Papirus 1

Papirus 1 (GA)
P. Oxyrhynchus 2

Data powstania	ok. 250
Rodzaj	Kodeks papirusowy
Numer	${\mathfrak {P}}^{1}$
Zawartość	Mt 1,1-9.12.14-20
Język	grecki
Rozmiary	14,7 × 15 cm
Typ tekstu	tekst aleksandryjski
Kategoria	I
Miejsce przechowywania	University of Pennsylvania

Papirus Oxyrynchus 2, papirus 1 (według numeracji Gregory-Aland), oznaczany symbolem ${\mathfrak {P}}^{1},$ ε 01 (von Soden) – papirusowy rękopis greckiego Nowego Testamentu. Zawiera fragment Ewangelii Mateusza 1,1-9.12.14-20. Datowany paleograficznie na początek III wieku. Przechowywany w University of Pennsylvania Museum of Archaeology and Anthropology w Filadelfii. Odkryty w Oksyrynchos w Egipcie.

Opis

Manuskrypt jest fragmentem dwóch kart o rozmiarze 14,7 na 15 cm. Oryginalny rękopis był kodeksem zawierającym dwie karty w jednym foliale. Zapisany jest tekstem ciągłym, nie zawierającym przerw pomiędzy wyrazami. Nieobecne są akcenty i przydechy. Tekst pisany jest jedną kolumną na stronę i 27-29 linijek tekstu w kolumnie. Tekst ocalały stanowią fragmenty Mt 1,1-9.12 i 1,14-20. Nomina sacra zapisywane są w sposób skrócony: ΙC, XC, YC, ΠNA, KΣ.

Tekst

Kodeks reprezentuje tekst aleksandryjski. Rękopis zaklasyfikowany został do I kategorii Alanda.

Tekst rękopisu jest generalnie zgodny z Kodeksem Watykańskim, z nielicznymi rozbieżnościami. Jako przykład zgodności podawany jest 1,3 (ζαρε przeciwko ζαρα). Rozbieżności dotyczą przede wszystkim pisowni imion w rodowodzie.

Recto

[1,1] βιβλος γενεσεως ι̅υ̅ χ̅υ̅ υ̅υ̅ δαυιδ [υ̅υ̅]

αβρααμ [1,2] αβρααμ ε̣γ̣εννησεν τον̣ [ισαακ]

ισαακ δ̣[ε] ε̣γενν̣η̣σεν τ[ον] ιακω̣β̣ [ιακωβ]

δε εγ[ε]ν̣ν̣ησεν̣ τ̣ον̣ ιου̣δαν κ̣[α]ι̣ τ̣[ους]

α̣[δ]ελφο̣υ̣ς αυτου [1,3] ιουδα̣ς̣ δ̣ε εγεν̣ν̣η̣

σ̣ε̣ν̣ τον φαρες και τον ζαρε εκ της θα̣

μ̣αρ̣ φαρες δε εγεννησεν τον ε̣σρ̣ωμ

εσ[ρω]μ̣ δε εγ̣ε̣ννη̣σ̣ε̣ν τ̣[ο]ν̣ α̣ρ̣α̣μ̣ [1,4] α̣[ραμ]

δε̣ [ε]γ̣ε̣ννησεν το̣ν̣ α̣μ̣μ̣ι̣ν̣α̣δ̣α̣β̣ α̣μ̣

μ̣[ι]ν̣α̣δ̣[α]β δε εγεννησεν̣ τον ναασ̣σων

ν̣αα[σ]σων δε εγενν[ησ]ε̣ν τον σαλ̣[μω]ν

[1,5] σαλμων δε εγενν[η]σ̣εν τον βοες̣ [εκ]

