Przejdź do zawartości

Skrzypek na dachu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ten artykuł dotyczy musicalu. Zobacz też: film z 1971 roku.
Skrzypek na dachu
Fiddler on the Roof
Ilustracja
Muzyka

Jerry Bock

Słowa

Sheldon Harnick Antoni Marianowicz

Na podstawie

Dzieje Tewji Mleczarza,
Szolem Alejchem

Teatr

Imperial Theatre, Broadway Teatr Muzyczny w Łodzi

Data premiery

22 września 1964 5 maja 1983

Ostatni spektakl

2 lipca 1972

Reżyseria

Jerome Robbins Maria Fołtyn

Obsada

Zero Mostel, Maria Karnilova Bernard Ładysz, Grażyna Krajewska

Cytaty w Wikicytatach

Skrzypek na dachu (ang. Fiddler on the Roof) – musical z muzyką Jerry’ego Bocka, tekstem Sheldona Harnicka i librettem Josepha Steina. Historia jest luźno oparta na cyklu powieści i opowiadań Szolema Alejchema (żydowskiego pisarza pochodzącego z Ukrainy) jest osadzona w realiach strefy osiedlenia carskiej Rosji w fikcyjnej wsi Anatewka na początku XX wieku.

Głównym bohaterem jest Tewje mleczarz, ojciec pięciu córek, który próbuje chronić żydowskie tradycje religijne i kulturowe w szybko zmieniającym się świecie pod wpływem zmian obyczajowych i politycznych.

Oryginalna produkcja na Broadwayu, mająca premierę w 1964 roku, jako pierwszy musical w historii przekroczyła 3000 przedstawień będąc na afiszu przez prawie 10 lat (rekord pobity 8 lat później przez Grease). Przedstawienie zdobyło dziewięć nagród Tony, zaowocowało pięcioma wznowieniami na Broadwayu, adaptacją filmową z 1971 roku, kilkudziesięcioma wystawieniami w Polsce oraz dziesiątkami adaptacji w innych językach.

Przed premierą

[edytuj | edytuj kod]

Pierwowzór, wczesne adaptacje

[edytuj | edytuj kod]

Skrzypek na dachu jest oparty na powieści Dzieje Tewji Mleczarza (z 1894) oraz na cyklu opowiadań powstałych przez kolejne 20 lat autorstwa Szolema Alejchema, napisanych w jidysz. Dodatkową inspiracją kulturową była również praca Life is with People autorstwa Marka Zborowskiego i Elizabeth Herzog wydana w 1952 roku[1].

Alejchem zaczął tworzyć dramatyczną adaptację powieści, lecz nie zdążył jej ukończyć przed śmiercią. Wersja ta została mimo to wystawiona w jidysz w 1919 roku przez Yiddish Art Theatre, a w latach trzydziestych powstał film.[2] Pod koniec lat 50 musical oparty na opowiadaniach Alejchema, Tevye i jego córki, został wystawiony przez Arnolda Perla na Off-Broadwayu[3][4]. Później nad przeniesieniem tego musicalu na Broadway zastanawiali się: Rodgers i Hammerstein, a następnie Mike Todd, ale porzucili ten pomysł[5].

Przygotowania

[edytuj | edytuj kod]

Zadania podjął się producent Fred Coe. Inwestorzy i media obawiali się, że dzieło będzie zbyt hermetycznie żydowskie by przyciągnąć uwagę szerokiej publiczności, krytykowano go za powierzchowność i uproszczenia kulturowe (Philip Roth określił Skrzypka jako kicz ze sztetla), zbytnie zmiany w stosunku do pierwowzoru literackiego[5]. Harold Prince zastąpił pierwotnego producenta i wynajął reżysera Jerome Robbinsa[6]. Pierwotnie rozpatrywano tytuł Tevye, lecz zainspirowani obrazami Marca Chagalla [Green Violinist (1924), Le Mort (1924), The Fiddler (1912)][7] tytuł potraktowali symbolicznie. Oryginalna scenografia nawiązywała również do malarstwa Chagalla[8].

USA

[edytuj | edytuj kod]

1964 Broadway prapremiera

[edytuj | edytuj kod]
Zero Mostel jako Tewje w oryginalnej broadwayowskiej produkcji, 1964

Próbne przedstawienia rozpoczęły się w Fisher Theatre w Detroit (w lipcu i sierpniu 1964) i następnie we wrześniu w Waszyngtonie[9]. Premiera na Broadwayu odbyła się 22 września 1964 roku w Imperial Theatre. Spektakl przeniesiono w 1967 do Majestic Theatre i w 1970 roku do The Broadway Theatre gdzie w dniu 2 lipca 1972 miało miejsce ostatnie 3242 przedstawienie, rekordowe pod względem liczby. Reżyserem i choreografem był Jerome Robbins, scenografia w stylu obrazów Marca Chagalla, była dziełem Borisa Aronsona[10]. Notabene Chagall podobno nie lubił tego musicalu[5].

W obsadzie znaleźli się[11]:

  • Zero Mostel jako Tevye mleczarz,
  • Maria Karnilova jako jego żona Golde,
  • Bea Arthur jako Yente,
  • Austin Pendleton jako Motel,
  • Bert Convy jako Pertschik,
  • Joanna Merlin jako Tzeitel,
  • Carol Sawyer jako Fruma Sarah
  • Julia Migenes jako Hodel
  • Tanya Evertt jako Chava.

