AC/DC
 | Este artigo (ou sección) está desactualizado(a). A información fornecida mudou ou é insuficiente. |
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde febreiro de 2020.) |
| AC/DC | |
|---|---|
 | |
 | |
| Orixe | Sidney, Nova Gales do Sur  ,  Australia |
| Período | 1973 - presente |
| Xénero(s) | hard rock, blues rock, heavy metal |
| Selo(s) discográfico(s) | Albert, Atlantic, ATCO, Elektra, Eastwest, EMI, Epic |
| Membros | Brian Johnson Angus Young Stevie Young Phil Rudd Cliff Williams |
| Antigos membros | Malcolm Young Bon Scott † Mark Evans Simon Wright Chris Slade Dave Evans Paul Matters Larry Van Kriedt George Young Tony Currenti Peter Clack Rob Bailey Noel Taylor Neil Smith Colin Burgess † |
| Na rede | |
| www.acdc.com | |
                  | |
AC/DC é un grupo australiano formado en 1973 e considerado como un dos máis influentes do hard rock dos 70. O seu son agresivo, as súas espectaculares actuacións e o seu estilo de vida contou con innumerables imitadores ao longo de dúas décadas. Coñecidos por levar uniformes escolares sobre o escenario, AC/DC (Corrente Alterna/Corrente Continua), sufriu moitos cambios na súa formación, aínda que os irmáns Young (Angus e Malcolm) permaneceron sempre na banda. A polémica sobre a súa imaxe e sobre as súas letras, a tráxica morte do cantante Bon Scott (que en 1980 foi substituído por Brian Johnson) e os constantes cambios nas súas tendencias musicais situáronlles no cumio do rock internacional no último cuarto de século. A finais dos 90 o grupo vendera máis de 80 millóns de álbums en todo o mundo.
Historia
[editar | editar a fonte]O grupo foi formado en Sidney (Australia) a finais do ano 1973 polos irmáns Malcolm Young (Glasgow, Escocia, 6 de xaneiro de 1953) e Angus Young (Glasgow, Escocia, 31 de marzo de 1959). Malcolm (guitarrista) formaba parte de Velvet Underground (que nada ten que ver co grupo americano de Lou Reed) e cando esta se disolveu uniuse ao seu irmán máis novo Angus (guitarrista e líder) e deron algúns concertos por Sidney.
Angus tiña entón 15 anos e a súa irmá suxeriu que empregase o seu uniforme escolar cando subise ao escenario, o que terminou converténdose nunha marca identificativa do grupo. Vivindo aínda en Sidney e con Dave Evans como cantante, gravaron un single, Can I sit next to you con George Young (Glasgow, Escocia, 6 de novembro de 1948) -o irmán máis vello de Malcolm e Angus- na produción.
En 1974 trasladáronse a Melbourne, onde se uniron o batería Phil Rudd (Melbourne, 19 de maio de 1954) e o baixista Mark Evans (Melbourne, 2 de marzo de 1956). O chofer da banda, Bon Scott (Forfar, Escocia, 9 de xullo de 1943) converteuse no cantante líder cando Dave Evans rexeitou subirse ao escenario.
Anteriormente, Scott fora batería das bandas de pop australianas Fraternity e Valentines. E o máis importante, axudou a cimentar a imaxe agresiva do grupo, xa que, entre outras cousas, non foi aceptado na Armada Australiana por ser considerado un "inadaptado social". Así AC/DC converteuse nun grupo "inadaptado socialmente" e ao longo da súa carreira puxo de manifesto, ademais da súa imaxe violenta, un sentido do humor repleto de malicia. Fixeron unha xira polo país e comezaron a traballar no seu álbum debút.
En 1975 publicaron dous álbums en Australia: High voltage e T.N.T.. En 1976, tras asinar con Atlantic Records, editaron High voltage en Gran Bretaña, pero se trataba dunha edición diferente á australiana, xa que recollía material das súas dous primeiros lanzamentos. A finais dese ano publicaron Dirty deeds done dirt cheap, que foi apoiado coas súas primeiras xiras europeas.
A comezos de 1977, Evans marchou do grupo e foi substituído por Cliff Williams (Romford, Inglaterra, 14 de decembro de 1949). Ese mesmo ano AC/DC sacou Let there be rock que se converteu no seu primeiro álbum nas listas norteamericanas, o que lle fixo gañar unha chea de fans nese país grazas aos seus espectaculares concertos en directo.
