سن

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /سَن/

اسم

سن

1. گیاهی است که بر درختان پیچد، عشقه، سرند، کشور.
2. واژه ی سن با واژه ی سناتور هم ریشه است زیرا واژه پارسی کهن hanata و واژه ی پهلوی شنات ŝināt به معنی سال و سنه با تغییری در حرف ش که به س بدل شده ( خروش /خروس ) واژه ی پهلوی شنات به سنات بدل شده به زبان لاتین وارد شده بنابراین در لاتین سناتور معنی مسن ، و کهنسال و در معنی امروزی ریش سفید معنی می دهد .

اسم

سِن

1. سال‌شمارهای زندگی انسان یا موجود زنده دیگر، مدت عمر.
2. بخشی از سالن نمایش که معمولا بلندتر از کف سالن است و برنامه در آن، اجرا می‌شود.
3. (جانوری): حشره‌ای که آفت گیاهان بویژه گندم و برخی درختان مانند گلابی و‌ سیب تخم‌ریزی می‌کند.

ضمیر

سَن

1. تو، شما. دوم شخص مفرد.

آوایش

• /س نُ/

اسم

1. دندان.
2. عُمر.

زبان دیگر

• فرانسوی

اسم

سِن

1. صحنه نمایش.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن