Język amorycki
| Obszar |
północna Syria i północna Mezopotamia | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-1 | - | ||||
| Glottolog | amor1239 | ||||
| Dialekty | |||||
| Język ugarycki | |||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język amorycki – język semicki (północnosemicki w klasyfikacji E. Lipińskiego[1]), obejmujący grupę dialektów używanych przez Amorytów w drugiej połowie III tysiąclecia i w pierwszej połowie II tysiąclecia p.n.e. na terenach północnej Syrii i północnej Mezopotamii[2]. Dialekty te są blisko ze sobą spokrewnione, choć nie ma dowodów, iż wywodziły się one z jednolitego języka[2].
Nazwa amorycki pochodzi z języka akadyjskiego, w którym kraje położone na zachód od Eufratu określano mianem Amurru; nazwę tę przeniesiono później na ludność koczowniczą i półosiadłą, która pojawiła się około roku 2300 p.n.e. w Syrii, Palestynie i Mezopotamii[2].
Język ten poświadczony jest w licznych imionach własnych (wraz z charakterystycznymi formami gramatycznymi), zapisanych w tekstach klinowych, a ponadto w zapożyczeniach używanych przez pisarzy starobabilońskich oraz jako pewne szczególne cechy językowe obecne w tekstach starobabilońskich (zwłaszcza w tekstach z Mari). Amoryckie imiona własne pojawiają się także w niektórych tekstach egipskich okresu Średniego Państwa (XIX–XVIII w. p.n.e.), tzw. tekstach złorzeczących[2].
W klasyfikacji E. Lipińskiego najbliższe amoryckiemu są języki paleosyryjski (eblaicki) oraz ugarycki[3]. Język amorycki został poświadczony przez zabytki z Ebli, Ur, Mari, Ugarit i Emar. Ponieważ Amoryci byli ludem półkoczowniczym, nie stworzyli sposobu zapisu własnego języka. Po zdobyciu dominacji w regionie przejęli pismo i język akadyjski.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Lipiński 2001 ↓, s. 44.
- ↑ a b c d Lipiński 2001 ↓, s. 47.
- ↑ Lipiński 2001 ↓, s. 44–49.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Edward Lipiński: Języki semickie rodziny afroazjatyckiej. Zarys ogólny. Tłum. Stefan Zawadzki. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2001. ISBN 83-232-1083-7.
- Maria Luisa Uberti: Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu. Tłum. Andrzej Mrozek. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2010, s. 34. ISBN 978-83-235-0680-5.
