Pierwszy Kneset

Pierwszy Kneset – pierwsza kadencja parlamentu Izraela odbywająca się w latach 1949–1951.

Wybory odbyły się 25 stycznia 1949, a pierwsze posiedzenie parlamentu miało miejsce 14 lutego 1949.

Posłowie

Posłowie wybrani w wyborach:

Partia	Posłowie
Mapai	Zalman Aran, Me’ir Argow, Ammi Asaf, Arje Bahir, Dawid Bar-Raw-Haj, Chajjim Ben Aszer, Dawid Ben Gurion, Jicchak Ben Cewi, Josef Barac, Szemu’el Dajan, Ben-Cijjon Dinur, Chasja Derori, Jechi’el Duwdewani, Josef Efrati, Heszel Frumkin, Szeragga Goren, Akiwa Gowrin, Jisra’el Guri, Elijjahu Hakarmeli, Dawid Hakohen, Neta Harpaz, Awraham Herzfeld, Abba Chuszi, Beba Idelson, Cewi Jehuda, Dow Josef, Eli’ezer Kaplan, Jona Kese, Josef-Micha’el Lamm, Szelomo Lawi, Pinchas Lawon, Eli’ezer Liwna, Ada Majmon, Golda Meir, Perec Naftali, Dewora Necer, Dawid Remez, Jehudit Simchoni, Jizhar Smilanski, Josef Sprinzak, Mosze Szaret, Zalman Szazar, Arje Szeftel, Re’uwen Szeri, Efrajim Taburi, Awraham Tawiw
Mapam	Mosze Aram, Menachem Bader, Dow Bar-Nir, Jisra’el Bar-Jehuda, Jicchak Ben Aharon, Mordechaj Bentow, Jisra’el Galili, Ja’akow Chazzan, Fajge Ilanit, Me’ir Ja’ari, Channa Lamdan, Nachum Nir, Eli’ezer Peri, Berl Repetur, Ja’akow Riftin, Chanan Rubin, Mosze Sneh, Jicchak Tabenkin, Aharon Zisling
Zjednoczony Front Religijny	Josef Burg, Elijjahu-Mosze Ganchowski, Awraham-Jehuda Goldrat, Aharon-Ja’akow Grinberg, Kalman Kahana, Mosze Kelmer, Me’ir-Dawid Lewenstein, Izaak Meir Lewin, Jehuda Lejb Majmon, Binjamin Minc, Mordechaj Nurok, Dawid-Cewi Pinkas, Awraham-Chajjim Szag, Chajjim Mosze Szapira, Mosze Unna, Zerach Warhaftig
Herut	Jochanan Bader, Menachem Begin, Arje Ben Eli’ezer, Uri-Cewi Grinberg, Ari Żabotyński, Szemu’el Kac, Hillel Kook, Chajjim Kohen-Meguri, Chajjim Landau, Elijjahu Lankin, Ja’akow Meridor, Szemu’el Merlin, Awraham Rakanti, Ester Razi’el-Na’or
Ogólni Syjoniści	Perec Bernstein, Ja’akow Gil, Ja’akow Kliwnow, Szoszanna Parsitz, Jisra’el Rokach, Josef Sapir, Josef Serlin
Partia Progresywna	Jeszajahu Foerder, Awraham Granot, Jizhar Harari, Idow Kohen, Pinchas Rosen
Maki	Szemu’el Mikunis, Eli’ezer Preminger, Taufik Tubi, Me’ir Wilner
Sefardyjczycy i Orientalne Społeczności	Mosze Ben–Ammi, Elijjahu Eljaszar, Awraham Elmalich, Bechor-Szalom Szitrit
Demokratyczna Lista Nazaretu	Sajf ad-Din az-Zubi, Amin Salim Dżardżura
Lista Bojowników	Natan Jelin-Mor
Związek Jemeński	Zecharja Gluska
WIZO	Rachel Kohen-Kagan

Zmiany

Zmiany w trakcie kadencji:

