Przejdź do zawartości

Andrzej Gołota

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zobacz też: singel pt. Andrzej Gołota.
Andrzej Gołota
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1968
Warszawa

Obywatelstwo

polskie
amerykańskie (od sierpnia 2013)

Wzrost

193[1] cm

Masa ciała

99-117 kg

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

52

Zwycięstwa

41

Przez nokauty

33

Porażki

9

Remisy

1

Nieodbyte

1

Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
brąz Seul 1988 boks
(waga ciężka)
Mistrzostwa Europy
brąz Ateny 1989 waga ciężka
Mistrzostwa Świata Juniorów
srebro Bukareszt 1985 (waga ciężka)
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 23 lutego 2013.
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Andrzej Jan Gołota, w trakcie kariery zawodowej Andrew Golota (ur. 5 stycznia 1968 w Warszawie) – polski pięściarz, brązowy medalista olimpijski z Seulu i mistrzostw Europy z Aten, zawodowy mistrz Ameryki Północnej federacji IBF, czterokrotny mistrz Polski w wadze ciężkiej. W rankingu BoxRec jest siódmym największym polskim zawodnikiem wszech czasów, pound for pound[2].

Kariera amatorska

[edytuj | edytuj kod]

Startował w barwach Legii Warszawa, był czterokrotnym mistrzem Polski (1986–1990). Jego trenerami byli kolejno Tadeusz Branicki, Janusz Gortat i Czesław Ptak.

Zdobywał medale na imprezach międzynarodowych. W 1985 został wicemistrzem świata juniorów (przegrał w finale z Kubańczykiem Félixem Savónem). We wrześniu 1986 w Kopenhadze został mistrzem Europy juniorów w wadze ciężkiej, pokonując 4:1 reprezentanta ZSRR, Nikołaja Seturi[3][4].

W 1988 odniósł największy sukces w karierze amatorskiej: zdobył brązowy medal na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu, przegrywając przez RSC (nokaut) w walce półfinałowej z Koreańczykiem Baekiem Hyun-manem. Wcześniej stoczył wygrane walki ze Swilenem Rusinowem z Bułgarii i Haroldem Obungą z Kenii, obu pokonując wynikiem 5:0.

Reprezentował Polskę na mistrzostwach Europy (Turyn 1987, ćwierćfinał i Ateny 1989, brązowy medal) i świata (Moskwa 1989, ćwierćfinał). Jako amator stoczył 114 walk (99 wygrał, 2 zremisował i 13 przegrał).

Kariera zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Zawodową karierę rozpoczął 7 lutego 1992 w Milwaukee, pokonując Roosevelta Shulera. Do końca 1992 stoczył siedem zwycięskich walk.

16 maja 1995 w Atlantic City wygrał z Samsonem Poʻuhą z Tonga (nokaut w piątej rundzie)[5]. 15 marca 1996 Gołota pokonał przez techniczny nokaut Amerykanina Danella Nicholsona.

Kolejnym rywalem Gołoty miał być Riddick Bowe, w tej sytuacji promotorzy przeciwstawili byłemu mistrzowi świata pogromcę jego niedoszłego przeciwnika. Walka w nowojorskiej Madison Square Garden (11 lipca 1996) zakończyła się dyskwalifikacją Gołoty za ciosy poniżej pasa. Zdarzeniu towarzyszyła bijatyka wokół ringu, w szpitalu znaleźli się m.in. menedżer Gołoty Lou Duva, a także sam Gołota, uderzony w głowę radiotelefonem[6]. Ciosy poniżej pasa potwierdziły opinię o Gołocie jako o bokserze często faulującym, ale walka z Bowe'em przyniosła mu także wiele pozytywnych opinii. Prowadził z nim wyrównany pojedynek, przez długi czas prowadząc na punkty. Zyskany rozgłos wykorzystano do zorganizowania walki rewanżowej, która odbyła się 14 grudnia 1996 w Atlantic City. Ponownie pojedynek zakończył się dyskwalifikacją Gołoty za nieczyste ciosy, ale Polak był jeszcze bliższy zwycięstwa niż w pierwszym pojedynku. Riddick Bowe w drugiej walce z Andrzejem Gołotą po raz drugi i trzeci w karierze leżał na deskach. W chwili dyskwalifikacji Polak prowadził na punkty u wszystkich sędziów[7].

