po polsku
- wymowa:
- IPA: [pɔ‿ˈpɔlsku], AS: [po‿polsku], zjawiska fonetyczne: zestr. akc.
-
- znaczenia:
fraza przysłówkowa
- przykłady:
- (1.1) Powiedz to po polsku!
- (1.2) Kobiecina przygotowała obiad po polsku, tak jak umiała.
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- nie rozumiesz po polsku?!
- etymologia:
- uwagi:
- Słowo polsku jest przymiotnikiem polski w celowniku lp, jednak odmienionym według archaicznej deklinacji rzeczownikowej, niewystępującej już poza konstrukcją po+ -u[2] i utartymi zwrotami. Użycie w tym kontekście współczesnej formy celownika, polskiemu jest błędem (niekiedy celowym), por. po polskiemu.
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) in Polish
- baskijski: (1.1) polonieraz; (1.2) poloniar erara
- białoruski: (1.1) па-польску
- czeski: (1.1) polsky; (1.2) po polsku
- duński: (1.1) på polsk
- francuski: (1.1) en polonais
- hiszpański: (1.1) en polaco
- niemiecki: (1.1) auf Polnisch
- norweski (bokmål): (1.1) på polsk
- nowogrecki: (1.1) πολωνέζικα
- portugalski: (1.1) em polonês
- rosyjski: (1.1) по-польски
- słowacki: (1.1) po poľsky, poľsky
- szwedzki: (1.1) på polska
- ukraiński: (1.1) по-по́льськи
- węgierski: (1.1) lengyelül
- włoski: (1.1) in polacco
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1
Hasło „polski” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Ida Kurcz, Andrzej Lewicki, Jadwiga Sambor, Krzysztof Szafran, Jerzy Woronczak: Polszczyzna lat sześćdziesiątych, str XV
