Гаучо

Гаучо или (португалски: гаучу) - вешт коњаник, познат како храбар и самостоен. Гаучо е симбол во Аргентина, Уругвај, сојузната држава Јужно Рио Гранде во јужен Бразил, регионот Ајсен и регионот Магаљанес во јужно Чиле.^[1]^[2]^[3] Гаучосите станале многу воодушевани и познати во легендите, фолклорот и книжевноста и станал важен дел од нивната регионална културна традиција. Почнувајќи од крајот на 19 век, по процутот на гаучосите, тие ги просласвувани јужноамериканските писатели.

Гаучот од некои аспекти наликувал на припадници на други рурални култури на деветнаесеттиот век, засновани на коњи, како што е северноамериканскиот каубој (вакеро на шпански јазик), уасо на Средишно Чиле, перуанскиот чалан или морочуко, венецуелскиот или колумбискиот љанеро, еквадорската чагра, хавајскиот паниоло,^[4] мексиканското чаро или португалскиот кампино.

Според „Diccionario de la lengua española“, во својата историска смисла гаучо бил „метис кој, во XVIII и XIX век, живеел во Аргентина и Уругвај бил доселенички коњаник и вешт во сточарска работа“.^[5] Во Аргентина и Уругвај денес гаучо е, според истиот извор, едноставно „Селско лице, искусно во традиционално сточарство“.^[6] Бидејќи историските гаучоси биле познати како храбри, ако се непослушни, овој збор исто така се применува метафорично да значи „Благороден, храбар и дарежлив“,^[7] но исто така и „Оној кој е вешт во суптилни трикови, лукав“.^[8] На португалски јазик зборот gaúcho (забележете го нагласокот) значи „Жител на рамнините на Јужно Рио Гранде или пампасите во Аргентина што потекнува од Европеец и абориџинка која се посветува на ласирање и одгледување добиток и коњи“;^[9] и во Бразил гаучо се стекнал со метонимиско значење, што значи секој, па и урбан жител, кој е државјанин на државата Јужно Рио Гранде.^[10] Во својата најчиста смисла, гаучо се осврнува на номадските, честопати забранети жители на големите рамнини на Аргентина и Уругвај. Во сегашната употреба, Гаучо обично го означува руралниот сточар воопшто.^[11]

Етимологија

Постојат неколку хипотези во врска со потеклото на поимот. Може да произлегло од шпанскиот поим чаучо (chaucho), пак, потекнува од турскиот воен поим чавуш (çavuş), преку арапскиот чауш (shawsh) што станал широко применето за секој чувар/набљудувач или помошник.^[12] Првата забележана употреба на терминот датира од независноста на Аргентина во 1816 година. Друго сценарио покажува дека зборот може да произлегува од португалскиот гаудеро (gaudério), што било назначено за жителите на огромните региони на Јужно Рио Гранде и Рио де ла Плата во 18 век или португалскиот гаручо (garrucho) што укажува на инструмент што го користат гаучосите за да се заробат и да се заврзи добиток. Летописот од 18 век на Алонсо Карио де ла Вандера зборува за гаудериосите кога се споменуваат гаучосите или хуасите како слабо облечени мажи.

Друго веродостојно потекло е од домородниот јазик во Јужна Америка, како што е мапугундунскиот каучу (cauchu; „скитник“, „пустиник“), каучи (kauču; „пријател“), или кечуански уача (wahcha; „скитник“, „сиромашна личност“) што значи состојба да се биде осамен во пустината.

Култура

Гаучо игра важна симболична улога во националистичките чувства на овој регион, особено на оној на Аргентина, Парагвај и Уругвај. Епската поема „Мартин Фиеро“ од Хосе Ернандес (според некои^[13] национална епопеја на Аргентина) го користел гаучо како симбол против корупцијата и аргентинската национална традиција, спротивставен на европски склоности. Мартин Фиеро, јунакот на песната, е влечен во аргентинската војска за погранична војна, пустини и станува одметник и бегалец. Сликата на бесплатниот гаучо честопати се спротивставува на робовите кои работеле на северните бразилски земји. Понатамошните литературни описи се наоѓаат во „Дон Сегундо Сомбра “ на Рикардо Гуaиралдес. Како северноамериканските каубојци, како што било дискутирано кај Ричард В. Слата во „Каубоите од Америка“, гаучосите обично биле познати како силни, искрени, тивки типови, но горди и способни за насилство кога ќе бидат испровоцирани. Гаучовата тенденција за насилство врз ситни работи е исто така препознаена како типична одлика. Употребата на Гаучосите на познатиот „факон“ (голем нож генерално набиен во задниот дел на гаучовиот појас) е легендарен, честопати поврзан со значителен крвопролевање. Историски гледано, факонот бил единствениот инструмент за јадење што го носел гаучот.

