Hopp til innhald

AC/DC

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
Den utskrivbare versjonen er ikkje lenger støtta eller kan ha rendring-feil. Oppdater eventuelle bokmerke i nettlesaren din og bruk den vanlege utskriftsfunksjon til nettlesaren i staden.
AC/DC

AC/DC i Tacoma i 2009. Frå venstre til høgre: Brian Johnson, Malcolm Young, Phil Rudd, Angus Young og Cliff Williams
OpphavSydney i New South Wales i Australia
AktivSidan 1973
Sjanger
Plateselskap
Medlemmer
Tidlegare medlemmer
PrisarRock and Roll Hall of Fame

AC/DC er eit australsk rockband danna i Sydney i 1973 av dei skotskfødde brørne Malcolm (rytmegitar) og Angus Young (sologitar). Musikken deira har vorte skildra som hardrock, bluesrock og heavy metal,[1] men bandet kallar det ganske enkelt «rock and roll».[2]

AC/DC gjekk gjennom fleire endringar i besetninga før dei gav ut sitt første album, High Voltage (1975). Besetninga stabiliserte seg deretter rundt brørne Young med Bon Scott (solovokal), Mark Evans (bass) og Phil Rudd (trommer). Evans vart sparka frå bandet i 1977 og erstatta av Cliff Williams, som sidan har medverka på alle albuma sidan Powerage (1978). Sju månader etter utgivinga av gjennombrotsalbumet til bandet Highway to Hell (1979) døydde Scott av alkoholforgifting og dei andre medlemmene vurderte å oppløysa bandet.[3] På oppmoding frå foreldra til Scott heldt dei likevel fram saman og rekrutterte den engelske songaren Brian Johnson som ny frontmann.[4] Deira første album med Johnson, Back in Black (1980), vart tileigna minnet til Scott. Det vart ein utbreidd suksess, lanserte bandet til nye høgder og vart det nest bestseljande albumet gjennom tidene.

Det åttande studioalbumet deira, For Those About to Rock (1981), var deira første album som nådde førsteplassen i USA. Før utgivinga av deira neste album, Flick of the Switch (1983), forlét Rudd bandet og vart erstatta av Simon Wright, som sjølv vart erstatta av Chris Slade seks år seinare. Bandet opplevde ei kommersiell gjenoppblomstring tidleg på 1990-talet med utgivinga av det 12. studioalbumet deira The Razors Edge (1990); det var det einaste albumet deira med Slade, som vart erstatta av den tilbakevendte Rudd i 1994. Rudd har sidan spelt inn fem album til med bandet, og starta med Ballbreaker (1995). Det 15. studioalbumet deira Black Ice var det nest mest selde albumet i 2008 og deira største hit sidan For Those About to Rock, og nådde til slutt førsteplass på verdsbasis.[5]

Bestninga i bandet var den same i 20 år fram til 2014, då Malcolm Young trekte seg på grunn av tidleg demens (som han døydde av tre år seinare) og Rudd vart involvert i juridiske problem. Malcolm vart erstatta av nevøen Stevie Young, som debuterte på albumet Rock or Bust (2014). På tilhøyrande turné vikarierte den tidlegare trommeslagaren Chris Slade for Rudd. I 2016 vart Johnson tilrådd å slutta å turnera på grunn av forverra høyrselstap, og Guns N' Roses-songaren Axl Rose steppa inn som frontmannen i bandet for resten av konsertane det året. Den mangeårige bassisten og korvokalist Williams trekte seg på slutten av Rock or Bust-turneen i 2016, og gruppa gjekk inn i ein pause på fire år. Ei gjenforeining av Rock or Bust-besetninga vart kunngjord i september 2020 og det 17. studioalbumet deira Power Up vart gitt ut to månader seinare.

AC/DC har selt meir enn 200 millionar plater over heile verda, inkludert 75 millionar album i USA, noko som gjer dei til den niande mest selde artisten i USA og den 16. mest selde artisten i verda.[6][7][8] Back in Black har selt om lag 50 millionar einingar over heile verda, noko som gjer det til det nest mest selde albumet gjennom tidene og det mest selde albumet av eit band. Albumet har selt 25 millionar einingar i USA, der det er det fjerde mest selde albumet gjennom tidene.[9] AC/DC vart innlemma i Rock and roll Hall of Fame i 2003 [10] Dei kom på fjerdeplass på VH1 si liste over dei 100 beste hardrockartistane[11][12] og vart kåra til det sjuande beste heavy metal-bandet gjennom tidene på MTV. [13] I 2004 vart dei rangerte som nr. 72 på Rolling Stone si liste over dei 100 beste artistane gjennom tidene. Den amerikanske plateprodusenten Rick Rubin, som skreiv eit essay om bandet for Rolling Stone, kalla dei «det største rock and roll-bandet i historia».[14] I 2010 rangerte VH1 dei som nr. 23 på lista si over dei 100 beste artistane gjennom tidene.[15]

Histore

Skiping og namn (1973-1974)

I november 1973 danna Malcolm og Angus Young AC/DC saman med bassisten Larry Van Kriedt, vokalisten Dave Evans og eks-Masters Apprentices-trommeslagaren Colin Burgess. [16] Gene Pierson booka bandet til å spela på nattklubben Chequers på nyårsaftan 1973.[17] På denne tida hadde Angus Young teke i bruk det karakteristiske sceneantrekket sitt, ein skuleuniform. Ideen kom frå syster hans Margaret. Angus hadde prøvd andre kostyme: Spider-Man, Zorro, ein gorilla, og ein parodi på Supermann, kalla Super-Ang.[18] I byrjinga var dei fleste medlemmene av bandet kledd i ei eller anna form for glam- eller satengklede. På scena vart Evans tidvis erstatta av den første manageren deira, Dennis Laughlin, som var den opphavlege vokalisten i Sherbet. I Paul Stenning-boka AC/DC: Two Sides To Every Glory kjem det fram at Evans ikkje kom overeins med Laughlin, noko som òg bidrog til bitterheita til bandet mot Evans.[19]

Logoen til bandet vart designa i 1977 av Gerard Huerta. Han dukka først opp på den internasjonale versjonen av Let There Be Rock

.

Malcolm og Angus Young utvikla ideen til namnet til bandet etter at syster deira, Margaret Young, såg initialane «AC/DC» på AC-adapteren til ei symaskin. «AC/DC» er ei forkorting som betyr «vekselstraum/likestraum». Brørne følte at dette namnet symboliserte den rå energien i bandet, og dei kraftdrivne framføringane av musikken deira.[20] «AC/DC» blir ein bokstav uttalt om gongen, sjølv om bandet er kjent som «Acca Dacca» på folkemunne i Australia.[21][22] Bandnamnet AC/DC er stilisert med eit høgspenning-teikn som skil «AC» og «DC» og har vorte brukt på alle studioalbum, med unntak av den internasjonale versjonen av Dirty Deeds Done Dirt Cheap.[23]

I midten av 1974 hadde bandet opparbeidde seg eit sterkt live-rykte, noko som førte til ein oppvarmingsjobb for den besøkjande Lou Reed. Ein gong i 1974, på tilråding av Michael Chugg, booka den erfarne Melbourne-arrangøren Michael Browning bandet til å spela på klubben hans, Hard Rock. Han var ikkje nøgd med glamrock-imaget deira og meinte at Evans var feil songar for bandet, men var imponert over gitarspelet til Young-brørne. Kort tid etter fekk han ein telefon frå bandet; Laughlin hadde slutta som manager, og dei sat fast i Adelaide utan pengar. Browning gjekk med på å betala for dei og booka dei til ein ny konsert på Hard Rock. Etter konserten vart dei samde om å tilsetja han som den nye manageren sin, i samarbeid med den eldre bror hans George og Harry Vanda.[24] Young-brørne bestemde seg for å gje opp glamrock-imaget som allereie hadde vorte adoptert av Melbourne-bandet Skyhooks og forfølgja ein hardare bluesrock-stil. Til dette føremålet vart dei samde om at Evans ikkje var ein passande frontfigur for gruppa.[19] Rundt denne tida flytta dei òg basen sin til Melbourne, der dei ofte spelte på Hard Rock.

Bon Scott-æraen (1974-1980)

Byrjinga (1974-1976)

I september 1974 erstatta Bon Scott, ein erfaren vokalist frå Fraternity[25] og ven av George Young, Dave Evans[26] etter at venen Vince Lovegrove tilrådde han til George Young.[4] Utnemninga av Scott fall saman med at han jobba som sjåfør for bandet på den tida og etter ei prøvespeling vart han forfremja til vokalist.[27] Til liks med Young-brørne vart Scott fødd i Skottland og emigrerte til Australia i barndommen. Bandet hadde berre spelt inn ein singel med Evans, «Can I Sit Next to You, Girl». / «Rockin' in the Parlour»; songen vart skrive om og spelt inn på nytt med Bon Scott.

I oktober 1974 hadde AC/DC spelt inn det første studioalbumet sitt, High Voltage. Det vart gitt ut eksklusivt i Australia den 17. februar 1975, saman med singelen «Baby, Please Don't Go» / «Love Song». Albumet tok berre ti dagar,[28] og var basert på instrumentale songar skrive av Young-brørne, med tekstar lagt til av Scott. I løpet av få månader hadde besetninga til bandet stabilisert seg, med Scott, Young-brørne, bassisten Mark Evans og trommeslagaren Phil Rudd. Seinare same år gav dei ut singelen «It's a Long Way to the Top», som det vart laga ein kjend promoteringsvideo til for programmet Countdown, med bandet mimande songen på lasteplanet til ein lastebil. AC/DC gav ut det andre studioalbumet sitt, T.N.T., 1. desember 1975, som òg berre vart gitt ut i Australia og New Zealand.

AC/DC skulle etter planen spela på Sunbury Pop Festival i 1975, men drog heim utan å opptre etter ein krangel med leiinga og medlemmane i hovudattraksjonen Deep Purple.[29]

Mellom 1974 og 1977, hjelpt av regelmessige opptredenar på Molly Meldrum-programmet Countdown, ABC sitt nasjonale popmusikk-show, vart AC/DC ein av dei mest populære og suksessrike artistane i Australia. Framferda deira 3. april 1977 var deira siste TV-framferd på meir enn 20 år.[28]

Den første suksessen, platekontrakt (1976-1977)

Den tidlegare vokalisten Bon Scott (i midten) avbilda saman med gitaristen Angus Young (t.v.) og bassisten Cliff Williams (bak), under ein opptreden i Ulster Hall i august 1979

Browning sende promo-materiale til kontaktar i London, som vart lagt merke til av Phil Carson i Atlantic Records. I 1976 signerte bandet ein internasjonal avtale med Atlantic Records. Då dei kom til London vart den planlagde turneen med Back Street Crawler avlyst etter at Paul Kossoff døydde. Som eit resultat gjekk dei tilbake til å spela på mindre spelestader for å byggja opp ein lokal tilhengjarskare inntil plateselskapet deira organiserte «Lock Up Your Daughters»-turneen sponsa av Sounds, det einaste store musikkmagasinet som framleis var relativt mottakeleg for tradisjonell rockemusikk. På den tida var pønkrock i ferd med å slå igjennom og kom til å dominera sidene i dei store britiske musikkblada NME og Melody Maker. AC/DC vart nokre gonger identifisert med pønkrock-rørsla av britisk presse, men banda hata pønkrock og meinte det var ein forbigåande mote – manager Michael Browning skreiv at «det var ikkje eingong mogleg å ha ein samtale med AC/DC om pønk utan at dei vart heilt forbanna».[24] Ryktet deira klarte å overleva omveltingane til pønken, og dei heldt oppe ei kultkjensle i Storbritannia gjennom heile denne tida.[2] Angus Young vart berykta for å vise den bare ræva si til publikum under konertane deira.

