| dbo:abstract
|
- Azilien je evropská pozdněpaleolitická archeologická kultura, pojmenovaná dle francouzské lokality Mas d'Azil (Ariège). Tato kultura datovaná přibližně do let 12 000 až 9 500 BP, byla rozšířena na území severního Španělska, Francie a zasahovala až do Švýcarska. Industrie azilienu navazuje na magdalénské tradice, přizpůsobené podmínkám konce posledního glaciálu. Typickým tvarem je širší tzv. azilský hrot s otupeným vyklenutým bokem. V kostěné a parohové industrii vynikají především azilské harpuny.
* Azilský hrot
* Harpuna z lokality Le Mas-d'Azil
* lokality Le Mas-d'Azil (cs)
- L'azilià és una indústria de l'epipaleolític que es va estendre des del Cantàbric fins als Alps, i la seva cronologia va del 10500 a 9000 aC, aproximadament. Va ser definida per quan va descobrir i analitzar el jaciment de Mas d'Azil. Inicialment, es va pensar que l'azilià comportava una degradació cultural del magdalenià per culpa de la manca d'aliments. L'àrea de major presència a la península Ibèrica de l'azilià és la meitat oriental d'Astúries fins al País Basc i els jaciments principals són a Navarra, a Astúries i La Pila a Cantàbria. Es considera probable que algunes restes trobades en indrets del País Valencià i Catalunya siguin d'aquesta indústria; a Dosaigües, a la cova anomenada La Cocina, a Serinyà al Pla de l'Estany i a la balma de Sant Gregori de Falset.
*
*
*
* (ca)
- الأزيلية (Azilian) هي حضارة كهفية ظهرت في العصر الحجري الوسيط منذ 8000 سنة ق.م. والأزيليون شعب له حضارته التي ترجع سماتها لقرية مادازيل قرب تولوز بشمال أسبانيا وجنوبي غرب فرنسا. وكانوا جامعي طعام. واستخدموا المكاشط الصغيرة لسلخ الحيوانات. وكان لديهم آلات من العظام وقرون الوعول ومن بينها حراب الصيد وكانت تصنع من العظام وأشكالها تميز الحضارة الأزيلية. وعثر على جماجم وضعت باتجاه الغرب وكانوا يذبحون الحيوانات من رقبتها. وكانوا يدهنون الجماجم بالغراء الأحمر. وهذه الحضارة الكهفية تضم كهوفا في فرنسا ووسط أوروبا وبلجيكا وبريطانيا. (ar)
- The Azilian is a Mesolithic industry of the Franco-Cantabrian region of northern Spain and Southern France. It dates approximately 10,000–12,500 years ago. Diagnostic artifacts from the culture include projectile points (microliths with rounded retouched backs), crude flat bone harpoons and pebbles with abstract decoration. The latter were first found in the River Arize at the type-site for the culture, the Grotte du Mas d'Azil at Le Mas-d'Azil in the French Pyrenees (illustrated, now with a modern road running through it). These are the main type of Azilian art, showing a great reduction in scale and complexity from the Magdalenian Art of the Upper Palaeolithic. The industry can be classified as part of the Epipaleolithic or the Mesolithic periods, or of both. Archaeologists think the Azilian represents the tail end of the Magdalenian as the warming climate brought about changes in human behaviour in the area. The effects of melting ice sheets would have diminished the food supply and probably impoverished the previously well-fed Magdalenian manufacturers, or at least those who had not followed the herds of horse and reindeer out of the glacial refugium to new territory. As a result, Azilian tools and art were cruder and less expansive than their Ice Age predecessors - or simply different. (en)
- Das Azilien [ˈaziːljɜ̃] (etwa 12.300 bis 9.600 v. Chr.) bezeichnet eine wichtige Kultur des europäischen Jungpaläolithikums bzw. des südeuropäischen Epipaläolithikums. Das Azilien beginnt im Spätglazial und endet mit dem Beginn des Holozäns. Der Begriff wurde von Édouard Piette 1889 nach Grabungen in der Höhle von Mas d’Azil (Le Mas-d’Azil, Département Ariège, Frankreich) geprägt. Im deutschen Sprachraum wird das Azilien heute meist mit dem Synonym „Federmesser-Gruppen“ bezeichnet. Leitformen sind das Rückenmesser (auch Rückenspitze, oder Federmesser genannt) sowie kurze Kratzer, Stichel und Harpunen aus Hirschgeweih. Parallel läuft das Swiderien im Osten. Dem Azilien folgte das Mesolithikum oder die Mittelsteinzeit mit dem Frühmesolithikum (9600–7000/6500 v. Chr.) gefolgt vom Spätmesolithikum (etwa 7000/6500–5500/4500 v. Chr.).