Najmłodszą córkę Tewjego, Bielke zagrała Pia Zadora Szczególnie trudna okazała się współpraca z Mostelem. Przede wszystkim pogardzał Robbinsem za jego kolaborację w latach pięćdziesiątych z Komisją do Badania Działalności Nieamerykańskiej (przez którą kilkunastu artystów trafiło na czarną listę). Mostel miał również tendencje do improwizacji co doprowadzało twórców do szału.

Znaczącymi zastępstwami w obsadzie byli: Bette Midler (Tzeitel), Adrienne Barbeau (jako Hodl), Peg Murray i Dolores Wilson (jako Golde), rolę Tewjego odtwarzali m.in. Herschel Bernardi, Theodore Bikel, Harry Goz oraz Leonard Nimoy. Paul Lipson zagrał Tewjego ponad 2000 razy[12].

Produkcja za każdego zainwestowanego w nią dolara przyniosła zwrot ponad 1500 dolarów[13]. Spektakl zdobył dziewięć nagród Tony (m.in. Mostel i Karnilova).

1976 Broadway

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze wznowienie na Broadwayu miało premierę 28 grudnia 1976, ostatni 167 spektakl w Winter Garden Theatre miał miejsce 21 maja 1977.[14] Zero Mostel wystąpił jako Tevye, Thelma Lee jako Golde.

1981 Broadway

[edytuj | edytuj kod]

Drugie wznowienie na Broadwayu miało miejsce 9 lipca 1981 roku w teatrze Lincoln Center, gdzie do 23 sierpnia odbyły się 53 ograniczone czasowo występy. W rolach głównych wystąpili Herschel Bernardi jako Tevye i Maria Karnilova jako Golde. Reżyserował Jerome Robbins[15].

1990 Broadway

[edytuj | edytuj kod]

Trzecie wznowienie rozpoczęło się 18 listopada 1990 w George Gershwin Theatre i do 16 czerwca 1991 odbyło się w nim 241 przedstawień. Chaim Topol (odtwórca roli z adaptacji filmowej) wystąpił jako Tevye a Marcia Lewis jako Golde[16]. Reżyseria Ruth Mitchell, produkcja zdobyła nagrodę Tony za najlepsze wznowienie musicalu.

2004 Broadway

[edytuj | edytuj kod]

Czwarte wznowienie na Broadwayu miało premierę 26 lutego 2004 w teatrze Minskoff, do 8 stycznia 2006 odbyło się w nim 781 przedstawień[17]. Alfred Molina (później Harvey Fierstein) jako Tevye, a Randy Graff (później Andrea Martin i Rosie O’Donnell) jako Golde. Młoda Lea Michele grała rolę Sprintze[18], reżyserował David Leveaux. Produkcja była nominowana do sześciu nagród Tony.

2009 Wilmington

[edytuj | edytuj kod]

Trasa objazdowa Topol in 'Fiddler on the Roof’: The Farewell Tour rozpoczęła się 20 stycznia 2009 w Wilmington, Delaware. Topol opuścił trasę w listopadzie 2009 z powodu kontuzji mięśni ramienia. Zastąpił go Harvey Fierstein[19].

2015 Broadway

[edytuj | edytuj kod]

Piąte broadwayowskie wznowienie miało premierę 20 grudnia 2015 w Broadway Theatre z ostatnim 431 spektaklem 31 grudnia 2016.[20] W obsadzie wystąpili Danny Burstein jako Tevye, Jessica Hecht (później Judy Kuhn)[21] jako Golde[22]. Reżyserował Bartlett Sher. Produkcja była nominowana do trzech nagród Tony.

2018 Off-Broadway

[edytuj | edytuj kod]

National Yiddish Theatre Folksbiene wystawił adaptację w języku jidysz (Fidler Afn Dakh) w Muzeum Dziedzictwa Żydowskiego w Nowym Jorku. Produkcja została następnie przeniesiona do Stage 42 na Off-Broadway[23]. Reżyserował Joel Grey, tłumaczenie Shragi Friedmana (z produkcji izraelskiej z 1965 roku)[24]. W obsadzie Steven Skybell jako Tevye, Jill Abramovitz jako Golde[25]. Premiera 15 lipca 2018, produkcja została zamknięta 5 stycznia 2020[26] zdobywając nagrodę Drama Desk Award 2019 za znaczące wznowienie musicalu[27].

Wielka Brytania

[edytuj | edytuj kod]

1967 West End prapremiera brytyjska

[edytuj | edytuj kod]

Prapremiera na West Endzie miała miejsce 16 lutego 1967 roku w Her Majesty’s Theatre, ostatnie 2030 przedstawienie miało miejsce 2 października 1971.[28][29] Wyreżyserował Richard Altman. W obsadzie znaleźli się

  • Topol (wcześniejszy odtwórca roli z Tel Avivu, później w adaptacji filmowej) jako Tevye
  • Miriam Karlin jako Golde,
  • Cynthia Grenville jako Yente,
  • Jonathan Lynn jako Motel,
  • Sandor Elès jako Pertschik,
  • Rosemary Nicols jako Tzeitel,
  • Susan Paule jako Fruma Sarah
  • Linda Gardner jako Hodel
  • Caryl Little jako Chava

Następcami roli Tevyego byli: Alfie Bass, Lex Goudsmit i Barry Martin. Rolę Golde przejęły kolejno: Avis Bunnage, Hy Hazell oraz Stella Moray[29].

