Przejdź do zawartości

Bronisław Noël

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronisław Noël
Ilustracja
Bronisław Noël
pułkownik dyplomowany artylerii pułkownik dyplomowany artylerii
Pełne imię i nazwisko

Bronisław Antoni Marian Noël

Data i miejsce urodzenia

23 marca 1897
Łańcut

Data i miejsce śmierci

21 sierpnia 1979
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1915–1947

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 Dywizja Pancerna

Stanowiska

zastępca dowódcy dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania francuska

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania) Medal Brązowego Lwa (Holandia) Oficer Orderu Leopolda (Belgia) Krzyż Wojenny z brązową palmą (Belgia) (1940–1945) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja)

Bronisław Antoni Marian Noël (ur. 23 marca 1897 w Łańcucie, zm. 21 sierpnia 1979 w Londynie) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, mianowany generałem brygady przez Władysława Andersa w 1964, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 23 marca 1897 w Łańcucie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Romualda Stanisława i Wandy z Firlej-Bielańskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do c. k. Gimnazjum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu (1907–1911) i c. k. Gimnazjum II z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu (1911–1914). Klasę ósmą gimnazjum ukończył w 1915 w Wiedniu i tam zdał maturę.

16 sierpnia 1915 został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii, do baterii zapasowej Dywizjonu Artylerii Konnej Nr 11. W maju 1916, po ukończeniu szkoły oficerów rezerwy, został wysłany na front do macierzystego dywizjonu, który został przemianowany na Dywizjon Artylerii Konnej Nr 4. Walczył w szeregach 2. i 3. baterii na stanowisku podoficera zwiadowczego, oficera zwiadowczego i komendanta plutonu. Od lutego 1917 przebywał w szpitalu, a następnie w baterii zapasowej dywizjonu. W październiku 1917 został ponownie wysłany na front do macierzystej jednostki, która została przemianowana na Pułk Artylerii Polowej Nr 4 K. Walczył w szeregach 5. baterii jako komendant plutonu i oficer zwiadowczy. Awansował na podporucznika rezerwy ze starszeństwem z 16 sierpnia 1917. Wracając z frontu serbskiego został w Małopolsce Wschodniej zatrzymany i uwięziony przez Ukraińców.

27 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Wydziału Wojskowego Polskiej Komisji Likwidacyjnej Galicji i Śląska Cieszyńskiego w Krakowie na stanowisko oficera ordynansowego i tłumacza. 9 kwietnia 1919 został przydzielony do rezerwy oficerów artylerii przy Dowództwie Artylerii w Krakowie, a 21 maja przeniesiony do Korpuśnych Warsztatów Broni w Podgórzu na stanowisko dowódcy pododdziału. 17 sierpnia 1919 został przeniesiony do Zbrojowni w Krakowie na stanowisko młodszego oficera pododdziału. 7 października 1919 został skierowany na urlop akademicki. 1 grudnia tego roku został mianowany z dniem 1 grudnia 1919 porucznikiem w artylerii[1]. 7 lutego 1920 wrócił z urlopu i objął funkcję adiutanta Zbrojowni i zastępcy dowódcy pododdziału. 1 lipca 1920 został przeniesiony do 4 Dywizjonu Artylerii Konnej. Na fronie pełnił obowiązki dowódcy plutonu i I oficera 1. baterii. 1 stycznia 1921 został dowódcą 1. baterii.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 215. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2]. Od 1 grudnia 1922 do 15 września 1923 był słuchaczem kursu w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu. Po ukończeniu kursu ponownie dowodził baterią. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień kapitana ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 130. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim na stanowisko młodszego oficera grupy ćwiczebnej[4]. W lipcu 1928 został przeniesiony do składu osobowego inspektora armii, generała dywizji Jana Romera na stanowisko oficera ordynansowego[5][6]. 6 lipca 1929 został przeniesiony do 1 pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie[7]. W 1929 odbył trzymiesięczny staż w innych rodzajach broni, a od 15 października do 15 grudnia 1929 ukończył Kurs Próbny przy Wyższej Szkoły Wojennej. 29 grudnia 1929 został powołany na dwuletni kurs do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[8]. 2 września 1930, po ukończeniu pierwszego roku studiów, został skierowany do Wyższej Szkoły Wojennej (franc. École Supérieure de Guerre) w Paryżu[9]. 17 grudnia 1931 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1932 stopień majora w korpusie oficerów artylerii i 11. lokatą[10]. 1 listopada 1932 otrzymał tytuł oficera dyplomowanego i został przeniesiony do Oddziału III Sztabu Głównego[11]. 28 września 1933 został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 18 Dywizji Piechoty w Łomży[12]. Od maja 1936 dowodził dywizjonem w 30 pułku artylerii lekkiej w Brześciu. Od maja do października 1937 przebywał na stażu w armii rumuńskiej. Następnie wykonywał obowiązki attaché wojskowego w Poselstwie RP w Pradze[13]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 35. lokatą w korpusie oficerów artylerii[14].

W lipcu 1939 został wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału II Sztabu Armii „Karpaty”. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej[15]. 9 czerwca 1942 objął obowiązki szefa sztabu 1 Dywizji Pancernej[16]. Od października 1943 do 1 lutego 1946 dowodził artylerią dywizyjną 1 Dywizji Pancernej. Od lutego 1946 do 10 czerwca 1947 był zastępcą dowódcy 1 Dywizji Pancernej[17][18].

Naczelny Wódz, generał broni Władysław Anders mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964 w korpusie generałów[19].

Zmarł 21 sierpnia 1979 w Londynie. Prochy pochowane na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (pas 5, wsch.).

Grób gen. Bronisława Noela na cmentarzu Rakowickim

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 100 z 31 grudnia 1919, poz. 4412.
  2. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 204.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 176.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 305.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928, s. 230.
  6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 435, 463.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 197.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 376.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 184.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931, s. 400.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933, s. 84, 99.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933, s. 199.
  13. Rocznik Służby Zagranicznej 1938 ↓, s. 53, 252.
  14. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 469.
  15. Dalecki 1989 ↓, s. 13, 140, 141, 347, 377.
  16. Tym 2009 ↓, s. 130.
  17. Wysocki 1994 ↓, s. 266.
  18. Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 137 wg autorów od lutego 1946 do 1947 pełnił służbę w Sztabie Naczelnego Wodza.
  19. Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 137.
  20. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 371.
  21. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 107.
  22. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 26, Nr 5 z 31 grudnia 1978. 
  23. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 71.
  24. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 16 czerwca 1922, s. 446.
  25. M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131.
  26. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1936, s. 2.
  27. a b c d e f g h i j k Noel, Bronislaw Antoni Marian - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2022-05-21].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]