| dbo:abstract
|
- Konduktus (latinsky conductus = vedoucí, průdvočí apod.) byl specifický druh vícehlasé latinské písně. (cs)
- El conductus és, juntament amb l'organum, el i l'hoquetus, una de les tres formes musicals més importants de l'ars antiqua (s.xii i xiii). Es tracta d'un cant compost harmònicament per diferents melodies en llengua llatina que s'acostumava a cantar per a festes de gent rica i cultivada musicalment. (ca)
- Ein Conductus ist ein Begleitgesang im Discantus-Satz, der neben Organum und Motette zu den wichtigsten Musikgattungen der Musik der Ars Antiqua zählte. Mit einem Conductus wurden Auftritte von handelnden Personen begleitet, zum Beispiel das Herein- oder Herausschreiten geistlicher Würdenträger einer Kirche. Der Conductus entstand bereits während der St.-Martial-Schule (wo er als versus bezeichnet wurde). Anders als andere Gattungen jener Zeit existierte der Conductus nach der Notre-Dame-Schule als solcher nicht weiter, sondern ging in anderen Musikgattungen auf. Lediglich als Stilmerkmal wurde die Bezeichnung fortgeführt. Die Texte mit sowohl geistlichem als auch weltlichem Inhalt beruhten auf lateinischen Vorlagen mit ernstem und feierlichen Charakter. Sie hatten die Form mehrstrophiger Gedichte, deren Aufbau bestimmend für die Komposition war. Der Gesang war ein- oder mehrstimmig, allerdings überwog die Zweistimmigkeit. Meist lag dem Gesang ein Tenor zugrunde, die Stimme ist zumeist syllabisch, konnte am Strophenende aber auch melismatisch sein. Das Wort leitet sich von den lateinischen Worten Con (von lat. cum, mit) und ductus (von ducere, führen oder leiten, Partizip geführt) ab. Mitgeführt ist die wortbezogene Übersetzung: die Musik begleitet die sie beauftragt habende (und von ihr geehrt werden sollende) Person. (de)
- En mezepoka muziko, konduktuso (latine conductus)estas speco de liturgia voĉa komponaĵo por unu aŭ pluraj voĉoj.La vorto devenas de latina conducere (eskorti),kaj la konduktuso probable estis kantata dum la estis portata de sia gardoloko al la loko, kie ĝi estos legata.La konduktuso estis unu el la ĉefaj specoj de voĉa komponaĵoel la periodo ars antiqua de mezepoka . La formo probable originis en la sudo de Francio ĉirkaŭ 1150,kaj atingis sian kulminan disvolvon dum la aktivadode la skolo de Notre Dame en la frua 13-a jarcento.La plejmulto de la konduktusoj el la granda kolektode mez-13-jarcentaj manuskriptoj de Notre Dameestas destinitaj por du aŭ tri voĉoj.Konduktusoj estas unikaj en la repertuaro de Notre Dameankaŭ pro tio, ke ili enlasas sekularajn melodiojn kiel fontmaterialon,kvankam ankaŭ sanktaj melodioj estis ofte uzataj.Oftaj temoj por la kantoj estis vivoj de la sanktuloj,festenoj de la Sinjoro, la Naskiĝo, kune kun pli aktualaj temojkiel modela konduto de tiamaj kredantoj, kiel .Grava kaj interesa repertuaro de konduktusoj el malfrue en la periodokonsistas el kantoj, kiuj kritikas koruptojn de la klerikoj,inkluzive de kelkaj, kiuj estas tre furiozaj.Kvankam povas esti malfacile ilin prezenti al ni kantataj ekster preĝejo,estas tre eble, ke la repertuaro povis havi ekzistonpreter sia dokumentita liturgia uzo. Preskaŭ ĉiuj komponistoj de konduktusoj estas anonimaj.Kelkaj el la poemoj, el kiuj ĉiuj estas verkitaj en la latina,estas atribuitaj al poetoj kiel kaj . La stilo de la konduktuso estis plej ofte ritma,kio konvenis al muziko akompananta procesion,kaj preskaŭ ĉiam noto-kontraŭ-nota.Stile ĝi estis tute malsimila al la alia ĉefaliturgia polifonia formo de la tempo,organumo, ĉe kiu la voĉoj kutime movis je malsamaj rapidoj;en konduktuso, la voĉoj kantis kune, en stilo ankaŭ nomata diskanto. La muzikteoriistojkiuj verkis pri la konduktusoinkludas ,kiu konsilis verki belan melodion en la tenoro,, kaj .Teoriisto el la frua 14-a jarcento,vigla defendanto de la stilo ars antiquakontraŭ la nova "senmorala kaj diboĉa" stilo ars nova,lamentis la mankon de intereso pri la konduktusoflanke de tiamaj komponistoj.La konduktuso daŭris plej longe en Germanio,kie ĝi estis dokumentita ĝis en la 14-a jarcento. (eo)
