Przejdź do zawartości

The Ocean Cleanup

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
The Ocean Cleanup
Ilustracja
Państwo

 Holandia

Siedziba

Rotterdam, Holandia

Data założenia

2013

Zasięg

Świat

CEO & Founder

Boyan Slat

Członkowie

70

Położenie na mapie Holandii
Mapa konturowa Holandii, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „The Ocean Cleanup”
51°55′15,0000″N 4°28′06,0000″E/51,920833 4,468333
Strona internetowa

The Ocean Cleanup – fundacja, która opracowuje technologie do wydobywania plastikowych zanieczyszczeń z oceanów i zapobiegania przedostawaniu się ich większej ilości do wód oceanów. Organizacja została założona w 2013 roku przez Boyana Slata, holenderskiego wynalazcę-przedsiębiorcę pochodzenia chorwackiego[1][2], który od momentu założenia fundacji pełni funkcję prezesa zarządu i otrzymał ponad 31,5 miliona dolarów w postaci darowizn od sponsorów[3], w tym od dyrektora generalnego Salesforce.com Marca Benioffa[3], filantropa Petera Thiela, fundacji Juliusa Baera i Royal DSM[4]. Ocean Cleanup zebrał również ponad 2,2 miliony dolarów w trakcie kampanii crowdfundingowej w 2014 roku (przy wsparciu 38 tys. ludzi)[5][6][7][8]. Siedziba fundacji znajduje się w Rotterdamie[9]. Według obliczeń młodego wynalazcy na morskim recyklingu można zaoszczędzić rocznie nawet 500 milionów dolarów[10]. W organizacji pracuje 70 pracowników[11].

Technologia

[edytuj | edytuj kod]
Plama Śmieci znajduje się w Wirze Północnopacyficznym, jeden z pięciu głównych wirów oceanicznych
Pływająca instalacja widziana z bokuA: wiatr B: fale C: prąd morski D: przekrój instalacji Wiatr, fale i prąd popychają barierę w stronę wolniej poruszających się śmieci, przez co są one zbierane
Widok pływającej bariery z góry

Oczyszczanie oceanów

[edytuj | edytuj kod]
Schemat działania systemu rozwijanego przez The Ocean Cleanup

The Ocean Cleanup wykorzystuje pasywną metodę zbierania śmieci morskich w wirach oceanicznych za pomocą 600 metrowych dryfujących systemów pływających, poruszających się pod wpływem wiatru i fal szybciej od plastiku i zbierających śmieci[12][13][8]. Trzymetrowy ekran pod pływającą rurą wychwytuje i koncentruje zanieczyszczenia[14][8][11][11]. Systemy te nie wymagają zewnętrznego źródła energii, ponieważ wykorzystują prądy, które niosą je do miejsc w oceanie o najwyższym stężeniu zanieczyszczeń. Systemy w kształcie litery U będą swobodnie dryfować w wirach Północnego Pacyfiku i koncentrować pływające śmieci, zanim statki pomocnicze zbiorą skoncentrowane śmieci i odtransportują na brzeg. Pierwszy system został wdrożony 8 września 2018 r.[15][12], a The Ocean Cleanup szacuje, że w ciągu pięciu lat, począwszy od pełnego wdrożenia w 2020 r., będzie w stanie zebrać 50% śmieci w obszarze Wielkiej Pacyficznej Plamy Śmieci[16][17][18][15][12]. Co 4-6 tygodnie urządzenie musi być opróżniane, a zebrane z oceanu odpady zostaną poddane recyklingowi[14][11]. Zbierane będą odpady o wielkości 1 cm i większe[11]. System jest wyposażony w urządzenia informujące statki o ich obecności, co zmniejszy ryzyko kolizji[11].

Oczyszczanie rzek

[edytuj | edytuj kod]

Według fundacji, 80% plastiku w oceanach pochodzi z 1000 najbardziej zanieczyszczonych rzek[19][20]. Organizacja będzie prowadziła więc działania, które pozwolą "zamknąć kran"[20].

The Interceptor

[edytuj | edytuj kod]

The Interceptor (dosłownie Myśliwiec przechwytujący) to dryfujące na wodzie, używające w 100% energii elektrycznej pochodzącej ze słońca urządzenie, które dzięki podobnego do katamaranu kształtu[21] magazynuje pływający po rzece plastik[20][19]. Jego wydajność to 50 000 kilogramów plastiku dziennie (do 100 000 kilogramów w optymalnych warunkach)[19][22]. Jego pojemność to 50 metrów sześciennych[19]. Został skonstruowany tak, by nie przeszkadzał łodziom i statkom przepływać przez rzekę. Może działać 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu[19], dzięki panelom słonecznym i 20kWh, litowo-jonowej baterii[22]. The Interceptor jest całkowicie autonomiczny[19][22].

