Przejdź do zawartości

Tomasz Orłowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tomasz Orłowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 sierpnia 1956
Łódź

Dyrektor Protokołu Dyplomatycznego MSZ
Okres

od 2005
do 2007

Poprzednik

Janusz Niesyto

Następca

Mariusz Kazana

Ambasador RP we Francji
Okres

od 2007
do 2014

Poprzednik

Jan Tombiński

Następca

Andrzej Byrt

Podsekretarz stanu w MSZ
Okres

od 1 września 2014
do 30 listopada 2014

Poprzednik

Wojciech Ponikiewski

Następca

Konrad Głębocki

Ambasador RP we Włoszech
Okres

od 2015
do 2017

Poprzednik

Wojciech Ponikiewski

Następca

Konrad Głębocki

Odznaczenia
Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Wielki Oficer Orderu Zasługi (Portugalia) Krzyż Wielkiego Oficera Orderu Zasługi RFN Wielki Oficer Orderu Pro Merito Melitensi Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Wielki Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Order Zasługi Republiki Włoskiej III Klasy (1951-2001) Wielki Oficer Orderu Gwiazdy Solidarności Włoskiej (1947–2001) Komandor Orderu Świętego Karola (Monako) Order Trzech Gwiazd III klasy (Łotwa) Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Tomasz Hubert Orłowski (ur. 1 sierpnia 1956 w Łodzi) – polski dyplomata i nauczyciel akademicki. W latach 2007–2014 ambasador RP we Francji i Księstwie Monako, w 2014 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, w latach 2015–2017 ambasador RP we Włoszech i Republice San Marino.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i działalność naukowa

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego i Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Uzyskał magisterium z archeologii powszechnej. Odbył studia typu DEA z zakresu cywilizacji średniowiecznej na Uniwersytecie w Poitiers[1]. Odbył staże w Salzburg Seminar w Salzburgu i w Institut des hautes études de Défense nationale w Paryżu. W latach 80. był pracownikiem naukowym Uniwersytetu Wrocławskiego. Został wykładowcą stosunków międzynarodowych i dyplomacji na Uniwersytecie Wrocławskim, w Akademii Dyplomatycznej oraz w Krajowej Szkole Administracji Publicznej. Autor licznych publikacji naukowych, w tym poświęconych protokołowi dyplomatycznemu pt. Protokół dyplomatyczny. Ceremoniał & etykieta (2010) i Protokół dyplomatyczny. Między tradycją a nowoczesnością (2015).

W 2020 został wykładowcą w Paris School of International Affairs (PSIA) w ramach Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu[2][3], a w 2021 profesorem Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego[3]. Objął na tej uczelni stanowisko kierownika Katedry Stosunków Dyplomatycznych i Konsularnych[4].

Działalność publiczna

[edytuj | edytuj kod]

Na początku lat 90. rozpoczął pracę w polskiej dyplomacji. Był I sekretarzem, a potem radcą w Ambasadzie RP w Paryżu, w latach 1994–1996 wicedyrektorem Departamentu Europy w MSZ. Od 1996 był zastępcą ambasadora w stopniu radcy-ministra, a potem ministrem pełnomocnym w Ambasadzie RP w Rzymie. Pełnił także funkcję sekretarza generalnego Polskiego Komitetu ds. UNESCO, zastępcy dyrektora Departamentu Systemu i Problemów Globalnych Narodów Zjednoczonych. W 2005 został mianowany ambasadorem tytularnym i dyrektorem Protokołu Dyplomatycznego MSZ[5].

W latach 2007–2014 sprawował urząd ambasadora RP we Francji i w Monako. Po śmierci Mariusza Kazany (10 kwietnia 2010) objął nadzór protokolarny nad organizacją uroczystości pogrzebowych prezydenta Lecha Kaczyńskiego na Wawelu. Powtórnie wezwany do kraju latem 2010, aby przygotować i przeprowadzić ceremonię inauguracji prezydenta Bronisława Komorowskiego (6 sierpnia 2010). W 2012 otrzymał nagrodę ministra spraw zagranicznych za osiągnięcia w dyplomacji publicznej i komunikacji medialnej[6][7]. 1 września 2014 objął stanowisko podsekretarza stanu ds. współpracy rozwojowej, Polonii, polityki wschodniej i azjatyckiej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. 30 listopada 2014 został odwołany z tego stanowiska[8].

W marcu 2015 powołany na stanowisko ambasadora RP we Włoszech[9][10] z równoczesną akredytacją w Republice San Marino. W październiku 2016 wybrany na członka korespondenta francuskiej Académie des sciences morales et politiques[11]. W sierpniu 2017 zakończył pełnienie funkcji ambasadora[12][13]. Po powrocie z placówki został wykładowcą Akademii Dyplomatycznej MSZ[14]. 1 października 2021 przeszedł na emeryturę[15].