Det første AC/DC-albumet som fekk verdsomspennande distribusjon var ei samling frå 1976 med låtar henta frå High Voltage og T.N.T.. òg kalla High Voltage, og gitt ut på Atlantic Records-etiketten, har albumet til dags dato selt tre millionar eksemplar over heile verda.[30][31] Låtutvalet var tungt vekta mot det nyare T.N.T., inkludert berre to songar frå den første plata deira. Det tredje studioalbumet deira, Dirty Deeds Done Dirt Cheap, vart gitt ut same år i både australske og internasjonale versjonar, som forgjengaren. Sporlistene varierte over heile verda, og den internasjonale versjonen av albumet inneheldt òg T.N.T.-sporet «Rocker», som tidlegare ikkje hadde vorte gitt ut internasjonalt. Den opphavlege australske versjonen inkluderte «Jailbreak» (no lettare tilgjengeleg på samlingsalbumet '74 Jailbreak, ein EP frå 1984 eller som ein liveversjon på albumet Live frå 1992). Dirty Deeds vart ikkje gitt ut i USA før i 1981, då bandet var på toppen av populariteten sin.

Etter ein kort turné i Sverige vende dei tilbake til London der dei sette nye publikumsrekordar under opphaldet sitt på Marquee. Framferda deira på Readingfestivalen i 1976 fekk likevel ingen respons frå publikum. Dei turnerte mykje i Europa, og returnerte deretter til Australia i slutten av 1976 for å byggja opp att økonomien og spela inn det fjerde studioalbumet sitt, Let There Be Rock.

Tidleg i 1977 vende dei tilbake til Storbritannia og byrja ein Europa-turné med Black Sabbath. Medan Bon Scott og Ozzy Osbourne raskt vart vener, var forholdet mellom dei andre medlemmene i dei respektive bandane mindre hjarteleg. I ei hending trekte Geezer Butler ein «kniv» mot Malcolm Young, sjølv om det var ein «tåpeleg» knivkam.[32][33] Seinare på året turnerte dei med Rainbow.

Cliff Williams blir med, Bon Scott døyr (1977-1980)

Mot slutten av 1977 vart bassisten Mark Evans oppsagt. Evans skildra usemje med Angus og Malcolm som ei medverkande årsak. Han vart erstatta av Cliff Williams, ein erfaren bassist som hadde spelt med fleire britiske band sidan slutten av 60-talet.[4] Ingen av Young-brørne har utdjupa avgangen til Evans, sjølv om Richard Griffiths, administrerande direktør i Epic Records og bookingagent for AC/DC på midten av 1970-talet, seinare kommenterte: «Du visste at Mark ikkje kom til å vara, han var berre for mykje av ein hyggjeleg fyr.»[18] Sjølvbiografien til Mark Evans, Dirty Deeds: My Life Inside/Outside of AC/DC, gitt ut i 2011, handla hovudsakleg om hans tid i AC/DC, inkludert det å bli sparka.[34]

Bronsestatue av Bon Scott, avdekt i Fremantle i Vest-Australia i oktober 2008.

Den første amerikanske radioeksponeringa til AC/DC var gjennom Bill Bartlett på Jacksonville-stasjonen WPDQ/WAIV i 1975,[35] to år før dei spelte sin første amerikanske konsert som oppvarmingsband for kanadiske Moxy i Austin i Texas, 27. juli 1977.[36] Under rettleiing av bookingagenten Doug Thaler frå American Talent International og seinare managementet til Leber-Krebs, fekk dei uvurderleg erfaring frå den amerikanske stadionscena, som oppvarmingsband for leiande rockeband som Ted Nugent, Aerosmith, Kiss, Styx, UFO og Blue Öyster Cult, og som delt hovudattraksjon med band som Cheap Trick.

AC/DC gav ut det femte studioalbumet sitt, Powerage, den 5. mai 1978, og med sine hardare riff, følgde det mønsteret frå Let There Be Rock.[37] Berre ein singel vart gitt ut frå Powerage, «Rock 'n' Roll Damnation/Sin City». Ein opptreden på Apollo Theatre i Glasgow under Powerage-turneen vart spelt inn og gitt ut som If You Want Blood You've Got It.

Det store gjennombrotet i karrieren deira kom i samarbeidet med produsenten «Mutt» Lange på det sjette studioalbumet Highway to Hell, gitt ut i 1979. Eddie Van Halen noterer at dette er hans favoritt AC/DC-plate, saman med Powerage.[38] Det vart den første AC/DC-plata som kom inn på topp 100 i USA, og nådde til slutt 17. plassen,[28] og det dreiv AC/DC inn i dei øvste rekkjene av hardrock-artistar.[2] Highway to Hell hadde tekstar som flytta seg bort frå det flåsete og komiske mot meir sentrale rocketema, og la auka vekt på korvokal, men framleis med signaturlyden til AC/DC: høge, enkle, dunkande riff og groovande backbeat.[39]

I 1980 byrja bandet å jobba med det sjuande studioalbumet sitt Back in Black før tragedien hende. Den 19. februar 1980 svima Scott etter seiande av i bilen på veg tilbake til leilegheita til ein ven ved namn Alistair Kinnear etter ein kveld med drikking og påstått inntak av narkotika på The Music Machine i Camden i London. Ifølgje Kinnear var han ikkje i stand til å flytta Scott frå bilen og inn i heimen sin for natta, så han lét han bli igjen i bilen over natta for å sova ut effekten av alkoholen. Kinnear klarte ikkje å vekkja Scott tidleg på kvelden den 20. februar 1980, og køyrde han til King's College Hospital i Camberwell, der Scott vart erklært død ved framkomst. Lungeaspirasjon av oppkast vart oppgitt som årsak til dødsfallet, og den offisielle årsaka vart oppført som «akutt alkoholforgifting».[3] Familien til Scott gravla han i Fremantle i Vest-Australia, området dei emigrerte til då han var gut.[40]

Brian Johnson-æraen (sidan 1980)

Gjenføding (1980-1983)

Brian Johnso på scenen med AC/DC i 2008

.

Etter Scott døydde vurderte bandet ei kort stund å leggja ned, men oppmuntra av at foreldra til Scott insisterte på at han ville ha ønskt at dei skulle halda fram, bestemde dei seg for å halda fram, og gjekk i gang med å finna ein ny vokalist.[4] Allan Fryer frå Fat Lip, tidlegare Rick Wakeman-vokalist Gary Pickford-Hopkins,[41] og The Easybeats-songaren Stevie Wright vart av pressa lanserte som moglege erstattarar.[42] Ulike andre kandidatar vart òg vurderte, inkludert tidlegare Moxy-medlem Buzz Shearman, som ikkje kunne bli med på grunn av stemmeproblem,[43] Slade-vokalisten Noddy Holder,[44] og tidlegare Back Street Crawler-vokalisten Terry Slesser.[45]

Etter råd frå Lange henta gruppa inn den tidlegare Geordie-songaren Brian Johnson, som imponerte gruppa.[46] Til prøvespelinga song Johnson «Whole Lotta Rosie» frå Let There Be Rock og Ike & Tina Turner-songen «Nutbush City Limits». [20] Etter at bandet motvillig jobba seg gjennom resten av søkjarlista dei neste dagane, kom Johnson tilbake for ein ny prøve.[47]

Angus Young hugsa seinare: «Eg hugsar første gong eg nokon gong hadde høyrt Brians (Johnson) namn var frå Bon. Bon hadde nemnt at han hadde vore i England ein gong og turnert med eit band, og han hadde nemnt at Brian hadde vore i eit band som heit Geordie, og Bon hadde sagt 'Brian Johnson, han var ein stor rock and roll-songar i stil med Little Richard'. Og det var Bons store idol, Little Richard. Eg trur at då han såg Brian på den tida, for Bon var det 'Vel, han er ein fyr som veit kva rock and roll handlar om'. Han nemnde det for oss i Australia. Eg går ut frå at då me bestemde oss for å halda fram, var Brian det første namnet Malcolm og eg kom på, så me sa at me skulle sjå om me kunne finna han.»[48]

Cliff Williams i 1981

.

Den 29. mars ringde Malcolm Young songaren for å tilby han ein plass i bandet, til Johnson si store overrasking. Av respekt for Bon Scott ønskte bandet ein vokalist som ikkje berre ville vera ein imitator av han. I tillegg til den særeigne stemma hans, åtferd og kjærleiken til klassisk soul- og bluesmusikk var gruppa imponert over den engasjerande personlegdomen hans.[49] Johnson vart offisielt annonserte som ny vokalist i AC/DC 1. april 1980.

Med Johnson som ny vokalist fullførte bandet låtskrivinga som dei hadde gått i gang med med Scott til albumet Back in Black. Innspelinga fann stad i Compass Point Studios på Bahamas nokre månader etter Scott døydde. Back in Black, produsert av Mutt Lange og spelt inn av Tony Platt, vart det mestseljande albumet deira og ein milepåle for hardrocken med hittar som «Hells Bells», «You Shook Me All Night Long», «Rock and Roll Ain't Noise Pollution» og tittelsporet. Albumet nådde førsteplassen i Storbritannia og fjerdeplassen i USA, der det låg 131 veker på Billboard 200.[28]

Det åttande studioalbumet til bandet, For Those About to Rock We Salute You, vart gitt ut i 1981, selde òg godt og vart positivt mottekne av kritikarane. Albumet inneheldt to av dei mest populære singlane til bandet: «Let's Get It Up»[50] og tittelsporet, «For Those About to Rock», som nådde høvesvis nr. 13 og nr. 15 i Storbritannia.

Besetningsendringar og kommersiell tilbakegang (1983-1989)

Bandet skilde lag med produsent Mutt Lange for det niande studioalbumet sitt, Flick of the Switch, gitt ut i 1983, i eit forsøk på å vinna tilbake råskapen og enkelheita frå dei tidlege albuma sine, men det vart rekna som underutvikla og lite minneverdig;[51] ein kritikar uttalte at bandet «hadde laga det same albumet ni gonger».[52] AC/DC vart kåra til den åttande største skuffinga det året i lesaravstemming i Kerrang! i 1984. Flick of the Switch nådde likevel til slutt fjerdeplassen på dei britiske hitlistene,[20] og AC/DC hadde mindre suksess med singlane «Nervous Shakedown» og «Flick of the Switch».

