Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Data i miejsce urodzenia
|
18 lutego 1950 Radomsko, Polska
|
Pozycja
|
napastnik
|
Kariera juniorska
|
Lata
|
Klub
|
1965
|
Czarni Radomsko
|
1966
|
Hala Sportowa Łódź
|
|
Kariera seniorska[a]
|
Lata
|
Klub
|
Wyst.
|
Gole
|
1967–1969
|
Start Łódź
|
|
|
1970–1972
|
Zawisza Bydgoszcz
|
|
|
1972–1980
|
Ruch Chorzów
|
204
|
(69)
|
1980–1982
|
RFC Seraing
|
|
|
1982–1983
|
Ruch Chorzów
|
25
|
(5 )
|
1983–1986
|
Polonia Bytom
|
|
|
|
Kariera reprezentacyjna
|
Lata
|
Reprezentacja
|
Wyst.
|
Gole
|
1976
|
Polska
|
|
- ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
|
Dorobek medalowy
|
|
Odznaczenia
|
|
Jan Janusz Benigier (ur. 18 lutego 1950 w Radomsku) – były polski piłkarz grający na pozycji napastnika. Z wykształcenia technik-metalurg.
Wychowanek Stali i Czarnych Radomsko (1965), zawodnik Hali Sportowej Łódź (1966, gdzie pod wodzą Leszka Jezierskiego zdobył tytuł mistrza Polski juniorów), Startu Łódź (1967–1969), Zawiszy Bydgoszcz (1970–1972), Ruchu Chorzów (1972–1980 i 1982–1983), belgijskiego RFC Seraing (1980–1982) i Polonii Bytom (1983–1986). Wyrósł ponad przeciętność w chorzowskim Ruchu, gdzie w ciągu 9 ligowych sezonów (1973–1980 i 1983) rozegrał 229 spotkań, strzelił 74 bramki, 3-krotnie zdobył tytuł mistrza Polski (1974, 1975, 1979) i raz Puchar Polski (1974).
4-krotny reprezentant Polski, zadebiutował w meczu z Argentyną (1976), a zakończył grę w drużynie narodowej podczas spotkania z Iranem (1976). Srebrny medalista igrzysk olimpijskich w Montrealu w 1976 r. Po zakończeniu kariery zawodniczej, trener (utarła się opinia, że jest szkoleniowcem, który ratuje piłkarskie drużyny zagrożone degradacją do klas niższych), działacz i sędzia piłkarski, m.in. sekretarz Ruch Chorzów. Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Identyfikatory zewnętrzne: