiej)]] || [[Źródło|Źródła]] potoku położone są w północno-wschodniej części Krowiarek na wysokości ok. 500-565 m n.p.m., pomiędzy [[Kuźnicze Góry|Kuźniczymi Górami]] na południowym wschodzie a [[Siniak (Masyw Śnieżnika)|Siniakiem]] na północnym zachodzie. Powstaje z połączenia kilku drobnych, bezimiennych potoków powstających z niewielkich źródeł, [[Wysięk (hydrologia)|wysięków]], [[wykap]]ów i [[Młaka|młak]], znajdujących się na podmokłych łąkach i zagajnikach na obszarze zwanym ''[[Rudawice]]''. Potok płynie ku NE-NNE. W miejscu, gdzie z prawej strony wpływa doń [[Czerwony Potok (dopływ Rudawki)|Czerwony Potok]], znajdują się zabudowanie należące do [[Stójków|Stójkowa]]. Niżej potok przecina nieczynna [[linia kolejowa]] [[Kłodzko]]-[[Stronie Śląskie]] oraz szosa z Kłodzka do Stronia Śląskiego. W miasteczku [[Lądek-Zdrój]], poniżej kościoła, uchodzi do [[Biała Lądecka|Białej Lądeckiej]]. 
|-
| 6965. || [[Rudawy Janowickie]] || Ciekawe ruiny zamków średniowiecznych (np. [[Zamek Bolczów]]) i [[schronisko turystyczne|schronisko]] ''[[Schronisko PTTK „Szwajcarka”|Szwajcarka]]'' u podnóża [[Krzyżna Góra|Krzyżnej Góry]] (654 m [[n.p.m.]]) w [[Góry Sokole|Górach Sokolich]]. Góra [[Sokolik]] z licznymi skałkami granitowymi. Atrakcją turystyczną są też [[kolorowe jeziorka]] powstałe w wyniku eksploatacji [[piryt]]u niedaleko miejscowości [[Wieściszowice]]. W całym paśmie licznie występują skałki, zbudowane z granitów, amfibolitów i zlepieńców. Skałki granitowe występują szczególnie licznie w masywach Sokolika, [[Krzyżna Góra|Krzyżnej Góry]], Lwiej Góry, na [[Janowickich Garbach]] oraz na Zamkowym Grzbiecie. Podobno znajduje się tu największa w [[Sudety|Sudetach]] ilość  porozrzucanych skałek (skalne miasteczka). Wiele z nich posiada własne nazwy.
|-
| 6966. || [[Rudki (Ukraina)]] || Od roku [[1872]] przez miasto prowadzi ważna linia kolejowa łączącą [[Lwów]] z [[Budapeszt]]em tzw. [[Pierwsza Węgiersko-Galicyjska Kolej Żelazna]]. W roku [[1880]] było w miasteczku 2582 mieszkańców (w tym m.in. 1352 Żydów, 945 Polaków).  
|-
| 6967. || [[Rudolf Kern]] || <ref name="Puzowska">{{cytuj książkę |nazwisko = Jastrzębska-Puzowska| imię = Iwona| autor link = | tytuł = Od miasteczka do metropolii. Rozwój architektoniczny i urbanistyczny Bydgoszczy w latach 1850-1920| wydawca = | miejsce = | rok = | strony = | isbn =}}</ref>
|-
| 6968. || [[Rudolf Pichoja]] || '''Rudolf Giermanowicz Pichoja''', [[Język rosyjski|ros.]] Рудольф Германович Пихоя (ur. 1947 w miasteczku [[Polewskoj]], [[obwód swierdłowski]]) – [[Rosja|rosyjski]] profesor, [[Historia|historyk]], [[archiwista]], były dyrektor [[Państwowe Archiwum Federacji Rosyjskiej|Państwowego Archiwum Federacji Rosyjskiej]]. 14 października 1992 roku jako specjalny wysłannik prezydenta Rosji [[Borys Jelcyn|Borysa Jelcyna]] przekazał prezydentowi RP [[Lech Wałęsa|Lechowi Wałęsie]] kopie dokumentów dotyczących [[zbrodnia katyńska|zbrodni katyńskiej]]<ref>Ileana Porycka, Alicja Wancerz-Gluza, Ileana Porycka, ''Rosja a Katyń'', Karta 1994, s. 50. {{ISBN|8390067641}}; Natalia Lebiediewa, ''Katyń: zbrodnia przeciwko ludzkości'', Dom Wydawniczy Bellona, 1998, s. 350. {{ISBN|8311087415}}.</ref> przechowywanych w tzw. „teczce specjalnej nr 1", w tym kopię uchwały [[Biuro Polityczne KC KPZR|Biura Politycznego]] KC [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|WKP(b)]] z 5 marca 1940 roku nakazującej dokonanie zbrodni na polskich [[Jeniec wojenny|jeńcach wojennych]] i więźniach (tzw. decyzja katyńska) oraz tzw. [[Notatka Szelepina|notatki Szelepina]]<ref>''Katyń. Dokumenty ludobójstwa: dokumenty i materiały archiwalne przekazane Polsce 14 października 1992 r.'', Warszawa 1992. {{ISBN|8385479198}}.</ref>. Autor między innymi akademickiej syntezy historii aparatu władzy w [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związku Radzieckim]], publikacji pt. ''Советский союз. История власти. 1945–1991'', 2000, wydanej również w Polsce.
