Tuligłowy (obwód lwowski): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
przepraszam urodził się w innych Tuliglowach |
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy |
||
| Linia 57: | Linia 57: | ||
* [[Julian Fałat]] (urodził się w 1853) – polski malarz, jeden z najwybitniejszych polskich akwarelistów, przedstawiciel realizmu i impresjonistycznego pejzażu. |
* [[Julian Fałat]] (urodził się w 1853) – polski malarz, jeden z najwybitniejszych polskich akwarelistów, przedstawiciel realizmu i impresjonistycznego pejzażu. |
||
== Przypisy == |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 01:44, 20 sty 2018
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Powierzchnia |
2,85 km² |
| Wysokość |
268 m n.p.m. |
| Populacja • liczba ludności • gęstość |
|
| Nr kierunkowy |
+380 3231 |
| Kod pocztowy |
81572 |
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie Ukrainy  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark} | |
Tuligłowy (ukr. Тулиголове) – wieś na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie gródeckim, do 1945 w Polsce[1][2], w województwie lwowskim, w powiecie rudeckim, w gminie Komarno. Pod okupacją niemiecką w Polsce siedziba wiejskiej gminy Tuligłowy.
Tuligłowy leżą 14 km od Rudek i 5 km od Komarna.
Historia
Wieś została założona w 1524 i była zamieszkana w przez Polaków. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego podaje, że w 1800 ludność Tuligłów stanowili Polacy (1907 os.), Niemcy (7 os.) i Rusini (1 os.).
W 1772, w wyniku I rozbioru Polski wieś znalazła się pod władzą Austrii i do 1918 wchodziła w skład autonomicznego Królestwa Galicji i Lodomerii.
W latach 1917-1919 znalazła się na terenie podległym Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Tuligłowy od 1918 (do 1945) administracyjnie należały do powiatu rudeckiego w województwie lwowskim w gminie Komarno (II RP).
Przed wojną mieszkało tu 3,5 tysiąca osób.
We wrześniu 1939 do Tuligłów wkroczyły oddziały Armii Czerwonej. Cały ten obszar został włączony do Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.
Od wybuchu wojny ZSRR-III Rzesza (lipiec 1941) wieś została zajęta przez wojska niemieckie po czym przyłączona do Generalnego Gubernatorstwa. W 1944 r. do Tuligłów ponownie wkroczyły oddziały Armii Czerwonej. W roku 1945 we wsi rozpoczęto masowe wysiedlenia Polaków.
Większość przesiedlanych osób, razem ze swoim proboszczem ks. Antonim Baszakiem (1889-1969), osiedlona została w Łozinie i w Bierzycach (woj. dolnośląskie).
Od 1991 Tuligłowy znajdują się na terenie niepodległego państwa Ukraina.
Zabytki
- Kościół św. Doroty (obecnie Cerkiew prawosławna). Narodowy pomnik architektoniczny o nr rejestru: 422/0[3].
- Dwór przebudowany pod koniec XIX w. przez Stanisława Bala według projektu Ferdinanda Fellnera i Hermanna Helmera twórców Kasyna Szlacheckiego we Lwowie[4]. W dworze działa sanatorium przeciwgruźlicze.
- Kaplica grobowa rodziny Balów.
Urodzeni
- Julian Fałat (urodził się w 1853) – polski malarz, jeden z najwybitniejszych polskich akwarelistów, przedstawiciel realizmu i impresjonistycznego pejzażu.
Przypisy
- ↑ Ustawa z dnia 31 grudnia 1945 r. o ratyfikacji podpisanej w Moskwie dnia 16 sierpnia 1945 r. umowy między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o polsko-radzieckiej granicy państwowej (Dz.U. z 1946 r. nr 2, poz. 5).
- ↑ Edmund Jan Osmańczyk: Encyklopedia ONZ i stosunków międzynarodowych. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1982, s. 408. ISBN 83-214-0092-2.
- ↑ костел св.Дороти, 1599-1605 рр. - с.Тулиголове, Львівська обл. - Енциклопедія пам'яток України [online], Енциклопедія пам'яток України [dostęp 2017-08-18].
- ↑ Roman Aftanazy: Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, T. 7, wyd. 2 przejrzane i uzupełnione, Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wrocław, Warszawa: 1995, s. 584-586.
Linki zewnętrzne
- Tuligłowy 2.) T., wś, pow. rudecki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 614., s. 614-615.