Etter å ha hatt problem med narkotika og alkohol,[53] forverra trommeslagaren Phil Rudd sin venskap med Malcolm Young seg og eskalerte til slutt til ein fysisk konfrontasjon etter at Rudd vart sparka halvvegs i Flick of the Switch-innspelingane. [20] Den tidlegare Procol Harum-trommeslagaren B.J. Wilson vart henta inn for å hjelpa til med å fullføra innspelingane, men trommeinnspelingane hans vart til slutt ikkje brukt, då Rudd allereie hadde fullført innspelinga av trommene.[54] Rudd vart erstatta av Simon Wright sommaren 1983 etter at bandet hadde halde over 700 prøvespelingar i USA og Storbritannia.[55] Simon Church frå Free og Bad Company og Paul Thompson frå Roxy Music var to av trommeslagarane som prøvespelte.[56]

Det tiande studioalbumet deira, Fly on the Wall, produsert av Young-brørne i 1985, vart òg rekna som uinspirert og retningslaust.[57] Ein musikk-konseptvideo av med same namn viste bandet i ein bar der dei spelte fem av dei ti songane på albumet.

I 1986 vende gruppa tilbake til hitlistene med radiolåten «Who Made Who». Albumet Who Made Who var soundtracket til Stephen King-filmen Maximum Overdrive;[58] det samla eldre hittar, som «You Shook Me All Night Long», med nyare songar som tittelsporet og to nye instrumentalar, «D.T.» og «Chase the Ace».

I februar 1988 vart AC/DC innlemma i Australian Recording Industry Association sin Hall of Fame.[59] Det ellevte studioalbumet til AC/DC, Blow Up Your Video, kom ut i 1988, og vart spelt inn i Studio Miraval i Le Val i Frankrike, og gjenforeina bandet med dei opphavlege produsentane sine, Harry Vanda og George Young. Gruppa spelte inn nitten songar, og valde ut ti til den endelege utgivinga; sjølv om albumet seinare vart kritisert for å innehalda for mykje «fyllmateriale»,[60] vart det ein kommersiell suksess. Blow Up Your Video selde fleire eksemplar enn dei to tidlegare studioutgivingane til saman, og nådde andreplassen på dei britiske hitlistene - den høgaste plasseringa til AC/DC sidan «Back in Black» i 1980. Albumet inneheldt den britiske topp 20-singelen «Heatseeker»[50] og populære songar som «That's the Way I Wanna Rock 'n' Roll». Blow Up Your Video-verdsturneen byrja i februar 1988 i Perth i Australia. I april same år, etter konsertar over heile Europa, kunngjorde Malcolm Young at han tok seg fri frå turneen, hovudsakleg for å byrja å bli frisk frå alkoholismen sin. Ein annan medlem av Young-familien, Stevie Young, tok mellombels Malcolm sin plass.

I 1989 forlét Wright gruppa for å jobba med det kommande Dio-albumet Lock Up the Wolves, og vart erstatta av studioveteranen Chris Slade. Johnson var utilgjengeleg i fleire månader medan han avslutta skilsmissa si,[20] så Young-brørne skreiv alle låtane til det neste albumet, ein praksis dei heldt fram med på alle etterfølgjande utgivingar fram til og med Rock or Bust i 2014.

Ny popularitet (1990-1998)

Det tolvte studioalbumet til bandet, The Razors Edge, vart spelt inn i Vancouver i British Columbia i Canada, og vart miksa og lydteknisk utført av Mike Fraser og produsert av Bruce Fairbairn, som tidlegare hadde jobba med Aerosmith og Bon Jovi. Gitt ut i 1990 vart det ein stor suksess for bandet, og inneheldt mellom anna hitene «Thunderstruck» og «Are You Ready», som nådde høvesvis nr. 5 og nr. 16 på Billboard Mainstream Rock Tracks-lista, og «Moneytalks», som nådde 23. plassen på Billboard Hot 100.[50] Albumet selde til multiplatina og nådde topp ti i USA. I september 1991 deltok 1,6 millionar menneske på Monsters of Rock-festivalen i Moskva for å nyta den første rockekonserten under open himmel i det tidlegare Sovjetunionen. Konserten, som òg inneheldt Pantera, The Black Crowes og Metallica, hadde ei av dei største publikumsoppslutningane nokosinne for eit musikkarrangement.[61]

Fleire konsertar på Razors Edge-turneen vart spelt inn til livealbumet frå 1992, med tittelen Live. Live vart produsert av Fairbairn, og har vorte kalla eit av dei beste konsertalbuma på 1990-talet.[62] AC/DC var hovudattraksjon under Monsters of Rock-turneen, som vart gitt ut på DVD som Live at Donington. Under The Razors Edge-turneen vart tre fans drepne under ein konsert på Salt Palace i Salt Lake City i Utah i januar 1991: då konserten byrja storma fansen scena og knuste dei tre og skadde andre. Det tok 20 minutt før tryggingsvaktene og gruppa forstod alvoret i situasjonen og stansa konserten. AC/DC inngjekk utanrettsleg forlik med familiane til offera. Som eit resultat av denne hendinga fjerna Salt Palace festivalplassar frå framtidige arrangement.[63][64].

I 1993 spelte AC/DC inn «Big Gun» til Arnold Schwarzenegger-filmen Last Action Hero. Songen vart gitt ut som singel og nådde førsteplassen på den amerikanske Mainstream Rock-lista - den første singelen til bandet som nådde toppen av denne lista.[28]

I 1994 skapte Pacific Gameworks eit forslag til eit beat 'em up videospel-prosjekt tiltenkt Atari Jaguar CD med tittelen AC/DC: Defenders of Metal, som ville ha gitt ei framståande rolle til AC/DC, men produksjonen av spelet kom aldri i gang og det vart ikkje gitt ut.[65]

Phil Rudd opptrer på KeyArena i Seattle 12. august 1996

.

I 1994 inviterte Angus og Malcolm Rudd til fleire jam-sesjonar. Han vart til slutt hyra inn på ny for å erstatta Slade, som dels slutta på grunn av det sterke ønsket til badnet om igjen å jobba med Rudd. Spelt inn i Ocean Way Studios i Los Angeles av den gjenforeina 1980-83-besetninga og produsert av Rick Rubin, vart det trettande studioalbumet til bandet, Ballbreaker gitt ut i 1995. Den første singelen frå albumet var «Hard as a Rock». To singlar til vart gitt ut frå albumet: «Hail Caesar» og «Cover You in Oil».

I 1997 vart ein boks med namnet Bonfire gitt ut. Han inneheldt fire album; ein ommastra versjon av Back in Black; Volts (ei plate med alternative opptak, unytta opptak og konsertopptak) og to konsertalbum, Live from the Atlantic Studios og Let There Be Rock: The Movie. Live from the Atlantic Studios vart spelt inn 7. desember 1977 i Atlantic Studios i New York. Let There Be Rock: The Movie var eit dobbeltalbum spelt inn i 1979 på Pavillon de Paris og var filmmusikken til filmen AC/DC: Let There Be Rock. Den amerikanske versjonen av boksen inneheldt eit fargehefte, ein tosidig plakat, eit klistremerke, ei mellombels tatovering, ein nøkkelring som flaskeopnar og eit plekter.[66]

Angus Young opptrer i Köln i Tyskland i 2001

.

Popularitet stadfesta (1999-2013)

I 1999 spelte AC/DC inn det fjortande studioalbumet sitt, Stiff Upper Lip, produsert av broren George Young i Warehouse Studio, igjen i Vancouver. Gitt ut i februar 2000 vart albumet betre motteke av kritikarane enn Ballbreaker, men vart rekna for å mangla nye idear.[67][68] Den australske utgivinga inkluderte ei bonusplate med tre reklamevideoar og fleire konsertopptak frå Madrid i Spania i 1996. Stiff Upper Lip nådde førsteplassen i fem land, inkludert Argentina og Tyskland; andreplass i tre land, Spania, Frankrike og Sveits; tredjeplass i Australia; femteplass i Canada og Portugal; og sjuandeplass i Noreg, USA og Ungarn. Den første singelen, «Stiff Upper Lip», heldt fram på førsteplass på dei amerikanske Mainstream Rock-listene i fire veker.[28] Bandet framførte òg songen live då dei opptredde som musikalsk gjest på Saturday Night Live i mars 2000.[69] Dei andre singlane som vart gitt ut nådde òg hitlistene - «Satellite Blues» og «Safe in New York City» nådde høvesvis nr. 7 og nr. 31 på Billboards Mainstream Rock Tracks.

I 2002 signerte AC/DC ein langsiktig avtale med fleire album med Sony Music,[70] som gav ut ei rekkje ommastra album av AC/DC. Kvar utgiving inneheldt eit utvida hefte med sjeldne fotografi, memorabilia og notat.[71] I 2003 vart heile katalogen (med unntak for Ballbreaker og Stiff Upper Lip) ommastra og gitt ut på nytt.[72] Ballbreaker og Stiff Upper Lip vart seinare gitt ut på nytt i 2004.[73] I 2003 vart bandet innlemma i Rock and roll Hall of Fame.

Den 30. juli 2003 opptredde bandet saman med The Rolling Stones og Rush på Molson Canadian Rocks for Toronto. Konserten, som vart halde for eit publikum på ein halv million, var meint å hjelpa byen med å overvinna den negative publisiteten som følgje av ein SARS-epidemi i 2003. Konserten har rekorden for det største betalte musikkarrangement i Nord-Amerika nokon gong.[74] Bandet kom på andreplassen på ei liste over dei mest lønnsame artistane i Australia for 2005,[75] og på sjetteplass for 2006,[76] sjølv om dei verken har turnert sidan 2003 eller gitt ut eit album sidan 2000. Verizon Wireless fekk rettane til å gi ut heile AC/DC-album og heile konserten Live at Donington for nedlasting i 2008.[77]

Den 16. oktober 2007 gav Columbia Records ut ein dobbel og trippel DVD med tittelen Plug Me In. Settet består av fem og sju timar med sjeldne opptak, og til og med eit opptak av AC/DC på ein vidaregåande skule som framfører «School Days», «T.N.T.», «She's Got Balls» og «It's a Long Way to the Top». Som med Family Jewels, inneheld plate éin sjeldne konsertar av bandet med Bon Scott, og plate to handlar om Brian Johnson-tida. Samlarutgåva inneheld ein ekstra DVD med ytterlegare 21 sjeldne opptredenar av både Scott og Johnson og fleire intervju.[78]

AC/DC gjorde videospeldebuten sin på Rock Band 2, med «Let There Be Rock» inkludert som eit spelebart spor. [79] Settlista frå livealbumet Live at Donington vart gitt ut som speleberre låtar for Rock Band-serien ved hjelp av ei Wal-Mart-eksklusiv plate med tittelen AC/DC Live: Rock Band Track Pack.[80]

'No Bull: The Directors Cut, ein nyredigert, omfattande Blu-ray og DVD av Plaza De Toros Las Ventas-konserten deira i Madrid, Spania, vart gitt ut 9. september 2008.[81]

Den 18. august 2008 annonserte Columbia Records den australsk utgivinga den 18. oktober, og den verdsomspennande utgivinga den 20. oktober, av dei femtande studioalbuma deira, Black Ice. Det 15-spor lange albumet var den første studioutgivinga til bandet på åtte år, vart produsert av Brendan O'Brien og vart miksa og lydteknisk utført av Mike Fraser. Til liks med Stiff Upper Lip vart plata spelt inn i The Warehouse Studio i Vancouver, British Columbia. Black Ice vart i USA selt eksklusivt på Walmart og Sam's Club og den offisielle nettsida til bandet.[82]

AC/DC opptrer på Rogers Centre i Toronto den 7. november 2008 under Black Ice-turneen.

