Pergi ke kandungan

Serangan Jepun ke atas Korea (1592–1598)

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Serangan Jepun terhadap Korea

Pendaratan kapal Jepun di Busan
Tarikh1592–1598
Lokasi
Semenanjung Korea
Keputusan Penarikan mundur pasukan Jepun
Pihak yang terlibat
Korea di bawah Dinasti Joseon,
China di bawah Dinasti Ming,
Jurchen Jianzhou		 Jepun di bawah Toyotomi Hideyoshi
Komandan dan pemimpin
Korea
Raja Seonjo
Putra Mahkota Gwanghae
Yi Sun-sin†,
Gwon Yul,
Yu Seong-ryong,
Yi Eok-gi†,
Won Gyun†,
Kim Myeong-won,
Yi Il,
Sin Rip†,
Gwak Jae-u,

Kim Si-min†

China
Li Rusong† (pr.),
Li Rubai,
Ma Gui (pr.),
Qian Shi-zhen,
Ren Ziqiang,
Yang Yuan,
Zhang Shijue,
Chen Lin
 Jepun
Toyotomi Hideyoshi,
Katō Kiyomasa,
Konishi Yukinaga,
Kuroda Nagamasa,
Todo Takatora,
Katō Yoshiaki,
Mōri Terumoto,
Ukita Hideie,
Kuki Yoshitaka,
So Yoshitoshi,
Kobayakawa Takakage,
Wakizaka Yasuharu,
Shimazu Yoshihiro,
Kurushima Michifusa†
Kekuatan
Korea
84,500 tentera Korea,
(pada awalnya)

sekurangnya 22,600 orang tenaga sukarela

China
Pertama (1592–1593)

43.000+

Kedua (1597–1598)
100.000		 Jepun
Pertama (1592–1593)
Sekitar 160,000-235,000
Kedua (1597–1598)
Sekitar 140,000
Kerugian dan korban

Korea Jumlah tentera 300,000[1]

China
Jumlah tentera 30,000[2][3]

Jepun

Jumlah tentera 130,000
rakyat + jumlah tentera 1,000,000

Serangan Jepun ke atas Korea terdiri daripada dua operasi terpisah yang terkait: pencerobohan awal pada tahun 1592, gencatan singkat pada 1596, dan pencerobohan kedua pada tahun 1597. Konflik berakhir pada tahun 1598 dengan pengunduran pasukan tentera Jepun [4][5] dari Semenanjung Korea selepas kebuntuan tentera[6] di wilayah pantai selatan Korea.[7]

Toyotomi Hideyoshi yang memimpin serangan pertama (1592-1593) baru saja menyatukan Jepun dengan tujuan menaklukki Korea, bangsa Jurchen, Dinasti Ming, dan India. Serangan kedua (1594-1596) bertujuan hanya sebagai pembalasan terhadap kegagalan seranbgan pertama terhadap Joseon. Serangan besar yang juga dikenali sebagai serangan Hideyoshi ke Korea, Perang Tujuh Tahun (masa berlangsungya) serta Perang Imjin (한글 / Hangul: 임진왜란 Invasi di Tahun Imjin). Pihak Korea dibantu dengan Ming mampu menaklukkan serangan-serangan Jepun melalui laut, sementara ibu kota dan kota-kota besar dihancurkan tentara Jepun.

Pencerobohan dilancarkan oleh Toyotomi Hideyoshi dengan niat untuk menakluki Semenanjung Korea dan China, yang diperintah oleh Joseon dan oleh dinasti Ming. Jepun dengan cepat berjaya menduduki sebahagian besar Semenanjung Korea, tetapi sumbangan bala bantuan oleh Ming,[8][9][10] serta gangguan armada bekalan Jepun di sepanjang pantai barat dan selatan oleh Angkatan Laut Joseon[11][12][13][14][15]memaksa pengunduran pasukan Jepun dari Pyongyang dan wilayah-wilayah utara ke selatan, di mana Jepun terus menduduki Hanseong (sekarang Seoul) dan wilayah tenggara. Selepas itu, dengan peperangan gerila yang dilancarkan terhadap orang Jepun dengan tentera-tentera militia awam Joseon[16] dan kesulitan bekalan yang menghalang kedua-dua belah pihak, tiada satupun sama ada pasukan Jepun atau gabungan pasukan Ming dan Joseon dapat melancarkan serangan yang berjaya atau memperoleh mana-mana wilayah tambahan, menyebabkan kebuntuan tentera di kawasan antara Hanseong dan Kaesong. Fasa pertama pencerobohan berlangsung dari tahun 1592 hingga 1596, dan diikuti oleh rundingan damai yang akhirnya tidak berhasil antara Jepun dan Ming antara 1596 dan 1597.