|-
| 6969. || [[Rudomino (gmina)]] || Niektórzy historycy są zdania, że [[Rudomina]] jest starsze niż [[Wilno]]. W roku 1377 Rudomina jest wspominane jako miasteczko. Za panowania księcia [[Olgierd Giedyminowic|Olgierda]] w 1377 r. siedmiuset żołnierzy litewskich, śpiesząc na odsiecz miastu Wilnu, stoczyło tu zwycięski bój z [[Zakon krzyżacki|Krzyżakami]]. Nie powiodło się natomiast [[Witold Kiejstutowicz|Witoldowi Wielkiemu]], który po 14 latach, w 1394 r., pod Rudominem poniósł dotkliwą porażkę w bitwie z Krzyżakami, tracąc 4 chorągwie, a książę [[Iwan Olgimuntowicz Holszański|Jan Holszański]] trafił do niewoli. W 1592 roku wybudowano w Rudominie kościół, ufundowany przez rodzinę [[Massalscy|Massalskich]]. Na tym samym miejscu stoi obecny kościół parafialny pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny Dobrodziejki. W końcu XVIII w. działała tutaj szkoła parafialna. W XIX w. do 1950 r. Rudomina była ośrodkiem gminy. W 1964 r. zbudowano tu duży zakład drobiarski, który działa do dziś. W 1971 r. założono Stację Bydła Zarodowego.
|-
| 6970. || [[Rugby (miasto)]] || We wczesnym okresie [[epoka żelaza|epoki żelaza]] na terenie Rugby istniała mała osada, a kilka kilometrów dalej znajdowała się Rzymska kolonia znana jako '''Tripontium'''. Pierwotnie Rugby było anglosaską osadą utrzymującą się z [[rolnictwo|rolnictwa]]. Po raz pierwszy wspomniano o nim w [[Domesday Book]] ("Księga Dnia Sądu Ostatecznego") w roku 1086 jako o Rocheberie<ref>{{cytuj stronę|url=http://domesdaybook.co.uk/warwickshire3.html#rugby|tytuł=Warwickshire Q-Z|opublikowany=The Domesday Book online|język=en|data dostępu=2016-11-18}}</ref>. Rugby otrzymało prawa miejskie w 1255 i szybko stało się małym miasteczkiem. 
|-
| 6971. || [[Rukłe]] || '''Rukłe''' ([[lit.]] ''Rukla'') – [[miasteczko (urbanizacja)|miasteczko]] na [[Litwa|Litwie]], w [[okręg kowieński|okręgu kowieńskim]], w [[Rejon janowski (Litwa)|rejonie janowskim]], siedziba [[Gmina Rukłe|gminy Rukłe]]; [[kościół (budynek)|kościół]], [[szkoła (oświata)|szkoła]], [[urząd pocztowy]].
|-
| 6972. || [[Rumlange]] || '''Rumlange''' ([[język luksemburski|luks.]] ''Rëmeljen'') - małe miasteczko w północnym [[Luksemburg]]u, w [[Wincrange|gminie Wincrange]]. W [[2005]] roku miasteczko zamieszkiwało 115 osób.