*
*
*
* (de)
- Aziliar kultura, Azil aldiko mendebaldeko Europan izandako Epipaleolitoko kultura arkeologikoa izan zen, orain dela 12.000 eta 9.500 urte artean garatu zena, Mesolitoan. Ariègeko Mas-d'Azil haitzuloan identifikatu zuen aurrenekoz kultura hau 1889an, Magdalen aldiko eta Neolitoko mailen arteko geruzan agertzen zen industria ikertzean. Azil kulturaren bereizgarri ditugu hortz ilara bateko edo biko arpoi zapal eta fusiformeak, hezurrez edo adarrez egindakoak, oinaldean zulo luzanga dutenak (Magdaleniar arpoiak ebakidura zirkularrekoak dira eta hortzak ardatzetik oso irtenak izaten dira). Sukarriz egindakoen artean, tresna txikiak ugaritzen dira. Bizkardun puntak (punta aziliarrak) eta dira lanabesik aipagarrienak. Azil aldian hezurrezko tresneria asko gutxitu zen, ikerlari askoren iritziz, adar edo hezurren ordez zura erabiltzen zutelako. Horma artea desagertu zen eta objektu artistiko berezienak errekarri margotuak edo grabatuak dira. Harrizko tresnen lantzean aurreko aldiekiko atzerakada nabarmena gertatu zen. Aziliar kultura Azken Izotz Aroaren amaierari eta holozenoaren hasierari loturik dago. Klima epeldu zen eta itsasoaren maila igo. Landarediari dagokionez zuhaitz hosto erorkorrek (hurritza eta haritza) azalera handiak kolonizatu zituzten. Pleistozenoko animalia batzuk (mamuta, leize-hartza) desagertu ziren eta beste batzuek (elur-oreina, ) Europako iparralderantz emigratu zuten. Ugaritu ziren animalien artean, basurdea eta orkatza ditugu. Euskal Herrian, besteak beste, Santimamiñe, Arenaza, Lumentza, Ekain, Berroberria, Zatoia eta Izturitzeko leizeetan aurkitu dira Azil aldiko aztarnak.
* Mas-d'Azil haitzuloko iparraldeko sarrera
* Arpoi zapalak – Mas-d'Azil – Tolosa Okzitaniako museoa
* Punta aziliarrak - Saint-Martoryko haitzuloa – Tolosa Okzitaniako museoa
* - Mas-d'Azil – Tolosa Okzitaniako museoa (eu)
- El Aziliense es una cultura del Epipaleolítico denominado así debido al yacimiento epónimo Mas d'Azil, en los Pirineos franceses. Este término lo creó É. Piette en 1889 para designar un grupo cultural extendido desde Francia hasta Asturias. En la península ibérica, el Aziliense se centra en la región cantábrica, situándose en el mismo territorio donde se desarrolló el Magdaleniense. Su origen está en el Magdaleniense Superior, pues hay una continuación con el material lítico y óseo, aunque su industria ósea es más pobre. Los azilienses ocupan cuevas, generalmente situadas a escasa altura sobre el nivel del mar. Se caracteriza por la existencia de menos buriles y más raspadores. Surgen las llamadas . Arpones aplanados con fuste en forma ahusada, con un orificio alargado en su base y los dientes no sobresalen del fuste sino que están dentro del huso (a diferencia de los arpones magdalenienses, que además de ser alargados y más o menos de sección circular, sus dientes sobresalen mucho del fuste). Son frecuentes las laminillas del dorso. Hay una reducción en la cantidad de industria ósea, posiblemente en favor de los útiles en madera. Aparecen nuevas armas como el arco y la flecha. Es el final del Würm, con el aumento de la temperatura y la humedad, con lo que se produce el progresivo retraimiento de los hielos hacia zonas más septentrionales. Esto provoca que especies como el reno emigren hacia zonas más frías. Los