Colombia is het land met de op één na grootste biodiversiteit ter wereld. Qua verscheidenheid aan biologisch leven moet het alleen Brazilië voor laten gaan. De verschillende klimatologische en geologische eenheden maken het land nog diverser. Ongeveer 40% van het land wordt ingenomen door een enorme jungle, de Llanos. In dit gebied is geen weg te vinden en het meeste transport geschied over de vele rivieren die door het gebied, onderdeel van het stroomgebied van de Amazone, stromen.
De westelijke, Pacifische kust wordt gedomineerd door een ander type regenwoud, met de plaats met de meeste regenval per jaar in het departementChocó.
De noordelijke, Caribische kust is warm en vochtig, met regionale verschillen. De wateren voor de kust van Taganga en Parque Nacional del Tayrona worden bevolkt door vissen, koraalriffen en kustvegetatie. De delta van de Magdalena is een mangrove-gebied met een heel andere ecologie dan de andere natte, tropische gebieden.
Ciudad Perdida (Spaans voor Verloren Stad) is de archeologische site van een oude bergstad op circa 1200 meter hoogte in de Sierra Nevada de Santa Marta in Colombia. Ciudad Perdida ligt aan de rivier Buritaca en is rond 800 na Christus opgericht door Tairona indianen, zo'n 650 jaar vroeger dan Machu Picchu. De locatie is ook wel bekend als Buritaca-200 en als Teyuna, zoals de indianen het noemen. De toegang tot de stad kan alleen worden bereikt door een trektocht van 44 km en een beklimming van zo'n 1200 stenen traptreden door dichte wildernis. De stad is aangepast aan het berggebied; cirkelvormige terrassen zijn met elkaar door stenen trappen verbonden. Ook bruggen, wegen, afwateringskanalen en keermuren voor de plateaus waarop hun hutten stonden, zijn met vlakke stenen gebouwd. De stad was een politiek en economisch centrum. 40% van de stad was bestemd als publiek terrein en de rest werd gebruikt voor bewoning. De stad heeft waarschijnlijk 2000 tot 8000 inwoners gehad. Op het hoogste punt van de stad stonden twee imposante ceremoniële bouwwerken. De stad werd klaarblijkelijk verlaten gedurende de Spaanse verovering. Opgravingen wijzen er op dat de stad door de Spanjaarden in brand kan zijn gestoken.
Ciudad Perdida werd in 1972 herontdekt, toen een groep van lokale schatzoekers een aantal stenen traptreden tegen de berg vonden die hen naar een verlaten stad voerden. Toen gouden beeldjes en aardewerken urnen uit de stad op de lokale zwarte markt begonnen te verschijnen, brachten de autoriteiten de site in 1975 aan het licht.
De tijgerkat is de kleinste en tevens slankste (lengte: kop-romp 45-69 cm, staart 25-33 cm; gewicht: 1,5-3 kg) vertegenwoordiger van de pardelkatten en zijn vacht is okergeel met zwarte rozetvlekken. De onderzijde en delen van het gezicht zijn lichtgekleurd. De staart is zwartgeringd. Mannelijke dieren zijn groter en zwaarder dan wijfjes. Tijgerkatten zijn nachtactief en solitair. Er is niet al te veel bekend over de leefwijze van dit roofdier, aangezien er maar weinig worden waargenomen in het wild. Hoewel de tijgerkat zeer goed kan klimmen, leeft deze pardelkat voornamelijk op de bosbodem. Ondanks hun geringe formaat, zijn tijgerkatten agressieve dieren.
De Zoutkathedraal (Spaans: Catedral de Sal de Zipaquirá) is een kerk die ingericht is in een zoutmijn. De zoutkathedraal heeft geen bisschop en is daarom officieel geen kathedraal, maar wordt wel zo genoemd. Het in 1995 geopende complex is te vinden in de buurt van de Colombiaanse stad Zipaquirá. Het is onderdeel van een park, El Parque de la Sal genaamd, waar ook een museum gevestigd is.
Wie de mijn binnengaat, passeert eerst 14 kapellen die de kruisweg van Jezus Christus weergeven. Uiteindelijk komt men bij een tempel die weer is opgesplitst in drie delen waarin de geboorte, het leven en de dood van Jezus worden uitgebeeld.
De zoutmijn was al in gebruik door de Muisca-indianen, nog voordat de Spanjaarden naar Zuid-Amerika kwamen.
De Cocoravallei bevindt zich in de bovenloop van de rivier de Quindío waar het departement zijn naam aan te danken heeft. De vallei, ongeveer 24 kilometer ten noordoosten van de stad Armenia ligt op een hoogte van 1800 tot 2400 meter. Om de bijzondere waspalmen en de andere endemische soorten van de vallei te beschermen, werd het gebied in 1985 tot natuurlijk heiligdom verklaard.
Het regent er bijna dagelijks en de gemiddelde jaartemperatuur is in de niet ver van de evenaar gelegen vallei slechts 15°C, met een maximum van 25°C en minimumtemperaturen tot onder het vriespunt. De vallei is rijk aan bijzondere flora en fauna. Zo komen de plantensoorten frailejón (espeletia) en puya er voor, alsmede de dieren bergtapir (Tapirus pinchaque), brilbeer (Tremarctos ornatus), poema (Puma concolor), lippenbeer (Melursus ursinus), geeloorparkiet (Ognorhynchus icterotis), zwartsnaveltoekan (Andigena nigrirostris), Andessjakohoen (Penelope montagnii), Andescondor (Vultur gryphus) en kolibri (Trochilidae).