Badania

[edytuj | edytuj kod]

Mega Expedition

[edytuj | edytuj kod]

Dzięki serii wypraw oceanicznych, The Ocean Cleanup zbadał całkowitą masę i rozmieszczenie plastikowych szczątków w oceanach, a także wykonalne metody recyklingu, i technologie pod względem ekonomii i wytrzymałości. W sierpniu 2015 r. przeprowadzono tzw. Mega Expedition, w której flota złożona z około 30 statków zbadała Wielką Pacyficzną Plamę Śmieci za pomocą 652 siatek powierzchniowych mierząc stężenie, rozkład przestrzenny i rozmiar plastiku[23][6][7]. Naukowcy na pokładzie R/V Ocean Starr zaobserwowali znacznie więcej plastiku niż się spodziewali[24].

Lokalizacja Pacyficznej Plamy Śmieci

Aerial Expedition

[edytuj | edytuj kod]

Jesienią 2016 roku, The Ocean Cleanup przeprowadził serię lotów rozpoznawczych przez Wielką Pacyficzną Plamę Śmieci. Ekspedycja ta nosiła nazwę Aerial Expedition i była pierwszym lotniczym badaniem oceanicznej plamy śmieci. Celem wyprawy było ilościowe określenie największych zanieczyszczeń oceanu, tj. sieci widma. Zebrane dane w połączeniu z danymi z poprzedniej wyprawy Mega Expedition pomogły zlokalizować plastikowe zanieczyszczenia w Wielkiej Pacyficznej Plamie Śmieci[25].

Wizualizacja przedstawiająca plamy śmieci oceanicznych

Aby określić ilościowo zanieczyszczenia, w ramach projektu wykorzystano kombinację ludzkich obserwatorów i czujników. Użyli oni samolotu C-130 Hercules (nazwanego Ocean Force One[6][10]), który leciał z 13 badaczami na pokładzie[6]. Wykorzystano system CZMIL (który wykorzystuje LiDAR do tworzenia trójwymiarowego obrazu sieci widm) oraz hiperspektralnego systemu obrazowania SWIR SASI (który wykorzystuje kamerę na podczerwień do wykrywania śmieci) w celu dokumentowania zanieczyszczeń oceanu plastikowymi zanieczyszczeniami[25]. Boyan Slat powiedział, że załoga zobaczyła o wiele więcej zanieczyszczeń, niż się spodziewano[26].

Publikacje naukowe

[edytuj | edytuj kod]

22 marca 2018 r. The Ocean Cleanup opublikował połączone wyniki Mega- i Aerial Expedition, szczegółowo opisujące wielkość Wielkiej Pacyficznej Plamie Śmieci, jak również stężenie w niej tworzywa sztucznego. Stwierdzili, że Plama ma powierzchnię 1,6 miliona kilometrów kwadratowych, z koncentracją do 100 kg na kilometr kwadratowy w centrum łaty, do 10 kg na kilometr kwadratowy w zewnętrznych częściach łat. Szacuje się, że Plama zawiera 80 tys. ton plastiku, (około 1,8 biliona kawałków plastiku), z czego 92% masy jest nadal w kawałkach większych niż 0,5 centymetra[27][28][29].

Pozostałości pisklęcia albatrosa, który był karmiony przez rodziców wyłowionymi odpadami plastikowymi co doprowadziło do jego śmierci

W grudniu 2017 r. w Environmental Science & Technology opublikowano opracowanie na temat trwałych zanieczyszczeń występujących w próbkach tworzyw sztucznych z Mega Expedition. Zespół badawczy stwierdził, że na powierzchni Wielkiej Pacyfiku znajduje się 180 razy więcej plastiku niż naturalnie występującej biomasy. Ponadto około 84% próbek tworzyw sztucznych zawierało co najmniej jedną substancję chemiczną PBT o stężeniach przekraczających bezpieczny poziom[30][31].

Zespół badawczy Ocean Cleanup opublikował w Nature Communications w czerwcu 2017 r. artykuł z modelem wkładu plastiku przez rzeki do oceanu. Ich model pokazał, że od 1,15 do 2,41 mln ton tworzyw sztucznych przedostaje się co roku do oceanów świata, z 86% wkładu pochodzącego z rzek w Azji[32][33].

W lutym 2015 r. zespół badawczy opublikował w Biogeosciences opracowanie na temat pionowego rozkładu tworzyw sztucznych z próbek wykonanych na Północnym Atlantyku. Zaprojektowali oni nowy typ narzędzia pomiarowego, który może mierzyć stężenie na 10 różnych głębokościach jednocześnie. Stwierdzono, że stężenie tworzywa sztucznego spada wykładniczo wraz z głębokością, przy czym najwyższe stężenie występuje na powierzchni, a stężenie w słupie wody zbliża się do zera kilka metrów w głąb wody[34][35].