Pomimo dwóch kolejnych porażek, w następnej walce Gołota stanął przed pierwszą w karierze szansą zdobycia tytułu mistrza świata w wadze ciężkiej organizacji WBC. 4 października 1997 w Atlantic City, w pojedynku z Brytyjczykiem Lennoxem Lewisem, został jednak znokautowany już w pierwszej rundzie[8]. Po tej porażce Gołota wygrał w sześciu następnych walkach, m.in. z byłym mistrzem świata WBC i WBA, Timem Witherspoonem. Pojedynek ten odbył się 2 października 1998 w Hali Ludowej we Wrocławiu i był pierwszą zawodową walką Gołoty w Polsce. Walka ta była transmitowana przez telewizję Polsat i przyniosła wysoką oglądalność – prawie 12,5 miliona widzów[9]. Walka otworzyła Gołocie możliwość pojedynku eliminacyjnego WBC z Michaelem Grantem. 20 listopada 1999 w Atlantic City był bliski pokonania Granta, w pierwszej rundzie dwukrotnie kładąc rywala na deski i prowadząc przez większość walki na punkty, jednak w dziesiątej rundzie (pojedynek był zakontraktowany na 12 rund) zaliczył nokdaun i odmówił kontynuowania walki[10].

20 października 2000 w Detroit zmierzył się z Mikiem Tysonem. Już w pierwszej rundzie Polak był liczony, a w przerwie między drugą i trzecią rundą odmówił kontynuowania walki, zszedł z ringu i udał się do szatni[11]. W 2001 wprawdzie komisja boksu stanu Michigan uznała walkę za nieodbytą (wykryto niedozwolone substancje w organizmie Tysona), jednak kariera Gołoty wydawała się ostatecznie zakończona. Po tej walce Gołota miał trzyletnią przerwę w boksowaniu.

Od 2003 stoczył kilka zwycięskich walk, a 27 kwietnia 2004, w walce z Chrisem Byrdem, dostał drugą szansę walki o pas mistrzowski, tym razem organizacji IBF. Pojedynek zakończył się remisem[12].

Następna walka to trzecia próba walki o pas mistrza świata (tym razem organizacji WBA). 13 listopada 2004 przegrał na punkty z Johnem Ruizem po kontrowersyjnym werdykcie (111:114, 111:114, 112:113) przy stosunku celnych ciosów 141-103 na korzyść Gołoty i nokdaunie Ruiza w 2. rundzie[13].

22 maja 2005 podczas gali w hali United Center w Chicago został znokautowany w 53 sekundzie walki przez Lamona Brewstera w swojej czwartej walce o tytuł mistrza świata federacji WBO[14]. Po tej walce miał dwuletnią przerwę w boksowaniu.

Walka Gołota-McBride.

Na ring powrócił 9 czerwca 2007, pokonując w Katowicach Amerykanina Jeremiego Batesa w drugiej rundzie przez techniczny nokaut[15]. W kolejnej walce, 6 października 2007 w hali Madison Square Garden w Nowym Jorku, pokonał Irlandczyka Kevina McBride'a w szóstej rundzie, także przez techniczny nokaut, zdobywając tytuł mistrza Ameryki Północnej federacji IBF[16].

19 stycznia 2008 w Madison Square Garden zwyciężył jednogłośną decyzją sędziów na punkty z Mikiem Mollo, zdobywając pas mistrza Ameryki Łacińskiej – WBA Fedelatin wagi ciężkiej[17]. 7 listopada 2008 w Chengdu zmierzył się z Rayem Austinem o pas WBC USNBC. Przegrał przez techniczny nokaut po pierwszej rundzie – w trzeciej sekundzie pojedynku zaliczył nokdaun, a 40 sekund później doznał kontuzji lewego ramienia, wskutek czego musiał zrezygnować z dalszej walki.

