யூலியசு சீசர்: திருத்தங்களுக்கு இடையிலான வேறுபாடு

சூலியசு சீசர்
சூலியசு சீசர்
	சூலியசு சீசரின் துசுகுலும் சிலை. இவரது வாழ் நாளின் போது உருவாக்கப்பட்டு எஞ்சியுள்ள ஒரே சிலை இது தான் என்று கருதப்படுகிறது. இது இப்போது இத்தாலியின் துரின் தொல்லியல் அருங்காட்சியகத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளது.
பிறப்பு	12 சூலை 100 பொ. ஊ. மு.; சுபுர்ரா, உரோம், உரோமைக் குடியரசு
இறப்பு	15 மார்ச் 44 பொ. ஊ. மு. (அகவை 55); பொம்பெயி அரங்கம், உரோம், உரோமைக் குடியரசு
இறப்பிற்கான; காரணம்	அரசியல் கொலை (கத்திக் குத்துக் காயங்கள்)
கல்லறை	உரோமின் சீசர் கோயில்; 41°53′31″N 12°29′10″E / 41.891943°N 12.486246°E
பணி	அரசியல்வாதி; இராணுவ வீரன்; எழுத்தாளர்;
குறிப்பிடத்தக்க படைப்புகள்	பெல்லம் கலீசம்; பெல்லம் சிவில்லே;
பெற்றோர்	கையசு சூலியசு சீசர்; ஔரேலியா;
துணைவர்	ஏழாம் கிளியோபாற்றா
வாழ்க்கைத்; துணை	கோசுதியா (விவாதத்திற்குரியது); கார்னேலியா; (தி. 84 பொ. ஊ. மு.; இ. 69 பொ. ஊ. மு.); பொம்பெயியா; (தி. 67 பொ. ஊ. மு.; வி. 61 பொ. ஊ. மு.); கல்புர்னியா; (தி. 59 பொ. ஊ. மு.);
பிள்ளைகள்	சூலியா; சிசாரியன் (அங்கீகரிக்கப்படாதவன்); அகத்தசு (தத்தெடுக்கப்பட்டவன்);
விருதுகள்	குடிசார் மகுடம்
Military service
சேவை ஆண்டுகள்	81–45 பொ. ஊ. மு.
போர்கள்/யுத்தங்கள்	மைதிலேன் முற்றுகை; கல்லிய போர்கள் அரார் யுத்தம்; பிப்புரக்குதே யுத்தம்; ஓசுகீசு யுத்தம்; சாபிசு யுத்தம்; அக்சோனா யுத்தம்; பிரித்தன் படையெடுப்புகள்; செர்கோவியா யுத்தம்; அலேசியா யுத்தம்; உக்செல்லோதுனும் முற்றுகை; ; சீசரின் உள்நாட்டுப் போர் கோர்பினியம் முற்றுகை; புருந்திசியம் முற்றுகை; இலேர்தா யுத்தம்; திர்ராச்சியம் யுத்தம்; பர்சலுசு யுத்தம்; அலெக்சாந்திரியப் போர் அலெக்சாந்திரியா முற்றுகை; நைல் யுத்தம்; ; செலா யுத்தம்; உருசுபினா யுத்தம்; தபுசுசு யுத்தம்; முந்தா யுத்தம்; கோர்துபா முற்றுகை; பர்சலுசு யுத்தம்; ;

Browse history interactively

← முந்தைய வேறுபாடு அடுத்த வேறுபாடு →

உள்ளடக்கம் நீக்கப்பட்டது உள்ளடக்கம் சேர்க்கப்பட்டது

VisualWikitext

வரியுள்

10:20, 23 மார்ச்சு 2024 இல் நிலவும் திருத்தம்

கையசு சூலியசு சீசர் (ஆங்கிலம்: Gaius Julius Caesar; இலத்தீன்: கையசு சூலியசு கீசர்; 12 சூலை 100 பொ. ஊ. மு. – 15 மார்ச் 44 பொ. ஊ. மு.) என்பவர் ஓர் உரோமானியத் தளபதி மற்றும் அரசியல் மேதை ஆவார். முதலாம் மூவராட்சியின் ஓர் உறுப்பினர் ஆவார். இவர் கல்லிய போர்களில் உரோமானிய இராணுவத்திற்குத் தலைமை தாங்கினார். பிறகு தன் அரசியல் எதிரி பாம்பேயை ஓர் உள்நாட்டுப் போரில் தோற்கடித்தார். இறுதியாக பொ. ஊ. மு. 49இல் சர்வாதிகாரியானார் (திக்தேத்தர்). பொ. ஊ. மு. 44இல் அரசியல் கொலை செய்யப்படும் வரை இப்பதவியில் தொடர்ந்தார். உரோமைக் குடியரசின் வீழ்ச்சி மற்றும் உரோமைப் பேரரசின் வளர்ச்சிக்கு வழி வகுத்த நிகழ்வுகளில் ஒரு முக்கியப் பங்கை ஆற்றினார்.

பொ. ஊ. மு. 60இல் சீசர், கிராசுசு மற்றும் பாம்பே ஆகியோர் முதலாம் மூவராட்சியை உருவாக்கினர். உரோமானிய அரசியலில் பல ஆண்டுகளுக்கு ஆதிக்கம் செலுத்திய ஓர் அலுவல் முறை சாராத அரசியல் கூட்டணி இதுவாகும். அரசியல் சக்தியைக் குவிக்கும் இவர்களது முயற்சிகள் செனட் சபையிலிருந்த பலரால் எதிர்க்கப்பட்டன. இவர்களில் இளைய காதோவும் ஒருவராவார். அவருக்கு சிசெரோவின் மறைமுக ஆதரவு இருந்தது. ஒரு தொடர்ச்சியான இராணுவ வெற்றிகளை கல்லிய போர்களில் பெற்றதன் வழியாக உரோமைக் குடியரசில் மிகுந்த சக்தி வாய்ந்த அரசியல்வாதிகளில் ஒருவராக சீசர் வளர்ந்தார். கல்லிய போர்கள் பொ. ஊ. மு. 51ஆம் ஆண்டு வாக்கில் முடிக்கப்பட்டன. இவை உரோமானிய நிலப்பரப்பைப் பெருமளவுக்கு விரிவாக்கின. இந்த நேரத்தின் போது இவர் பிரித்தானியா மீது படையெடுத்தார். ரைன் ஆற்றில் ஒரு பாலத்தைக் கட்டினார். இந்தச் சாதனைகள் மற்றும் இவரது அனுபவமுள்ள இராணுவத்தின் ஆதரவு ஆகியவை பாம்பேயின் நிலை மங்கும் வகையில் அச்சுறுத்தலாக விளங்கின. பொ. ஊ. மு. 53இல் கிராசுசுவின் இறப்பிற்குப் பிறகு பாம்பே செனட் சபையுடன் மீண்டும் ஒத்துழைக்கத் தொடங்கினார். கல்லிய போர்கள் முடிவடைந்தவுடன் தன்னுடைய இராணுவ தளபதித்துவத்தில் இருந்து இறங்கி, உரோமுக்குத் திரும்புமாறு செனட் சபையானது சீசருக்கு ஆணையிட்டது. பொ. ஊ. மு. 49இல் உரூபிகன் ஆற்றைக் கடந்து, உரோமை நோக்கி ஓர் இராணுவத்திற்குத் தலைமை தாங்கி அணி வகுத்ததன் மூலம் செனட் சபையின் அதிகாரத்திற்குச் சீசர் வெளிப்படையாகப் பணிய மறுத்தார்.^[2] உரூபிகனைக் கடப்பது என்பது மீள இயலாத நிலைக்குச் செல்வதைக் குறிக்கும் ஒரு சொற்றொடராக ஆங்கிலத்தில் இன்றும் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இது சீசரின் உள்நாட்டுப் போரைத் தொடங்கியது. இதில் இவர் வெற்றி பெற்றார். இது பொ. ஊ. மு. 45இல் கிட்டத் தட்ட போட்டியற்ற சக்தி மற்றும் செல்வாக்குடைய ஒரு நிலையில் இவரை நிறுத்தியது.

அரசாங்கத்தின் கட்டுப்பாட்டை பெற்றதற்குப் பிறகு சமூக மற்றும் அரசாங்கச் சீர்திருத்தங்களின் ஓர் அமல்படுத்தலைச் சீசர் தொடங்கினார். இதில் யூலியன் நாட்காட்டியின் உருவாக்கமும் அடங்கும். உரோமைக் குடியரசின் தொலை தூரப் பகுதிகளின் பல குடி மக்களுக்கு இவர் உரோமானியக் குடியுரிமையை வழங்கினார். தன்னுடைய அனுபவசாலிப் போர் வீரர்களுக்கு ஆதரவளிக்க நிலச் சீர்திருத்தங்களை இவர் தொடங்கினார். ஒரு பெருமளவிலான உட்கட்டமைப்பு திட்டத்தையும் இவர் தொடங்கி வைத்தார். 44ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் இவர் "வாழ்நாள் முழுவதுக்குமான சர்வாதிகாரி" (திக்தேத்தர் பெர்பெச்சுவோ) என்று பொது அறிவிப்பு செய்யப்பட்டார். இவரது சக்தி மற்றும் அரசு மீது இவரது ஆதிக்கம் ஆகியவற்றால் அச்சமடைந்த புரூத்தசு மற்றும் காசியசு தலைமையிலான செனட் உறுப்பினர்களின் ஒரு குழுவானது சீசரை பொ. ஊ. மு. 44 ஆம் ஆண்டு நட்ட நடு மார்ச்சு (15 மார்ச்சு) அன்று அரசியல் கொலை செய்தது. ஒரு புதிய தொடர்ச்சியான உள்நாட்டுப் போர்கள் வெடித்தன. இதற்குப் பிறகு குடியரசின் அரசியலமைப்பு அரசாங்கமானது என்றுமே மீண்டும் அதன் பழைய நிலைக்குச் செல்லவில்லை. சீசரின் அக்காவின் மகள் வழிப் பேரனும், தத்தெடுக்கப்பட்ட வாரிசுமான ஆக்தேவியன் உரோமைக் குடியரசின் கடைசி உள்நாட்டு போரில் தன்னுடைய எதிரிகளைத் தோற்கடித்ததற்குப் பிறகு ஒற்றை சக்தியாக வளர்ச்சியடைந்தார். இவர் பின்னாட்களில் அகத்தசு என்று அறியப்பட்டார். ஆக்தேவியன் தன்னுடைய சக்தியை நிலை நிறுத்தத் தொடங்கினார். இவ்வாறாக உரோமைப் பேரரசின் சகாப்தமானது தொடங்கியது.

சீசர் ஒரு செயல் திறமை வாய்ந்த எழுத்தாளர் மற்றும் வரலாற்றாளர், மற்றும் ஓர் அரசியல் மேதையாவார். இவரது வாழ்வு குறித்த பெரும்பாலான தகவல்கள் இவரது இராணுவ படையெடுப்புகள் குறித்த இவரது சொந்த குறிப்புகளில் இருந்து பெறப்படுகின்றன. சிசெரோவின் மடல்களும், பேச்சுகளும் மற்றும் சல்லுசுதுவின் வரலாற்றுப் பதிவுகள் உள்ளிட்டவையும் பிற சம கால ஆதாரங்களாகக் கருதப்படுகின்றன. பின்னாட்களில் சுவேதோனியசு மற்றும் புளூட்டாக்கால் எழுதப்பட்ட சுய சரிதைகளும் கூட முக்கியமான ஆதாரங்களாக விளங்குகின்றன. பல வரலாற்றாளர்கள் சீசரை வரலாற்றின் மிகச் சிறந்த இராணுவத் தளபதிகளில் ஒருவராகக் கருதுகின்றனர்.^[3] இவரது மூன்றாவது பெயரானது (சீசர்) இறுதியாகப் பேரரசர் என்பதற்கான சொல்லாகப் பின்பற்றப்பட்டது; இவரது பெயரான "சீசரானது" உரோமைப் பேரரசு முழுவதும் பயன்படுத்தப்பட்டது. செருமனியின் கெய்சர் மற்றும் உருசியாவின் சார் போன்ற பட்டங்கள் இவரது பெயரின் நவீன கால உருவாக்கங்கள் ஆகும். இலக்கியம் மற்றும் கலை வேலைப்பாடுகளில் இவர் அடிக்கடி தோன்றுகிறார்.

தொடக்க வாழ்வும், பணிக் காலமும்

கையசு சூலியசு சீசர் பண்டைக்கால உரோமில் ஆளும் வர்க்கத்தைச் சேர்ந்த ஒரு குடும்பத்தில் பொ. ஊ. மு. 100இல் 12 சூலை அன்று சென்சு சூலியா என்ற குடும்பத்தில் பிறந்தார்.^[4] இவர்களது நகரத்தை உரோமின் மூன்றாவது மன்னனான துல்லுசு ஓசுதிலியசு கைப்பற்றி அழித்ததற்குப் பிறகு பொ. ஊ. மு. ஏழாம் நூற்றாண்டில் ஆல்பா லோங்கா என்ற பகுதியில் இருந்து உரோமுக்கு இடம் பெயர்ந்ததாக இக்குடும்பம் கூறியது. ஆல்பா லோங்காவை நிறுவியவரும், அயேனியசின் மகனுமான சூலுசுவில் இருந்து தோன்றியதாக இக்குடும்பம் குறிப்பிட்டது. அயேனியசு உரோமானிய பெண் தெய்வமான வீனசின் மகன் என்று குறிப்பிடப்படுவதால் இத்தகைய வழித்தோன்றலானது இந்த இனத்தவரை தெய்வீக பூர்வீகத்தையுடையவர்களாக ஆக்கியது. இத்தகைய வழித்தோன்றல் மரபானது அதன் முழுமையான வடிவத்தை ஒன்றாம் நூற்றாண்டு வரை அடையவில்லை. ஆனால் வீனசின் வழித்தோன்றல்கள் என கோரிய இந்த இனத்தவரின் கோரலானது பொது மக்களின் மனங்களில் நன்றாக நிறுவப்பட்டிருந்தது.^[5] சிசேரியன் எனப்படும் அறுவைசிகிச்சை மகப்பேறு மூலம் சீசர் பிறந்தார் என்பதற்கு எந்தவித ஆதாரங்களும் இல்லை. இத்தகைய அறுவை சிகிச்சைகள் தாயின் இறப்பை தடுத்து நிறுத்துவதில் இன்றியமையாததாக இருந்தன. ஆனால் சீசரின் தாய் இவரை பெற்றதற்கு பிறகு தசாப்தங்களுக்கு வாழ்ந்தார். அவர் சீசரைப் பெற்ற போது எந்த வித துன்பத்தையும் அனுபவித்ததாக எந்த ஒரு பண்டைய ஆதாரமும் பதிவு செய்யவில்லை.^[6]

இவர்களது குடும்பம் பண்டைய பூர்வீகத்தைக் கொண்டிருந்த போதிலும் குடியரசின் நடுக் காலத்தின் போது சூலீ சீசரேசுகள் குறிப்பாக அரசியல் ரீதியாக செல்வாக்குடன் இல்லை. சீசர் என்ற பெயரை மூன்றாவது பெயராக கொண்டிருந்ததாக அறியப்பட்ட முதல் நபர் இரண்டாவது பியூனிக் போரின் போது பொ. ஊ. மு. 208இல் இருந்த ஒரு பிரயேத்தர் எனப்படும் இராணுவ தளபதி அல்லது நீதிபதி ஆவார். இக்குடும்பத்தின் அயல்நாட்டில் பணிபுரிந்த முதல் பேராளர் பொ. ஊ. மு. 157ஆம் ஆண்டு பதவிக்கு வந்தார். எனினும், இவர்களது அரசியல் நன்னிலையானது முதலாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்திலேயே மீண்டும் உருப்பெற்று இருந்தது. பொ. ஊ. மு. 91 மற்றும் 90ஆம் ஆண்டுகளில் இரண்டு பேராளர்கள் இக்குடும்பத்திலிருந்து பதவிக்கு வந்தனர்.^[7] சீசரின் பெயரையே கொண்டிருந்த சீசரின் தந்தை அரசியல் ரீதியாக மிதமான அளவுக்கு வெற்றி பெற்றிருந்தார். அரசியல் ரீதியாக செல்வாக்கு மிகுந்த ஔரேலி காட்டே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஔரேலியாவை சீசரின் தந்தை மணமுடித்துக் கொண்டார். இந்த தம்பதிக்கு இரண்டு மகள்கள் மற்றும் சீசர் பிறந்தனர். தனது சொந்த திருமணம் மற்றும் மிகுந்த செல்வாக்குடைய கையசு மரியசுக்கு தனது சகோதரி மண முடிக்கப்பட்டது ஆகியவற்றால் ஊக்குவிக்கப்பட்ட சீசரின் தந்தை பொ. ஊ. மு. 103இல் சாத்தர்னினிய நில ஆணையத்திலும் கூட சேவையாற்றினார். பொ. ஊ. மு. 92 மற்றும் 85ஆம் ஆண்டுக்கு இடையில் ஒரு நேரத்தில் ஒர் இராணுவ தளபதி அல்லது பிரயேத்தராகவும் (பேராளருக்குக் கீழ் நிலையிலுள்ள நீதிபதி) கூட இவர் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு ஆசியாவின் ஆளுநரின் அதிகாரியாக இவர் சேவையாற்றினார். இவர் சேவையாற்றிய காலமானது அநேகமாக பொ. ஊ. மு. 91-90ஆம் ஆண்டு என்று கருதப்படுகிறது.^[8]

