Przejdź do zawartości

Etsuko Inoue

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Etsuko Inoue
井上悦子
Państwo

 Japonia

Data i miejsce urodzenia

18 października 1964
Nakano

Wzrost

164 cm

Gra

praworęczna

Status profesjonalny

1982

Zakończenie kariery

1990

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

2 WTA

Najwyżej w rankingu

26 (14 marca 1988)

Australian Open

3R (1985, 1988)

Roland Garros

2R (1983, 1984)

Wimbledon

3R (1988)

US Open

2R (1983, 1984)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

34 (2 lutego 1987)

Australian Open

SF (1987)

Roland Garros

2R (1985)

Wimbledon

1R (1984, 1987)

US Open

1R (1983–1985, 1987)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Japonia
Igrzyska azjatyckie
złoto Nowe Delhi 1982 gra pojedyncza
srebro Nowe Delhi 1982 gra mieszana
brąz Nowe Delhi 1982 gra podwójna
brąz Nowe Delhi 1982 gra drużynowa

Etsuko Inoue (jap. 井上悦子), zamężna Kaneshiro (jap. 兼城) (ur. 18 października 1964 w Nakano) – tenisistka japońska, reprezentantka w Pucharze Federacji, olimpijka.

Czołowa zawodniczka japońska lat 80., swoimi startami połączyła epoki sukcesów Ann Kiyomury (deblowej mistrzyni Wimbledonu z 1975) i Kimiko Date (m.in. półfinalistki French Open z 1995). Pod koniec lat 80. była regularnie klasyfikowana w czołowej setce rankingu, osiągając w marcu 1988 pozycję nr 26 na liście WTA (pod koniec 1988 – nr 51, 1989 – nr 69, 1990 – nr 70). W 1983 wygrała w Tokio turniej Suntory Japan. W kolejnych latach była m.in. w półfinałach Suntory Japan, Singapore Open, Dow Classic (wszystkie w 1987) i Oklahomie (1989), wielu ćwierćfinałach turniejowych, III rundach wielkoszlemowych Australian Open i Wimbledonu (oba w 1988). Pokonała wiele znanych zawodniczek, m.in. Carling Bassett, Nicole Provis, Jo Durie, Patty Fendick, Zinę Garrison (na kortach trawiastych w Eastbourne), Sylvię Hanikę, Claudię Kohde-Kilsch, Betsy Nagelsen, Janę Novotną (w I rundzie Australian Open 1988), Evę Pfaff, Raffaellę Reggi, Marianne Werdel.

Inoue miała na koncie także sukcesy deblowe. Nie udało się jej wprawdzie wygrać żadnego turnieju, ale w parze z urodzoną na Tajwanie Kanadyjką Patricią Hy osiągnęła w 1987 półfinał wielkoszlemowego Australian Open. Mecz półfinałowy Inoue i Hy przegrały zdecydowanie – 1:6, 0:6 – z czołową wówczas parą Navrátilovą i Shriver. Rok później, również w parze z Hy, Japonka w Australian Open była w III rundzie (porażka z Graf i Smylie). Jej najwyższe miejsce w rankingu deblistek to 34. w lutym 1987, po półfinale w Australii. Występowała jako zawodniczka do 1990, zarobiła na światowych kortach niespełna trzysta tysięcy dolarów.

W latach 1982–1989 regularnie występowała w zespole narodowym w Pucharze Federacji, udzielając się w singlu i deblu. Bilans występów ma negatywny – przegrała 17 spotkań z rozegranych 30. Reprezentowała Japonię także na igrzyskach w Seulu w 1988, gdzie tenis odzyskał po kilkudziesięciu latach status sportu olimpijskiego. Inoue odpadła w I rundzie singla, natomiast w deblu, w parze z rodaczką Kumiko Okamoto, dotarła do ćwierćfinału. Japonki pokonały parę włoską Raffaella Reggi, Sandra Cecchini, a uległy Czeszkom Janie Novotnej i Helenie Sukovej. W latach 2001–2003, już pod nazwiskiem małżeńskim Kaneshiro, tenisistka powróciła do reprezentacji w Pucharze Federacji jako jej kapitan.

Poślubiła Kejiro Kaneshiro w 1993 r.[1]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Biographies of Female Tennis Players [online], Tennis Forum, 19 grudnia 2012 [dostęp 2024-02-15] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]