Saltar ao contido

Gran Premio de Alemaña de 1954

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:Competición deportivaGran Premio de Alemaña de 1954
Nome oficialXVII Großer Preis von Deutschland Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio de Alemaña Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1954 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento22 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónNürburgring (Renania-Palatinado - Rheinland-Pfalz) 50°20′08″N 6°56′51″L / 50.335555555556, 6.9475 Editar o valor en Wikidata
Lonxitude5,148 km Editar o valor en Wikidata
PaísAlemaña Editar o valor en Wikidata
Data1 de agosto de 1954 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoJuan Manuel Fangio Editar o valor en Wikidata
Pole positionJuan Manuel Fangio Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaKarl Kling Editar o valor en Wikidata

O Gran Premio de Alemaña de 1954 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 1 de agosto de 1954 no circuíto de Nürburgring Nordschleife. Foi a sesta carreira da tempada de Fórmula Un de 1954. Foi o 17º Gran Premio de Alemaña -xa que a carreira se celebrou por primeira vez en 1926- e o 16º que se celebrou no complexo de circuítos de Nürburgring. A carreira gañouna o campión do mundo de 1951, o piloto arxentino Juan Manuel Fangio pilotando un Mercedes-Benz W196. Os pilotos do Ferrari 625 Mike Hawthorn (nun coche compartido con José Froilán González) e Maurice Trintignant terminaron segundo e terceiro coa Scuderia Ferrari.

A carreira alargouse de 18 a 22 voltas, levando ó Gran Premio de Alemaña ata unha distancia de aproximadamente 500 quilómetros, distancia utilizada pola maioría dos Grandes Premios de Fórmula Un do momento. Mercedes levou a Nürburgring a súa nova versión do W196 con rodas descubertas para Fangio, Kling e Hermann Lang, logo da derrota de Mercedes en Silverstone dos seus coches aerodinámicos Hans Herrmann conduciu un áxil W196. Na cualificación Fangio logrou a pole position por diante de Hawthorn, pero a práctica viuse empañada pola morte do piloto oficial de Maserati Onofre Marimón. Ao entrar no Wehrseifen, leve xiro á dereita / forte xiro á esquerda, o Maserati 250F de Marimón non puido negociar a curva seguiu costa abaixo e caeu por un terraplén, o coche deu un salto mortal e el morreu no acto. O compañeiro de equipo de Marimón Luigi Villoresi retirouse da carreira, como o fixo Ken Wharton de Owen Racing con Maserati pero o terceiro coche do equipo de Sergio Mantovani iniciou a carreira. Stirling Moss clasificou terceiro no seu Maserati 250F privado por diante de Hans Herrmann (Mercedes-Benz W196), González e Paul Frère (Gordini T16).

Fangio e Karl Kling lideraban a carreira nos seus dous Mercedes. Hawthorn retirouse anticipadamente cun eixo roto, do mesmo xeito que Moss, Frère e o piloto privado de Maserati Roberto Mieres. Hermann Lang, unha das estrelas antes da guerra das "frechas de prata" de Mercedes saíuse na súa última aparición nun Gran Premio logo de dez voltas. González comezou no terceiro posto, pero estaba tan alterado pola morte de Marimón que foi chamado logo de 16 voltas para ser substituído por Hawthorn, quen saíu en persecución do Mercedes. Acadou o segundo posto cando Kling entrou en boxes e lanzouse a unha persecución sen descanso trás Fangio. Nas últimas voltas da carreira, o orballo obrigouno a frear e ocupou segundo por diante de Trintignant. Kling terminou cuarto por diante de Mantovani, o último piloto en percorrer a distancia de carreira, conseguindo algúns puntos para un entristecido Maserati. Kling conseguiu o punto da volta rápida.

Só dez dos 23 cualificados terminaron esta carreira esgotadora. Cun tempo de 3 h 45' 45,8" foi a carreira máis longa (non Indy 500) da historia do campionato de F1, ata o Gran Premio do Canadá de 2011, que durou pouco máis de catro horas. A vitoria levou a Fangio máis arriba no campionato, con máis do dobre dos puntos do seu rival máis próximo, González. Unha vitoria na próxima carreira no Gran Premio de Suíza podía darlle o seu segundo campionato.

Clasificación

[editar | editar a fonte]
Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 18 Juan Manuel Fangio Mercedes 22 3:45:45.8 1 8
2 1 José Froilán González
Mike Hawthorn
Ferrari 22 +1' 36.5 5 3
3
3 2 Francia Maurice Trintignant Ferrari 22 +5' 08.6 7 4
4 19 Alemaña Karl Kling Mercedes 22 +6' 06.5 23 4
5 7 Italia Sergio Mantovani Maserati 22 +8' 50.5 15 2
6 4 Italia Piero Taruffi Ferrari 21 +1 volta 13
7 15 Harry Schell Maserati 21 +1 volta 14
8 25 Francia Louis Rosier Ferrari 21 +1 volta 11
9 24 Francia Robert Manzon Ferrari 20 +2 voltas 12
10 9 Francia Jean Behra Gordini 20 +2 voltas 9
Ret 14 Tailandia Prince Bira Maserati 18 Dirección 19
Ret 21 Alemaña Hermann Lang Mercedes 10 Trompo 13
Ret 11 Clemar Bucci Gordini 8 Roda 16
Ret 22 Alemaña Theo Helfrich Klenk-BMW 8 Motor 21
Ret 20 Alemaña Hans Herrmann Mercedes 7 Fuga combustible 4
Ret 10 Bélxica Paul Frère Gordini 4 Roda 6
Ret 3 Mike Hawthorn Ferrari 3 Transmisión 2
Ret 8 Roberto Mieres Maserati 2 Fuga combustible 17
Ret 16 Stirling Moss Maserati 1 Rodamento roda 3
Ret 12 Bélxica André Pilette Gordini 0 Suspensión 20
NTS 6 Onofre Marimón Maserati Accidente mortal 8
NTS 5 Italia Luigi Villoresi Maserati Retirado 10
NTS 17 Ken Wharton Maserati Retirado 22

Posicións logo da carreira

[editar | editar a fonte]
Pos Piloto Puntos
1 Juan Manuel Fangio 36 1⁄7
2 José Froilán González 17 9⁄14
3 Francia Maurice Trintignant 15
1 4 Mike Hawthorn 10 9⁄14
3 5 Alemaña Karl Kling 10
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os cinco mellores resultados contan para o campionato.

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]


Carreira anterior:
Gran Premio do Reino Unido de 1954
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1954
Carreira seguinte:
Gran Premio de Suíza de 1954
Carreira anterior:
Gran Premio de Alemaña de 1953
Gran Premio de Alemaña Carreira seguinte:
Gran Premio de Alemaña de 1956