சுல்லாவின் கீழ் வாழ்வும், இராணுவ சேவையும்

லூசியசு கார்னேலியசு சின்னாவின் ஆதிக்கத்தின் போது பேராளர் பதவியை சீசரின் தந்தை வேண்டவில்லை. மாறாகப் பணி ஓய்வைத் தேர்ந்தெடுத்தார்.^[9] சின்னாவின் ஆதிக்கத்தின் போது சீசர் பிலேமன் தியாலிசுவாகப் (ஜூப்பிட்டர் கோயிலின் ஒரு பூசாரி) பெயரிடப்பட்டார். சின்னாவின் மகளான கார்னேலியாவை இவர் திருமணம் செய்து கொள்ளவதற்கு இது இட்டுச் சென்றது. பூசாரிப் பதவியில் சமய ரீதியாகத் தடை செய்யப்பட்ட செயல்களானவை ஓர் அரசியல் வாழ்வைக் கைவிட சீசரைக் கட்டாயப்படுத்தியிருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது. அரசியல் சாராத மிக உயர்ந்த மதிப்புகளில் ஒன்றான இந்த நியமிப்பானது சீசரின் அரசியல் வாழ்வு குறித்து பெரிதாக எந்த ஒரு எதிர்பார்ப்பும் இல்லை என்பதைக் காட்டுகிறது.^[10] பொ. ஊ. மு. 84ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் சீசரின் தந்தை திடீரென்று இறந்தார்.^[11] பொ. ஊ. மு. 82இல் உள்நாட்டுப் போரில் சுல்லாவின் வெற்றிக்குப் பிறகு சின்னாவின் முடிவுகள் செல்லாது என்று அறிவிக்கப்பட்டன. பூசாரிப் பதவியிலிருந்து விலகி சின்னாவின் மகளை விவாகரத்து செய்யுமாறு இறுதியாக சுல்லா சீசருக்கு ஆணையிட்டார். சீசர் மறுத்தார். சுல்லா செல்லாது என அறிவித்ததன் முறைமைத் தன்மையை இதன் மூலம் சீசர் மறை முகமாகக் கேள்விக்குள்ளாக்கினார். தன்னுடைய தடை செய்யப்பட்டவர்களின் பட்டியலில் சுல்லா சீசரையும் சேர்த்திருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது. எனினும், அறிஞர்கள் இது குறித்து கலவையான கருத்துக்களைக் கொண்டுள்ளனர்.^[12] சீசர் பிறகு தலைமறைவானார். உரோமைப் பெண் கடவுள் வேசுதாவுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட கன்னிப் பெண்கள் மத்தியில் இவரது உறவினர்கள் மற்றும் இவருடைய தொடர்புகள் ஆகியோர் இவர் பக்கம் தலையிட்டு இவரைக் காப்பாற்றினர்.^[13] பிறகு இவர்கள் சீசர் தன்னுடைய பூசாரிப் பதவியை ராஜினாமா செய்வார், ஆனால் தன்னுடைய மனைவி மற்றும் உடைமைகளை வைத்துக் கொள்வார் என்ற ஒரு சமரசத்தை அடைந்தனர். "[சீசரிடம்] பல கையசு மரியசுகளைப்"^[14] பார்த்தேன் என்று சுல்லா குறிப்பிட்டதாகக் கூறப்படுவது ஒரு வதந்தியாகும்.^[15]

ஆசியாவில் ஆளுநரான மார்க்கசு மினுசியசு தெர்மசுவுக்குப் பணியாளராகச் சேவையாற்ற பிறகு இத்தாலியிலிருந்து சீசர் சென்றார். அங்கிருந்த போது இவர் கடற்படை வலுவூட்டல் படைகளை சேகரிப்பதற்காக பிதினியாவிற்குப் பயணம் மேற்கொண்டார். சில காலத்திற்கு மன்னர் நான்காம் நிக்கோமெதிசின் ஒரு விருந்தினராகத் தங்கினார்.^[16]^[17] பிறகு இவர் மைதிலேன் முற்றுகையில் சேவையாற்றினார். யுத்தத்தில் தன்னுடைய சக குடிமகனின் உயிரைக் காப்பாற்றியதற்காக குடிமகனுக்கான மகுடத்தை இவர் வென்றார். இம்மகுடத்தின் தனிச் சலுகைகளானவை பிறரிடமிருந்து மதிப்பைப் பெற வேண்டும் என்ற சீசரின் ஆர்வத்தைத் தூண்டியது. இம்மகுடத்தைக் கொண்டுள்ளவர் நுழையும் போது செனட் சபையானது எழுந்திருக்க வேண்டியிருந்தது. பொது விழாக்களில் மகுடத்தைக் கொண்டுள்ளவர்கள் அதை அணிந்து கொள்ள அனுமதி வழங்கப்பட்டது. மைதிலேன் கைப்பற்றப்பட்டதற்குப் பிறகு சிலிசியாவிலிருந்த பப்பிலியசு செர்விலியசு வதியாவின் பணியாளர்களில் ஒவ்வொருவராக சீசர் மாற்றம் செய்யப்பட்டார். பிறகு பொ. ஊ. மு. 78இல் சுல்லாவின் இறப்பை இவர் அறிந்தார். உடனடியாக தாயகம் திரும்பினார்.^[18] அந்த ஆண்டு பேராளர் லெபிதுசுவின் கிளர்ச்சியில் இணைய இவர் விரும்பினார் என்று இவர் மீது ஆதாரமில்லாவிட்டாலும் குற்றம் சுமத்தப்படுகிறது.^[19] இளம் வயதிலேயே சர்வாதிகாரத்திற்கான சீசரின் விருப்பம் குறித்த இலக்கிய மிகைப்படுத்தல் இது என்று கருதப்படுகிறது.^[20]

இதற்குப் பிறகு அரசவைகளில் சுல்லா உயர்குடியினரை சீசர் தாக்கினார். ஆனால், பொ. ஊ. மு. 77இல் கினேயசு கார்னேலியசு தோலபெல்லாவை இவர் குற்றம் சுமத்திய முயற்சியில் இவர் வெற்றியடையவில்லை. தோலபெல்லா அப்போது தான் மாசிடோனியாவின் ஆளுநர் பதவியிலிருந்து திரும்பியிருந்தார். பிறகு, ஒரு குறைவான, நன்முறையில் தொடர்புடைய செனட் சபை உறுப்பினர் மீது சீசர் குற்றம் சுமத்தினார். தடை செய்ததன் மூலம் வருவாய் ஈட்டியதாக கையசு ஆன்டோனியசு ஐப்பிரிதாவை (பொ. ஊ. மு. 63இல் பேராளர்) குற்றம் சுமத்துகையில் அடுத்த ஆண்டு இவர் வெற்றியடைந்தார். ஆனால் ஆன்டோனியசின் பக்கம் ஒரு தீர்ப்பாயமானது தலையிட்ட போது இந்நடவடிக்கையானது தடுத்து வைக்கப்பட்டது.^[21] இந்த பேச்சாற்றல் முயற்சிகளுக்குப் பிறகு சீசர் ரோட்சு தீவுக்குச் செல்வதற்காக உரோமிலிருந்து வெளியேறினார். பேச்சாளர் அப்பல்லோனியசு மோலோனின் பாதுகாப்பை வேண்டினார்.^[22] பயணம் செய்யும் போது இவர் கடற்கொள்ளையர்களால் இடைமறிக்கப்பட்டு பிடிக்கப்பட்டார். பிணையத் தொகை கொடுத்து மீட்கப்பட்டார். மேலும், இக்கதை பிற்காலத்தில் மிகைப்படுத்தப்பட்டது என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. புளூட்டாக் மற்றும் சுவேதோனியாசு ஆகியோரின் கூற்றுப் படி, 50 தாலத்துகளைப் (சுமார் 1,615 கிலோ வெள்ளி) பிணையத் தொகையாக செலுத்திய பிறகு இவர் விடுதலை செய்யப்பட்டார். பதிலுக்கு, பிறகு ஒரு கப்பல் குழுவுடன் திரும்பினார். கடற் கொள்ளையர்களைப் பிடித்து மரணதண்டனைக்கு உட்படுத்தினார். இங்கு பிணையத் தொகையாகப் பதிவு செய்யப்பட்ட பணமானது இலக்கிய மிகைப்படுத்தல் என்று கருதப்படுகிறது. கடற்கொள்ளையர்கள் அடிமைகளாக விற்கப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்பதே மிக சாத்தியமான ஒன்றாக உள்ளது என்கிறார் வல்லேயசு பதர்குலுசு.^[23] பொ. ஊ. மு. 75ஆம் ஆண்டின் குளிர்காலம் மற்றும் 74ஆம் ஆண்டு மூன்றாம் மித்ரிததிக் போரின் வெடிப்பானது இவரது கல்விக்கு இடையூறாக அமைந்தது. அங்கு சென்று உள்ளூர் மக்களுக்குப் பாதிப்பு ஏற்படுத்தும் வகையில் மாகாணத்தில் துருப்புக்களை சீசர் சேர்த்தார் என்று இவர் மீது ஆதாரமில்லாவிட்டாலும் குற்றம் சாட்டப்படுகிறது. மித்ரிததிக்கின் படைகளுக்கு எதிராக வெற்றிகரமாக இவர் தலைமை தாங்கினார் என்று குறிப்பிடப்படுகிறது.^[24]

அரசியலுக்குள் நுழைதல்

பொ. ஊ. மு. 73இல் உரோமில் இல்லாத நேரத்தில் தன்னுடைய இறந்த உறவினரான கையசு அரேலியசு கோட்டாவின் இடத்தில் பூசாரிகளின் உறுப்பினர்களில் ஒருவராகச் சேர்க்கப்பட்டார். இவரது அரசியல் வாழ்வுக்கு சிறப்பான எதிர் கால வாய்ப்புகளுடன் கூடிய, ஒரு நன்றாக ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட உயர்குடியினரின் உறுப்பினராக இப்பதவிக்கு வாந்தார்.^[25] இதற்குப் பிறகு சீக்கிரமே திரும்புவதற்கு சீசர் முடிவெடுத்தார். திரும்பி வந்த போது பொ. ஊ. மு. 71ஆம் ஆண்டுக்கான இராணுவத் தீர்ப்பாயர்களில் ஒருவராக இவர் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.^[26] ஸ்பாட்டகஸ் போரானது இவரது காலத்தின் போது நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தாலும் சீசர் இப்போரில் சேவையாற்றினார் என்பதற்கு எந்த வித ஆதாரமும் இல்லை. பிலேபேயியத் தீர்ப்பாயத்தில் சுல்லாவின் ஊறுபாடுகளின் நீக்கம் மற்றும் லெபிதுசுவின் கிளர்ச்சிக்கு ஆதரவளித்தவர்களுக்கு மன்னிப்பு அளித்தல் ஆகியவற்றுக்காக இவர் செயல்பட்டார்.^[27] இச்செயல்பாடுகள் பொதுவானவையாகவும், சர்ச்சையற்றவையாகவும் இருந்தன.^[28] அடுத்த ஆண்டு பொ. ஊ. மு. 70இல் பாம்பே மற்றும் கிராசுசு பேராளர் ஆயினர். பிலேபேயியத் தீர்ப்பாய உரிமைகளை மீண்டும் நிறுவ சட்டம் கொண்டு வந்தனர். இத்தீர்ப்பாயங்களில் ஒன்று சீசரின் ஆதரவுடன் லெபிதுசுவின் கிளர்ச்சியில் பங்கெடுத்ததால் நாடு கடத்தப்பட்டவர்களை மன்னிக்கும் சட்டத்தைக் கொண்டு வந்தது.^[29]

பொ. ஊ. மு. 69இல் இவரது வருவாய் அதிகாரிப் பணிக்காக இசுபானியா அல்தீரியர் பகுதியில் கையசு ஆன்டிசுதியசு வேதுசுவின் கீழ் சேவையாற்ற சீசர் ஒதுக்கிக் கொடுக்கப்பட்டார். இவரது தேர்ந்தெடுப்பானது செனட் சபையில் வாழ்நாள் முழுவதும் ஒரு இருக்கையைக் கூட இவருக்குக் கொடுத்தது. எனினும், இவர் திரும்பிச் செல்வதற்கு முன்னதாகவே கையசு மரியசுவின் விதவையான இவரது அத்தை சூலியா இறந்தார். இதற்குப் பிறகு சீக்கிரமே இவரது ஒரே முறைமை வாய்ந்த பிள்ளையான சூலியாவைப் பெற்றதற்குப் பிறகு இவரது மனைவி கார்னேலியா சீக்கிரமே இறந்தார். இவர்களது ஈமச்சடங்குகளில் இவர்கள் இருவருக்குமே புகழுரையை சீசர் ஆற்றினார்.^[30] சூலியாவின் ஈமாச்சடங்கின் போது என்பது சீசர் தன்னுடைய அத்தையின் கணவராகிய மரியசுவின் படங்களைக் காட்டினார். உள்நாட்டுப் போரில் சுல்லாவின் வெற்றிக்குப் பிறகு மரியசு குறித்த நினைவுகளானவை ஒடுக்கப்பட்டிருந்தன. குயிந்துசு லுதாதியசு கதுலுசு உள்ளிட்ட சுல்லா உயர்குடியினர் சிலர் மரியசுவின் அரசின் கீழ் பாதிப்படைந்திருந்தனர். அவர்கள் மரியசுவின் படங்களுக்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்தனர். ஆனால், உயர்குடியினப் பெண்களின் இறுதி ஊர்வலங்களின் போது அவர்களது கணவர்களின் படங்களைக் காட்டுவது என்பது இந்நேரத்தில் பொதுவான ஒன்றாகிப் போயிருந்தது.^[31] புளூட்டாக்கின் குறிப்புகளுக்கு மாறாக,^[32] சீசரின் செயலானது சமரசம் மற்றும் இயல்பு நிலைக்கான ஓர் அரசியல் போக்குடன் ஒத்ததாக அமைந்திருந்தது. புதுப்பிக்கப்பட்ட பிரிவைக் காட்டுவதாக அமையவில்லை.^[33] சீசர் சீக்கிரமே சுல்லாவின் பேத்தியான பொம்பெயியாவை மறுமணம் புரிந்து கொண்டார்.^[34]

அயேதிலாக, பாந்திபெக்சு மேக்சிமசாகத் தேர்வு

இக்காலத்தின் பெரும்பாலான நேரத்திற்கு சீசர் பாம்பேயின் ஆதரவாளர்களில் ஒருவராக இருந்தார். 70களின் பிற்பகுதியில் பாம்பேயுடன் சீசர் தீர்ப்பாய உரிமைகளை மீண்டும் நிறுவுவதற்கு ஆதரவளிப்பதற்காகச் சேர்ந்தார். லெபிதுசுவின் கிளர்ச்சியில் பங்கெடுத்ததால் நாடு கடத்தப்பட்டவர்களை மீண்டும் அழைக்கும் சட்டத்திற்கான இவரது ஆதரவானது, பாம்பேயின் அனுபவசாலிப் போர் வீரர்களுக்கு நிலங்களை வழங்கிய அதே தீர்ப்பாய ஆணையுடன் தொடர்புடையதாக இருந்திருக்கலாம் என்றூ கருதப்படுகிறது. பொ. ஊ. மு. 67இல் லெக்சு கபினியா சட்டத்தையும் கூட சீசர் ஆதரித்தார். மத்தியத் தரைக்கடலில் கடற்கொள்ளையர்களுக்கு எதிராக ஒரு சிறப்பு வாய்ந்த தலைமையை பாம்பேவுக்கு இச்சட்டம் கொடுத்தது. மூன்றாம் மித்ரிததிக் போரை அப்போதைய தளபதியான லுகுல்லுசுவிடமிருந்து பாம்பேவிடம் அளித்த சட்டமான பொ. ஊ. மு. 66இல் இயற்றப்பட்ட லெக்சு மனிலியாவையும் கூட இவர் ஆதரித்தார்.^[35]

இவரது அத்தை சூலியாவின் இறுதிச் சடங்கு நடைபெற்று நான்கு ஆண்டுகள் கழித்து பொ. ஊ. மு. 65இல் குருலே அடில் எனப்படும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அதிகாரியாக சீசர் சேவையாற்றினார். மேற்கொண்ட கவனத்தைத் தன் மீது ஈர்த்த மற்றும் பொதுமக்களின் ஆதரவை அதிகமாக்கிய மட்டு மிஞ்சி செலவழிக்கப்பட்ட விளையாட்டுகளை நடத்தினார். ^[36]சுகுர்த்தா மற்றும் சிம்பபிரி போர்களில் மரியசுவால் வெல்லப்பட்ட, சுல்லாவால் நீக்கப்பட்ட வெற்றிக் கோப்பைகளையும் கூட இவர் மீண்டும் நிறுவினார்.^[37] புளூட்டாக்கின் குறிப்புப் படி, இந்தக் கோப்பைகள் ஒரே இரவில் கண்டு கொண்டிருந்தவர்களின் கரவொலி மற்றும் ஆனந்தக் கண்ணீருடன் மீண்டும் நிறுவப்பட்டன. கட்டடக்கலை நிபுணர்கள், மறு நிறுவுதல் செய்வோர் மற்றும் பிற பணியாளர்கள் பணியமர்த்தப்பட்டு, ஊதியம் வழங்கப்பட்டிருக்கப்படாவிட்டால் இத்தகைய எந்த ஒரு திடீர் மற்றும் இரகசிய மறு நிறுவலானது சாத்தியமாகி இருக்காது, இந்தப் பணியும் ஒரே நாள் இரவில் செய்து முடிக்க இயலாததாக இருந்திருக்கும்.^[38] தன்னுடைய குடும்பத்தின் பொது நினைவுச் சின்னங்களை வெறுமனே சீசர் மீண்டும் நிறுவினார் என்பது இதைப் பற்றிக் குறிப்பிடப் பொருத்தமானதாக இருக்கும். பொதுவான உயர்குடியினப் பழக்கவழக்கம் மற்றும் பியேதசு எனப்படும் நடத்தையுடன் இது ஒத்திருந்தது. இந்த மறு நிறுவுதலை கதுலுசுவிடமிருந்து வந்த எதிர்ப்புகளைத் தாண்டி இவர் செய்தார். இவரது செயலானது செனட் சபையால் பரவலாக ஆதரவளிக்கப்பட்டிருந்தது.^[39]

பொ. ஊ. மு. 63இல் சீசர் அயேதில் (பொதுக் கட்டடங்களுக்குப் பொறுப்பாளரான உரோமானிய நீதிபதி) மற்றும் பாந்திபெக்சு மேக்சிமசு ஆகிய பதவுகளுக்கு நின்றார். பாந்திபெக்சு மேக்சிமசு என்பவர் பூசாரிகளின் கல்லூரியின் தலைவராவார்.^[40] உரோமை அரசின் உயர்ந்த நிலையில் உள்ள சமய அதிகாரியும் ஆவார். உரோமானிய மக்கள் குழுக்களுக்கு முன்னாள் தேர்தலில் சீசர் இரண்டு செல்வாக்கு மிகுந்த செனட் சபை உறுப்பினர்களுக்கு எதிராகப் போட்டியிட்டார். அவர்கள் குயிந்துசு லுதாதியசு கதுலுசு மற்றும் பப்பிலியசு செர்விலியசு இசௌரிகசு ஆகியோர் ஆவர். சீசர் வெற்றி பெற்றார். சீசரின் போட்டியிடுதலானது முக்கியமானதாக எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டது பல அறிஞர்களை ஆச்சரியத்துக்குள்ளாகியுள்ளது. எனினும், வரலாற்றில் இதற்கு முன்னர் இவ்வாறு நடந்ததில்லை என்று குறிப்பிட முடியாது.^[41] பெரும் இலஞ்சங்களைக் கொடுத்தார் அல்லது நாணமற்ற முறையில் பிறரது நல்லெண்ணத்தைப் பெறத் தேவையானவற்றை செய்தார் என்று சீசர் மீது ஆதாரமில்லாவிட்டாலும் குற்றத்தைப் பண்டைக் கால ஆதாரங்கள் சுமத்துகின்றன.^[42] இது குறித்து எந்த ஒரு குற்றச்சாட்டும் வைக்கப்படாதது இவரது வெற்றியை விளக்க இலஞ்சம் மட்டும் போதுமானதாக இல்லை என்பதைக் காட்டுகிறது.^[43] இலஞ்சங்கள் அல்லது பிற பணங்கள் தேவைப்பட்டிருந்தால் அவை பாம்பேயால் ஆவணத்தில் உறுதியளிக்கப்பட்டிருக்கும். அந்த நேரத்தில் பாம்பேவுக்குச் சீசர் ஆதரவளித்தார். பாம்பே கதுலுசுவின் நிற்பை எதிர்த்தார்.^[44]