24 października 2009 podczas gali Polsat Boxing Night, której stawką był pas IBF International, w łódzkiej hali Atlas przegrał z Tomaszem Adamkiem przez TKO w piątej rundzie.

3 listopada 2012 w łódzkiej Atlas Arenie miała odbyć się walka na zasadach wrestlingu, w której Gołota miał się pojedynkować z Riddickiem Bowe'em. Walkę jednak odwołano.

Trenerzy:
Sam Colona
Lou Duva
Al Certo
Andrzej Gmitruk

23 lutego 2013 w Gdańsku, w Ergo Arenie Gołota przegrał w szóstej rundzie przez nokaut z Przemysławem Saletą[18].

25 października 2014 w Częstochowie zmierzył się w pożegnalnej walce pokazowej z Danellem Nicholsonem. Organizatorem walki był Marcin Najman[19].

14 grudnia 2017 na konferencji prasowej w Zdunach ogłoszono powstanie Krotoszyńskiego Klubu Bokserskiego im. Andrzeja Gołoty, powstałego m.in. dzięki tygodnikowi „Życie Krotoszyna”. Inauguracja klubu odbyła się 7 listopada 2018 w Krotoszynie, podczas wielkiego treningu, w którym udział wziął m.in. sam Gołota[20][21].

Lista walk zawodowych

[edytuj | edytuj kod]
Statystyka stoczonych walk zawodowych
Zwycięstw: 41 (KO – nokautów: 33, walk zakończonych na punkty: 8)
Przegranych: 9 (KO – nokautów: 6, walk zakończonych na punkty: 1, dyskwalifikacji: 2)
Remisów: 1
Wynik Rekord Przeciwnik Rozstrzygnięcie Runda Data Miejsce Uwagi
Przegrana 41-9-1 Polska Przemysław Saleta (43-7, 20 KO) KO 6 (10) 2:49 23 lutego 2013 Polska Ergo Arena, Gdańsk
Przegrana 41-8-1 Polska Tomasz Adamek (38-1, 25 KO) TKO 5 (12), 1:20 24 października 2009 Polska Atlas Arena, Łódź Walka o pas IBF International.
Przegrana 41-7-1 Stany Zjednoczone Ray Austin (25-4-4, 17 KO) TD 1 (12) 3:00 7 listopada 2008 Sichuan Gymnasium, Chengdu Walka o pas WBC–USNBC.
Zwycięstwo 41-6-1 Stany Zjednoczone Mike Mollo (19-1, 12 KO) UD 12 19 stycznia 2008 Stany Zjednoczone Madison Square Garden, Nowy Jork Zdobył pas WBA Fedelatin.
Zwycięstwo 40-6-1 Irlandia Kevin McBride (34-5-1, 29 KO) TKO 6 (12), 2:42 6 października 2007 Stany Zjednoczone Madison Square Garden, Nowy Jork Zdobył pas IBF North American.
Zwycięstwo 39-6-1 Stany Zjednoczone Jeremy Bates (21-13-1, 18 KO) TKO 2 (10) 2:59 9 czerwca 2007 Polska Spodek, Katowice
Przegrana 38-6-1 Stany Zjednoczone Lamon Brewster (31-2, 27 KO) TKO 1 (12), 0:52 21 maja 2005 Stany Zjednoczone United Center, Chicago Walka o mistrzostwo świata WBO.
Przegrana 38-5-1 Stany Zjednoczone John Ruiz (40-5-1, 27 KO) UD 12 13 listopada 2004 Stany Zjednoczone Madison Square Garden, Nowy Jork Walka o mistrzostwo świata WBA.
Remis 38-4-1 Stany Zjednoczone Chris Byrd (37-2, 20 KO) SD 12 17 kwietnia 2004 Stany Zjednoczone Madison Square Garden, Nowy Jork Walka o mistrzostwo świata IBF.
Zwycięstwo 38-4 Stany Zjednoczone Terrence Lewis (32-13-1, 22 KO) TKO 6 (10) 1:25 14 listopada 2003 Stany Zjednoczone Turning Stone Resort Casino, Verona
Zwycięstwo 37-4 Stany Zjednoczone Brian Nix (18-10, 3 KO) TKO 7 (10) 2:43 14 sierpnia 2003 Stany Zjednoczone Dover Downs, Dover