της ραχαβ βοες δε ε̣γ̣ε̣ννησεν τον ι

ωβηδ εκ της ρ[ο]υθ ιω̣[βηδ δ]ε εγεννη̣

σεν τον ιεσ̣σ̣α̣ι [1,6] ιεσ̣σ̣[αι] δ̣ε ε̣γ̣ε̣ν̣νησεν

τον δα̣υ̣ι̣δ̣ τ̣ον βα̣σιλ̣ε̣[α δαυ]ι̣δ̣ δ̣ε̣ εγ̣εν

νησ̣εν τον σο̣λο̣μωνα̣ ε̣κ̣ τ̣η̣ς ουρειου. [1,7] σο̣

λομ̣ων δε εγενν̣ησ̣εν̣ τ̣ο̣ν̣ [ρ]οβοαμ ροβο

α̣μ δε εγ̣ενν̣η̣σ̣εν̣ τ̣[ο]ν̣ [αβει]α αβ̣ει̣α̣ δε

εγεν̣ν̣ησεν [το]ν ασα̣[φ] [1,8] [α]σ[α]φ̣ δε̣ ε̣γ̣ε̣ν

νη̣σ̣ε̣ν̣ τον ιωσαφατ̣ ι̣[ω]σ̣α̣φατ δ[ε] ε̣γε̣ν

ν[η]σ̣ε̣[ν] το̣ν̣ ιωραμ ιωρ̣α̣μ̣ δε εγεν̣[νησεν

τον] ο̣ζε̣[ι]α̣ν [1,9] οζει̣ας̣ δ̣ε εγ̣εν̣[νησεν]

lacuna [1,12] lacuna [με

τοικεσιαν βαβυλωνος ιεχονι]ας εγ[εν

νησεν] lacuna

Verso

[1,14] lacuna

[τον σ]α̣δω[κ σ]αδωκ̣ δε̣ ε̣γεννησεν το[ν

αχειμ] αχ̣ειμ δε εγε[ν]νησεν τον ελιου[δ]

[1,15] [ελιου]δ̣ δ̣ε̣ εγ[εν]νη̣[σ]ε̣[ν] τον ελε̣α̣ζαρ ελε

[αζ]α̣ρ [δε εγ]ενν̣ησεν [το]ν μ̣α̣θ̣θα̣ν̣ μαθθα̣[ν]

δ̣ε ε̣γε̣ν̣νη̣[σ]ε̣ν τον̣ [ι]ακωβ [1,16] ια̣κωβ δε

[εγ]εννησ̣εν̣ τ̣ον ιωσ̣η̣φ τον α̣νδρα μ̣[α]

ρ̣ι̣ας̣ [ε]ξ ης εγενν[ηθ]η̣ ι̅ς̅ ο λεγομενο[ς χ̅̅ς̅]

[1,17] π̣ασ̣α̣ι̣ ο̣υ̣ν̣ γ̣ε̣[νε]α̣ι̣ α̣πο αβρααμ εω̣ς̣

δαυιδ γενεαι ι̅δ̣̅ και̣ απο̣ [δ]α̣[υ]ι̣δ̣ [ε]ω̣ς̣ τ̣η̣[ς]

μετοικεσ̣ια̣ς βαβυλωνο̣[ς] γ̣ε[νεαι] ι̅δ̣̅ κ̣α̣[ι]

α̣π̣ο της μετ̣[οι]κεσι̣ας βα̣β[υ]λων̣[ο]ς εως

του χ̅υ̣̅ γ̣ενε̣α̣ι̣ [ι̅]δ̅ [1,18] του δε ι̅υ̣̅ χ̅υ̅ η γενε

σις ουτως ην μ̣ν̣ηστ̣ε̣[υ]θεισης της μη

τρος αυτου μ̣[αρι]α̣[ς] τω̣ [ιω]σηφ πριν η συν

[ε]λ̣θε̣[ι]ν αυ[το]υ̣[ς] ε̣υ̣ρε̣[θη] ε̣ν γ̣αστρι εχου

σα̣ ε̣[κ π̅ν̅ς̅ αγιου] [1,19] [ιωσηφ δε ο] ανη̣ρ̣ α̣υ̣

τ̣η̣ς̣ [δι]κ̣α̣ι[ος ων και μη θελων αυτην]

δ̣ειγμα̣[τ]ε̣[ισαι εβουλη]θ̣η̣ [λαθρα

α]π̣ο̣λυ[σαι] α̣[υ]τ̣[η]ν̣ [1,20] [τ]αυ̣τ̣α̣ [δε αυτου εν

θ]υ̣μ̣η[θεντος ι]δ̣ο̣υ̣ α̣γ̣[γελο]ς̣ κ̣̅υ̣̅ [κ]α̣[τ

ο]ν̣αρ [εφανη αυ]τω̣ [λεγων] ι̣ω̣σ̣[η]φ

υιος] δ̣[αυιδ] μ̣[η] φο̣[βηθη]ς̣ π̣α̣ρ̣[αλαβ]ει̅

[μ]α̣ρι̣α̣ν̣ [την] γ̣υ̣ναι[κα σου] τ̣ο̣ [γαρ εν αυ

τη γεν]νηθ̣ε̣ν̣ ε̣[κ] π̅ν̅ς̅ [εστιν] α̣[γιου]

[1,21-23] lacuna

με̣[θερμηνευομενον μεθ ημων ο θ̅ς̅]

Niezgodności z Vaticanus

Powszechnie uważa się, że niezgodności są niewielkie, Herman C. Hoskier jednak uważał, że są na tyle znaczące i liczne, iż nie można nazwać ich niewielkimi.

