Przejdź do zawartości

Djaili Amadou Amal

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
Djaïli Amadou Amal
Ilustracja
Djaili Amadou Amal, 2021
Data i miejsce urodzenia

1975
Maroua

Narodowość

kameruńska

Język

francuski

Dziedzina sztuki

literatura

Nagrody

Prix Goncourt des lycéens

Multimedia w Wikimedia Commons

Djaïli Amadou Amal (ur. 1975 w Maroua) – kameruńska pisarka i działaczka feministyczna.

Życiorys

Urodziła się w 1975 roku w Maroua[1]. Pochodzi z ludu Fulbe z północnego Kamerunu[2][3]. Jej ojciec był Kameruńczykiem, a matka pochodziła z Egiptu[4]. Jest absolwentką zarządzania[2].

Pisze po francusku[3]. W swojej twórczości opisuje kulturę Fulbe i zwraca uwagę na problemy społeczne regionu, w szczególności na dyskryminację kobiet[2]. W 2012 roku jej powieść Walaande została wyróżniona nagrodą Fundacji Księcia Clausa[5]. W 2019 roku wygrała Prix Orange du livre en Afrique za powieść Munyal, les larmes de la patience, w której przełamuje tematy tabu, opisując zaaranżowane małżeństwa, przemoc domową, gwałt małżeński i wielożeństwo z punktu widzenia muzułmanek z Sahelu[1][6]. Książka ukazała się we Francji po dodatkowej redakcji pod zmienionym tytułem Les Impatientes, znalazła się w finale Nagrody Goncourtów[4] oraz została wyróżniona nagrodą Prix Goncourt des lycéens[7].

Pisarka angażuje się także w działalność na rzecz praw kobiet. W 2012 roku otrzymała stypendium dla liderów ambasady Stanów Zjednoczonych, które umożliwiło jej pobyt za granicą. Po powrocie do Kamerunu założyła organizację pozarządową Femmes du Sahel, której celem jest wspieranie praw kobiet i edukacji dziewcząt[8]. Organizacja otrzymała wsparcie lokalnych przedsiębiorstw oraz ambasad USA i Francji[4]. Amal także przyznała, że literatura jest dla niej sposobem na oddanie głosu kobiet w Kamerunie[6].

Twórczość

  • 2010: Walaande : l'art de partager un mari[3]
  • 2013: Mistiriijo la mangeuse d’âmes[4]
  • 2017: Munyal, les larmes de la patience; tytuł wyd. francuskiego: Les Impatientes[4], wyd. pol.: Niecierpliwe. Joanna Kluza (tłum.). Wydawnictwo NOWE, 2022. ISBN 978-83-670-2978-0.
  • 2022: Cœur du Sahel[9]

Przypisy

  1. ↑ a b Fasséry Kamissoko, Goncourt 2020 : "Les Impatientes" , le pamphlet de Djaïli Amadou Amal contre le mariage précoce et le viol conjugal, dans la course finale [online], TV5MONDE, 21 września 2020 [dostęp 2020-10-29] (fr.).
  2. ↑ a b c Personnes. Djaïli Amadou Amal [online], Africultures [dostęp 2020-10-29] (fr.).
  3. ↑ a b c Amadou Amal [online], bnf [dostęp 2020-10-29] (fr.).
  4. ↑ a b c d e Par Gladys Marivat, La Camerounaise Djaïli Amadou Amal, surprise de la sélection du prix Goncourt, „Le Monde.fr”, 23 października 2020 [dostęp 2020-10-29] (fr.).
  5. ↑ Murmures [online], Africultures [dostęp 2020-10-29] (fr.).
  6. ↑ a b Efemia Chela, Cameroonian author Djaïli Amadou Amal wins €10,000 Prix Orange du livre en Afrique for her novel Munyal, les larmes de la patience [online], The Johannesburg Review of Books, 3 czerwca 2019 [dostęp 2020-10-29] (ang.).
  7. ↑ Le Prix Goncourt des lycéens [online], Ministère de l'Education Nationale de la Jeunesse et des Sports [dostęp 2021-07-14] (fr.).
  8. ↑ Embassy Hosts Celebrated Cameroonian Author for International Human Rights Day [online], U.S. Embassy in Cameroon, 12 grudnia 2019 [dostęp 2020-10-29] (ang.).
  9. ↑ Cœur du Sahel by Djaïli Amadou Amal [online], World Literature Today [dostęp 2023-09-01] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Djaili_Amadou_Amal&oldid=73630718”