NC 36-4 Stany Zjednoczone Mike Tyson (48-3, 42 KO) NC 2 (10) 20 października 2000 Stany Zjednoczone The Palace, Auburn Hills Walka nierozstrzygnięta. Początkowo Gołota przegrał przez RTD, ale później walka została uznana za NC, ponieważ Tyson był w jej trakcie pod wpływem marihuany[22].
Zwycięstwo 36-4 Stany Zjednoczone Orlin Norris (50-5, 21 KO) UD 10 16 czerwca 2000 Stany Zjednoczone Mandalay Bay Events Center, Paradise
Zwycięstwo 35-4 Stany Zjednoczone Marcus Rhode (24-16, 24 KO) TKO 3 (10), 2:19 22 kwietnia 2000 Tianhe Stadium, Kanton
Przegrana 34-4 Stany Zjednoczone Michael Grant (30-0, 19 KO) TKO 10 (12) 1:31 20 listopada 1999 Stany Zjednoczone Etess Arena, Atlantic City Walka o mistrzostwo świata NABF.
Zwycięstwo 34-3 Stany Zjednoczone Quinn Navarre (24-6-1, 16 KO) TKO 6 (10) 26 czerwca 1999 Polska Hala Stulecia, Wrocław
Zwycięstwo 33-3 Stany Zjednoczone Jesse Ferguson (26-17, 16 KO) UD 10 30 stycznia 1999 Stany Zjednoczone Convention Hall, Atlantic City
Zwycięstwo 32-3 Stany Zjednoczone Tim Witherspoon (46-7, 29 KO) UD 10 2 października 1998 Polska Hala Stulecia, Wrocław
Zwycięstwo 31-3 Stany Zjednoczone Corey Sanders (16-5, 9 KO) UD 10 21 lipca 1998 Stany Zjednoczone Etess Arena, Atlantic City
Zwycięstwo 30-3 Stany Zjednoczone Jack Basting (21-12, 6 KO) TKO 3 (10) 8 maja 1998 Stany Zjednoczone Trump Marina, Atlantic City
Zwycięstwo 29-3 Stany Zjednoczone Eli Dixon (19-3-1, 13 KO) KO 6 (10) 14 kwietnia 1998 Stany Zjednoczone Foxwoods Casino, Ledyard
Przegrana 28-3 Wielka Brytania Lennox Lewis (31-1, 25 KO) KO 1 (12) 1:35 4 października 1997 Stany Zjednoczone Convention Hall, Atlantic City Walka o mistrzostwo świata WBC.
Przegrana 28-2 Stany Zjednoczone Riddick Bowe (39-1, 29 KO) DQ 9 (10), 2:58 14 grudnia 1996 Stany Zjednoczone Convention Hall, Atlantic City Dyskwalifikacja za powtarzające się ciosy poniżej pasa.
Przegrana 28-1 Stany Zjednoczone Riddick Bowe (38-1, 29 KO) DQ 7 (12) 11 lipca 1996 Stany Zjednoczone Madison Square Garden, Nowy Jork Dyskwalifikacja za powtarzające się ciosy poniżej pasa.
Zwycięstwo 28-0 Stany Zjednoczone Danell Nicholson (24-1, 17 KO) TD 8 (10), 3:00 15 marca 1996 Stany Zjednoczone Convention Hall, Atlantic City
Zwycięstwo 27-0 Stany Zjednoczone Charles Hostetter (16-9, 8 KO) TKO 2 (10) 30 stycznia 1996 Stany Zjednoczone Medieval Times, Lyndhurst
Zwycięstwo 26-0 Stany Zjednoczone Jason Waller (20-9-2, 15 KO) TKO 2 (10) 18 listopada 1995 Stany Zjednoczone Convention Hall, Atlantic City
Zwycięstwo 25-0 Stany Zjednoczone West Turner (17-8, 15 KO) TKO 1 (8) 0:39 26 sierpnia 1995 Stany Zjednoczone Convention Hall, Atlantic City
Zwycięstwo 24-0 Tonga Samson Poʻuha (15-1, 15 KO) TKO 5 (10), 2:44 16 maja 1995 Stany Zjednoczone Resorts Hotel & Casino, Atlantic City
Zwycięstwo 23-0 Stany Zjednoczone Marion Wilson (7-14-3, 3 KO) UD 10 11 kwietnia 1995 Stany Zjednoczone Bismarck Hotel, Chicago