Następca	Poprzednik	Partia	Data
Elijjahu Mazur	Mosze Kelmer	Zjednoczony Front Religijny	11 marca 1949
Jicchak Kanew	Awraham Tawiw	Mapai	20 kwietnia 1950
Herzl Berger	Jehudit Simchoni	Mapai	5 lutego 1951
Żenja Twerski	Heszel Frumkin	Mapai	5 lutego 1951
Jisra’el Jeszajahu	Arje Szeftel	Mapai	12 lutego 1951
Baruch Azanja	Abba Chuszi	Mapai	12 lutego 1951
Menachem Racon	Dow Bar-Nir	Mapam	10 kwietnia 1951
Dawid Liwszic	Jicchak Tabenkin	Mapam	12 kwietnia 1951
Menachem Kohen	Dawid Remez	Mapai	19 maja 1951
Refa’el Basz	Josef-Micha’el Lamm	Mapai	21 maja 1951

Historia

Potrzebą chwili było stworzenie systemu prawnego umożliwiającego funkcjonowanie wszystkich instytucji nowo powstałego państwa Izrael. Z tego powodu pierwszy Kneset zajmował się głównie uchwaleniem podstawowych ustaw państwowych. W licznych przypadkach korzystano bezpośrednio z brytyjskiego ustawodawstwa.

Zgromadzenie Ustawodawcze uchwaliło ustawę przejściową, tzw. małą konstytucję, która doraźnie ustaliła strukturę naczelnych organów państwowych. Ustanowiono jednoizbowy parlament (Kneset), który wybierał prezydenta o dość ograniczonych uprawnieniach. Prezydent mianował premiera, ten zaś formował gabinet i przedstawiał go parlamentowi do akceptacji.

5 grudnia 1949 premier Dawid Ben Gurion w reakcji na propozycję ONZ, by Jerozolima stała się miastem międzynarodowym, wydał oświadczenie w Knesecie. Ben Gurion oświadczył, że „żydowska Jerozolima jest integralną i nierozłączną częścią państwa Izraela, gdyż jest nieodłączną częścią historii Izraela, wiary Izraela i ducha naszego narodu”.

Poza tym pierwszy Kneset często dyskutował o minionej wojnie o niepodległość.

Poszukiwano najlepszych rozwiązań dla organizacji i funkcjonowania izraelskiej armii.

Pojawił się poważny problem absorpcji masowej imigracji, wraz z którą pojawiły się problemy z utrzymaniem obozów przejściowych, problemy zdrowotne, brak mieszkań i początek masowego budownictwa, brak miejsc pracy i zapoczątkowanie robót publicznych.

Przedstawiciele imigrantów z Jemenu podnieśli kwestie ideologiczne dotyczące oświaty, wywołując kryzys w rządowej koalicji.

W sprawach gospodarczych zajmowano się kwestią podatków, brakiem walut, amerykańską pożyczką, racjonowaniem produktów pierwszej potrzeby oraz zjawiskiem nielegalnego obrotu w handlu.

W polityce zagranicznej Kneset zajął się akceptacją Izraela jako członka ONZ (w 1949 r.). Uporano się również z problemem arabskich obywateli i kwestią „porzuconego majątku” zostawionego przez uchodźców podczas wojny o niepodległość.

Pierwszy rząd (1949–1950)

Pierwszy rząd został sformowany przez Dawida Ben Guriona w dniu 8 marca 1949.

Premier ustąpił 15 października 1950, w związku ze sporem na tle żądań zgłoszonych przez Zjednoczony Front Religijny związanych z kwestią edukacji w nowych obozach imigracyjnych i systemem oświaty religijnej. Drugą kwestią sporów był poziom niskich zapasów w państwie i potrzeba racjonowania towarów pierwszej potrzeby.

Drugi rząd (1950–1951)

Drugi rząd został sformowany przez Dawida Ben Guriona w dniu 1 listopada 1950.

Rząd ustąpił 14 lutego 1951, gdy Kneset odrzucił propozycje złożone przez ministra edukacji i kultury związane z wymogiem rejestracji dzieci w szkołach.

Zobacz też

• Izrael
• Ustrój polityczny Izraela
• Partie polityczne w Izraelu