Husiny
część wsi | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Sołectwo | |
Część miejscowości | |
Strefa numeracyjna |
84 |
Kod pocztowy |
22-440[2] |
Tablice rejestracyjne |
LZA |
SIMC |
0891631[3] |
Położenie na mapie gminy Krasnobród | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego | |
Położenie na mapie powiatu zamojskiego | |
50°29′52″N 23°11′19″E/50,497778 23,188611[1] |
Husiny – część wsi Wólka Husińska w Polsce, położona w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, w gminie Krasnobród[4][3].
W latach 1975–1998 Husiny administracyjnie należały do województwa zamojskiego.
Oddalona około 1 km na południe od Wólki, na terenie wsi swoje źródło ma niewielka rzeka Sopot, prawy dopływ Tanwi.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Krasnobrodzie[5].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Husiny, w wieku XIX stanowiły wieś i dobra ziemskie, położone w stronie południowej powiatu zamojskiego w ówczesnej gminie Podklasztór, parafii Krasnobród, odległe od Zamościa 30 ½ wiorsty. Dobra zajmowały przestrzeni 1725 mórg ziemi położone pomiędzy lasami majątku Krasnobród i Tarnawatka. Własność niejakiego Sznuka.
Wieś figuruje w spisie z 1827 roku spisano wówczas 10 domów i 87 mieszkańców[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 41967
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1485 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2016-12-01].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
- ↑ Husiny, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 226 .