- The conductus (plural: conducti) was a sacred Latin song in the Middle Ages, one whose poetry and music were newly composed. It is non-liturgical since its Latin lyric borrows little from previous chants. The conductus was northern French equivalent of the versus, which flourished in Aquitaine. It was originally found in the twelfth-century Aquitanian repertories. But major collections of conductus were preserved in Paris. The conductus typically includes one, two, or three voices. A small number of the conductus are for four voices. Stylistically, the conductus is a type of discant (i.e. note-against-note polyphony). Its form can be strophic or through-composed form. The genre flourished from the early twelfth century to the middle of thirteenth century. It was one of the principal types of vocal composition of the ars antiqua period of medieval music history. (en)
- La palabra conductus se deriva del verbo latino conducere, 'conducir, acompañar, llevar'; pl. conductus, cunducti. El conductus, junto con el órganum y el motete, son las formas musicales más importantes del Ars antiqua. (es)
- Dans la musique médiévale, le conduit est un chant latin, sur un texte à caractère généralement paraliturgique, ou simplement moralisateur. Il s'agit en fait d'un chant de « conduite », essentiellement en vogue aux XIIe et XIIIe siècles. Les musiciens de l'École de Notre-Dame (Léonin, Pérotin, etc.) ont écrit un certain nombre de conduits. (fr)
- Conductus (uit het Latijn: conducere = begeleiden) is een muziekterm die gebruikt wordt in kerkmuziek. De term duidt een gezang aan dat de processie begeleidt. De conductus kende haar bloeitijd als muzikale vorm van kerkmuziek vooral in de 13e en 14e eeuw. (nl)
- Nella musica medievale, il conductus è un tipo di composizione vocale di uso paraliturgico, per una o più voci con testo in latino; fa parte dei generi appartenenti alla cosiddetta ars antiqua. Il nome deriva dal verbo latino conducere, a indicare in questo caso la processione, svolta all'interno del luogo di culto, che accompagnava il lezionario dal luogo dove veniva conservato al supporto, o ambone, destinato alla lettura ad alta voce, o proclamazione. L'origine del conductus è da situare con ogni probabilità nel sud della Francia intorno al 1150, e raggiunse il suo massimo sviluppo artistico nella cosiddetta Scuola di Notre-Dame, all'inizio del XIII secolo. Il conductus può essere composto a una o più voci. In questo secondo aspetto, si apparenta all'organum parallelo o al discantus, ma si distingue da queste due procedure compositive per il fatto che la melodia principale - vox principalis, o cantus firmus, o tenor - è una composizione originale, sia per quanto concerne la musica che il testo (in latino), mentre organum e discantus si basano sull'amplificazione di una melodia preesistente, tratta dal repertorio gregoriano.La musica del "conductus" è in stile omoritmico: ossia, le diverse voci hanno il medesimo testo e il medesimo ritmo, nota contro nota (caratteristica questa detta anche omoritmia). Inizialmente di carattere religioso, con la citata Scuola di Notre-Dame e i suoi maggiori rappresentanti, Magister Leoninus (ca. 1135-1201) e Magister Perotinus (ca. 1183-1238), questo genere musicale si distaccò dall'ambito della musica liturgica per divenire una composizione di carattere puramente profano. Insieme con il discantus, il conductus testimonia un percorso storico di accrescimento dell'inventiva, e permette al compositore di distinguersi dallo sfondo conservatore del repertorio liturgico tradizionale - il canto gregoriano - che non permetteva alcuna creatività musicale. Durante il XIII secolo, il conductus utilizza la tecnica dell'organum florido: da questa combinazione nacque un nuovo genere, il mottetto. (it)
