Przejdź do zawartości

Oscar Pettiford: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycja
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Oleo (dyskusja | edycje)
Redaktorzy
37 782 edycje
uzup., źródła/przypisy
Znacznik: Link do ujednoznacznienia
Oleo (dyskusja | edycje)
Redaktorzy
37 782 edycje
drobne redakcyjne
 
(Nie pokazano 16 wersji utworzonych przez 3 użytkowników)
Linia 30: Linia 30:
'''Oscar Pettiford''', [[Pseudonim|ps.]] „OP” (ur. [[30 września]] [[1922]] w [[Okmulgee (Oklahoma)|Okmulgee]], zm. [[8 września]] [[1960]] w [[Kopenhaga|Kopenhadze]])<ref name="am">{{Cytuj stronę | url = https://www.allmusic.com/artist/oscar-pettiford-mn0000896298#biography |tytuł = Oscar Pettiford |opublikowany = allmusic.com |język = en |data dostępu = 2024-08-16}}</ref> – amerykański muzyk, [[kontrabas]]ista i [[Wiolonczela|wiolonczelista]] [[jazz]]owy. Był pionierem stylu [[bebop]] i instrumentalnym następcą [[Jimmy Blanton|Jimmy’ego Blantona]]. Wraz z [[Charles Mingus|Charlesem Mingusem]] i [[Ray Brown (muzyk)|Rayem Brownem]] należał do trójki najwybitniejszym basistów lat 1945–1960<ref name="jeb">[[Joachim-Ernst Berendt]], ''Od raga do rocka'', wyd. [[Polskie Wydawnictwo Muzyczne|PWM]], 1979, s. 344, 344</ref>.
'''Oscar Pettiford''', [[Pseudonim|ps.]] „OP” (ur. [[30 września]] [[1922]] w [[Okmulgee (Oklahoma)|Okmulgee]], zm. [[8 września]] [[1960]] w [[Kopenhaga|Kopenhadze]])<ref name="am">{{Cytuj stronę | url = https://www.allmusic.com/artist/oscar-pettiford-mn0000896298#biography |tytuł = Oscar Pettiford |opublikowany = allmusic.com |język = en |data dostępu = 2024-08-16}}</ref> – amerykański muzyk, [[kontrabas]]ista i [[Wiolonczela|wiolonczelista]] [[jazz]]owy. Był pionierem stylu [[bebop]] i instrumentalnym następcą [[Jimmy Blanton|Jimmy’ego Blantona]]. Wraz z [[Charles Mingus|Charlesem Mingusem]] i [[Ray Brown (muzyk)|Rayem Brownem]] należał do trójki najwybitniejszym basistów lat 1945–1960<ref name="jeb">[[Joachim-Ernst Berendt]], ''Od raga do rocka'', wyd. [[Polskie Wydawnictwo Muzyczne|PWM]], 1979, s. 344, 344</ref>.


<center>{{Cytat|treść = '''Oscar Pettiford''': ''Moim powołaniem jest niesienie posłannictwa jazzu''{{r|jeb}}.}}</center>
<center>{{Cytat|treść = Oscar Pettiford: ''Moim powołaniem jest niesienie posłannictwa jazzu''{{r|jeb}}.}}</center>
== Życiorys ==
== Życiorys ==
Linia 37: Linia 37:
W 1942 rozpoczął karierę zawodowego muzyka jazzowego w zespole saksofonisty [[Charlie Barnet|Charlie’ego Barneta]]. W roku następnym zwrócił na siebie uwagę słuchaczy dzięki uczestnictwu w słynnej sesji nagraniowej [[Coleman Hawkins|Colemana Hawkinsa]] ''The Man I Love''{{r|am}}. W tym czasie nagrywał również z pianistą [[Earl Hines|Earlem Hinesem]] i saksofonistą [[Ben Webster|Benem Websterem]].
W 1942 rozpoczął karierę zawodowego muzyka jazzowego w zespole saksofonisty [[Charlie Barnet|Charlie’ego Barneta]]. W roku następnym zwrócił na siebie uwagę słuchaczy dzięki uczestnictwu w słynnej sesji nagraniowej [[Coleman Hawkins|Colemana Hawkinsa]] ''The Man I Love''{{r|am}}. W tym czasie nagrywał również z pianistą [[Earl Hines|Earlem Hinesem]] i saksofonistą [[Ben Webster|Benem Websterem]].