Pada tahun 1597, Jepun memperbaharui serangannya dengan menyerang Korea buat kali kedua. Corak pencerobohan kedua sebahagian besarnya mencerminkan yang pertama. Jepun memperolehi kejayaan awal di darat, menawan beberapa bandar dan kubu, hanya dihentikan dan terpaksa berundur ke kawasan pesisir selatan di semenanjung. Bagaimanapun, pasukan Ming dan Joseon yang mengejar tidak dapat menghalau orang Jepun dari kubu-kubu mereka yang tersisa dan kedudukan yang kuat di kawasan pesisir selatan,[17][18][19] di mana kedua-dua belah pihak dikepung dalam kebuntuan tentera selama sepuluh bulan yang panjang.

Dengan kematian Hideyoshi pada tahun 1598, kemaraan di darat adalah terhad, dan gangguan bekalan berterusan oleh angkatan laut Joseon, tentera Jepun di Korea telah diperintahkan untuk menarik diri kembali ke Jepun oleh Majlis Lima Ketua yang baru. Rundingan damai akhir antara kedua-dua pihak diikuti kemudian dan berterusan selama beberapa tahun, akhirnya menyebabkan normalisasi hubungan.[20]

Nama-nama

[sunting | sunting sumber]

Dalam bahasa Korea, pencerobohan pertama (1592-1593) dipanggil "Gangguan (亂 ran) Jepun (倭 wae) dari Imjin" (1592 menjadi tahun imjin dalam kitaran enam puluhan). Pencerobohan kedua (1597-1598) dipanggil "Perang Kedua Jeong-yu" (丁酉). Secara kolektif, serangan itu dirujuk sebagai Perang Imjin.

Dalam bahasa Cina, perang itu disebut sebagai "Kempen Korea Wanli", sempena maharaja China yang memerintah ketika itu, atau "Perang Renchen untuk Mempertahankan Negara" (壬辰衛國戰爭), di mana renchen (壬辰) ialah sebutan Cina untuk imjin.

Dalam bahasa Jepun, perang dipanggil Bunroku no eki (文禄の役). Bunroku merujuk kepada nama era maharaja Jepun Go-Yōzei, yang merangkumi tempoh dari 1592 hingga 1596. Pencerobohan kedua (1597-1598) disebut "Keichō no eki" (慶長の役). Semasa tempoh Edo (abad ke-17-–19), perang ini juga dipanggil "Kara iri" (唐 入 り "masuk ke China"), kerana tujuan utama Jepun pada permulaan pencerobohan adalah penaklukan China Ming, walaupun dengan realitinya bahawa konflik itu sebahagian besarnya terbatas pada Semenanjung Korea selama perang berlangsung, tentera Toyotomi Hideyoshi segera mengubah tujuan mereka selama masa kempen.

Kesan dan kesimpulan

[sunting | sunting sumber]
Yeosu pada tahun 2005. Markas Laksamana Yi terletak di sini.

Pencerobohan Jepun adalah peperangan serantau pertama di Asia yang melibatkan pasukan besar yang dilengkapi dengan senjata moden.[21] Konflik tersebut menyaksikan pekerjaan tetap tentera Jepun sehingga 200,000 orang, tentera Cina sebanyak 80,000 orang,[22] dan penempatan berterusan pasukan Korea tempatan yang berjumlah ratusan ribu.

Pencerobohan juga berdiri sebagai satu cabaran kepada tatanan dunia Cina yang ada pada dua peringkat:[23] tentera, di mana perang mencabar status China Ming sebagai kuasa ketenteraan tertinggi di Asia Timur, dan politik, di mana perang itu mengesahkan kesediaan China untuk membantu dalam perlindungan negara-negara naungan.[24]

Kerugian dan keuntungan

[sunting | sunting sumber]

Bertentangan dengan niat Toyotomi Hideyoshi, kos pencerobohan Jepun ke atas Korea dengan ketara melemahkan kuasa puak Toyotomi di Jepun. Selepas kematian Hideyoshi, anak mudanya Toyotomi Hideyori menjadi ketua suku Toyotomi. Walau bagaimanapun, kerugian yang dialami oleh pelbagai daimyō semasa kempen adalah faktor penyumbang kepada ketidakseimbangan kuasa di Jepun selepas perang. Oleh sebab daimyo di Kyushu dan barat Honshu barat (sebahagiannya dengan kemudahan geografi) menyumbang sebahagian besar pasukan yang digunakan semasa konflik Korea, ia meninggalkan perikatan pro-Hideyoshi menjadi lemah yang akhirnya perjuangan dengan pasukan yang paling disokong timur Tokugawa Ieyasu. Tokugawa akan menyatukan Jepun dan menubuhkan dirinya sebagai Syogun pada tahun 1603, berikutan Pertempuran Sekigahara yang menentang gabungan yang kebanyakannya berasal dari daimyō.[25]

