Мал

Малы (Малдзіт)
Фрагмент помніка князю Малу ў горадзе Корасцень, Украіна
князь, кіраўнік племя драўлян
Нараджэнне	невядома
Смерць	946
Бацька	«…сын Ніскінін»
Дзеці	Малуша (??), Дабрыня (??)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мал (? — каля 946) — князь драўлян 1-й паловы X ст.

Біяграфія

Паводле Васіля Тацішчава, Іаакімаўскі летапіс называў Мала «князем драўлянскім, сынам Ніскініным». Драўляне з 914 года былі залежныя ад Кіева, цэнтральным іх горадам быў Іскарасцень.

У 945 годзе кіеўскі князь Ігар, ужо сабраўшы даніну з драўлян, вырашыў узяць яе яшчэ раз, але асноўную частку адправіў ужо ў Кіеў. Драўляне ўзнялі паўстанне, узначаленае Малам, войска Ігара разбіта, а самога яго прывязалі да дзвюх бяроз, якія выпраміўшыся разарвалі яго на дзве часткі. Ігара, паводле звычаю, пахавалі як належыць князю, а над магілай насыпалі курган. Бліжэйшае сяло ад Ігаравай магілы пазней называлася Магільна (цяпер Паліскэ).

Паводле «Аповесці мінулых гадоў» драўляне паспрабавалі ажаніць Мала з удавой Ігара Вольгай, але ўсе паслы былі забіты, а сама Вольга жорстка расправілася з забойцамі мужа. Іскарасцень быў спалены, а драўлянскія старэйшыны ўзяты ў палон. Магчыма, сярод іх быў і Мал. Магчыма ад яго названы горад Малын у сучаснай Жытомірскай вобласці Украіны.

Дзеці

Гісторыкі лічаць, што дзецьмі Мала маглі быць Малуша, ключніца княгіні Вольгі і маці князя Уладзіміра, і Дабрыня. Хаця і нявольныя, але былі прыдворнымі Вольгі і Святаслава і дасягнулі значных вышынь у арыстакратычнай іерархіі. Дабрыня разам з Уладзімірам быў адпраўлены ў Ноўгарад, туды адпраўлена і Малуша. Ад Дабрыні паходзіць баярскі род, які гісторыкі пазней назвалі Любячанінамі, бо летапіс называе бацькам Малушы Малка Любячаніна. У былінах Дабрыня называецца імем па бацьку Мікіціч і «селянінавічам».

Літаратура

• Мал // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 9: Кулібін — Малаіта / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1999. — Т. 9. — С. 548. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0155-9 (т. 9).

Спасылкі

• Довідник з історії України. За ред. І.Підкови та Р.Шуста.- К.: Генеза, 1993. Архівавана 10 красавіка 2009.
• Анатолий Маркович Членов. По следам Добрыни Архівавана 12 сакавіка 2007.
• Іскоростень Архівавана 13 сакавіка 2007.