|-
| 6973. || [[Rummana]] || Wieś jest położona na południowym skraju intensywnie użytkowanej rolniczo [[Dolina Beit Netofa|doliny Bet Netofa]] w [[Dolna Galilea|Dolnej Galilei]]. Leży na wysokości 173 metrów [[n.p.m.]] na północno-zachodnim zboczu góry [[Har Turan]] (548 m n.p.m.). Na zachód i na południe od wioski przepływa strumień Jiftachel. W jej otoczeniu znajdują się miasteczka [[Kafr Manda]] i [[Arraba]], kibuc [[Bet Rimmon]], moszaw [[Jodfat]], oraz wioski [[Uzajr]] i [[Rummat al-Hajb]].
|-
| 6974. || [[Rummat al-Hajb]] || Wieś jest położona na szczycie obszernego wzgórza o wysokości 197 metrów [[n.p.m.]], położonego pomiędzy [[Bikat Turan|doliną Bikat Turan]] a [[Bejt Netofa|doliną Bet Netofa]], w [[Dolna Galilea|Dolnej Galilei]], na północy [[Izrael]]a. Po stronie północno-wschodniej wznosi się góra [[Har Turan]] (548 m n.p.m.). Na wschód od wioski przepływa strumień Jiftachel. W jej otoczeniu znajdują się miasteczka [[Kefar Kanna]] i [[Kefar Maneda]], kibuce [[Bet Rimmon]] i [[Channaton]], moszaw [[Jodfat]], oraz wioski [[Rummana]] i [[Hosza’aja]]. Na południe od wioski jest kamieniołom, [[baza wojskowa Szimszon]] i [[strefa przemysłowa Cippori]].
|-
| 6975. || [[Rummu (Vasalemma)]] || {{inne znaczenia|miasteczka w gminie Vasalemma|[[Rummu|inne znaczenie tej nazwy]]}}
|-
| 6976. || [[Rummu]] || * '''[[Rummu (Vasalemma)|Rummu]]''' - miasteczko w [[Estonia|Estonii]], w [[prowincja Harju|prowincji Harju]], w [[gmina Vasalemma|gminie Vasalemma]]
|-
| 6977. || [[Ruralistyka]] || '''Ruralistyka''' ([[łacina|łac.]] ''ruralis'' - "wiejskość"), rzadziej '''rurystyka''' – nauka o planowaniu i budowie obszarów wiejskich, także o powstawaniu i rozwoju wiejskich form osadniczych{{r|szolginia}}{{r|leksykon}}. Zajmuje się obszarami położonymi poza [[miasto|miastami]], a więc terenami otwartymi, terenami rolniczymi, [[wieś|wsiami]], miasteczkami o charakterze rolniczym{{r|wieczor}}. W Polsce pojęcie „ruralistyka” jest często traktowane wąsko, obejmując zagadnienia związane jedynie z planowaniem wsi{{r|gorka}}.
|-
| 6978. || [[Rushbury]] || '''Rushbury''' – [[wieś]] w [[Anglia|Anglii]], w hrabstwie [[Shropshire]], w regionie [[West Midlands (region)|West Midlands]]. Leży 21&nbsp;km na południe od miasta [[Shrewsbury]] i 211&nbsp;km na północny zachód od [[Londyn]]u<ref>{{cytuj stronę|url=http://getamap.ordnancesurvey.co.uk/getamap/frames.htm?mapAction=gaz&amp;gazName=g&amp;gazString=SO5121091846|tytuł=Rushbury na mapie|opublikowany=getamap.ordnancesurvey.co.uk|język=en|data dostępu=2010-11-27}}</ref>. Najbliższe większe miasteczko to oddalone o 5&nbsp;km [[Church Stretton]]<ref>{{cytuj stronę|tytuł=Rushbury|url=http://www.bing.com/maps/#JnE9LnJ1c2hidXJ5JTdlc3N0LjAlN2VwZy4xJmJiPTU0LjkxMDcwMTU5MDU0OTIlN2UxMC44ODQ0NTcwNTE4NzUlN2U0Ny40NTMzMjQwMTg0Mjg2JTdlLTExLjQxNzc4OTA0MTg3NQ==|praca=Ordnance Survey|opublikowany=Bing Maps|data dostępu=16 kwietnia 2012}}</ref>.
