Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0252.jpeg

 Zbyszko wdrapał się w mgnieniu oka wyżej i spojrzał przez gałęzie na wodę: bóbr to zanurzał się, to wypływał na powierzchnię, koziołkując przytem i ukazując chwilami jaśniejszy od grzbietu brzuch.
 — Dobrze dostał! zaraz się uspokoi! — rzekła Jagienka.
 I zgadła, gdyż ruchy zwierza stawały się coraz słabsze, a wnet spłynął na powierzchnię, brzuchem do góry.
 — Pójdę po niego — rzekł Zbyszko.
 — Nie chodź. Tu z brzegu jest mułu na kilku chłopów. Kto nie wie jak sobie poradzić, utopi się napewno.
 — To jakże go dostaniem?
 — Już on wieczorem będzie w Bogdańcu, niech cię o to głowa nie boli; a nam czas do doma...
 — Aleś go dobrze ustrzeliła!
 — Ba! nie pierwszego!
 — Inne dziewki boją się i spojrzeć na kuszę, a z taką, to choćby całe życie po boru chodzić.
 Jagienka, słysząc tę pochwałę, uśmiechnęła się z radości, ale nie odrzekła nic, i poszli tą samą drogą przez łozinę. Zbyszko począł wypytywać o żeremia bobrowe, ona zaś opowiadała mu, ile jest bobrów na Moczydołach, ile na Zgorzelicach, i jak sobie po pagórkach i drogach bobrują.
 Nagle jednak uderzyła się dłonią po biodrze.
 — Ot! — zawołała: — zabaczyłam grotów na wierzbie. Czekaj!