Cass Elliot
 Cass Elliot (1973) | |
| Imię i nazwisko |
Ellen Naomi Cohen |
|---|---|
| Pseudonim |
Mama Cass Elliot |
| Data i miejsce urodzenia |
19 września 1941 |
| Data i miejsce śmierci |
29 lipca 1974 |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1959-1974 |
| Wydawnictwo |
Revolver |
| Zespoły | |
| The Mamas & the Papas | |
| |
| Strona internetowa | |
Cass Elliot, właściwie Ellen Naomi Cohen (ur. 19 września 1941 w Baltimore, zm. 29 lipca 1974 w Londynie[1]) – amerykańska wokalistka, najbardziej znana pod pseudonimem, Mama Cass, choć sama za nim nie przepadała[2]. Członkini folk rockowego zespołu The Mamas & the Papas. Po rozpadzie grupy kontynuowała karierę solową.
Wczesne życie
[edytuj | edytuj kod]Ellen Naomi Cohen urodziła się 19 września 1941 roku w Baltimore, w stanie Maryland. Była córką Philipa Cohena (1916–1962[3]) i Bessie z domu Levine (1915–1994[4]), pochodzących z żydowskiej rodziny imigrantów z Rosji. Jej ojciec prowadził food trucka, który dostarczał żywność budowlańcom[5], a matka była pielęgniarką[6]. Miała dwoje młodszego rodzeństwa — siostrę Leah (ur. 1948[7]) i brata Josepha (1951-2016[8]). Cohenowie mieszkali w Alexandrii w stanie Wirginia, a gdy Elliot miała piętnaście lat, przenieśli się do Baltimore[5].
Elliot porzuciła szkołę średnią krótko przed jej ukończeniem, żeby skupić się na rozwijaniu kariery muzycznej, a w 1961 roku przeniosła się do Nowego Jorku (opowiada o tym tekst Creeque Alley — jednej z piosenek zespołu The Mamas & the Papas).
Kariera
[edytuj | edytuj kod]Cass Elliot zdobyła popularność jako członkini zespołu The Mamas & the Papas, w skład którego wchodzili John Phillips, Michelle Phillips i Denny Doherty. Grupa powstała w 1965 roku i szybko zdobyła międzynarodową sławę dzięki takim przebojom jak California Dreamin' oraz Monday, Monday[9].
Zespół nagrał cztery albumy studyjne: If You Can Believe Your Eyes and Ears (1966)[10], The Mamas & the Papas (1966)[11], Deliver (1967)[12] oraz The Papas & The Mamas (1968)[13] — ich drugi album o tym tytule. W 1967 roku zespół otrzymał nagrodę Grammy za utwór Monday, Monday[14].
Po rozpadzie zespołu Elliot rozpoczęła karierę solową[15]. Jej debiutancki album Dream a Little Dream (1968) zawierał jej najbardziej znany solowy utwór o tym samym tytule[16].
W kolejnych latach wydała kilka innych albumów, w tym Bubblegum, Lemonade, and... Something for Mama (1969)[17] oraz Make Your Own Kind Of Music (1969)[18]. Elliot występowała również w popularnych programach telewizyjnych, takich jak The Johnny Carson Show oraz The Smothers Brothers Comedy Hour.
W 1971 roku rozpoczęła współpracę z Daveem Masonem, członkiem zespołu Traffic, i nagrali wspólnie album Dave Mason & Cass Elliot. Album nie odniósł znaczącego sukcesu komercyjnego[19]. W 1972 roku wydała album Don't Call Me Mama Anymore[20], w którym próbowała odciąć się od swojego dotychczasowego pseudonimu „Mamy Cass”, ponieważ czuła, że nawiązuje do jej wagi[21].