|-
| 6979. || [[Rusiec (województwo łódzkie)]] || Niekiedy Rusiec bywa odnotowany w części opracowań jako wieś, a następnie miasteczko o nazwie [[Toporów]] (w posiadaniu Starżów Toporczyków), chociaż ta wersja nie znajduje potwierdzenia źródłowego, podobnie jak przypisywania przynależność miejscowości w latach [[1555]]-[[1596]] do Zebrzydowskich, herbu [[Radwan (herb szlachecki)|Radwan]].
|-
| 6980. || [[Rusovce]] || W [[Pokój paryski (1947)|paryskim traktacie pokojowym z 1947]] postanowiono przyłączyć do Czechosłowacji trzy wsie, leżące na południe od Bratysławy – Rusovce, [[Jarovce]] oraz [[Čunovo]] (miało to być „odszkodowanie” za zajęcie przez Węgry terytorium Słowacji przed II wojną światową; drugim powodem była chęć odsunięcia granicy z Węgrami od Bratysławy; zob. [[przyczółek bratysławski]]). Od 1 stycznia 1972 zostały włączone w granice administracyjne Bratysławy – obecnie znajdują się w powiecie [[Powiat Bratysława V|Bratysława V]]. Jest to jedna z najmłodszych dzielnic Bratysławy, która swym charakterem przypomina niewielkie miasteczko.
|-
| 6981. || [[Russell (Nowa Zelandia)]] || [[Plik:New Zealand - Russell, view from the Bay.jpg|mały|lewo|Widok miasteczka od strony zatoki]]
|-
| 6982. || [[Rust (Burgenland)]] || Pierwsza wzmianka o miejscowości, pod nazwą ''Ceel'' ([[język węgierski|węg.]] ''szil'', [[język polski|pol.]] ''wiąz''), pochodzi z [[1317]] i jest zawarta w akcie darowizny węgierskiego króla [[Karol Robert|Karola Roberta]] dla jego wasala Desideriusa Hedevarego. Około [[1470]] Rust otrzymał [[przywilej targowy]], a w [[1479]] powstał w mieście cech winiarzy, którzy od [[Maciej Korwin|Macieja Korwina]] uzyskali przywilej eksportu swoich win. W [[1524]] [[Maria Habsburżanka (1505-1558)|Maria Habsburżanka]] nadała mieszkańcom Rust przywilej oznaczania win wyrabianych w mieście marką "R". Pięć lat później miasteczko zostało zniszczone przez Turków. Od czasów odbudowy historyczne centrum praktycznie się nie zmieniło. W [[1649]] obywatele Rust płacąc 60 tys. florenów w gotówce i 500 wiader miejscowego wina [[Ruster Ausbruch]] uwolnili się od jurysdykcji rodu [[Esterházy]]. W [[1681]] cesarz [[Leopold I Habsburg]] podniósł Rust do rangi [[Królewskie Wolne Miasto|Królewskiego Wolnego Miasta]]. Pomimo niewielkich rozmiarów status ten został podtrzymany przez administrację austriacką po [[1918]] (nie bez znaczenia był austriacko-węgierski konflikt graniczny o [[Burgenland]]).
|-
| 6983. || [[Ruszelczyce]] || Ruszelczyce była to wieś królewska, później prywatna wzmiankowana w [[1389]] w nadaniu Władysława Jagiełły dla Piotra Kmity. W [[1398]] należały do braci Jana i Szymona synów Dziersława z Brześcia i wchodziły w skład uposażenia krzywieckiej parafii. Następnie około roku [[1446]] kupił Ruszelczyce Rafał z Krzywczy . Od [[1508]] wieś weszła w skład klucza bachowskiego i przez 63 lata oddawała dziesięcinę oszacowaną na 100 florenów do kościoła w Babicach. W roku [[1707]] Ruszelczyce miały trzech właścicieli. Byli to: Adam Górski z Przyborowa wraz z żoną Joanną Górską Makowiecką - dziedzice całych Ruszelczyc oraz Kazimierz Korabiowski właściciel samej wsi i Franciszek Śliżowski - dziedzic części ziem. Wtedy to znowu dziesięciny były oddawane do Babic. Powodem takiej sytuacji było położenie miejscowości na granicy między ziemią przemyską z miasteczkiem Krzywcza a sanocką z miasteczkiem Babice. Przez dłuższą część swojej historii Ruszelczyce należały do klucza bachowskiego. W [[1880]] były własnością Stanisława hr. Konarskiego . Ostatnimi właścicielami wsi byli Romanowscy. Podobno w miejscowości znajduje się średniowieczny kopiec sygnalizacyjny.