«Rock 'n' Roll Train», den første singelen frå albumet, vart sleppt på radio 28. august. Den 15. august spelte AC/DC inn ein video til ein song frå det nye albumet i London med eit spesielt utval fans som fekk sjansen til å vera med i videoen.[83] Black Ice debuterte på førsteplassen på albumlistene i 29 land og var òg Columbia Records sitt største debutalbum (sidan Nielsen SoundScan byrja å registrera salsdata for Billboard i mars 1991). Black Ice har vorte sertifisert multiplatinaplate i åtte land, inkludert USA, Australia, Canada, Sveits, Sverige, Noreg, Tyskland og Tsjekkia. I tillegg har Black Ice oppnådd platinastatus i tolv land (Austerrike, Belgia, Danmark, Finland, Frankrike, Ungarn, Irland, Italia, Storbritannia, Argentina, Singapore og New Zealand) og gullstatus i fire land (Nederland, Spania, Polen og Brasil). Den 18 månader lange Black Ice-turneen som støtta det nye albumet vart annonsert 11. september og byrja 28. oktober i Wilkes-Barre i Pennsylvania.[84]

Den 15. september 2008 debuterte AC/DC Radio på Sirius. Kanalen speler AC/DC-musikk saman med intervju med bandmedlemmene.[85]

Angus Young den 18. juni 2010 på Stade de France (Paris).

Med den nordamerikanske utgivinga av Black Ice den 20. oktober 2008 oppretta Columbia Records og Walmart «Rock Again AC/DC Stores» for å promotera albumet. I oktober 2008 oppretta MTV, Walmart og Columbia «AC/DC Rock Band Stores» i New York City, på Times Square og i Los Angeles. «Black Ice»-bilar vart òg sende ut på gatene i desse to byane etter utgivinga, der dei spelte AC/DC-musikk høgt og gjorde fleire stopp kvar dag for å selja band-varer.[86]

I slutten av september 2009 flytta bandet seks konsertar då Brian Johnson gjekk gjennom ein operasjon for magesår.[87] 29. september annonserte bandet ei samling av studio- og live-raritetar, Backtracks, som vart gitt ut 10. november 2009 som ein 3-CD/2-DVD/1-LP boks.[88]

Den 4. november vart AC/DC annonsert av Business Review Weekly som den australske artisten som tente mest (innan underhaldning) i 2009 med ei inntekt på 105 millionar dollar. Dette fortrengde The Wiggles frå førsteplassen for første gong på fire år.[89]

Den 19. april 2010 gav AC/DC ut Iron Man 2, musikken til filmen med same namn som samla tidlegare låtar frå studioalbuma til bandet.[90] Ein månad seinare var bandet hovudattraksjon på Download-festivalen på Donington Park,[91] og avslutta Black Ice-turneen i Bilbao i Spania 28. juni 2010, etter 20 månader der AC/DC besøkte 108 byar i over 28 land, med eit anslått publikum på over fem millionar menneske.[92] Tre konsertar i desember 2009 på River Plate stadion i Argentina vart gitt ut som DVD-en Live at River Plate den 10. mai 2011.[93] Ein eksklusiv singel frå DVD-en, med låtane «Shoot to Thrill» og «War Machine», vart gitt ut på Record Store Day.[94] I 2011 gav bandet òg ut konsertfilmen AC/DC: Let There Be Rock, som hadde kinopremiere i 1980, på DVD og Blu-ray.[95]

Den 19. november 2012 gav AC/DC ut Live at River Plate,[96] det første livealbumet deira på 20 år.

Fleire besetningsendringar og pausar (2014-2018)

Den 16. april 2014, som svar på tidlegare rapportar om at bandet kanskje skulle oppløysast på grunn av sjukdommen til Malcolm Young,[97] kommenterte Brian Johnson at AC/DC ikkje var heilt oppløyst, og uttalte: «Me skal definitivt samlast i mai i Vancouver. Me kjem til å plukka opp gitarar, ha eit dunk og sjå om nokon har nokre låtar eller idear. Viss noko skjer, skal me spela det inn.» I juli 2014 kunngjorde AC/DC at dei var ferdige med innspelinga av sitt neste album og at nevøen til Malcolm, Stevie Young, erstatta Malcolm i studio.[98] Den 23. september 2014 stadfesta Alberts Management at Malcolm offisielt hadde forlate bandet.[99] Den siste konserten til Malcolm med bandet var 28. juni 2010 i Bilbao, Spania;[100] han døydde 18. november 2017 i ein alder av 64 år.[101]

AC/DC opptrer på Estadi Olímpic Lluís Companys i Barcelona 29. mai 2015 under Rock or Bust-turneen

Trommeslagaren Phil Rudd gav ut det første soloalbumet sitt, Head Job, 29. august 2014. Han stadfesta at det ville bli ein ny AC/DC-turné, og uttalte at bandet ikkje hadde nokon intensjon om å pensjonera seg. Den 23. september 2014 avslørte Alberts Management at det sekstande studioalbumet til bandet, Rock or Bust, med elleve nye låtar, ville bli gitt ut 28. november 2014 som det første AC/DC-albumet i bandhistoria utan Malcolm Young på innspelingane.[99] Bandet annonserte òg planar om ein verdsturné for å marknadsføre det nye albumet med nevøen til Malcolm og Angus, Stevie Young som erstattar for Malcolm.[102]

Den 6 november 2014 vart Rudd sikta for drapsforsøk, drapstruslar, innehaving av metamfetamin og cannabis, etter ein politirassia i heimen hans.[103][104] Siktinga for drapsforsøk vart trekt tilbake dagen etter, men dei andre siktingane vart halde oppe.[105] AC/DC gav ut ei fråsegn som klargjorde at turneen for å promotera Rock or Bust ville halda fram, men sa ikkje om Rudd ville delta eller ikkje, eller om han framleis var medlem av bandet.[106]

På velgjerdssigneringa før Grammyprisutdelinga vart bandet fotografert saman med den tidlegare trommeslagaren Chris Slade. Det vart seinare stadfesta at han hadde slutta seg til bandet igjen for Grammyprisutdelinga og den kommande turneen.[107] I april 2015 erklærte Rudd seg skuldig i narkotikasiktingar og truslar om å drepa ein tidlegare assistent.[108] Kort tid etter fjerna nettsida til bandet Rudd som trommeslagar for bandet og erstatta han med Slade.[109] 9. juli 2015 vart Rudd nekta lauslating utan dom og dømt til åtte månaders husarrest.[110]

Den 7. mars 2016 kunngjorde bandet at dei ti siste datoane på Rock or Bust-turneen ville bli flytta, ettersom legane til Johnson hadde beordra han til å slutta å turnera omgåande, ettersom høyrselstapet hans hadde akselerert og han risikerte å bli fullstendig døv viss han heldt fram på scenen. Dei ti avlyste datoane ville bli gjennomførte «sannsynlegvis med ein gjestevokalist» seinare på året, noko som gjorde Johnson si framtid på turné med gruppa usikker.[111] Johnson uttalte seinare på The Howard Stern Show at høyrselstapet hans ikkje kom av å ha opptredd i 36 år med AC/DC, men heller kjærleiken hans til bilracing og å ha gløymt å setja inn øyreproppar under eit løp som sprengde den venstre trommehinna hans.[112][113]

Den 19. april 2016 kom Johnson med ein offisiell uttale om sine helseproblem og manglande evne til å turnera. I uttalen erkjende han dei pågåande høyrselsvanskane sine, men uttalte at han hadde til hensikt å halda fram med å spela inn og potensielt ta opp att turnear viss helsa hans betra seg tilstrekkeleg. Han takka òg spesielt Angus Young og Cliff Williams for deira støtte under hans tid i AC/DC.[114] Hans siste konsert med AC/DC var 28. februar 2016; på Sprint Center i Kansas City.[115]

AC/DC opptrer på Verizon Center i Washington, D.C., den 17. september 2016 under deira Rock or Bust-turneen

Den 16. april 2016 slapp AC/DC ei fråsegn der dei annonserte at Guns N' Roses-frontmannen Axl Rose var solovokalisten til bandet for resten av 2016-turneen. Uttalen lydde: «Bandmedlemmene i AC/DC ønskjer å takka Brian Johnson for bidraget og dedikasjonen hans til bandet gjennom åra. Me ønskjer han alt godt med hans høyrselsproblem og framtidige prosjekt. Så mykje som me ønskjer at denne turneen skal enda som han starta, forstår, respekterer og støttar me Brian si avgjerd om å slutta å turnera og redde høyrselen sin. Me er dedikerte til å oppfylla resten av turnéforpliktingane våre til alle som har støtta oss gjennom åra, og er heldige sidan Axl Rose har tilbode si støtte for å hjelpa oss med å oppfylla denne forpliktinga. AC/DC vil ta opp att sin Rock or Bust-turneen med Axl Rose som vokalist.»[116][117]

Den 8. juli 2016 indikerte Cliff Williams at han forlét bandet i eit intervju med Gulfshore Life, og sa: «Det har vore det eg har kjent dei siste 40 åra, men etter denne turneen sluttar eg å turnera og spela inn. Å mista Malcolm, tingen med Phil og no med Brian, det er eit forandra dyr. Eg kjenner det i magen at det er det rette å gjere.»[118] På slutten av Rock or Bust-turneen gav han ut ei videofråsegn der han stadfesta sin avgang.[119] Hans siste konsert med AC/DC var i Philadelphia 20. september 2016.[120]

Etter å ha fullført Rock or Bust-turneen i 2016 tok AC/DC ein pause. Dei neste åra byrja spekulasjonane om at dei tidlegare medlemmene Johnson og Rudd var tilbake og jobba med bandet igjen, etter at ein fan som budde i nærleiken av The Warehouse Studio i Vancouver, B.C. hevda å ha observert dei i uteområdet til studioet frå leilegheitsvindauget sitt.[121][122]

Gjenforeining og Power Up (sidan 2018)

Den 28. september 2020 oppdaterte AC/DC sine kontoar på sosiale medium med eit kort videoklipp som viste ei belysning av eit neonlys i form av lynlogoen til bandet. Dette førte til spekulasjonar om at dei «førebudde seg på å kunngjera comebacket sitt, kanskje så tidleg som denne veka eller neste veke.»[123] Dagen etter vart den offisielle nettsida til bandet omdirigert til pwrup.acdc.com, og oppdatert med ein AC/DC-nettbutikk og ein «Power Up» e-postregistrering, noko som førte til spekulasjonar om at Power Up ville vera tittelen på det nye albumet. Desse spekulasjonane fekk òg næring av ein annan teaser-video frå AC/DC, med emneknaggen #PWRUP.[124]

Den 30. september 2020 stadfesta AC/DC offisielt at Brian Johnson, Phil Rudd og Cliff Williams vender tilbake til bandet, saman med Angus og Stevie Young, og gjenforeinar Rock or Bust-besetninga.[125]

