Jaume de Voragina
Jaume de Voragina (en italian: Iacopo da Varazze, Giacomo da Varazze ; en latin : Jacobus de Voragine, mai rarament Jacobus a Varagine[1]) (Varazze, vers 1228 - Gènoa, 1298) èra un cronicaire italian de l'Edat Mejana, arquevesque de Gènoa e autor de la Legenda daurada, celèbre obratge contant la vida d'un grand nombre de sants e santas, martirs crestians, avent subit las persecucions dels romans. Es tanben l'autor d'una Cronica de la ciutat de Gènoa, de recuèlhs de sermons, e autres opusculs.
Foguèt beatificat en 1816 pel papa Piu VII e sa fèsta es lo 13 de julhet.
Biografia
[modificar | Modificar lo còdi]Jaume de Voragina naís entre 1225 e 1230 a Varazze, près de Gènoa en Ligúria (Itàlia).
En 1244, la mèsme annada que Tomàs d'Aquin, pren lo vestit e rejonh l'òrdre dels Predicaires fondat per Domenge de Guzmán. S’établiguèt al convent de Gènoa, Santa Maria in Castello (fondat en 1222). Entre 1246 e 1251, voguèt enviat a l'Studium Generale de Bolonha, centre prestigiós de l’òrdre dominican. En 1252, torna per èsser lector al convent de Gènoa (auçat al rang de priorat dempuèi 1229, li caliá un òme qu'i done un ensenhament de basa als fraires). Se trobèt pas de passatge de Jaume de Voragina dins una universitat, çòque paréis extranh dins una carrièra tan plan menada al sen de l'òrdre. Foguèt sosprior del convent de Gènoa en 1258 puèi prior dels convents d’Asti e Gènoa. Aquesta posicion centrala jòga fòrça dins l'espandiment de la Legenda daurada dins los convents dominicans.
La Legenda darada es començada vèrs 1260 e serà retocada fins a sa mòrt en 1298.
Pendent lo capítol general de Bolonha de 1267, foguèt nomenat prior provincial de Lombardia, es a dire de tota l’Itolia del nòrd, carga qu’exercís de 1267 a 1277, puèi de 1281 a 1286. Assegurèt tanben per interim lo cap general de l’òrdre a la mòrt de Joan de Verceil de 1283 a 1285. Representa sa província pendent los concilis de Luca en 1288 e de Ferrara en 1290. Pendent aqueste darrièr, es un dels quatre delegats encargats pel papa Nicolau IV de demandar la deposicion de Munio de Zamora, mèstre de l'òrdre dels Predicaires dempuèi 1285. Munio de Zamora serà alara desmetit de sa carga per une bulla pontificala datada del 12 d'abril de 1291.
En 1288, la vila de Gènoa envia Jaume de Voragina près de Nicolau IV per liberar los Genoveses de l'excomunicacion que son tocats a causa de l'ajuda que donèrona al reialme de Sicília contra le rei Carles II d'Anjó.
En 1292, Nicolau IV convoca Jaume de Voragina a Roma per lo consacrar arquevèque de Gènoa. Mas quand arriba a Roma, lo 30 de març, lo papa es grevament malaut. Morís lo 4 d'abril sens aver procedit a aquesta consecracion. Son fin finala los cardenals quo le nomenat arquevèsque lo dimenge seguent Pascas.
Jaume de Voragina complís lo pretzfach plan devòt, multiplicant per exemple los esfòrces per reconciliar las doas faccions politicas dels Guèlfs e dels Gibelins qu'esquiça Gènoa, i capita en genièr de 1295. Participa atal, coma enviat del papa, a de mediacions dins lo conflicte qu'opausa la Republica de Gènoa a aquesta de Venècia.
Morís en julhet de 1298 a Gènoa demandant que l'argent previs per sas funeralhas siá distribuit als paures. Lo jasent de son tombèl es ara al musèu lapidari de Sant'Agostino.
Òbras
[modificar | Modificar lo còdi]- La Legenda daurada (Legenda aurea, vers 1261-1266)
- Mariale sive Sermones de beata Maria virgine (après 1292)
- Chronica civitatis Ianuensis ab origine urbis usque ad annum MCCXVII (Ceonica de Gènoa) (1298)
Nòtas e referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ Son livre La Légende dorée, traduit du latin par Jean Batailler et édité par Buyer à Lyon en 1476, est imprimé sous le nom « francisé » (?) de « Jacques de Voraigne. » Ref : Société littéraire, historique et archéologique de Lyon, 1879 ».
Vejatz tanben
[modificar | Modificar lo còdi]Bibliografia
[modificar | Modificar lo còdi]- Alain Boureau, « Introduction à la Légende dorée », Paris, Gallimard, coll. « La Pléiade », 2004.
- Peter Linehan, Les Dames de Zamora. Secrets, stupres et pouvoir dans l'Église espagnole du XIIIème siècle, trad. Sylvain Piron, Les Belles Lettres, 1998 (Modèl:1re éd. 1995).
- (it) Gabriella Araldi, Jacopo da Varagine tra santi e mercanti, Milan, Camunia, 1988.
- (it) Giovanni Monleone, Iacopo da Varagine e la sua Cronaca di Genova, dalle origini al 1297, studio introduttivo e testo critico commentato di Giovanni Monleone, Istituto storico italiano per il Medio Evo, Rome, 1941, vol. 1.
- Jacques Le Goff, À la recherche du temps sacré : Jacques de Voragine et la Légende dorée, Paris, Perrin, 2011 ISBN: 9782262033927.
- La Légende dorée de Jacques de Voragine illustrée par les peintres de la Renaissance italienne (400 peintures et fresques des XIème e XVème siècles italiens), Paris, Diane de Selliers.
Articles connèxes
[modificar | Modificar lo còdi]Ligams extèrnes
[modificar | Modificar lo còdi]