Na początku [[Lata 40. XX wieku|lat 40.]] w [[Nowy Jork|nowojorskim]] klubie [[Minton's Playhouse]] odbywały się [[jam session]]s, w których grał obok m.in. trębaczy [[Dizzy Gillespie|Dizzy’ego Gillespiego]] i [[Roy Eldridge|Roya Eldridga]], pianisty [[Thelonious Monk|Theloniousa Monka]] oraz perkusistów [[Kenny Clarke|Kenny’ego Clarke'a]] i [[Max Roach|Maxa Roacha]]{{r|npr}}. Pianista [[Billy Taylor]], wspominając występ młodego kontrabasisty, powiedział: „’OP’ miał siłę i zdolności rytmiczne, żeby robić rzeczy na tym samym poziomie, co Dizzy Gillespie i [[Charlie Parker]]”{{r|npr}}. Uczestniczący w mintonowskich sesjach muzycy stworzyli nowy styl w jazzie, nazwany później „bebopem”. W 1943 wraz z Gillespiem prowadził zespół grający już nową muzykę. W 1945 wyjechał z Hawkinsem na krótko do [[Kalifornia|Kalifornii]]. Efektem tej podróży był udział w filmie kryminalnym ''The Crimson Canary''<ref>{{Filmweb|film|221596|The Crimson Canary}}</ref>. Pojawili się na ekranie w jednym utworze, należącym do jazzowej ścieżki dźwiękowej obrazu. Po powrocie – jeszcze w 1945 – na [[Wschodnie Wybrzeże]] pracował do 1948 z orkiestrą [[Duke Ellington|Duke'a Ellingtona]]{{r|npr}}. Kolejny rok spędził w [[big-band]]zie [[Woody Herman|Woody'ego Hermana]]. Wtedy to podczas rehabilitacji po złamaniu ręki, noszonej jeszcze na [[temblak]]u, nie mogąc grać na kontrabasie, występował z wiolonczelą. Był pierwszym znaczącym solistą jazzowym grającym na tym instrumencie{{r|am}}. „To niesamowite, ale na wiolonczeli uzyskał takie samo brzmienie, jak na basie – powiedział kontrabasista [[Christian McBride]] – tylko nieskazitelne, czyste nuty”{{r|npr}}.
Na początku [[Lata 40. XX wieku|lat 40.]] w [[Nowy Jork|nowojorskim]] klubie [[Minton's Playhouse]] odbywały się [[jam session]]s, w których grał obok m.in. trębaczy [[Dizzy Gillespie|Dizzy’ego Gillespiego]] i [[Roy Eldridge|Roya Eldridga]], pianisty [[Thelonious Monk|Theloniousa Monka]] oraz perkusistów [[Kenny Clarke|Kenny’ego Clarke'a]] i [[Max Roach|Maxa Roacha]]{{r|npr}}. Pianista [[Billy Taylor]], wspominając występ młodego kontrabasisty, powiedział: „’OP’ miał siłę i zdolności rytmiczne, żeby robić rzeczy na tym samym poziomie, co Dizzy Gillespie i [[Charlie Parker]]”{{r|npr}}. Uczestniczący w mintonowskich sesjach muzycy stworzyli nowy styl w jazzie, nazwany później „bebopem”. W 1943 wraz z Gillespiem prowadził zespół grający już nową muzykę. W 1945 wyjechał z Hawkinsem na krótko do [[Kalifornia|Kalifornii]]. Efektem tej podróży był udział w filmie kryminalnym ''The Crimson Canary''<ref>{{Filmweb|film|221596|The Crimson Canary}}</ref>. Pojawili się na ekranie w jednym utworze, należącym do jazzowej ścieżki dźwiękowej obrazu. Jeszcze w 1945 po powrocie na [[Wschodnie Wybrzeże]] dołączył do orkiestry [[Duke Ellington|Duke'a Ellingtona]], z którą pracował do 1948{{r|npr}}. Kolejny rok spędził w [[big-band]]zie [[Woody Herman|Woody'ego Hermana]]. Wtedy to podczas rehabilitacji po złamaniu ręki, noszonej jeszcze na [[Temblak (medycyna)|temblaku]], nie mogąc grać na kontrabasie, występował z wiolonczelą. Był pierwszym znaczącym solistą jazzowym grającym na tym instrumencie{{r|am}}. „To niesamowite, ale na wiolonczeli uzyskał takie samo brzmienie, jak na basie – orzekł kontrabasista [[Christian McBride]] – tylko nieskazitelne, czyste nuty”{{r|npr}}.