பிலேபேயியத் தீர்ப்பாயரான பப்பிலியசு செர்விலியசு உருல்லுசுவால் அந்த ஆண்டு கொண்டு வரப்பட்ட நிலச்சீர்திருத்த முன்மொழிவுகளை சீசர் ஆதரித்தார் என்றும் கூட பல ஆதாரங்கள் உறுதிப்படுத்துகின்றன. எனினு,ம் எந்த ஒரு பண்டைக்கால ஆதாரங்களும் இதைப் பரிந்துரைக்கவில்லை.^[45] சுமார் 40 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் செனத்தசு கன்சல்த்தம் அல்திமேத்தம் என்ற ஆணையை ஒத்து சாத்தர்னினுசுவின் கொலைக்காக கையசு ரபிரியசு மீது பிலேபேயியத் தீர்ப்பாயரான தைத்தசு லபியேனுசு குற்றம் சுமத்தினார். இந்தக் குற்ற விசாரணையில் ஒரு துணைப் பினையாக சீசர் தொடர்புபடுத்தப்பட்டிருந்தார் என்று குறிப்பிடப்படுகிறது.^[46]^[47] அந்த ஆண்டின் மிகப் பிரபலமான நிகழ்வானது கத்திலினேரிய கூட்டுச் சதித் திட்டம் ஆகும். கதுலுசு போன்ற சீசரின் எதிரிகளில் சிலர், சீசர் இந்தக் கூட்டுச் சதித் திட்டத்தில் பங்கேற்றிருந்தார் என்று ஆதாரமில்லாவிட்டாலும் குற்றம் சுமத்துகின்றனர்.^[48] இதில் இவர் ஒரு பங்கெடுப்பாளராக இருந்திருப்பார் என்பதற்கான வாய்ப்பானது மிக மிகக் குறைவாகும்.^[49]

பிரயேத்தராக

சீசர் பிரயேத்தராகத் தன்னுடைய தேர்ந்தெடுப்பை பொ. ஊ. மு. 63இல் எளிதாக வென்றார். பிரயேத்தராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர்களில் ஒருவராக, செனட் சபையில் திசம்பர் மாதத்தில் குறிப்பிட்ட குடிமகன்கள் மரண தண்டனைக்கு உட்படுத்தப்படுவதற்கு எதிராக இவர் பேசினார். கௌல் மக்களுடன் கூட்டுச் சதி செய்ததற்காக நகரத்தில் இந்தக் குடிமகன்கள் கைது செய்யப்பட்டிருந்தனர்.^[50] சீசர் எந்தப் பரிந்துரையை முன் வைத்தார் என்பது முழுவதுமாக, தெளிவாகத் தெரியவில்லை. விசாரணையின்றி அவர்களுக்கு வாழ்நாள் சிறை கொடுக்க வேண்டுமென இவர் ஆலோசனை கூறினார் என்று தொடக்க கால ஆதாரங்கள் உறுதிப்படுத்துகின்றன. விசாரணைக்காக காத்திருந்த சதிகாரர்கள் சிறைப்படுத்தப்பட வேண்டுமென இவர் மாறாக விரும்பியதாகப் பிந்தைய ஆதாரங்கள் உறுதிப்படுத்துகின்றன. சதிகாரர்களின் உடைமைகளைப் பறிமுதல் செய்வதைச் சீசர் ஆதரவளித்தார் என்று பெரும்பாலான ஆதாரங்கள் உறுதிப்படுத்துகின்றன.^[51] சீசர் அநேகமாக முந்தைய பரிந்துரையையே அறிவுறுத்தியிருக்க வேண்டும் என்று கருதப்படுகிறது. லெக்சு செம்ப்ரோனியா தி கபிதே சிவிசு என்ற சட்டத்தின் வரம்புகளுக்குள் செனட் சபை நடவடிக்கைகளை உட்படுத்திய ஓர் இணக்கமான நிலையாக இது இருந்திருக்கும். செனட் சபையை இணங்க வைப்பதில் தொடக்கத்தில் இவர் வெற்றி கண்டார். எனினும், காதோ பின்னர் இதில் தலையிட்டார். சதிகாரர்களை மரண தண்டனைக்கு உட்படுத்த வேண்டும் என இறுதியாக சபையை இணங்க வைத்தார்.^[52]

பிரயேத்தராக தன்னுடைய ஆண்டின் போது சீசர் முதலில் ஜூப்பிட்டர் ஆப்திமசு மேக்சிமசின் கோயிலை தன்னுடைய எதிரி கதுலுசு மீண்டும் கட்டமைப்பதை முடிக்கும் மதிப்பு மிக்க பணியைச் செய்வதிலிருந்து தடுக்க முயற்சித்தார். நிதியைக் கையாடல் செய்ததாகக் குற்றம் சுமத்தியும், பாம்பேவுக்கு இந்தப் பணியை மாற்றும் சட்டத்தைக் கொண்டு வருவதாகவும் அச்சுறுத்தவும் செய்தார். கிட்டத்தட்ட அனைவருமே எதிர்ப்புத் தெரிவித்ததால் இந்த முன் மொழிவானது சீக்கிரமே கைவிடப்பட்டது.^[53] பிலேபேயியத் தீர்ப்பாயர் மேதேல்லுசு நெபோசால் கொண்டு வரப்பட்ட கதிலினுக்கு எதிரான தலைமையை 63ஆம் ஆண்டின் பேராளரான கையசு அன்டோனியசு ஐப்ரிதாவிடமிருந்து பாம்பேவுக்கு மாற்றுவதாக எடுக்கப்பட்ட முயற்சிக்கு பிறகு இவர் ஆதரவளித்தார். உரோமைக் குடியரசின் அரசவையான கோமிதியா திரிபியூதாவில் ஒரு வன்முறையான சந்திப்புக்குப் பிறகு மேதேல்லுசுவுக்கு எதிராக செனட் சபையானது ஓர் ஆணையை நிறைவேற்றியது. தன்னுடைய தீர்ப்பாய சக நபர்களான காதோ மற்றும் குயிந்துசு மினுசியசு தெர்முசு^[54] ஆகியோருடன் இச்சந்திப்பில் மேதேல்லுசு கைகலப்பில் ஈடுபட்டார். நெபோசு மற்றும் சீசர் ஆகிய இருவருமே தங்களது நீதிபதிப் பதவியில் இருந்து பதவி நீக்கம் செய்யப்பட்டனர் என்ற சுவேதோனியசு குறிப்பிடுகிறார். ஆனால், அரசியலமைப்பு ரீதியாக இது ஓர் இயலாத காரியமாக இருந்திருக்கும்.^[55] இந்த முன் மொழிவுகளிலிருந்து சீசர் தன்னை விலக்கிக் கொள்வதற்கு இது வழி வகுத்தது. ஒரு மாகண தலைமைக்கான நம்பிக்கை மற்றும் உயர் குடியினருடன் நல்ல உறவு முறைகளை செப்பனிடுவது ஆகியவையே சீசருக்கு முதன்மையானவையாக இருந்தன.^[56] போனா தியா (பிரம்மச்சாரித்துக்கான உரோமானியப் பெண் கடவுள்) விவகாரத்திலும் சீசர் ஈடுபட்டிருந்தார். இவ்விவகாரத்தில் பப்பிலியசு குளோதியசு புல்ச்சர் ஒரு பெண்களுக்கான சமய வழிபாட்டின் போது சீசரின் வீட்டிற்குள் புனிதத் தன்மையைக் கெடுக்கும் விதமாக இரகசியமாக நுழைந்தார். சீசர் தன்னுடைய மனைவியை உடனடியாக விவாகரத்து செய்ததன் மூலம் இவ்விவகாரத்தில் எந்த ஒரு பகுதியாகவும் தான் இருப்பதைத் தவிர்த்தார். தன்னுடைய மனைவி "சந்தேகத்துக்கு அப்பாற்பட்டவராக" இருக்க வேண்டும் என்று குறிப்பிட்டார்.^[57] எனினும், எந்த விதத்திலும் குளோதியசுவுக்குச் சீசர் ஆதரவளித்தார் என்பதற்கான அறிகுறிகள் இல்லை.^[58]

பிரயேத்தர் பதவிக்குப் பிறகு, சீசர் எசுப்பானியா அல்தீரியரின் ஆளுநராக நியமிக்கப்பட்டார்.^[60] பிரயேத்தர் பதவி மற்றும் பாந்திபெக்சு பதவிகளுக்கான தனது படையெடுப்புகளில் ஆழமாக மூழ்கியிருந்த போது பொதுவாக மாகாணத்தில் இருந்து பெறப்படுவதைத் தாண்டி மிகையான இராணுவ வெற்றியை படையெடுப்புகளுக்கான பணம் செலவழிக்க சீசர் பெற வேண்டிய தேவை இருந்தது.^[61] கல்லேசியர் மற்றும் லூசித்தானியா ஆகிய பகுதிகளுக்கு எதிராக இவர் போர்ப் பயணங்களை மேற்கொண்டார். வடமேற்கு எசுப்பானியாவில் கல்லேசியரின் தலைநகரைக் கைப்பற்றினார். உரோமானியத் துருப்புகளை அத்திலாந்திக்கு பெருங்கடலுக்குக் கொண்டு வந்தார். தன்னுடைய கடன்களை திருப்பிச் செலுத்த போதிய அளவுக்கான பொருட்களை போரின் மூலம் கைப்பற்றினார்.^[62] தீபகற்பத்தின் வெற்றியைத் தான் முடித்து விட்டதாகக் குறிப்பிட்டார். இவர் இம்பரேத்தர் என்று புகழப்பட்டதற்குப் பிறகு தாயகத்திற்குத் திரும்பிச் சென்றார்.^[63] 60ஆம் ஆண்டு கோடை காலத்தில் தாயகத்திற்கு இவர் திரும்பி வந்த போது ஒரு வெற்றி மற்றும் பேராளராக தனது தேர்ந்தெடுப்பு ஆகியவற்றுக்கு இடையில் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டிய கட்டாய நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டார். பொமேரியத்துக்கு (உரோமின் புனித எல்லை) வெளியில் இவர் ஒரு வெற்றியை எதிர்பார்த்துத் தொடர்ந்து இருக்கலாம் அல்லது எல்லையைத் தாண்டி தன்னுடைய தலைமை மற்றும் வெற்றியை விட்டு விட்டு பேராளருக்கான போட்டியிடுதலை இவர் அறிவிக்கலாம் என்ற நிலை இருந்தது.^[64] இவர் நேரில் வந்து போட்டியிடுதலை அறிவிக்க வேண்டிய தேவையை கைவிட வேண்டியதானது செனட் சபையில் இவரது எதிரி காதோவால் முட்டுக் கட்டையிடப்பட்டது. இந்த விதி விலக்குக்கு செனட் சபையானது ஆதரவளிக்கத் தயாராக இருந்த போதும் இவ்வாறு நடைபெற்றது.^[65] ஒரு வெற்றி மற்றும் பேராளர் பதவிக்கு இடையிலான தேர்ந்தெடுப்பை எதிர் நோக்கியிருந்த சீசர் பேராளர் பதவியைத் தேர்ந்தெடுத்தார்.^[66]

முதல் முறை பேராளராகவும், கல்லிய போர்களும்

பொ. ஊ. மு. 59ஆம் ஆண்டில் பேராளர் பதவிக்காக சீசர் இரண்டு பிற போட்டியாளர்களுடன் நின்றார். இவரது அரசியல் நிலையானது அந்நேரத்தில் வலிமையாக இருந்தது. மரியசு அல்லது சின்னாவுக்கு ஆதரவளித்த குடும்பங்களின் மத்தியில் இவருக்கு ஆதரவாளர்கள் இருந்தனர். சுல்லா உயர்குடியினருடன் இவரது தொடர்பானது நன்முறையில் இருந்தது. பாம்பேவுக்கு இவரது ஆதரவானது பதிலுக்கு இவருக்கு ஆதரவை வென்று தந்தது. உள்நாட்டுப் போரின் தொடர்ந்து வந்த அதிர்ச்சிகளில் சமரசத்துக்கான இவரது ஆதரவானது சமூகத்தின் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் பிரபலமானதாக இருந்தது.^[67] லூசியஸ் லுச்சேயசுவுடன் இணைந்த சீசரின் பதவிக்கு கிராசுசு ஆதரவளித்தார். இவருடைய ஆதரவுடன் சீசர் வெற்றி பெற்றார். எனினும், லுச்சேயசு வெற்றி பெறவில்லை. வாக்காளர்கள் மார்க்கசு கல்புர்னியசு பிபுலுசுவை மீண்டும் சபைக்கு அனுப்பி வைத்தனர். சீசரின் நீண்ட கால தனிப்பட்ட முறையிலான மற்றும் அரசியல் எதிரிகளில் இவரும் ஒருவராவார்.^[68]^[69]

முதல் முறை பேராளராக

தேர்தலுக்குப் பிறகு சீசர், பாம்பே மற்றும் கிராசுசுவுடன் சமரசம் செய்து கொண்டார். பாம்பே மற்றும் கிராசுசு அரசியல் எதிரிகளாவர். இவர்கள் ஒரு மூன்று வழிக் கூட்டணியை ஏற்படுத்தினார். இது நவீன காலங்களில் தவறாக^[70] "முதலாம் மூவராட்சி" என்று குறிப்பிடப்படுகிறது.^[71] பொ. ஊ. மு. 60ஆம் ஆண்டும் திசம்பர் மாதத்தில் சீசர் இன்னும் வேலைகளிலேயே மூழ்கியிருந்தார். தன்னுடைய பேராளர் பதவிக்காகக் கூட்டாளிகளைத் தேடிக் கொண்டிருந்தார். கூட்டணியானது தொடக்கத்தில் சில காலத்தை ஒட்டியே இறுதி செய்யப்பட்டது.^[72] பாம்பே மற்றும் கிராசுசு ஆகியோர் முறையே ஈரிலக்குகளை நோக்கி முயல்வதற்காக இணைந்தனர்: பாம்பேயின் கிழக்கு ஒப்பந்தத்தை ஏற்புடையதாக்குதல் மற்றும் ஆசியாவிலிருந்த வரி வசூலிப்பாளர்களை கடனிலிருந்து மீட்பது, இந்த வரி வசூலிப்பாளர்களில் பலர் கிராசுசுவின் ஆதரவார்களாக இருந்தனர். இம்மூவருமே நிலக்கொடைகளின் புரவலத் தன்மையை விரிவாக்க விரும்பினர். குறிப்பாக, பாம்பே தன்னுடைய அனுபவசாலிப் போர் வீரர்களுக்கு உறுதியளிக்கப்பட்ட நிலக்கொடைகள் அளிக்கப்பட வேண்டும் என வேண்டினார்.^[73]

சீசரின் முதல் செயலானது செனட் சபை மற்றும் அவைக் குறிப்புகளை பதிப்பிப்பதாகும். பொது மக்களுக்கு செனட் சபை கடமைப்பட்டுள்ளதை இது அறிகுறியாகக் காட்டியது. பிறகு இவர் செனட் சபையில் ஒரு மசோதாவைக் கொண்டு வந்தார். விருப்பமுள்ள விற்பனையாளர்களிடமிருந்து நிலங்களை விலைக்கு வாங்கி பாம்பேயின் அனுபவசாலிப் போர் வீரர்கள் மற்றும் நகர்ப்புற ஏழைகளுக்கு விநியோகிக்க இதைக் கொண்டு வந்தார். முந்தைய நிலச் சீர்திருத்த முன்மொழிவுகளுக்கான எதிர்ப்புகள் மற்றும் முழுவதும் அரசியல் சார்பான எந்த ஓர் அறிகுறிகளையும் தவிர்த்து இது உருவாக்கப்பட்டிருந்தது. சீசரைத் தவிர்த்து 20 பேரை உள்ளடக்கிய ஒரு குழுவால் இது நிர்வகிக்கப்படும். பாம்பே போரில் பெற்ற பொருட்கள் மற்றும் நிலப்பரப்பு சேர்ப்புகளால் இது நிதி பெறும்.^[74] இம்மசோதாவால் மக்கள் பெறும் அனுகூலத்தைக் கொண்டு இவ்விவகாரத்தை செனட் சபை ஏற்றுக்கொள்ளும் என்ற நம்பிக்கையில் சபைக்கு இதை சீசர் அனுப்பினார்.^[75] இதற்கு சிறிதளவே எதிர்ப்பு மற்றும் தடுப்பு இருந்தது. அவையும் பெருமளவுக்கு வலிமையான கருத்துகளை உடையவையாக இல்லை. இதை எதிர்த்தவர்கள் பொது மக்களின் நன்மையை அடிப்படையாகக் கொண்டு எதிர்க்காமல், சீசரின் அரசியல் முன்னேற்றத்துக்கு எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கும் விதமாக நடந்து கொண்டனர்.^[74] காதோவின் முட்டுக்கட்டைகளைக் கடந்து செல்ல இயலாத சீசர் மக்கள் முன் இந்த மசோதாவை ஒரு பொதுச் சந்திப்பில் முன் வைத்தார். அந்த ஆண்டு முழுவதும் நிரந்தரமான வீட்டோவே இந்த மசோதாவுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தப் போவதாக சீசரின் சக பேராளரான பிபுலுசு அச்சுறுத்தினார். மக்களின் நன்றாக நிறுவப்பட்ட சட்டம் இயற்றுதல் தொடர்பான இறையாண்மையை இது தெளிவாக மீறியது.^[76] இது ஓர் ஆர்ப்பாட்டத்துக்குக் காரணமானது. இந்த ஆர்ப்பாட்டத்தில் பிபுலுசுவின் பசேசு (கோடாரியின் முனை மட்டும் வெளியே தெரியுமாறு அதன் பிடியைச் சுற்றி குச்சிகள் கட்டப்பட்ட ஒரு பெயரளவுக் கருவி) உடைக்கப்பட்டது. இவரது நீதிபதித்துவத்தைப் பொது மக்கள் நிராகரித்ததன் அறிகுறி இதுவாகும்.^[77] மசோதாவானது வாக்களிக்கப்பட்டு நிறைவேற்றப்பட்டது. ஆதரவின்றி வன்முறை மூலம் இந்த மசோதா நிறைவேற்றப்பட்டது என்பதன் அடிப்படையில் செனட் சபையை இந்த மசோதாவைச் செல்லாததாக்க இணங்க வைக்க பிபுலுசு முயற்சித்தார். ஆனால், செனட் சபை இதற்கு மறுத்தது.^[78]