Powerage saíu na primavera de 1978 e tamén ese ano realizouse o documental en directo If you want blood (You've got it), que mostraba o éxito internacional da banda e as súas enérxicas postas en escena.
Foi en 1979 cando chegou o histórico Highway to hell, que se converteu no primeiro álbum millonario en vendas do grupo. Alcanzou o Top 20 nos Estados Unidos de América e o Top 10 no Reino Unido. Foi tamén disco de ouro no Canadá e en Francia. Pero, desgraciadamente, cando o grupo acadara sona, o seu líder Bon Scott morreu en Londres o 19 de febreiro de 1980. Oficialmente as causas do seu falecemento debéronse a un exceso na inxestión de alcol.
En marzo, Scott foi substituído por Brian Johnson (Dunston, Inglaterra, 5 de outubro de 1947). Un mes despois gravaban Back in black, que chegou ao nº 1 en Gran Bretaña e vendeu máis de 10 millóns de copias só nos Estados Unidos. En poucos anos AC/DC converteuse na banda de rock máis importante do mundo.
En 1981, tras asimilar o éxito sen a figura de Bon Scott e co recrutamento de Brian Johnson, a banda regresou con For those about to rock, que chegou todo o máis alto das listas norteamericanas.
En 1982 Phil Rudd foi substituído á batería por Simon Wright (Alden, Inglaterra, 19 de xuño de 1963). Con todo, Rudd regresaría á banda en 1994.
Logo de publicar en 1983 Flick of the switch, entraron nun período de declive, e as súas vendas baixaron considerablemente. Nos EUA montárona gorda: Religious Right condenounos publicamente e fixo un chamamento para que se boicoteasen os seus álbums.
En 1984 editaron o mini-álbum 74 jailbreak que recollía temas que o grupo gravara en Australia dez anos atrás.
En 1985 actuaron no festival Rock In Rio (Río de Xaneiro, Brasil) xunto a Ozzy Osbourne, Scorpions e Whitesnake. Ese mesmo ano editaron Fly on the wall.
En 1986 chegou Who made who, un álbum que compilaba vellos temas e tres cancións novas que formaran parte da banda sonora da película de Stephen King Maximum Overdrive.
A finais de 1987, tras un ano e medio sen publicar nada novo, AC/DC completou un novo álbum producido por Harry Vanda e George Young: Blow up your video. Para promocionar ese traballo embarcáronse nunha gran xira na que Malcolm foi substituído polo seu primo Steve Young. Estendéronse entón os rumores de que Malcolm estaba intentando superar a súa drogodependencia, pero só eran rumores, xa que en realidade estaba coidando do seu fillo doente.
En 1989 durante un período sabático, a Wright propuxéronlle intervir no álbum de Deu Lock up the wolves (1990) e abandonou o grupo para sempre. Foi substituído polo veterano do rock Chris Slade (Pontypridd, Gales, 30 de outubro de 1946), ex Manfred Man, Tom Jones, The Firm e Gary Moore, entre outros.
En 1990 comezaron as sesións de gravación de The razors edge en Vancouver (Canadá), coa produción de Bruce Fairbairn (Aerosmith, Bon Jovi, INXS, The Cranberries). O álbum chegou ao nº 2 nos EUA e converteuse no disco que máis alto chegou nas listas norteamericanas desde 1981. No mes de novembro dese mesmo ano, durante un concerto do grupo, un mozo de 21 anos foi asasinado nos arredores do Brandan Byrne Area en Nova Jersey.
Dous meses despois, en xaneiro de 1991, os mozos Curtis Child, Jimmie Boyd e Elizabeth Glausi morreron esmagados pola multitude durante un concerto da banda no Salt Palace Area. Abriuse unha investigación para esclarecer os feitos e os compoñentes de AC/DC quedaron libres de culpa, aínda que as negociacións entre o grupo e os familiares das vítimas continuaron durante algún tempo. O incidente non afectou ao tour da banda que estivo todo o ano de xira, e ofreceu máis de 70 concertos e gañou máis de 17 millóns de dólares.
En outubro de 1992 saíu o álbum en directo Live, que ademais tivo unha edición especial para coleccionistas cun CD extra e máis temas que no orixinal.
