Przejdź do zawartości

Jeziorka Duszatyńskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jeziorka Duszatyńskie
Ilustracja
Jeziorko Górne
Położenie
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Hydrologia
Rodzaj jeziora

osuwiskowe

Położenie na mapie Bieszczadów Zachodnich
Mapa konturowa Bieszczadów Zachodnich, po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jeziorka Duszatyńskie”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jeziorka Duszatyńskie”
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich
Mapa konturowa Beskidów Wschodnich, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jeziorka Duszatyńskie”
Ziemia49°18′48,6″N 22°10′03,8″E/49,313500 22,167722

Jeziorka Duszatyńskie – nazwa dwóch, w przeszłości trzech, jezior osuwiskowych znajdujących się na zachodnich zboczach Chryszczatej w pobliżu wsi Duszatyn, jedna z większych osobliwości przyrodniczych Bieszczadów.

Historia powstania

[edytuj | edytuj kod]

Jeziorka powstały na skutek oderwania się i obsunięcia zachodniego zbocza Chryszczatej w tzw. Steciw Lesie 13 kwietnia 1907, w przeddzień Wielkanocy. Powstałe osuwisko spowodowało zatamowanie odpływu potoku Olchowatego (dopływ Osławy) w kilku miejscach, tworząc naturalne zapory, a następnie napływu wody z kulminacji Chryszczatej i Mikitowej. Do osunięcia zbocza doszło po wiosennych roztopach i ulewnych deszczach.

Utworzyło się też kilka oczek, rozrzuconych w zagłębieniach terenu. Z czasem jednak oczka te zanikły, podobnie jak trzecie z jeziorek. W latach 20. XX wieku powierzchnia zbiorników była dwukrotnie większa, ulegały jednak stopniowemu zamulaniu przez wpływające potoczki.

W 1957 teren ten uznano za obszar chroniony, tworząc rezerwat przyrody „Zwiezło” o powierzchni 2,2 ha.

Charakterystyka osuwiska

[edytuj | edytuj kod]

Osuwisko zostało nazwane „Zwiezło” (od ludowego powiedzenia, że „zwiezło kawał góry”). Uznawane jest za największe rozpoznane w polskich Karpatach (szacuje się, że przemieszczeniu uległo około 12 mln m³ ziemi) oraz drugie, po Osuwisku Szklarki w Szymbarku, pod względem powierzchni (około 36 ha). Jego długość wynosi ponad 2 km. W jego topografii wyróżnia się trzy części:

  • nisza – obszar oderwania o zasięgu 880 × 250 m i głębokości do 25 m,
  • rynna – droga osuwiska o wyżłobionym zarysie 400 × 140 m z głębokością do 10 m, oddzielona od niszy stromym progiem,
  • jęzor osuwiska – obszar złożenia mas ziemi i skał o powierzchni około 15 ha i średniej miąższości około 35 m.

Niszę od rynny oddziela, maskowany zwietrzeliną, próg wysokości około 10 m, zbudowany z bardziej odpornego piaskowca. Łamały się na nim bloki skalne wpadające do rynny, co spowodowało powstanie u jego podnóża głębokiego wydrążenia, które nazwano „diabelskim młynem”.

Parametry jeziorek

[edytuj | edytuj kod]

W obrębie języka osuwiskowego powstały trzy małe jeziora:

  • Jeziorko Górne położone na wysokości 701 m[1] o powierzchni 1,44 ha[2], średniej głębokości 2 m (maksymalnej do 5,8 m) i pojemności 25 500 m³,
  • Jeziorko Dolne leżące na wysokości 683 m[3], o powierzchni 0,45 ha, średniej głębokości 2,4 m (maksymalnej 6,2 m) i pojemności 12 000 m³.
  • trzecie jeziorko, najmniejsze z nich i najniżej położone (na wysokości 614 m), obecnie już nie istnieje.

Wygląd obecny

[edytuj | edytuj kod]

W toni wodnej można zauważyć korzenie i kikuty pni drzew zniszczonych przez osuwisko i zalanych przez wody potoku. Powyżej zbiorników można dostrzec wyraźne, choć już zarośnięte lasem, ślady potężnej rynny osuwiskowej.

Legendy związane z jeziorkami

[edytuj | edytuj kod]

Okoliczni mieszkańcy uważali to miejsce za zaczarowane, a przyczyny powstania osuwiska wiązała z działaniem rozsierdzonego diabła, który rzucił ognistą kulę, czyniąc spustoszenie. Inna legenda przyczynę powstania osuwiska widziała w upadku meteorytu.

Podczas kataklizmu przerażeni mieszkańcy pobliskiej wsi Duszatyn, podejrzewając koniec świata, spakowali pośpiesznie dobytek i uciekli do pobliskich wsi Smolnika i Prełuk, gdzie w cerkwi uderzono w dzwony na trwogę. Według niektórych, to drżenie ziemi, wywołane osuwaniem się mas skalnych, spowodowało bicie dzwonów w pobliskich świątyniach.

Szlaki piesze

[edytuj | edytuj kod]

Jeziorka od powstania budziły zainteresowanie turystów. W 1935 na Chryszczatą wytyczono (wtedy niebieski) szlak pieszy. Obecnie jest to:

Cztery razy (w latach 1952, 1952, 1957 i 1960) wędrował tędy wraz z grupą przyjaciół i młodzieży Karol Wojtyła, trzykrotnie tu biwakując.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lub 708 m – zob. Dariusz Podbereski, Marcin S. Wilga: Wędrówki Przyrodnicze, Trasy wycieczek przyrodniczych. Gdańsk: Wydawnictwo Gdańskie, 1995, s. 135. ISBN 83-85843-48-5.
  2. Tamże: 1,25 ha.
  3. Lub 687 m – zob. Dariusz Podbereski, Marcin S. Wilga: Wędrówki Przyrodnicze, Trasy wycieczek przyrodniczych. Gdańsk: Wydawnictwo Gdańskie, 1995, s. 135. ISBN 83-85843-48-5.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Województwo podkarpackie, Łukasz Mędrzycki, Warszawa: Wydawnictwo Demart, 2008, s. 87, ISBN 978-83-7427-433-3, OCLC 297640170.
  • Tablica informacyjna dla turystów nad Jeziorkiem Duszatyńskim górnym [treść z 12.06.2009].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]