Saltar al conteníu

Pianu llétricu

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Pianu llétricu
instrumento electromecánico (es) Traducir
Cambiar los datos en Wikidata
Un pianu NeoBechstein, posiblemente'l primer pianu llétricu del mundu (1929).
Detalle del interior d'un pianu NeoBechstein.
Un pianu llétricu alemán Elektrochord, de la empresa Vierling-Förster (1937); desenvueltu por Oscar Vierling ente 1928 y 1935,[1] y fabricáu por August Förster en 1937.[2]
Un pianu de cola llétricu Yamaha CP-70M (el CP-70 clásicu, pero con sistema midi).
Un pianu Yamaha CP-70 abiertu, amosando l'interior.

Un pianu llétricu ye un instrumentu musical llétricu de tecláu.

Los pianos llétricos producen los soníos mecánicamente y los soníos convertir en señales electróniques por aciu pastillas (pickups). A diferencia del sintetizador, el pianu llétricu nun ye un instrumentu electrónicu, sinón electromecánicu. Los primeros pianos llétricos inventar a finales de los años venti, unu de los primeros foi'l pianu llétricu de cola Neo-Bechstein, de 1929. Posiblemente, el primer modelu ensin cuerdes foi'l «Vivi-Tone Clavier» de Lloyd Aponderar.

La popularidá del pianu llétricu empezó a crecer a finales de los años cincuenta, algamando'l so apoxéu mientres los años setenta. Dempués empezaron a ser sustituyíos polos sintetizadores capaces de soníos como'l pianu, ensin les desventaxes de les pieces móviles mecániques. Munchos modelos fueron diseñaos pa usu nel llar o la escuela, o pa reemplazar a un pesáu pianu non amplificáu nel escenariu, ente qu'otros fueron concebíos pal so usu en llaboratorios de pianu n'escueles o universidaes pa la enseñanza simultánea de dellos estudiantes, con usu d'audífonos.

Por cuenta del so tamañu y pesu, los pianos dixitales reemplazaron a la etapa munchos de los instrumentos orixinales electromecánicos nel usu contemporaneu. Sicasí, en 2009, Rhodes Music Corporation empezó a producir una nueva llinia de pianos electromecánicos, conocíos como Rhodes Mark 7.

Producción de timbre

[editar | editar la fonte]

El métodu de producción de tonu varia d'un modelu a otru:

Cuerdes percutidas

[editar | editar la fonte]

Los pianos llétricos Yamaha, Baldwin, Kawai y Helpinstill son pianos de cola o pianos verticales con verdaderes cuerdes y martiellos. Los modelos Helpinstill tienen una caxa tradicional de resonancia, los otros nun tienen caxa, y aseméyense más a una guitarra llétrica de cuerpu sólidu. Nos pianos Yamaha, Baldwin y Kawai, la vibración de les cuerdes convertir nuna señal llétrica de pastillas piezoeléctricas so la ponte. Los instrumentos Helpinstill utilicen un conxuntu de pastillas electromagnétiques fixes al bastidor del instrumentu. Toos estos instrumentos tienen un calter tímbrico similar al d'un pianu acústicu.

Llingüetes percutidas

[editar | editar la fonte]

Los pianos llétricos Wurlitzer usen llingüetes planes d'aceru cutíes por martiellos de fieltru. Les llingüetes afacer a una placa de metal con forma de peñe, y llingüetes y placa formando un solu sistema de recoyida electrostática o capacitiva, utilizando una tensión continuo de 170 V. Esti sistema produz un soníu bien distintivu, duce y paecencia al vibráfonu, cuando les tecles tocar con suavidá, y emiten una resonancia bueca cuando les tecles cutir. Les llingüetes son afinaes añadiendo o retirando masa d'un cachu de soldadura nel estremu llibre de la llingüeta. Les llingüetes de repuestu tán forníes con un llixeru escesu de soldadura, y l'usuariu ta obligáu a llimar gradualmente l'escesu de soldadura hasta que —por ensayu y error— llogra la afinación correuta. El pianu Columbia Elepian (tamién llamáu Maestro) utiliza un sistema similar a estes llingüetes Wurlitzer.

Diapasones percutidos

[editar | editar la fonte]

Nestos pianos, los diapasones referir al elementu percutido, que tien dos partes vibrantes, anque visualmente tien pocu de mancomún colos diapasones tradicionales. Nos instrumentos Fender Rhodes, la porción percutida del diapasón ye una especie d'escayu d'alambre ríxidu d'aceru. La otra parte del diapasón, paralelu y axacente al escayu, ye la tonebar (barra de tonu), una barra d'aceru resistente qu'actúa como resonador y amiesta sustain al soníu.

L'escayu ta fornida con un resorte que puede movese a lo llargo del so llargor pa dexar variar la afinación. L'escayu ye percutida pola punta de neoprenu (antes usábase fieltru) d'un martiellu aicionáu por un mecanismu de pianu bien simplificáu (cada tecla tien namái trés partes móviles incluyendo l'amortiguador). Cada escayu tien una pastilla electromagnética asitiada xusto detrás del escayu (ver tamién rueda tonal).

El pianu Rhodes tien un distintivu timbre de campana, más llena que'l Wurlitzer, con un sustain más llargu y con una especie de gurníu cuando les tecles cutir fuerte. El Electra-Pianu de Hohner utiliza un sistema similar, con una llingüeta de metal que sustitúi l'escayu del Rhodes. El so timbre ta ente'l Rhodes y Wurlitzer.

Obres reconocíes interpretaes con pianos llétricos

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Wolfgang Voigt: «Oskar Vierling, ein Wegbereiter der Elektroakustik fur dean Musikinstrumentenbau», en Das Musikinstrument, 37, páxs. 172-176 y 214-221, 1988.
  2. ↑ Deutsches-Museum.de (muséu alemán, con una fotografía del pianu Elektrochord.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]




Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Pianu_llétricu&oldid=4202803»