கிராசுசுவுக்கு வரி வசூலிப்பாளர்கள் செலுத்த வேண்டிய நிலுவைத் தொகைகளில் மூன்றில் ஒரு பங்கைத் தள்ளுபடி செய்யவும், பாம்பேயின் கிழக்கு ஒப்பந்தங்களை ஏற்புடையதாகச் செய்யும் மசோதாக்களையும் சீசர் கொண்டு வந்து நிறைவேற்றினார். செனட் சபையில் சிறிதளவு அல்லது எந்த ஒரு விவாதமும் இல்லாமல் இரு மசோதாக்களும் நிறைவேற்றப்பட்டன.^[79] மே மாதத்தில் ஒரு நேரத்தில் தன்னுடைய விவசாய மசோதாவை கம்பனியாவுக்கு விரிவாக்க சீசர் பிறகு செயல்பட்டார். இந்நேரத்தில் தான் பிபுலுசு தன்னுடைய வீட்டிற்குப் பின் வாங்கினார் என்று கருதப்படுகிறது.^[80] இதற்குப் பிறகு சீக்கிரமே பாம்பே தங்களது கூட்டணியை உறுதிப்படுத்த சீசரின் மகள் சூலியாவைத் திருமணம் செய்து கொண்டார்.^[81] சீசரின் கூட்டாளியான பிலேபேயியத் தீர்ப்பாயரான பப்பிலியசு வதினியசு ஐந்தாண்டுகளுக்கு சீசருக்கு இல்லிரிகம் மற்றும் சிசால்பன் கௌல் ஆகிய மாகாணங்களைக் கொடுக்கும் லெக்சு வதினியா என்ற சட்டத்தைக் கொண்டு வந்தார்.^[82]^[83] சீசருக்கு செனட் சபையானது சில்வே காலெஸ்க்குவை ("மரங்கள் மற்றும் தடங்கள்") ஒப்படைத்தது என்று சுவேதோனியசு குறிப்பிட்டது ஒரு மிகைப்படுத்தலாக இருக்கும் எனக் கருதப்படுகிறது: பொ. ஊ. மு. 60ஆம் ஆண்டு கௌல் படையெடுப்பு குறித்த அச்சமானது அதிகரித்தது, பேராளர்கள் இத்தாலிக்கு ஒதுக்கப்பட்டனர் என்பதே சாத்தியமான ஒன்றாக இருந்திருக்க வேண்டும், இது ஒரு தற்காப்புப் பாங்கு ஆகும், சீசரின் ஒரு தலைபட்ச ஆதரவாளர்கள் இதை "வெறும் 'காட்டுத் தடங்கள்'" என்று நிராகரித்தனர்.^[84] சீசருக்குத் திரான்சால்பைன் கௌல் பகுதியையும் ஒதுக்க செனட் சபையானது இணங்க வைக்கப்பட்டது. எனினும், ஆண்டு தோறும் இது புதுப்பிக்கப்பட வேண்டியிருந்தது. ஆல்ப்சு மலையைத் தாண்டி மற்றொரு புறத்தில் போர் நடத்தும் இவரது திறனைக் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்க இவ்வாறு செய்யப்பட்டது என்று கருதப்படுகிறது.^[85]

அந்த ஆண்டில் ஒரு நேரத்தில் பிபுலுசு தன்னுடைய வீட்டிற்குப் பின் வாங்கினார். கம்பனிய நிலத்தை விநியோகித்த இந்த மசோதாவை நிறைவேற்றியது மற்றும் இத்தகைய அரசியல் தோல்விகளுக்குப் பிறகு அநேகமாக இவர் பின் வாங்கியிருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது.^[86] அங்கு அவர் இல்லாத நேரத்தில் பிபுலுசு தன்னுடைய ஆணைகளை வெளியிட்டார். சமய ரீதியிலான காரணங்களுக்காக எனக் கூறி சீசர் அல்லது இவரது கூட்டாளிகள் வாக்களிப்பு நடத்தும் அனைத்து நாட்களையும் அதற்கு முன்னர் நடந்திராத அளவில் இரத்து செய்தார்.^[87] சீசருக்கு எதிராக பெயரளவு சைகைகளைச் செய்ய காதோவும் கூட முயற்சித்தார். காதோவும், அவரது கூட்டாளிகளும் தாங்கள் "பாதிக்கப்பட்டவர்கள் என்று காட்டிக் கொள்வதற்கு" இது அனுமதியளித்தது. அந்த ஆண்டின் போக்கில் சீசர் மற்றும் இவரது கூட்டாளிகளுக்கு எதிராக வெறுப்புணர்ச்சியை அதிகரிக்க இத்தகைய உத்திகள் வெற்றிகரமாக இருந்தன.^[88]^[89] சீசர் மற்றும் இவரது கூட்டாளிகளுக்குக் கடுமையான அரசியல் பிரச்சனைகளை இந்த எதிர்ப்பானது உருவாக்கியது. மூவராட்சியின் அரசியல் ஆதிக்கம் என்ற பொதுவான சித்தரிப்பை இது பொய்யாக்கியது.^[90] அந்த ஆண்டின் பிந்தைய பகுதியில், எனினும், சீசர் லெக்சு சூலியா தி ரெபேதுந்திசு என்ற சட்டத்தைக் கொண்டு வந்து நிறைவேற்றினார். இதற்கு இவருடைய எதிர்ப்பாளர்களும் ஆதரவளித்தனர். மாகாண ஊழலை ஒழிப்பதற்காக இச்சட்டத்தை இவர் கொண்டு வந்தார்.^[91] இவரது பேராளர் பதவி முடிவடைந்த போது சீசரின் சட்டங்களின் தொகுதியானது இரண்டு புதிய பிரயேத்தர்களால் சவால் விடுக்கப்பட்டது. ஆனால், சபையில் இதன் விவாதமானது நிறுத்தப்பட்டது. பிறகு கைவிடப்பட்டது. மார்ச்சு மாதத்தின் நடுப் பகுதியில் ஒரு நேரம் வரை இவர் நகரத்திற்கு அருகிலேயே தங்கியிருந்தார்.^[92]

கெளலில் போர்ப் பயணங்கள்

சீசரின் படையெடுப்புக்குப் பிறகு பொ. ஊ. மு. 40ஆம் ஆண்டில் உரோமைக் குடியரசின் விரிவு

கல்லிய போரின் போது சீசர் தனது கமண்டரீசு (விளக்கவுரை) என்னும் நூலை எழுதினார். இந்நூலானது இவரது காலத்திலேயே கூட ஓர் இலத்தீன் இலக்கிய சிறந்த நூலாக ஆகியிருந்தது. இவரது சொந்த வார்த்தைகளில் சீசரின் போர்ப் பயணங்களை ஆவணப்படுத்துதல் மற்றும் இவரது இராணுவ நடவடிக்கைகம்ம் மற்றும் வாழ்வுக்கு உரோமில் ஆதரவைப் பேணுவது ஆகியவற்றை நோக்கமாகக் கொண்டு இந்நூல் எழுதப்பட்டது. பொ. ஊ. மு. 58 முதல் 52 வரையில் கௌலில் நடந்த நடவடிக்கைகளை ஆவணப்படுத்திய சுமார் 10 தொகுதிகளை இவர் உருவாக்கினார்.^[93] ஒவ்வொரு தொகுதியும் நிகழ்வுகள் நடந்த அடுத்த ஆண்டு உருவாக்கப்பட்டது என்று கருதப்படுகிறது. உரோமிலிருந்த பொதுவான அல்லது குறைந்தது கல்வியறிவு பெற்றிருந்த மக்களை இலக்காகக் கொண்டு இது உருவாக்கப்பட்டிருந்தது என்று கருதப்படுகிறது.^[94] இந்நூலானது இயல்பாகவே சீசருக்கு ஆதரவாக உள்ளது. இவருடைய தோல்விகள் மன்னிக்கப்பட்டுள்ளன, வெற்றிகள் சுட்டிக் காட்டப்பட்டுள்ளன. இக்காலத்தில் கௌலில் நடைபெற்ற நிகழ்வுகளுக்கு கிட்டத்தட்ட ஒற்றை ஆதாரமாக இந்நூல் விளங்குகிறது.^[95]

பொ. ஊ. மு. 58ஆம் ஆண்டு கௌல் பகுதியானது ஒரு நிலையற்ற தன்மையில் இருந்தது. பழங்குடியினங்கள் திரான்சல்பைன் கௌல் பகுதிக்குள் ஊடுருவல்களை நடத்தின. நடு கௌல் பகுதியில் இரண்டு பழங்குடியினருக்கு இடையில் பிரச்சனையானது நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. இப்பிரச்சனையில் உரோமானியக் கூட்டணிகளும், அரசியலும் பங்கெடுத்திருந்தது. கௌல்களுக்கு இடையிலான பிரிவுகளானவை பின் வந்த ஆண்டுகளில் மிகு நலம் பெற பயன்படுத்தப்பட்டன.^[96] கௌல்களுக்கு இடையில் ஒன்றிணைந்த கூட்டணி என்று எதுவும் கிடையாது. முதல் உரோமானியப் பங்கெடுப்பானது பொ. ஊ. மு.58 ஆம் ஆண்டில் ஏப்பிரல் மாதத்தில் நடைபெற்றது. அப்போது உரோமானிய நிலப்பரப்பு வழியாக புலம் பெயர்ந்து கொண்டிருந்த கல்வேதீ மக்கள் செல்வதை சீசர் தடுத்தார். ஓர் உரோமானிய கூட்டாளியைப் பதவியில் இருந்து இவர்கள் நீக்குவார்கள் என்று இவர் அச்சமடைந்ததன் காரணமாக இவ்வாறு செய்தார் என்று கூறப்படுகிறது.^[97] ஒரு சுவரை எழுப்பியதன் மூலம் அவர்களது நகர்வை செனீவாவுக்கு அருகில் இவர் நிறுத்தினார். இரு இலீசியப் படைப் பிரிவுகளைச் சேர்த்ததற்குப் பிறகு பிப்ரக்தே யுத்தத்தில் அவர்களைத் தோற்கடித்தார். பூர்வீக நிலங்களுக்குத் திரும்ப அவர்களைக் கட்டாயப்படுத்தினார்.^[98] அயேதுயி உள்ளிட்ட கல்லியப் பழங்குடியினங்களிடம் இருந்து வந்த வேண்டுதலால் இவர் மேற்கொண்டு வடக்கு நோக்கி இழுக்கப்பட்டார். கௌல்களுக்கு உதவி புரிவதற்காக செருமானிய சுயேபிப் பழங்குடியினத்தின் மன்னனாகிய அரியோவிசுதுசுவுக்கு எதிராக வோசுகேசு யுத்தத்தில் அவர்களைத் தோற்கடித்தார். சீசர் பேராளராக இருந்த போதே செனட் சபையால் உரோமின் நண்பனாக அரியோவிசுதுசு அறிவிக்கப்பட்டிருந்தார்.^[99] 58-57ஆம் ஆண்டு குளிர் காலத்தின் போது பெல்கேவுக்கு அருகில் வடகிழக்கு கௌலில் இவர் முகாமிட்டிருந்தார். சீசரின் முன்னோக்கிய இராணுவ நிலையானது இவரது துருப்புக்களை வெளியேற்ற வேண்டும் என்ற எழுச்சியைத் தூண்டியது. சாபிசு யுத்தத்தில் இவர் போராடி வெற்றி பெற்றார். பொ. ஊ. மு. 56ஆம் ஆண்டின் பெரும்பாலான நேரத்தை பெல்கே பழங்குடியினரை ஒடுக்குவதற்கு இவர் செலவழித்தார். பெரும்பாலான கௌல் முழுவதும் போர்ப் பயணத்திற்காக தனது துருப்புகளை சிதறி இருக்குமாறு செய்தார். தற்போது பிரித்தானி என்றழைக்கப்படும் பகுதியில் வெனேதி பழங்குடியினத்திற்கு எதிராகவும் இவர் படைகளை நிறுத்தியிருந்தார்.^[100] இந்நேரத்தில் கிட்டத்தட்ட அனைத்து கௌலும் உரோமானியக் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வீழ்ந்தது. இதில் விதி விலக்கு கௌலின் நடுப் பகுதிகள் மட்டுமே ஆகும்.^[101]

சூலியசு சீசரின் காலில் தன் ஆயுதங்களைத் தூக்கி எறியும் கௌல் அர்வேர்னி பழங்குடியினத்தின் தலைவனான வெர்சிங்கெதோரிக்சு. ஓவியர்: லயனோல் ரோயர், ஆண்டு: 1899, இடம்: மியூசீ குரோசேதியர், லே புயி-என்-வெலாய், பிரான்சு.

தன்னுடைய இராணுவ மதிப்பீட்டைத் தாங்குவதற்கு வேண்டி ரைன் ஆற்றைக் கடக்க முயன்ற செருமானியர்களுக்கு எதிரான சண்டையில் இவர் பங்கெடுத்தார். ரைன் ஆறானது ஓர் உரோமானிய எல்லைக் கோடாகக் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.^[101] உரோமானியப் பொறியியல் திறனைக் காட்டும் விதமாக ரைன் ஆற்றின் குறுக்கே ஒரு பாலத்தை இவர் அங்கு கட்டினார். உரோமின் சக்தியைக் காட்டும் விதமாக பெரிய சாதனையாக இவர் இதைச் செய்தார்.^[102] தன் கல்லிய எதிரிகளுக்குப் பிரித்தானிய உதவியைத் தடுப்பதற்காக என்று வெளிப்படையாகத் தோன்றும் முயற்சியாக பொ. ஊ. மு. 55 மற்றும் 54இல் தெற்கு பிரிட்டனுக்குள் இவர் படையெடுப்புக்குத் தலைமை தாங்கினார். மேற்கொண்ட படையெடுப்புகளை வேண்டியோ அல்லது உரோமிலிருந்த நூல் வாசிப்பாளர்களின் நன் மதிப்பைப் பெறுவதற்காகவோ இவ்வாறு செய்தார் என்று தோன்றுகிறது. அந்நேரத்தில் பிரிட்டனானது உரோமானியர்களால் "புதிர் தீவு" மற்றும் "அதிசய நிலம்" என்று அறியப்பட்டிருந்தது.^[103] எபுரோனெசு மற்றும் பெல்கேவால் தலைமை தாங்கப்பட்ட கௌலில் நடந்த எழுச்சிகளின் காரணமாக தீவிலிருந்து இவர் பின் வாங்கினார். பொ. ஊ. மு. 54ஆம் ஆண்டின் பிற்பகுதியில் இந்த எழுச்சியானது தொடங்கியது. உரோமானியரின் ஓர் இலீசியன் (3,000-6,000 பேர்) மற்றும் ஐந்து கோகோர்த்து (அரை இலீசியன்) படைகள் பதுங்கியிருந்து தாக்கப்பட்டு, கிட்டத்தட்ட கொன்றழிக்கப்பட்டனர்.^[104] எனினும், எதிர்ப்பாளர்களுக்குப் பாதகமான நிலப்பரப்புக்குள் அவர்களை சீசர் வரச் செய்து, தோற்றோடச் செய்தார்.^[105] அடுத்த ஆண்டு பெரும்பாலான நடு கௌலின் எழுச்சியுடன் ஒரு பெரும் பிரச்சனை உருவானது. அர்வேர்னி பழங்குடியினத்தின் வெர்சிங்கெதோரிக்சுவால் இது தலைமை தாங்கப்பட்டது. கெர்கோவியாவில் சீசர் தொடக்கத்தில் தோற்கடிக்கப்பட்டார். ஆனால், அலேசியா என்ற இடத்தில் வெர்சிங்கெதோரிக்சுவை முற்றுகைக்கு உள்ளாக்கினார். சீசர் தானே முற்றுகைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டதற்குப் பிறகு, ஒரு பெரும் வெற்றியைப் பெற்றார். இந்த வெற்றியானது வெர்சிங்கெதோரிக்சுவைச் சரணடையக் கட்டாயப்படுத்தியது. சீசர் பிறகு தன்னுடைய பெரும்பாலான நேரத்தை பொ. ஊ. மு. 51ஆம் ஆண்டிற்குள் எந்த ஓர் எஞ்சியிருந்த எதிர்ப்பையும் ஒடுக்குவதற்குச் செலவழித்தார்.^[106]

அரசியல், கௌல் மற்றும் உரோம்

பொ. ஊ. மு. 59இல் சீசரின் பேராளர் பதவி முடிவுக்கு வந்ததைத் தொடர்ந்த தொடக்க ஆண்டுகளில் மிகவும் பிரபலமாக இருந்த பப்பிலியசு குளோதியசு புல்ச்சரின்^[107] நன் மதிப்பைப் பேண மூவராட்சியினர் என்று அழைக்கப்பட்ட இந்த மூவரும் விரும்பினர். குளோதியசு பொ. ஊ. மு. 58ஆம் ஆண்டு பிலேபேயியத் தீர்ப்பாயராக இருந்தார். அந்த ஆண்டு வெற்றிகரமாக சிசெரோவை நாடு கடத்தினார். அதே ஆண்டின் பிந்தைய பகுதியில் பாம்பேவுக்கு எதிரான நிலைப்பாட்டை குளோதியசு எடுத்த போது பாம்பேயின் கிழக்கு ஒப்பந்தங்களை அவர் நிலையற்றதாக்கினர். சீசரின் பேராளர் சட்டங்களின் தொகுதியின் முறைமையைத் தாக்கத் தொடங்கினார். 58 ஆகத்து வாக்கில் பாம்பேயை ஒதுக்கப்பட்டு வாழும் நிலைக்குக் குளோதியசு கட்டாயப்படுத்தினார். சிசெரோவை நாடு கடத்தப்பட்டதிலிருந்து திரும்ப அழைப்பதற்காக நீதிபதிகளின் தேர்வை சீசர் மற்றும் பாம்பே வெற்றிகரமாக ஆதரித்ததன் மூலம் இச்செயலுக்குப் பதிலளித்தனர். இவர்களது கூட்டாளிகளை விமர்சிக்கும் அல்லது தடுக்கும் செயல்களை சிசெரோ செய்ய மாட்டார் என்ற நிபந்தனையின் கீழ் இவ்வாறு திரும்ப அழைத்தனர்.^[108]^[109]^[110]