|-
| 6984. || [[Ruta 9 (Urugwaj)]] || '''Ruta 9, Coronel Leonardo Olivera''' - [[Drogi krajowe w Urugwaju|droga krajowa w Urugwaju]]. Jej patronem jest urugwajski bohater narodowy [[Coronel Leonardo Olivera]]<ref>{{cytuj stronę |url=http://www0.parlamento.gub.uy/leyes/AccesoTextoLey.asp?Ley=14361 |tytuł= LEY N° 14.361 |autor= República Oriental del Uruguay, Poder Legislativo |data=1975 |data dostępu=2012-07-13}}</ref>. Posiada długość około 274 km i łączy ze sobą [[Montevideo]] i miasteczko [[Dr. Francisco Soca]] z miastem [[Chuy]] przy granicy z [[Brazylia|Brazylią]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.reservas.net/alojamiento_hoteles/uruguay_mapasplanos.htm|tytuł=Mapas & Planos - República Oriental del Uruguay|autor=Reservas.net|data dostępu=2012-07-13}}</ref><ref>{{cytuj stronę|url=http://www.turismouruguayo.com/informacion-sobre-rutas-de-uruguay/ |tytuł= Informacje o drogach w Urugwaju |język=es|autor=Turismo en Uruguay – Turismo Uruguayo .com  |rok=2011 |data dostępu=2012-07-13}}</ref>.
|-
| 6985. || [[Rutulowie (mitologia)]] || Ich stolicą miało być miasteczko Ardea w [[Lacjum]]. Kiedy do Italii przybył [[Eneasz (syn Anchizesa)|Eneasz]], Rutulowie pod wodzą swego króla [[Turnus]]a wystąpili zbrojnie przeciwko niemu, jako że Eneasz i król Rutulów starali się o rękę tej samej księżniczki, [[Lawinia (mitologia)|Lawinii]]<ref> Pierre Grimal, ''Słownik mitologii greckiej i rzymskiej'', [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Ossolineum]] 1990, s. 315</ref>.   
|-
| 6986. || [[Ruś (Litwa)]] || '''Ruś'''<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Zagórski |imię=Bogusław R. |nazwisko2=Głownia |imię2=Krzysztof |tytuł=Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej |wydawca=Echnateon |miejsce=Celestynów |data=1990 |isbn=83-900076-0-6|oclc=174827254}}</ref><ref>{{SgKP|X|20|Ruś}} [dostęp 13 września 2011]</ref> ([[język litewski|lit]]. ''Rusnė'', [[język niemiecki|niem.]] ''Ruß'') – [[miasteczka na Litwie|miasteczko na Litwie]], położone w [[okręg kłajpedzki|okręgu kłajpedzkim]] i w [[Rejon szyłokarczemski|rejonie szyłokarczemskim]] w ramionach [[Niemen|Niemna]] i [[Rusa (rzeka)|Rusy]]. Liczy 1642 mieszkańców (2001). 
|-
| 6987. || [[Ruś]] || * [[Ruś (Litwa)|Ruś]] – miasteczko na Litwie
|-
| 6988. || [[Ryan Peake]] || Urodził się w [[Calgary]], mieszkał w Brooks. Następnie przeprowadził się do małego miasteczka [[Hanna (Kanada)|Hanna]], gdzie zaprzyjaźnił się z braćmi Kroegerami. Początkowo uczył się grać na [[pianino|pianinie]] i [[puzon]]ie, jednak później rozpoczął naukę gry na gitarze. Jego ojciec przez blisko 20 lat występował w zespole [[country]]. Pierwszym koncertem na który się wybrał był występ grup [[Iron Maiden]] i [[Guns N’ Roses]] w Saddledome w [[1988]] roku. 