1983 West End

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze wznowienie w Londynie miało premierę 28 czerwca 1983 w Apollo Victoria Theatre na zakontraktowane 4 miesiące. Reżyseria Ruth Mitchell, Topol w roli Tevye, Thelma Ruby jako Golde[29].

1994 West End

[edytuj | edytuj kod]

Drugie wznowienie londyńskie miało miejsce 28 czerwca 1994 w London Palladium. Spektakl grano do 3 września tego roku. Reżyseria Sammy Dallas Bayes, Topol w roli Tevye, Sara Kestelman jako Golde[29]. Rolę Chavy zagrała córka Topola – Adi Topol-Margalith[30].

2007 West End

[edytuj | edytuj kod]

Trzecie wznowienie londyńskie miało premierę 29 maja 2007 w Savoy Theatre z ostatnim przedstawieniem 16 lutego 2008. Reżyseria Lindsay Posner, z Henrym Goodmanem jako Tevye, Beverley Klein jako Golde[29].

2018 West End

[edytuj | edytuj kod]

Czwarte wznowienie londyńskie miało premierę w Menier Chocolate Factory 23 listopada 2018 w reżyserii Trevora Nunna z udziałem Andy’ego Nymana jako Tevye i Judy Kuhn jako Golde. Produkcja została przeniesiona do Playhouse Theatre na West End 27 marca 2019.[31] Zastępcami byli m.in. Maria Friedman jako Golde i Anita Dobson jako Yente. Produkcję zamknięto 2 listopada 2019.[32][33]

Polska

[edytuj | edytuj kod]

Na polskich scenach Skrzypek był wystawiany prawie 30 razy. Polska prapremiera miała miejsce w łódzkim Teatrze Muzycznym w roku 1983. Reżyserowała Maria Fołtyn na podstawie tłumaczenia Antoniego Marianowicza (to tłumaczenie wykorzystano we wszystkich polskich inscenizacjach). Pierwszym polskim odtwórcą roli Tewje został Bernard Ładysz, a Gołdę jako pierwsza odtwarzała Grażyna Krajewska.

Rok Miasto data premiery teatr reżyser Tewje Gołda
1983 Łódź[34] 5 maja 1983 Teatr Muzyczny Maria Fołtyn Bernard Ładysz
Zbigniew Macias 		Grażyna Krajewska
1984 Poznań[35] 14 stycznia 1984 Teatr Wielki Jan Maciejowski Edward Kmiciewicz Aleksandra Imalska
Gdynia[36] 14 listopada 1984 Teatr Muzyczny Jerzy Gruza Juliusz Berger Maria Trzcińska
1991 Wrocław[37] 21 czerwca 1991 Operetka wrocławska Jan Szurmiej Zdzisław Skorek Maria Cielewicz-Gisicz
1992 Bydgoszcz[38] 7 listopada 1992 Opera Nova Artur Hofman Henryk Machalica Iga Cembrzyńska
1993 Kraków[39] 13 czerwca 1993 Operetka Krakowska Marek Weiss-Grzesiński Wiesław Nowak Maria Domańska
Warszawa[40] 19 czerwca 1993 Opera Narodowa Jerzy Gruza Bernard Ładysz Elżbieta Hoff
Chorzów[41] 28 listopada 1993 Teatr Rozrywki Marcel Kochańczyk Stanisław Ptak Maria Kotowska
1994 Szczecin[42] 6 maja 1994 Opera na Zamku Artur Hofman Ireneusz Naguszewski Aleksandra Ciecholewska
Lublin[43] 25 listopada 1994 Teatr Muzyczny Zbigniew Czeski Marian Josicz Eleonora Krzesińska
1999 Łódź[44] 12 grudnia 1999 Teatr Muzyczny Jan Szurmiej Zbigniew Macias
Krzysztof Leszczyński 		Anna Dzionek
Jolanta Gzella
Anna Walczak
2002 Wrocław[45] 14 czerwca 2002 Opera Dolnośląska Marek Weiss Maciej Krzysztyniak Elżbieta Janczak-Kaczmarzyk
Warszawa[46] 4 października 2002 Teatr Żydowski Jan Szurmiej Krzysztof Gosztyła Ewa Dąbrowska
2003 Kraków[47] 12 kwietnia 2003 Teatr Bagatela Jan Szurmiej Marek Litewka Ewa Miłoń
2005 Słupsk[48] 11 kwietnia 2005 Nowy Teatr Zbigniew Macias Ireneusz Kaskiewicz Hanna Piotrowska
Poznań[49] 16 kwietnia 2005 Teatr Muzyczny Artur Hofman Włodzimierz Kalemba Janina Guttnerówna
2008 Lublin[50] 26 stycznia 2008 Teatr Muzyczny Zbigniew Czeski Grzegorz Szostak Elżbieta Janczak-Kaczmarzyk
Wrocław[51] 10 października 2008 Opera Wrocławska Marek Weiss Maciej Krzysztyniak
Gdynia[52] 8 listopada 2008 Teatr Muzyczny Jerzy Gruza Bernard Szyc Grażyna Drejska
Radom[53] 31 grudnia 2008 Teatr Powszechny Maciej Korwin Witold Szulc Izabela Brejtkop-Frączek
2009 Poznań[54] 26 czerwca 2009 Teatr Wielki Emil Wesołowski Zbigniew Macias Barbara Kubiak
2011 Elbląg[55] 12 grudnia 2011 Teatr im. A. Sewruka Artur Hofman Krzysztof Kolba Teresa Suchodolska
2012 Aleksandrów Łódzki[56] 10 lutego 2012 Polski Instytut Sztuki Wokalnej Dariusz Mikulski Grzegorz Szostak Jolanta Bobras
Wrocław[57] 29 grudnia 2012 Opera Wrocławska Marek Weiss Maciej Krzysztyniak Elżbieta Janczak-Kaczmarzyk
2014 Kraków[58] 21 czerwca 2014 Opera Krakowska Emil Wesołowski Przemysław Rezner Bożena Zawiślak-Dolny
2016 Białystok[59] 28 września 2014 Opera i Filharmonia Podlaska Roberto Skolmowski Józef Frakstein Karolina Kuklińska

