17 Dywizja Pancerna (III Rzesza)

17 Dywizja Pancerna
17. Panzer-Division
	Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1 listopada 1940
Rozformowanie	10 maja 1945
	Tradycje
Rodowód	27 Dywizja Piechoty
	Dowódcy
Pierwszy	gen. mjr Karl Ritter von Weber
Ostatni	gen. mjr Theodor Kreschmer
	Działania zbrojne
	II wojna światowa Operacja Barbarossa; bitwa pod Smoleńskiem; Operacja Fall Blau; bitwa stalingradzka; bitwa pod Słupią;
	Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	wojska pancerne
Podległość	2 Armia Pancerna
	Multimedia w Wikimedia Commons

17 Dywizja Pancerna (niem. 17. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej, uczestniczyła w ataku na Związek Radziecki.

Historia

Została sformowana rozkazem z 1 listopada 1940 przeformowania 27 Dywizji Piechoty.

W maju 1941 roku została włączona w skład 2 Grupy Pancernej i wraz z tą armią wzięła udział ataku na ZSRR w ramach Grupy Armii Środek. Atak na Związek Radziecki rozpoczęła 22 czerwca 1941 stacjonując na północ od Twierdzy Brześć^[1]. Walczyła w tym okresie na pod Smoleńskiem, Briańskiem, Tułą i Orłem.

W grudniu 1942 roku weszła w skład Grupy Armii Don i wzięła udział w walkach o odblokowanie otoczonej w Stalingradzie 6 Armii. W marcu 1943 roku weszła w skład Grupy Armii Południe i walczyła nad Dnieprem. Następnie w walkach wycofała się w kierunku Polski.

Po dotarciu na Kielecczyznę, 2 sierpnia 1944 w rejonie Słupi kolumnę taborów należących do dywizji zaatakowały oddziały Batalionów Chłopskich dowodzone przez Piotra Pawlinę. W walce w której zginęło 18 żołnierzy niemieckich, 17 dywizja pancerna straciła jeszcze 3 moździerze z amunicją oraz broń ręczną i maszynową^[2].

Od września 1944 roku brała udział w walkach w rejonie przyczółka baranowsko sandomierskiego broniąc odcinka frontu między Stopnicą a Kurozwękami^[3]. Miejscem postoju sztabu dywizji była wieś Duże Budy^[3]. Po rozpoczęciu 12 stycznia 1945 roku przez wojska radzieckie ofensywy styczniowej walczyła na drugim pasie obrony niemieckiej w rejonie Chmielnika^[4], gdzie została rozbita, a jej resztki wycofano w rejon Ścinawy, gdzie koncentrowała się i została uzupełniona. Po uzupełnieniu walczyła na linii Odry, a następnie jej resztki wycofały się na Morawy. Tam też skapitulowała w maju 1945 roku.

Osobny artykuł: Bitwa pod Słupią.

Oficerowie dowództwa dywizji

Dowódcy dywizji^[5]

gen. mjr Karl Ritter von Weber (1940–1941)
gen. wojsk panc. Wilhelm Ritter von Thoma (1941)
gen. mjr Hans Jürgen von Arnim (1941)
gen. por. Rudolf-Eduard Licht (1941–1942)
gen. wojsk panc. Fridolin von Senger und Etterlin (1942–1943)
gen. por. Walter Schilling (1943)
gen. por. Karl-Friedrich von der Meden (1943–1944)
gen. mjr Rudolf Demme (1944)
płk Albert Brux (1944–1945)
gen. mjr Theodor Kreschmer (1945)

Skład

1941

39 pułk pancerny (Panzer-Regiment 39)
17 Brygada Strzelców (Schützen Brigade 17)
- 40 pułk strzelców (Schützen Regiment 40)
- 63 pułk strzelców (Schützen Regiment 63)
- 17 batalion motocyklowy (Kradschützen Bataillon 17)
27 pułk artylerii (Artillerie Regiment 27)
27 batalion rozpoznawczy (Aufklärungs Abteilung 27)
27 dywizjon przeciwpancerny (Panzerjäger Abteilung 27)
27 batalion pionierów (Pionier Bataillon 27)
27 batalion łączności (Nachrichten Abteilung 27)

1943

39 pułk pancerny (Panzer-Regiment 39)
40 pułk grenadierów pancernych (Panzer Grenadier Regiment 40)
63 pułk grenadierów pancernych (Panzer Grenadier Regiment 63)
27 pułk artylerii pancernej (Panzer Artillerie Regiment 27)
17 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer Aufklärungs Abteilung 17)
297 dywizjon artylerii przeciwlotniczej (Heeres Flak Artillerie Abteilung 297)
27 dywizjon niszczycieli czołgów (Panzerjäger Abteilung 27)
27 pancerny batalion pionierów (Panzer Pionier Bataillon 27)
27 pancerny batalion łączności (Panzer Nachrichten Abteilung 27)

Przypisy

↑ Proektor 1973 ↓, s. 236.
↑ Gmitruk, Matusak i Nowak 1983 ↓, s. 537.
↑ ^a ^b Borzobohaty 1988 ↓, s. 466.
↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 62.
↑ Rosado i Bishop 2012 ↓, s. 142.

Bibliografia

Wojciech Borzobohaty: Jodła. Okręg radomsko-kielecki ZWZ-AK 1939-1945. Warszawa: 1988.
Marcin Bryja: Panzerwaffe. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1996. ISBN 83-86209-67-4.
Chris Bishop: Niemieckie wojska pancerne w II wojnie światowej. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2009. ISBN 978-83-11-11391-6.
Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
Janusz Gmitruk, Piotr Matusak, Jan Nowak: Kalendarium działalności bojowej Batalionów Chłopskich 1940–1945. Warszawa: LSW, 1983.
Dariusz Jędrzejewski, Zbigniew Lalak: Niemiecka broń pancerna 1939-1945. Warszawa: Wyd. Lampart, 1998. ISBN 83-867-7636-6.
D.M. Proektor: Agresja i katastrofa. Warszawa: 1973.
Jorge Rosado, Chris Bishop: Dywizje pancerne Wehrmachtu 1939–1945. Poznań: Wydawnictwo Vesper, 2012. ISBN 978-83-7731-130-1.
Tadeusz Sawicki: Niemieckie wojska lądowe na froncie wschodnim. Warszawa: PWN, 1987. ISBN 83-01-06556-7.
Leksykon Wehrmachtu – 17 Dywizja Pancerna

[CITEREFProektor1973236-1] Proektor 1973 ↓, s. 236.

[CITEREFGmitrukMatusakNowak1983537-2] Gmitruk, Matusak i Nowak 1983 ↓, s. 537.

[CITEREFBorzobohaty1988466-3] Borzobohaty 1988 ↓, s. 466.

[CITEREFDolataJurga197762-4] Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 62.

[CITEREFRosadoBishop2012142-5] Rosado i Bishop 2012 ↓, s. 142.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]