W [[Lata 50. XX wieku|następnym dziesięcioleciu]] prowadził głównie własne zespoły{{r|am}}. Właśnie wtedy przypadkowo odkrył młodego, wybitnie utalentowanego saksofonistę i skromnego nauczyciela muzyki [[Cannonball Adderley|Juliana Adderleya]] (późniejszego „Cannonballa”). Podczas koncertu jeden z muzyków przekonał go, żeby pozwolił młodemu instrumentaliście wyjść na scenę i odegrać solo, co Adderley zrobił w sposób imponujący. Ponadto w [[Lata 50. XX wieku|latach 50.]] dużo nagrywał przede wszystkim jako [[sideman]].
W [[Lata 50. XX wieku|następnym dziesięcioleciu]] prowadził głównie własne zespoły{{r|am}}. Właśnie wtedy przypadkowo odkrył młodego, wybitnie utalentowanego saksofonistę i skromnego nauczyciela muzyki z [[Floryda|Florydy]] - [[Cannonball Adderley|Juliana Adderleya]] (późniejszego „Cannonballa”). Podczas koncertu w nowojorskim klubie Café Bohemia jeden z muzyków przekonał go, żeby pozwolił młodemu instrumentaliście wyjść na scenę i odegrać solo, co Adderley zrobił w sposób imponujący. Ponadto w [[Lata 50. XX wieku|latach 50.]] dużo nagrywał przede wszystkim jako [[sideman]].


W 1958 wyjechał do Europy na tournée z The Carnegie Hall Jazz Band. Stary Kontynent tak mu się spodobał, że osiadł na stałe w Kopenhadze{{r|npr}}. Pracował i nagrywał zarówno z muzykami europejskimi, jak i amerykańskimi mieszkającymi w Europie. Byli to m.in. Hans Koller, Attila Zoler, Duško Gojković oraz [[Stan Getz]], [[Bud Powell]], Kenny Clarke i [[Lucky Thompson]] {{r|am}}<ref name"cmd">{{Cytuj stronę | url = https://www.cmd.pl/produkt/7417 |tytuł = Oscar Pettiford – Live and studio recordings |opublikowany = cmd.pl |język = en |data dostępu = 2024-08-17}}</ref>.
W 1958 wyjechał do Europy na tournée z The Carnegie Hall Jazz Band. Stary Kontynent tak mu się spodobał, że osiadł na stałe w Kopenhadze{{r|npr}}. Pracował i nagrywał zarówno z muzykami europejskimi, jak i amerykańskimi mieszkającymi w Europie. Byli to m.in. Hans Koller, Attila Zoler, Duško Gojković oraz [[Stan Getz]], [[Bud Powell]], Kenny Clarke i [[Lucky Thompson]]{{r|am}}<ref name="cmd">{{Cytuj stronę | url = https://www.cmd.pl/produkt/7417 |tytuł = Oscar Pettiford – Live and studio recordings |opublikowany = cmd.pl |język = en |data dostępu = 2024-08-17}}</ref>.


Zmarł w Kopenhadze w wieku 37 lat. Śmierć nastąpiła wskutek obrażeń doznanych w wypadku samochodowym((r|cmd)).
Zmarł w Kopenhadze w wieku 37 lat. Śmierć nastąpiła wskutek obrażeń doznanych w wypadku samochodowym{{r|cmd}}.


== Dokonania ==
== Dokonania ==
=== Najpopularniejsze utwory ===
=== Najpopularniejsze utwory ===
''Tricotism'', ''Laverne Walk'', ''Bohemia After Dark'', ''Swingin’ Till the Girls Come Home''
''Tricotism'', ''Laverne Walk'', ''Bohemia after Dark'', ''Swingin’ till the Girls Come Home'', ''Chance it''


=== Wybrana dyskografia ===
=== Wybrana dyskografia ===
Linia 54: Linia 54:
* 1954
* 1954
** ''Oscar Pettiford Sextet'' (Vogue)
** ''Oscar Pettiford Sextet'' (Vogue)
** ''Oscar Pettiford]]'' ([[Bethlehem Records|Bethlehem]])
** ''Oscar Pettiford'' ([[Bethlehem Records|Bethlehem]])
** ''Basically Duke'' (Bethlehem
** ''Basically Duke'' (Bethlehem)
* 1955 ''Another One'' (Bethlehem)
* 1955 ''Another One'' (Bethlehem)
* 1956
* 1956
Linia 61: Linia 61:
** ''The Oscar Pettiford Orchestra in Hi-Fi'' ([[ABC Records|ABC]]/Paramount)
** ''The Oscar Pettiford Orchestra in Hi-Fi'' ([[ABC Records|ABC]]/Paramount)
* 1957
* 1957
** ''The Oscar Pettiford Orchestra in Hi-Fi Volume Two'' ([ABC/Paramount)
** ''The Oscar Pettiford Orchestra in Hi-Fi Volume Two'' (ABC/Paramount)
** ''Winner's Circle'' (Bethlehem)
** ''Winner's Circle'' (Bethlehem)
* 1960 ''Oscar Pettiford – First Bass'' (JRC Records)
* 1986 ''Discoveries 1952–1957'' ([[Savoy Records|Savoy]])
* 1986 ''Discoveries 1952–1957'' ([[Savoy Records|Savoy]])
* 2013 ''Oscar Pettiford – Lost Tapes – Germany 1958/1959'' (Jazzhaus)
* 2013 ''Oscar Pettiford – Lost Tapes – Germany 1958/1959'' (Jazzhaus)
;Jako sideman
* 1944
** ''Coleman Hawkins – Rainbow Mist'' (Delmark)
** ''Earl Hines Trio/Ned Jaffe – Fats Waller Memorial''
* 1953 [[Miles Davis]] ''The Young Man with a Horn'' ([[Blue Note Records|Blue Note]])
* 1955
** ''Miles Davis – The Musings of Miles'' ([[Prestige Records|Prestige]])
** ''Thelonious Monk Plays Duke Ellington'' ([[Riverside Records|Riverside]])
** ''[[Clark Terry]]'' (EmArcy Records)
* 1956
** ''[[Urbie Green]] – East Coast Series Vol. 6'' (Bethlehem)
** ''Miles Davis Volume 1''/''Miles Davis Volume 2'' ([[Blue Note Records|Blue Note]])
** ''The Unique Thelonious Monk'' (Riverside)
** ''Thelonious Monk – Brilliant Corners'' (Riverside)
** ''[[Milt Jackson]] – Ballads & Blues'' ([[Atlantic Records|Atlantic]])
* 1957
** ''[[Kenny Dorham]] – Jazz Contrasts'' (OJC)
** ''Coleman Hawkins – The Hawk Flies High'' (Riverside)
* 1958 ''[[Sonny Rollins]] – Freedom Suite'' (Riverside)
* 1984 ''Duke Ellington & [[Billy Strayhorn]] – Great Times!'' (Riverside)
* 2006 ''Duke Ellington – Carnegie Hall Concerts December 1947'' (Prestige) – 2 CD
* 2007
** ''Duke Ellington – Carnegie Hall Concerts December 1946'' (Prestige) – 2 CD
** ''Duke Ellington and His Orchestra 1949–1950'' (Classics France)
* 1992 ''Woody Herman – Keeper of the Flame – The Complete Capitol Recordings of the Four Brothers Band'' ([[Capitol Records|Capitol Jazz]])


== Przypisy ==
== Przypisy ==
Linia 73: Linia 99:
* [[Joachim-Ernst Berendt]], ''Od raga do rocka'', wyd. PWM, 1979
* [[Joachim-Ernst Berendt]], ''Od raga do rocka'', wyd. PWM, 1979
* [https://www.npr.org/2008/01/30/18490352/oscar-pettiford-bass-beyond-bop Oscar Pettiford – Bass Beyond Bop], npr.org
* [https://www.npr.org/2008/01/30/18490352/oscar-pettiford-bass-beyond-bop Oscar Pettiford – Bass Beyond Bop], npr.org

== Linki zewnętrzne ==
* [https://www.discogs.com/artist/255767-Oscar-Pettiford Dyskografia Oscara Pettiforda], discogs.com

{{Kontrola autorytatywna}}


{{SORTUJ:Pettiford, Oscar}}
{{SORTUJ:Pettiford, Oscar}}

Aktualna wersja na dzień 16:13, 28 paź 2024

Oscar Pettiford
Ilustracja
Oscar Pettiford (1946)
Pseudonim

„OP”