Inne znaczące produkcje

[edytuj | edytuj kod]

Australia i Nowa Zelandia

[edytuj | edytuj kod]

Oryginalna australijska produkcja miała premierę 16 czerwca 1967 w Her Majesty’s Theatre w Sydney. W rolach głównych wystąpili Hayes Gordon jako Tevye i Brigid Lenihan jako Golde[60]. Produkcja trwała dwa lata. Trasa koncertowa została zorganizowana przez Australijską Operę w 1984 roku, a Gordon ponownie zagrał rolę Tevye.

W 2005 i 2007 roku Topol po raz kolejny odtwarzał rolę Tevyego – w australijskich produkcjach, z sezonami w Sydney[61], Brisbane[62], Melbourne[63], Perth, Wellington i Auckland[64]. Musical został wznowiony w Melbourne i Sydney w latach 2015–2016 z Anthonym Warlowem jako Tevye, Sigrid Thornton jako Golde[65].

Na wrzesień 2020 zaplanowano w Sydney i Melbourne wystawienie wersji w języku jidysz (z napisami angielskimi) w reżyserii Joela Greya[66].

Izrael

[edytuj | edytuj kod]

W 1965 roku Giora Godik wyprodukował wersję w języku jidysz przetłumaczoną przez Shragę Friedmana (tłumaczenie stało się podstawą do wszystkich inscenizacji w jidysz na całym świecie)[67]. Produkcja w języku hebrajskim od 2008 roku była grana w teatrze Cameri w Tel Awiwie przez ponad sześć lat. Wyreżyserował ją Moshe Kepten, z udziałem Natana Datnera jako Tevye i Ramy Messinger jako Golde[68].

Streszczenie fabuły

[edytuj | edytuj kod]

W streszczeniu, liście utworów i opisie postaci zastosowano polskie imiona bohaterów w transkrypcji przyjętej w inscenizacji z 2002 roku z warszawskiego Teatru Żydowskiego.[46]

Akt I

[edytuj | edytuj kod]

Żydowski mleczarz Tewje, biedak z pięcioma córkami, przełamując czwartą ścianę objaśnia widzom żydowskie tradycje (Prologue:Tradition) oraz prezentuje otoczenie – sztetl Anatewka (położony gdzieś w Rosji) i jego mieszkańców. W domu żona Gołda szykuje szabas instruując córki: Cejtł, Hudł, Chawę, Szpryncę i Bejłkę[46]. Przybywa Jenta, wiejska swatka aby przekazać Gołdzie wiadomość, że Lejzer Wolf, bogaty rzeźnik i wdowiec (starszy od Tewjego) chce poślubić najstarszą córkę – Cejtł. Jej młodsze siostry, Hudł i Chawa są podekscytowane (Matchmaker, Matchmaker), Cejtł przerażona domyślając się powodów wizyty, ponieważ kocha z wzajemnością biednego krawca Motła.

If I Were a Rich Man

Tewje ciągnie wózek z mlekiem, ponieważ jego koń okulał. Prowadzi monolog wewnętrzny z Bogiem (If I Were a Rich Man), pytając dlaczego go doświadcza biedą. Dociera do centrum wsi. Księgarz przekazuje zgromadzonym wiadomości ze świata zewnętrznego o pogromach i wypędzeniach. Przyjezdny student Perczyk słyszy rozmowę i strofuje za bezczynność. Rabin i starszyzna lekceważą słowa młodego radykała, lecz Tewje zaprasza go do domu na szabasową wieczerzę, oferując mu wyżywienie i nocleg w zamian za nauczanie dwóch najmłodszych córek. Gołda każe mężowi spotkać się z Lejzerem po wieczerzy, ale nie wyjaśnia powodu. Cejtł naciska na Motła, by poprosił ojca o jej rękę, ale ten boi się temperamentu „teścia”. Rodzina zaczyna modlitwę szabasową (Sabbath Prayer).