- Konduktus – gatunek średniowiecznej wielogłosowej muzyki wokalnej pochodzący z XII wieku, w którym po raz pierwszy wszystkie głosy pochodziły z inwencji kompozytora. Konduktus posiadał budowę pieśni zwrotkowej o stosunkowo prostej rytmice, niejednokrotnie wręcz tanecznej. Wykonywany był przed czytaniem Pisma Świętego, wprowadzając w tematykę danego tekstu. Z czasem przeniknął także do muzyki świeckiej. Tego typu utwory, zwykle 4-głosowe, posiadały budowę "akordową", stosowano w nich technikę nota contra notam (zwaną również punctus contra punctum, z czego wywodzi się późniejsza nazwa techniki polifonicznego łączenia głosów - kontrapunktu). (pl)
- Conductus, em música medieval, é um tipo de composição vocal, sagrado mas não-litúrgico, para uma ou mais vozes. A palavra deriva do latim conducere (acompanhar). Era mais provavelmente cantado quando o leccionário era transportado do local onde era guardado até ao local onde era lido. O conductus foi um dos principais tipos de composição vocal do período da ars antiqua. A forma é possivelmente originária do Sul de França, por volta de 1150, e chegou ao pico do seu desenvolvimento durante a actividade da Escola de Notre Dame no início do século XIII. A maioria das composições da grande colecção de manuscritos de meados do século XI, da Catedral de Notre-Dame de Paris, eram para duas ou três vozes Os conductus eram também únicos no repertório de Notre Dame, por admitirem melodias seculares como fontes do material, apesar de melodias sagradas também serem usadas de maneira comum. Os assuntos para as canções eram por exemplo as vidas dos santos e a natividade de Jesus, entre outros. Um significante e interessante repertório de conductus, no fim do período, consistia em canções críticas dos abusos do clero. Quase todos os compositores de conductus eram anónimos. Alguns dos poemas, todos em latim, são atribuídos a poetas como Filipe, o Chanceler. O estilo do conductus era normalmente rítmico, apropriado para música que acompanhava uma procissão, sendo quase sempre nota contra nota. Estilisticamente, era diferente da outra forma polifónica principal do período, o organum, no qual as vozes corriam a diferentes velocidades. No conductus, as vozes são cantadas juntas, num estilo conhecido como . (pt)
- Конду́кт (пізньолат conductus) — середньовічна пісня латинською мовою, в основному на духовну (християнську) тему. Термін зустрічається в нотних рукописах і музично-теоретичних трактатах переважно французького походження, в XII — XIV століттях. Кондукт функціонував як спів під час літургійних процесій на Різдво і під час інших церковних свят, зокрема міг входити у структуру літургійної драми. Ранні кондукти — одноголосні, написані у строфічній формі (іноді з рефреном), вірші характеризуються римованою силабікою або силаботонікою, спосіб розспіву — силабічний. Вершина жанру — багатоголосні (до чотирьох голосів, переважно дво-і три-) кондукти в старовинному складі, створені в (автором ряду кондукт вважається Перотин). Розвинені кондукти відрізняються різноманітністю тематики (полемічні, сатиричні, плачі за покійним, на певний випадок); крім традиційного силабічного розспіву зустрічаються протяжні мелізми (особливо на передостанньому і останньому складах тексту), ускладнюється форма. Інтерес до кондукту згас до середини XIII століття, ймовірно, у зв'язку з бурхливим розвитком конкуруючого жанру — мотету. Останні яскраві зразки багатоголосих кондуктів — у поетико-музичному збірнику , складеного близько 1316. Розшифровка кондуктів, написаних здебільшого до виникнення модальної нотації, представляє значні труднощі з точки зору кореляції віршованого і музичного метру. Популярні зразки кондуктів: анонімні «Redit aetas aurea», «Verbum patris humanatur», кондукт Перотина «Beata viscera». (uk)
- Конду́кт (позднелат. conductus) — средневековая песня на латинском языке, в основном на духовную (христианскую) тему. Расцвет жанра — во Франции во второй половине XII и в первой половине XIII веков. Авторы музыки и текстов кондуктов как правило неизвестны; среди известных по имени поэтов — Филипп Канцлер и Вальтер Шатильонский. На ранней стадии развития преобладали одноголосные кондукты, позднее появилось многоголосие. Специфическая черта композиции многоголосных кондуктов — отсутствие в теноре известной заданной мелодии (в отличие от органума и мотета, где cantus firmus был основой полифонической композиции). (ru)
- 康都曲（Conductus），是11至13世紀以拉丁文為歌詞創作的歌曲，原先用於中世紀禮儀劇，那時為單音歌曲。後來發展出複音康都曲，尺度接近和聲式，曲調皆為原創，是最早的原創複音音樂。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Konduktus (latinsky conductus = vedoucí, průdvočí apod.) byl specifický druh vícehlasé latinské písně. (cs)
- El conductus és, juntament amb l'organum, el i l'hoquetus, una de les tres formes musicals més importants de l'ars antiqua (s.xii i xiii). Es tracta d'un cant compost harmònicament per diferents melodies en llengua llatina que s'acostumava a cantar per a festes de gent rica i cultivada musicalment. (ca)
- La palabra conductus se deriva del verbo latino conducere, 'conducir, acompañar, llevar'; pl. conductus, cunducti. El conductus, junto con el órganum y el motete, son las formas musicales más importantes del Ars antiqua. (es)
- Dans la musique médiévale, le conduit est un chant latin, sur un texte à caractère généralement paraliturgique, ou simplement moralisateur. Il s'agit en fait d'un chant de « conduite », essentiellement en vogue aux XIIe et XIIIe siècles. Les musiciens de l'École de Notre-Dame (Léonin, Pérotin, etc.) ont écrit un certain nombre de conduits. (fr)
- Conductus (uit het Latijn: conducere = begeleiden) is een muziekterm die gebruikt wordt in kerkmuziek. De term duidt een gezang aan dat de processie begeleidt. De conductus kende haar bloeitijd als muzikale vorm van kerkmuziek vooral in de 13e en 14e eeuw. (nl)
- Konduktus – gatunek średniowiecznej wielogłosowej muzyki wokalnej pochodzący z XII wieku, w którym po raz pierwszy wszystkie głosy pochodziły z inwencji kompozytora. Konduktus posiadał budowę pieśni zwrotkowej o stosunkowo prostej rytmice, niejednokrotnie wręcz tanecznej. Wykonywany był przed czytaniem Pisma Świętego, wprowadzając w tematykę danego tekstu. Z czasem przeniknął także do muzyki świeckiej. Tego typu utwory, zwykle 4-głosowe, posiadały budowę "akordową", stosowano w nich technikę nota contra notam (zwaną również punctus contra punctum, z czego wywodzi się późniejsza nazwa techniki polifonicznego łączenia głosów - kontrapunktu). (pl)
- Конду́кт (позднелат. conductus) — средневековая песня на латинском языке, в основном на духовную (христианскую) тему. Расцвет жанра — во Франции во второй половине XII и в первой половине XIII веков. Авторы музыки и текстов кондуктов как правило неизвестны; среди известных по имени поэтов — Филипп Канцлер и Вальтер Шатильонский. На ранней стадии развития преобладали одноголосные кондукты, позднее появилось многоголосие. Специфическая черта композиции многоголосных кондуктов — отсутствие в теноре известной заданной мелодии (в отличие от органума и мотета, где cantus firmus был основой полифонической композиции). (ru)
