Saltar al conteníu

Ethelberto de Kent

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Ethelberto de Kent
Rey de Kent (es) Traducir

década de 580 - 24 febreru 612
← Eormenric de Kent (es) Traducir - Eadbaldo de Kent (es) Traducir →
Vida
Nacimientu valor desconocíu, 552 (greg.)
Nacionalidá Reinu de Kent
Muerte valor desconocíu, 24 de febreru de 612 (59/60 años)
Familia
Padre Eormenric de Kent
Casáu con Berta de Kent [1]
unnamed queen of Kent (en) Traducir [2]
Fíos/es
Pueblu list of monarchs of Kent (en) Traducir
Oficiu monarca
Santoral
25 de febreru
Cambiar los datos en Wikidata


Ethelberto, Adalberto o Etelberto, conocíu como el Santu (Æthelberht, Æthelbert, Aethelberht, Aethelbert o Ethelbert n'inglés) (c. 560 - 24 de febreru de 616), foi rei de Kent dende alredor de 580 o 590 hasta la so muerte. Nel so Historia ecclesiastica gentis Anglorum, el monxu Beda llista a Ethelberto como'l tercer rei en llograr crear un imperiu y apoderar los otros reinos anglosaxones. Na Crónica anglosaxona de finales del sieglu IX, Ethelberto ye presentáu como un bretwalda, gobernante de Britania. Foi'l primer rei inglés en convertise al cristianismu.

Ethelberto yera fíu d'Eormenric, a quien asocedió nel tronu, según la Crónica anglosaxona. Casóse con Berta (Bertha), fía de Cariberto I, rei del reinu francu de París (merovinxos), colo que construyó una alianza col estáu más poderosu d'Europa Occidental naquel tiempu; probablemente'l matrimoniu tuvo llugar primero que Ethelberto xubiera al tronu. La influencia de Bertha podría haber lleváu al papa Gregorio Magno a tomar la decisión d'unviar dende Roma a Agustín de Canterbury como misioneru. Agustín desembarcó na isla de Thanet, al este de Kent, en 597. Poco dempués, Ethelberto convertir al cristianismu y dio pasu a la construcción d'ilesies y a la conversión de la población. Ethelberto apurrió a la Ilesia tierres en Canterbury, nel llugar que se convertiría na abadía de San Agustín, estableciéndose d'esta miente una de les bases de lo que finalmente se convertiría na Ilesia anglicana.

El códigu de lleis que Ethelberto fixo pa Kent ye'l primer códigu escritu en cualesquier llingua xermánica, estableciendo un complexu sistema de multes. Kent yera un reinu ricu con fuertes venceyos col continente y puede ser que Ethelberto estableciera'l control real sobre'l comerciu. Mientres el so reináu volvieron circular monedes per primer vegada dende la invasión anglosaxona.

Ethelberto foi canonizáu pol so papel na cristianización de los anglosaxones. La so festividá celebrábase orixinalmente'l 24 de febreru, pero camudar al día 25 del mesmu mes.

Contestu históricu

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Britania posromana
Reinos y pueblos presentes en Gran Bretaña nel sieglu vii.

Nel sieglu V, les incursiones realizaes en Britania por pueblos del continente européu acabaron nuna serie de migraciones. Sábese qu'ente los pueblos que llegaron a la isla de Gran Bretaña atopábense los anglos, los saxones, los xutos y los frisones, esistiendo nicios de la llegada d'otros grupos. Los invasores ocuparon territorios nel sur y este d'Inglaterra, pero sobre finales del sieglu V, los habitantes de Britania llograron detener la meyora anglosaxón por un periodu d'unos cincuenta años, gracies a la so victoria na batalla del Monte Badon.[3][4] Sicasí, a principios de los años 550, aproximao, los britanos empezaron a perder terrén de nuevu frente a los invasores anglosaxones y en 25 años estos yá teníen el control de cuasi tol sur d'Inglaterra.[5]

Paez ser que los anglosaxones conquistaron Kent primero que se llibrara la batalla del Monte Badon. Hai documentos y pruebes arqueolóxiques de que Kent foi colonizáu en primer llugar polos xutos, provenientes del sur de la península de Xutlandia.[6] Según una famosa lleenda, dos hermanos, Hengist y Horsa, desembarcaron nel añu 449 como mercenarios d'un rei britanu, Vortigern. Tres una rebelión por causa de la paga y la muerte de Horsa en batalla, Hengist fundó'l reinu de Kent.[7] Dellos historiadores creen qu'esti rellatu ye na so mayor parte llexendariu, anque la hestoria subxacente sobre la rebelión d'una fuercia de mercenarios, no fundamental, podría ser cierta. Amás, la fecha de fundación del reinu de Kent asítiase en redol a mediaos del sieglu V, acordies cola lleenda.[8] Les feches tempranes de la conquista saxona, tan solo unes poques décades dempués de la marcha de los romanos, faen suponer que nel reinu de Kent, la cultura romana pudo sobrevivir más que nes otres árees.[9]

La invasión anglosaxona tuvo que cuntar cola coordinación militar de los distintos grupos invasores y con un líder con autoridá sobre'l restu de grupos; esi líder pudo ser Aelle de Sussex.[10] Conforme fuéronse creando los nuevos estaos tamién fueron apaeciendo conflictos ente ellos y el dominiu sobre otres naciones llevó a arriquecese a les más poderoses gracies al cobru de tributos.[11] Un estáu más débil podía pidir ayuda y proteición a unu más poderosu frente a un tercer estáu que lu amenaciaba.[12] Por eso, la figura del señor feudal representaba un papel central na política anglosaxona y nesi sentíu, los reis yeren descritos como señores feudales hasta finales del sieglu IX.

Ente les fontes pa esti periodu de la historia de Kent atópase la Historia ecclesiastica gentis Anglorum, escrita nel añu 731 por Beda, un monxu de Northumbria. Beda taba interesáu sobremanera na cristianización d'Inglaterra, pero por cuenta de que Ethelberto foi'l primer rei anglosaxón en convertise al cristianismu, Beda ufierta más información sustancial sobre él que sobre cualquier rei d'esa dómina. Una de les persones que suministraron información a Beda foi Albinus, abá del monesteriu de San Pedro y San Pablo (darréu llamada Abadía de San Agustín) en Canterbury. Tamién importante ye la Crónica anglosaxona, una coleición d'añales arrexuntaos sobre l'añu 890 nel reinu de Wessex, na que se menten dellos acontecimientos asocedíos en Kent mientres el reináu de Ethelberto.[13]

Amás d'estes fontes, hai una hestoria de los francos escrita a finales del sieglu VI por Gregorio de Tours na que se menten dellos acontecimientos acaecíos en Kent. Esta ye la fonte más antigua que sobrevivió na que se fai mención d'un reinu anglosaxón.[14] Dalgunes de les cartes que sobrevivieron del papa Gregorio Magno rellaten la misión de san Agustín a Kent nel añu 597; estes apurren específicamente información sobre la misión evanxelizadora, pero tamién pueden ser usaes pa estrayer conclusiones sobre l'estáu nel que s'atopaba Kent y les sos rellaciones colos territorios vecinos. Otres fontes inclúin llistes reales de los reis de Kent y fueros de dómina temprana. Los fueros (charters n'inglés) yeren documentos redactaos por que constara la entrega de tierres per parte de los reies a los sos siguidores o a la Ilesia y son unes de les primeres fontes documentales n'Inglaterra. Nun sobrevivieron fueros orixinales del reináu de Ethelberto, pero esisten delles copies posteriores. Tamién llegó hasta los nuesos díes un códigu de lleis de Ethelberto.[13]

Abolengu, ascensu al tronu y cronoloxía

[editar | editar la fonte]

Según Beda, Ethelberto yera descendiente direutu de Hengist y presentó'l llinaxe de Ethelberto como "Ethelberto yera fíu d'Irminric, fíu d'Octa, y tres el so güelu Oeric, apellidado Oisc, los reis del pueblu de Kent fueron comúnmente llamaos Oiscingas. El padre de Oeric foi Hengist."[15] Una forma alternativa pa esta xenealoxía, atopada na Historia Brittonum ente otros llugares, intercambia les posiciones de Octa y Oisc nel llinaxe.[6] El primeru d'estos nomes puede ser asitiáu con bastante seguridá como'l padre de Ethelberto, que'l so nome soler escribir como Eormenric. La única referencia direuta por escritu que se tien de Eormenric atopar nes xenealoxíes de Kent, pero Gregorio de Tours menta que'l padre de Ethelberto foi rei de Kent, anque nun da nenguna fecha. El nome de Eormenric apurre un niciu de conexón col reinu de los francos, al otru llau de la canal de la Mancha; l'elementu "Eormen" yera raru nos nomes de l'aristocracia anglosaxona, pero muncho más común ente los nobles francos.[16]

Conozse'l nome d'otru de los miembros de la familia de Ethelberto: la so hermana Ricole, a la que se fai referencia tantu per parte de Beda como na Crónica anglosaxona como madre de Saeberht, rei d'Essex.[7][17]

Les feches de la nacencia y ascensu al tronu de Kent de Ethelberto son dambes temes d'alderique. Créese que Beda, la fonte más antigua qu'apurre feches, llograra la so información de la so correspondencia con Albinus. Beda afirma que cuando Ethelberto morrió en 616 reinara mientres cincuenta y seis años, asitiando'l so ascensu al tronu en 560. Beda tamién diz que Ethelberto morrió ventiún años dempués de ser bautizáu. Sábese que la misión procedente de Roma d'Agustín llegó a Inglaterra en 597, y según Beda, foi esta misión evanxelizadora la que llogró convertir a Ethelberto al cristianismu.[18] D'ende que les feches proporcionaes por Beda sían incongruentes. La Crónica anglosaxona, una importante fonte pa feches tempranes, ye incongruente con Beda y tamién hai contradicciones ente distintes versiones manuscrites. Xuntando toles feches distintes apurríes pola Crónica pa la nacencia, la muerte y la duración del so reináu, apaez que'l reináu de Ethelberto pudo tener llugar ente los años 560 y 616, o ente 565 y 618, pero les fontes que llegaron hasta los nuesos díes confundieron dambes tradiciones.[19]

Ye posible que Ethelberto convertir al cristianismu antes de la llegada d'Agustín. La esposa de Ethelberto yera cristiana y tenía un obispu francu nel so corte por que la atendiera, polo que Ethelberto podría tener conocencies sobre'l cristianismu primero que la misión d'Agustín llegara a Kent. Tamién ye posible que Beda tuviera mal la fecha de la muerte de Ethelberto; si en realidá Ethelberto morrió en 618, esto sería coherente col so bautismu en 597, que taría acordies cola tradición qu'afirma qu'Agustín convirtió al rei al añu de la so llegada.[19]

Nel so Historia Francorum, Gregorio de Tours escribe que Berta (Bertha), fía de Cariberto I, rei de los francos, casóse col fíu del rei de Kent, y Beda diz que Ethelberto recibió a Berta "de los sos padres". Según les tradiciones pal reináu de Ethelberto, ésti casóse con Berta antes del añu 560 o 565 y si les pallabres de Beda interprétense lliteralmente, la boda tuvo que tener lugar antes de 567, añu de la muerte de Cariberto.[18][19]

La duración máxima del reináu de Ethelberto tamién foi considerada con rocees per parte de los historiadores; suxirióse que Ethelberto morrió a los cincuenta y seis años en llugar d'en l'añu cincuenta y seis del so reináu. Esto asitiaría la fecha de la so nacencia sobre l'añu 560, y entós nun se podría casar hasta mediaos de los años 570. Según Gregorio de Tours, Cariberto yera rei cuando se casó con Ingoberg, la madre de Berta, y asitia la boda non antes de 561. Poro, ye improbable que Berta casárase muncho primero de 580 aproximao. Estes posteriores feches pa Ethelberto y Berta tamién resuelven otru posible problema; la fía de Ethelberto, Aethelburh, paez probable que fuera fía de Berta, les feches tempranes daríen a Berta una edá de dieciséis años o más nel momentu probable de la nacencia de Aethelburh.[19]

Sicasí, Gregorio afirma tamién que creía que Ingoberg tenía setenta años en 589 y esto representaría que tendría unos cuarenta años cuando se casó con Cariberto. Esto, anque ye posible, paez abondo improbable, especialmente cuando paez que Cariberto tenía preferencia poles muyeres nueves, de nuevu teniendo en cuenta'l rellatu de Gregorio. Esto implicaría una fecha anterior pa la nacencia de Berta. Per otru llau, Gregorio referir a Ethelberto nel tiempu de la so boda con Berta a cencielles como un "home de Kent" ente que nel pasaxe tocante a 589 sobre la muerte de Ingoberg, que foi escritu sobre 590 o 591, referir a Ethelberto como'l fíu del rei de Kent. Si esto nun ye un simple reflexu de la inorancia de Gregorio al respective de los asuntos de Kent, que paez pocu probable por cuenta de les cercanes rellaciones ente Kent y el reinu francu, entós esto supondría que'l reináu de Ethelberto nun pudo empezar antes de 589.[19][20]

Toles contradicciones presentaes enantes nun pueden cuadrase, pero les feches más probables asitiaríen la nacencia de Ethelberto sobre n'añu 560 y la fecha del so matrimoniu con Berta sobre 580. Lo más probable ye que'l so reináu podría empezar sobre 589 o 590.[19]

El reinu de Kent

[editar | editar la fonte]

La hestoria posterior de Kent amuesa una clara evidencia de la esistencia d'un sistema de reináu conxuntu, col reinu estremáu ente Kent oriental y Kent occidental, anque paez ser que xeneralmente había un rei dominante. Esta evidencia ye menos clara nel periodu inicial, pero hai fueros antiguos, que se sabe que fueron falsificados, que sicasí impliquen que Ethelberto gobernó como rei axuntu col so fíu Eadbaldo. Podría ser que Ethelberto fuera rei de Kent oriental y Eadbaldo fuera rei de Kent occidental; el rei de Kent oriental paez que yera xeneralmente'l rei dominante na posterior hestoria de Kent. Gobernara o non al pie del so fíu Eadbaldo, nun hai dulda de que Ethelberto tenía autoridá en tol reinu.[21]

Lo más probable ye que la división en dos reinos remontar al sieglu VI; Kent oriental podría conquistar Kent occidental y caltener les instituciones y la monarquía como un subreinu. Esto yera daqué común na Inglaterra anglosaxona cuando los reinos más poderosos absorbíen a los sos vecinos más débiles. Un aspeutu inusual del sistema de Kent yera que namái los fíos del rei podíen presentar derechos llexítimos al tronu, anque esto nun esanició toles disputes socesories.[21]

Les dos llocalidaes principales de dambos reinos fueron Rochester en Kent occidental y Canterbury en Kent oriental. Beda nun afirma que Ethelberto tuviera'l so palaciu en Canterbury, pero referir a esta ciudá como la "metrópolis" de Ethelberto, polo que ye claro que se trataba de la sede de Ethelberto.[21][22]

Rellaciones colos francos

[editar | editar la fonte]