Śmierć i pogrzeb
[edytuj | edytuj kod]
28 lipca 1974, Cass Elliot brała udział w imprezie z okazji 31 urodzin Micka Jaggera[22]. Następnie udała się przyjęcie zorganizowane przez angielską aktorkę Georgię Brown na cześć Elliot, by uczcić dwa tygodnie jej udanych koncertów. Piosenkarka miała wówczas kłopoty z oddychaniem[5]. Po przyjęciu udała się na imprezę amerykańskiego dziennikarza, Jacka Martina. Była w dobrym nastroju, ale wyglądała na schorowaną[5]. O godzinie 20 opuściła imprezę, twierdząc, że jest bardzo zmęczona i musi wypocząć[22].
Zasnęła w mieszkaniu piosenkarza Harry'ego Nillsona w dzielnicy Mayfair, który zgodził się ją przenocować[22]. Kilka godzin później, Cass Elliot zmarła we śnie 29 lipca 1974 roku w wieku 32 lat[23]. Początkowo spekulowano, że przyczyną jej śmierci było zadławienie się kanapką z szynką, jednak sekcja zwłok wykazała, że przyczyną zgonu był zawał serca[24]. W jej organizmie nie odnaleziono żadnych śladów nielegalnych substancji[22]. Cztery lata później w tym samym mieszkaniu, zmarł perkusista zespołu The Who, Keith Moon — również w wieku 32 lat[22].
Ciało Elliot zostało skremowane. Została pochowana na cmentarzu w Los Angeles[25].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Cass Elliot była dwukrotnie zamężna. W 1963 roku zawarła zaaranżowane małżeństwo z Jimim Hendricksem, które miało na celu pomóc mu uniknąć powołania do wojska podczas wojny wietnamskiej[26]. Związek zakończył się w 1968 roku[27]. W 1971 roku Elliot poślubiła dziennikarza Donalda von Wiedenmana, jednak to małżeństwo również zakończyło się rozwodem po kilku miesiącach[28].
W 1966 roku zaszła w ciążę z Chuckiem Dayem, a 26 kwietnia 1967 roku urodziła córkę, Owen Vanessę Elliot-Kugell[29]. Wokalistka nigdy nie ujawniła tożsamości ojca swojej córki, ale wiele lat później Michelle Phillips — koleżanka Elliot z zespołu The Mamas & the Papas — pomogła Owen w poznaniu jej biologicznego ojca[30]. Po śmierci Elliot opiekę nad Owen przejęła jej ciotka, Leah Kunkel[31].
W 1988 roku David Crosby ujawnił, że zażywał wspólnie z Elliot opiaty i kokainę[32].
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]
Nagrania Cass Elliot i zespołu The Mamas & the Papas są obecne w kulturze popularnej i często wykorzystywane w ścieżkach dźwiękowych produkcji filmowych i telewizyjnych.
Kilka utworów znalazło się w filmie Wspaniała rzecz, gdzie pojawia się wątek nastolatki zafascynowanej artystką[33]. Jej piosenka Make Your Own Kind of Music została wykorzystana w drugim sezonie serialu Lost w odcinkach „Man of Science, Man of Faith”, „Adrift” oraz „Flashes Before Your Eyes”[34]. Wystąpiła także jako postać w animowanym serialu Nowy Scooby Doo w odcinku „Nawiedzona wytwórnia słodyczy” oraz w odcinku „Tajemne serum” z serialu Scooby Doo i Brygada Detektywów[35]. Jej utwory pojawiły się również w dziewiątym odcinku ósmego sezonu serialu Dexter[36].
Cass Elliot otrzymała 2735 gwiazdę na Alei Gwiazd w Los Angeles 3 października 2022 roku[37].
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]- Dream a Little Dream (1968)
- Bubblegum, Lemonade, and... Something for Mama (1969)
- Make Your Own Kind of Music (1969)
- Mama's Big Ones (1970)
- Dave Mason & Cass Elliot (1971)
- Cass Elliot (1972)
- The Road Is No Place for a Lady (1972)
- Don't Call Me Mama Anymore (1973)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nick Talevski: Rock Obituaries – Knocking On Heaven's Door. Omnibus Press, 2010, s. 154. ISBN 978-0-85712-117-2.
- ↑ Jerry Hopkins, The Rolling Stone Interview: Cass Elliot, Rolling Stone, 26 października 1968 [dostęp 2024-07-11] (ang.).