Testy

[edytuj | edytuj kod]

W serii testów, kolejne modele w coraz większych rozmiarach były instalowane w coraz trudniejszych lokalizacjach oceanicznych. The Ocean Cleanup przeprowadził w 2015 roku kontrolowane testy środowiskowe. 100-metrowy segment przeszedł test na Morzu Północnym, u wybrzeży Holandii latem 2016 roku[36]. Celem testów było sprawdzenie wytrzymałości wybranych materiałów i połączeń między elementami. Test wykazał, że konwencjonalne belki używane do zbierania oleju nie nadają się do pracy w trudnych warunkach, w jakich będzie pracować system. Wybrano rury z twardego polietylenu (HDPE) o twardych ściankach, które są wystarczająco elastyczne, aby poddawać się falowaniu i wystarczająco sztywne, aby utrzymać kształt litery U. Od tego czasu przeprowadzono więcej testów wytrzymałościowych 273 modeli[37][11].

11 maja The Ocean Cleanup ogłosił, że kolejnym krokiem jest przetestowanie nowego systemu dryfującego na Północnym Pacyfiku w 2017 roku. Po udoskonaleniu tego projektu, The Ocean Cleanup uruchomił pierwszy system we wrześniu 2018 r[15][38]. Planuje się, że stopniowo dodając kolejne systemy, do 2020 r. mają osiągnąć pełną skalę wdrożenia operacji w Wielkiej Pacyficznej Plamie Śmieci[39].

Krytyka

[edytuj | edytuj kod]

The 5 Gyres Institute stwierdził, że The Ocean Cleanup nie sporządził dokładnego raportu o oddziaływaniu na środowisko i nie zbadał alternatyw, na przykład nie zbadał możliwości odzyskania zanieczyszczeń plastikowych przez rybaków[40]. Boyan Slat stwierdził, że użycie konwencjonalnych metod, takich jak statki i sieci, byłoby nieefektywne czasowo i finansowo[41][42]. The Ocean Cleanup twierdzi, że pracuje wraz z ekspertami zewnętrznymi nad badaniami nad oddziaływaniem na środowisko, w celu dokonania oceny i zminimalizowania ewentualnego wpływu na środowisko naturalne, jaki może wywierać ich technologia[43].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Magazyn "Time" zaliczył osiągnięcia organizacji do listy 25 najlepszych wynalazków 2015 r., London Design Museum nadał jej tytuł Design of the Year[3]. Organizacja ma też takie nagrody jak INDEX: Award[44] czy Fast Company’s 2015 Innovation by Design[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ HRVAT KOJI ČISTI OCEANE Moj tata živi u Istri, a ja sam s ušteđevinom od 200 € ostvario san, „jutarnji.hr” [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  2. ↑ Nizozemac hrvatskog podrijetla izumio sustav koji elimira plastični otpad iz mora – Monitor.hr [online], www.monitor.hr [dostęp 2018-09-09] (chorw.).
  3. ↑ a b c d Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2018-09-09].
  4. ↑ The Ocean Cleanup Raises 21.7 Million USD in Donations to Start Pacific Cleanup Trials: The Ocean Cleanup [online], 6 maja 2017 [dostęp 2018-09-09] [zarchiwizowane z adresu 2017-05-06].
  5. ↑ The Ocean Cleanup, Crowd Funding Campaign [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  6. ↑ a b c d Ten 20-letni wynalazca chce oczyścić ocean ze śmieci. Jest coraz bliżej celu, „Business Insider”, 1 października 2016 [dostęp 2018-09-09] (pol.).
  7. ↑ a b Boyan ratuje świat. Stworzył projekt oczyszczenia oceanów ze śmieci i stał się gwiazdą, „gazetapl” [dostęp 2018-09-09] (pol.).
  8. ↑ a b c Autonomiczne bariery oczyszczą Ocean Spokojny z plastiku | CHIP, „CHIP”, 7 maja 2018 [dostęp 2018-09-09] (pol.).
  9. ↑ The Ocean Cleanup, About [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  10. ↑ a b AL, The Ocean Cleanup: Boyan Slat coraz bliżej realizacji swojego planu | PortalMorski.pl [online], www.portalmorski.pl [dostęp 2018-09-09] (pol.).
  11. ↑ a b c d e f g Hannah Summers, Scientists get ready to begin Great Pacific Garbage Patch cleanup [online], the Guardian, 8 września 2018 [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  12. ↑ a b c Ocean Cleanup Project jest gotowy do wypłynięcia - WhatNext.pl, „WhatNext.pl”, 4 września 2018 [dostęp 2018-09-09] (pol.).
  13. ↑ Ten system ma oczyścić oceany z plastiku. Rusza we wrześniu, a koncepcję wymyślił 19-latek, „gazetapl” [dostęp 2018-09-09] (pol.).
  14. ↑ a b 8 września rozpoczną się testy systemu Ocean Cleanup w wersji beta (System 001), który ma pomagać w oczyszczaniu Oceanu Spokojnego | Outriders, „Outriders” [dostęp 2018-09-09] (pol.).
  15. ↑ a b c Rusza wielkie sprzątanie oceanu. Nowatorskie urządzenie może odmienić jego losy, „Noizz”, 29 sierpnia 2018 [dostęp 2018-09-09] (pol.).
  16. ↑ The Ocean Cleanup, The Ocean Cleanup Technology [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  17. ↑ The Ocean Cleanup, Pacific cleanup set to start in 2018, „The Ocean Cleanup” [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  18. ↑ The Ocean Cleanup, Start Pacific Cleanup [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2018-09-09] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-01] (ang.).
  19. ↑ a b c d e f Rivers [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2021-04-15] (ang.).
  20. ↑ a b c Explaining the Interceptor | Cleaning Rivers | The Ocean Cleanup. [dostęp 2021-04-15].
  21. ↑ Interceptor Series Production to Start [online], The Ocean Cleanup, 10 grudnia 2020 [dostęp 2021-04-15] (ang.).
  22. ↑ a b c Suhas J, The Interceptor by The Ocean Cleanup is the Saviour of the Polluted Rivers… [online], The Hoard Planet, 28 grudnia 2020 [dostęp 2021-04-15] (ang.).
  23. ↑ The Ocean Cleanup, Mega Expedition [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  24. ↑ Garbage ‘patch’ is much worse than believed, entrepreneur says, „SFGate”, 23 sierpnia 2015 [dostęp 2018-09-09].
  25. ↑ a b The Ocean Cleanup, Aerial Expedition [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  26. ↑ Oliver Milman, 'Great Pacific garbage patch' far bigger than imagined, aerial survey shows [online], the Guardian, 4 października 2016 [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  27. ↑ The Ocean Cleanup, The Exponential Increase of the Great Pacific Garbage Patch, „The Ocean Cleanup” [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  28. ↑ L. Lebreton i inni, Evidence that the Great Pacific Garbage Patch is rapidly accumulating plastic, „Scientific Reports”, 8 (1), 2018, DOI: 10.1038/s41598-018-22939-w, ISSN 2045-2322 [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  29. ↑ The Ocean Cleanup, The Great Pacific Garbage Patch - The Ocean Cleanup [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  30. ↑ The Ocean Cleanup, How Ocean Plastics Turn into a Dangerous Meal, „The Ocean Cleanup” [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  31. ↑ Qiqing Chen i inni, Pollutants in Plastics within the North Pacific Subtropical Gyre, „Environmental Science & Technology”, 52 (2), 2017, s. 446–456, DOI: 10.1021/acs.est.7b04682, ISSN 0013-936X [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  32. ↑ Laurent C.M. Lebreton i inni, River plastic emissions to the world’s oceans, „Nature Communications”, 8, 2017, s. 15611, DOI: 10.1038/ncomms15611, ISSN 2041-1723 [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  33. ↑ The Ocean Cleanup, Plastic Sources [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  34. ↑ The Ocean Cleanup, Vertical Distribution Expeditions [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2018-09-09] [zarchiwizowane z adresu 2019-05-31] (ang.).
  35. ↑ J. Reisser i inni, The vertical distribution of buoyant plastics at sea: an observational study in the North Atlantic Gyre, „Biogeosciences”, 12 (4), 2015, s. 1249–1256, DOI: 10.5194/bg-12-1249-2015, ISSN 1726-4189 [dostęp 2018-09-09].
  36. ↑ The Ocean Cleanup, First Cleanup Barrier Test to be deployed in Dutch waters, „The Ocean Cleanup” [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  37. ↑ The Ocean Cleanup, Unscheduled Learning Opportunities on the North Sea, „The Ocean Cleanup” [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  38. ↑ The Ocean Cleanup, Preparations for the cleanup [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2018-09-09] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-06] (ang.).
  39. ↑ The Ocean Cleanup, The Ocean Cleanup - Milestones [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  40. ↑ Why the Ocean Clean Up Project Won't Save Our Seas - Planet Experts, „Planet Experts”, 9 września 2015 [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  41. ↑ The Ocean Cleanup, How it all Began [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  42. ↑ Wreszcie powstał skuteczny sposób na oczyszczanie oceanów? [online] [dostęp 2018-09-09] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-09] (pol.).
  43. ↑ The Ocean Cleanup, FAQ [online], The Ocean Cleanup [dostęp 2018-09-09] (ang.).
  44. ↑ The Ocean Cleanup - prace nabierają tempa - WhatNext.pl, „WhatNext.pl”, 15 września 2015 [dostęp 2018-09-09] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-09] (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Ocean_Cleanup&oldid=72205784”