|-
| 6989. || [[Rybotycze]] || W 1605 roku, po śmierci starosty przemyskiego - referendarza wielkiego koronnego [[Jan Tomasz Drohojowski|Jana Tomasza Drohojowskiego]] zamek w Rybotyczach najechał [[Jan Krasicki]], a po nim [[Marcin Stadnicki]] oblegał zamkniętą w nim żonę Drohojowskiego. Z braku żywności poddano zamek, a najeźdźca przywłaszczył całe jego wyposażenie. W zamku potem przebywał [[Stanisław Diabeł Stadnicki|Stanisław Stadnicki]] zwany Diabłem Łańcuckim, po swojej ucieczce ze zdobytego przez [[Łukasz Opaliński starszy|Łukasza Opalińskiego]] Łańcuta (1609). W 1617 roku syn Jana Tomasza Drohojowskiego, [[Mikołaj Marcin Drohojowski]] większą część swych dziedzicznych majętności, tj. miasteczko Rybotycze z przyległościami i zamkiem, oraz okoliczne wsie: sprzedał [[Mikołaj Wolski (1553-1630)|Mikołajowi Wolskiemu]]- marszałkowi koronnemu. 
|-
| 6990. || [[Rycerskość wieśniacza]] || Opera ta uważana jest za pierwszą operę werystyczną. Do jej powodzenia przyczynił się nie tylko temat libretta napisanego przez Giovanniego Targioni-Tozzettiego i Guida Menasciego, lecz również ogólne uproszczenie środków teatralnych, ogromne bogactwo melodii oddających charakter i atmosferę [[Mezzogiorno|południa]] [[Włochy|Włoch]]. Również nowość, jaką była jej zwartość (tylko 1 akt) przypadła publiczności do gustu. Nie ma tu zmian scen, a zamiast baletu, Mascagni wprowadził [[chór]]. Akcja dzieje się w okresie [[Wielkanoc]]nym w [[Sycylia|sycylijskiej]] wsi, niedaleko miasteczka [[Francofonte]]. W bardzo sugestywny sposób odrysował kompozytor sceny z życia wsi, takie jak powrót z pola, msza w wiejskim kościele, czy obraz wiejskiej tawerny, a idylliczny chór „Gli aranci olezzano”, czy też majestatyczne „Regina coeli”, należą do najbardziej poruszających fragmentów muzycznych w historii opery. 
|-
| 6991. || [[Rycerze Zodiaku]] || Akcja serii zaczyna się w małym miasteczku we Włoszech gdzie poznajemy 2 chłopców - Tenmę (późniejszego rycerza Pegaza) oraz Alone'a (człowieka o najczystszym sercu, który staje się wcieleniem Hadesa na Ziemi). Tuż po opętaniu Alone'a przez duszę Hadesa na Ziemię zstępuje armia Hadesa - 108 Spectran. W okolicach wioski chłopców pojawia się Złoty Rycerz Wagi - Dohko. Wyczuwając duży kosmos myśli że trafił na ślad Hadesa. Gdy znajduje źródło okazuje się nim Tenma, który stara się uchronić sierociniec, w którym mieszka od zalania przez powódź poprzez zniszczenie kamieni blokujących odpływ rzeki. Po tych wydarzeniach Tenma wraz z Dohko udaje się na trening, gdzie spotyka swoją przyrodnią siostrę - Sashę - która okazuję się być boskim wcieleniem Ateny. Po kilku latach Tenma zdobywa zbroję Pegaza i staje się jednym z Rycerzy Ateny przywdziewając Brązową Zbroję Pegaza. W tym czasie na ziemie zstępują bogowie Hypnos i Tanathos, niszcząc wioskę, w której pierwotnie wychowywali się Tenma, Alone i Sasha czyniąc z niej Twierdzę Hadesa.
