Cadwallon ap Cadfan
_Cadwallon_fab_Cadfan.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 591 Reino de Gwynedd |
| Morte | 634 (42/43 anos) Batalla de Heavenfeld, Bernicia |
 Reino de Gwynedd | |
| | |
| Datos persoais | |
| Relixión | Cristianismo |
| Actividade | |
| Ocupación | monarca |
| Familia | |
| Familia | Reino de Gwynedd |
| Cónxuxe | unnamed daughter of Pybba of Mercia |
| Fillos | Cadwaladr |
| Pai | Cadfan ab Iago |
| Descrito pola fonte | Dictionary of National Biography |
 | |
Cadwallon ap Cadfan, finado en 634[1], foi rei de Gwynedd desde o ano 625, aproximadamente, ata a súa morte en combate.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Fillo e sucesor de Cadfan ap Iago, é lembrado principalmente por ser o rei britano que derrotou ao rei anglo Edwin de Northumbria. Posteriormente loitou e morreu na batalla contra o seu sucesor, Oswald de Bernicia. O historiador Beda, escribindo un século despois da morte de Cadwallon, menciona que o poderoso reino de Edwin se estendía ata as illas de Man e Anglesey[2]. Os Annales Cambriae indican que Cadwallon foi cercado en Glannauc (ou Illa Puffin), unha pequena illa o leste de Anglesey, no ano 629[3]. O legado poético galés tamén se refire a Cadwallon como un líder heroico e á súa loita contra Edwin. Relata unha batalla en Digoll (Long Mountain) e que Cadwallon pasou un tempo en Irlanda antes do seu regreso a Britania para derrotar a Edwin[4].
Segundo Geoffrey de Monmouth, na súa Historia Regum Britanniae, Cadwallon foi a Irlanda e posteriormente á illa de Guernsey. Desde aquí conduciu un exército ata Dumnonia, que venceu a Penda de Mercia en Exeter, e o forzou a formar unha alianza. Geoffrey tamén menciona o feito de que Cadwallon casou cunha media irmá de Penda[5]. Desta unión nacería o seu fillo, Cadwalar "Fendigaid" ap Cadwallon.
Penda e Cadwallon loitaron contra Northumbria e na Batalla de Hatfield Chase, o 12 de outubro de 633, venceron e mataron a Edwin e o seu fillo Osfrith[6]. Como resultado, o reino de Northumbria sumiuse no caos, quedando dividido nos reinos de Deira e Bernicia,[7] pero a guerra continuou; de acordo coa Crónica Anglosaxoa, "Cadwallon e Penda marcharon sobre todas as terras de Northumbria".[8] Segundo Beda, Cadwallon foi cercado polo novo rei de Deira, Osric, "nunha cidade forte"; Cadwallon, en cambio, "rompeu o cerco repentinamente e, por sorpresa, logrou vencer e destruír a Osric e o seu exército". Tras iso, de acordo con Beda, Cadwallon gobernou sobre "as provincias de Northumbria" durante un ano, "non como un rei vitorioso, senón como un tirano voraz e sanguinario."[7] Ademais, Beda dinos que Cadwallon, "aínda que se consideraba a si mesmo cristián, foi tan bárbaro nas súas disposicións e comportamento que non respectou nin ás mulleres nin a inocencia dos nenos, aos que someteu cunha crueldade salvaxe a mortes horríbeis, devastou o país durante longo tempo e dispúxose a exterminar a raza dos anglos dentro dos límites de Britania"[6].
O novo rei de Bernicia, Eanfrith, foi tamén asasinado por Cadwallon cando acudiu ao seu encontro para negociar a paz.
Cadwallon foi finalmente derrotado e asasinado o irmán deste, Oswald de Bernicia, ou de Northumbria, na Batalla de Heavenfeld. Morreu nun lugar chamado "Denis' brook"[7].
Segundo as Tríades galesas, o seu bardo tería sido Afan Ferddig.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Diferentes interpretacións sobre as datas apuntadas por Beda para a Batalla de Hatfield Chase levaron á dúbida de se morreu en 634 ou ben en 633. En todo caso, iso sucedeu un ano despois desta batalla.
- ↑ Beda, H. E., libro II Arquivado 13 de maio de 2011 en Wayback Machine., capítulo 9. Beda denomínaas Illas Mevanias.
- ↑ Annales Cambriae Arquivado 04 de decembro de 2010 en Wayback Machine., 629.
- ↑ D. P. Kirby, The Earliest English Kings (1991, 2000), páxinas 71–72.
- ↑ Geoffrey of Monmouth, The History of the Kings of Britain, Part Eight: "The Saxon Domination."
- ↑ 6,0 6,1 Beda, H. E., Libro II, capítulo 20.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Beda, H. E., Libro III Arquivado 13 de maio de 2011 en Wayback Machine., capítulo 1.
- ↑ Crónica Anglosaxoa, manuscrito E, anor 633. Traducido ao inglés moderno por Michael Swanton (1996, 1998).