உரோமில் அரசியலானது குளோதியசு மற்றும் சிசெரோவின் நண்பர்களான இரண்டு தீர்ப்பாயர்களுக்கு இடையிலான வன்முறை நிறைந்த தெருச் சண்டைகளாகத் தரம் தாழ்ந்தது. தற்போது சீசர் மற்றும் பாம்பேயை சிசெரோ ஆதரித்ததுடன், சீசர் கௌல் செய்தியை உரோமுக்கு அனுப்பினார். கௌலில் முழு வெற்றி மற்றும் கௌல் அமைதிப்படுத்தப்பட்டதைக் குறிப்பிட்டார். சிசெரோவின் தீர்மானத்தின் மீது வாக்களித்த செனட் சபையானது அதற்கு முன்னர் இருந்திராத அளவில் சீசருக்கு 15 நாட்கள் நன்றி தெரிவிக்கும் விழாவை நடத்தியது.^[111] இத்தகைய அறிவிப்புகள் சீசருக்குத் தேவையானவையாக இருந்தன. பொ. ஊ. மு. 54 வரை லெக்சு வதினியா சட்டத்தால் சிசால்பைன் கௌல் மற்றும் இல்லிரிகம் ஆகிய பகுதிகளில் இவரது நிலையானது உறுதிப்படுத்தப்பட்டிருந்தது. இருந்த போதிலும், இவரது செனட் சபை எதிரிகளின் நிலையைக் கருத்தில் கொள்ளும் போது, திரான்சால்பைன் கௌல் பகுதிக்கு இவரது தலைமையை மீண்டும் செனட் சபை ஒதுக்குவதைத் தடுப்பதற்கு இது தேவையானதாக இருந்தது.^[112] சீசரின் இலீசியன்களில் சிலவற்றுக்கு அரசின் நிதியை ஒதுக்க செனட் சபை வாக்களித்த போது இவரது வெற்றியானது சான்றுடன் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. அந்நேரம் வரை சீசர் இந்தச் செலவீனங்களை தனது சொந்த நிதியிலிருந்து செலவழித்து வந்தார்.^[113]

பொ. ஊ. மு. 57இல் இந்த மூன்று கூட்டாளிகளின் உறவு முறைகளானவை முறிந்தன: பாம்பேயின் கூட்டாளிகளில் ஒருவர் சீசரின் நிலச் சீர்திருத்த மசோதாவுக்குச் சவால் விடுத்தது மற்றும் அந்த ஆண்டுத் தேர்தல்களில் கூட்டாளிகள் மோசமான முடிவுகளைப் பெற்றது.^[114] சீசரின் தலைமைக்கு ஓர் உண்மையான அச்சுறுத்தல் மற்றும் பொ. ஊ. மு. 56இல் நட்பிணக்கமற்ற பேராளர்களின் ஆதரவுடன் புதிய சட்டம் உருவாகிக் கொண்டிருந்தது ஆகியவற்றால் தன்னுடைய கூட்டாளிகளின் அரசியல் ஆதரவைப் பெற வேண்டிய தேவையை சீசருக்கு ஏற்படுத்தியது.^[115] பாம்பே மற்றும் கிராசுசு ஆகியோரும் இராணுவத் தலைமைகளை வேண்டினர். இவர்களது ஒன்றிணைந்த ஆர்வங்களானவை கூட்டணியின் ஒரு புதுப்பிப்புக்கு வழி வகுத்தன; அப்பியசு குளௌதியசு புல்ச்சர் மற்றும் அவரது தம்பி குளோதியசு ஆகியோரின் ஆதரவை பொ. ஊ. மு. 54இல் பேராளர் பதவிக்குப் பெற்றது ஆகியவற்றுடன், பேராளர் பதவியின் இரண்டாவது சுற்றுக்குத் திட்டமிட்டனர், இதனுடன் பொ. ஊ. மு. 55இல் பாம்பே மற்றும் கிராசுசுவுக்கு ஆளுநர் பதவிகளும் தரப்பட்டன. சீசரும் தன் பங்குக்கு தன்னுடைய தலைமைக்கு ஐந்தாண்டு நீட்டிப்பைப் பெற்றார்.^[116]

சீசரின் மாகாணங்கள் மீண்டும் ஒதுக்கப்படுவதற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கவும், கூட்டாளிகளின் குறிப்பிடத்தக்க எண்ணிக்கையிலான ஆதரவாளர்களைக் காப்பாற்றவும் சிசெரோ தூண்டப்பட்டார்; ஆண்டுகளுக்குப் பேராளர்களாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட மூவரின் குழுவுக்கு வாய்ப்புள்ளது என்ற இவரது வாடிப் போன எதிர்பார்ப்புகளானவை இறுதியில் மிகைப்படுத்துதல் என்பது நிரூபிக்கப்பட்டது. மட்டு மீறிய ஆர்வ உத்திகள், இலஞ்சம், மிரட்டல் மற்றும் வன்முறை ஆகியவற்றால் மட்டுமே பொ. ஊ. மு. 55இல் பேராளர்களாக பாம்பே மற்றும் கிராசுசு ஆகியோர் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டனர்.^[117] இவர்களது பேராளர் பதவியின் போது பாம்பே மற்றும் கிராசுசு லெக்சு பொம்பெயியா லிசினியா என்ற சட்டத்தை சில தீர்ப்பாயர்களின் ஆதரவுடன் இயற்றினர். இச்சட்டம் சீசரின் தலைமையை நீட்டித்தது மற்றும் இவர்களுக்கு முறையே எசுப்பானியா மற்றும் சிரியாவின் தலைமைகளை லெக்சு திரெபோனியா சட்டம் வழங்கியது.^[118] எனினும், பாம்பே என்றுமே இந்த மாகாணத்திற்குச் செல்லவில்லை. உரோமில் அரசியல் ரீதியாகச் செயல்பாட்டுடன் தொடர்ந்தார்.^[119] இவர்களது கடுமையான அரசியல் உத்திகளுக்கு எதிராக எதிர்க் கட்சியினர் மீண்டும் ஒன்றிணைந்தனர். அந்த ஆண்டுத் தேர்தலில் கூட்டாளிகளைத் தோற்கடித்தனர். எனினும், எதிர்க் கட்சிகள் கௌலில் சீசரின் நடவடிக்கைகளுக்கு எதிராகச் செயல்படவில்லை.^[120]^[121]

பொ. ஊ. மு. 55-54ஆம் ஆண்டுகளின் குளிர்காலத்தில் ஓர் இலீசியன் மற்றும் ஐந்து கோகோர்த்துப் படைகள் கௌலில் பதுங்கியிருந்து தாக்கப்பட்டு, அழிக்கப்பட்ட நிகழ்வானது உரோமில் சீசரின் தலைமை மற்றும் ஆற்றல் குறித்து குறிப்பிடத்தக்க அளவுக்குக் கவலையை ஏற்படுத்தியது. சீசரின் கமண்டரீசு நூலிலுள்ள பெருமளவுக்குத் தற்காக்கும் விளக்கங்களால் இது சான்றளிக்கப்படுகிறது.^[122] சீசரின் மகளும், பாம்பேயின் மனைவியுமான சூலியா குழந்தைப் பிறப்பின் போது அண். ஆகத்து 54ஆம் ஆண்டின் பிந்திய பகுதியில் இறந்ததானது சீசர் மற்றும் பாம்பே இடையில் ஒரு விரிசலை ஏற்படுத்தியது.^[123]^[124]^[125] பொ. ஊ. மு. 53ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் ஆள்சேர்ப்பு மற்றும் கல்லிய கிளர்ச்சியாளர்களுக்கு எதிராக பெரும்பாலும் வெற்றிகரமாக இல்லாத இரண்டு ஆண்டு போர்ப் பயணங்களுக்கு முன் பாம்பேயுடன் இவர் ஏற்படுத்திய ஒரு தனிநபர் ஒப்பந்தம் ஆகியவற்றின் மூலம் புதிய வலுவூட்டல் படைகளை சீசர் சேர்க்க விரும்பி சேர்த்தார்.^[126] அதே ஆண்டு, கர்ரவே யுத்தத்தில் கிராசுசுவின் போர்ப் பயணமானது அழிவிலும், பார்த்தியர்களின் கைகளில் அவரது இறப்பிலும் முடிந்தது. பொ. ஊ. மு. 52இல் நகரத்தின் ஒழுங்கை மீண்டும் நிறுவ ஓர் ஒற்றைப் பேராளர் பதவியுடன் பாம்பே அந்த ஆண்டைத் தொடங்கிய போது^[127] சீசர் கௌலில் கிளர்ச்சியாளர்களை ஒடுக்கிக் கொண்டிருந்தார். அலேசியாவில் இவரது வெற்றி குறித்த செய்திக்குப் பிறகு பாம்பேயின் ஆதரவுடன் "10 தீர்ப்பாயர்களின் சட்டத்தை" ஒத்து இவர் 20 நாட்களுக்கான நன்றி தெரிவிக்கும் விழாவையும், இவர் இல்லாத நேரத்திலும் பேராளர் பதவிக்குப் போட்டியிடும் உரிமையையும் பெற்றார்.^[128]^[129]

உள்நாட்டுப் போர்

பொ. ஊ. மு. 52 - 49 வரையிலான கால கட்டத்தில் சீசர் மற்றும் பாம்பேவுக்கு இடையிலான நம்பிக்கையானது நொறுங்கியது.^[130] பொ. ஊ. மு. 51இல் சீசரைத் திரும்ப அழைக்கும் முன்மொழிவை பேராளர் மார்செல்லுசு கொண்டு வந்தார். கெளலில் சீசரின் புராவின்சியாவானது (இந்த இடத்தில் "செயல்" என்று பொருள்படுகிறது) 52இல் வெர்சிங்கெதோரிக்சுவுக்கு எதிரான சீசரின் வெற்றி காரணமாக இவரின் பணி முடிவடைந்து விட்டது என்று அவர் வாதிட்டார். அந்த ஆண்டு பெல்லோவாசி பழங்குடியினருடன் சீசர் சண்டையிட்டுக் கொண்டிருந்ததால் இவரது பணி முடிவடையவில்லை என்பது சான்றுடன் புலப்படுகிறது.^[131] இருந்த போதிலும் இந்த முன்மொழிவானது வீட்டோ அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி நிராகரிக்கப்பட்டது.^[132] அந்த ஆண்டு செனட் சபையில் காதோவைச் சுற்றியிருந்த மாறுதலை விரும்பாதவர்கள் மதிப்புகளையோ அல்லது இரண்டாவது பேராளர் பதவியையோ இல்லாமல் கௌலிலிருந்து சீசர் திரும்புவதைக் கட்டாயப்படுத்துவதற்காக பாம்பேயைச் சேர்க்க முயல்வார்கள் என்று தோன்றியது.^[133] காதோ, பிபுலுசு மற்றும் அவர்களது கூட்டாளிகள் எனினும் சீசரின் தொடர்ந்த தலைமைக்கு எதிராக விடாப்பிடியான நிலைப்பாட்டை எடுப்பதற்குப் பாம்பேயின் ஆதரவைப் பெறுவதில் வெற்றியடைந்தனர்.^[134]

பொ. ஊ. மு. 50ஆம் ஆண்டு நகர்ந்த போது உள்நாட்டுப் போர் குறித்த அச்சங்களானவை அதிகரித்தன. சீசர் மற்றும் இவரது எதிரிகள் ஆகிய இருவருமே முறையே தெற்கு கௌல் மற்றும் வடக்கு இத்தாலியில் துருப்புக்களைச் சேர்க்கத் தொடங்கினர்.^[135] இலையுதிர் காலத்தில் சிசெரோ மற்றும் பிறர் சீசர் மற்றும் பாம்பே ஆகிய இருவருமே ஆயுதங்களைக் கைவிட வேண்டுமென வேண்டினர். 1 திசம்பர் பொ. ஊ. மு. 50 அன்று இந்த முன் மொழிவானது செனட் சபையில் முறைப் படி முன் வைக்கப்பட்டது.^[136] இதற்குப் பெருமளவிலான ஆதரவு கிடைத்தது. 370 பேர் ஆதரவாகவும், 22 பேர் எதிராகவும் வாக்களித்தனர். ஆனால், இந்த முன்மொழிவு நிறைவேற்றப்படவில்லை. ஏனெனில், பேராளர்களில் ஒருவர் இந்தச் சந்திப்பை கலைத்தார்.^[137] இத்தாலிக்கு சீசர் அணி வகுத்து வருகிறார் என்ற ஒரு வதந்தியானது உரோமுமுக்கு அந்த ஆண்டு வந்த போது இரு பேராளர்களும் பாம்பேயை இத்தாலியைத் தற்காக்குமாறு அறிவுறுத்தினர். கடைசியில் வேறு வழியில்லாமல் பாம்பே இந்தப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டார்.^[138] பொ. ஊ. மு. 49ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் செனட் சபைக்கு சீசர் மற்றும் பாம்பேயின் ஆயுதக் கைவிடலானது வாசித்துக் காட்டப்பட வேண்டும் என சீசர் புதுப்பிக்கப்பட்ட ஒரு வாய்ப்பை அளிக்க முன் வந்தார். ஆனால் விடாப்பிடியான கொள்கை உடையவர்களால் இது நிராகரிக்கப்பட்டது.^[139] பாம்பேயிடம் தனியாகக் கொடுக்கப்பட்ட ஒரு பிந்தைய சமரசமும் விடாப்பிடிக் கொள்கையாளர்களின் அறிவுறுத்தலில் நிராகரிக்கப்பட்டது.^[140] 7 சனவரி அன்று இவருக்கு ஆதரவான தீர்ப்பாயர்கள் உரோமிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டனர். பிறகு செனட் சபையானது சீசரை ஓர் எதிரியாக அறிவித்தது. தனது இறுதி ஆணையான செனத்தசு கன்சல்த்தம் அல்திமேத்தத்தை வெளியிட்டது.^[141]

உரோம் மீது ஏன் சீசர் அணி வகுத்தார் என்பதற்கான குறிப்பான காரணங்கள் குறித்து அறிஞர்களிடையே கருத்து வேறுபாடுகள் உள்ளன. ஒரு மிகப் பிரபலமான கோட்பாடானது, இவருடைய ஆளுநர் பதவிக் காலத்திற்கு தடைக் காப்பாற்றலைப் பெற இவருக்கு மறுப்புத் தெரிவிக்கப்பட்ட போது, சீசர் குற்ற வழக்குத் தொடர்வு, குற்ற மெய்ப்பிப்பு மற்றும் நாடு கடத்தப்படுதல் அல்லது தன்னுடைய நிலையைத் தற்காக்கும் பொருட்டு உள்நாட்டுப் போரை தொடங்குதல் ஆகியவற்றுக்கு இடையே ஏதேனும் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுக்கும் நிலைக்குக் கட்டாயப்படுத்தப்பட்டார் என்று குறிப்பிடுகிறது.^[142]^[143] உண்மையிலேயே சீசரைக் குற்ற வழக்குத் தொடர்வுக்கு ஆளாக்குதல் மற்றும் குற்ற மெய்ப்பிப்பு ஆகியவற்றுக்கு உட்படுத்தியிருக்க முடியுமா என்பது விவாதத்திற்குரியதாக உள்ளது. வெற்றிகரமாகக் குற்ற வழக்குத் தொடர்வை இவர் மீது சாத்தியமாக்குவது மிக மிக வாய்ப்பற்றது என சில அறிஞர்கள் நம்புகின்றனர்.^[144]^[145] சீசரின் முதன்மையான நோக்கங்களில் ஓர் இரண்டாவது பேராளர் பதவியை உறுதி செய்தல்^[146] மற்றும் ஒரு வெற்றியை உறுதி செய்தல் ஆகியவை இருந்தன. பாம்பேயின் ஒற்றைப் பேராளர் பதவிக்கு சக நபராக பொ. ஊ. மு. 52ஆம் ஆண்டு இந்த எண்ணம் இவருக்கு முதன் முதலில் தோன்றியது. பொ. ஊ. மு. 50இல் இரு பேராளர் பதவிகளையும் கொண்டிருந்த இவரது எதிரிகளால் இவரது வேட்பாளர் மனு நிராகரிக்கப்படலாம் அல்லது ஒரு தேர்தலில் இவர் வென்றால் அதை உறுதி செய்ய மறுக்கலாம் என்ற அச்சம் இவருக்கு ஏற்பட்டது.^[147] போருக்கான இவரது நியாயப்படுத்துதலின் மையமாகவும் கூட இது திகழ்ந்தது: பாம்பேயும், அவரது கூட்டாளிகளும் தேவைப்பட்டால் பலத்தையும் பிரயோகித்து (தீர்ப்பாயர்கள் வெளியேற்றப்பட்டதன் மூலம் இது வெளிக் காட்டப்படுகிறது^[148]) சீசரை தேர்ந்தெடுக்கும் மற்றும் சீசரின் சாதனைகளைக்கு மதிப்பளிக்கும் உரோமானிய மக்களின் சுதந்திரத்தை ஒடுக்க நினைக்கலாம் என்று இவர் அச்சமடைந்தார்.^[149]

கிளியோபட்ராவுடனான வாழ்க்கை

ஜூலியஸ் சீசர் எகிப்தினை போரின் மூலம் வெல்ல துணிந்தார். அப்பொழுது ஆதரவற்ற நிலையில் இருந்த கிளியோபாட்ரா சீசருடன் இணைந்து கொண்டார். கிளியோபாட்ராவை விரட்டிவிட்ட அவரது கணவன் தொலமியுடன் சீசர் போரிட்டார். இப்போரில் தோலமியை சீசர் கொன்றார். வரலாற்று ஆசிரியர்கள் சிலர் தொலமியை கொன்றது கிளியோபாட்ரா என்றும் கூறுகின்றனர்.

கிளியோபாட்ராவின் அழகில் மயங்கிய ஜூலியஸ் சீசர் அவரை காதலியாக ஏற்றுக் கொண்டார். எகிப்தினை வென்றவர் அதற்கு கிளியோபாட்ராவை தலைவியாக்கினார். இவர்களுக்கு சிசேரியன் என்ற மகனுண்டு.