|-
| 6992. || [[Ryglice]] || W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] przez ponad rok, od maja 1940 r. do czerwca 1941 r., stacjonowały w Ryglicach [[Wehrmacht|wojska niemieckie]]. 22 lipca 1942 r. wszyscy [[Żydzi]] z Ryglic (przed wojną mieszkało ich tutaj 412) zostali wywiezieni do getta w [[Tuchów|Tuchowie]], a stamtąd najprawdopodobniej do [[Obóz zagłady w Bełżcu|obozu zagłady w Bełżcu]]<ref>[http://www.jewishgen.org/yizkor/Pinkas_poland/pol3_00355.html Pinkas Hakehillot Polin: Ryglice, Poland]</ref>. Wcześniej, w 1940 r., spalona została przez żandarmów z [[Tarnów|Tarnowa]] żydowska bożnica. Świadkiem niemal 600-letniej obecności Żydów w Ryglicach pozostał tylko [[cmentarz żydowski w Ryglicach|cmentarz]] ([[kirkut]]), który po latach zapomnienia został odnowiony w 2006 r. W 1944 i 1945 r. wojska niemieckie spaliły dużą część miasteczka (m.in. ratusz z wieżą zegarową, XVIII-wieczne zabudowania) oraz wysadziły wszystkie 3 mosty. Ostatnie oddziały opuściły Ryglice 17 stycznia o godzinie 11.30. W czasie wojny życie straciło niemal 500 obywateli Ryglic (75 Polaków oraz bez mała wszyscy Żydzi). Po wojnie Ryglice otrzymują prąd oraz asfaltowe drogi, natomiast w latach 90. XX w. przeprowadzono gazyfikację i telefonizację całej [[Ryglice (gmina)|gminy]].
|-
| 6993. || [[Rymanów]] || Do 1772 miasteczko należało administracyjnie do [[ziemia sanocka|ziemi sanockiej]] [[województwo ruskie|województwa ruskiego]] a w czasach zaboru austriackiego – do [[cyrkuł]]u leskiego, następnie sanockiego. Staraniem [[Józef Kanty Ossoliński|Józefa Kantego Ossolińskiego]] rozpoczęto budowę w Rymanowie kościoła parafialnego. W 1839 r. w wyniku ogromnego pożaru wywołanego przez Żydów, którzy podpalili gospodarcze zabudowanie należące do proboszcza, zniszczeniu uległ kościół (odbudowany został w 1841 r.), niemal całe miasto oraz kilka sąsiednich wsi<ref>Wojciech Wiśniewski, ''Wielki pożar Rymanowa w 1839 roku'', Magury. 2007, wyd. 2008.</ref>. W roku 1898 miasteczko liczyło 3704 osób, w tym 1889 wyznania [[Kościół łaciński|rzymskokatolickiego]] i 1751 [[judaizm|mojżeszowego]] oraz 328 domów. Działały poczta i telegraf w Rymanowie oraz gimnazjum żeńskie.
|-
| 6994. || [[Rymszany]] || '''Rymszany''' ([[język litewski|lit.]] ''Rimšė'') – miasteczko na [[Litwa|Litwie]], położone w [[Okręg uciański|okręgu uciańskim]], w [[Rejon ignaliński|rejonie ignalińskim]].
|-
| 6995. || [[Ryn]] || Ryn jest miasteczkiem położonym nad dwoma jeziorami: [[Jezioro Ryńskie|Ryńskim]] i [[Ołów (jezioro)|Ołów]]. W samym centrum znajduje się [[zakon krzyżacki|pokrzyżacki]] [[Zamek w Rynie|zamek]], który został wzniesiony około [[1337|1377]] r. Innym zabytkiem Rynu jest [[wiatrak]] [[wiatrak holenderski|typu holenderskiego]] z 2. poł. [[XIX wiek|XIX]] w. Nad jeziorem Ryńskim znajduje się promenada wraz z przystanią Ekomarina, natomiast nad jeziorem Ołów znajduje się plaża i ścieżka spacerowo-rekreacyjna o długości 4250 m okalająca jezioro.
