Emilian (cesarz)

Emilian
Marcus Aemilius Aemilianus
	Cesarz rzymski
Okres	253
	Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia	ok. 210 ; Girba
Data śmierci	październik 253
	Moneta
	; Antoninian Emiliana z wyobrażeniem Marsa i inskrypcją MARTI PACIF(ero)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Emilian, Marcus Aemilius Aemilianus (ur. ok. 207/214?^[1], zm. październik 253) – cesarz rzymski od lata do października 253 r.

Życiorys

Pochodził z rzymskiej Mauretanii. Jego małżonką była znana jedynie ze świadectw numizmatycznych Gaja Kornelia Supera. Był zawodowym wojskowym, który osiągnął wysokie stanowiska w administracji państwowej. W końcu kariery piastował stanowisko namiestnika Mezji Górnej i Dolnej, zasłużonego skuteczną obroną tych prowincji przed najazdem Gotów. Latem 253 podległe mu wojska ogłosiły go cesarzem w opozycji do aktualnie panujących w Rzymie Treboniana i Woluzjana.

Dla zalegalizowania swej władzy uzurpator podjął marsz na Rzym, zamierzając uzyskać oficjalną sankcję dla swego panowania ze strony senatorów. W sierpniu przekroczył wschodnie Alpy i wkroczył do Italii. Przed oczekiwanym starciem pod Interamna Trebonian z synem ponieśli śmierć z rąk własnych żołnierzy, zaś Emilian uznany został za legalnego władcę przez senat. Koniec jego krótkotrwałych rządów nastąpił jesienią, gdy do północnej Italii wkroczyły wojska kolejnego pretendenta – Waleriana, ogłoszonego cesarzem przez legiony w Germanii i Recji. Emilian zamierzał mu się zbrojnie przeciwstawić, lecz wobec widocznej przewagi przeciwnika został w okolicach Spoletium zamordowany wcześniej przez własnych żołnierzy.

Przypisy

↑ A. Krawczuk podaje datę 210 (Poczet cesarzy rzymskich, dz. cyt., s. 73).

Bibliografia

Słownik cesarzy rzymskich (red. nauk. J. Prostko-Prostyński). Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2001, s. 153–154, ISBN 83-7177-185-1
Aleksander Krawczuk: Poczet cesarzy rzymskich. Dominat. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1991, s. 73–74

Linki zewnętrzne

Thomas Banchich: Marcus Aemilius Aemilianus w De Imperatoribus Romanis

[1] A. Krawczuk podaje datę 210 (Poczet cesarzy rzymskich, dz. cyt., s. 73).

[1]

Dynastia julijsko-klaudyjska	Oktawian August (27 p.n.e. – 14 n.e.) Tyberiusz (14–37) Kaligula (37–41) Klaudiusz (41–54) Neron (54–68)
Rok czterech cesarzy	Galba (68–69) Oton (69) Witeliusz (69)
Flawiusze	Wespazjan (69–79) Tytus (79–81) Domicjan (81–96)
Dynastia Antoninów	Nerwa (96–98) Trajan (98–117) Hadrian (117–138) Antoninus Pius (138–161) Marek Aureliusz (161–180) Lucjusz Werus (161–169) Kommodus (180–192)
Bez dynastii	Pertynaks (193) Didiusz Julianus (193)
Sewerowie	Septymiusz Sewer (193–211) Geta (211–212) Karakalla (211–217) Makrynus (217–218) Diadumenian (218) Heliogabal (218–222) Aleksander Sewer (222–235)
Kryzys wieku III	Maksymin Trak (235–238) Gordian I i Gordian II (238) Pupien i Balbin (238) Gordian III (238–244) Filip I Arab (244–249) Filip II (247–249) Decjusz (249–251), Herenniusz i Hostylian (251) Trebonian Gallus i Woluzjan (251–253) Emilian (253) Walerian I (253–260) Galien (253–268) Klaudiusz II Gocki (268–270) Kwintyllus (270) Aurelian (270–275) Tacyt (275–276) Florian (276) Probus (276–282) Karus (282–283) Numerian (283–284) i Karinus (283–285)
Tetrarchia i Dynastia konstantyńska	Dioklecjan (284–305) Maksymian (286–305) Konstancjusz I Chlorus (293–306) Galeriusz (293–311), Sewer II (305–307), Maksymin Daja (305–313) Maksencjusz (306–312) Konstantyn I Wielki (306–337), Licyniusz (308–324) i Licyniusz II (317–324) Konstantyn II (337–340) Konstans I (337–350) i Konstancjusz II (337–361) Julian Apostata (361–363) Jowian (363–364)
Dynastia walentyniańska	Walentynian I (364–375), Walens (364–378), Gracjan (367–383), Walentynian II (375–392) i Eugenius (392–394)
Dynastia teodozjańska	Teodozjusz I Wielki (392–395)
Cesarstwo zachodniorzymskie	Honoriusz (395–423) Konstancjusz III (421) Jan (423–425) Walentynian III (425–455) Petroniusz Maksymus (455) Awitus (455–456) Majorian (457–461) Libiusz Sewer (461–465) Antemiusz (467–472) Olibriusz (472) Gliceriusz (473–474) Juliusz Nepos (474–475) Romulus Augustulus (475–476)