Esisten munches indicaciones de les estreches rellaciones ente Kent y los francos. El matrimoniu de Ethelberto con Berta conectó dambes cortes, anque non como iguales: los francos pensaríen en Ethelberto como un rei de menor rangu. Nun hai nengún documentu qu'amuese que Ethelberto aceptara a un rei continental como señor y como resultancia, los historiadores tán estremaos a la d'interpretar la verdadera naturaleza d'esta rellación. La evidencia d'un señoríu francu sobre Kent provién d'una carta escrita pol papa Gregorio I Magno a Teoderico II, rei de Borgoña, y Teodeberto II, rei d'Austrasia. La carta concierne a la misión d'Agustín en Kent nel añu 597 y nella el papa Gregorio diz que cree "que vós deseyáis que los vuesos súbditos en tolos respectos convertir a la fe que vós, los sos reis y señores, profesáis". Podría ser que se tratara d'un cumplíu en llugar d'una descripción de les rellaciones ente los reinos. Tamién se suxirió que Liudhard, el capellán de Berta, fora destináu como representante de la ilesia franca en Kent, que podría interpretase como una evidencia de señoríu.[23][24]

Una posible razón pa esplicar la voluntá de los francos d'acomuñar cola corte de Kent ye'l fechu de que'l rei francu, Chilperico I, ye recordáu por haber conquistáu a los teutones a mediaos del sieglu VI. Si, como paez estrayese del nome, esti pueblu yera'l formáu poles muertes continentales de los xutos qu'invadieron Kent, podría ser que'l matrimoniu fuera un intentu de reunificación política, volviendo coneutar distintes cañes d'un mesmu pueblu.[23] Otru puntu de vista sobre'l matrimoniu puede venir de considerar que Ethelberto entá nun yera rei de Kent nel momentu que se casó con Berta; podría ser que'l sofitu francu, llográu gracies al matrimoniu, foi una de les formes poles que llogró'l tronu.[24]

Amás de la rellación política ente Ethelberto y los francos, hai evidencies abondoses de fuertes rellaciones al traviés de la canal de la Mancha. Había un comerciu d'oxetos de luxu ente Kent y los francos, y los oxetos funerarios incluyíen ropes, bebíes y armes que reflexaben la influencia cultural franca. Los entierros en Kent teníen un mayor abanicu d'oxetos importaos que los de los sos vecinos anglosaxones, que nun ye sorprendente dáu'l so accesu más fácil al comerciu; amás, los bienes soterraos nes tumbes de Kent son más ricos y más numberosos, qu'implica qu'había una bona situación derivada del comerciu.[6] Tamién pueden detectase influencies franques na organización social y agrario de Kent.[23] Pueden trate otres influencies culturales de los francos nos entierros de Kent, anque nun ye necesariu asumir qu'estes fueron traíes direutamente polos francos.[6]

Ascensu al poder

[editar | editar la fonte]

Bretwalda

[editar | editar la fonte]
La entrada pal añu 827 nel manuscritu [C] (unu de los Crónica anglosaxona#Historia de los manuscritos manuscritos de Abingdon) de la Crónica anglosaxona, na que se listan los ocho bretwaldas. El nome de Ethelberto, escritu "Æþelbriht", ye l'antepenúltima pallabra de la quinta llinia.

Nel so Historia ecclesiastica gentis Anglorum, Beda inclúi una llista de siete rey que, según afirma, caltuvieron "imperium" sobre'l restu de reinos al sur del ríu Humber. La forma tradicional de traducir "imperium" ye "señoríu". Beda noma a Ethelberto nel tercer llugar de la llista, tres Aelle de Sussex y Ceawlin de Wessex.[25] Unu de los cronistes anónimos que compunxo una de les cróniques anglosaxones repite la llista de siete rey dada por Beda nuna famosa entrada pal añu 827, añadiendo un nuevu rei, Egberto de Wessex. La Crónica tamién añade qu'estos reis ostentaben el títulu de bretwalda, o gobernante de Britania.[26] Lo que significaba ser un bretwalda foi oxetu de munchos alderiques; describióse como un términu "de poesía allabanciosa",[27] pero tamién hai evidencies de qu'ésti implicaba un papel de lideralgu militar.[28]

El bretwalda anterior, Ceawlin, ye recordáu pola Crónica anglosaxona por lluchar contra Ethelberto en 568. La entrada afirma que Ethelberto perdió la batalla y que se vio obligáu a retirase a Kent.[29] Créese que les feches pa les entraes tocantes a los saxones occidentales nesta seición de la Crónica son pocu fiables y un recién analís suxer que ye más probable que'l reináu de Ceawlin durara ente 581 y 588 aproximao en llugar d'ente 560 y 592 como afirma la Crónica.[30][31] La batalla tuvo llugar en "Wibbandun", que puede traducise como "el monte de Wibba", pero nun se conoz el so allugamientu.[29]