Исто така, како каубојот, како што е прикажано кај Ричард В. Слата во „Каубоите од Америка“, гаучосите биле и остануваат горди и големи коњаници. Типично, коњот на гаучо претставувал најголем дел од она што тој го поседувала во светот. За време на војните во 19 век во Јужниот конус, коњаниците од сите страни биле скоро целосно составени од гаучоси. Во Аргентина, гаучовата војска, како онаа на Мартин Мигел де Гуемес, го забавиле напредокот на Шпанија. Понатаму, многу каудиoљите се потпирале на гаучовите војски за да ги контролираат аргентинските покраини.

Гаучовата исхрана била составена скоро целосно од говедско месо, додека била на опсег, надополнета со јерба мате (ерва-мате на португалски јазик), билен внес направена од лисја на јужноамериканско дрво, вид на светилка богата со кофеин и хранливи материи.

Гаучосите^[14] облечени сосема јасно од северноамериканските каубои, а се користат болас или болеадорас - португалски болеадеирас - (трикожни врзани камења врзани заедно со околу три нозе долги кожени ремени) во прилог на познатите "северноамерикански", ласо или риата. Типичната облека за гаучо би вклучувала пончо (кој се удвојувал како ќебе за седло и како опрема за спиење), факон (голем нож), ребенке (кожен камшик) и лабави панталони наречени бомбаки, ремени со тирадор или чирипа, на препонски појас . За време на зимите, гаучосите носеле тешки волнени пончо за да се заштитат од студ.

Нивните задачи биле во основа да го преместат добитокот меѓу полињата за пасење или да продаваат на места како што е пристаништето Буенос Аирес. Јерата се состои во жигосување на животното со знак на сопственикот. Скромувањето на животните била уште една од нивните вообичаени активности. Припитомувањето било занает особено ценето низ цела Аргентина и натпреварите за припитомување на дивото ждребе останале во практика на фестивалите. Мнозинството Гаучоси биле неписмени и се сметале за земјаци.^[15]

Гаучосите пиеле и типичен пијалак наречен мате, традиционално подготвуван во издлабена тиква и претуран метална сламка од мате, наречена бомбиља. Водата за другар се загреваше (без да врие) на шпорет во котел.^[16]

Современи влијанија

Гаучито (момче во аргентински бои и гаучова капа) било маскота за Светското првенство во фудбал 1978.

Наводи

↑ Fuller, Alexandra. „For Patagonian Ranchers, a Family Gathering Means Barbecue and Rodeo“. National Geographic. National Geographic.
↑ Holmes, Lauren. „архивски примерок“. Aston Martin. Aston Martin. Архивирано од изворникот на 2021-03-03. Посетено на 2021-03-10.
↑ Slatta, Richard W. (1983). Gauchos and the Vanishing Frontier. University of Nebraska Press.
↑ Slatta, Auld and Melrose.
↑ Dictionary of the Royal Spanish Academy, Tri-Centennial Edition, Gaucho, sense 5. ("Mestizo que, en los siglos XVIII y XIX, habitaba la Uruguay era jinete transhumante y diestro en los trabajos ganaderos.") Посетено на 10 март 2021.
↑ Dictionary of the Royal Spanish Academy, Gaucho, sense 6.
↑ Dictionary of the Royal Spanish Academy, Gaucho, sense 1.
↑ Dictionary of the Royal Spanish Academy, Gaucho, sense 4.
↑ Dicionário Priberam da Língua Portuguesa, Gaúcho.
↑ Oliven, Ruben George (2000). „"The Largest Popular Culture Movement in the Western World": Intellectuals and Gaúcho Traditionalism in Brazil“. American Ethnologist. Wiley for the American Anthropological Association. 27 (1): 128–146. doi:10.1525/ae.2000.27.1.128. JSTOR 647129., p.129.
↑ Shumway, 12.
↑ This is rather an implausible origin given that in Spanish loanwords from Arabic, the gau is often a transformation from the Arabic letter waw (W).
↑ Леополдо Лугонес 1 in "El Payador" (1916)2 Архивирано на 18 август 2022 г. and Ricardo Rojas 3 established the canonical view regarding the Martín Fierro as the National Epic of Argentina. The consequences of these considerations are discussed by Jorge Luis Borges in his essay "El Martín Fierro". An assessment of the years-long discussion here Архивирано на 6 март 2007 г., since p. 18
↑ South-images.com Photos: gauchos in Argentina, Photo library South-Images
↑ Gauchos and Foreigners : Glossing Culture and Identity in the Argentine Countryside.^{[мртва врска]}
↑ „El gaucho en Uruguay y su contribución a la literatura“.^{[мртва врска]}

Библиографија

Adelman, Jeremy (May 1993). „Review“. Journal of Latin American Studies. Cambridge University Press. 25 (2): 401–402. doi:10.1017/S0022216X0000482X. JSTOR 158174.
Arnoldi, Henry; Hernández, Isabel (1986). Amor tirano: antología del cancionero tradicional amoroso de Argentina. Ediciones del Sol. ISBN 9789509413030.
Assunção, Fernando O. (2006). Historia del gaucho (шпански). Claridad. ISBN 978-950-620-205-7. Архивирано од изворникот на 2018-11-18. Посетено на 2021-03-10.
Assunção, Fernando O. (1997). Pilchas criollas (шпански). Emecé. ISBN 978-950-04-1121-9.
Christison, David (1882). „The Gauchos of San Jorge, Central Uruguay“. The Journal of the Anthropological Institute of Great Britain and Ireland. Royal Anthropological Institute of Great Britain and Ireland. 11: 34–52. doi:10.2307/2841497. JSTOR 2841497.
Collier, Simon (May 1998). „Review“. Journal of Latin American Studies. Cambridge University Press. 20 (1): 208–210. doi:10.1017/S0022216X00002613. JSTOR 157342.
Cunninghame Graham, Robert Bontine (1914). El Río de la Plata (шпански). Londres: Wertheimer, Lea y Cía.
Hudson, William Henry (1895). The Naturalist in La Plata. London: Chapman & Hall.
Hudson, William Henry (1918). Far Away and Long Ago: A History of My Early Life. New York: E.P. Dutton and Company.
Lynch, John (August 1984). „Review“. The Hispanic American Historical Review. Duke University Press. 64 (3): 586–587. doi:10.2307/2514963. JSTOR 2514963.
Oliven, Ruben George (2000). „"The Largest Popular Culture Movement in the Western World": Intellectuals and Gaúcho Traditionalism in Brazil“. American Ethnologist. Wiley for the American Anthropological Association. 21 (1): 128–146. doi:10.1525/ae.2000.27.1.128. JSTOR 647129.
Reber, Vera Blinn (July 1984). „Review“. The Americas. Cambridge University Press. 41 (1): 140–141. doi:10.2307/1006958. JSTOR 1006958.
Sarmiento, Domingo Faustino (2008). El chacho. Lingkua Digital. ISBN 9788498973518.
Slatta, Richard W. (1992). Gauchos & the Vanishing Frontier. Lincoln and London: University of Nebraska Press. ISBN 978-0-8032-9215-4.
Slatta, Richard W.; Auld, Ku'ulani; Melrose, Maile (2004). „Cradle of Hawai'i's Paniolo“. Montana: The Magazine of Western History. Montana Historical Society. 54 (2): 2–19. JSTOR 4520605.
Shumway, Nicolas (1993). The Invention of Argentina. Berkeley; Los Angeles; London: University of California Press. ISBN 978-0-520-08284-7.

Надворешни врски

Página do Gaúcho (португалски)

[1] Fuller, Alexandra. „For Patagonian Ranchers, a Family Gathering Means Barbecue and Rodeo“. National Geographic. National Geographic.

[2] Holmes, Lauren. „архивски примерок“. Aston Martin. Aston Martin. Архивирано од изворникот на 2021-03-03. Посетено на 2021-03-10.

[3] Slatta, Richard W. (1983). Gauchos and the Vanishing Frontier. University of Nebraska Press.

[FOOTNOTESlatta,_Auld_and_Melrose-4] Slatta, Auld and Melrose.

[5] Dictionary of the Royal Spanish Academy, Tri-Centennial Edition, Gaucho, sense 5. ("Mestizo que, en los siglos XVIII y XIX, habitaba la Uruguay era jinete transhumante y diestro en los trabajos ganaderos.") Посетено на 10 март 2021.

[6] Dictionary of the Royal Spanish Academy, Gaucho, sense 6.

[7] Dictionary of the Royal Spanish Academy, Gaucho, sense 1.

[8] Dictionary of the Royal Spanish Academy, Gaucho, sense 4.

[9] Dicionário Priberam da Língua Portuguesa, Gaúcho.

[10] Oliven, Ruben George (2000). „"The Largest Popular Culture Movement in the Western World": Intellectuals and Gaúcho Traditionalism in Brazil“. American Ethnologist. Wiley for the American Anthropological Association. 27 (1): 128–146. doi:10.1525/ae.2000.27.1.128. JSTOR 647129., p.129.

[11] Shumway, 12.

[etymolgy_note-12] This is rather an implausible origin given that in Spanish loanwords from Arabic, the gau is often a transformation from the Arabic letter waw (W).

[13] Леополдо Лугонес 1 in "El Payador" (1916)2 Архивирано на 18 август 2022 г. and Ricardo Rojas 3 established the canonical view regarding the Martín Fierro as the National Epic of Argentina. The consequences of these considerations are discussed by Jorge Luis Borges in his essay "El Martín Fierro". An assessment of the years-long discussion here Архивирано на 6 март 2007 г., since p. 18

[14] South-images.com Photos: gauchos in Argentina, Photo library South-Images

[15] Gauchos and Foreigners : Glossing Culture and Identity in the Argentine Countryside.^{[мртва врска]}

[16] „El gaucho en Uruguay y su contribución a la literatura“.^{[мртва врска]}

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]