Amstel Gold Race 1966
| Amstel Gold Race 1966 | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1e editie | |||||||
| Datum | 30 april 1966 | ||||||
| Startplaats | Breda | ||||||
| Finishplaats | Meerssen | ||||||
| Totale afstand | |||||||
| Gem. snelheid | 38,649 km/u | ||||||
| Deelnemers | 120 (40 aangekomen) | ||||||
| Eindklassementen | |||||||
| Eerste |  Jean Stablinski
| ||||||
| Tweede | .svg){kind=small} Bernard Van De Kerckhove
| ||||||
| Derde |  Jan Hugens
| ||||||
| Navigatie | |||||||
| |||||||
| |||||||
De 1ste editie van de Amstel Gold Race vond plaats op 30 april 1966. Het parcours, met start in Breda (bij het Mastbos) en finish in Meerssen, had een geplande lengte van 249 kilometer. Door veel omleidingen dankzij festiviteiten op Koninginnedag, werd de koers verlengd tot (officieel) 302 kilometer. De Franse oud-wereldkampioen en Ronde van Spanje-winnaar Jean Stablinski won en werd tot eerste winnaar van de klassieker gehuldigd.
Koersverloop
[bewerken | brontekst bewerken]Aan de start stonden 120 renners, waaronder Jacques Anquetil, Raymond Poulidor, Rik Van Looy, Rudi Altig, Rolf Wolfshohl, Henry Anglade, Tom Simpson, Jan Janssen en Peter Post. Anquetil legde het contractueel verplichte aantal kilometers af en stapte vijftig kilometer voor het einde woedend af. Ook Janssen en Anglade verlieten de koers. Poulidor kwam op een kwartier van de winnaar binnen, hij was getekend door de hitte. Slechts 40 coureurs bereikten uiteindelijk de finish. De enorme verlenging wekte ook de toorn van veel ploegleiders, die zweerden dat ze nooit meer naar Nederland terug zouden komen.[1]
Na nog geen 25 kilometer ontsnapten in Goirle Jean Claude Lefebvre, Rolf Wolfshohl, Wim van Smirren en Ko Tolhoek. Ze kregen een voorsprong van 45 seconden en werden 35 kilometer later teruggegrepen. Hierna ontstond een nieuwe kopgroep met Piet van der Lans, Piet Braspenninckx, Nico Lute en Frans Balvert. Hiervan bleef alleen Van der Lans over. Na honderd kilometer, in Deurne, had hij anderhalve minuut voorsprong op het peloton. Een half uurje later kwamen Leo Hermens en Joseph Groussard hem vergezellen. Een overwegwachter in Helmond liet de drie doorgaan, maar hield het peloton ruim drie minuten staande. In de buurt van Meijel sprong een groep van negen renners uit het peloton en kwam snel dichterbij.[2]
De Limburgse tijdrijder Jan Hugens demareerde in Illikhoven op 125 kilometer voor het einde uit het peloton. Dit was het sein voor een reeks van schermutselingen die eindigde met een kopgroep van zijn ploeggenoten Stablinski en Bernard Van De Kerckhove. Alleen Hugens wist nog bij de vluchters te komen. In aanloop naar de finish ging Hugens als enige de sprint vol aan. De zege lag voor het grijpen en toen liep zijn ketting af. Ontroostbaar kwam hij na Stablinski en Van De Kerckhove over de streep.[1][3]
Jaren later in 2015, zou mede-oprichter van de klassieker Ton Vissers, suggereren dat Hugens de overwinning expres aan ploeggenoot Stablinski liet. “Hij zegt altijd dat het per ongeluk was, dat zijn ketting eraf liep. Een verhaal omgeven met een sluiertje”.[4]
Uitslag
[bewerken | brontekst bewerken]| Plaats | Naam | Ploeg | tijd |
|---|---|---|---|
|
Jean Stablinski |
Ford France-Geminiani | 7u48'50" |
| 2 | Bernard Van De Kerckhove |
Ford France-Geminiani | z.t. |
| 3 | Jan Hugens |
Ford France-Geminiani | op 05" |
| 4 | Marcel Geeraerts[5] |
Mann-Grundig | op 2' 05" |
| 5 | Peter Post |
Flandria-Romeo | op 2' 08" |
| 6 | Cor Schuuring |
Caballero | op 6' 40" |
| 7 | Cees van Espen |
Televisier-Batavus | z.t. |
| 8 | Constant Jongen[6] |
Mann-Grundig | z.t. |
| 9 | Rik Pauwels[7] |
Mann-Grundig | z.t. |
| 10 | Mies Stolker |
Fyffes | z.t. |
| 11 | Bart Zoet |
Televisier-Batavus | z.t. |
| 12 | Georges Delvael[8] |
Solo - Supéria | z.t. |
| 13 | Rik Luyten |
Mann-Grundig | op 9' 17" |
| 14 | Dies Kosten[9] |
Caballero | z.t. |
| 15 | Jan Schröder |
VRP-Locomotief | z.t. |
| 16 | Nico Lute[10] |
Willem II - Gazelle | z.t. |
| 17 | Wim Schepers |
Caballero | z.t. |
| 18 | Cees Snepvangers[11] |
Willem II - Gazelle | z.t. |
| 19 | Louis Proost |
Mann-Grundig | z.t. |
| 20 | Jan Boog[12] |
Caballero | z.t. |
- ↑ a b Kleine Stablinski na 302 km de grote man. Algemeen Dagblad (2 mei 1966) – via Delpher.nl. Amstel Goldrace bleek veel te lang.... Vechter Hugens pech in sprint.
- ↑ Stablinski wint afmattende koers Breda-Meerssen. De Waarheid (2 mei 1966) – via Delpher.nl. Eerste Nederlandse semi-klassieker was te lang. Dramatisch slot voor Jan Hugens.
- ↑ Hugens heeft pech in Breda-Meerssen, Stablinsky wint sprint. Het Vrije Volk (2 mei 1966) – via Delpher.nl.
- ↑ Liet Jan Huygens Stablinski in 1966 winnen?. NRC (15 april 2015).
- ↑ (fr) Profiel Marcel Geeraerts. Musée du Cyclisme. Geraadpleegd op 8 mei 2024.
- ↑ (fr) Profiel Constant Jongen. Musée du Cyclisme. Geraadpleegd op 8 mei 2024.
- ↑ Neel Vermeiren, Voor het eerst in de geschiedenis staan er twee Wuustwezelnaren in de Tour: “En ze doen het allebei uitstekend”. Het Nieuwsblad (22 juli 2023). Gearchiveerd op 21 juli 2023.
- ↑ (fr) Profiel Georges Delvael. Musée du Cyclisme. Geraadpleegd op 8 mei 2024.
- ↑ (fr) Profiel Dies Kosten. Musée du Cyclisme. Geraadpleegd op 8 mei 2024.
- ↑ (fr) Profiel Nico Lute. Musée du Cyclisme. Geraadpleegd op 8 mei 2024.
- ↑ (fr) Profiel Cees Snepvangers. Musée du Cyclisme. Geraadpleegd op 8 mei 2024.
- ↑ (fr) Profiel Jan Boog. Musée du Cyclisme. Geraadpleegd op 8 mei 2024.
· 
· 
.svg){kind=small}