China Ming juga menanggung beban kewangan yang berat untuk peranannya dalam mempertahankan Korea sementara turut berjuang beberapa konflik lain dalam dekad yang sama. Perang juga secara tidak langsung melemahkan kedudukan China di Manchuria, yang memberikan pemimpin Manchu Nurhachi peluang untuk mengembangkan pengaruh dan wilayahnya. Pengembangan Nurhachi berakhir apabila runtuhnya Dinasti Ming dan kebangkitan dinasti Qing pada tahun 1644.[26] Namun, sistem negara ufti sinosentrik yang dipertahankan oleh Ming terus dikekalkan oleh Qing, dan akhirnya, perang mengakibatkan penyelenggaraan status quo - dengan pembentukan semula perdagangan dan normalisasi hubungan antara ketiga-tiga pihak.[27]

Memandangkan konflik itu berlaku secara eksklusif di tanah Korea, Korea akhirnya mengalami kerosakan yang paling besar kepada tiga negara yang terlibat.[28] Ia kehilangan sebahagian besar kekuatan ketenteraan dan penduduk awam, mempunyai banyak tapak warisan budaya yang rosak atau musnah, dan banyak kemajuan teknologinya dirompak.[29] Dalam banyak sisi, pencerobohan ini terbukti lebih dahsyat daripada apa-apa peristiwa lain dalam sejarah negara (walaupun, boleh dibilang, lebih daripada Perang Korea).[30] Semenanjung mengalami pengurangan tanah pertanian kepada enam puluh enam peratus daripada jumlah sebelum perang,[31] yang menyakiti ekonomi Korea terutama pertanian; pada tahun-tahun berikutnya, kebuluran, penyakit, dan pemberontakan telah tersebar luas di seluruh Korea.[28] Di Wilayah Kyŏngsang sahaja 90% tanah untuk penanaman telah musnah.[32] Kehilangan besar arkib sejarah, artifak budaya dan saintifik (seperti jam air Ja-gyuk-roo), dan tukang mahir mengakibatkan pengurangan sains Korea.[33] Istana raja Korea yang utama Gyeongbokgung, Changdeokgung, dan Changgyeonggung dibakar, dan Deoksugung digunakan sebagai istana sementara. Baekjeong (penduduk asli Korea yang paling rendah kedudukan sosial) mengambil kesempatan daripada kekurangan keselamatan dalaman yang disebabkan oleh pencerobohan, dan membakar changnye (pejabat kerajaan Korea) di mana lejar bancian telah disimpan.[34] Pemusnahan pendaftaran tanah dan banci menyebabkan pemulihan fiskal sukar kerana cukai dan hutang buruh semua bergantung kepada dokumen-dokumen tersebut. Kerajaan dipaksa untuk memperdagangkan pangkat dan gelaran untuk memperoleh napsok bijirin,[32] dan elit Yangbang, yang dikecualikan daripada cukai rumah tangga, mengeksploitasi kesempatan untuk meningkatkan pemilikan tanahnya, sehingga semakin menyukarkan pemerintah pusat untuk menaikkan cukai pada hartanah.[35]

Lihat juga

[sunting | sunting sumber]

Pautan luar

[sunting | sunting sumber]