Den 1. oktober 2020 sleppte AC/DC ein snutt av den nye låten sin «Shot in the Dark.»[126] Kort tid etter publiserte den offisielle nettsida til bandet nokre fotografi av fleire ulike plakatar i ulike byar (frå ulike land) - som Ashfield (framfor Angus Young sin Ashfield Boys High School), Lille, London og Dallas - med skrifta «PWR/UP».[127][128]

Den 7. oktober 2020 stadfesta bandet den kommande utgivinga den 13. november 2020 av det nye studioalbumet sitt, Power Up, og sleppte den første singelen frå det, «Shot in the Dark».[129][130] Sporlista til albumet vart avslørt på nettsida deira via ein spinnande promo.[131] Angus Young noterte òg at det nye albumet, til liks med Rock or Bust, er tileigna Malcolm Young, på same måte som Back in Black var tileigna Bon Scott.[132]

Den 31. mars 2023 kunngjorde AC/DC at dei skal spela sin første konsert etter sju år (og òg den første sidan utgivinga av Power Up), som delt hovudattraksjon på Power Trip-festivalen saman med Ozzy Osbourne på Empire Polo Club i Indio i California, den 7. oktober.[133][134]

Musikalsk stil

AC/DC har omtalt seg sjølv som « eit rock and roll-band, ikkje noko meir, ikkje noko mindre».[2] Ifølgje Stephen Thomas Erlewine i AllMusic er dei «ein av 70-talets definerande hardrock-artistar» og reaksjonære mot kunstrocken og arenarocken på den tida: «AC/DC sin rock var minimalistisk – same kor store og dundrande gitarakkordane deira var, var det ei klar kjensle av rom og sjølvtøyming.»[135] Ifølgje Alexis Petridis er musikken deira «hardtslående, egiensindig grunnleggjande blues-rock» med humoristiske seksuelle allusjonar og tekstar om rock and roll.[136] Musikkforskaren Robert McParland skildra stilen deira som definert av den tunge rockegitaren til Young-brørne, lagdelte powerakkordar og kraftfull vokal.[1] «For nokon er AC/DC det ultimate heavy metal-bandet», skreiv Tim Jonze i The Guardian, «men for andre er AC/DC ikkje eit heavy metal-band i det heile, dei er eit klassisk rockeband - og å kalla dei heavy metal er forræderi».[137] Om kontroversen med å kategorisera musikken deira, skreiv McParland:

AC/DC vil hevda at dei ikkje er eit spesifikt metalband. Musikken deira - høg, hard og gitardriven - kan best skildrast som hardrock. Det er likevel folk som vil seia at dei utvilsamt er metal. I det ligg det pågåande problemet med kategorisering. Sjølv om AC/DC har referert til underverda, og dei har gitt lyttarane sine «Highway to Hell» og «Hell's Bells», er låtane deira bygd på enkle dur- og mollakkordar. Dei er ikkje modalt utvikla som ein god del heavy metal-komposisjonar. Lyden deira er høg og skarp, ikkje grumsete eller nedstemd.[1]

Ifølgje Vulture-skribenten David Marchese var det instrumentale grunnlaget for den enkle lyden til bandet at trommeslagaren – Rudd, Wright eller Slade – slo på stortromme på første og tredje slag i kvar takt, og skarptromme på andre og fjerde slag; bassisten Williams som konsekvent slo nedover på ei åttandedelsnote; Angus Young som framførte soloparti med «ein klar arkitektur og til og med ein slags swing, på ein frenetisk, halvvegs dement måte»; og Malcolm Young sin «framdrivande», men likevel nyanserte rytmegitar med «små tsjuks, stotring og stiller som gir dei monstrøse riffa liv».[138] I mesteparten av Malcolm Young si tid i AC/DC brukte han eit Marshall Super Bass-hovud for å forsterka rytmegitaren medan han spelte inn i studio. Ifølgje Chris Gill frå Guitar World bidrog forsterkaren til å definera den karakteristiske gitartonen hans: «rein, men så høg som mogleg for å ri på knivsegga av effektforsterkarforvrenging og levera den ideelle kombinasjonen av grind, twang, klang og crunch, utan forvrengt preamp-'hår', fizz eller kompresjon», som høyrest på songar som «Let There Be Rock», «Dirty Deeds», «For Those About to Rock» og «Thunderstruck». I løpet av 1978 til 1980 brukte Young likevel eit Marshall 2203 100-watt mastervolumhovud, som Gill spekulerer i kan ha bidrege til ein «litt meir forvrengd og mørk» gitarlyd på albuma frå den perioden, inkludert Powerage og Back in Black.[139]

Med innspelinga av Back in Black i 1980 meinte rockejournalisten Joe S. Harrington at bandet hadde fjerna seg ytterlegare frå den bluesorienterte rocken på dei tidlegare albuma sine, og mot eit meir dynamisk angrep som adopterte høgenergi-implikasjonane til «pønkrocken» og forvandla hardrocken deira til «meir poporienterte eksplosjonar». Bandet skulle halda fram med å vere tru mot denne «upåklageleg klønete» musikalske stilen resten av karrieren: «gitarane vart komprimerte til eit eineståande uttrykk for rytmisk effektivitet, rytmeseksjonen gav torehesten overdriv, og vokalisten Johnson underkasta og brølte som den mest ubalanserte utøvaren av blues-aktig toppmannsdynamikk sidan Robert Plant i sine glansdagar.»[140]

I ei samanlikning av vokalistane i AC/DC sa Robert Christgau at Bon Scott utviste ei «kar-aktig kvekking» og «sjarm», og ofte song om seksuell aggresjon under dekkjet av å ha det moro: «Som Ian Hunter eller Roger Chapman, men utan deira eleganse, har han det gøy med å vera ein skitten ung mann». Johnson, etter hans meining, hadde «tre gonger rekkjevidd og wattstyrke» som vokalist medan han projiserte karakteren til ein «fyr som ein halvgud frå fantasy-litteraturen». Då Johnson hadde fullstendig akklimatisert seg med 1981-albumet For Those About to Rock We Salute You, sa Christgau at han definerte «ein hymnisk grandiositet som passar betre til edelmetallstatusen deira enn Bon Scott sitt gammaldagse griseri», om enn på ein mindre intelligent måte.[141]

Kritikk

Gjennom heile karrieren deira har songane vorte kritiserte for å vera forenkla, monotone, medvite lågpanna og sexistiske. David Marchese frå Vulture skreiv at, «uavhengig av tekstforfattaren, anten det var Scott (som var i stand til ekte vigd og farge), Johnson eller Young-brørne, er det ei djup belastning av misogyni i produksjonen til bandet som går frå å kjennast frykteleg datert til rett og slett forkasteleg.»[138] Ifølgje Christgau i 1988, «den brutale sanninga er at sexisme aldri har halde ein stor rock-and-roller nede - frå Muddy til Lemmy har mykje dynamittmusikk objektifisert kvinner på forkastelege måtar», med omsyn til AC/DC.[141] Fans av bandet har forsvart musikken deira ved å framheva den «sjofle humoren»,[142] medan medlemmer av gruppa generelt har vore avvisande til påstandar om at songane deira er sexistiske, og hevda at dei er meinte å vera på spøk.[138] I eit intervju med Sylvie Simmons for Mojo kalla Angus bandet «spøkefuglar meir enn noko anna», medan Malcolm sa «me ikkje som noko macho-band. Me tek musikken langt meir seriøst enn me tek tekstane, som berre er nokre replikkar som kan kastast.»[142] Marchese rekna det musikalske aspektet ved songane til Young som «sterkt nok til å gjera orda til ein funksjonell ettertanke», så vel som «villeiande enkle, øydeleggjande effektive og ekstremt lukrative».[138]

For boka Under My Thumb: Songs That Hate Women and the Women Who Love Them, bidrog kunstkritikaren Fiona Sturges i The Guardian med eit essay der ho evaluerte kjærleiken sin til AC/DC. Sjølv om ho erkjenner at ho er feminist, og at musikken til bandet er problematisk for henne, meinte ho at det ville vera «dumt, i motsetning til skadeleg» for kvinnelege lyttarar viss dei kan forstå bandet som «ein gjeng erke-sexbesatte idiotar med skarpe melodiar og nokre seriøse killer-riff». Trass i den «ubehagelege hånlege kvaliteten» på «Carry Me Home» sine påstandar om ei kvinne som «ikkje er noka dame», «valdtektsfantasien» i «Let Me Put My Love into You» og dei generelt eindimensjonale skildringane av kvinner, sa Sturges at songar som «Whole Lotta Rosie» og «You Shook Me All Night Long» demonstrerte at dei kvinnelege karakterane «òg har det bra og er oftare enn ikkje i førarsetet i seksuelle termar. ... det er mennene som kjem over som passive og håplause, ærefrykt i nærvær av seksuelle partnarar som er meir erfarne og dyktige enn dei.»[142]

Som med mange band i si tid, kom AC/DC på kant med satanisk panikk på 1980-talet. Denne generelle frykta for moderne hardrock og heavy metal vart kraftig forsterka i tilfellet til bandet då seriemordaren Richard Ramirez vart arrestert. Ramirez, kalla «Night Stalker» av pressa, fortalde politiet at «Night Prowler» frå albumet Highway to Hell frå 1979 hadde drive han til å gjera seg skuldig i drap. Politiet hevda òg at Ramirez hadde på seg ein AC/DC-skjorte og lét etter seg ei AC/DC-lue på ein av åstadene. Skuldingar om at AC/DC var djeveldyrkarar vart sett fram, teksten til «Night Prowler» vart analysert, og somme aviser prøvde å knyta satanismen til Ramirez til AC/DC, og kom fram til at AC/DC eigentleg stod for Anti-Christ/Devil's Child (eller Devil's Children).[143][144][145][146][147]

Ettermæle

AC/DC hadde ein noko formativ innverknad på new wave of British heavy metal-banda som dukka opp på slutten av 1970-talet, som Saxon og Iron Maiden, delvis som ein reaksjon på nedgangen til dei tradisjonelle hardrockbanda på byrjinga av 1970-talet. I 2007 noterte kritikarar at AC/DC, saman med Thin Lizzy, UFO, Scorpions og Judas Priest, var blant «den andre generasjonen av nye stjerner som var klare til å ta over etter den gamle garden.»[148]

AC/DC vart innlemma i Rock and roll Hall of Fame den 10. mars 2003.[10] Under seremonien framførte bandet «Highway to Hell» og «You Shook Me All Night Long», med gjestevokal frå verten Steven Tyler frå Aerosmith. Han skildra bandet sine powerakkordar som «tora nedanfrå som gir deg den nest kraftigaste bølgja som kan strøyma gjennom kroppen din.»[149] Under takketalen siterte Brian Johnson 1977-låten deira «Let There Be Rock».[150]

Den 22. mars 2000 kalla opp kommunen Leganés (nær Madrid) ei gate opp til ære for bandet som «Calle de AC/DC» («AC/DC-gata»). Malcolm og Angus deltok på innviinga saman med mange fans. Seinare same dag vart plaketten med namnet i gruppa stole, kanskje av ein entusiast eller samlar. Plaketten vart erstatta to timar seinare, og stolen igjen berre tre dagar seinare. Sidan vart plaketten stolen fleire gonger, noko som tvinga Leganés kommune til å byrja å selja kopiar av den offisielle gateplaketten.

