zwartmaken

Dutch

Etymology

Compound of zwart (“black”) +‎ maken (“to make”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈzʋɑrtˌmaː.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: zwart‧ma‧ken

Verb

zwartmaken

1. (literally) to blacken, to make black(er)
2. (figuratively) to blacken, to defame, to present (too) badly

Conjugation

Conjugation of zwartmaken (weak, separable)
infinitive	zwartmaken
past singular	maakte zwart
past participle	zwartgemaakt
infinitive	zwartmaken
gerund	zwartmaken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	maak zwart	maakte zwart	zwartmaak	zwartmaakte
2nd person sing. (jij)	maakt zwart, maak zwart2	maakte zwart	zwartmaakt	zwartmaakte
2nd person sing. (u)	maakt zwart	maakte zwart	zwartmaakt	zwartmaakte
2nd person sing. (gij)	maakt zwart	maakte zwart	zwartmaakt	zwartmaakte
3rd person singular	maakt zwart	maakte zwart	zwartmaakt	zwartmaakte
plural	maken zwart	maakten zwart	zwartmaken	zwartmaakten
subjunctive sing.1	make zwart	maakte zwart	zwartmake	zwartmaakte
subjunctive plur.1	maken zwart	maakten zwart	zwartmaken	zwartmaakten
imperative sing.	maak zwart
imperative plur.1	maakt zwart
participles	zwartmakend	zwartgemaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• maken zwart