bosques colonizan los territorios liberados por el hielo. El nivel del mar sube e inunda zonas amplias costeras, con lo que aquellas gentes deben abandonar algunos de sus lugares de habitación. Aparecen lagos, estrechos (Sicilia se separa de la península itálica) e incluso el mar Báltico que en un principio fue un inmenso lago. Todo esto supone un cambio en las formas de vida de esas gentes que provocó la emigración siguiendo a los renos hacia el norte. Fue un período de cambio que puede responder a la incógnita de la desaparición del arte parietal. Continúa el esquema económico cazador recolector. Hay diversificación de la dieta, con incorporaciones de animales como el jabalí o el corzo, animales de bosque templado. También se intensifica la explotación de recursos acuáticos. Hay un decaimiento de las manifestaciones artísticas, el arte rupestre desaparece y el arte mueble se restringe a manifestaciones abstractas. Arte en cantos rodados pintados y plaquetas grabadas con motivos geométricos o coloreados, con una significación religiosa. En la cueva de Birsek (Suiza) se han encontrado 133 cantos rodados pintados, la inmensa mayoría rotos, como si hubiese sido obra de posibles enemigos para destruir su poder mágico religioso. (es)
- L'Azilien est une culture archéologique de l'Épipaléolithique d'Europe de l'Ouest. Elle a été définie initialement par Édouard Piette en 1889 à partir des industries découvertes dans la grotte du Mas-d'Azil, en Ariège. Dans ce gisement, des couches à nombreux galets peints et à harpons plats s'intercalent entre les niveaux du Magdalénien et du Mésolithique. (fr)
- 아질 문화(Azilian)는 프랑스의 아질 동굴을 표준 유적으로 하는 중석기시대의 문화이다. 서유럽에 분포한다. 후기 구석기시대의 마들렌 문화의 특징을 많이 가지고 있다. 기하학적 세석도(細石刀), 둥근 스크레이퍼, 첨두기를 제작하여 사슴·멧돼지·곰·달팽이를 식량으로 했다. 붉은색의 채력(彩礫), 붉게 채색한 두개골이 많이 발견되었다. (ko)
- L'aziliano è una cultura archeologica identificata in Europa, particolarmente in Spagna settentrionale e Francia meridionale, appartenente al Mesolitico, ed è temporalmente databile tra 12.000 e 9.500 anni fa. (it)
- Het Azilien is de naam van een mesolithische industrie in Noord-Spanje en Zuid-Frankrijk (ca. 12.300 tot 9600 v. Chr.). Het begon waarschijnlijk tijdens de Allerød-interstadiaal en volgde daar op het Magdalénien. Volgens archeologen is het Azilien het einde van het Magdalénien en zorgde het warmer wordende klimaat voor veranderingen in het gedrag van de mensen die daar leefden. Door het smelten van de ijskappen verminderde de voedselvoorraad waarschijnlijk aanzienlijk en de eerder goed gevoede handwerkslieden van het Magdalénien verarmden. Als gevolg daarvan zijn de werktuigen van het Azilien grover en eenvoudiger dan hun voorgangers uit de ijstijd – in elk geval waren ze anders. Tot de artefacten van deze cultuur behoren Azilspitsen (microlieten met een afgeronde geretoucheerde achterkant), ruwe vlakke harpoenen van been en kiezelstenen met een abstracte versiering. De laatste zijn voor het eerst gevonden in de rivier de bij de typevindplaats van de cultuur, Mas d'Azil in de Franse Pyreneeën. In vergelijking met het Magdalénien neemt het aantal microlieten toe. In de Noord-Europese Laagvlakte wordt dit stadium vertegenwoordigd door de Tjonger/Federmesser-culturen. Het Azilien werd in Zuid-Frankrijk en Zwitserland opgevolgd door het Sauveterrien.