Po wieczerzy Tewje idzie do gospody porozmawiać z rzeźnikiem zakładając błędnie, że Lejzer chce kupić jego krowę. Gdy nieporozumienie zostanie wyjaśnione, Tewje zgadza się, aby Lejzer poślubił Cejtł (z bogatym rzeźnikiem córka nigdy nie zazna głodu). Żydzi świętują ubity interes tańcem, po chwili dołączają nawet rosyjscy chłopi (To Life). Po opuszczeniu karczmy Tewje spotyka policjanta, który ostrzega go, że w najbliższym czasie, pomimo sympatii dla społeczności żydowskiej będzie zmuszony do zorganizowania aktów przemocy.

Następnego ranka, Tewje budzi się skacowany, informuje żonę, że zgodził się na zamążpójście najstarszej córki. Gołda jest wniebowzięta, Cejtł zdruzgotana błagając ojca, by nie zmuszał jej do małżeństwa. Przybywa Motł i zbierając się na odwagę ujawnia, że są z Cejtł „po słowie”. Tewje początkowo oburzony naruszeniem tradycji aranżowanych małżeństw, jest pod wrażeniem odwagi krawca. Po monologu wewnętrznym (Tevye’s Monologue) Tewje zmienia zdanie i zgadza się na ich ślub, zastanawia się jednak, jak zakomunikować to żonie. Rozradowany Motł tańczy z radości z ukochaną (Miracle of Miracles).

„Bottle dance” na weselu

Następnej nocy Tewje udaje, że obudził się z koszmaru sennego. Obudzona Gołda oferuje interpretację a jej mąż konfabulując opowiada co mu się „przyśniło” (Tevye’s Dream). We „śnie” duch żoninej babki Cejtl nakazuje wydać wnuczkę imienniczkę za krawca (a nie rzeźnika), na poparcie tych słów przybywa również duch żony Lejzera Wolfa, Fruma Sara aby wyperswadować groźbą pomysł małżeństwa jej byłego męża z najstarszą córką Tewjego. Przesądna Gołda wierząc w opowieść jest przerażona i przystaje na ślub młodej pary zakochanych.

Trzecia córka, Chawa jest zaczepiana przez rosyjskich nastolatków, w jej obronie staje młody chłop Fietka. Pożyczając jej książkę zaczyna sekretny romans.

Nadchodzi dzień ślubu Cejtł i Motła, wszyscy Żydzi dołączają do ceremonii ślubnej (Sunrise, Sunset) i weselnej uroczystości (Bottle Dance). Lejzer Wolf wszczyna awanturę spierając się z Tewjem o złamane porozumienie ślubne. Awanturę kończy Perczyk – przełamując kolejną tradycję przekracza barierę między kobietami i mężczyznami, aby zatańczyć z Hudł. Świętowanie nagle się kończy, gdy grupa Rosjan pod przewodnictwem policjanta zakłóca imprezę, demolując meble i niszcząc prezenty ślubne. Tewje każe córkom posprzątać bałagan.

Akt II

[edytuj | edytuj kod]

Kilka miesięcy później Perczyk oznajmia Hudł, że musi wyjechać do Kijowa, by wziąć udział w rewolucji. Proponuje jej małżeństwo (Now I Have Everything). Oznajmiają Tewjemu, że są zaręczeni, ten jest wściekły – to kolejne złamanie tradycji aranżowania małżeństwa w jego rodzinie. Młoda para informuje go, że nie proszą o zgodę, tylko błogosławieństwo. Po kolejnym monologu wewnętrznym Tewje ustępuje – akceptując, że świat i obyczaje się zmieniają (Tevye’s Rebuttal) udziela im błogosławieństwa i zgody. Perczyk wyjeżdża. Tewje wyjaśnia decyzję zdumionej żonie. Pyta ją, czy go kocha pomimo faktu że ich małżeństwo było aranżowane (Do You Love Me?). Uświadamiają sobie, że łączy ich uczucie które pojawiło się podczas dwudziestu pięciu lat pożycia.

Chawa z Fietką.

Jenta informuje Cejtł, że widuje Chawę z Fietką. Do Anatewki dociera wiadomość, że Perczyk został aresztowany i zesłany na Syberię (The Rumor/I Just Heard). Hudł jest zdecydowana dołączyć do niego i wziąć ślub na zesłaniu. Tewje odprowadza córkę na stację kolejową (Far From the Home I Love).

Czas mija. Motł kupił używaną maszynę do szycia i stanął na nogi, Cejtł urodziła mu dziecko. Chawa zbiera się na odwagę, by poprosić ojca o pozwolenie na małżeństwo z Fietką. Tewie znowu zagląda głęboko we własną duszę w kolejnym monologu wewnętrznym, lecz tym razem odmawia – małżeństwo córki z gojem to granica, której nie można przekroczyć. Zabrania Chawie kontaktów z Fietką. Chawa ucieka z domu, bierze z ukochanym ślub w cerkwi (zmieniając wyznanie na prawosławne). Zrozpaczony Tewje zastanawia się, gdzie uczynił błąd (Chavaleh (Little Bird)). Chawa przychodzi i próbuje z ojcem porozmawiać, ten ją odrzuca i nakazuje reszcie rodziny, by uważali ją za zmarłą.