W 2024 otrzymał Nagrodę Środowiskową Gwiazdy Umiędzynarodowienia przyznaną przez Fundację Edukacyjną Perspektywy[16].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jest starszym bratem ekonomisty Witolda Orłowskiego[17]; żonaty, ma dwie córki. W trakcie pobytu na placówce we Francji przygotował Poradnik savoir-vivre dla kanału MSZ w serwisie YouTube[18].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
Publikacje książkowe
  • Tomasz Orłowski: Protokół dyplomatyczny: ceremoniał & etykieta. Warszawa: Akademia Dyplomatyczna Ministerstwa Spraw Zagranicznych, 2005, s. 335. ISBN 83-919743-8-3.
  • Tomasz Orłowski, Andrzej Szteliga: Etykieta menedżera. Katowice: Wydawnictwo Sonia Draga, 2012, s. 278. ISBN 978-83-7508-538-9.
  • Tomasz Orłowski: Diplomatinis protokolas: ceremonialas ir etiketas. Halina Kobeckaitė (tłum.). Wilno: Vaga, 2013, s. 331. ISBN 978-5-415-02295-3. (lit.).
  • Tomasz Orłowski: Protokół dyplomatyczny: między tradycją a nowoczesnością. Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 2015, s. 480. ISBN 978-83-64895-71-5.
  • Tomasz Orłowski: Nasz zakochany przewodnik po Francji, czyli dyplomatyczna „ratatouille”. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2020, s. 408. ISBN 978-83-8188-028-2.
  • Tomasz Orłowski: Majestat Rzeczypospolitej. Ceremonie państwowe i uroczystości publiczne w stulecie odrodzenia Polski. Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 2021, s. 374. ISBN 978-83-66091-79-5.
  • Tomasz Orłowski: Praktyka dyplomatyczna. Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 2023, s. 920. ISBN 978-83-67487-52-8.
  • Tomasz Orłowski: Dyplomatyczna ratatouille. Dokładka. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2024, s. 232. ISBN 978-83-8338-068-1.
Tłumaczenia
  • Carlo Jean: Geopolityka. Tomasz Orłowski (rozdz. XI, tłum.), Justyna Pawłowska (tłum.). Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2003, s. 391. ISBN 83-04-04650-4.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Tomasz Orłowski. msz.gov.pl. [dostęp 2018-10-02].
  2. ↑ Dr Tomasz Orłowski. slaskifestiwalnauki.pl. [dostęp 2021-12-04].
  3. ↑ a b Tomasz Orłowski. linkedin.com. [dostęp 2021-12-04].
  4. ↑ Instytut Stosunków Międzynarodowych. ka.edu.pl. [dostęp 2023-06-21].
  5. ↑ Zapis przebiegu posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 162/. sejm.gov.pl, 5 lutego 2015. [dostęp 2020-11-13].
  6. ↑ Święto Służby Zagranicznej: odznaczenia Prezydenta RP. msz.gov.pl, 16 listopada 2012. [dostęp 2014-10-20].
  7. ↑ Odznaczenia z okazji Dnia Służby Zagranicznej. msz.gov.pl, 16 listopada 2012. [dostęp 2014-10-20].
  8. ↑ Konrad Pawlik podsekretarzem stanu w MSZ. msz.gov.pl, 15 grudnia 2014. [dostęp 2014-12-15].
  9. ↑ Tomasz Orłowski nowym Ambasadorem RP we Włoszech. msz.gov.pl, 20 marca 2015. [dostęp 2021-10-04].
  10. ↑ MSZ: Tomasz Orłowski nowym Ambasadorem RP we Włoszech (komunikat). PAP, 20 marca 2015. [dostęp 2014-03-20].
  11. ↑ Correspondants. asmp.fr. [dostęp 2016-10-17]. (fr.).
  12. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 31 lipca 2017 r. nr 110.44.2017 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2017 r. poz. 839).
  13. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 31 lipca 2017 r. nr 110.45.2017 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2017 r. poz. 840).
  14. ↑ Letnia Szkoła Dyplomacji 2018. rodm-krakow.pl. [dostęp 2018-10-01].
  15. ↑ Odszedł z MSZ po 31 latach. „Nie z własnej woli”. interia.pl, 1 października 2021. [dostęp 2021-10-01].
  16. ↑ Mistrzowie internacjonalizacji 2024. forumakademickie.pl, 8 lutego 2024. [dostęp 2024-05-22].
  17. ↑ Dyplomacja wizerunkowa. tvn24.pl, 10 stycznia 2013. [dostęp 2014-10-20].
  18. ↑ Poradnik Savoir-Vivre: Lekcja 1 – rodzaje krawatów. youtube.com, 17 stycznia 2014. [dostęp 2014-10-20].
  19. ↑ Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2022-04-04].
  20. ↑ Estrangeiros com Ordens Portuguesas. presidencia.pt. [dostęp 2020-02-07]. (port.).
  21. ↑ Commendatore Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 7 kwietnia 1997. [dostęp 2014-10-20]. (wł.).
  22. ↑ Ar Triju Zvaigžņu ordeni apbalvotie, sākot no 2004. gada 1.oktobra. president.lv. s. 53. [dostęp 2016-09-27]. (łot.).
  23. ↑ Grande Ufficiale dell'Ordine della Stella della solidarietà italiana. quirinale.it, 17 października 2006. [dostęp 2014-10-20]. (wł.).
  24. ↑ „Journal de Monaco. Bulletin Officiel de la Principauté”. Ordonnance Souveraine n° 4.046 du 19 novembre 2012 portant nomination dans l'Ordre de Saint-Charles. presse.gouv.mc. [dostęp 2014-10-20]. (fr.).
  25. ↑ Amb. Tomasz Orłowski odznaczony Krzyżem Komandorskim Legii Honorowej. paryz.msz.gov.pl, 12 lutego 2013. [dostęp 2014-12-11].
  26. ↑ Discours – cérémonie de remise de l’Ordre des Arts et des Lettres à Tomasz Orłowski. pl.ambafrance.org, 27 października 2022. [dostęp 2022-10-27]. (fr.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Ambasadorowie Polski we Włoszech
Przedstawiciele dyplomatyczni Polski we Francji (od 1919)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tomasz_Orłowski&oldid=74739537”