Μετάβαση στο περιεχόμενο

Το μεγάλο φαγοπότι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το μεγάλο φαγοπότι
La grande abbuffata
Κινηματογραφική αφίσα
ΣκηνοθεσίαΜάρκο Φερέρι[1][2]
ΠαραγωγήΕνμόντο Αμάτι
ΣενάριοΜάρκο Φερέρι, Ραφαέλ Αζκόνα και Francis Blanche
ΠρωταγωνιστέςΜαρτσέλο Μαστρογιάνι[2][3][4], Ούγκο Τονιάτσι[3][4], Μισέλ Πικολί[2][3][4], Φιλίπ Νουαρέ[2][3][4], Αντρέα Φερεόλ[3][4], Bernard Menez[3][4], Φλοράνς Τζιοργκέτι[3][4], Ζεράρ Μπουκαρόν[3][4], Jean Odoutan, Λουί Ναβάρ[3][4], Μορίς Ντορλεάκ[3][4] και Μονίκ Σωμέτ[3][4]
ΦωτογραφίαΜάριο Βουλπιάνι
ΜοντάζΚλοντίν Μερλίν
Πρώτη προβολή21  Μαΐου 1973 (Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών του 1973)[5], 22  Μαΐου 1973 (Γαλλία)[5], 1  Σεπτεμβρίου 1973 (Σουηδία)[5], 7  Σεπτεμβρίου 1973 (Ολλανδία)[5], 17  Σεπτεμβρίου 1973 (Δανία)[5], 19  Σεπτεμβρίου 1973 (Νέα Υόρκη)[5], 27  Σεπτεμβρίου 1973 (Γερμανία)[5], 28  Σεπτεμβρίου 1973 (Γάνδη)[5], 4  Οκτωβρίου 1973 (Αργεντινή)[5], Δεκέμβριος 1973 (Λονδίνο)[5], 7  Δεκεμβρίου 1973 (Ρώμη)[5], 28  Δεκεμβρίου 1973 (Φινλανδία)[5], 12  Οκτωβρίου 1974 (Ιαπωνία)[5], 11  Αυγούστου 1975 (Όσλο)[5], 5  Ιουνίου 1977 (Cineclube do Porto)[5], 12  Μαΐου 1978 (Ισπανία)[5], 8  Οκτωβρίου 1979 (Βραζιλία)[5] και 21  Ιουνίου 1984 (Ουγγαρία)[5]
Διάρκεια135 λεπτά και 133 λεπτά[6]
ΠροέλευσηΓαλλία[7][6] και Ιταλία[7]
ΓλώσσαΓαλλικά
δεδομένα (π • σ • ε )

Το μεγάλο φαγοπότι (ιταλικά: La grande abbuffata‎‎ και αγγλικά: The Grand Bouffe‎‎) είναι σατιρική ταινία του 1973 σε σκηνοθεσία Μάρκο Φερέρι.[8] Πρωταγωνιστούν οι Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, Ούγκο Τονιάτσι, Μισέλ Πικολί, Φιλίπ Νουαρέ και Αντρέα Φερεόλ. Η ταινία επικεντρώνεται σε μια ομάδα φίλων που σχεδιάζουν να φάνε μέχρι θανάτου. Σατιρίζει τον καταναλωτισμό και την παρακμή της αστικής τάξης και ως εκ τούτου ήταν αμφιλεγόμενο κατά την κυκλοφορία της. Έχει γίνει καλτ ταινία. [9] [10]

Πλοκή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία αφηγείται την ιστορία τεσσάρων φίλων που συγκεντρώνονται σε μια βίλα για το Σαββατοκύριακο, με σκοπό να φάνε μέχρι θανάτου.

Πρώτος χαρακτήρας είναι ο Ούγκο, ιδιοκτήτης και σεφ ενός εστιατορίου, «The Biscuit Soup». Ο δεύτερος είναι ο Φιλίπ, ένας κάπως σημαντικός δικαστής που ζει ακόμα με την παιδική του νταντά, τη Νικόλ, η οποία είναι υπερπροστατευτική απέναντί του σε σημείο που προσπαθεί να τον εμποδίσει να έχει σχέσεις με άλλες γυναίκες και που εκπληρώνει τις δικές της σεξουαλικές ανάγκες μαζί του. Ο τρίτος χαρακτήρας είναι ο Μαρτσέλο, ένας πιλότος και γυναικείος της Alitalia . Ο τέταρτος και τελευταίος κεντρικός χαρακτήρας είναι ο Μισέλ, ο οποίος είναι τηλεοπτικός παραγωγός. Οι τέσσερις φίλοι έρχονται μαζί με το αυτοκίνητο στην όμορφα επιπλωμένη αλλά αχρησιμοποίητη βίλα που ανήκει στον Φιλίπ. Εκεί βρίσκουν τον γέρο επιστάτη, τον Έκτορ, που έχει προετοιμάσει αθώα τα πάντα για τη μεγάλη γιορτή, και έναν Κινέζο επισκέπτη που είναι εκεί για να προσφέρει δουλειά στον δικαστή στη μακρινή Κίνα, τον οποίο ο Φιλίπ απορρίπτει ευγενικά με τη φράση "Timeo Danaos et dona ferentes" ("Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας"), παραθέτοντας τον Βιργίλιο.[α]