Rozprzestrzeniają się pogłoski o Rosjanach wypędzających Żydów ze swoich wiosek. Przybywa policjant by oznajmić wszystkim, że dekretem carskim zostali wysiedleni mając trzy dni na sprzedaż domostw, spakowanie się i opuszczenie wsi. Nostalgicznie wspominają (Anatevka) wieś, którą przychodzi im opuścić. Żydzi opuszczają Anatewkę, Chawa i Fietka również (nie chcąc pozostawać w antysemickiej wsi jadą do Krakowa). Gdy Cejtł żegna się z Chawą, Tewje przełamuje się i błogosławi wyrodną córkę i jej męża na drogę. Tewje z żoną i dwiema najmłodszymi córkami rusza przygnębiony w drogę do Ameryki, dokąd emigrują. Na drodze pojawia się skrzypek, grając dodaje Tewjemu otuchy w ciągnięciu wózka z dobytkiem. Rodzina rusza za skrzypkiem z nadzieją na lepszą przyszłość

Lista utworów

[edytuj | edytuj kod]

Postaci i odtwórcy ról

[edytuj | edytuj kod]
Postaci (imię polskie)[46] Broadway 1964[69] West End 1967[70] film 1971[71] 2019 West End[72] 1983 Łódź[34]
Tevye (Tewie)

mleczarz

Zero Mostel Chaim Topol Andy Nyman Bernard Ładysz
Golde (Gołda)

jego żona

Maria Karnilova Miriam Karlin Norma Crane Maria Friedman Grażyna Krajewska
Tzeitel (Cejtł)

jego córka

Joanna Merlin Rosemary Nicols Rosalind Harris Molly Osborne Małgorzata Wilk
Hodel (Hudł)

jego córka

Julia Migenes Linda Gardner Michele Marsh Harriet Bunton Hanna Matyskiewicz
Chava (Chawa)

jego córka

Tanya Evertt Caryl Little Neva Small Nicola Brown Teresa Mulawa
Motel (Motł) Kamzoil

krawiec

Austin Pendleton Jonathan Lynn Leonard Frey Joshua Gannon Jerzy Czapliński
Perchik (Perczyk)

student anarchista

Bert Convy Sandor Elès Paul Michael Glaser Stewart Clarke Adam Koziołek
Fyedka (Fietka)

rosyjski chłop

Joe Ponazecki Tim Goodman Raymond Lovelock Matthew Hawksley Ireneusz Jakubowski
Lazar (Lejzer) Wolf

rzeźnik

Michael Granger Paul Whistun-Jones Paul Mann Dermot Canavan Zbigniew Bobowski
Yente (Jenta)

swatka

Beatrice Arthur Cynthia Grenville Molly Picon Anita Dobson Anna Gębicka
Grandma Tzeitel (babcia Ceitł)

duch babci Gołdy

Sue Babel Heather Clifton Patience Collier Irena Harasim
Fruma Sarah (Sara)

duch żony Lazara Wolfa

Carol Sawyer Susan Paule Ruth Madoc Gaynor Miles Ilona Heryk
Rabbi (rabin)

przywódca duchowy gromady

Gluck Sandor Terrence Soall Zvee Scooler Fenton Gray Henryk Trybuś
Constable (policjant)

posterunkowy

Joseph Sullivan Derek Birch Louis Zorich Craig Pinder Tadeusz Lewandowski

Rejestracje

[edytuj | edytuj kod]

Muzyczne

[edytuj | edytuj kod]

Album z oryginalną obsadą Broadwayu wydany przez RCA Victor w 1964 roku został wybrany przez Bibliotekę Kongresu do przechowywania w Krajowym Rejestrze Nagrań ze względu na to, że jest „istotne kulturowo, historycznie lub estetycznie”[73].

Filmowe

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz też: Skrzypek na dachu (film).

Wersja filmowa musicalu powstała w 1971 roku, wyreżyserowana i wyprodukowana przez Normana Jewisona, Joseph Stein zaadaptował własny tekst na scenariusz. Jako Tevye obsadzono Chaima Topola (a nie Zero Mostela) co wywołało początkowo kontrowersje.  Film otrzymał pozytywne recenzje od krytyków filmowych[74] i stał się najlepiej zarabiającym filmem w 1971 roku[75]. Fiddler otrzymał osiem nominacji do Oscara zdobywając trzy statuetki[76]. W wersji filmowej postać Yente jest znacznie zredukowana, a utwór Now I Have Everything został usunięty[77][78].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
Rok Nagroda Kategoria Laureat
1964 Nagroda Tony[79] Najlepszy musical
Najlepszy producent musicalu Harold Prince
Najlepszy występ aktora w musicalu Zero Mostel
Najlepszy występ aktorki w musicalu Maria Karnilova
Najlepszy scenariusz Joseph Stein
Najlepsza choreografia Jerome Robbins
Najlepsze kostiumy Patricia Zipprodt
Najlepszy reżyser Jerome Robbins
Najlepsza oryginalna kompozycja muzyczna Jerry Bock i Sheldon Harnick
1972 Nagroda specjalna za najdłużej grany musical
1991 Nagroda za najlepszą nową adaptację musicalu