I 2003 inkluderte Rolling Stone albumet Back in Black på 73. plassen på lista si over dei 500 beste albuma gjennom tidene,[151] og Highway to Hell som nummer 199.[152] Og i 2004, på lista over dei 500 beste songane gjennom tidene, inkluderte Rolling Stone «Back in Black» på nummer 187,[153] og «Highway to Hell» på nummer 254.[154]

Gateskiltet for ACDC Lane i Melbourne

I mai 2003 tok Young-brørne imot ein Ted Albert Award for Outstanding Service to Australian Music ved Music Winners Awards i 2003, der Malcolm spesielt hylla Bon Scott, som òg var mottakar av prisen.[155].

Den 1. oktober 2004 vart ei sentral gate i Melbourne, Corporation Lane, døypt om til ACDC Lane til ære for bandet. City of Melbourne forbaud bruk av skråstrek i gatenamn, så dei fire bokstavane vart kombinerte. [156] Gata ligg i nærleiken av Swanston Street der bandet spelte inn videoen til 1975-hiten «It's a Long Way to the Top» på baksida av ein lastebil.[157]

Dei selde over 1,3 millionar CD-ar i USA i løpet av 2007 sjølv om dei ikkje hadde gitt ut eit nytt album sidan 2000 på det tidspunktet. I tillegg held den kommersielle suksessen fram å blomstra sjølv om dei valde å avstå frå å selja album i digitale nettformat i mange år.[158] I november 2012 vart likevel heile katalogen (med unntak av TNT og dei australske versjonane av albuma High Voltage, Dirty Deeds Done Dirt Cheap og Let There Be Rock) tilgjengeleg på iTunes Store.[159]

I 2009 oppjusterte Recording Industry Association of America (RIAA) salstalet i gruppa i USA frå 69 millionar  til 71 millionar , noko som gjorde AC/DC til det femte mestseljande bandet i amerikansk historie og den tiande mestseljande artisten, med fleire selde album enn Madonna og Mariah Carey.[6] RIAA sertifiserte òg Back in Black som dobbel diamantplate (20 millionar i sal) i USA, og i 2007 hadde albumet selt 25 millionar  eksemplar, noko som gjorde det til det fjerde mest selde albumet gjennom tidene i USA.[160]

Bandmedlemmar

Noverande medlemmar

Tidlegare medlemmar

Diskografi

For meir om dette emnet, sjå Diskografien til AC/DC.