Μόλις μόνοι, οι τέσσερις αρχίζουν το φαγοπότι. Σε μια σκηνή, ο Μαρτσέλο και ο Ούγκο αγωνίζονται μεταξύ τους για να δουν ποιος μπορεί να φάει τα στρείδια πιο γρήγορα. Συζητούν να οργανώσουν μια μικρή «γυναικεία παρουσία» και αποφασίζουν να καλέσουν τρεις ιερόδουλες να έρθουν στο σπίτι το επόμενο βράδυ. Το πρωινό τους την επόμενη μέρα διακόπτεται από την άφιξη μιας σχολικής τάξης που θα ήθελε να επισκεφτεί τον κήπο της βίλας για να δει τη διάσημη «φλαμουριά του Νικολά Μπουαλώ», κάτω από την οποία καθόταν ο Γάλλος ποιητής αναζητώντας έμπνευση. Οι τέσσερις φίλοι καλούν πρόθυμα την τάξη όχι μόνο στον κήπο, αλλά και για να δουν την παλιά Bugatti στο γκαράζ και σε ένα υπέροχο γεύμα στην κουζίνα. Πάνω απ' όλα γνωρίζουν την Άντρεα, τη νεαρή δασκάλα, την οποία προσκαλούν αυθόρμητα σε δείπνο εκείνο το βράδυ. Ο Φιλίπ είναι απογοητευμένος με την ιδέα ότι η δασκάλα του σχολείου είναι στην ίδια παρέα με τρεις ιερόδουλες και την προειδοποιεί, αλλά φαίνεται να μην ενοχλείται. Οι πόρνες φτάνουν στην ώρα τους και η ατμόσφαιρα γίνεται επιπόλαιη και σεξουαλικά φορτισμένη, με τον καθένα από τους άντρες να ουρλιάζουν σε όλη την ταινία όταν είναι πανευτυχής. Η Άντρεα φτάνει και αγκαλιάζει το πνεύμα του πάρτι.

Τρομαγμένες και αηδιασμένες από την εξέλιξη των γεγονότων, οι ιερόδουλες φεύγουν τα ξημερώματα και αφήνουν μόνο την Αντρέα. Φαίνεται να αισθάνεται τον σκοπό των πρωταγωνιστών και αποφασίζει να τους βοηθήσει στις προσπάθειές τους, συνάπτοντας μια σιωπηρή συμφωνία και παραμένοντας μαζί τους μέχρι το θάνατο και των τεσσάρων. Επιδίδεται σε σεξ με όλους τους άντρες μετά την αποχώρηση των ιερόδουλων, ενώ τους ενώνει και στο φαγοπότι τους.

Η ταινία τελειώνει παράξενα με μια σκηνή στον κήπο γεμάτο σκυλιά που αρχίζουν να κυνηγούν και να τρώνε πάνω στα κουφάρια πουλερικών και κρέατος.

Διανομή ρόλων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Φερεόλ χρειάστηκε να πάρει 25 κιλά σε δύο μήνες για να πάρει τον ρόλο. [11]

Υποδοχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κριτικές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ρότζερ Ίμπερτ των Chicago Sun-Times έδωσε στην ταινία 2/4 από τα αστέρια του σε μια αρνητική κριτική που δημοσιεύθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1973 αναφέροντας: "Αυτά θα ήταν τα πράγματα για τα οποία θα διαφωνούσαν οι Γάλλοι διανοούμενοι, αλλά για μένα η ταινία ήταν περισσότερο εμπειρία παρά πραγματεία...[] Είναι παρακμιακή, απεχθές για τον εαυτό της, κυνική και συχνά άσεμνη. Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που μπορείτε να πείτε γι' αυτό (και ο συνάδελφός μου Τέρι Κέρτις Φοξ έκανε, καθώς έφευγε από την αίθουσα): «Αυτή η ταινία επιβεβαιώνει την πίστη μου ότι είναι ακόμα δυνατό να με προσβάλει μια ταινία".[12]

Βραβεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μάρκο Φερέρι κέρδισε το Βραβείο FIPRESCI που δόθηκε από τη Διεθνή Ομοσπονδία Κριτικών Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ των Καννών το 1973. [13] Αργότερα προβλήθηκε ως μέρος του τμήματος Κλασικών Καννών του Φεστιβάλ Καννών 2013 . [14]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ είναι στίχος από την Αινειάδα του Βιργίλιου, από το 2ο βιβλίο (ΙΙ.49).

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ www.imdb.com/title/tt0070130/. Ανακτήθηκε στις 8  Απριλίου 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 stopklatka.pl/film/wielkie-zarcie. Ανακτήθηκε στις 8  Απριλίου 2016.
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 www.imdb.com/title/tt0070130/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 8  Απριλίου 2016.
  4. ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
  5. ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 5,13 5,14 5,15 5,16 5,17 www.imdb.com/title/tt0070130/releaseinfo.
  6. ↑ 6,0 6,1 la-grande-bouffe-1.
  7. ↑ 7,0 7,1 Unifrance. 1545. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2020.
  8. ↑ «NY Times: La Grande Bouffe». The New York Times. Baseline & All Movie Guide. 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2009. 
  9. ↑ «MARCO FERRERI • La Grande Bouffe • MOVIE CLASSICS REVIEW [EN,NL] • peek-a-boo music magazine». Peek-a-boo-magazine.be. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2015. 
  10. ↑ «CANNES CLASSICS – Michel Piccoli presents Marco Ferreri's La Grande Bouffe – Festival de Cannes 2015 (International Film Festival)». Festival-cannes.com. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2015. 
  11. ↑ «LA GRANDE BOUFFE : mange, t'es mort !». sofilm.fr. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2022. 
  12. ↑ Ίμπερτ, Ρότζερ (30 Σεπτεμβρίου 1973). «reviews of la-grande-bouffe» (στα Αγγλικά). rogerebert.com. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2022. 
  13. ↑ «Festival de Cannes: La Grande Bouffe». festival-cannes.com. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2009. 
  14. ↑ «Cannes Classics 2013 line-up unveiled». Screen Daily. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2013. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Το_μεγάλο_φαγοπότι&oldid=9887875"