En dalgún momentu Ceawlin dexó d'ostentar el títulu de bretwalda, seique tres una batalla en Stoke Lyne, en Oxfordshire, que la Crónica fecha en 584, unos ochos años primero que fuera depuestu en 592 (de nuevu usando les pocu fiables feches proporcionaes pola Crónica).[23] Con seguridá, Ethelberto foi un gobernante dominante sobre l'añu 601, cuando Gregorio Magno escribiólu apurándo-y a espublizar el cristianismu ente los reis y pueblos suxetos a él, implicando ciertu nivel de señoríu.[32] Si la batalla de Wibbandum llibróse sobre l'añu 590, tal que foi suxeríu, entós Ethelberto tendría de llograr la so posición de señoríu en dalgún momentu nos años 590. La fecha de la batalla de Wibbandun ye llixeramente incoerente coles feches propuestes de 581-588 pal reináu de Ceawlin, pero anque estes feches nun sían precises, son a cencielles les más plausibles ente les feches disponibles.[31]

Rellaciones colos otros reinos

[editar | editar la fonte]

Amás de la prueba de la Crónica anglosaxona de que Ethelberto ostentaba'l títulu de bretwalda, hai evidencies del so dominiu en dellos reinos del sur. N'Essex, paez que Ethelberto tuviera en posición d'exercer la so autoridá hasta pocu dempués de 604, cuando la so intervención ayudó a la conversión al cristianismu del rei Saeberht, el so sobrín. Foi Ethelberto y non Saeberht quien construyó la ilesia de San Pablo de Londres, nel llugar onde s'atopa la catedral de San Pablo. Otra evidencia ye apurrida por Beda, quien de forma esplícita describe a Ethelberto como señor de Saeberht.[17][32][33]

Beda describe les rellaciones de Ethelberto con Raedwald (tamién conocíu como Redvaldo), rei d'Anglia Oriental, nuna seición que'l so significáu nun ta dafechu claro. Paez dicir que Raedwald caltuvo'l mandu militar del so pueblu, anque Ethelberto caltenía los so señoríu.[25] Esto indícanos que'l títulu de bretwalda solía incluyir el mandu militar nel otru reinu, ya inclusive más qu'eso, yá que Ethelberto yera bretwalda magar que Raedwald tenía los control de les sos tropes.[28] Anque Raedwald convertir al cristianismu en Kent, ésti nun abandonó los sos creencies paganes; esto y la so independencia militar implicaben que'l señoríu de Ethelberto sobre Anglia Oriental yera muncho más débil que sobre Essex.[32][34] Sicasí, una interpretación distinta ye que'l testu tien de ser traducíu como "Raedwald, rei de los anglos del este, quien mientres vivió Ethelberto foi-y concedíu'l lideralgu militar del so pueblu"; si esto yera la intención de Beda, entós Anglia Oriental taba firmemente sol señoríu de Ethelberto.[35]

Nun hai evidencies de que la influencia de Ethelberto n'otros reinos fuera abondu como pa poder convertir otros reis al cristianismu, anque esto ye en parte por cuenta de la falta de fontes, por casu nun se conoz nada de la hestoria de Sussex pa la mayor parte de los sieglos VII y VIII.[36] Sicasí, Ethelberto foi capaz d'entamar una xunta nel valle del ríu Severn en 602, na frontera noroccidental de Wessex, lo que puede ser una indicación de que la so influencia estendíase tamién al oeste.[32] Nun llegaron hasta los nuesos díes evidencies de que Kent apoderara Mercia, pero sábese que Mercia yera independiente de Northumbria, polo que ye plausible que tuviera sol señoríu de Kent.[37]

La misión d'Agustín y la cristianización

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Misión gregoriana
Vidrera de Ethelberto de Kent na capiya del All Souls College, Oxford

Los britanos nativos convirtiérense al cristianismu mientres la dómina romana. Les invasiones anglosaxones dixebraron mientres sieglos la Ilesia británica de la cristiandá europea, polo que la Ilesia de Roma nun tenía presencia o autoridá en Gran Bretaña y ello ye que Roma conocía bien pocu de la Ilesia británica ya inoraba cualquier cisma tocantes a costumes.[38][39] Sicasí, Ethelberto tendría ciertes conocencies sobre la Ilesia gracies a la so esposa franca, Berta, quien llevara consigo a un obispu, Liudhard, quien construyó una capiya pa ella.[40]

En 596, el papa Gregorio I Magno unvió a Inglaterra como misioneru a Agustín, prior del monesteriu de San Andrés en Roma, y en 597, un grupu d'unos cuarenta monxos lideraos por Agustín llegaron a la isla de Thanet en Kent.[14] Según Beda, Ethelberto foi lo suficientemente resabiáu colos acabante llegar hasta'l puntu d'aportunar n'axuntase con ellos a cielu abiertu pa prevenir de cualesquier bruxería que pudieren realizar. Los monxos causaron bona impresión a Ethelberto, pero ésti nun se convirtió de momentu. Aportó a da-yos permisu por que la misión asítiase en Canterbury y dio-yos permisu pa predicar.[18]

Nun se sabe cuando Ethelberto convirtióse realmente al cristianismu. A pesar de lo que cunta Beda nel so rellatu, ye posible que Ethelberto yá fuera cristianu antes de la llegada de la misión d'Agustín. Ye probable que Liudhard y Berta primieren a Ethelberto por que esti considerara convertise al cristianismu antes de la llegada de la misión, y tamién ye posible qu'una de les condiciones del matrimoniu de Ethelberto con Berta fora que Ethelberto considerara la conversión. Sicasí, que la conversión produxérase pola influencia de la corte franca podría ser vistu como una reconocencia esplícita del señoríu francu, polo que ye posible que Ethelberto retrasara la so conversión hasta poder faelo pela vía de la influencia de Roma afirmando la so independencia del control francu.[16] Tamién se suxirió que la vacilación d'Agustín -ésti tornó a Roma pa pidir ser eximido de la so misión- ye una indicación de que Ethelberto yera paganu cuando s'unvió a Agustín.[40]

Como mui tarde, Ethelberto tuvo de convertise antes del añu 601, una y bones esi añu Gregorio escribiólu como rei cristianu.[32] Una vieya tradición apunta que Ethelberto convirtióse'l 1 de xunu, nel branu del añu que llegó Agustín.[41] Saeberht, rei d'Essex, tamién se convirtió al cristianismu gracies a la influencia de Ethelberto,[33] pero hubo llendes na efectividá de la misión. Non tola corte de Kent convirtióse: Eadbaldo, el fíu y herederu de Ethelberto, entá yera paganu nel momentu del so ascensu al tronu.[38] Readwald, rei de Anglia Oriental, namái se convirtió parcialmente (aparentemente mientres s'atopaba na corte de Ethelberto) y caltuvo un llugar sagráu paganu xunto al nuevu altar cristianu.[15][38] Agustín tampoco tuvo ésitu a la de ganase la llealtá del cleru británicu.[39]

Códigu de lleis

[editar | editar la fonte]
Primer páxina del manuscritu del sieglu XII conocíu como Textus Roffensis, nel que ta'l códigu de lleis de Ethelberto.

Dalgún tiempu dempués de la llegada de la misión d'Agustín, seique en 602 o 603, Ethelberto promulgó un conxuntu de lleis en noventa seiciones.[35][42] Estes lleis son con muncho el códigu más antiguu que sobrevivió escritu en cualquier llingua xermánica[23] (otros pueblos xermánicos, como visigodos y francos, escribir en llatín -Derechu visigodu, Llei Sálica-) y cuasi con toa certidume sería unu de los primeros documentos escritos en llingua anglosaxona, una y bones la lliteratura llegaría a Inglaterra cola misión d'Agustín.[43] L'únicu manuscritu primitivu que sobrevivió, conocíu como Textus Roffensis, data del sieglu XII y atópase en Kent Archives Office, en Maidstone.[44]

El códigu de Ethelberto fai referencia a la ilesia nel primer puntu del mesmu, nel que se numberen les compensaciones esixíes pola propiedá d'un obispu, un diáconu, un sacerdote, etc.[42] pero en toles lleis puede apreciase la estraordinaria influencia de los principios cristianos. Beda afirmó que taben escrites "a la manera de los romanos", pero aprecia poca influencia romana. Tocantes a los asuntos de los súbditos, les lleis fueron comparaes cola Lex Salica de los francos, pero nun se cree que Ethelberto basara'l so códigu en nengún modelu previu en concretu.[23][35]

Les lleis esmolecer por afaer y aplicar les penes por cuenta d'infracciones en tolos estamentos de la sociedá. El rei tenía un interés económicu en que s'aplicaren les lleis, yá que parte de les multes recaldaes yeren para él, pero'l rei tamién yera responsable de que se guardara la llei y l'orde y una de les formes poles que caltenía los control yera evitando duelos de sangre faciendo cumplir les lleis correspondientes a la gravedá del agraviu.[45] Les lleis de Ethelberto son mentaes por Alfredo'l Grande, quien compiló les sos propies lleis, faciendo usu de los códigos anteriores creaos por Ethelberto, Offa de Mercia y Ine de Wessex.[46]

Una de les lleis de Ethelberto paez caltener una muerte d'una antigua costume: el tercer puntu del códigu espón que "si'l rei atópase bebiendo na casa d'un home y daquién comete dalguna maldá ellí, ésti tendrá de pagar el doble de la compensación".[42] Probablemente, esto refierse a l'antigua costume pola que'l rei viaxaba pel país, siendo agospiáu y atendíu polos sos súbditos allá onde fuera. Los siervos del rei caltuvieron estos derechos hasta sieglos dempués de la muerte de Ethelberto.[47]

Los puntos del códigu que van del 77 al 88 fueron interpretaos como una descripción de los derechos económicos d'una muyer dempués d'un divorciu o separación llegal. Estes clauses definíen cuantos enseres domésticos podía quedase la muyer en distintes circunstancies, dependiendo por casu de si ella quedaba cola custodia de los fíos. Sicasí, suxirióse apocayá que sería más correutu interpretar estes clauses como referíes a una muyer qu'enviudaba y non que se divorciaba.[44]

Comerciu y monedes

[editar | editar la fonte]
Thrymsa, moneda acuñada mientres el reináu d'Eadbaldo, fíu de Ethelberto; nun se topó nenguna moneda col nome de Ethelberto de Kent, anque pudieron ser acuñaes mientres el so reináu.