Turnear

Hovudattraksjon

Oppvarmingsartist

Kjelder

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 McParland, Robert (2018). Myth and Magic in Heavy Metal Music. McFarland. s. 57–58. ISBN 978-1476673356. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Engleheart, Murray (18. november 1997). AC/DC – Bonfire. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Jinman, Richard (19. februar 2005). «25 years on, AC/DC fans recall how wild rocker met his end». The Guardian. Arkivert frå originalen 19. november 2013. Henta 7. august 2008. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Wall, Mick (2012). AC/DC: Hell Aint a Bad Place to Be. London: Orion Publishing group. ISBN 978-1-4091-1535-9. 
  5. ↑ «AC/DC Completes Recording New Album». Blabbermouth.net. 22. april 2008. Arkivert frå originalen 24. april 2008. Henta 22. april 2008. 
  6. ↑ 6,0 6,1 «Top Selling Artists». Recording Industry Association of America. Arkivert frå originalen 19. juli 2012. Henta 2. august 2008. 
  7. ↑ Moran, Jonathon (7. februar 2010). «Gen Y Pop Princess Taylor Swift vs Baby Boom Rockers AC/DC». The Daily Telegraph. Henta 9. januar 2013. 
  8. ↑ Reporter, The Age (6. februar 2010). «AC/DC ham it up». The Age. Arkivert frå originalen 11. juni 2013. Henta 19. januar 2013. 
  9. ↑ «Gold & Platinum». Recording Industry Association of America. Arkivert frå originalen 11. januar 2021. Henta 22. mai 2017. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «AC/DC». Rockhall.com. Arkivert frå originalen 9. april 2023. Henta 1. februar 2010. 
  11. ↑ «100 Greatest artists of hardrock». VH1. Arkivert frå originalen 13. september 2008. Henta 2. august 2008. 
  12. ↑ Rock On The Net: VH1: 100 Greatest Hard Rock Artists: 1–50 Arkivert 15. juli 2013 ved Wayback Machine..
  13. ↑ «The Greatest Metal Bands of All Time». MTV. Arkivert frå originalen 26. juli 2008. Henta 2. august 2008. 
  14. ↑ «AC/DC – 100 Greatest Artists». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 8. oktober 2017. Henta 6. oktober 2017. 
  15. ↑ «The Greatest Artists of All Time». VH1/Stereogum. 3. september 2010. Arkivert frå originalen 17. september 2011. Henta 19. september 2011. 
  16. ↑ «Rock Snaps». Australian Broadcasting Corporation. Arkivert frå originalen 25. mai 2013. Henta 2. august 2008. 
  17. ↑ «Long Way to the Top». Australian Broadcasting Corporation. Arkivert frå originalen 25. juli 2008. Henta 2. august 2008. 
  18. ↑ 18,0 18,1 Walker, Clinton (2001). Highway to Hell: The Life and Times of AC/DC Legend Bon Scott. s. 128–133. ISBN 1-891241-13-3. 
  19. ↑ 19,0 19,1 Stenning, Paul; Johnstone, Rob (November 2005). AC/DC – Two Sides to Every Glory. Chrome Dreams. s. 32–34. ISBN 1-84240-308-7. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 «AC/DC History». AC/DC – Bedlam in Belgium. Arkivert frå originalen 13. september 2008. Henta 2. august 2008. 
  21. ↑ «Tracker to Acca Dacca». The Age (Melbourne, Australia). 17. mai 2004. Arkivert frå originalen 18. desember 2008. Henta 18. oktober 2008. 
  22. ↑ «AC/DC ACDC». Only Melbourne (onlymelbourne.com.au). 1. oktober 2004. s. Melbourne, Australia. Arkivert frå originalen 22. april 2007. Henta 18. oktober 2008. «Its now rock 'n' roll history after Melbourne discovered acca-dacca so did the rest of the world, going on to become one of the biggest bands in the world.» 
  23. ↑ «Album covers for AC/DC». Bliss. Elsten Software Limited. Arkivert frå originalen 14. juli 2014. Henta 10. juli 2014. 
  24. ↑ 24,0 24,1 Michael Browning, Dog Eat Dog, pp 100-256, Allen & Unwin, 2014, ISBN 978-1-76011-191-5
  25. ↑ «Fraternity». Fraternity (på engelsk). Henta 2. juli 2022. 
  26. ↑ Saulnier, Jason (3. januar 2013). «Dave Evans Interview». Music Legends. Arkivert frå originalen 5. november 2013. Henta 5. mai 2013. 
  27. ↑ «Bon Scott Interview Paris 1979». YouTube. Arkivert frå originalen 11. januar 2021. Henta 20. november 2017. 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 28,3 28,4 28,5 «Timeline». AC/DC official website. Arkivert frå originalen 12. juni 2007. Henta 2. august 2008. 
  29. ↑ «Milesago - Festivals - Sunbury Festival 1975». www.milesago.com. Arkivert frå originalen 27. desember 2016. Henta 27. desember 2016. 
  30. ↑ Jeckell, Barry A. (7. juni 2005). «Back in Black tips 21M mark». Billboard. Arkivert frå originalen 23. juni 2008. Henta 2. august 2008. 
  31. ↑ Huey, Steve. «AC/DC – High Voltage». AllMusic. Henta 2. august 2008. 
  32. ↑ «AC/DC Guitarist Clears Up Knife Incident With BLACK SABBATH». 2. september 2003. Arkivert frå originalen 10. januar 2017. Henta 9. januar 2017. 
  33. ↑ Wall, Mick (7. mai 2016). «Let There Be Rock: Albumet som reddet AC/DCs karriere». Classic Rock. Arkivert frå originalen 24. oktober 2018. Henta 23. oktober 2018. 
  34. ↑ «DIRTY DEEDS: My Life Inside/Outside of AC/DC, by Mark Evans». Bazillionpoints.com. Arkivert frå originalen 27. oktober 2011. Henta 26. oktober 2011. 
  35. ↑ Fink, Jesse, The Youngs: The Brothers Who Built AC/DC, Ebury Press, 2013, s. 107-111
  36. ↑ Fink, Jesse, Bon: The Last Highway, Ebury Press, 2017, s. 29
  37. ↑ Prato, Greg. «AC/DC – Powerage». Allmusic. Henta 2. august 2008. 
  38. ↑ «Eddie Van Halen Thanks God for Sobriety and Guitar Riffs». vhnd.com. 11. juni 2009. Arkivert frå originalen 13. april 2015. Henta 13. april 2015. 
  39. ↑ Huey, Steve. «AC/DC – Highway to Hell». Allmusic. Henta 2. august 2008. 
  40. ↑ «Bon's Highway leads to the National Trust». Metropolitan Cemeteries Board. 15. februar 2006. Arkivert frå originalen 16. november 2007. Henta 9. desember 2007. 
  41. ↑ Engleheart, Murray; Durieux, Arnaud (2008). AC/DC: Maximum Rock & Roll. Harper Entertainment. s. 318. ISBN 978-0-06-113391-6. 
  42. ↑ Engleheart, Murray; Durieux, Arnaud (2008). AC/DC: Maximum Rock & Roll. Harper Entertainment. s. 308. ISBN 978-0-06-113391-6. 
  43. ↑ Fink, Jesse (2017). Bon: The Last Highway: The Untold Story of Bon Scott and AC/DCÕs Back In Black. ECW Press. s. 368–67. ISBN 978-1-77305-113-0. Arkivert frå originalen 24. juli 2021. Henta 12. februar 2019. 
  44. ↑ «Noddy Holder interview». Soundchecks.co.uk. Arkivert frå originalen 5. april 2005. Henta 9. april 2011. 
  45. ↑ Fink, Jesse (2014). The Youngs: The Brothers Who Built AC/DC. St. Martin's Press. s. 211–212. ISBN 9781250053831. 
  46. ↑ Engleheart, Murray; Durieux, Arnaud (2008). AC/DC: Maximum Rock & Roll. Harper Entertainment. s. 309. ISBN 978-0-06-113391-6. 
  47. ↑ Engleheart, Murray; Durieux, Arnaud (2008). AC/DC: Maximum Rock & Roll. Harper Entertainment. s. 317-318. ISBN 978-0-06-113391-6. 
  48. ↑ bravewords.com. «AC/DC Guitarist Angus Young Remembers Bon Scott – «When I Think Back in Hindsight, He Was A Guy That I Always Knew Was Full of Life»». Bravewords.com. Arkivert frå originalen 8. juli 2011. Henta 9. april 2011. 
  49. ↑ Engleheart, Murray; Durieux, Arnaud (2008). AC/DC: Maximum Rock & Roll. Harper Entertainment. s. 319-320. ISBN 978-0-06-113391-6. 
  50. ↑ 50,0 50,1 50,2 «EveryHit». Arkivert frå originalen 13. september 2008. Henta 2. august 2008. 
  51. ↑ Huey, Steve. «AC/DC – Flick of the Switch». Allmusic. Henta 2. august 2008. 
  52. ↑ Fricke, David (27. oktober 1987). «AC/DC: Flick of the Switch». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 18. juni 2008. Henta 2. august 2008. 
  53. ↑ Engleheart, Murray & Arnaud Durieux (2006). AC/DC: Maximum Rock & Roll. s. 366–367. ISBN 0-7322-8383-3. 
  54. ↑ Stenning, Paul (2005). AC/DC: Two Sides to Every Glory. Chrome Dreams. ISBN 1-84240-308-7. 
  55. ↑ Engleheart, Murray & Arnaud Durieux (2006). AC/DC: Maximum Rock & Roll. s. 368. ISBN 0-7322-8383-3. 
  56. ↑ Engleheart, Murray & Arnaud Durieux (2006). AC/DC: Maximum Rock & Roll. s. 367. ISBN 0-7322-8383-3. 
  57. ↑ Huey, Steve. «AC/DC – Fly on the Wall». Allmusic. Henta 2. august 2008. 
  58. ↑ Christopher, Michael (30. juni 2003). «Epic Records AC/DC Re-issues: Second Wave». PopMatters. Arkivert frå originalen 14. april 2008. Henta 2. august 2008. 
  59. ↑ «ARIA Icons: Hall of Fame». Australian Recording Industry Association. Arkivert frå originalen 18. juli 2008. Henta 2. august 2008. 
  60. ↑ Prato, Greg. «AC/DC – Blow Up your Video». Allmusic. Henta 2. august 2008. 
  61. ↑ «Liste over de mest besøkte musikkonsertene i historien». The Economic Times. 8. november 2015. Arkivert frå originalen 11. november 2020. Henta 22. mai 2020. 
  62. ↑ Weber, Barry. «AC/DC – AC/DC Live». Allmusic. Henta 2. august 2008. 
  63. ↑ «S.L. County finds no negligence in concert deaths». Deseret News. 9. februar 1991. Arkivert frå originalen 16. april 2014. Henta 16. april 2014. 
  64. ↑ «Families settle suits over AC/DC concert deaths». Deseret News. 17. desember 1992. Arkivert frå originalen 16. april 2014. Henta 16. april 2014. 
  65. ↑ Smith, Jay (30. desember 2003). «Nyhet: AC/DC - Defenders of Metal». insertcredit.com. Arkivert frå originalen 28. desember 2017. Henta 17. mai 2023. 
  66. ↑ «Boxsets». AC/DC discography. Arkivert frå originalen 28. juli 2008. Henta 2. august 2008. 
  67. ↑ Wild, David (30. mars 2000). «AC/DC: Stiff Upper Lip». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 27. juli 2008. Henta 2. august 2008. 
  68. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. «AC/DC – Stiff Upper Lip». Allmusic. Henta 2. august 2008. 
  69. ↑ «SNL sesong 25 episode 15 - Dwayne Johnson, AC/DC». Arkivert frå originalen 31. mars 2019. Henta 17. mai 2023. 
  70. ↑ Richards, Pete (6. desember 2002). «AC/DC Sign big contract with Sony». ChartAttack. Arkivert frå originalen 21. mars 2003. Henta 16. september 2009. 
  71. ↑ Rivadavia, Eduardo. «AC/DC – Discography». Allmusic. Henta 2. august 2008. 
  72. ↑ «Epic Rolls Out First AC/DC Reissues». Billboard. 30. januar 2003. Arkivert frå originalen 5. juli 2015. Henta 18. februar 2021. 
  73. ↑ «Epic UK reissues pushed back». AC-DC.net. 31. juli 2004. Arkivert frå originalen 23. desember 2016. Henta 18. februar 2021. 
  74. ↑ «Stones rock out at Toronto's 'biggest party'». Canadian Broadcasting Corporation. 31. juli 2003. Arkivert frå originalen 30. juni 2008. Henta 2. august 2008. 
  75. ↑ Ziffer, Daniel (13. april 2006). «Wiggles wriggle back into top spot». The Age (Melbourne). Arkivert frå originalen 16. juni 2008. Henta 2. august 2008. 
  76. ↑ Dunn, Emily (18. juli 2007). «A wobble, but the Wiggles still rule». The Sydney Morning Herald. Arkivert frå originalen 15. oktober 2007. Henta 17. august 2007. 
  77. ↑ Bruno, Antony (1. august 2007). «AC/DC goes digital via Verizon wireless». Reuters. Arkivert frå originalen 29. desember 2007. Henta 17. august 2007. 
  78. ↑ «Plug Me In press release». PR Newswire. 24. august 2007. Arkivert frå originalen 29. september 2007. Henta 2. september 2007. 
  79. ↑ «Rock Band 2 – Unrivaled Song Library». rockband2.com. Arkivert frå originalen 17. juli 2008. Henta 19. november 2008. 
  80. ↑ Breckon, Nick; Faylor, Chris (29. september 2008). «First Rock Band Spin-off Revealed: AC/DC Live Coming As $30 Wal-Mart Exclusive». Shacknews. Arkivert frå originalen 30. september 2008. Henta 29. september 2008. 
  81. ↑ «AC/DC Releases 'No Bull: The Directors Cut». AC/DC.com. 17. september 2008. Arkivert frå originalen 13. september 2008. Henta 17. september 2008. 
  82. ↑ «AC/DC's 'Black Ice' Set For Release 20 October». AC/DC.com. 18. august 2008. Arkivert frå originalen 21. august 2008. Henta 18. august 2008. 
  83. ↑ «AC/DC wants YOU for their new video». AC/DC.com. 9. august 2008. Arkivert frå originalen 12. august 2008. Henta 9. august 2008. 
  84. ↑ «AC/DC Announce 'Black Ice' World Tour». AC/DC.com. 17. september 2008. Arkivert frå originalen 13. september 2008. Henta 17. september 2008. 
  85. ↑ «AC/DC to host their own exclusive music channel on Sirius and XM». Sirius. Arkivert frå originalen 21. november 2008. Henta 12. september 2008. 
  86. ↑ «AC/DC's Black Ice Rocks into Walmart Nationwide October 20». PR Newswire. 11. oktober 2008. Arkivert frå originalen 22. oktober 2008. Henta 19. november 2008. 
  87. ↑ ACDC.com news.news Arkivert 4. oktober 2009 ved Wayback Machine..
  88. ↑ [1] Arkivert 25. februar 2011 ved Wayback Machine.
  89. ↑ «AC/DC tops BRW entertainment rich list, ahead of Kylie Minogue and the Wiggles». Herald Sun. 11. april 2009. Arkivert frå originalen 14. juni 2011. Henta 13. november 2009. 
  90. ↑ «'AC/DC: Iron Man 2' Album Forthcoming». acdc.com. 26. januar 2010. Arkivert frå originalen 29. januar 2010. 
  91. ↑ Downloadfestival.co.uk Arkivert 19. november 2012 ved Wayback Machine.
