Przejdź do zawartości

Bronisław Rakowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronisław Rakowski
Ilustracja
1942
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

20 czerwca 1895
Szczucin, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

28 grudnia 1950
Buenos Aires, Argentyna

Przebieg służby
Lata służby

1914–1947

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty
1 Pułk Ułanów Legionów Polskich
7 Pułk Ułanów Lubelskich
12 Pułk Ułanów Podolskich
Wojskowe Biuro Historyczne
Front Południowy
8 Dywizja Piechoty
Armia Polska na Wschodzie
2 Warszawska Brygada Pancerna
2 Warszawska Dywizja Pancerna

Stanowiska

dowódca pułku kawalerii
szef biura
szef sztabu frontu
szef sztabu armii
dowódca brygady pancernej
dowódca dywizji pancernej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
I wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania włoska 1944-1945

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Wojska Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino Komandor Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Włochy) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Korony Rumunii Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania) Medal Obrony (Wielka Brytania) Gwiazda Italii (Wielka Brytania) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Gen. Harold Alexander dekoruje gen. Bronisława Rakowskiego. Bitwa o Ankonę 1944

Bronisław Stanisław Rakowski (ur. 20 czerwca 1895 w Szczucinie, zm. 28 grudnia 1950 w Buenos Aires) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1912 roku zdał maturę w Wyższej Szkole Realnej w Krakowie[1]. Studiował w Akademii Górniczej w Leoben, działał w Związku Strzeleckim.

W latach 1914–1917 służył w I Brygadzie Legionów Polskich w 1 pułku piechoty oraz 1 pułku ułanów. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem bardzo dobrym w stopniu wachmistrza szefa[2]. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austro-węgierskiej, a potem internowany na Węgrzech.

W listopadzie 1918 w Lublinie współorganizował 3 pułk Ułanów Śląskich. Walczył w Galicji w wojnie polsko-ukraińskiej i w wojnie polsko-bolszewickiej. Był dwukrotnie ranny.

W okresie od czerwca 1919 do listopada[3] 1926 był dowódcą kolejno plutonu, szwadronu i dywizjonu oraz II zastępcą dowódcy 7 pułku Ułanów Lubelskich. W latach 1926–1928 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 31 października 1928, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział służbowy do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko głównego kierownika wyszkolenia bojowego[4][5]. 23 grudnia 1929 roku ogłoszono jego przeniesienie do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy taktyki kawalerii[6].

Od sierpnia 1931 roku dowodził 12 pułkiem Ułanów Podolskich w Białokrynicy. 17 grudnia 1933 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[7]. W lutym 1936 roku został wyznaczony na stanowisko szefa Wojskowego Biura Historycznego w Warszawie[3], funkcję pełnił do 5 września 1939.

W czasie agresji III Rzeszy na Polskę 1939 był szefem sztabu Frontu Południowego i obrony Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji Lwowa przed Armią Czerwoną nie poszedł do niewoli sowieckiej. Podczas próby przejścia granicy polsko-węgierskiej w Karpatach aresztowany przez NKWD, do sierpnia 1941 więziony na Łubiance w Moskwie.

Uwolniony na podstawie układu Sikorski–Majski, został od listopada 1941 do marca 1942[3] najpierw dowódcą Ośrodka Organizacyjnego PSZ w ZSRR, a następnie dowódcą kolejno 8 i od marca do września 1942[3] 5 Dywizji Piechoty. W 1941 został awansowany do stopnia generała brygady. Od września 1942 do sierpnia 1943 był szefem Sztabu Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie do stycznia 1945 dowódcą 2 Brygady Pancernej[8], z którą odbył kampanię włoską 2 Korpusu Polskiego.

Po bitwie o Bolonię – gen. Władysław Anders (1. z prawej) w towarzystwie m.in. gen. Bronisława Rakowskiego (stoi 2. z lewej) na wieży czołgu M4 Sherman.

W latach 1945–1947 dowodził 2 Warszawską Dywizją Pancerną. Po demobilizacji emigrował do Argentyny. Autor licznych prac o historii i taktyce kawalerii. Zmarł w Buenos Aires 28 grudnia 1950, został pochowany na cmentarzu Ezpeleta w Quilmes.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Grzegorz Małachowski (red.): W Krakowie przy Studenckiej: Księga Pamiątkowa wydana z okazji Jubileuszu 130-lecia V Liceum Ogólnokształcacego im. A. Witkowskiego w Krakowie. 1871–2001. Kraków: Oficyna Wydawnicza TEXT, 2001, s. 219. ISBN 83-88934-02-3.
  2. CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
  3. a b c d O kawalerii polskiej XX wieku, s. 109.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 364-365.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 413.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 385.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 18 grudnia 1933 roku, s. 301.
  8. Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 154.
  9. a b c d e f g h i j k l Gen. bryg. Bronisław Stanisław Rakowski. 2korpuspolski.pl. [dostęp 2017-09-11].
  10. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 371.
  11. Dekret Wodza Naczelnego L. 3368 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1822)
  12. M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  13. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 17, 11 listopada 1936. 
  14. M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  15. a b c d e f g Rakowski, Bronislaw Stanislaw. tracesofwar.nl. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  16. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  17. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]