மரணம்

ஜூலியஸ் சீசர் அறிவிக்கப்படாத சர்வாதிகாரி போல ரோமில் செயல்பட்டார். கிரிகோரியன் காலெண்டர் மாற்றத்திற்கு உள்ளானது. கிரேக்கமெங்கும் சீசரின் பெரும் சிலைகள் எழுப்பப்பெற்றன. நாணயங்களில் சீசரின் உருவம் பொறிக்கப்பட்டது. இதனால் வருத்தமுற்ற சீசரின் உடனிருந்த பலர் சீசரை கொல்ல திட்டமிட்டனர்.^[150] கிமு. 44 பங்குனி 15 ல் புருட்டஸ், சர்விலஸ் காஸ்கா, காசியஸ் லான்ஜினஸ் என பலர் இணைந்து சீசரை கத்தியால் குத்திக் கொன்றனர். பாம்பேயின் சிலை கீழே சீசர் விழும் பொழுது அவருடைய உடலில் முப்பத்தைந்து கத்திக் குத்துக் காயங்கள் இருந்தன. அப்பொழுது சீசரின் வளர்ப்பு மகனான அகஸ்ட்டஸ் எனும் அக்டேவியஸ் பதினெட்டு வயதுடையவராக இருந்தார்.

தனிப்பட்ட வாழ்க்கை

உடல்நலம் மற்றும் உடல் தோற்றம்

புளூடார்ச்சின் குறிப்புகளின்படி,^[151] சீசருக்கு சிலநேரங்களில் கால்-கை வலிப்பு வந்துள்ளதாகத் தெரிகின்றது. தற்கால வரலாற்று அறிஞர்கள் இதுகுறித்து "மிகவும் பிளவுபட்டுள்ளனர்"; தவிரவும், சிலர் சீசருக்கு மலேரியா தாக்கியதாக நம்புகின்றனர்.^[152] பல தலைவலி சிறப்பு மருத்துவர்கள் கால்-கை வலிப்பிற்கு மாற்றாக மைக்ரேன் தலைவலி ஏற்பட்டிருக்கலாம் எனக் கருத்துத் தெரிவித்துள்ளனர்.^[153] வேறு சிலர் இந்த கால்-கை வலிப்புக்கள் மூளையில் தீநுண்ம தொற்றால் ஏற்பட்டிருக்கலாம் என கருதுகின்றனர்.^[154]^[155]

சீசருக்கு நான்கு முறை வலிப்பு ஏற்பட்டுள்ளதை ஆவணங்கள் உறுதி செய்கின்றன. தவிர, அவரது இளமையில் வலிப்புக்கள் வந்திருக்கலாம். சீசருக்கு ஏற்பட்ட வலிப்பு குறித்த முதல் குறிப்பை தன்வரலாற்றாளர் சுடோனியசு பதிவு செய்துள்ளார். இவர் சீசர் இறந்த பிறகு பிறந்தவராவார். வலிப்பு குறித்த பதிவுகளை எதிர்க்கும் மருத்துவ வரலாற்றாளர்கள் இத்தகைய வலிப்புகளுக்கு இரத்தச் சர்க்கரைக் குறைவைக் காரணமாகக் கூறுகின்றனர்.^[156]^[157]^[158]

2003இல் மனநல மருத்துவர் ஆர்பர் எஃப். ஓடர் சீசரின் வலிப்பு நோய் காரணமாக ஏற்பட்ட மனநோயை "சீசர் காம்ப்ளெக்சு" என்று பெயரிட்டுள்ளார்; வலிப்புநோயால் தான் வருத்தமுறுவதை மற்றவர் அறியக்கூடாதென்பதற்காகவே தனது மெய்க்காப்பாளர்களை விலக்கிக் கொண்டதும் அதுவே சீசரது கொலைக்குக் காரணமானதும் இந்த மனநோயாலேயாகும்.^[159]

சேக்சுபிரியரின் நாடக வரியொன்றிலிருந்து சீசருக்கு ஒரு காது கேளாதிருந்திருக்கலாம் எனவும் கருதப்படுகின்றது: எனது வலதுகைப் பக்கம் வா, இந்தக் காது கேட்காது.^[160] எந்த வரலாற்று நூலும் சீசருக்கு காதுக் குறை இருப்பதாக குறிப்பிடவில்லை.^[161]

உரோமானிய வரலாற்றாளர் சுடோனியசு சீசரை "உயரமான, வெண்ணிற, குறையற்ற உறுப்புகளுடைய, கருப்பு கண்களுடனான" மனிதராக விவரிக்கிறார்.^[162]

பெயர் மற்றும் குடும்பம்

பெற்றோர்கள்

தந்தை காயுஸ் ஜூலியஸ் சீசர்
தாய் ஆரேலியா

சகோதரிகள்

ஜூலியா சீசர்ஸ் மூத்தவள்
ஜூலியா சீசர்ஸ் இளையவள்

மனைவிகள்

முதல் திருமணம் கிமு 83ல் கார்னெலியாவுடன் நடைபெற்றது. கர்னெலியா பிரசவத்தின் பொழுது இறக்கும் (கிமு 68 அல்லது 69) வரை இந்த உறவு தொடர்ந்தது.
இரண்டாவது திருமணம் கிமு 67ல் பொம்பெயாவுடன் நடந்தது. இந்த உறவு கிமு 61ல் விவாகரத்து பெறும் வரை தொடர்ந்தது.
மூன்றாவது திருமணம் கிமு 59ல் Calpurnia Pisonisவுடன் நடந்தது. இந்த உறவு சீசரின் மரணம் வரை தொடர்ந்தது.

குழந்தைகள்

ஜூலியா, கிமு 83 அல்லது 82ல் கார்னெலியா ஜூலியஸ் சீசர் தம்பதிகளுக்குப் பிறந்தவர்.
சிசேரியன், கிமு 47ல் ஏழாம் கிளியோபாற்றா மற்றும் ஜூலியஸ் சீசருக்கு பிறந்தவர். இவர் 17ம் வயதில் ஆக்டோவியஸ் என்ற சீசரின் வளர்ப்பு மகனால் கொல்லப்பட்டார்.
பேரரசர் அகஸ்ட்டஸ் - ஜூலியஸ் சீசரின் வளர்ப்பு மகனாவார். இவர் சீசர் சகோதரியின் மகன் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
மார்கஸ் ஜுனியஸ் புருட்டஸ்

பேரப்பிள்ளைகள்

பாம்பே மற்றும் சீசரின் மகள் ஜூலியாவிற்குப் பிறந்த பெயரிடப்படாத குழந்தை. இக்குழந்தை சில நாட்களில் இறந்தது

காதலிகள்

கிளியோபாட்ரா VII சிசேரியனின் தாய்
செர்வில்லா புரூட்டசின் தாய்
ஈனோய் (Eunoë)

குறிப்பிடத்தக்க உறவினர்கள்

அகஸ்ட்டஸ்
மார்க் ஆண்டனி
மார்கஸ் ஜுனியஸ் புருட்டஸ்
கேயுஸ் மரியஸ்
லூசியஸ் ஜூலியஸ் சீசர்
ஜூலியஸ் சபன்யஸ்

இலக்கிய படைப்புகள்

ஜூலியஸ் சீசர் தனது வாழ்க்கை வரலாற்றினை மூன்று பாகங்களாக எழுதியிருக்கிறார். அத்துடன் படையெடுப்புகளை விவரித்து ஏழு பாகங்கள் கொண்ட நூலினை எழுதியுள்ளார்.

நாடகங்கள்

சீசரை மையமாக வைத்து எழுதப்பெற்ற நாடகங்கள்

ஜூலியஸ் சீசர் – வில்லியம் ஷேக்ஸ்பியர்
சீசர் அன்ட் கிளியோபட்ரா – பெர்னாட்சா

மேற்கோள்கள்

↑ Badian 2009, ப. 16
↑ Keppie, Lawrence (1998). "The approach of civil war". The Making of the Roman Army: From Republic to Empire. Norman, OK: University of Oklahoma Press. p. 102. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-8061-3014-9.
↑ Tucker, Spencer (2010). Battles That Changed History: An Encyclopedia of World Conflict. ABC-CLIO. p. 68. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-59884-430-6.
↑ Badian 2009, ப. 16
↑ Goldsworthy 2006, ப. 32–33.
↑ Goldsworthy 2006, ப. 35.
↑ Badian 2009, ப. 14; Goldsworthy 2006, ப. 31–32
↑ Badian 2009, ப. 15 dates the land commission to 103 per MRR 3.109; Goldsworthy 2006, ப. 33–34; Broughton 1952, ப. 22, dating the proconsulship to 91 with praetorship in 92 BC and citing, among others, வார்ப்புரு:CIL and வார்ப்புரு:CIL.
↑ Badian 2009, ப. 16.
↑ Badian 2009, ப. 16
↑ Goldsworthy 2006, ப. 34.
↑ Badian 2009, ப. 16–17, stating Caesar was placed on the lists. Cf, stating Caesar was only summoned for interrogation, Hinard, François (1985). Les proscriptions de la Rome républicaine (in பிரெஞ்சு). Ecole française de Rome. p. 64. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-2-7283-0094-5. இணையக் கணினி நூலக மைய எண் 1006100534.
↑ Badian 2009, ப. 16–17
↑ Plut. Caes., 1.4; Suet. Iul., 1.3.
↑ Badian 2009, ப. 17
↑ Badian 2009, ப. 17–18.
↑ Suet. Iul., 2–3; Plut. Caes., 2–3; Dio, 43.20.
↑ Badian 2009, ப. 17.
↑ Badian 2009, ப. 18, citing Suet. Iul., 3.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 35.
↑ Alexander 1990, ப. 71 (Trial 140) noting also that Tac. Dial., 34.7 wrongly places the trial in 79 BC; Alexander 1990, ப. 71–72 (Trial 141).
↑ Badian 2009, ப. 18.
↑ Pelling, C B R (2011). Plutarch: Caesar. Oxford: Oxford University Press. pp. 139–41. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-19-814904-0. இணையக் கணினி நூலக மைய எண் 772240772. Vell. Pat., 2.42.3 reports that the governor wanted to enslave and sell the pirates but that Caesar returned quickly and had them executed. Pelling believes the second part of Vell. Pat.'s narrative – along with other sources (Plut. Caes., 1.8–2.7; Suet. Iul., 4) – are literary embellishment and that the pirates were enslaved and sold.
↑ Badian 2009, ப. 19
↑ Goldsworthy 2006, ப. 78.
↑ Badian 2009, ப. 19; Broughton 1952, ப. 114, 125; Vell. Pat., 2.43.1 (pontificate); Plut. Caes., 5.1 and Suet. Iul., 5 (military tribunate).
↑ Badian 2009, ப. 19, citing Suet. Iul., 5.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 63.
↑ Badian 2009, ப. 19–20; Broughton 1952, ப. 126, 128, 130 n. 4
↑ Badian 2009, ப. 20; Broughton 1952, ப. 132. Badian 2009, ப. 21 cites Suet. Iul., 6.1 for the incipit of Caesar's eulogy.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 43.
↑ Plut. Caes., 5.2–3.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 43–46.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 46
↑ Gruen 1995, ப. 79–80.
↑ Mouritsen, Henrik (2001). Plebs and politics in the late Roman Republic. Cambridge University Press. p. 97. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-511-04114-4. இணையக் கணினி நூலக மைய எண் 56761502. See also Broughton 1952, ப. 158 and Plut. Caes., 6.1–4.
↑ Broughton 1952, ப. 158.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 46–47.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 48–49.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 64, 64 n. 129
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 64–65
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 66, citing Suet. Iul., 13; Plut. Caes., 7.1–4; Dio, 37.37.1–3.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 67–68.
↑ Gruen 1995, ப. 80–81.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 69 n. 148.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 71.
↑ Alexander 1990, ப. 110
↑ Gruen 1995, ப. 80 See also Suet. Iul., 17.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 72–77 Gruen 1995, ப. 429 n. 107 calls the view that Caesar was one of the masterminds of the conspiracy "long... discredited and requires no further refutation".
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 85–86, 90.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 92. Earlier sources being Cic. Cat., 4.8–10 and Sall. Cat., 51.42. Later sources include Plut. Caes., 7.9 and App. BCiv., 2.6.
↑ Gruen 1995, ப. 281–82.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 102.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 102–04.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 107 Dio reports a senatus consultum ultimum. Broughton 1952, ப. 173
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 109.
↑ Plut. Caes., 10.9.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 110
↑ Drogula 2019, ப. 97–98.
↑ Broughton 1952, ப. 173, 180. Most sources give a proconsular dignity. After the Sullan era, all magistrates were prorogued pro consule. Badian, Ernst; Lintott, Andrew (2016). "pro consule, pro praetore". Oxford Classical Dictionary. Oxford University Press. எண்ணிம ஆவணச் சுட்டி:10.1093/acrefore/9780199381135.013.5337. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-19-938113-5.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 109–10.
↑ Broughton 1952, ப. 180.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 110–11.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 111.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 112–13.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 114; Plut. Caes., 13; Suet. Iul., 18.2.
↑ Gruen 2009, ப. 28.
↑ Gruen 2009, ப. 30–31.
↑ Gruen 2009, ப. 28; Broughton 1952, ப. 158, 173 On credit for the aedilican games, see Suet. Iul., 10, Dio, 37.8.2, and Plut. Caes., 5.5.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 119
↑ Ridley, R (1999). "What's in the Name: the so-called First Triumvirate". Arctos: Acta Philological Fennica 33: 133–44. https://journal.fi/arctos/article/download/85987/44908. The first usage of the term was in 1681.
↑ Gruen 2009, ப. 31.
↑ Gruen 2009, ப. 31; Morstein-Marx 2021, ப. 121–22
↑ ^74.0 ^74.1 Gruen 2009, ப. 32.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 125–29.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 130, 132.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 138.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 139–40.
↑ Wiseman 1994, ப. 372.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 143 (Bibulus), 147 (dating to May).
↑ Wiseman 1994, ப. 374.
↑ Drogula 2019, ப. 137.
↑ Gruen 2009, ப. 33, noting that the lex Vatinia was "no means unprecedented... or even controversial".
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 175, citing Balsdon, J P V D (1939). "Consular provinces under the late Republic – II. Caesar's Gallic command". Journal of Roman Studies 29: 167–83. doi:10.2307/297143. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0075-4358. https://www.jstor.org/stable/297143. Moreover, Caesar's eventual provinces of Trans- and Cisalpine Gaul had been assigned to the consuls of 60 and therefore would have been unavailable. Rafferty, David (2017). "Cisalpine Gaul as a consular province in the late Republic". Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte 66 (2): 147–172. doi:10.25162/historia-2017-0008. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0018-2311. https://www.jstor.org/stable/45019257.
↑ Morstein-Marx 2021, pp. 176–77; Gruen 2009, p. 34.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 143: Dio, 38.6.5 and Suet. Iul., 20.1 say around late January; Plut. Pomp., 48.5 says in early May; Vell. Pat., 2.44.5 says May.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 142–44.
↑ Gruen 2009, ப. 34
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 150–51
↑ Gruen 2009, ப. 34.
↑ Drogula 2019, ப. 138–39, noting Cato's support of Caesar's anti-corruption bill and the possibility that Cato gave input for some of its provisions.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 182–83, 182 n. 260, citing Suet. Iul., 23.1; pace Ramsey 2009, ப. 38.
↑ Goldsworthy 2006, ப. 186–87.
↑ Goldsworthy 2006, ப. 188–89.
↑ Goldsworthy 2006, ப. 189–90.
↑ Goldsworthy 2006, ப. 204.
↑ Goldsworthy 2006, ப. 205, 208–10.
↑ Goldsworthy 2016, ப. 212–15.
↑ Goldsworthy 2016, ப. 217.
↑ Goldsworthy 2016, ப. 220.
↑ ^101.0 ^101.1 Boatwright 2004, ப. 242.
↑ Goldsworthy 2016, ப. 203.
↑ Goldsworthy 2016, pp. 221–22; Boatwright 2004, p. 242.
↑ Goldsworthy 2016, ப. 222.
↑ Goldsworthy 2016, ப. 223.
↑ Goldsworthy 2016, pp. 229–32, 233–38; Boatwright 2004, p. 242.
↑ Gruen 1995, ப. 98
↑ Ramsey 2009, ப. 37–38.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 194
↑ Ramsey 2009, ப. 39.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 220
↑ Morstein-Marx 2021, pp. 196, 220; Ramsey 2009, pp. 39–40.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 220–21.
↑ Ramsey 2009, ப. 39–40.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 229.
↑ Ramsey 2009, pp. 41–42; Morstein-Marx 2021, p. 232.
↑ Ramsey 2009, p. 43; Morstein-Marx 2021, pp. 232–33.
↑ Ramsey 2009, p. 44; Morstein-Marx 2021, pp. 232–33.
↑ Gruen 1995, ப. 451.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 238, citing Cic. Sest., 51, "hardly anyone has lost popularity among the citizens for winning wars".
↑ Ramsey 2009, ப. 44.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 241ff
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 272 n. 42
↑ Ramsey 2009, ப. 46
↑ Gruen 1995, ப. 451–52, 453
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 243–44.
↑ Ramsey, J T (2016). "How and why was Pompey made sole consul in 52 BC?". Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte 65 (3): 298–324. doi:10.25162/historia-2016-0017. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0018-2311. https://www.jstor.org/stable/45019234.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 247–48, 260, 265–66.
↑ Wiseman 1994, ப. 412.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 258. See also Appendix 4 in the same book, analysing the conflict between Caesar and Pompey in terms of a கைதியின் குழப்பம்.
↑ Wiseman 1994, ப. 414
↑ Morstein-Marx 2021, p. 270; Drogula 2019, p. 223.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 273.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 272, 276, 295 (identities of Cato's allies).
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 291.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 292–93.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 297.
↑ Wiseman 1994, ப. 412–22
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 304.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 306.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 308.
↑ Boatwright 2004, p. 247; Meier 1995, pp. 1, 4; Mackay 2009, pp. 279–81; Wiseman 1994, p. 419.
↑ Ehrhardt, C T H R (1995). "Crossing the Rubicon". Antichthon 29: 30–41. doi:10.1017/S0066477400000927. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0066-4774. https://www.cambridge.org/core/journals/antichthon/article/abs/crossing-the-rubicon/80ABC3DF2369F0E3035A2B68FF6B23F1. பார்த்த நாள்: 26 April 2022. "Everyone knows that Caesar crossed the Rubicon because [he would have been...] put on trial, found guilty and have his political career ended... Yet over thirty years ago, Shackleton Bailey, in less than two pages of his introduction to Cicero's Letters to Atticus, destroyed the basis for this belief, and... no one has been able to rebuild it.".
↑ Morstein-Marx, Robert (2007). "Caesar's alleged fear of prosecution and his "ratio absentis" in the approach to the civil war". Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte 56 (2): 159–78. doi:10.25162/historia-2007-0013. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0018-2311.
↑
Morstein-Marx 2021, ப. 262–63, explaining:
- Any prosecution was extremely unlikely to succeed.
- No contemporary source expresses dissatisfaction with an inability to prosecute.
- No timely charges could have been brought. The possibility of conviction for irregularities during his consulship in 59 was a fantasy when none of Caesar's actions in 59 were overturned. Morstein-Marx 2021, ப. 624.
- Caesar proposed giving up his command – opening himself up to prosecution – in January 49 BC as part of peace negotiations, something he would not have proposed if he were worried about a sure-fire conviction.
See also Morstein-Marx 2021, Appendix 2, and, contra Morstein-Marx, Girardet, Klaus Martin (2020). Januar 49 v. Chr.: Vorgeschichte, Rechtslage, politische Aspekte (in ஜெர்மன்). Bonn: Dr. Rudolf Habelt GmbH. எண்ணிம ஆவணச் சுட்டி:10.22028/d291-30177. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-3-7749-4068-0.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 247 n. 234, citing Suet. Iul., 26.1; Plut. Pomp., 56.1–3.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 288
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 309.
↑ Morstein-Marx 2021, ப. 320.
↑ "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்". Archived from the original on 2013-08-29. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2013-06-18.
↑ Plutarch, Caesar 17, 45, 60; see also Suetonius, Julius 45.
↑ Ronald T. Ridley, "The Dictator's Mistake: Caesar's Escape from Sulla," Historia 49 (2000), pp. 225–226, citing doubters of epilepsy: F. Kanngiesser, "Notes on the Pathology of the Julian Dynasty," Glasgow Medical Journal 77 (1912) 428–432; T. Cawthorne, "Julius Caesar and the Falling Sickness,” Proceedings of Royal Society of Medicine 51 (1957) 27–30, who prefers Ménière's disease; and O. Temkin, The Falling Sickness: A History of Epilepsy from the Greeks to the Beginnings of Modern Neurology (Baltimore 1971), p 162.
↑ Seymour Diamond and Mary Franklin, Conquering Your Migraine: The Essential Guide to Understanding and Treating Migraines for all Sufferers and Their Families, (New York: Fireside, 2001), 19.
↑ Bruschi, Fabrizio (2011). "Was Julius Caesar's epilepsy due to neurocysticercosis?". Trends in Parasitology (Cell Press) 27 (9): 373–374. doi:10.1016/j.pt.2011.06.001. http://www.researchgate.net/publication/51493212_Was_Julius_Caesar's_epilepsy_due_to_neurocysticercosis?ev=prf_pub. பார்த்த நாள்: 2 May 2013.
↑ McLachlan, Richard S. (2010). "Julius Caesar's Late Onset Epilepsy: A Case of Historic Proportions". Canadian Journal of Neurological Sciences (Canadian Journal of Neurological Sciences Inc.) 37 (5): 557–561. http://apps.webofknowledge.com/full_record.do?product=WOS&search_mode=GeneralSearch&qid=4&SID=P2Ajl5d3oe6ha3MO8EF&page=1&doc=2. பார்த்த நாள்: 11 May 2013.
↑ Hughes J; Atanassova, E; Boev, K (2004). "Dictator Perpetuus: Julius Caesar—did he have seizures? If so, what was the etiology?". Epilepsy Behav 5 (5): 756–64. doi:10.1016/j.yebeh.2004.05.006. பப்மெட்:15380131.
↑ Gomez J, Kotler J, Long J (1995). "Was Julius Caesar's epilepsy due to a brain tumor?". The Journal of the Florida Medical Association 82 (3): 199–201. பப்மெட்:7738524. https://archive.org/details/sim_journal-of-the-florida-medical-association_1995-03_82_3/page/199.
↑ H. Schneble (1 January 2003). "Gaius Julius Caesar". German Epilepsy Museum. பார்க்கப்பட்ட நாள் 28 August 2008.
↑ Hodder, Harbour Fraser (September 2003). "Epilepsy and Empire, Caveat Caesar". Accredited Psychiatry & Medicine (Harvard, Boston: Harvard University) 106 (1): 19. http://www.forensic-psych.com/articles/artHarvardMagCaesar.php.
↑ William Shakespeare, Julius Caesar I.ii.209.
↑ Plutarch, Alexander 42; Jeremy Paterson discussing Caesar's health in general in "Caesar the Man," A Companion to Julius Caesar (Wiley-Blackwell, 2009), p. 130 online.
↑ Suetonius, Life of Caesar 45: excelsa statura, colore candido, teretibus membris, ore paulo pleniore, nigris vegetisque oculis.

