Przejdź do zawartości

Bitwa u źródła Cresson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa u źródła Cresson
wyprawy krzyżowe
ilustracja
Czas

1 maja 1187

Miejsce

u źródła Cresson

Terytorium

Ziemia Święta

Wynik

przegrana krzyżowców

Strony konfliktu
Templariusze
Joannici
Ajjubidzi
Dowódcy
Gerard de Ridefort
Roger de Moulins
Jakub de Mailly
Gokbori
Siły
590
  • 90 templariuszy
  • 10 joannitów
  • 40 świeckich rycerzy
  • 400 piechoty
  • 50 turkopoli
700 lub 7000
Straty
większość (tylko 3 się uratowało)
Położenie na mapie Izraela
Mapa konturowa Izraela, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
32°44′06,3″N 35°21′16,3″E/32,735083 35,354528

Bitwa u źródła Cresson rozegrała się 1 maja 1187 r. między wojskami Ajjubidów pod wodzą Keukburiego a oddziałem krzyżowców pod dowództwem wielkich mistrzów templariuszy i joannitów: Gerarda de Ridefort i Rogera de Moulins.

Prolog

[edytuj | edytuj kod]

Pragnąc pojednać hrabiego Trypolisu Rajmunda III z nowym królem Gwidonem z Jerozolimy wyruszyła delegacja na czele z arcybiskupem Tyru oraz mistrzami joannitów i templariuszy. W tym czasie duży oddział muzułmański, po uzyskaniu zgody hrabiego Trypolisu, przejeżdżał przez jego ziemie w celu dokonania rekonesansu w okolicach należącej do Królestwa Jerozolimskiego Akki. Na wieść o obecności w pobliżu swego miejsca postoju oddziału muzułmańskiego, Gerard de Ridefort zarządził wymarsz, jednocześnie wzywając do pomocy przebywający w pobliżu oddział templariuszy pod wodzą marszałka zakonu Jakuba de Mailly. Arcybiskup Tyru pozostał w Nazarecie. Do ekspedycji przyłączyła się również grupa świeckich rycerzy. Docierając na miejsce Frankowie ujrzeli muzułmanów pojących konie przy źródle Cresson. Przewaga przeciwnika była miażdżąca, w związku z tym mistrz joannitów i marszałek templariuszy radzili się wycofać, lecz Ridefort nie chciał tego słuchać, zarzucając im tchórzostwo. De Mailly odpowiedział mu słowami: „Umrę w obliczu wroga jak zacny człowiek. To wy zawrócicie niczym zdrajca”. Słowa te miały okazać się prorocze.

Liczebność stron

[edytuj | edytuj kod]

Frankowie dysponowali 140 rycerzami – 90 templariuszami, 10 joannitami i 40 rycerzami świeckimi – oraz oddziałem piechoty, około 400 ludzi i zastępem turkopoli. Siły ajjubidzkie wynosiły 700 żołnierzy[1]. Kronikarze Ernoul i Ibn al-Asir podają liczbę 7 tys., ale najprawdopodobniej są to dane przesadzone[2].

Rycerze frankijscy natarli pierwsi, pozostawiając swoją piechotę głęboko z tyłu, lecz mimo zaskoczenia, Turcy wytrzymali natarcie i przeszli do kontruderzenia. Rozgorzała zaciekła walka wręcz, w której zadecydowała przygniatająca przewaga liczebna muzułmanów. Po zniszczeniu jazdy muzułmanie zwrócili się ku piechocie, którą szybko rozbili. Całe starcie trwało kilkanaście minut. Zwycięzcy wzięli do niewoli obserwujących bitwę mieszczan z Nazaretu, a głowy pokonanych krzyżowców zatknęli na swoich włóczniach i przed nocą wycofali się za Jordan.

Bilans

[edytuj | edytuj kod]

Z oddziału frankijskiego uratowało się tylko 3 rycerzy. Byli to templariusze, a wśród nich ich wielki mistrz Gerard de Ridefort, sprawca klęski. Zginął wielki mistrz joannitów, jak i walczący do końca Jakub de Mailly, którego zdołały pokonać dopiero strzały muzułmańskie. Straty wojsk saraceńskich są nieznane.

Bitwa stała się zapowiedzią klęski, jaka spotkała Królestwo Jerozolimskie jeszcze w tym roku. Pozbawiła je grupy bardzo doświadczonych i mężnych rycerzy, którzy stanowiliby istotne wsparcie dla królestwa w decydującym starciu z Saladynem.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. P. Biziuk „Hattin 1187”, wyd. Bellona
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Damian Podoba. Prywatne spory przyczyną kryzysu królestwa jerozolimskiego w XII w. Konflikt Gerarda z Ridefort i Rajmunda III z Trypolisu. „Koło Historii”. 16, s. 37–52, 2015. ISSN 1505-8530. [dostęp 2018-08-09].  Zob. s. 45–46.