- 康都曲（Conductus），是11至13世紀以拉丁文為歌詞創作的歌曲，原先用於中世紀禮儀劇，那時為單音歌曲。後來發展出複音康都曲，尺度接近和聲式，曲調皆為原創，是最早的原創複音音樂。 (zh)
- En mezepoka muziko, konduktuso (latine conductus)estas speco de liturgia voĉa komponaĵo por unu aŭ pluraj voĉoj.La vorto devenas de latina conducere (eskorti),kaj la konduktuso probable estis kantata dum la estis portata de sia gardoloko al la loko, kie ĝi estos legata.La konduktuso estis unu el la ĉefaj specoj de voĉa komponaĵoel la periodo ars antiqua de mezepoka . Preskaŭ ĉiuj komponistoj de konduktusoj estas anonimaj.Kelkaj el la poemoj, el kiuj ĉiuj estas verkitaj en la latina,estas atribuitaj al poetoj kiel kaj . (eo)
- The conductus (plural: conducti) was a sacred Latin song in the Middle Ages, one whose poetry and music were newly composed. It is non-liturgical since its Latin lyric borrows little from previous chants. The conductus was northern French equivalent of the versus, which flourished in Aquitaine. It was originally found in the twelfth-century Aquitanian repertories. But major collections of conductus were preserved in Paris. The conductus typically includes one, two, or three voices. A small number of the conductus are for four voices. Stylistically, the conductus is a type of discant (i.e. note-against-note polyphony). Its form can be strophic or through-composed form. The genre flourished from the early twelfth century to the middle of thirteenth century. It was one of the principal types (en)
- Ein Conductus ist ein Begleitgesang im Discantus-Satz, der neben Organum und Motette zu den wichtigsten Musikgattungen der Musik der Ars Antiqua zählte. Mit einem Conductus wurden Auftritte von handelnden Personen begleitet, zum Beispiel das Herein- oder Herausschreiten geistlicher Würdenträger einer Kirche. Das Wort leitet sich von den lateinischen Worten Con (von lat. cum, mit) und ductus (von ducere, führen oder leiten, Partizip geführt) ab. Mitgeführt ist die wortbezogene Übersetzung: die Musik begleitet die sie beauftragt habende (und von ihr geehrt werden sollende) Person. (de)
- Nella musica medievale, il conductus è un tipo di composizione vocale di uso paraliturgico, per una o più voci con testo in latino; fa parte dei generi appartenenti alla cosiddetta ars antiqua. Il nome deriva dal verbo latino conducere, a indicare in questo caso la processione, svolta all'interno del luogo di culto, che accompagnava il lezionario dal luogo dove veniva conservato al supporto, o ambone, destinato alla lettura ad alta voce, o proclamazione. (it)
- Conductus, em música medieval, é um tipo de composição vocal, sagrado mas não-litúrgico, para uma ou mais vozes. A palavra deriva do latim conducere (acompanhar). Era mais provavelmente cantado quando o leccionário era transportado do local onde era guardado até ao local onde era lido. O conductus foi um dos principais tipos de composição vocal do período da ars antiqua. Quase todos os compositores de conductus eram anónimos. Alguns dos poemas, todos em latim, são atribuídos a poetas como Filipe, o Chanceler. (pt)
- Конду́кт (пізньолат conductus) — середньовічна пісня латинською мовою, в основному на духовну (християнську) тему. Термін зустрічається в нотних рукописах і музично-теоретичних трактатах переважно французького походження, в XII — XIV століттях. Кондукт функціонував як спів під час літургійних процесій на Різдво і під час інших церковних свят, зокрема міг входити у структуру літургійної драми. Ранні кондукти — одноголосні, написані у строфічній формі (іноді з рефреном), вірші характеризуються римованою силабікою або силаботонікою, спосіб розспіву — силабічний. (uk)
|