Papyrus 1 ΥΥ ΔΑΥΙΔ ΑΜΙΝΑΔΑΒ ΔΑΥΙΔ ΤΗΣ ΟΥΡΕΙΟΥ ΑΒ[ΕΙ]Α ΑΒΕΙΑ ΕΓΕ[ΝΗΣΕΝ] illeg illeg illeg ΜΑΘΘΑΝ ΙΩΣΗΦ ΓΕΝΕΑΙ ΔΑΥΙΔ ΔΑΥΙΔ ΙΔ ΙΥ ΧΥ ΔΕΙΓΜΑ[Τ]ΕΙΣΑΙ ΔΑΥΙΔ

Vaticanus ΥΙΟΥ ΔΑΥΕΙΔ ΑΜΕΙΝΑΔΑΒ ΔΑΥΕΙΔ ΤΗΣ ΤΟΥ ΟΥΡΕΙΟΥ ΑΒΙΑ ΑΒΙΑ ΓΕΝΝΑ ΤΟΝ ΣΕΛΑΘΙΗΛ ΣΕΛΑΘΙΗΛ ΔΕ ΓΕΝΝΑ ΑΒΙΟΥΤ ΜΑΤΘΑΝ ΤΟΝ ΙΩΣΗΦ ΑΙ ΓΕΝΕΑΙ ΔΑΥΕΙΔ ΔΑΥΕΙΔ ΔΕΚΑΤΕΣΣΑΡΕΣ ΧΥ ΙΥ ΔΕΙΓΜΑΤΙΣΑΙ ΔΑΥΕΙΔ

Historia

Bernard Pyne Grenfell i Arthur Surridge Hunt odkryli rękopis w Oksyrynchos drugiego dnia wykopalisk (zima 1896-1897). Tekst rękopisu został opublikowany w pierwszym tomie The Oxyrhynchus Papyri w 1898 roku. Przekazany został Uniwersytetowi w Pennsylwanii ze względu na finansowanie wykopalisk. Przez trzy dekady uchodził za najstarszy fragment Nowego Testamentu.

Grenfell i Hunt warianty tekstowe rękopisu uznali za mało istotne, a ograniczają się głównie do pisowni imion. Odkrywcy kodeksu skolacjonowali jego tekst przeciwko Textus receptus i przeciwko tekstowi Westcotta i Horta. Zauważyli, że reprezentuje ten sam typ tekstu co Kodeks Synajski i Watykański, bez jakichkolwiek naleciałości tekstu zachodniego i bizantyjskiego. Zazwyczaj jest zgodny z tymi dwoma kodeksami, gdy te są zgodne z sobą. Gdy się różnią papirus zasadniczo nie podąża za żadnym z nich, ale jest bliższy dla Kodeksu Watykańskiego, zwłaszcza przy transkrypcji imion. Tylko w jednym ważnym przypadku zgodny jest z Kodeksem Synajskim (του δε Ιησου Χριστου).

Zobacz też

• lista kodeksów papirusowych Nowego Testamentu

Literatura

• B. P. Grenfell & A. S. Hunt, Oxyrhynchus Papyri I (London, 1898), s. 4–7.
• C. R. Gregory, Die griechischen Handschriften des Neuen Testament, s. 44.
• Karl Wessely, Les plus anciens monuments du christianisme, Patrologia Orientalis IV, 2, 1907, s. 142–144.
• E. Schofield, The Papyrus Fragments of the Greek New Testament, Diss. Louisville 1936, s. 86–91.
• Philip W. Comfort and David P Barrett. The Text of the Earliest New Testament Greek Manuscripts. Wheaton, Illinois: Tyndale House Publishers Incorporated, 2001, s. 40–41. (full text of the codex transcribed)
• Peter M. Head, „Observations on Early Papyri of the Synoptic Gospels, especially on the 'Scribal Habits'”, Biblica, 1990, tom 71, s. 240–247.

Linki zewnętrzne

Faksymile P1 (pliki dużych rozmiarów, wysoka rozdzielczość obrazu):

• ${\mathfrak {P}}$¹ recto
• ${\mathfrak {P}}$¹ verso
• INTF: Papirus 1 (GA). [w:] Liste Handschriften [on-line]. Münster Institute. [dostęp 2012-02-29].