* Mas d’Azil
* Harpoen
* idiofoon van Mas 'd Azil (nl)
- Kultura azylska – schyłkowopaleolityczna kultura zachodniej Europy. Rozwijała się ok. 11 800–10 000 lat temu na podłożu kultur magdaleńskich, obejmując swoim zasięgiem Francję i część Hiszpanii. Jej nazwa pochodzi od jaskini Mas-d’Azil w północnych Pirenejach (Francja). W przeciwieństwie do kultur magdaleńskich, wyspecjalizowanych w polowaniach na renifery, ludność kultury azylskiej polowała na zwierzęta leśne (jelenie, sarny, dziki). Zanikła też sztuka realistyczna, zastąpiona przez geometryczne znaki-symbole, malowane czerwoną ochrą lub ryte na kamiennych otoczakach. Do przewodnich zabytków kultury azylskiej należą: ostrza wiórowe z zagiętym tylcem, krótkie drapacze, głównie odłupkowe, oraz płaskie harpuny jedno- i dwurzędowe z poroża jelenia. Podobnego typu narzędzia kamienne upowszechniły się w znacznej części Europy, ogarniając także tereny zajęte poprzednio przez ludność . W tym kontekście archeolodzy używają terminu tzw. azylizacji Europy (w Polsce jest to tzw. prąd tarnowiański - od przemysłu tarnowskiego z terenu Wielkopolski), będącej wynikiem intensywnych kontaktów między obszarami zachodniej i śródziemnomorskiej Europy z terenami basenu naddunajskiego, Bałkanów i Krymu. Termin kultura azylska ma szereg odpowiedników regionalnych, np. laborien i valorgien w południowej Francji. Zaliczono do nich także romanelien w południowych Włoszech (od jaskini ), który obecnie uważany jest za końcowy etap kultury epigraweckiej, z silnym oddziaływaniem wpływów kultury azylskiej (m.in. z typowo azylskimi otoczakami, pokrytymi rytami geometrycznymi). (pl)
- O Aziliano ou Aziliense foi uma cultura do Epipaleolítico (fase inicial do Mesolítico), denominada assim devido ao sítio epônimo , nos Pireneus franceses. Este termo foi criado por em 1889 para designar um grupo cultural estendido pela zona Pirenaica da atual França até a Cantábria e as Astúrias. Na região cantábrica, o local coincidiu com o território no qual se desenvolveu o Magdaleniano. A sua origem foi no , pois há uma continuação com o material lítico e ósseo, embora a sua fosse mais pobre. Os azilianos ocuparam cavernas, geralmente situadas a escassa altitude sobre o nível do mar. Caracteriza-se pela existência de menos buris e raspadores. Surgem as chamadas . Arpões aplanados com fuste em forma de fuso, com um orifício alongado na sua base e os dentes não sobressaem do fuste mas estão dentro do fuso (ao contrário dos arpões magdalenianos, que além de serem alongados ou de menos de seção circular, os seus dentes sobressaem muito do fuste. São frequentes as lamelas de dorso. Há uma redução na quantidade de indústria óssea, possivelmente em favor das ferramentas em madeira. Aparecem novas armas como o arco e a flecha. Corresponde com o final do Glaciação Würm, com o aumento da temperatura e da umidade, com o que ocorre o progressivo retraimento dos gelos para zonas mais setentrionais. Isto fez que espécies como a rena emigrassem para zonas mais frias. As florestas colonizaram os territórios liberados pelo gelo. O nível do mar subiu e alagou amplas zonas costeiras, com o que aquelas gentes devem abandonar alguns dos seus locais de habitação. Apareceram lagos, estreitos (Sicília separou-se da península Itálica) e até mesmo o mar Báltico, que a princípio foi um imenso lago. Tudo isto implicou uma mudança nas formas de vida dessas gentes que provocou a emigração seguindo as renas para norte. Foi um período de mudança que pode responder à incógnita do desaparecimento da arte parietal. Continuou o esquema econômico caçador-coletor. Houve uma diversificação da dieta, com incorporações de animais como o javali ou a corça, animais de floresta temperada. Também se intensificou a exploração de recursos aquáticos. Decaíram as manifestações artísticas, a arte rupestre desapareceu e a arte móvel restringiu-se a manifestações abstratas.