Zwycięstwo 22-0 Stany Zjednoczone Dwayne Hall (4-10, 3 KO) TKO 1 (8) 26 stycznia 1995 Stany Zjednoczone Rosemont
Zwycięstwo 21-0 Stany Zjednoczone Darren Hayden (13-1-1, 7 KO) TD 7 (10) 1 listopada 1994 Stany Zjednoczone MGM Grand Garden Arena, Paradise
Zwycięstwo 20-0 Stany Zjednoczone Jeff Lampkin (38-17-1, 33 KO) TD 1 (10), 3:00 13 sierpnia 1994 Stany Zjednoczone The Aladdin, Paradise
Zwycięstwo 19-0 Stany Zjednoczone Jesse Shelby (21-13-1, 18 KO) TKO 2 (8) 18 czerwca 1994 Stany Zjednoczone Bismarck Hotel, Chicago
Zwycięstwo 18-0 Stany Zjednoczone Terry Davis (30-3-2, 22 KO) TKO 1 (10), 1:51 6 maja 1994 Stany Zjednoczone Convention Hall, Atlantic City
Zwycięstwo 17-0 Stany Zjednoczone Larry Davis (8-11, 6 KO) KO 1 (8) 16 marca 1994 Stany Zjednoczone Bismarck Hotel, Chicago
Zwycięstwo 16-0 Stany Zjednoczone Donnell Wingfield (21-6-1, 10 KO) TKO 1 (8) 14 stycznia 1994 Stany Zjednoczone Carmel High School, Mundelein
Zwycięstwo 15-0 Stany Zjednoczone Calvin Jones (15-7, 9 KO) TKO 2 (6) 23 listopada 1993 Stany Zjednoczone Hyatt Regency O’Hare, Rosemont
Zwycięstwo 14-0 Stany Zjednoczone Andre Smith (13-3, 8 KO) KO 1 (8), 2:59 4 września 1993 Stany Zjednoczone The Aladdin, Paradise
Zwycięstwo 13-0 Stany Zjednoczone Marion Wilson (6-6-2, 3 KO) PTS 8 10 lipca 1993 Stany Zjednoczone Fernwood Resort, Bushkill
Zwycięstwo 12-0 Stany Zjednoczone Carlton West (9-20, 4 KO) TKO 2 (8) 22 czerwca 1993 Stany Zjednoczone Trump Taj Mahal, Atlantic City
Zwycięstwo 11-0 Stany Zjednoczone Kevin P. Porter (14-10-2, 8 KO) KO 3 (8) 15 maja 1993 Stany Zjednoczone Eagles Auditorium, Milwaukee
Zwycięstwo 10-0 Stany Zjednoczone Bobby Crabtree (46-25-1, 43 KO) TKO 2 (10), 1:14 26 marca 1993 Stany Zjednoczone Union Hall, Countryside
Zwycięstwo 9-0 Stany Zjednoczone Andre Crowder (6-21-2, 2 KO) TKO 1 (6) 5 lutego 1993 Stany Zjednoczone Eagles Auditorium, Milwaukee
Zwycięstwo 8-0 Stany Zjednoczone Eddie Taylor (31-16-1, 17 KO) TKO 1 (8), 2:49 5 grudnia 1992 Stany Zjednoczone Expo Center, Dolton
Zwycięstwo 7-0 Stany Zjednoczone Aaron Brown (18-32-2, 8 KO) TKO 2 (6) 3 października 1992 Stany Zjednoczone St. Andrews Gym, Chicago
Zwycięstwo 6-0 Stany Zjednoczone James Holley (3-26, 1 KO) KO 1 (6) 28 sierpnia 1992 Stany Zjednoczone Union Hall, Countryside
Zwycięstwo 5-0 Stany Zjednoczone Robert Smith (2-3-2, 2 KO) PTS 6 24 lipca 1992 Stany Zjednoczone Union Hall, Countryside
Zwycięstwo 4-0 Stany Zjednoczone Joey Christjohn (12-12-3, 7 KO) TKO 1 (6) 20 czerwca 1992 Stany Zjednoczone St. Andrews Gym, Chicago
Zwycięstwo 3-0 Stany Zjednoczone Charles Presswood (0-5, 0 KO) KO 1 (4) 27 marca 1992 Stany Zjednoczone Union Hall, Countryside
Zwycięstwo 2-0 Stany Zjednoczone Joe Jones (debiutant) KO 1 (4), 2:13 28 lutego 1992 Stany Zjednoczone Union Hall, Countryside
Zwycięstwo 1-0 Stany Zjednoczone Roosevelt Shuler (debiutant) TKO 3 (4) 7 lutego 1992 Stany Zjednoczone United Community Center, Milwaukee debiut zawodowy

TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty, TD – decyzja techniczna, DQ – dyskwalifikacja, NC – nie rozstrzygnięta

Procesy sądowe

[edytuj | edytuj kod]

Według zeznań świadka koronnego Jarosława Sokołowskiego, ps. „Masa” Gołota był członkiem grupy przestępczej Andrzeja Kolikowskiego, ps. „Pershing”, ściągającej haracze. Prokuratura nie potwierdziła tej kwestii i nie wszczęła postępowania przeciw bokserowi[23]. W maju 1990 Gołota pobił we Włocławku gości jednego z lokali, a następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Do Polski powrócił sześć lat później, otrzymując list żelazny. Za pobicie został skazany na karę roku pozbawiania wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na trzyletni okres próby[23].

Gołota utrzymywał kontakt z liderem gangu pruszkowskiego Andrzejem Kolikowskim, ps. „Pershing”, który jako kibic uczestniczył w walkach boksera w Stanach Zjednoczonych, m.in. w pojedynku z Michaelem Grantem w 1999[24]. W wywiadzie prasowym udzielonym w 2004 Gołota stwierdził: „byliśmy kolegami, to prawda”[25].

W 2002 Gołotę ścigano listem gończym w USA za niestawienie się w sądzie w związku z oskarżeniem o podawanie się za policjanta. W październiku tegoż roku oskarżono go w Polsce o ponowne wdanie się w bijatykę w hotelu w Sopocie, w związku z czym w marcu 2003 został zatrzymany, postawiono mu zarzuty i wypuszczono za kaucją 30 tys. zł. Dwa miesiące później, po niestawieniu się przezeń na jedną z rozpraw, sąd wydał w lipcu postanowienie o jego aresztowaniu, ale wkrótce – po przedstawieniu przez jego obrońców dowodów na to, że pięściarz w tym czasie przechodził rehabilitację – wycofał to postanowienie. We wrześniu 2004 prokuratura odstąpiła od dalszego prowadzenia z urzędu sprawy pobicia w Sopocie, a poszkodowany zrezygnował z wniesienia przeciw Gołocie oskarżenia prywatnego. Sprawę ostatecznie umorzono[26].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 1990 poślubił Mariolę (z d. Babicz), z wykształcenia prawniczkę i licencjonowaną sędzię bokserską[27][28]. Mają dwoje dzieci, Alexandrę (ur. 1991) i Andrzeja (ur. 1997)[29][30]. Mieszkają w Northbrook, niedaleko Chicago[31].