வெளி இணைப்புகள்

C. Julius Caesar பரணிடப்பட்டது 2015-11-04 at the வந்தவழி இயந்திரம் Jona Lendering's in‑depth history of Caesar (Livius. Org)
Guide to online resources பரணிடப்பட்டது 2010-01-11 at the வந்தவழி இயந்திரம்
History of Julius Caesar
Julius Caesar at BBC History
Grey, D. The Assassination of Caesar பரணிடப்பட்டது 2013-06-01 at the வந்தவழி இயந்திரம், Clio History Journal, 2009.

[1] Badian 2009, ப. 16

[2] Keppie, Lawrence (1998). "The approach of civil war". The Making of the Roman Army: From Republic to Empire. Norman, OK: University of Oklahoma Press. p. 102. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-8061-3014-9.

[3] Tucker, Spencer (2010). Battles That Changed History: An Encyclopedia of World Conflict. ABC-CLIO. p. 68. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-59884-430-6.

[4] Badian 2009, ப. 16

[FOOTNOTEGoldsworthy200632–33-5] Goldsworthy 2006, ப. 32–33.

[FOOTNOTEGoldsworthy200635-6] Goldsworthy 2006, ப. 35.

[7] Badian 2009, ப. 14; Goldsworthy 2006, ப. 31–32

[8] Badian 2009, ப. 15 dates the land commission to 103 per MRR 3.109; Goldsworthy 2006, ப. 33–34; Broughton 1952, ப. 22, dating the proconsulship to 91 with praetorship in 92 BC and citing, among others, வார்ப்புரு:CIL and வார்ப்புரு:CIL.

[FOOTNOTEBadian200916-9] Badian 2009, ப. 16.

[10] Badian 2009, ப. 16

[FOOTNOTEGoldsworthy200634-11] Goldsworthy 2006, ப. 34.

[12] Badian 2009, ப. 16–17, stating Caesar was placed on the lists. Cf, stating Caesar was only summoned for interrogation, Hinard, François (1985). Les proscriptions de la Rome républicaine (in பிரெஞ்சு). Ecole française de Rome. p. 64. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-2-7283-0094-5. இணையக் கணினி நூலக மைய எண் 1006100534.

[13] Badian 2009, ப. 16–17

[14] Plut. Caes., 1.4; Suet. Iul., 1.3.

[15] Badian 2009, ப. 17

[FOOTNOTEBadian200917–18-16] Badian 2009, ப. 17–18.

[17] Suet. Iul., 2–3; Plut. Caes., 2–3; Dio, 43.20.

[FOOTNOTEBadian200917-18] Badian 2009, ப. 17.

[19] Badian 2009, ப. 18, citing Suet. Iul., 3.

[FOOTNOTEMorstein-Marx202135-20] Morstein-Marx 2021, ப. 35.

[21] Alexander 1990, ப. 71 (Trial 140) noting also that Tac. Dial., 34.7 wrongly places the trial in 79 BC; Alexander 1990, ப. 71–72 (Trial 141).

[FOOTNOTEBadian200918-22] Badian 2009, ப. 18.

[23] Pelling, C B R (2011). Plutarch: Caesar. Oxford: Oxford University Press. pp. 139–41. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-19-814904-0. இணையக் கணினி நூலக மைய எண் 772240772. Vell. Pat., 2.42.3 reports that the governor wanted to enslave and sell the pirates but that Caesar returned quickly and had them executed. Pelling believes the second part of Vell. Pat.'s narrative – along with other sources (Plut. Caes., 1.8–2.7; Suet. Iul., 4) – are literary embellishment and that the pirates were enslaved and sold.

[24] Badian 2009, ப. 19

[FOOTNOTEGoldsworthy200678-25] Goldsworthy 2006, ப. 78.

[26] Badian 2009, ப. 19; Broughton 1952, ப. 114, 125; Vell. Pat., 2.43.1 (pontificate); Plut. Caes., 5.1 and Suet. Iul., 5 (military tribunate).

[27] Badian 2009, ப. 19, citing Suet. Iul., 5.

[FOOTNOTEMorstein-Marx202163-28] Morstein-Marx 2021, ப. 63.

[29] Badian 2009, ப. 19–20; Broughton 1952, ப. 126, 128, 130 n. 4

[30] Badian 2009, ப. 20; Broughton 1952, ப. 132. Badian 2009, ப. 21 cites Suet. Iul., 6.1 for the incipit of Caesar's eulogy.

[FOOTNOTEMorstein-Marx202143-31] Morstein-Marx 2021, ப. 43.

[FOOTNOTEPlut._''Caes.''5.2–3-32] Plut. Caes., 5.2–3.

[FOOTNOTEMorstein-Marx202143–46-33] Morstein-Marx 2021, ப. 43–46.

[34] Morstein-Marx 2021, ப. 46

[FOOTNOTEGruen199579–80-35] Gruen 1995, ப. 79–80.

[36] Mouritsen, Henrik (2001). Plebs and politics in the late Roman Republic. Cambridge University Press. p. 97. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-511-04114-4. இணையக் கணினி நூலக மைய எண் 56761502. See also Broughton 1952, ப. 158 and Plut. Caes., 6.1–4.

[FOOTNOTEBroughton1952158-37] Broughton 1952, ப. 158.

[FOOTNOTEMorstein-Marx202146–47-38] Morstein-Marx 2021, ப. 46–47.

[FOOTNOTEMorstein-Marx202148–49-39] Morstein-Marx 2021, ப. 48–49.

[40] Morstein-Marx 2021, ப. 64, 64 n. 129

[41] Morstein-Marx 2021, ப. 64–65

[42] Morstein-Marx 2021, ப. 66, citing Suet. Iul., 13; Plut. Caes., 7.1–4; Dio, 37.37.1–3.

[FOOTNOTEMorstein-Marx202167–68-43] Morstein-Marx 2021, ப. 67–68.

[FOOTNOTEGruen199580–81-44] Gruen 1995, ப. 80–81.

[FOOTNOTEMorstein-Marx202169_n._148-45] Morstein-Marx 2021, ப. 69 n. 148.

[FOOTNOTEMorstein-Marx202171-46] Morstein-Marx 2021, ப. 71.

[47] Alexander 1990, ப. 110

[48] Gruen 1995, ப. 80 See also Suet. Iul., 17.

[49] Morstein-Marx 2021, ப. 72–77 Gruen 1995, ப. 429 n. 107 calls the view that Caesar was one of the masterminds of the conspiracy "long... discredited and requires no further refutation".

[FOOTNOTEMorstein-Marx202185–86,_90-50] Morstein-Marx 2021, ப. 85–86, 90.

[51] Morstein-Marx 2021, ப. 92. Earlier sources being Cic. Cat., 4.8–10 and Sall. Cat., 51.42. Later sources include Plut. Caes., 7.9 and App. BCiv., 2.6.

[FOOTNOTEGruen1995281–82-52] Gruen 1995, ப. 281–82.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021102-53] Morstein-Marx 2021, ப. 102.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021102–04-54] Morstein-Marx 2021, ப. 102–04.

[55] Morstein-Marx 2021, ப. 107 Dio reports a senatus consultum ultimum. Broughton 1952, ப. 173

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021109-56] Morstein-Marx 2021, ப. 109.

[FOOTNOTEPlut._''Caes.''10.9-57] Plut. Caes., 10.9.

[58] Morstein-Marx 2021, ப. 110

[FOOTNOTEDrogula201997–98-59] Drogula 2019, ப. 97–98.

[60] Broughton 1952, ப. 173, 180. Most sources give a proconsular dignity. After the Sullan era, all magistrates were prorogued pro consule. Badian, Ernst; Lintott, Andrew (2016). "pro consule, pro praetore". Oxford Classical Dictionary. Oxford University Press. எண்ணிம ஆவணச் சுட்டி:10.1093/acrefore/9780199381135.013.5337. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-19-938113-5.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021109–10-61] Morstein-Marx 2021, ப. 109–10.

[FOOTNOTEBroughton1952180-62] Broughton 1952, ப. 180.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021110–11-63] Morstein-Marx 2021, ப. 110–11.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021111-64] Morstein-Marx 2021, ப. 111.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021112–13-65] Morstein-Marx 2021, ப. 112–13.

[66] Morstein-Marx 2021, ப. 114; Plut. Caes., 13; Suet. Iul., 18.2.

[FOOTNOTEGruen200928-67] Gruen 2009, ப. 28.

[FOOTNOTEGruen200930–31-68] Gruen 2009, ப. 30–31.

[69] Gruen 2009, ப. 28; Broughton 1952, ப. 158, 173 On credit for the aedilican games, see Suet. Iul., 10, Dio, 37.8.2, and Plut. Caes., 5.5.

[70] Morstein-Marx 2021, ப. 119

[71] Ridley, R (1999). "What's in the Name: the so-called First Triumvirate". Arctos: Acta Philological Fennica 33: 133–44. https://journal.fi/arctos/article/download/85987/44908. The first usage of the term was in 1681.

[FOOTNOTEGruen200931-72] Gruen 2009, ப. 31.

[73] Gruen 2009, ப. 31; Morstein-Marx 2021, ப. 121–22

[FOOTNOTEGruen200932-74] 74.0 ^74.1 Gruen 2009, ப. 32.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021125–29-75] Morstein-Marx 2021, ப. 125–29.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021130,_132-76] Morstein-Marx 2021, ப. 130, 132.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021138-77] Morstein-Marx 2021, ப. 138.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021139–40-78] Morstein-Marx 2021, ப. 139–40.

[FOOTNOTEWiseman1994372-79] Wiseman 1994, ப. 372.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021143_(Bibulus),_147_(dating_to_May)-80] Morstein-Marx 2021, ப. 143 (Bibulus), 147 (dating to May).

[FOOTNOTEWiseman1994374-81] Wiseman 1994, ப. 374.

[FOOTNOTEDrogula2019137-82] Drogula 2019, ப. 137.

[83] Gruen 2009, ப. 33, noting that the lex Vatinia was "no means unprecedented... or even controversial".

[84] Morstein-Marx 2021, ப. 175, citing Balsdon, J P V D (1939). "Consular provinces under the late Republic – II. Caesar's Gallic command". Journal of Roman Studies 29: 167–83. doi:10.2307/297143. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0075-4358. https://www.jstor.org/stable/297143. Moreover, Caesar's eventual provinces of Trans- and Cisalpine Gaul had been assigned to the consuls of 60 and therefore would have been unavailable. Rafferty, David (2017). "Cisalpine Gaul as a consular province in the late Republic". Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte 66 (2): 147–172. doi:10.25162/historia-2017-0008. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0018-2311. https://www.jstor.org/stable/45019257.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021176–77Gruen200934-85] Morstein-Marx 2021, pp. 176–77; Gruen 2009, p. 34.

[86] Morstein-Marx 2021, ப. 143: Dio, 38.6.5 and Suet. Iul., 20.1 say around late January; Plut. Pomp., 48.5 says in early May; Vell. Pat., 2.44.5 says May.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021142–44-87] Morstein-Marx 2021, ப. 142–44.

[88] Gruen 2009, ப. 34

[89] Morstein-Marx 2021, ப. 150–51

[FOOTNOTEGruen200934-90] Gruen 2009, ப. 34.

[FOOTNOTEDrogula2019138–39,_noting_Cato's_support_of_Caesar's_anti-corruption_bill_and_the_possibility_that_Cato_gave_input_for_some_of_its_provisions-91] Drogula 2019, ப. 138–39, noting Cato's support of Caesar's anti-corruption bill and the possibility that Cato gave input for some of its provisions.

[92] Morstein-Marx 2021, ப. 182–83, 182 n. 260, citing Suet. Iul., 23.1; pace Ramsey 2009, ப. 38.

[FOOTNOTEGoldsworthy2006186–87-93] Goldsworthy 2006, ப. 186–87.

[FOOTNOTEGoldsworthy2006188–89-94] Goldsworthy 2006, ப. 188–89.

[FOOTNOTEGoldsworthy2006189–90-95] Goldsworthy 2006, ப. 189–90.

[FOOTNOTEGoldsworthy2006204-96] Goldsworthy 2006, ப. 204.

[FOOTNOTEGoldsworthy2006205,_208–10-97] Goldsworthy 2006, ப. 205, 208–10.

[FOOTNOTEGoldsworthy2016212–15-98] Goldsworthy 2016, ப. 212–15.

[FOOTNOTEGoldsworthy2016217-99] Goldsworthy 2016, ப. 217.

[FOOTNOTEGoldsworthy2016220-100] Goldsworthy 2016, ப. 220.

[FOOTNOTEBoatwright2004242-101] 101.0 ^101.1 Boatwright 2004, ப. 242.

[FOOTNOTEGoldsworthy2016203-102] Goldsworthy 2016, ப. 203.

[FOOTNOTEGoldsworthy2016221–22Boatwright2004242-103] Goldsworthy 2016, pp. 221–22; Boatwright 2004, p. 242.

[FOOTNOTEGoldsworthy2016222-104] Goldsworthy 2016, ப. 222.

[FOOTNOTEGoldsworthy2016223-105] Goldsworthy 2016, ப. 223.

[FOOTNOTEGoldsworthy2016229–32,_233–38Boatwright2004242-106] Goldsworthy 2016, pp. 229–32, 233–38; Boatwright 2004, p. 242.

[107] Gruen 1995, ப. 98

[FOOTNOTERamsey200937–38-108] Ramsey 2009, ப. 37–38.

[109] Morstein-Marx 2021, ப. 194

[FOOTNOTERamsey200939-110] Ramsey 2009, ப. 39.

[111] Morstein-Marx 2021, ப. 220

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021196,_220Ramsey200939–40-112] Morstein-Marx 2021, pp. 196, 220; Ramsey 2009, pp. 39–40.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021220–21-113] Morstein-Marx 2021, ப. 220–21.

[FOOTNOTERamsey200939–40-114] Ramsey 2009, ப. 39–40.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021229-115] Morstein-Marx 2021, ப. 229.

[FOOTNOTERamsey200941–42Morstein-Marx2021232-116] Ramsey 2009, pp. 41–42; Morstein-Marx 2021, p. 232.