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Joselit, Jenna Weissman. „Fiddler on the Roof Distorted Sholem Aleichem”, The New Republic, June 7, 2014, accessed November 3, 2014.
  2. ↑ Tevya (1939). [dostęp 2020-05-19].
  3. ↑ Solomon, Alisa. „How Fiddler Became Folklore”, The Jewish Daily Forward, September 1, 2006, accessed January 29, 2015.
  4. ↑ Philip Lambert, To Broadway, To Life!: The Musical Theater of Bock and Harnick, Oxford University Press, 10 grudnia 2010, ISBN 978-0-19-978103-4 [dostęp 2020-05-19] (ang.).
  5. ↑ a b c Brustein, Robert. „Fiddle Shtick”, The New York Review of Books, December 18, 2014, vol. 61, No. 20, pp. 82–83.
  6. ↑ Fiddler on the Roof. Additional Facts, MTI, accessed May 6, 2010.
  7. ↑ History of Art: Paintings that Changed the World [online], all-art.org [dostęp 2020-05-19].
  8. ↑ Wecker, Menachem. „Marc Chagall: The French painter who inspired the title Fiddler on the Roof”, The Washington Post, October 24, 2014.
  9. ↑ Henneberger, Melinda. „50th anniversary of Fiddler on the Roof reunites Tevye’s many daughters”, The Washington Post, June 14, 2014.
  10. ↑ Rich, p. 172.
  11. ↑ The Broadway League, Fiddler on the Roof – 1964 – Original Cast – IBdB [online], ibdb.com [dostęp 2020-05-25] (ang.).
  12. ↑ Gussow, Mel. „Paul Lipson, 82, Who Appeared As Tevye Over 2,000 Times”. The New York Times, January 5, 1996, accessed October 19, 2015.
  13. ↑ Kantor, p. 302: „The 1960s was the decade that nurtured long-running blockbusters in unprecedented quantities: ten musicals passed the rarefied 1,000 performance mark, three of them passed the 2,000 mark (Hello, Dolly!, a Merrick smash, grossed $27 million on Broadway), and one, Fiddler on the Roof, passed the 3,000 mark, earning back $1,574 for every dollar put into it.”.
  14. ↑ The Broadway League, Fiddler on the Roof – Broadway Musical – 1976 Revival – IBDB [online], ibdb.com [dostęp 2020-05-24] (ang.).
  15. ↑ The Broadway League, Fiddler on the Roof – Broadway Musical – 1981 Revival – IBDB [online], ibdb.com [dostęp 2020-05-24] (ang.).
  16. ↑ The Broadway League, Fiddler on the Roof – Broadway Musical – 1990 Revival – IBDB [online], ibdb.com [dostęp 2020-05-24] (ang.).
  17. ↑ The Broadway League, Fiddler on the Roof – Broadway Musical – 2004 Revival – IBDB [online], ibdb.com [dostęp 2020-05-24] (ang.).
  18. ↑ Fiddler on the Roof (2004), IBDB database, accessed July 22, 2012.
  19. ↑ Jones, Kenneth. „Harvey Fierstein to Replace Topol in Touring Fiddler on the Roof”, Playbill, November 11, 2009.
  20. ↑ Fiddler on the Roof – Broadway Musical – 2015 Revival – IBDB [online], ibdb.com [dostęp 2020-05-24].
  21. ↑ Gans. Andrew. „Broadway’s Fiddler on the Roof Welcomes Judy Kuhn Tonight”, Playbill, November 22, 2016.
  22. ↑ Gans, Andrew. „Fiddler on the Roof Ends Broadway Run December 31", playbill.com, December 31, 2016.
  23. ↑ Fierberg, Ruthie. „Yiddish Fiddler on the Roof Will Transfer to Off-Broadway’s Stage 42", Playbill, November 14, 2018, accessed January 14, 2019.
  24. ↑ Passy, Charles. „N.Y. Theater Company Will Present an All-Yiddish ‘'Fiddler”, The Wall Street Journal, December 21, 2017. Accessed July 6, 2018.
  25. ↑ Geselowitz, Gabriela. „Casting Announced for Yiddish Fiddler!”, May 15, 2018, accessed July 6, 2018.
  26. ↑ Fierberg, Ruthie. „Yiddish Fiddler on the Roof Closes Off-Broadway January 5", January 5, 2020.
  27. ↑ „Fiddler on the Roof in Yiddish”, Playbill, accessed July 20, 2019.
  28. ↑ Fiddler On The Roof, Guide to Musical Theatre, accessed July 24, 2016.
  29. ↑ a b c d e Fiddler On The Roof – London – theatre information [online], thisistheatre.com [dostęp 2020-05-25].
  30. ↑ Actor Topol appears with his real-life daughter Adi Topol-Margalith... [online], Getty Images [dostęp 2020-05-25] (ang.).
  31. ↑ Gans, Andrew. „Read Reviews for West End’s New Fiddler on the Roof, Starring Judy Kuhn and Andy Nyman”, Playbill, March 28, 2019.
  32. ↑ Culwell-Block, Logan. „Maria Friedman to Join London Fiddler on the Roof Revival as Golde”, Playbill, May 3, 2019.
  33. ↑ Daniels, Nocholas. „Fiddler on the Roof extends its West End run at the Playhouse Theatre”, Londontheatredirect.com, June 28, 2019.
  34. ↑ a b Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 1983 Łódź [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  35. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 1984 Poznań [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  36. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 1984 Gdynia [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  37. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 1991 Wrocław [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  38. ↑ Teatr w Polsce – skrzypek na dachu – 1992 Bydgoszcz [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  39. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 1993 Kraków [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  40. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 1993 Warszawa [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  41. ↑ Teatr w Polsce – skrzypek na dachu – 1993 Chorzów [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  42. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 1994 Szczecin [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  43. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 1994 Lublin [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  44. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 1999 Łódź [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  45. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2002 Wrocław [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  46. ↑ a b c d Skrzypek na dachu [online], Teatr Żydowski [dostęp 2020-05-21] (pol.).