*
* arpão aziliense
* Avançada aziliense
* (pt)
- Azilien är en kulturperiod i Västeuropa vid slutet av äldre stenåldern, känd bland annat för sina små dekorerade kiselstenar och för harpuner tillverkade av hjorthorn. Den har fått sitt namn efter fyndorten Mas d'Azil-grottan i de fransk Pyrenéerna. Perioden dateras av arkeologer troligen till epoken Allerödtiden för omkring 10 000 år sedan och följde magdalénienkulturen. Man tror även att azilien utgör den senare delen av magdalénien då klimatförändringar medfört förändringar i människornas liv i området. Effekterna av smältande inlandsisar skulle ha försämrat livsmedelsförsörjningen och utarmat det tidigare välmående magdaléniensamhället. Som ett resultat av detta var aziliens verktyg och konst grövre och mindre expansiva än hos sina föregångare under istiden. Diagnostiska artefakter från kulturen omfattar azilienska punkter (mikroliter med rundade retuscherade baksidor), råa platta benharpuner och stenar med abstrakt dekor. Jämfört med den sena magdalénien ökade antalet mikroliter. Azilien samexisterade med liknande tidigmesolitiska europeiska kulturer, såsom tjongerien i norra och swiderien i nordöstra Europa, och dess efterträdare tardenoisienkulturen i delar av Frankrike, Belgien, Bayern och Schweiz, samt maglemosekulturen i Danmark och östra Storbritannien. I slutet av kulturen mottog azilienkulturen starka influenser från angränsande tardenoisien, vilket återspeglades av ökat antal geometriska mikroliter fram till ankomsten av den neolitiska tiden, som i de västligare områdena började mycket sent, nästan ända fram i kopparåldern. (sv)
- Ази́льская культу́ра — археологическая культура (или технологическая традиция) эпохи эпипалеолита на севере Испании и юге Франции. Вероятно, азильская культура относится к периоду аллерёдского климатического потепления около 8 тысячелетия до н. э., и следовала за мадленской культурой. По мнению археологов, азильская культура представляла собой финальную стадию мадленской, в то время, как потепление климата привело к изменениям в образе жизни людей в регионе. Таяние льдов уменьшило пищевые ресурсы и могло привести к обеднению производителей орудий мадленской культуры. В результате азильские орудия и искусство — более грубые и имеют меньшее распространение, чем их предшественники Ледникового периода, или же просто совершенно иные. Диагностические артефакты данной культуры — это, в частности, азильские наконечники (микролиты с закруглёнными спинками), грубые плоские костяные гарпуны и галька с абстрактными декоративными рисунками. Последнюю чаще всего обнаруживают в районе реки на типовом памятнике данной культуры в пещере Мас-д’Азиль во французских Пиренеях. 145 таких галек известны по швейцарскому памятнику . По сравнению с поздним этапом мадленской культуры возрастает количество микролитов.
*
*
*
* Азильская культура сосуществовала с другими ранними мезолитическими культурами Европы, такими, как тёнгерская культура Северной Европы или свидерская культура северо-восточной Европы, совтерской и последующей тарденуазской в ряде регионов Франции, Бельгии и Швейцарии, культурой Маглемозе в Дании и на востоке Британии. На последней стадии существования азильская культура испытала сильное влияние соседней тарденуазской культуры, что проявилось в наличии большого количества геометрических микролитов вплоть до наступления неолита , которые в ряде западных областей появились намного позднее, ближе к эпохе халколита. Очень похожая на азильскую культура существовала в средиземноморской Испании и на юге Португалии. Поскольку у данной культуры отсутствуют изделия из кости, её условно обозначают как «иберский микроламинарный микролитизм». Её наследником стал «геометрический микролитизм», родственный тарденуазской культуре. (ru)
- Азильська культура — археологічна культура кам'яної доби людства. Відноситься до періоду раннього мезоліту (науково датується -). Розвинулась зі своєї попередниці — Мадленської культури, що належала до періоду пізнього палеоліту. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Azilien je evropská pozdněpaleolitická archeologická kultura, pojmenovaná dle francouzské lokality Mas d'Azil (Ariège). Tato kultura datovaná přibližně do let 12 000 až 9 500 BP, byla rozšířena na území severního Španělska, Francie a zasahovala až do Švýcarska. Industrie azilienu navazuje na magdalénské tradice, přizpůsobené podmínkám konce posledního glaciálu. Typickým tvarem je širší tzv. azilský hrot s otupeným vyklenutým bokem. V kostěné a parohové industrii vynikají především azilské harpuny.
