Вайна за незалежнасць Румыніі (1877-1878)
| Румынская вайна за незалежнасць | |||
|---|---|---|---|
| Асноўны канфлікт: Руска-турэцкая вайна (1877—1878) | |||
 Узяцце Грывіцы румынамі | |||
| Праціўнікі | |||
|
|||
| Камандуючыя | |||
|
|||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Румынская вайна за незалежнасць (рум.: Războiul de Independență al României), таксама вядомая як Вайна за незалежнасць Румыніі 1877-1878 гадоў, нацыянальна-вызваліцельная вайна Аб'яднанага княства Валахіі і Малдовы супраць Асманаў.
Гісторыя
[правіць | правіць зыходнік]На працягу многіх стагоддзяў Румынія знаходзілася пад кантролем Асманскай імперыі, што выклікала незадаволенасць сярод румын. Пазіцыі Асманскай імперыі паступова аслабелі, што прыводзіла да росту нацыяналістычных настрояў і імкнення да незалежнасці. Румыны марылі аб аб'яднанні сваіх земляў і стварэнні незалежнай дзяржавы, свабоднай ад замежнага панавання.
У 1877 годзе, скарыстаўшыся момантам аслаблення Асманскай імперыі, румынскія паўстанцы паднялі паўстанне. Неўзабаве да іх далучыліся вайска Расійскай імперыі, якія таксама вялі барацьбу супраць асманскіх сіл. Аб'яднаныя намаганні румынскіх і рускіх войскаў сыгралі ключавую ролю ў ходзе канфлікту, але ў паўстанне таксама прымала ўдзел Балгарскае апалчэнне[1].э
19 студзеня 1878 года Асманская імперыя запытала мір, прыняты Расіяй і Румыніяй. Перамога далася Румыніі коштам 19 тысяч чалавек. 13 ліпеня 1878 года незалежнасць Румыніі ад Порты была прызнана вялікімі дзяржавамі.
Мірнае пагадненне
[правіць | правіць зыходнік]Мірнае пагадненне паміж Расіяй і Асманскай імперыяй было падпісана 3 сакавіка 1878 года ў Сан-Стефана. Яно абвяшчала стварэнне Балгарскага княства, незалежнасць Сербіі, Чарнагорыі і Румыніі. Аднак гэтае пагадненне не было прызнана Вялікімі дзяржавамі, што прывяло да склікання Берлінскага кангрэса. Паводле Берлінскага трактату Румынія атрымала поўную незалежнасць, Паўночную Дабруджу, порт Канстанца і востраў Змяіны. Расіі адышла Бесарабія, якую Румынія атрымала пасля Крымскай вайны. Князь Караль I першапачаткова не згаджаўся з такім адчужэннем тэрыторыі, але Бісмарк пераканаў яго пайсці на кампраміс, каб атрымаць у будучыні эканамічныя выгады ад выхаду да Чорнага мора.
Зноскі
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ [https://web.archive.org/web/20060519135125/http://www.el-soft.com/panorama/en/07_mavzolej.html Romanian Mausoleum and memorial park � the village of Grivitsa]. web.archive.org (19 мая 2006). Праверана 31 кастрычніка 2024.