|-
| 6996. || [[Rynek Górny w Wieliczce]] || Rynek Górny powstał wkrótce po lokacji miasta w 1290 r. i zajmował wówczas większą powierzchnię niż obecnie. Podczas translokacji, w 1361 r., wydzielono ze środkowej części XIII-wiecznego placu kwadrat o bokach ok. 74,5 x 74,5 m, zaś dawne powierzchnie placowe od strony północnej i południowej przeznaczono pod zabudowę mieszkalną. Nadano tym samym wielickiemu Rynkowi Górnemu współczesny kształt. Od początku swego istnienia Rynek pełnił ważną funkcję gospodarczą i administracyjną. Wiódł przez niego szlak handlowy z [[Kraków|Krakowa]] na [[Węgry]]. Wzniesiono przy nim najważniejsze obiekty miejskie, w tym ratusz. W 1784 r. ratusz rozebrano, a na jego fundamentach zbudowano [[Pałac Przychockich]]. Aż do lat 70. XIX w. Rynek zabudowany był w większości budynkami drewnianymi. Zabudowa ta została zniszczona przez pożar w 1877 r. Żydzi z [[Klasno|Klasna]] wykupili wówczas działki po spalonych domach i w ich miejscu wznieśli murowane kamienice małomiasteczkowe, w większości jedno- i dwupiętrowe, które istnieją do dnia dzisiejszego.
|-
| 6997. || [[Rynek Wschodni]] || Brak powojennej wizji urbanistycznej dla Rynku i całej Głównej (a właściwie brak realizacji projektu przekształcenia Głównej w blokowisko z [[1963]]), spowodował, że dzielnica ta uległa poważnej degradacji architektonicznej i społecznej, ale z drugiej strony zachowała dawny, małomiasteczkowy klimat, charakterystyczny dla poznańskich przedmieść robotniczych (podobnie jak np. [[Praga (Warszawa)|Praga]] w [[Warszawa|Warszawie]]).
|-
| 6998. || [[Rynek w Jaśliskach]] || Zabytkowy zespół zabudowy drewnianej z zachowanym układem urbanistycznym dawnego miasteczka włączono do podkarpackiego [[Szlak Architektury Drewnianej (województwo podkarpackie)|Szlaku Architektury Drewnianej]].
|-
| 6999. || [[Rynek w Koziegłowach]] || Rynek przez większość swoich dziejów pozostawał niezmienny pod względem urbanistycznym, a także funkcjonalnym. Do 2008 działało tu [[targowisko]] rynkowe należące do jednych z ostatnich w regionie. Od XIX wieku [[pierzeja|pierzeje]] przetrwały w formie niezmienionej. W okresie [[PRL|Polski Ludowej]] częściowo wymieniono zabudowę niektórych parceli, jednak nie zachwiano małomiasteczkowej skali tych realizacji. Trzymano się też linii urbanistycznych. Wprowadzono wówczas zieleń wysoką w centrum placu. W 2011 przeprowadzono [[rewitalizacja|rewitalizację]] rynku, poprzedzoną badaniami [[archeologia|archeologicznymi]], mającymi na celu przede wszystkim odkrycie pozostałości [[Ratusz w Koziegłowach|ratusza]]. Zarys fundamentów tego budynku został zaznaczony w nowej nawierzchni kostkowej [[wapień|kamieniem wapiennym]], a niektóre fragmenty budowli wyprowadzono ponad powierzchnię rynku. Zbudowano też ozdobną [[fontanna|fontannę]] z elementami nawiązującymi do [[Herb Koziegłów|herbu miasta]], a także [[pergola|pergolę]] i siedziska<ref name=RYN>Sebastian Wróblewski, ''Kształtowanie przestrzeni w rynkach ośrodków administracyjnych regionu częstochowskiego'', w: ''Zeszyty Naukowe Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Witelona w Legnicy'', nr 10(1)/2014, s.94-95, ISSN 1896-8333</ref>. 
|-
| 7000. || [[Rynek w Krościenku nad Dunajcem]] || W latach 1855–1867 budynek ten był również siedzibą Urzędu Powiatowego i Sądu. Ratusz był pierwszym (od 1883 roku) ubezpieczonym od ognia budynkiem w miasteczku. Gwarantowana suma ubezpieczenia wynosiła 2500 [[Gulden austro-węgierski|złotych reńskich]]. Dach ratusza został pokryty blachą w 1901 roku, był już wtedy budynkiem 2-kondygnacyjnym. 
|}



Przetworzono 1258640 stron.

{{User:mastiBot/Nawigacja|Wikipedysta:mastiBot/miasteczko 5|Wikipedysta:mastiBot/miasteczko 7}}