Andrzej Gołota (2014)

Odniesienia w kulturze

[edytuj | edytuj kod]
  • W 1998 na polskim rynku wydawniczym pojawiła się książka „Andrzej Gołota – Pierwsza autoryzowana biografia”, której autorami są: Stefan Bieńkowski, Przemysław Garczarczyk, Bogusław Kubisz i Krzysztof Rzeszot ISBN 83-86156-01-5.
  • Do osoby Gołoty odnosił się tekst utworu zespołu Kazik na Żywo „Andrzej Gołota”, wydany na albumie pt. Las Maquinas de la Muerte (1999)[32][33][34].
  • Grupa hip-hopowa Projekt Nasłuch stworzyła w 2011 utwór będący hołdem dla Gołoty[35].
  • W 2016 Gołota został wprowadzony do Galerii Sław Boksu – Illinois Boxing Hall of Fame[36].

Udział w programach telewizyjnych

[edytuj | edytuj kod]

Reklama

[edytuj | edytuj kod]

Wystąpił w amerykańskiej reklamie zachęcającej do udziału w spisie powszechnym Census 2010[38].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Gołota śmiał się z Adamka. gwizdek24.se.pl, 24 października 2009. [zarchiwizowane z tego adresu (30 sierpnia 2011)].
  2. ↑ BoxRec ratings: Poland, pound-for-pound, active and inactive, BoxRec [dostęp 2021-01-08].
  3. ↑ Andrzej Gołota mistrzem Europy. „Trybuna Śląska”. 221, s. 8, 22 września 1986. 
  4. ↑ 9. European Junior Championships – Copenhagen, Denmark – September 15-21 1986. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2017-09-04]. (ang.).
  5. ↑ Boxing Encyclopedia. (ang.).
  6. ↑ Boxing Encyclopedia. (ang.).
  7. ↑ Boxing Encyclopedia. (ang.).
  8. ↑ Luis Escobar: Lewis KO’s Golata In One. The Boxing Times. [dostęp 2007-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-11)]. (ang.).
  9. ↑ SATKurier.pl / Polonica / Telewizja Polsat kończy 20 lat – poznajmy jej historie.
  10. ↑ Boxing Encyclopedia. (ang.).
  11. ↑ John Gregg: Iron Mike Makes Golota Quit. The Boxing Times. [dostęp 2007-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-11)]. (ang.).
  12. ↑ Luis Escobar: Champ Byrd And Golota Battle To A Spirited Draw. The Boxing Times. [dostęp 2007-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-11)]. (ang.).
  13. ↑ John Gregg: Ruiz Dropped Twice Outlasts Golata. The Boxing Times. [dostęp 2007-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-11)]. (ang.).
  14. ↑ Robert Hoffman, Jacob Chavez: Brewster annihilates Golota!. Fightnews.com. (ang.).
  15. ↑ Ryszard Koczura: Adamek punishes Pineda; Golota crushes Bates!. Fightnews.com. (ang.).
  16. ↑ Matt Richardson, Jason Stern: Peter Wakes Up from Nightmare!; McBride Pole-Axed!. Fightnews.com. (ang.).
  17. ↑ Matt Richardson, Rick Scharmberg: Jones defeats Trinidad!. Fightnews.com. (ang.).
  18. ↑ Polsat Boxing Night: Gołota vs. Saleta. bokser.org. [dostęp 2012-12-29]. (pol.).