  47. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2003 Kraków [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  48. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2005 Słupsk [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  49. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2005 Poznań [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  50. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2008 Lublin [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  51. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2008 Wrocław [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  52. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2008 Gdynia [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  53. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2008 Radom [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  54. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2009 Poznań [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  55. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2011 Elbląg [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  56. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2012 Aleksandrów [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  57. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2012 Wrocław [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  58. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2014 Kraków [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  59. ↑ Teatr w Polsce – Skrzypek na dachu – 2014 Białystok [online], e-teatr.pl [dostęp 2020-05-24].
  60. ↑ „Hayes Gordon OBE AO 1920-1999”. liveperformance.com.au. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-12)]., Live Performance Australia (2007), accessed January 1, 2016.
  61. ↑ Topol’s model role [online], The Age, 24 sierpnia 2005 [dostęp 2020-05-25] (ang.).
  62. ↑ Nigel Munro-Wallis, Fiddler on the Roof [online], abc.net.au, 7 kwietnia 2006 [dostęp 2020-05-25] (ang.).
  63. ↑ AusStage [online], ausstage.edu.au [dostęp 2020-05-25].
  64. ↑ Thursday, 10 May 2007, 11:26 am Article: Selwyn Manning, Topol – Auckland Has In Its Midst A Champion – Scoop News [online], scoop.co.nz [dostęp 2020-05-25].
  65. ↑ Bennet, Sally. „Anthony Warlow returns to Australian stage for Fiddler on the Roof”, Herald-Sun, September 12, 2015.
  66. ↑ ACMN, Fiddler on the Roof [online], Fiddler on the Roof [dostęp 2020-05-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-14] (ang.).
  67. ↑ Almagor, Dan (translated to English by Jay Shir). „Musical Plays on the Hebrew Stage”], All About Jewish Theater, Ariel 103 (1996), pp. 19–25.
  68. ↑ Kae, Helen. „Theatre Review: Fiddler On The Roof”, Jerusalem Post, 2008, accessed July 26, 2015; Izso, Lauren. „L’Chaim! Fiddler on the Roof to return to Broadway”, Jerusalem Post, March 10, 2014, accessed July 26, 2015.
  69. ↑ Fiddler on the Roof Broadway @ Imperial Theatre – Tickets and Discounts [online], Playbill [dostęp 2020-05-25] (ang.).
  70. ↑ Fiddler on the Roof (Original London Cast, 1967) [online], Ovrtur [dostęp 2020-05-25] (ang.).
  71. ↑ Fiddler on the Roof (1971) – IMDb. [dostęp 2020-05-25].
  72. ↑ Fiddler On The Roof – West End Musical – Cast & Creative Team [online], Fiddler On The Roof [dostęp 2020-05-25] (ang.).
  73. ↑ Kenrick, John. „Comparative Cast CD Reviews II: Fiddler on the Roof”, Musicals101.com, accessed June 5, 2016.
  74. ↑ Fiddler on the Roof (1971), Rottentomatoes.com, accessed August 2, 2015.
  75. ↑ Tino Balio, United Artists: The Company That Changed the Film Industry, University of Wisconsin Press (1987), p. 194.
  76. ↑ „The 44th Academy Awards (1972) Nominees and Winners”, Oscars.org, accessed August 27, 2011.
  77. ↑ Huttner, Jan Lisa. „Fiddler: Stage versus Screen”, JUF.org, November 14, 2011, accessed September 7, 2015.
  78. ↑ Fiddler on the Roof, AFI.com, accessed September 7, 2015.
  79. ↑ Tony’s Winners – Fiddler on the Roof [online], tonyawards.com [dostęp 2020-05-15] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Daniel Wyszogrodzki: Ale Musicale! Złote Stulecie. Warszawa: Marginesy, 2018, s. 162–166. ISBN 978-83-65973-91-7.
  • Ken Bloom: Broadway Musicals: The 101 Greatest Shows of All Time. Nowy Jork: Black Dog & Leventhal Publishers, s. 98. ISBN 1-57912-390-2.
  • Michael Kantor: Broadway: the American musical. Nowy Jork: Bullfinch Press, 2004. ISBN 0-8212-2905-2.
  • Frank Rich: The Theatre Art of Boris Aronson. Knopf, 1987. ISBN 0-394-52913-8.
  • Stephen Whitfield: Fiddling with Sholem Aleichem: A History of Fiddler on the Roof. New Brunswick: Rutgers University Press, 2003. ISBN 0-8135-3221-3.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Skrzypek_na_dachu&oldid=71667438”