[FOOTNOTERamsey200943Morstein-Marx2021232–33-117] Ramsey 2009, p. 43; Morstein-Marx 2021, pp. 232–33.

[FOOTNOTERamsey200944Morstein-Marx2021232–33-118] Ramsey 2009, p. 44; Morstein-Marx 2021, pp. 232–33.

[FOOTNOTEGruen1995451-119] Gruen 1995, ப. 451.

[120] Morstein-Marx 2021, ப. 238, citing Cic. Sest., 51, "hardly anyone has lost popularity among the citizens for winning wars".

[FOOTNOTERamsey200944-121] Ramsey 2009, ப. 44.

[122] Morstein-Marx 2021, ப. 241ff

[123] Morstein-Marx 2021, ப. 272 n. 42

[124] Ramsey 2009, ப. 46

[125] Gruen 1995, ப. 451–52, 453

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021243–44-126] Morstein-Marx 2021, ப. 243–44.

[127] Ramsey, J T (2016). "How and why was Pompey made sole consul in 52 BC?". Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte 65 (3): 298–324. doi:10.25162/historia-2016-0017. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0018-2311. https://www.jstor.org/stable/45019234.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021247–48,_260,_265–66-128] Morstein-Marx 2021, ப. 247–48, 260, 265–66.

[FOOTNOTEWiseman1994412-129] Wiseman 1994, ப. 412.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021258-130] Morstein-Marx 2021, ப. 258. See also Appendix 4 in the same book, analysing the conflict between Caesar and Pompey in terms of a கைதியின் குழப்பம்.

[131] Wiseman 1994, ப. 414

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021270Drogula2019223-132] Morstein-Marx 2021, p. 270; Drogula 2019, p. 223.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021273-133] Morstein-Marx 2021, ப. 273.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021272,_276,_295_(identities_of_Cato's_allies)-134] Morstein-Marx 2021, ப. 272, 276, 295 (identities of Cato's allies).

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021291-135] Morstein-Marx 2021, ப. 291.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021292–93-136] Morstein-Marx 2021, ப. 292–93.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021297-137] Morstein-Marx 2021, ப. 297.

[138] Wiseman 1994, ப. 412–22

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021304-139] Morstein-Marx 2021, ப. 304.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021306-140] Morstein-Marx 2021, ப. 306.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021308-141] Morstein-Marx 2021, ப. 308.

[FOOTNOTEBoatwright2004247Meier19951,_4Mackay2009279–81Wiseman1994419-142] Boatwright 2004, p. 247; Meier 1995, pp. 1, 4; Mackay 2009, pp. 279–81; Wiseman 1994, p. 419.

[143] Ehrhardt, C T H R (1995). "Crossing the Rubicon". Antichthon 29: 30–41. doi:10.1017/S0066477400000927. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0066-4774. https://www.cambridge.org/core/journals/antichthon/article/abs/crossing-the-rubicon/80ABC3DF2369F0E3035A2B68FF6B23F1. பார்த்த நாள்: 26 April 2022. "Everyone knows that Caesar crossed the Rubicon because [he would have been...] put on trial, found guilty and have his political career ended... Yet over thirty years ago, Shackleton Bailey, in less than two pages of his introduction to Cicero's Letters to Atticus, destroyed the basis for this belief, and... no one has been able to rebuild it.".

[144] Morstein-Marx, Robert (2007). "Caesar's alleged fear of prosecution and his "ratio absentis" in the approach to the civil war". Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte 56 (2): 159–78. doi:10.25162/historia-2007-0013. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0018-2311.

[145] Morstein-Marx 2021, ப. 262–63, explaining:
Any prosecution was extremely unlikely to succeed.

No contemporary source expresses dissatisfaction with an inability to prosecute.

No timely charges could have been brought. The possibility of conviction for irregularities during his consulship in 59 was a fantasy when none of Caesar's actions in 59 were overturned. Morstein-Marx 2021, ப. 624.

Caesar proposed giving up his command – opening himself up to prosecution – in January 49 BC as part of peace negotiations, something he would not have proposed if he were worried about a sure-fire conviction.
See also Morstein-Marx 2021, Appendix 2, and, contra Morstein-Marx, Girardet, Klaus Martin (2020). Januar 49 v. Chr.: Vorgeschichte, Rechtslage, politische Aspekte (in ஜெர்மன்). Bonn: Dr. Rudolf Habelt GmbH. எண்ணிம ஆவணச் சுட்டி:10.22028/d291-30177. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-3-7749-4068-0.

[146] Any prosecution was extremely unlikely to succeed.

[147] No contemporary source expresses dissatisfaction with an inability to prosecute.

[148] No timely charges could have been brought. The possibility of conviction for irregularities during his consulship in 59 was a fantasy when none of Caesar's actions in 59 were overturned. Morstein-Marx 2021, ப. 624.

[149] Caesar proposed giving up his command – opening himself up to prosecution – in January 49 BC as part of peace negotiations, something he would not have proposed if he were worried about a sure-fire conviction.

[146] Morstein-Marx 2021, ப. 247 n. 234, citing Suet. Iul., 26.1; Plut. Pomp., 56.1–3.

[147] Morstein-Marx 2021, ப. 288

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021309-148] Morstein-Marx 2021, ப. 309.

[FOOTNOTEMorstein-Marx2021320-149] Morstein-Marx 2021, ப. 320.

[tamilkathir.com-150] "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்". Archived from the original on 2013-08-29. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2013-06-18.

[151] Plutarch, Caesar 17, 45, 60; see also Suetonius, Julius 45.

[152] Ronald T. Ridley, "The Dictator's Mistake: Caesar's Escape from Sulla," Historia 49 (2000), pp. 225–226, citing doubters of epilepsy: F. Kanngiesser, "Notes on the Pathology of the Julian Dynasty," Glasgow Medical Journal 77 (1912) 428–432; T. Cawthorne, "Julius Caesar and the Falling Sickness,” Proceedings of Royal Society of Medicine 51 (1957) 27–30, who prefers Ménière's disease; and O. Temkin, The Falling Sickness: A History of Epilepsy from the Greeks to the Beginnings of Modern Neurology (Baltimore 1971), p 162.

[153] Seymour Diamond and Mary Franklin, Conquering Your Migraine: The Essential Guide to Understanding and Treating Migraines for all Sufferers and Their Families, (New York: Fireside, 2001), 19.

[bruschi-154] Bruschi, Fabrizio (2011). "Was Julius Caesar's epilepsy due to neurocysticercosis?". Trends in Parasitology (Cell Press) 27 (9): 373–374. doi:10.1016/j.pt.2011.06.001. http://www.researchgate.net/publication/51493212_Was_Julius_Caesar's_epilepsy_due_to_neurocysticercosis?ev=prf_pub. பார்த்த நாள்: 2 May 2013.

[mclachlan-155] McLachlan, Richard S. (2010). "Julius Caesar's Late Onset Epilepsy: A Case of Historic Proportions". Canadian Journal of Neurological Sciences (Canadian Journal of Neurological Sciences Inc.) 37 (5): 557–561. http://apps.webofknowledge.com/full_record.do?product=WOS&search_mode=GeneralSearch&qid=4&SID=P2Ajl5d3oe6ha3MO8EF&page=1&doc=2. பார்த்த நாள்: 11 May 2013.

[Hughes2004Caesar-156] Hughes J; Atanassova, E; Boev, K (2004). "Dictator Perpetuus: Julius Caesar—did he have seizures? If so, what was the etiology?". Epilepsy Behav 5 (5): 756–64. doi:10.1016/j.yebeh.2004.05.006. பப்மெட்:15380131.

[Gomez1995-157] Gomez J, Kotler J, Long J (1995). "Was Julius Caesar's epilepsy due to a brain tumor?". The Journal of the Florida Medical Association 82 (3): 199–201. பப்மெட்:7738524. https://archive.org/details/sim_journal-of-the-florida-medical-association_1995-03_82_3/page/199.

[epilepsiemuseumCaesar-158] H. Schneble (1 January 2003). "Gaius Julius Caesar". German Epilepsy Museum. பார்க்கப்பட்ட நாள் 28 August 2008.

[159] Hodder, Harbour Fraser (September 2003). "Epilepsy and Empire, Caveat Caesar". Accredited Psychiatry & Medicine (Harvard, Boston: Harvard University) 106 (1): 19. http://www.forensic-psych.com/articles/artHarvardMagCaesar.php.

[160] William Shakespeare, Julius Caesar I.ii.209.

[161] Plutarch, Alexander 42; Jeremy Paterson discussing Caesar's health in general in "Caesar the Man," A Companion to Julius Caesar (Wiley-Blackwell, 2009), p. 130 online.

[162] Suetonius, Life of Caesar 45: excelsa statura, colore candido, teretibus membris, ore paulo pleniore, nigris vegetisque oculis.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

[96]

[97]

[98]

[99]

[100]

@@ வரிசை 158: / வரிசை 158: @@
 பொ. ஊ. மு. 50ஆம் ஆண்டு நகர்ந்த போது உள்நாட்டுப் போர் குறித்த அச்சங்களானவை அதிகரித்தன. சீசர் மற்றும் இவரது எதிரிகள் ஆகிய இருவருமே முறையே தெற்கு கௌல் மற்றும் வடக்கு இத்தாலியில் துருப்புக்களைச் சேர்க்கத் தொடங்கினர்.{{sfn|Morstein-Marx|2021|p=291}} இலையுதிர் காலத்தில் சிசெரோ மற்றும் பிறர் சீசர் மற்றும் பாம்பே ஆகிய இருவருமே ஆயுதங்களைக் கைவிட வேண்டுமென வேண்டினர். 1 திசம்பர் பொ. ஊ. மு. 50 அன்று இந்த முன் மொழிவானது செனட் சபையில் முறைப் படி முன் வைக்கப்பட்டது.{{sfn|Morstein-Marx|2021|pp=292–93}} இதற்குப் பெருமளவிலான ஆதரவு கிடைத்தது. 370 பேர் ஆதரவாகவும், 22 பேர் எதிராகவும் வாக்களித்தனர். ஆனால், இந்த முன்மொழிவு நிறைவேற்றப்படவில்லை. ஏனெனில், பேராளர்களில் ஒருவர் இந்தச் சந்திப்பை கலைத்தார்.{{sfn|Morstein-Marx|2021|p=297}} இத்தாலிக்கு சீசர் அணி வகுத்து வருகிறார் என்ற ஒரு வதந்தியானது உரோமுமுக்கு அந்த ஆண்டு வந்த போது இரு பேராளர்களும் பாம்பேயை இத்தாலியைத் தற்காக்குமாறு அறிவுறுத்தினர். கடைசியில் வேறு வழியில்லாமல் பாம்பே இந்தப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டார்.<ref>{{harvnb|Wiseman|1994|pp=412–22|ps=, citing {{harvnb|App. ''BCiv.''|loc=2.30–31}} and {{harvnb|Dio|loc=40.64.1–66.5}}.}}</ref> பொ. ஊ. மு. 49ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் செனட் சபைக்கு சீசர் மற்றும் பாம்பேயின் ஆயுதக் கைவிடலானது வாசித்துக் காட்டப்பட வேண்டும் என சீசர் புதுப்பிக்கப்பட்ட ஒரு வாய்ப்பை அளிக்க முன் வந்தார். ஆனால் விடாப்பிடியான கொள்கை உடையவர்களால் இது நிராகரிக்கப்பட்டது.{{sfn|Morstein-Marx|2021|p=304}} பாம்பேயிடம் தனியாகக் கொடுக்கப்பட்ட ஒரு பிந்தைய சமரசமும் விடாப்பிடிக் கொள்கையாளர்களின் அறிவுறுத்தலில் நிராகரிக்கப்பட்டது.{{sfn|Morstein-Marx|2021|p=306}} 7 சனவரி அன்று இவருக்கு ஆதரவான தீர்ப்பாயர்கள் உரோமிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டனர். பிறகு செனட் சபையானது சீசரை ஓர் எதிரியாக அறிவித்தது. தனது இறுதி ஆணையான ''செனத்தசு கன்சல்த்தம் அல்திமேத்தத்தை'' வெளியிட்டது.{{sfn|Morstein-Marx|2021|p=308}}
+உரோம் மீது ஏன் சீசர் அணி வகுத்தார் என்பதற்கான குறிப்பான காரணங்கள் குறித்து அறிஞர்களிடையே கருத்து வேறுபாடுகள் உள்ளன. ஒரு மிகப் பிரபலமான கோட்பாடானது, இவருடைய ஆளுநர் பதவிக் காலத்திற்கு தடைக் காப்பாற்றலைப் பெற இவருக்கு மறுப்புத் தெரிவிக்கப்பட்ட போது, சீசர் குற்ற வழக்குத் தொடர்வு, குற்ற மெய்ப்பிப்பு மற்றும் நாடு கடத்தப்படுதல் அல்லது தன்னுடைய நிலையைத் தற்காக்கும் பொருட்டு உள்நாட்டுப் போரை தொடங்குதல் ஆகியவற்றுக்கு இடையே ஏதேனும் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுக்கும் நிலைக்குக் கட்டாயப்படுத்தப்பட்டார் என்று குறிப்பிடுகிறது.{{sfnm|Boatwright|2004|1p=247|Meier|1995|2pp=1, 4|Mackay|2009|3pp=279–81|Wiseman|1994|4p=419}}<ref>{{cite journal |last=Ehrhardt |first=C T H R |date=1995 |title=Crossing the Rubicon |url=https://www.cambridge.org/core/journals/antichthon/article/abs/crossing-the-rubicon/80ABC3DF2369F0E3035A2B68FF6B23F1 |journal=Antichthon |volume=29 |pages=30–41 |doi=10.1017/S0066477400000927 |s2cid=142429003 |issn=0066-4774 |quote=Everyone knows that Caesar crossed the Rubicon because [he would have been...] put on trial, found guilty and have his political career ended... Yet over thirty years ago, Shackleton Bailey, in less than two pages of his introduction to Cicero's ''Letters to Atticus'', destroyed the basis for this belief, and... no one has been able to rebuild it. |access-date=26 April 2022 |archive-date=21 November 2021 |archive-url=https://web.archive.org/web/20211121072102/https://www.cambridge.org/core/journals/antichthon/article/abs/crossing-the-rubicon/80ABC3DF2369F0E3035A2B68FF6B23F1 |url-status=live}}</ref> உண்மையிலேயே சீசரைக் குற்ற வழக்குத் தொடர்வுக்கு ஆளாக்குதல் மற்றும் குற்ற மெய்ப்பிப்பு ஆகியவற்றுக்கு உட்படுத்தியிருக்க முடியுமா என்பது விவாதத்திற்குரியதாக உள்ளது. வெற்றிகரமாகக் குற்ற வழக்குத் தொடர்வை இவர் மீது சாத்தியமாக்குவது மிக மிக வாய்ப்பற்றது என சில அறிஞர்கள் நம்புகின்றனர்.<ref>{{cite journal |last=Morstein-Marx |first=Robert |date=2007 |title=Caesar's alleged fear of prosecution and his "ratio absentis" in the approach to the civil war |journal=Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte |volume=56 |issue=2 |pages=159–78 |doi=10.25162/historia-2007-0013 |jstor=25598386|s2cid=159090397 |issn=0018-2311}}</ref><ref>{{harvnb|Morstein-Marx|2021|pp=262–63}}, explaining:
+* Any prosecution was extremely unlikely to succeed.
+* No ''contemporary'' source expresses dissatisfaction with an inability to prosecute.
+* No timely charges could have been brought. The possibility of conviction for irregularities during his consulship in 59 was a fantasy when none of Caesar's actions in 59 were overturned. {{harvnb|Morstein-Marx|2021|p=624}}.
+* Caesar proposed giving up his command – opening himself up to prosecution – in January 49&nbsp;BC as part of peace negotiations, something he would not have proposed if he were worried about a sure-fire conviction.
+See also {{harvnb|Morstein-Marx|2021|loc=Appendix 2}}, and, contra Morstein-Marx, {{cite book |last=Girardet |first=Klaus Martin |title=Januar 49 v. Chr.: Vorgeschichte, Rechtslage, politische Aspekte |url=https://publikationen.sulb.uni-saarland.de/handle/20.500.11880/28669 |location=Bonn |year=2020 |isbn=978-3-7749-4068-0 |language=de |doi=10.22028/d291-30177 |publisher=Dr. Rudolf Habelt GmbH}}</ref> சீசரின் முதன்மையான நோக்கங்களில் ஓர் இரண்டாவது பேராளர் பதவியை உறுதி செய்தல்<ref>{{harvnb|Morstein-Marx|2021|p=247 n. 234}}, citing {{harvnb|Suet. ''Iul.''|loc=26.1}}; {{harvnb|Plut. ''Pomp.''|loc=56.1–3}}.</ref> மற்றும் ஒரு வெற்றியை உறுதி செய்தல் ஆகியவை இருந்தன. பாம்பேயின் ஒற்றைப் பேராளர் பதவிக்கு சக நபராக பொ. ஊ. மு. 52ஆம் ஆண்டு இந்த எண்ணம் இவருக்கு முதன் முதலில் தோன்றியது. பொ. ஊ. மு. 50இல் இரு பேராளர் பதவிகளையும் கொண்டிருந்த இவரது எதிரிகளால் இவரது வேட்பாளர் மனு நிராகரிக்கப்படலாம் அல்லது ஒரு தேர்தலில் இவர் வென்றால் அதை உறுதி செய்ய மறுக்கலாம் என்ற அச்சம் இவருக்கு ஏற்பட்டது.<ref>{{harvnb|Morstein-Marx|2021|p=288|ps=. "Caesar feared that the only guarantee of his rights... to stand for election in absentia under the protection of the Law of the Ten Tribunes and to receive a triumph... was his army".}}</ref> போருக்கான இவரது நியாயப்படுத்துதலின் மையமாகவும் கூட இது திகழ்ந்தது: பாம்பேயும், அவரது கூட்டாளிகளும் தேவைப்பட்டால் பலத்தையும் பிரயோகித்து (தீர்ப்பாயர்கள் வெளியேற்றப்பட்டதன் மூலம் இது வெளிக் காட்டப்படுகிறது{{sfn|Morstein-Marx|2021|p=309}}) சீசரை தேர்ந்தெடுக்கும் மற்றும் சீசரின் சாதனைகளைக்கு மதிப்பளிக்கும் உரோமானிய மக்களின் சுதந்திரத்தை ஒடுக்க நினைக்கலாம் என்று இவர் அச்சமடைந்தார்.{{sfn|Morstein-Marx|2021|p=320}}
 == கிளியோபட்ராவுடனான வாழ்க்கை ==