Hai menos pruebes documentales sobre'l calter del comerciu en Kent mientres el reináu de Ethelberto. Sábese que los reis de Kent establecieron el control real sobre'l comerciu a finales del sieglu VII, pero nun se sabe cuando empezó esti control. Hai pruebes arqueolóxiques que suxeren que la influencia real sobre'l comerciu data d'antes de cualquier fonte escrita. Suxirióse qu'unu de los llogros de Ethelberto foi consiguir el control del comerciu ensin cuntar cola aristocracia y convertilo en monopoliu real. El comerciu continental apurrió a Kent accesu a artículos de luxu que dieron a Kent una ventaya al comerciar coles otres naciones anglosaxones y los ingresos provenientes del comerciu yeren importantes yá de por sí.[48]

La manufactura ellaborada en Kent antes del añu 600 incluyía vasos de vidriu y xoyes; los xoyeros de Kent yeren tremendamente habilidosos y antes del final del sieglu VI llograron tener accesu al oru. Atopáronse oxetos de Kent en campusantos del otru llau de la canal de la Mancha, ya inclusive más lloñe, na desaguada del Loira. Nun se sabe con que comerciaba Kent pa tener toa esta riqueza, pero paez bien probable qu'esistiera un floreciente comerciu d'esclavos. Bien podría ser qu'esta riqueza fuera la base cola que Ethelberto llogró'l so poder, anque'l so señoríu y el derechu acomuñáu pa reclamar tributos contribuyiríen a la so riqueza.[11]

Podría ser mientres el reináu de Ethelberto cuando s'acuñaron les primeres monedes: que nun llevaben el so nome, pero créese probable que les primeres monedes vengan de antes del sieglu VI. Estes monedes yeren d'oru y probablemente yeren los chelines (scillingas n'inglés antiguu) que son mentaos nes lleis de Ethelberto.[48] Estes monedes tamién son conocíes na numismática con "thrymsas".[49]

Muerte y socesión

[editar | editar la fonte]

Ethelberto morrió'l 24 de febreru de 616 y foi asocedíu pol so fíu Eadbaldo, quien nun yera cristianu (Beda afirma que se convirtiera pero volvió a les sos creencies paganes)[35] anque n'última instancia convertir al cristianismu.[50] Eadbaldo escupulició a la ilesia al casase cola so madrasca, actu contrariu a la llei de la Ilesia, y refugó el bautismu.[15] Saeberht d'Essex tamién morrió sobre esi tiempu y foi asocedíu por trés fíos, nengunu d'ellos cristianu; la posterior revuelta contra'l cristianismu y la espulsión del so obispu Mellitus, podríen ser una reacción al señoríu de Kent tres la muerte de Ethelberto más que como una oposición pagana al cristianismu.[51]

Amás de Eadbaldo, ye posible que Ethelberto tuviera otru fíu, Aethelwald. El niciu d'esto atópase nuna carta papal a Xustu, arzobispu de Canterbury ente 619 y 625, na que se fai referencia a un rei llamáu Aduluald y qu'aparentemente ye distintu de Audubald, que fai referencia a Eadbaldo. Los espertos modernos nun llogren ponese d'alcuerdu na forma d'interpretar esto: "Aduluald" podría interpretase como una representación de "Aethelwald", y polo tanto podría ser indicativu de la esistencia d'otru monarca, seique un rei auxiliar de Kent occidental;[21] o podría ser a cencielles un error d'un escribiente y referiríase a Eadbaldo.[52]

Darréu, Ethelberto foi canonizáu pol so papel nel establecimientu del cristianismu ente los anglosaxones. La so festividá celebrábase orixinalmente'l 24 de febreru, pero camudar al día 25.[53] La so esposa, la princesa merovinxa Berta, ye tamién venerada como santa.