  19. ↑ Ostatnia walka Andrzeja Gołoty, legenda boksu zakończyła karierę. onet.pl. [dostęp 2014-10-26]. (pol.).
  20. ↑ Marcin Szyndrowski, Krotoszyn: Andrzej Gołota odwiedził halę sportową i wziął udział w oficjalnym uruchomieniu klubu bokserskiego jego imienia [ZDJĘCIA] [online], Gloswielkopolski.pl [dostęp 2018-12-06] (pol.).
  21. ↑ Łukasz Cichy, Andrzej Gołota zwiedził Krotoszyn i Zduny [ZDJĘCIA] [online], krotoszyn.naszemiasto.pl, 8 listopada 2018 [dostęp 2018-12-06] (pol.).
  22. ↑ The Associated Press, PLUS: BOXING; Tyson Tests Positive For Marijuana, „The New York Times”, 19 stycznia 2001, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
  23. ↑ a b Magdalena Rubaj, Maciek Glinka: Gołota, przyjaciel gangsterów?. wiadomosci.wp.pl, 19 kwietnia 2004. [dostęp 2015-01-13].
  24. ↑ Ewa Ornacka, Piotr Pytlakowski: Nowy alfabet mafii. Najnowsze losy polskiej przestępczości zorganizowanej. Poznań: Dom Wydawniczy „Rebis”, 2013, s. 99. ISBN 978-83-7818-440-9.
  25. ↑ Gołota: nie byłem gorylem „Pershinga”. wiadomosci.wp.pl, 20 kwietnia 2004. [dostęp 2015-01-13].
  26. ↑ Gołota wolny od zarzutu. [dostęp 2010-05-29].
  27. ↑ Mariola Gołota sędzią bokserskim (zdj. Marcin Kondek).
  28. ↑ Nowości – Żona Gołoty zrobi karierę w ringu?
  29. ↑ Mistrzowie sportu – ZEW KRWI.
  30. ↑ Andrzej Gołota przygotowuje się do Wigilii (zdj. Marcin Kondek).
  31. ↑ Gołota: ostatni taniec sprzedawcy marzeń. Historia wrażliwego, zabawnego mruka. [w:] Przegląd Sportowy [on-line]. 2014-10-27. [dostęp 2024-01-15].
  32. ↑ Kazik Staszewski, Rafał Księżyk: Idę tam, gdzie idę. Autobiografia. Wydawnictwo Kosmos Kosmos, 2015, s. 276. ISBN 978-83-942140-1-2.
  33. ↑ Przemysław Osiak: Kazik wstydził się podejść do Gołoty. "Jeśli komuś się wydaje, że to jakiś debil...". przegladsportowy.onet.pl, 2021-06-09. [dostęp 2024-06-28].
  34. ↑ Knż - Las Maquinas de la Muerte [CD]. sprecords.pl. [dostęp 2024-06-28].
  35. ↑ News – Projekt Nasłuch – w hołdzie Andrzejowi Gołocie! Nowy numer – Rap Graffiti Breakdance Hip-Hop.pl. hip-hop.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-29)].
  36. ↑ Gołota wprowadzony do Galerii Sław Boksu (Illinois Boxing Hall of Fame). boxrec.com. [dostęp 2016-11-07].
  37. ↑ 14 par w 12. edycji “Tańca z gwiazdami”. [w:] Wirtualne Media [on-line]. wirtualnemedia.pl, 2010-09-01. [dostęp 2015-02-16]. (pol.).
  38. ↑ Dziennik.pl: Zobacz, jak Gołota pomaga liczyć ludzi. 2010-05-27. [dostęp 2010-06-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-30)]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Polscy medaliści na Letnich Igrzyskach Olimpijskich Seul 1988
Złoto
Srebro
Indywidualnie
Drużynowo
Brąz
Indywidualnie
Drużynowo

Flaga olimpijska

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Gołota&oldid=74916005”