Generalny Dziekanat Wojska Polskiego
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1945 |
Rozformowanie |
1989 |
Tradycje | |
Kontynuacja | |
Dowódcy | |
Pierwszy |
ks. płk. Stanisław Warchałowski |
Ostatni |
ks.płk. Florian Klewiado |
Organizacja | |
Podległość |
Minister Obrony Narodowej |
Generalny Dziekanat Wojska Polskiego – struktura organizacyjna ludowego Wojska Polskiego, której zadaniem było zapewnienia katolickiej posługi duszpasterskiej oficerom i żołnierzom oraz ich rodzinom. Istniała w latach 1945–1989. Jej sukcesorem stał się Ordynariat Polowy Wojska Polskiego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Po zakończeniu II wojny światowej opiekę duszpasterską w Wojsku Polskim pełnili kapelani 1. i 2. Armii Wojska Polskiego, których przełożonym do początku 1945 był ks. ppłk. Wilhelm Kubsz. 2 lutego 1945 minister obrony narodowej mianował na stanowisko Generalnego Kapelana WP ks. płk. Stanisława Warchałowskiego, który tę funkcję pełnił do czasu powołania na to stanowisko w 1947 ks. płk. Wacława Pyszkowskiego. W okresie służby ks. Pyszkowskiego Episkopat Polski wydał 19 marca 1948 komunikat w sprawie duszpasterstwa wojskowego, w którym stwierdził, że w związku z nieobsadzeniem stanowiska ordynariusza polowego kapelani wojskowi nie posiadają jurysdykcji kościelnej i muszą ją uzyskiwać od ordynariuszy miejsca. W ślad za tym Sekretariat Stanu Stolicy Apostolskiej uchylił 21 kwietnia 1948 statut istniejącego na podstawie konkordatu z 1925 ordynariatu wojskowego. 30 września 1948 Episkopat przedstawił Ministerstwu Administracji Publicznej „Projekt Statutu Duszpasterstwa Wojskowego", który przewidywał powołanie Naczelnego Kapelana Wojsk Polskich, mianowanego przez Stolicę Apostolską w porozumieniu z władzami państwowymi. W sprawie tej nie było żadnego postępu do czasu podpisania 14 kwietnia 1950 Porozumienia między Rządem Rzeczypospolitej a Episkopatem Polski, które przewidywało regulację położenia duszpasterstwa wojskowego w statucie ustalonym w dialogu między władzami wojskowymi a Episkopatem. Zapowiedzi tej nie zrealizowano. Dopiero w ustawie z dnia 13 grudnia 1957 r. o służbie wojskowej oficerów Sił Zbrojnych przyjęto, że w Siłach Zbrojnych istnieje korpus osobowy oficerów duszpasterstwa. Zgodnie z przyjętymi rozwiązaniami, kapelanów wojskowych powoływał i zwalniał Minister Obrony Narodowej lub Generalny Dziekan. W 1989 Generalny Dziekanat posiadał 35 etatów kapelanów, w tym 4 w centrali Generalnego Dziekanatu i 31 przy kościołach garnizonowych[1]. W 1991 kierowanie duszpasterstwem wojskowym przekazano biskupowi Sławojowi Leszkowi Głódziowi[2].
Generalni Dziekani
[edytuj | edytuj kod]- ks. płk Wilhelm Kubsz (1943–1945)
- ks. płk Stanisław Warchałowski (1945–1947)[3]
- ks. płk Wacław Pyszkowski (1947–1950)
- ks. płk Roman Szemraj (1950–1964)
- ks. płk dr Julian Humeński (1964–1986)[4]
- ks. płk Florian Klewiado (1986–1991)[1]
Kapelani
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Duszpasterstwo wojskowe w PRL. sjerzy.parafia.info.pl. [dostęp 2017-09-04].
- ↑ Grzegorz Polak: Abp Sławoj Leszek Głodź – jaki jest naprawdę?. ekai.pl, 5 kwietnia 2013. [dostęp 2018-09-09].
- ↑ Patrycja Kaczmarska: Generalny Dziekanat Wojska Polskiego w latach 1945–1964. caw.wp.mil.pl. s. 179. [dostęp 2017-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-04)].
- ↑ Julian Humeński, Wspomnienia wojenne kapelanów wojskowych 1939-1945 Wydawnictwo Caritas Warszawa 1974, s.19.