Notes

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Páxina: 75. Afirmao en: La Préhistoire des Capétiens. Autor: Christian Settipani. Llingua de la obra o nome: francés. Data d'espublización: 1993.
  2. ↑ Identificador de persona en The Peerage: p15026.htm#i150255. Data de consulta: 7 agostu 2020.
  3. ↑ Hunter Blair, An Introduction, páxs. 13–16.
  4. ↑ Campbell et al., The Anglo-Saxons, páx. 23.
  5. ↑ Peter Hunter Blair (Roman Britain, páx. 204) da'l periodu ente 550 y 575 pa la definitiva conquista d'Inglaterra.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Yorke, Kings and Kingdoms, páx. 26.
  7. ↑ 7,0 7,1 Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, páxs. 12–13.
  8. ↑ Hai desalcuerdos sobre que partes de la lleenda pueden ser ciertes y en que midida. Yorke por casu diz qu'estudios recién y detallaos confirmaron qu'estos rellatos son na so mayor parte mitos y que cualquier tradición oral fiable que pudiera espresar perdióse dende'l formatu orixinal de la lleenda (Kings and Kingdoms, páx. 26); sicasí, Fletcher afirma sobre Hengist que "nun hai razones de pesu pa duldar de la so esistencia" (Who's Who, páxs. 15-17); ente que Campbell añade que "anque lo oríxenes de tales añales son por demás misteriosos y sospechosos, nun pueden ser a cencielles refugaos" (Campbell et al., The Anglo-Saxons, páx. 38).
  9. ↑ Campbell et al., The Anglo-Saxons, páx. 38.
  10. ↑ Fletcher, Who's Who, páxs. 15–17.
  11. ↑ 11,0 11,1 Campbell et al., The Anglo-Saxons, páx. 44.
  12. ↑ Hunter Blair, An Introduction, páxs. 201–203.
  13. ↑ 13,0 13,1 Yorke, Kings and Kingdoms, páx. 25.
  14. ↑ 14,0 14,1 Kirby, Earliest English Kings, páx. 30.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Beda, Ecclesiastical History, Llibru II, Cap. 5, traducción propia al español a partir de la traducción de Sherley-Price, páx. 112.
    Ethelbert was son of Irminric, son of Octa, and after his grandfather Oeric, surnamed Oisc, the kings of the Kentish folk are commonly known as Oiscings. The father of Oeric was Hengist.
  16. ↑ 16,0 16,1 Yorke, Kings and Kingdoms, páx. 28.
  17. ↑ 17,0 17,1 Beda, Ecclesiastical History, Llibru II, Cap. 3, de la traducción de Sherley-Price, páx. 108.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Beda, Ecclesiastical History, Llibru I, CC. 25 y 26, de la traducción de Sherley-Price, páxs. 74–77.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 Kirby (Earliest English Kings, páxs. 31–33) apurre un estensu discutiniu sobre la dificultá qu'apurre la cronoloxía del reináu de Ethelberto.
  20. ↑ IV 25 ya IX 25 en Gregory de Tours (1974). The History of the Franks. Penguin, 219, 513. ISBN 0-14-044295-2.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 Yorke, Kings and Kingdoms, páxs. 32–34.
  22. ↑ Campbell et al., The Anglo-Saxons, páxs. 38–39.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 23,4 23,5 Stenton, Anglo-Saxon England, páxs. 59–60.
  24. ↑ 24,0 24,1 Kirby, Earliest English Kings, páxs. 34–35.
  25. ↑ 25,0 25,1 Beda, Ecclesiastical History', Llibru I, CC. 25 y 26, de la traducción de Sherley-Price, páx. 111.
  26. ↑ Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, páxs. 60–61.
  27. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, páxs. 34–35.
  28. ↑ 28,0 28,1 Kirby, Earliest English Kings, páx. 17.
  29. ↑ 29,0 29,1 Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, páxs. 18–19.
  30. ↑ Kirby, Earliest English Kings, páxs. 50–51.
  31. ↑ 31,0 31,1 D.N. Dumville, "The West Saxon Genealogical Regnal List and the chronology of Wessex", 1985, citáu en Yorke, Kings and Kingdoms, páx. 133.
  32. ↑ 32,0 32,1 32,2 32,3 32,4 Kirby, Earliest English Kings, páx. 37.
  33. ↑ 33,0 33,1 Stenton, Anglo-Saxon England, páx. 109.
  34. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, páx. 62.
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 35,3 "Rædwald", N. J. Higham, en Lapidge, Encyclopaedia of Anglo-Saxon England.
  36. ↑ Por casu Yorke comenta que ye imposible escribir daqué estensu sobre la hestoria de Sussex nos sieglos VII y VIII (Kings and Kingdoms, páx. 20).
  37. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, páx. 39.
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 Kirby, Earliest English Kings, páx. 36.
  39. ↑ 39,0 39,1 Stenton, Anglo-Saxon England, páx. 110.
  40. ↑ 40,0 40,1 Kirby, Earliest English Kings, páx. 35.
  41. ↑ Hunter Blair, An Introduction, páx. 117.
  42. ↑ 42,0 42,1 42,2 Geary, Readings, páxs. 209–211.
  43. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, páx. 1.
  44. ↑ 44,0 44,1 Hough, Carole A. (1994). "The early Kentish 'divorce laws': a reconsideration of Æthelberht (capítulos 79 80)". Anglo-Saxon England 23: 19–34. ISBN 0-521-47200-8.
  45. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, páx. 18.
  46. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, páx. 276.
  47. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, páxs. 288–289.
  48. ↑ 48,0 48,1 Yorke, Kings and Kingdoms, páx. 40.
  49. ↑ ”Coinage”, M.A.S. Blackburn, en Lapidge, Encyclopaedia of Anglo-Saxon England.
  50. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, páx. 61.
  51. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, páx. 48.
  52. ↑ Kirby, Earliest English Kings, páx. 39.
  53. ↑ «Ethelbert» (inglés). Patron Saints Index. Archiváu dende l'orixinal, el 20 d'abril de 2008. Consultáu'l 6 de marzu de 2008.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
Fontes primaries
  • Beda (1991). D.H. Farmer: Ecclesiastical History of the English People, traducción de Leo Sherley-Price, revisáu por R.Y. Latham, Londres: Penguin. ISBN 0-14-044565-X.
  • Swanton, Michael (1996). The Anglo-Saxon Chronicle. Nueva York: Routledge. ISBN 0-415-92129-5.
Fontes secundaries

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]


Predecesor:
Eormenric 		Rei de Kent
c. 580 o 590 - 616 		Socesor:
Eadbaldo









Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Ethelberto_de_Kent&oldid=4272790»