- ↑ Phillip Zachary Cohen [online], Find a Grave [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Bess "Bessie" Levine Cohen [online], Find a Grave [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ a b c d Eddi Fiegel, Dream a Little Dream of Me, Macmillan, 20 czerwca 2013, s. 19, 26-27, 360, ISBN 978-0-230-77241-0 (ang.).
- ↑ David B. Green, This Day in Jewish History Singer Cass Elliot Dies [online], Haaretz, 29 lipca 2014 [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Leah Kunkel - Biography [online], IMDb [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Joseph William "Joe" Cohen [online], Find a Grave [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ The Mamas & the Papas [online], AllMusic [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ If You Can Believe Your Eyes and Ears [online], AllMusic [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ The Mamas & the Papas [online], AllMusic [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Deliver [online], AllMusic [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ The Mamas & the Papas [online], AllMusic [dostęp 2019-09-14] (ang.).
- ↑ Grammy Awards, All GRAMMY Awards and Nominations for Mamas And The Papas, Grammy Awards [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Peter S. Taback, "Mama" Cass Elliot [online], Jewish Women's Archive, 27 lutego 2009 [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Dream a Little Dream of Me [online], AllMusic [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Bubble Gum, Lemonade &.... Something for Mama [online], AllMusic [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Make Your Own Kind Of Music [online], AllMusic [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Sam Stone, Something To Make You Happy: Cherry Red Reissues "Dave Mason and Cass Elliot" [online], The Second Disc, 5 lutego 2019 [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Cass Elliot - Don't Call Me Mama Anymore [online], AllMusic [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Jim Farber, ‘The truth was just too painful’: the highs and lows of Mama Cass [online], The Guardian, 7 maja 2024 [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ a b c d e The Death of Cass Elliot and Keith Moon at Harry Nilsson’s Macabre Mayfair Flat [online], Flashbak, 4 stycznia 2020 [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Cass Elliot: Zadławiła się kanapką na śmierć?. muzyka.interia.pl. [dostęp 2014-07-29].
- ↑ Colin Paterson, Mama Cass 'didn't choke to death on a ham sandwich', daughter says [online], BBC, 6 maja 2024 [dostęp 2024-07-11] (ang.).
- ↑ Charlie Leduff, Comeback for Resting Place of Movie Stars [online], New York Times, 1 grudnia 2002 [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Mama Cass [online], Hot Shot Digital [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Meet the Mugwumps [online], Laurel Canyon, 17 maja 2007 [dostęp 2024-09-14] [zarchiwizowane z adresu 2008-02-21] (ang.).
- ↑ Milestones, Time, 12 lipca 1971 [dostęp 2024-09-14] [zarchiwizowane z adresu 2007-04-28] (ang.).
- ↑ Cass Elliot’s Daughter Talks About the Star’s Bravery [online], NextTribe, 6 maja 2024 [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Sheila Weller, California Dreamgirl [online], VanityFair, 20 listopada 2007 [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Roy Trakin, ‘Dedicated to the One I Love’: Cass Elliot’s Daughter Gets Her ‘Mama’ a Star on the Hollywood Walk of Fame [online], Variety, 2 października 2022 [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ David Crosby, Long Time Gone, Doubleday, 15 października 1988, s. 119-120, ISBN 0-385-24530-0 (ang.).
- ↑ Wspaniala rzecz (1996) Soundtracks. www.imdb.com. [dostęp 2016-09-02]. (ang.).
- ↑ Spin Staff, SPIN's 30 Best Musical Moments From TV's Latest Golden Age [online], Spin, 7 kwietnia 2014 [dostęp 2024-09-14] [zarchiwizowane z adresu 2020-01-29] (ang.).
- ↑ Cass Elliot episode of Scooby Doo to be released [online], The Mamas & the Papas Official, 4 kwietnia 2019 [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Dexter Soundtrack [online], IMDb [dostęp 2024-09-14] (ang.).
- ↑ Hollywood Walk of Fame, “Mama” Cass Elliot [online], Hollywood Walk of Fame [dostęp 2024-09-14] (ang.).