* Azilský hrot
* Harpuna z lokality Le Mas-d'Azil
* lokality Le Mas-d'Azil (cs)
- الأزيلية (Azilian) هي حضارة كهفية ظهرت في العصر الحجري الوسيط منذ 8000 سنة ق.م. والأزيليون شعب له حضارته التي ترجع سماتها لقرية مادازيل قرب تولوز بشمال أسبانيا وجنوبي غرب فرنسا. وكانوا جامعي طعام. واستخدموا المكاشط الصغيرة لسلخ الحيوانات. وكان لديهم آلات من العظام وقرون الوعول ومن بينها حراب الصيد وكانت تصنع من العظام وأشكالها تميز الحضارة الأزيلية. وعثر على جماجم وضعت باتجاه الغرب وكانوا يذبحون الحيوانات من رقبتها. وكانوا يدهنون الجماجم بالغراء الأحمر. وهذه الحضارة الكهفية تضم كهوفا في فرنسا ووسط أوروبا وبلجيكا وبريطانيا. (ar)
- L'Azilien est une culture archéologique de l'Épipaléolithique d'Europe de l'Ouest. Elle a été définie initialement par Édouard Piette en 1889 à partir des industries découvertes dans la grotte du Mas-d'Azil, en Ariège. Dans ce gisement, des couches à nombreux galets peints et à harpons plats s'intercalent entre les niveaux du Magdalénien et du Mésolithique. (fr)
- 아질 문화(Azilian)는 프랑스의 아질 동굴을 표준 유적으로 하는 중석기시대의 문화이다. 서유럽에 분포한다. 후기 구석기시대의 마들렌 문화의 특징을 많이 가지고 있다. 기하학적 세석도(細石刀), 둥근 스크레이퍼, 첨두기를 제작하여 사슴·멧돼지·곰·달팽이를 식량으로 했다. 붉은색의 채력(彩礫), 붉게 채색한 두개골이 많이 발견되었다. (ko)
- L'aziliano è una cultura archeologica identificata in Europa, particolarmente in Spagna settentrionale e Francia meridionale, appartenente al Mesolitico, ed è temporalmente databile tra 12.000 e 9.500 anni fa. (it)
- Азильська культура — археологічна культура кам'яної доби людства. Відноситься до періоду раннього мезоліту (науково датується -). Розвинулась зі своєї попередниці — Мадленської культури, що належала до періоду пізнього палеоліту. (uk)
- L'azilià és una indústria de l'epipaleolític que es va estendre des del Cantàbric fins als Alps, i la seva cronologia va del 10500 a 9000 aC, aproximadament. Va ser definida per quan va descobrir i analitzar el jaciment de Mas d'Azil. Inicialment, es va pensar que l'azilià comportava una degradació cultural del magdalenià per culpa de la manca d'aliments.
*
*
*
* (ca)
- The Azilian is a Mesolithic industry of the Franco-Cantabrian region of northern Spain and Southern France. It dates approximately 10,000–12,500 years ago. Diagnostic artifacts from the culture include projectile points (microliths with rounded retouched backs), crude flat bone harpoons and pebbles with abstract decoration. The latter were first found in the River Arize at the type-site for the culture, the Grotte du Mas d'Azil at Le Mas-d'Azil in the French Pyrenees (illustrated, now with a modern road running through it). These are the main type of Azilian art, showing a great reduction in scale and complexity from the Magdalenian Art of the Upper Palaeolithic. (en)
- Das Azilien [ˈaziːljɜ̃] (etwa 12.300 bis 9.600 v. Chr.) bezeichnet eine wichtige Kultur des europäischen Jungpaläolithikums bzw. des südeuropäischen Epipaläolithikums. Das Azilien beginnt im Spätglazial und endet mit dem Beginn des Holozäns. Der Begriff wurde von Édouard Piette 1889 nach Grabungen in der Höhle von Mas d’Azil (Le Mas-d’Azil, Département Ariège, Frankreich) geprägt. Im deutschen Sprachraum wird das Azilien heute meist mit dem Synonym „Federmesser-Gruppen“ bezeichnet.