Ata 1995 non publicaron un novo álbum de estudio, o que facía o nº 16 na súa carreira. Ballbreaker foi producido por Rick Rubin (The Cult, Red Hot Chili Peppers, Tom Petty & The Heartbreakers, Slayer) coa colaboración do enxeñeiro Mike Fraser (Aerosmith, The Knack, Metallica, Bryan Adams) e significou, ademais, o regreso do batería Phil Rudd. O álbum entrou ao nº 4 das listas norteamericanas e vendeu millóns de copias, demostrando que logo de máis de 20 anos, AC/DC mantiña a súa popularidade en todo o mundo.
En novembro de 1997, saíu unha caixa con cinco CDs, titulada Bonfire en homenaxe ao cantante falecido Bon Scott. Esta contiña catro discos: Live from the Atlantic Studios (inédito ata o momento), Let there be rock - The movie - Live in Paris (tamén inédito), Volts e Back in black.
Ata febreiro de 2000 non se volveron a ter noticias da banda dos irmáns Young. Stiff upper lip foi o álbum publicado ese ano. Na produción contaron co apoio de George Young, o irmán máis vello de Angus e Malcolm, que xa coproduciu algúns dos seus primeiros álbums como High voltage, Let there be rock e If you want blood (You've got it).
Debido a que os compoñentes do grupo non comparten o mesmo país de residencia, o traballo foi escrito e preproducido entre Holanda, Sidney e Londres e logo foi gravado nun estudo de Vancouver, propiedade de Bryan Adams. Gravaron 17 cancións das que finalmente escolleron 12 para o álbum, entre elas Stiff upper lip que titulaba o disco.
O 22 de marzo de 2000 Angus e Malcolm acudiron a Leganés (Madrid) á inauguración da Rúa de AC/DC que o consistorio municipal de devandita poboación dedicoulles.
O 1 de agosto dese mesmo ano a banda comezou a xira de presentación de Stiff upper lip en Gran Rapids (Míchigan, EUA). Un tour que chegou a Europa en outubro e terminou no Palau Sant Jordi de Barcelona o 14 de decembro. Previamente, AC/DC enchera ata a bandeira tres veces o Palacio dos Deportes de Madrid os días 10, 11 e 12 dese mesmo mes.
Coa chegada de 2001, os australianos volveron á estrada para patearse gran parte do seu país e en marzo regresaron aos EUA. En decembro de 2002 AC/DC anunciou que fichaba por Sony Music, para editar os seus novos discos con Epic. Rachábase así matrimonio musical con Atlantic Records de algo máis de 25 anos.
Discografía
[editar | editar a fonte]Álbums de estudio
[editar | editar a fonte]| Álbum | Ano | Selo | Notas |
|---|---|---|---|
| High Voltage | 1974 | Albert Productions/EMI | só en Australasia |
| T.N.T. | 1975 | Albert Productions | só en Australasia |
| High Voltage | 1976 | Atlantic, ATCO | versión internacional |
| Dirty Deeds Done Dirt Cheap | 1976 | Albert, Atlantic | |
| Let There Be Rock | 1977 | Albert, Atlantic, ATCO | |
| Powerage | 1978 | Albert, Atlantic | |
| Highway to Hell | 1979 | Albert, Atlantic | |
| Back in Black | 1980 | Albert, Atlantic | |
| For Those About to Rock We Salute You | 1981 | Albert, Atlantic | |
| Flick of the Switch | 1983 | Albert, Atlantic | |
| Fly on the Wall | 1985 | Albert, Atlantic | |
| Blow Up Your Video | 1988 | Albert, Atlantic | |
| The Razors Edge | 1990 | Albert/CBS, Atlantic | |
| Ballbreaker | 1995 | Albert, East West | |
| Stiff Upper Lip | 2000 | Albert, East West, Elektra | |
| Black Ice | 2008 | Columbia Records | |
| Rock or Bust | 2014 | Columbia Records | |
| Power Up | 2020 | Columbia Records |
- 1978 If You Want Blood You've Got It
- 1984 '74 Jailbreak
- 1986 Who Made Who
- 1992 Live!
- 1992 Live! Two CD Collector's Edition
- 1997 Volts
- 1997 Live from the Atlantic Studios
- 1997 Let There be Rock: The Movie, Live in Paris
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: AC/DC |