Rujukan

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama users
  2. ^ Turnbull, Stephen. 2002, pp. 221.
  3. ^ Turnbull, Stephen. 2002, pp. 230.
  4. ^ Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama Lee 108
  5. ^ Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama Turnbull, Stephen 1598, p. 85
  6. ^ Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama zh.wikisource.org
  7. ^ Perez, Louis (2013). Japan At War: An Encyclopedia. Santa Barbara, California: ABC-CLIO. m/s. 141 https://books.google.com/books?id=RHXG0JV9zEkC&pg=PA140&lpg=PA140&dq=Korean+victory+imjin+war&source=bl&ots=Zu-aw9ebQK&sig=1-3dIaODWLCzDEHay7-ULHsUUKQ&hl=en&sa=X&ei=vrMqVeizFoWNNvC1gdAP&ved=0CEMQ6AEwBjgK#v=onepage&q=Korean%20victory%20imjin%20war&f=false. Missing or empty |title= (bantuan) "Korean and Chinese forces were able to hold off the Japanese troops and confine the fighting to the southern provinces."
  8. ^ "明史/卷238 - 維基文庫，自由的圖書館". zh.wikisource.org.
  9. ^ Turnbull, Stephen. 2002, pp. 137–43, 204–27.
  10. ^ Turnbull, Stephen. 2002, p. 134, "(Korean) war minister Yi Hang-bok pointed out that assistance from China was the only way Korea could survive."
  11. ^ Turnbull, Stephen (Nov 20, 2012). The Samurai Invasion of Korea 1592–98. Osprey Publishing. m/s. 17. Dicapai pada March 25, 2015. "His naval victories were to prove decisive in the Japanese defeat, although Yi was to die during his final battle in 1598."
  12. ^ Perez, Louis G. (2013). Japan at War: An Encyclopedia. ABC-CLIO. m/s. 140. ISBN 978-1-59884-741-3. Just as a complete Japanese victory appeared imminent, Admiral Yi entered the war and quickly turned the tide.
  13. ^ Perez, Louis (2013). Japan At War: An Encyclopedia. Santa Barbara, California: ABC-CLIO. m/s. 140–41 https://books.google.com/books?id=RHXG0JV9zEkC&printsec=frontcover#v=onepage&q&f=false. Missing or empty |title= (bantuan)"Yi's successes gave Korea complete control of the sea lanes around the peninsula, and the Korean navy was able to intercept most of the supplies and communications between Japan and Korea"
  14. ^ Elisonas, Jurgis. "The inseparable trinity: Japan's relations with China and Korea." The Cambridge History of Japan. Vol. 4. Ed. John Whitney Hall. Cambridge: Cambridge UP, 1991. p. 278.
  15. ^ Lee, Ki-baik. A New History of Korea. Trans. Edward W. Wagner and Edward J. Schultz. Seoul: Ilchokak, 1984. p. 212.
  16. ^ Lewis, James (December 5, 2014). The East Asian War, 1592–1598: International Relations, Violence and Memory. Routledge. m/s. 160–61. Dicapai pada May 2, 2015. "The righteous armies that appeared in 1592 smashed the local rule distributed across Korea's eight provinces by the Japanese military. The righteous army activities were one of the most important factors for the frustration of the Toyotomi regime's ambition to subjugate Ming China and extend dominion over Korea."
  17. ^ Annals of the Joseon Dynasty Korean language http://sillok.history.go.kr/id/kna_13110012_007
  18. ^ Turnbull, Stephen. 2002, p. 222. The Chinese Ming forces retreated with 30,000 losses
  19. ^ https://zh.wikisource.org/wiki/%E6%98%8E%E5%8F%B2/%E5%8D%B7320 History of the Ming chapter 320 士卒物故者二萬. 20000 losses
  20. ^ Turnbull, Stephen; Samurai Invasions of Korea 1592–1598, pp. 5–7
  21. ^ Swope. 2005. p. 13.
  22. ^ Swope. 2006. p. 186.
  23. ^ Swope. 2002. p. 757
  24. ^ Swope. 2002. p. 781
  25. ^ Turnbull, Stephen. 2002, p. 233.
  26. ^ Strauss, Barry. p. 21.
  27. ^ Swope. 2002. pp. 758–59.
  28. ^ a b Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama barry212
  29. ^ Jurgis Elisonas, "The inseparable trinity:Japan's relations with China and Korea", in John Whitney Hall (ed.) The Cambridge History of Japan, Vol.4 Cambridge University Press 1991 pp. 235–99 p. 278, (Keinen pp. 292–93).
  30. ^ Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama SWOPE758-92
  31. ^ "Early Joseon Period". History. Office of the Prime Minister. Dicapai pada 2007-03-30.
  32. ^ a b Jinwung Kim, A History of Korea: From "Land of the Morning Calm" to States in Conflict,
  33. ^ Kim, Yung-sik. p. 55
  34. ^ "Annals of the Joseon Dynasty". Dicapai pada 2013-08-29. 都城宮省火。 車駕將出, 都中有姦民, 先入內帑庫, 爭取寶物者。 已而駕出, 亂民大起, 先焚掌隷院、刑曹, 以二局公、私奴婢文籍所在也。 遂大掠宮省、倉庫, 仍放火滅迹。 景福、昌德、昌慶三宮, 一時俱燼。 昌慶宮卽順懷世子嬪欑宮所在也。 歷代寶玩及文武樓、弘文館所藏書籍、春秋館各朝《實錄》、他庫所藏前朝史草、【修《高麗史》時所草。】《承政院日記》, 皆燒盡無遺。 內外倉庫、各署所藏, 竝被盜先焚。 臨海君家、兵曹判書洪汝諄家亦被焚, 以二家常時號多畜財故也。 留都大將斬數人以警衆, 亂民屯聚, 不能禁。
  35. ^ Richard Bulliet, Pamela Crossley, Daniel Headrick, Steven Hirsch, Lyman Johnson, The Earth and Its Peoples, Brief: A Global History, Cengage Learning, 2014 6th ed. p.456.

Rencana ini ialah rencana tunas. Anda boleh membantu Wikipedia dengan mengembangkannya.

Jika anda melihat rencana yang menggunakan templat {{tunas}} ini, gantikanlah dengan templat tunas yang lebih spesifik.

Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Serangan_Jepun_ke_atas_Korea_(1592–1598)&oldid=5941531"