*
*
*
* (de)
- Aziliar kultura, Azil aldiko mendebaldeko Europan izandako Epipaleolitoko kultura arkeologikoa izan zen, orain dela 12.000 eta 9.500 urte artean garatu zena, Mesolitoan. Ariègeko Mas-d'Azil haitzuloan identifikatu zuen aurrenekoz kultura hau 1889an, Magdalen aldiko eta Neolitoko mailen arteko geruzan agertzen zen industria ikertzean. Harrizko tresnen lantzean aurreko aldiekiko atzerakada nabarmena gertatu zen. Euskal Herrian, besteak beste, Santimamiñe, Arenaza, Lumentza, Ekain, Berroberria, Zatoia eta Izturitzeko leizeetan aurkitu dira Azil aldiko aztarnak. (eu)
- El Aziliense es una cultura del Epipaleolítico denominado así debido al yacimiento epónimo Mas d'Azil, en los Pirineos franceses. Este término lo creó É. Piette en 1889 para designar un grupo cultural extendido desde Francia hasta Asturias. En la península ibérica, el Aziliense se centra en la región cantábrica, situándose en el mismo territorio donde se desarrolló el Magdaleniense. (es)
- Het Azilien is de naam van een mesolithische industrie in Noord-Spanje en Zuid-Frankrijk (ca. 12.300 tot 9600 v. Chr.). Het begon waarschijnlijk tijdens de Allerød-interstadiaal en volgde daar op het Magdalénien. Volgens archeologen is het Azilien het einde van het Magdalénien en zorgde het warmer wordende klimaat voor veranderingen in het gedrag van de mensen die daar leefden. Door het smelten van de ijskappen verminderde de voedselvoorraad waarschijnlijk aanzienlijk en de eerder goed gevoede handwerkslieden van het Magdalénien verarmden. Als gevolg daarvan zijn de werktuigen van het Azilien grover en eenvoudiger dan hun voorgangers uit de ijstijd – in elk geval waren ze anders. (nl)
- Kultura azylska – schyłkowopaleolityczna kultura zachodniej Europy. Rozwijała się ok. 11 800–10 000 lat temu na podłożu kultur magdaleńskich, obejmując swoim zasięgiem Francję i część Hiszpanii. Jej nazwa pochodzi od jaskini Mas-d’Azil w północnych Pirenejach (Francja). (pl)
- Ази́льская культу́ра — археологическая культура (или технологическая традиция) эпохи эпипалеолита на севере Испании и юге Франции. Вероятно, азильская культура относится к периоду аллерёдского климатического потепления около 8 тысячелетия до н. э., и следовала за мадленской культурой. По мнению археологов, азильская культура представляла собой финальную стадию мадленской, в то время, как потепление климата привело к изменениям в образе жизни людей в регионе. Таяние льдов уменьшило пищевые ресурсы и могло привести к обеднению производителей орудий мадленской культуры. В результате азильские орудия и искусство — более грубые и имеют меньшее распространение, чем их предшественники Ледникового периода, или же просто совершенно иные. (ru)
- O Aziliano ou Aziliense foi uma cultura do Epipaleolítico (fase inicial do Mesolítico), denominada assim devido ao sítio epônimo , nos Pireneus franceses. Este termo foi criado por em 1889 para designar um grupo cultural estendido pela zona Pirenaica da atual França até a Cantábria e as Astúrias. Na região cantábrica, o local coincidiu com o território no qual se desenvolveu o Magdaleniano. A sua origem foi no , pois há uma continuação com o material lítico e ósseo, embora a sua fosse mais pobre. Os azilianos ocuparam cavernas, geralmente situadas a escassa altitude sobre o nível do mar.
*
* (pt)
- Azilien är en kulturperiod i Västeuropa vid slutet av äldre stenåldern, känd bland annat för sina små dekorerade kiselstenar och för harpuner tillverkade av hjorthorn. Den har fått sitt namn efter fyndorten Mas d'Azil-grottan i de fransk Pyrenéerna. Perioden dateras av arkeologer troligen till epoken Allerödtiden för omkring 10 000 år sedan och följde magdalénienkulturen. Man tror även att azilien utgör den senare delen av magdalénien då klimatförändringar medfört förändringar i människornas liv i området. (sv)
|
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}