Data i miejsce urodzenia

30 września 1922
Okmulgee

Data i miejsce śmierci

8 września 1960
Kopenhaga

Instrumenty

kontrabas, wiolonczela

Gatunki

jazz (bebop)

Zawód

muzyk

Wydawnictwo

Bethlehem, ABC

Powiązania

Coleman Hawkins, Dizzy Gillespie, Thelonious Monk, Duke Ellington

Instrument
Kontrabas
Multimedia w Wikimedia Commons
Banner repertuarowy z nazwiskiem Pettiforda w nowojorskim klubie Three Deuces, 1948

Oscar Pettiford, ps. „OP” (ur. 30 września 1922 w Okmulgee, zm. 8 września 1960 w Kopenhadze)[1] – amerykański muzyk, kontrabasista i wiolonczelista jazzowy. Był pionierem stylu bebop i instrumentalnym następcą Jimmy’ego Blantona. Wraz z Charlesem Mingusem i Rayem Brownem należał do trójki najwybitniejszym basistów lat 1945–1960[2].

Oscar Pettiford: Moim powołaniem jest niesienie posłannictwa jazzu[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się rezerwacie indiańskim w Oklahomie[3]. Jego ojciec, Harry „Doc”, w połowie był Czirokezem, a w połowie Afroamerykaninem. Natomiast matka, nauczycielka muzyki, pochodziła z plemienia Czoktawów. Wielodzietna rodzina, zanim osiadła w Minneapolis, przez pewien czas prowadziła jako zespół muzyczny wędrowny tryb życia. „OP”, jak był nazywany, od dzieciństwa wykazywał talent muzyczny. Mając dziesięć lat tańczył i śpiewał w zespole rodzinnym[4]. Jako dwunastolatek zaczął grać na fortepianie. Dwa lata później zamienił dotychczasowy instrument na kontrabas[3]. Mimo że słynny kontrabasista Milt Hinton był pod wrażeniem jego nowatorskiego sposobu gry, w 1941 odstawił instrument i podjął stałą pracę, uważając że z muzyki się nie utrzyma[3]. Kiedy po pięciu miesiącach spotkali się ponownie, Hinton zdołał go przekonać do powrotu do grania.

W 1942 rozpoczął karierę zawodowego muzyka jazzowego w zespole saksofonisty Charlie’ego Barneta. W roku następnym zwrócił na siebie uwagę słuchaczy dzięki uczestnictwu w słynnej sesji nagraniowej Colemana Hawkinsa The Man I Love[1]. W tym czasie nagrywał również z pianistą Earlem Hinesem i saksofonistą Benem Websterem.

Na początku lat 40. w nowojorskim klubie Minton's Playhouse odbywały się jam sessions, w których grał obok m.in. trębaczy Dizzy’ego Gillespiego i Roya Eldridga, pianisty Theloniousa Monka oraz perkusistów Kenny’ego Clarke'a i Maxa Roacha[3]. Pianista Billy Taylor, wspominając występ młodego kontrabasisty, powiedział: „’OP’ miał siłę i zdolności rytmiczne, żeby robić rzeczy na tym samym poziomie, co Dizzy Gillespie i Charlie Parker”[3]. Uczestniczący w mintonowskich sesjach muzycy stworzyli nowy styl w jazzie, nazwany później „bebopem”. W 1943 wraz z Gillespiem prowadził zespół grający już nową muzykę. W 1945 wyjechał z Hawkinsem na krótko do Kalifornii. Efektem tej podróży był udział w filmie kryminalnym The Crimson Canary[5]. Pojawili się na ekranie w jednym utworze, należącym do jazzowej ścieżki dźwiękowej obrazu. Jeszcze w 1945 po powrocie na Wschodnie Wybrzeże dołączył do orkiestry Duke'a Ellingtona, z którą pracował do 1948[3]. Kolejny rok spędził w big-bandzie Woody'ego Hermana. Wtedy to podczas rehabilitacji po złamaniu ręki, noszonej jeszcze na temblaku, nie mogąc grać na kontrabasie, występował z wiolonczelą. Był pierwszym znaczącym solistą jazzowym grającym na tym instrumencie[1]. „To niesamowite, ale na wiolonczeli uzyskał takie samo brzmienie, jak na basie – orzekł kontrabasista Christian McBride – tylko nieskazitelne, czyste nuty”[3].

