naçar

Kurmancî

Rengdêr

naçar

1. mecbûr, bêçare, seqer
   • Herçî ko nekir bi dînî iqrar
     Naçar gelek bi şîr fena bûn
     Hetta ko hinek bi dîn teba bûn — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)
   • Destê bab û dayê neçûye qetla wî, naçar bûyî anîn, ew zarok di paçikan pêçayî danîne nêv sindûqekê û avetine Nîlê mubarek. — (Mela Mûsayê Hekarî, Amadekar: Hêmin Omer, Durrû’l Mecalîs, 2022 ["1857"], r. 141)

Etîmolojî

Ji na + çare

Werger

• Farisî: ^?ناچار‎ → fa
• Îngilîzî: helpless
• Tirkî: çaresiz → tr

Tirkî

Rengdêr

naçar

1. neçar, bêçar, seqer
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)