  92. ↑ «Black Ice World Tour». AC/DC.com. 12. juli 2010. Arkivert frå originalen 7. juli 2011. Henta 22. februar 2011. 
  93. ↑ «AC/DC Live at River Plate Available May 10 – NEW YORK, 7 March 2011» (Press release). New York: Prnewswire.com. Arkivert frå originalen 10. mars 2011. Henta 9. april 2011. 
  94. ↑ «Shoot To Thrill: Exclusive Record Store Day 7" Single, The Official AC/DC Site». Acdc.com. 22. februar 2011. Arkivert frå originalen 29. mars 2011. Henta 9. april 2011. 
  95. ↑ «AC/DC Let There Be Rock Blu-ray Announced». Blu-ray.com. Arkivert frå originalen 10. juni 2016. Henta 9. april 2011. 
  96. ↑ «LIVE AT RIVER PLATE – FIRST LIVE ALBUM IN 20 YEARS | The Official AC/DC Site». Acdc.com. 17. oktober 2008. Arkivert frå originalen 17. november 2012. Henta 20. november 2012. 
  97. ↑ Peter Vincent, Martin Boulton. «AC/DC to split over sick band member, according to rumours». Sydney Morning Herald. Arkivert frå originalen 18. april 2014. Henta 16. april 2014. 
  98. ↑ Korina Lopez, USA TODAY (10. juli 2014). «AC/DC finishes album; Malcolm Young hospitalized». Usatoday.com. Arkivert frå originalen 15. juli 2014. Henta 7. januar 2015. 
  99. ↑ 99,0 99,1 «AC/DC 'ROCK OR BUST'». Alberts Management. Arkivert frå originalen 12. juli 2016. Henta 24. september 2014. 
  100. ↑ Daly, Rhian (18. november 2017). «Se Malcolm Youngs siste konsert med AC/DC». NME. Arkivert frå originalen 19. oktober 2018. Henta 18. oktober 2018. 
  101. ↑ Korina Lopez, USA TODAY (18. november 2017). «Malcolm Young, AC/DC Guitarist and co-Founder, Dead at 64». rollingstone.com. Arkivert frå originalen 18. november 2017. Henta 18. november 2017. 
  102. ↑ «AC/DC to release new album Rock Or Bust as gitarist Malcolm Young retires from band». News.com.au. 24. september 2014. Arkivert frå originalen 2. desember 2014. Henta 7. januar 2015. 
  103. ↑ Wall, Tony (6. november 2014). «AC/DC trommeslagaren Phil Rudd on procuring murder charge». Fairfax Media. Arkivert frå originalen 6. november 2014. Henta 14. november 2014. 
  104. ↑ «BBC News – AC/DC trommeslagaren Phil Rudd on New Zealand murder plot charge». BBC News. 6. november 2014. Arkivert frå originalen 12. januar 2015. Henta 7. januar 2015. 
  105. ↑ Kenny, Katie (7. november 2014). «AC/DC trommeslagaren Phil Rudd: Procuring murder charge dropped». Fairfax Media. Arkivert frå originalen 12. november 2014. Henta 14. november 2014. 
  106. ↑ «What now for AC/DC, after Phil Rudd's arrest and Malcolm Young's retirement?». The Guardian. 6. november 2014. Arkivert frå originalen 6. november 2014. Henta 6. november 2014. 
  107. ↑ «AC/DC confirm Chris Slade will replace Phil Rudd on their 2015 tour | Music». The Guardian. Arkivert frå originalen 7. mars 2016. Henta 14. mars 2016. 
  108. ↑ Kreps, Daniel (21. april 2015). «AC/DC Drummer Phil Rudd Pleads Guilty to Drugs, Threatening to Kill Charges». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 24. april 2015. Henta 29. april 2015. 
  109. ↑ «The Band, The Official AC/DC Website». ACDC.com. Sony Music Entertainment. 2015. Arkivert frå originalen 6. mai 2015. Henta 29. april 2015. 
  110. ↑ Shedden, Iain (9. juli 2015). «AC/DC trommeslagaren Phil Rudd sentenced to home detention for drugs, kill threats». The Australian (News Limited). Henta 9. juli 2015. 
  111. ↑ Roffman, Michael (7. mars 2016). «AC/DC frontman Brian Johnson ordered «to stop touring immediately or risk total hearing loss»». Consequence of Sound. Arkivert frå originalen 15. mars 2016. Henta 14. mars 2016. 
  112. ↑ DeRiso, Nick. «Brian Johnson Said Racing Cars, Not Music, Caused His Hearing Loss». Ultimate Classic Rock (på engelsk). Arkivert frå originalen 15. november 2019. Henta 17. mai 2023. 
  113. ↑ «AC DC HOWARD STERN INTERVIEW NOV 19TH 2014» (på engelsk). Arkivert frå originalen 5. mars 2020. Henta 17. mai 2023 – via YouTube. 
  114. ↑ Wilkening, Matthew (19. april 2016). «AC/DC's Brian Johnson Issues Statement on Departure From Group». Ultimate Classic Rock. Arkivert frå originalen 20. april 2016. Henta 19. april 2016. 
  115. ↑ «Revisiting Brian Johnson's Last AC/DC Show». Ultimate Classic Rock. Arkivert frå originalen 23. april 2016. Henta 25. april 2016. 
  116. ↑ «Rock Or Bust World Tour Continues With Axl Rose». 16. april 2016. Arkivert frå originalen 17. april 2016. Henta 17. april 2016. 
  117. ↑ Kreps, Daniel (16. april 2016). «AC/DC Confirm Axl Rose Is New Lead Singer, Joining Band on Tour». RollingStone.com. Arkivert frå originalen 17. april 2016. Henta 17. april 2016. 
  118. ↑ Foerste, Jonathan (July 2016). «Still Rockin' in Southwest Florida». Gulfshore Life. Arkivert frå originalen 12. juni 2017. Henta 8. september 2016. 
  119. ↑ Blistein, Jon (20. september 2016). «AC/DC Bassist Cliff Williams Confirms Retirement in Heartfelt Video». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 29. august 2017. Henta 23. august 2017. 
  120. ↑ Kreps, Daniel (21. september 2016). «Watch AC/DC Salute Cliff Williams at Bassist's Final Show». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 10. september 2018. Henta 18. Oktober 2018. 
  121. ↑ «Johnson tilbake som vokalist (norsk)». 8. august 2018. Arkivert frå originalen 8. august 2018. Henta 17. mai 2023. 
  122. ↑ «BRIAN JOHNSON og PHIL RUDD ser ut til å være tilbake i studio med AC/DC: Fotografisk bevis». Blabbermouth. 8. August 2018. Arkivert frå originalen 8. august 2018. Henta 8. august 2018. 
  123. ↑ «AC/DC Hints at Imminent Comeback Announcement». Blabbermouth.net. 28. september 2020. Arkivert frå originalen 16. januar 2021. Henta 29. september 2020. 
  124. ↑ «Er dette tittelen på det nye AC/DC-albumet?». Blabbermouth.net. 29. september 2020. Arkivert frå originalen 1. oktober 2020. Henta 29. september 2020. 
  125. ↑ Moore (30. september 2020). «AC/DC bekrefter comeback og retur av Brian Johnson, Phil Rudd og Cliff Williams». NME. Arkivert frå originalen 8. oktober 2020. Henta 30. september 2020. 
  126. ↑ Bienstock, Richard (2. oktober 2020). «Den første snutten av AC/DCs veldig AC/DC-klingende nye singel, Shot in the Dark, er her». Guitar World. Henta 17. mai 2023. 
  127. ↑ Walker, Cassie (29. september 2020). «A Very AC/DC Looking Poster Has Gone Up Outside Angus Young's Old High School». Triple M. Henta 17. mai 2023. 
  128. ↑ Reilly, Nick (29. september 2020). «AC/DC share mysterious 'PWR UP' posters as they continue to tease comeback». NME. Henta 17. mai 2023. 
  129. ↑ «AC/DC's 'PWR/UP' Album Gets Official Release Date; Brian Johnson And Cliff Williams Discuss Recording Process». Blabbermouth.net. 9. oktober 2020. Arkivert frå originalen 8. oktober 2020. Henta 9. oktober 2020. 
  130. ↑ Walker, Cassie. «AC/DC Announce the Details of Their New Album Along with the Release of Their New Single, Shot in the Dark». Triple M. Austereo. Arkivert frå originalen 28. november 2020. Henta 7. oktober 2020. 
  131. ↑ brownypaul (7. oktober 2020). «Tell Dad AC/DC Are Back. Listen to 'Shot in the Dark' Now!». Wall Of Sound (på engelsk). Arkivert frå originalen 8. oktober 2020. Henta 7. oktober 2020. 
  132. ↑ Gallagher, Alex (7. oktober 2020). «AC/DCs nye album er en «dedikasjon» til den avdøde gitaristen Malcolm Young». Music Feeds. Evolve Media. Arkivert frå originalen 26. november 2020. Henta 7. oktober 2020. 
  133. ↑ «It's Official: AC/DC, METALLICA, GUNS N' ROSES, IRON MAIDEN, OZZY OSBOURNE And TOOL To Perform At POWER TRIP Festival». Blabbermouth.net. 30. mars 2023. Henta 1. april 2023. 
  134. ↑ Varvaris, Mary (17. mai 2023). «AC/DC's Headliner At Power Trip Festival Is Their First Gig In Seven Years». The Music. Henta 17. mai 2023. 
  135. ↑ Erlewine, Stephen Thomas (n.d.). «AC/DC». AllMusic. Arkivert frå originalen 19. juni 2018. Henta 7. august 2018. 
  136. ↑ Petridis, Alexis (26. oktober 2008). «Things really must be bad - AC/DC are No 1 again». The Guardian. Arkivert frå originalen 16. november 2018. Henta 7. august 2018. 
  137. ↑ Jonze, Tim (14. april 2009). «En praktisk guide til heavy metal». The Guardian. Arkivert frå originalen 8. august 2018. Henta 7. august 2018. 
  138. ↑ 138,0 138,1 138,2 138,3 Marchese, David (16. september 2016). «AC/DC Has Improbably Become the Most Poignant Story in Rock». Vulture. Arkivert frå originalen 10. august 2018. Henta 10. august 2018. 
  139. ↑ Gill, Chris (2. januar 2018). «The Secrets Behind Malcolm Young's Guitar Sound on AC/DC's 'Thunderstruck'». Guitar World. Arkivert frå originalen 10. august 2018. Henta 17. mai 2023. 
  140. ↑ Harrington, Joe S. (2003). «Back in Black». I Hoye, Jacob. VH-1's 100 Greatest Albums. Simon & Schuster. s. 81–82. ISBN 0743448766. 
  141. ↑ 141,0 141,1 Christgau, Robert (1990). «AC/DC». Christgau's Record Guide: The '80s. Pantheon Books. ISBN 067973015X. Arkivert frå originalen 29. juli 2018. Henta 10. august 2018. 
  142. ↑ 142,0 142,1 142,2 Sturges, Fiona (2. oktober 2017). «Songs that hate women and the women who love them: why I'm still a fan of AC/DC». The Guardian. Arkivert frå originalen 10. august 2018. Henta 10. august 2018. 
  143. ↑ Snyder, Russell (31. august 1985). «Police Saturday arrested the alleged Night Stalker, accused of...». UPI. Arkivert frå originalen 29. oktober 2018. Henta 29. oktober 2018. 
  144. ↑ Baker, Bob (2. september 1985). «Other Serial Slayings Tinged by Satanism: Elements of Devil Worship in Stalker Case May Not Be Factors in Motivation, Experts Caution». Los Angeles Times. Arkivert frå originalen 24. november 2018. Henta 29. oktober 2018. 
  145. ↑ «Heavy metal, satanism and the Night Stalker». UPI. 2. september 1985. Arkivert frå originalen 29. oktober 2018. Henta 29. oktober 2018. 
  146. ↑ Hilburn, Robert (8. september 1985). «The Devil, You Say? No Way: AC/DC's Message: Rebellion, Not Satan Worship». Los Angeles Times. Arkivert frå originalen 3. oktober 2018. Henta 29. oktober 2018. 
  147. ↑ «The History of AC/DC and the Night Prowler Murders». Ultimate Classic Rock. Arkivert frå originalen 30. oktober 2018. Henta 29. oktober 2018. 
  148. ↑ Elliott, Paul. «Never Mind the Bollocks». Mojo (February 2007)
  149. ↑ «Rock and Roll Hall of Fame open doors». CNN. 3. november 2003. Arkivert frå originalen 3. oktober 2003. Henta 2. august 2008. 
  150. ↑ Johnson, Billy (3. november 2003). «AC/DC, The Clash, The Police And Others Inducted into Hall of Fame». Yahoo! Music. Arkivert frå originalen 4. juli 2007. Henta 2. august 2008. 
  151. ↑ «Back in Black ranket som nr. 73». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 2. september 2011. Henta 4. mai 2022. 
  152. ↑ «Highway rangert som nr. 199». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 2. september 2011. Henta 4. mai 2022. 
  153. ↑ «Rolling Stone: 500 Greatest Songs of All Time 2004 101-200». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 20. juni 2008. Henta 4. mai 2022. 
  154. ↑ «Rolling Stone: 500 Greatest Songs of All Time 2004 201-300». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 19. juni 2008. Henta 4. mai 2022. 
  155. ↑ «2003 Music Winners Awards Announced». Australasian Performing Right Association. Arkivert frå originalen 23. juli 2008. Henta 2. august 2008. 
  156. ↑ «Next stage in AC/DC Lane proposal wins in-principle support». City of Melbourne. 8. juli 2004. Arkivert frå originalen 16. oktober 2008. Henta 2. august 2008. 
  157. ↑ Boulton, Martin (10. september 2004). «Laneway to the top for AC/DC». The Age (Melbourne). Arkivert frå originalen 22. mai 2008. Henta 2. august 2008. 
  158. ↑ Levine, Robert (10. oktober 2008). «Ageless and Defiant, AC/DC Stays on Top Without Going Digital». The New York Times. Arkivert frå originalen 2. november 2011. Henta 19. november 2008. 
  159. ↑ Sisario, Ben (19. november 2012). «AC/DC Joins iTunes, as Spotify Emerges as Music's New Disrupter». The New York Times. Arkivert frå originalen 21. november 2012. Henta 21. november 2012. 
  160. ↑ «Gold & Platinum». Recording Industry Association of America. Arkivert frå originalen 13. september 2021. Henta 1. desember 2021. 
  161. ↑ 161,0 161,1 161,2 «AC/DC Confirms 2020 Lineup, Releases First Official Band Photo – Music News @ Ultimate-Guitar.Com». Arkivert frå originalen 17. november 2017. Henta 22. september 2020. 
  162. ↑ 162,0 162,1 162,2 «AC/DC Confirm Axl Rose Is New Lead Singer». Rolling Stone. 17. april 2016. Arkivert frå originalen 17. april 2016. Henta 23. august 2017. 

Litteratur

Bakgrunnsstoff

Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=AC/DC&oldid=3484401»