W następnym dziesięcioleciu prowadził głównie własne zespoły[1]. Właśnie wtedy przypadkowo odkrył młodego, wybitnie utalentowanego saksofonistę i skromnego nauczyciela muzyki z Florydy - Juliana Adderleya (późniejszego „Cannonballa”). Podczas koncertu w nowojorskim klubie Café Bohemia jeden z muzyków przekonał go, żeby pozwolił młodemu instrumentaliście wyjść na scenę i odegrać solo, co Adderley zrobił w sposób imponujący. Ponadto w latach 50. dużo nagrywał przede wszystkim jako sideman.

W 1958 wyjechał do Europy na tournée z The Carnegie Hall Jazz Band. Stary Kontynent tak mu się spodobał, że osiadł na stałe w Kopenhadze[3]. Pracował i nagrywał zarówno z muzykami europejskimi, jak i amerykańskimi mieszkającymi w Europie. Byli to m.in. Hans Koller, Attila Zoler, Duško Gojković oraz Stan Getz, Bud Powell, Kenny Clarke i Lucky Thompson[1][6].

Zmarł w Kopenhadze w wieku 37 lat. Śmierć nastąpiła wskutek obrażeń doznanych w wypadku samochodowym[6].

Dokonania

[edytuj | edytuj kod]

Najpopularniejsze utwory

[edytuj | edytuj kod]

Tricotism, Laverne Walk, Bohemia after Dark, Swingin’ till the Girls Come Home, Chance it

Wybrana dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
Jako lider
  • 1953 The New Oscar Pettiford Sextet (Debut)
  • 1954
    • Oscar Pettiford Sextet (Vogue)
    • Oscar Pettiford (Bethlehem)
    • Basically Duke (Bethlehem)
  • 1955 Another One (Bethlehem)
  • 1956
    • Oscar Pettiford Volume 2
    • The Oscar Pettiford Orchestra in Hi-Fi (ABC/Paramount)
  • 1957
    • The Oscar Pettiford Orchestra in Hi-Fi Volume Two (ABC/Paramount)
    • Winner's Circle (Bethlehem)
  • 1960 Oscar Pettiford – First Bass (JRC Records)
  • 1986 Discoveries 1952–1957 (Savoy)
  • 2013 Oscar Pettiford – Lost Tapes – Germany 1958/1959 (Jazzhaus)
Jako sideman
  • 1944
    • Coleman Hawkins – Rainbow Mist (Delmark)
    • Earl Hines Trio/Ned Jaffe – Fats Waller Memorial
  • 1953 Miles Davis The Young Man with a Horn (Blue Note)
  • 1955
  • 1956
    • Urbie Green – East Coast Series Vol. 6 (Bethlehem)
    • Miles Davis Volume 1/Miles Davis Volume 2 (Blue Note)
    • The Unique Thelonious Monk (Riverside)
    • Thelonious Monk – Brilliant Corners (Riverside)
    • Milt Jackson – Ballads & Blues (Atlantic)
  • 1957
    • Kenny Dorham – Jazz Contrasts (OJC)
    • Coleman Hawkins – The Hawk Flies High (Riverside)
  • 1958 Sonny Rollins – Freedom Suite (Riverside)
  • 1984 Duke Ellington & Billy Strayhorn – Great Times! (Riverside)
  • 2006 Duke Ellington – Carnegie Hall Concerts December 1947 (Prestige) – 2 CD
  • 2007
    • Duke Ellington – Carnegie Hall Concerts December 1946 (Prestige) – 2 CD
    • Duke Ellington and His Orchestra 1949–1950 (Classics France)
  • 1992 Woody Herman – Keeper of the Flame – The Complete Capitol Recordings of the Four Brothers Band (Capitol Jazz)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Oscar Pettiford. allmusic.com. [dostęp 2024-08-16]. (ang.).
  2. ↑ a b Joachim-Ernst Berendt, Od raga do rocka, wyd. PWM, 1979, s. 344, 344
  3. ↑ a b c d e f g h Oscar Pettiford – Bass Beyond Bop. npr.org. [dostęp 2024-08-16]. (ang.).
  4. ↑ Colin Larkin, The Encyclopedia of Popular Music, wyd. Oxford University Press, 2006, ISBN 978-0-19-531373-4
  5. ↑ The Crimson Canary w bazie Filmweb
  6. ↑ a b Oscar Pettiford – Live and studio recordings. cmd.pl. [dostęp 2024-08-17]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Oscar_Pettiford&oldid=75071007”